Need Love 'YeTeuk"KyuRyeo' (Super Junior Yaoi Fiction)

ลำดับตอนที่ #3 : น้ำตา

Need Love!!
[Yee+Teuk,Kyu+Ryeo]


"ฉันคงทำได้แค่มองเงาของนาย จองอุน..."
ผมทรุดตัวลงนั่งพิงระเบียงของดาดฟ้า ผมหันหลังให้กับห้องศิลปะนั่นแล้วนะ
แต่ทำไมผมยังคงมองเห็นภาพเหล่านั้นอยู่ล่ะ
ผมไม่รู้ว่าน้ำตาของผมไหลออกมาตอนไหน แต่มันก็ไหลออกมาอีกแล้ว


ทั้งๆที่รู้ว่าอยู่ที่นี่แล้วปวดใจ ทำไมตัวผมจึงไม่ยอมลุกไปจากที่ตรงนี้สักที...
เจ็บกี่ครั้งถึงจะพอใจ ต้องบอบช้ำกับรักข้างเดียวนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่...
กับคนที่มองไม่เห็นความรักของเรา..


ผมรู้สึกตัวและลืมตาตื่นขึ้นในตอนเย็นผมไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน
อืม...ผมรู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีใครตามหาผม


นายจะยังอยู่ที่นี่มั้ยนะ?
ผมลุกมองไปยังห้องศิลปะซึ่งผมคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นแล้ว
เพราะเวลาเลิกเรียนมันก็ล่วงเลยมามากแล้ว
แต่ผมกลับเห็นแสงสว่างเงาของคนสองภายในห้องนั้น


"จองอุน รยออุค"
อีกแล้วเหรอ? พวกเขามีความสุขแบบนี้กันทุกวันเลยเหรอ...
ทำให้ผมเจ็บแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ?
ทำทุกๆอย่างภายใต้สายตาของผมอีกแล้วเหรอ?


ผมทนกล้ำกลืนมองบทรักที่ร้อนแรงของทั้งคู่
แต่มันแปลกๆ จองอุนไม่เคยรุนแรงกับรยออุคแบบนั้น
เขาเป็นคนที่อ่อนโยน


"นั่นมันคยูฮฮยอนนี่!!! "
ผมตกใจมากเพราะคนที่ผมเห็นไม่ใช่จองอุนแต่เป็นคยูฮยอน...
ผม...เสียใจ ผมร้องไห้อีกแล้ว...
อะไรของเขากันนะรยออุคเป็นคนแบบไหนกันแน่ รึว่า?!!


ผมตัดสินใจกดเบอร์ของจองอุน
ไม่รู้ว่าทำไมทั้งที่ปกติเบอร์ของจองอุนที่ผมมีอยู่นั้น
ผมไม่เคยโทรหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวและไม่คิดจะโทรเลยด้วยซ้ำ
อาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ผมเลยไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา



’ฮาโหล จองซูมีอะไรเหรอ? ’
เสียงตอบรับจากปลายสายทำให้ผมอึ้งนิดๆที่เขารู้ว่าผมเป็นคนโทรมา


’จองอุน นายอยู่ที่ไหน? ’


’นายอยู่ไหน? ’


’ใช่ๆ จองอุนนายอยู่ไหน’


’ฉันถามนายนั่นแหละจองซู ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน หายไปไหนตั้งแต่เมื่อกลางวัน’
คำถามนั้นทำให้ผมถึงกับชะงัก
จนผมลืมในสิ่งที่ต้องการบอกจองอุนไปชั่วขณะ


’ฉันอยู่บนดาดฟ้าร.ร.ตั้งแต่เที่ยงน่ะ’
ผมตอบคำถามของจองอุน
ทำไมเขาต้องถามเรื่องของผมด้วยนะ?


’นายเอ่อ ไปส่งรยออุคที่บ้านรึเปล่าวันนี้’


’เราไม่เคยกลับด้วยกันนี่’
ผมรูสึกช็อคที่ตัวเองไม่รู้เรื่องหลายอย่างๆเกี่ยวกับจองอุนทั้งๆที่ชอบเขามากแท้ๆ


’งั้นเหรอ... เอ่อ...นายมาหาฉันที่ร.ร.ตอนนี้ได้มั้ย? ’


’มีอะไรรึเปล่า?’
ผมรู้สึกไปเองรึเปล่านะน้ำเสียงของเขาดูเหมือนว่าเป็นห่วงผมมาก
รึว่าผมจะแค่คิดไปเอง


’ช่วยมาหาฉันทีได้มั้ย? ฉันมีบางอย่างอยากบอกนาย..’ เ
ราทั้งคู่เงียบไปสักพักและจองอุนก็ตอบตกลงและมาหาผมตามที่ผมขอร้อง...
ผมเฝ้ารอการมาของเขาอย่างใจจดใจจ่อ
ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากให้เขารู้เรื่องราวที่ผมได้เจอเมื่อครู่
แต่ผมก็ไม่อยากจะเห็นจองอุนเสียใจ


"จองซู"
จองอุนเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าเมื่อประตูดาดฟ้าเปิดออก
ผมหันไปมองตามเสียงเรียกนั้น


"มีอะไรอย่างนั้นเหรอ? นายเป็นอะไรรึเปล่า? "
จองอุนถามผม น้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้นมนเคยถูกมอบให้กับรยออุคตลอดมา
จนกระทั่งวันนี้ผมได้ยินจากปากของจองอุนและเขากำลังพูดแบบนั้นกับผม


มันดูเห็นแก่ตัวใช่มั้ย?
ผมอยากจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้นานๆ
ผมอยากจะลืมเรื่องที่ผมตั้งใจจะถามเขา
ผมอยากจะอยู่กับเขาแบบนี้ไปนานๆ
แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมา


ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของผมจึงหันหลังให้เขาแทน
ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของผม
ผมไม่สามารถพูดอะไรได้ในตอนนี้เหมือนว่าลิ้นของผมถูกตัดขาดออกไปซะอย่างนั้น...


"จองซูนายเป็นอะไรน่ะ นายร้องไห้เหรอ? "
ผมไม่กล้าหันไปมองเขา เขารู้แล้วว่าผมกำลังร้องไห้
ผมพยายามจะเดินหนีเขาไปแต่ก็ถูกฉุดรั้งไว้ด้วยมืออุ่นๆ
และผมก็ได้รับสัมผัสที่ผมไม่เคยได้รับจากเขามาก่อน
อ้อมกอด..ที่เป็นของรยออุค


"นายมีเรื่องอะไรน่ะ? ทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ? .
จองอุนถามผมซึ่งตัวผมในตอนนี้ไม่สามารถตอบคำถามของจองอุนได้เลยแม้แต่น้อย


"ฉันขอโทษจริงๆจองอุน"
ผมพูดได้แค่คำนี้จริงๆ ผมไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่ผมรับรู้ก่อนหน้านี้ได้อีกแล้ว


ไม่สามารถกล่าวถึงเรื่องราวที่จะทำให้จองอุนต้องเจ็บปวดแบบเดียวกับผม...
ผมไม่อยากผละจากอ้อมกอดนี้เลย แต่ผมก็ต้องทำ ผลักเขาออก ผลักคนที่ผมรัก
ผลักไสช่วงเวลาความสุขนี้ออกไป ผมจะพยายามเจ็บเพียงคนเดียว...


To be con....

.......เห็นว่ายังมีคนอยากอ่านเรื่องนี้อยู่ ถ้าอย่างนั้นจะมาต่อเรื่อยๆนะคะ