Fourferie (Super Junior Yaoi Fiction)

ลำดับตอนที่ #1 : Intro :: Friendship

Intro :: Friendship

ผมเคยนะ หลงรักใครบางคน แต่สุดท้ายคนๆนั้นก็จากผมไป
พร้อมกับความรักทั้งหมดที่ผมมอบให้กับเขา
เหมือนกับเรื่องราวในครั้งนั้นมันผ่านไปแล้ว แต่ทำไมกันนะ
เวลานี้เหมือนมันย้อนเวลากลับมาเพื่อเกิดขึ้นอีกครั้ง…..
Lee sungmin

ผมไม่สามารถเลือกสิ่งใดๆสิ่งหนึ่งระหว่างคำสองคำนี้ได้
“เพื่อน” กับ “คนรัก” มันสำคัญพอกันจนผมเลือกไม่ได้
และผมก็ไม่สามรถเลือกที่จะจากไปได้
เพราะผมรักทุกสิ่งที่ผมมีในตอนนี้มากเหลือเกิน.....
Lee donghae

อยากจะพบเจ้าของรอยยิ้มแบบนั้นอีกสักครั้ง
ถ้าผมเจอเจ้าของรอยยิ้มนั้นผมจะทำให้เขาอยู่เคียงข้างผม
จะดูแล รัก และทนุถนอมเขาจนกว่าผมจะไม่สามารถรู้สึกถึงเขา
ผมคิดว่าผมหลงรักรอยยิ้มของคนในรูปนั้นเข้าจริงๆแล้วล่ะ.....
Shoi siwon

ใช่แล้วผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัว แต่เพราะความรักของผมคือเขาเท่านั้น
ผมจึงยอมทำร้ายทุกคน ถ้ามันเป็นสิ่งที่คนที่ผมรักต้องการ
ถ้าใครจะหาว่าผมเลวก็คงใช่ แต่นั่นเป็นวีธีแสดงความรักในแบบของผม...
Cho kyuhyun

..............
........
....


“ทงแฮ เค้าบอกกับฉันแล้วล่ะ นายได้ยินมั้ยคยูฮยอนพูดมันออกมาแล้ว” น้ำเสียงของซองมินที่วิ่งมาหาทงแฮบ่งบอกถึงความปลาบปลื้มยินดี กับสิ่งที่ได้รับรู้มา ทงแฮยิ้มรับรอยยิ้มของเพื่อนรัก   เพราะเป็นเพื่อนรักยังไงล่ะถึงต้องยิ้ม แม้จะรู้ว่าถ้อยคำต่อไปที่ซองมินจะพูดออกมาคืออะไรก็ตาม


“บอกรักเหรอ?” ทงแฮพูดยิ้มๆ แต่รอยยิ้มตรงหน้ามันคงจะไม่อ่อนแอพอ ที่ซองมินจะเข้าใจความหมายของรอยยิ้มเศร้าๆนั้น


“อื้ม ดีจังในที่สุด คยูฮยอนก็รู้หัวใจตัวเองซักที ฉันรอวันนี้มานานมากเลย” ซองมินนั่งลงข้างๆทงแฮ ก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเอง


“นายว่ามันนานมั้ยกว่าที่ฉันจะได้ยินคำนี้.... ฉันรอมันตั้งสองปีเชียวนะ” ก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเอง ด้วยแววตาเหงาๆ ทงแฮดึงมือเพื่อนรักมากุมเอาไว้ ต้องเก็บงำความรู้สึกแท้จริงที่ไม่สามารถบอกกับซองมินได้ ต้องปกปิดมันตลอดไป ทุกเรื่อง ทุกอย่าง ทุกสิ่ง

 

 

ทำได้เพียงมองซองมินมีความสุข อยู่ข้างๆซองมิน….


“สองปีน่ะมันคุ้มค่าแล้วล่ะ เค้าก็รู้หัวใจตัวเองแล้วไง” รอยยิ้มเศร้าๆที่ไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้ แต่ถึงจะแสดงออกยังไงซองมินก็คงจะไม่รู้ตัว


“ดีใจด้วยนะ ซองมิน” ทั้งที่น่าจะยินดีแท้ๆแต่น้ำตาหยดใสๆกลับไหลออกมาจากดวงตาสวย ซองมินเอนศีรษะลงหนุนตักเพื่อนรัก ด้วยความเคยชิน

 

น้ำตาซองมินไหลรินลงบนตักนุ่มๆของทงแฮ มือเรียวของทงแฮลูบศรีษะเพื่อนรักเบาๆ


เมื่อไหร่เรื่องเศร้าๆจะผ่านพ้นไปจากชีวิตเราทุกคนซักที ต้องเสียใจแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครคนนึงยอมจากไปโดยดีใช่มั้ย?


“ซองมินฉันรักนายนะ” คำรักที่ออกจากปากของทงแฮ จะซักกี่ร้อยกี่พันรอบซองมินก็คงไม่เข้าใจความหมายของมัน ความรักของเพื่อนคนหนึ่ง ที่ไม่อาจทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
แต่ท้ายที่สุดทุกอย่างก็กลายเป็นว่าทุกคนต้องเจ็บปวด

น้ำตาของซองมินยังคงไหลริน รู้ดีว่าคำพูดโกหกพวกนี้รั้งแต่จะทำให้ทงแฮเสียใจแต่ก็ยังโกหกแบบนั้นออกไป และสุดท้ายก็ต้องฝืนใจพูดความจริงออกมา...

 

“อย่าบอกว่ารักฉันทงแฮ หัวใจนายเป็นของคยูฮยอน” มือสวยของซองมินกุมมือเพื่อนรักไว้แน่น

 

ทำไมจะไม่รู้? ทำไมจะไม่เคยได้ยิน? ทำไมจะไม่เข้าใจ? การที่คนๆหนึ่งมีความรัก เกิดความรู้สึกดีๆกับใครซํกคน แม้จะไม่แสดงออก แต่คนที่อยู่ข้างๆตลอดเวลาอย่างซองมินทำไมจะไม่สังเกตเห็น?


“ฉันล้อเล่นหรอก เค้าไม่ได้พูดอ่ะนะ เค้าไม่อยากให้นายเจ็บ” ซองมินไม่สามารถกดกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ได้ ซองมินไม่ได้แพ้ แต่หัวใจของคยูฮยอนไม่ได้มีซองมินตั้งแต่แรก มีเพียงแค่ทงแฮเท่านั้น คนที่อยู่ข้างๆซองมินตลอดเวลา คนที่เป็นเป้าสายตาของคยูฮยอน....


ทงแฮก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากเพื่อนรักเบาๆ วันนี้คงเป็นวันที่ทงแฮจะต้องสูญเสียซองมินไป..

 

 

อาจเป็นจูบสุดท้าย ก็ได้..


“จะไปจริงเหรอ? จะกลับมาอีกมั้ย?” น้ำตาของคนตั้งคำถามไหลออกมาบ้าง ซองมินลุกขึ้นนั่งแล้วเช็ดน้ำตาให้ทงแฮ


“มีความสุขนะ อยู่ข้างๆคยูฮยอนแทนฉัน รักเค้าแทนฉัน ฉันจะกลับมาแน่ คงไม่นานเท่าไหร่” ซองมินมอบรอยยิ้มย้ำให้ทงแฮมั่นใจ คำสัญญาที่ไม่มีทางลืมและต้องทำให้ได้

.............
....
.. 


To  be  con ......