ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คู่รัก
Need Love!!
[Yee+Teuk,Kyu+Ryeo]
~~~คิมจองอุน... การเฝ้ามองนายห่างๆแบบนี้ฉันไม่เคยเสียใจเลย แม้ว่าจะไม่มีโอกาสบอกความรู้สึกแท้จริงที่มีต่อนาย..แต่ฉันก็ยังคงดีใจ และสุขใจที่เห็นว่านายมีความสุข แม้ว่านายจะไม่รู้ความรู้สึกของฉันก็ตาม ฉันรักนาย...คิมจองอุน~~~
ผมกำลังเฝ้ามองคนสองคนจากอีกดาดฟ้าฝากของตึกวิทย์ สองคนที่กำลังมีความสุขภายในห้องศิลปะ...ทั้งคู่คงจะไม่สังเกตเห็นหรอกว่าสายตาของผมจับจ้องอยู่ที่พวกเขาทั่งคู่และสิ่งที่พวกเขากำลังทำ....
คิมจองอุนและคิมรยออุคเพื่อนร่วมชั้นของผม... คู่รักหวานแหววประจำห้อง... คู่รักที่ไม่มีใครจะแยกคนทั้งคู่ได้ อยู่ข้างๆกันตลอดเวลา ใส่ใจกันและกันเสมอ เป็นที่เฝ้ามองของเพื่อนทุกคนในชั้นและทุกๆคนในร.ร.
สัมผัสทุกสัมผัสที่จองอุนมอบให้กับรยออุกนั้นดูเหมือนว่าจะทำให้รยออุคมีความสุขมาก ผิดกับผมที่กำลังยืนดูคนทั้งคู่อย่างทรมานใจ
"จองอุน..."ผมไม่อาจหยุดน้ำตาของตัวเองที่ไหลรินพรั่งพรูนี้ได้ ผมเสียใจ...แต่ก็คงไม่มีใครู้ว่า เพราะอะไร... ผมคงเป็นคนเดียวที่รู้ความรู้สึกของตัวเอง...
ภาพคนสองคนตรงหน้านี้ หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมรัก เขากำลังมีความสุขกับคนรักของเขากำลังมีความสุขกับรยออุค...ผมดีใจที่ทั้งคู่มีความสุข แต่มันก็ไม่เท่ากับความเศร้าที่ว่าคนๆนั้นที่อยู่กับจองอุนไม่ใช่ผม...
ผมจ้องมองภาพบาดตาบาดใจนั้นจนกระทั่งทั้งคู่ออกจากห้องศิลปะไป แต่น้ำตาของผมก็ยังคงไหลไม่หยุด... ทำไมผมถึงได้เศร้าใจขนาดนี้กันนะ เพียงแค่เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ผมควรจะดีใจที่จองอุนมีความสุขสิ..
"จองซู วันนี้นายมาเช้าจังแฮะ มีรัยน่าสนุกรึไง?" คังอินเพื่อนสนิทของผมทักทายผมในขณะที่ผมนั่งอยู่ในห้อง
ใช่แล้วล่ะภาพเมื่อเย็นวาน ฉากทุกฉากที่เต็มไปด้วยความหวานชื่น แต่มันกลับทำให้ผมหลับตาไม่ลง..และไม่ได้ไปจากร.ร.นี้เลยตั้งแต่เมื่อวาน
"ก็ไม่มีอะไรหรอกคังอิน วันนี้แค่อยากทำงานให้เสร็จเร็วๆนายจะได้เอาของฉันไปลอกเหมือนทุกวันไง เอาไปสิ" ผมยื่นสมุดการบ้านวิชาภาษาอังกฤษให้กับคังอินแล้วเขาก็หยิบสมุดเล่มนั้นไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองและจัดการทำการบ้านวิชาภาษาอังกฤษนั้น
"เฮ้อ..." ผมเหนื่อยใจจริงๆที่ต้องเฝ้ามองคนที่ผมรักอย่างห่างๆอย่างนี้ จองอุนช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..ทั้งๆที่ผมชอบเขามาก่อนที่รยออุคจะสารภาพรักกับเขาเสียอีก แต่เขาก็กลับตอบตกลงคบกับรยออุคอย่างไม่คิดเลย..
ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่คิดจะจริงจังกับรยออุค แต่ก็ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะชอบรยออุคมากกว่าตอนแรกๆด้วยซ้ำ ผม...คงไม่มีโอกาสเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ได้อีก...
"วิดวิ้วววว คู่รักประจำห้องมาแล้วเว้ยพวกเรา" เสียงเพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนแซวจองอุนกับรยออุคที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกัน ผมหันไปมองตามเสียงนั้น สองคนนั้นดูมีความสุข รยออุคยิ้มเขินๆ นั่นนะแทบจะเป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดที่สุดซะแล้ว แต่เค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งผมเลยเกลียดเค้าไม่ลง
รยออุคมองมาทางผมและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และเป็นธรรมดาที่ผมต้องยิ้มตอบกลับไป ตามมรรยาท เพียงแค่ตามมรรยาทเท่านั้น.. และแล้วรอยยิ้มของผมก็จางหายไปเมื่อจองอุนแกล้งหอมแก้มรยออุคเบาๆเพื่อเรียกเสียงเฮจากเพื่อน รยออุคดูเขินอาย แต่หน้าของผมมันกลับชาไปหมด..
แว้บหนึ่งผมรู้สึกว่าจองอุนมองมาที่ผมผมจึงหลบสายตาคู่นั้นโดยอัตโนมัติ.. เค้าอาจสังเกตเห็นสีหน้าที่ผมแสดงออกก็ได้..
"เอาล่ะๆทุกตนนั่งที่ๆๆได้แล้ว"อาจารย์คิมซอนอาเดินเข้ามาในห้อง และก็มีนักเรียนใหม่อีกคนเดินตามเข้ามา ผมมองหน้านักเรียนใหม่คนนั้น... ท่าทางของเขาก็ดูดี..แต่ผมก็ไม่สนใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่จึงไม่ได้สนใจอะไรในตัวเขามากนัก ผมแค่มองหน้าเค้าธรรมดา...
"สวัสดีครับ ผมชื่อโจคยูฮยอนครับ"น้ำเสียงและรอยยิ้มทรงเสน่นั้นสะกะสาวๆหลายๆคนในห้องและดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่สาวๆเท่านั้น สายตาของคยูฮยอนจ้องมองไปที่รยออุคที่นั่งข้างๆจองอุนจน ฝ่ายที่ถูกจ้องต้องเมินหน้าหนี....
รึว่าคยูฮยอนจะสนใจรยออุค? คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของผม ผมพยายามสังเกตสีหน้าของจองอุนแต่ท่าทางเขาจะไม่เห็นทีท่าของคยูฮยอนและรยออุคเพราะกำลังคุยกับคังอินอยู่.. ความกังวลใจของผมก็เริ่มเกิดขึ้นทันที.... โจคยูฮยอน!!
to be con.....
[Yee+Teuk,Kyu+Ryeo]
~~~คิมจองอุน... การเฝ้ามองนายห่างๆแบบนี้ฉันไม่เคยเสียใจเลย แม้ว่าจะไม่มีโอกาสบอกความรู้สึกแท้จริงที่มีต่อนาย..แต่ฉันก็ยังคงดีใจ และสุขใจที่เห็นว่านายมีความสุข แม้ว่านายจะไม่รู้ความรู้สึกของฉันก็ตาม ฉันรักนาย...คิมจองอุน~~~
ผมกำลังเฝ้ามองคนสองคนจากอีกดาดฟ้าฝากของตึกวิทย์ สองคนที่กำลังมีความสุขภายในห้องศิลปะ...ทั้งคู่คงจะไม่สังเกตเห็นหรอกว่าสายตาของผมจับจ้องอยู่ที่พวกเขาทั่งคู่และสิ่งที่พวกเขากำลังทำ....
คิมจองอุนและคิมรยออุคเพื่อนร่วมชั้นของผม... คู่รักหวานแหววประจำห้อง... คู่รักที่ไม่มีใครจะแยกคนทั้งคู่ได้ อยู่ข้างๆกันตลอดเวลา ใส่ใจกันและกันเสมอ เป็นที่เฝ้ามองของเพื่อนทุกคนในชั้นและทุกๆคนในร.ร.
สัมผัสทุกสัมผัสที่จองอุนมอบให้กับรยออุกนั้นดูเหมือนว่าจะทำให้รยออุคมีความสุขมาก ผิดกับผมที่กำลังยืนดูคนทั้งคู่อย่างทรมานใจ
"จองอุน..."ผมไม่อาจหยุดน้ำตาของตัวเองที่ไหลรินพรั่งพรูนี้ได้ ผมเสียใจ...แต่ก็คงไม่มีใครู้ว่า เพราะอะไร... ผมคงเป็นคนเดียวที่รู้ความรู้สึกของตัวเอง...
ภาพคนสองคนตรงหน้านี้ หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมรัก เขากำลังมีความสุขกับคนรักของเขากำลังมีความสุขกับรยออุค...ผมดีใจที่ทั้งคู่มีความสุข แต่มันก็ไม่เท่ากับความเศร้าที่ว่าคนๆนั้นที่อยู่กับจองอุนไม่ใช่ผม...
ผมจ้องมองภาพบาดตาบาดใจนั้นจนกระทั่งทั้งคู่ออกจากห้องศิลปะไป แต่น้ำตาของผมก็ยังคงไหลไม่หยุด... ทำไมผมถึงได้เศร้าใจขนาดนี้กันนะ เพียงแค่เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ผมควรจะดีใจที่จองอุนมีความสุขสิ..
"จองซู วันนี้นายมาเช้าจังแฮะ มีรัยน่าสนุกรึไง?" คังอินเพื่อนสนิทของผมทักทายผมในขณะที่ผมนั่งอยู่ในห้อง
ใช่แล้วล่ะภาพเมื่อเย็นวาน ฉากทุกฉากที่เต็มไปด้วยความหวานชื่น แต่มันกลับทำให้ผมหลับตาไม่ลง..และไม่ได้ไปจากร.ร.นี้เลยตั้งแต่เมื่อวาน
"ก็ไม่มีอะไรหรอกคังอิน วันนี้แค่อยากทำงานให้เสร็จเร็วๆนายจะได้เอาของฉันไปลอกเหมือนทุกวันไง เอาไปสิ" ผมยื่นสมุดการบ้านวิชาภาษาอังกฤษให้กับคังอินแล้วเขาก็หยิบสมุดเล่มนั้นไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองและจัดการทำการบ้านวิชาภาษาอังกฤษนั้น
"เฮ้อ..." ผมเหนื่อยใจจริงๆที่ต้องเฝ้ามองคนที่ผมรักอย่างห่างๆอย่างนี้ จองอุนช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..ทั้งๆที่ผมชอบเขามาก่อนที่รยออุคจะสารภาพรักกับเขาเสียอีก แต่เขาก็กลับตอบตกลงคบกับรยออุคอย่างไม่คิดเลย..
ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่คิดจะจริงจังกับรยออุค แต่ก็ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะชอบรยออุคมากกว่าตอนแรกๆด้วยซ้ำ ผม...คงไม่มีโอกาสเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ได้อีก...
"วิดวิ้วววว คู่รักประจำห้องมาแล้วเว้ยพวกเรา" เสียงเพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนแซวจองอุนกับรยออุคที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกัน ผมหันไปมองตามเสียงนั้น สองคนนั้นดูมีความสุข รยออุคยิ้มเขินๆ นั่นนะแทบจะเป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดที่สุดซะแล้ว แต่เค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่งผมเลยเกลียดเค้าไม่ลง
รยออุคมองมาทางผมและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และเป็นธรรมดาที่ผมต้องยิ้มตอบกลับไป ตามมรรยาท เพียงแค่ตามมรรยาทเท่านั้น.. และแล้วรอยยิ้มของผมก็จางหายไปเมื่อจองอุนแกล้งหอมแก้มรยออุคเบาๆเพื่อเรียกเสียงเฮจากเพื่อน รยออุคดูเขินอาย แต่หน้าของผมมันกลับชาไปหมด..
แว้บหนึ่งผมรู้สึกว่าจองอุนมองมาที่ผมผมจึงหลบสายตาคู่นั้นโดยอัตโนมัติ.. เค้าอาจสังเกตเห็นสีหน้าที่ผมแสดงออกก็ได้..
"เอาล่ะๆทุกตนนั่งที่ๆๆได้แล้ว"อาจารย์คิมซอนอาเดินเข้ามาในห้อง และก็มีนักเรียนใหม่อีกคนเดินตามเข้ามา ผมมองหน้านักเรียนใหม่คนนั้น... ท่าทางของเขาก็ดูดี..แต่ผมก็ไม่สนใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่จึงไม่ได้สนใจอะไรในตัวเขามากนัก ผมแค่มองหน้าเค้าธรรมดา...
"สวัสดีครับ ผมชื่อโจคยูฮยอนครับ"น้ำเสียงและรอยยิ้มทรงเสน่นั้นสะกะสาวๆหลายๆคนในห้องและดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่สาวๆเท่านั้น สายตาของคยูฮยอนจ้องมองไปที่รยออุคที่นั่งข้างๆจองอุนจน ฝ่ายที่ถูกจ้องต้องเมินหน้าหนี....
รึว่าคยูฮยอนจะสนใจรยออุค? คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของผม ผมพยายามสังเกตสีหน้าของจองอุนแต่ท่าทางเขาจะไม่เห็นทีท่าของคยูฮยอนและรยออุคเพราะกำลังคุยกับคังอินอยู่.. ความกังวลใจของผมก็เริ่มเกิดขึ้นทันที.... โจคยูฮยอน!!
to be con.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น