คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -Part Four-
4
ถึนามสุลผมะไม่่อยเพราะ แ่มัน็ูเหมาะับุนะ
อินไ้ล่าวไว้
เ็มนาฬิาบอเวลาเ็โมรึ่แบฮยอนเินเ้ามาในรัวเพื่อที่ะมาหาอะไรินแ่อในู้เย็น็มีแ่นม
น้ำผลไม้และแล้ว็เบียร์อีไม่ี่ระป๋อ
“ูเปอร์ แฟร์มานี่มา”
แบฮยอนเรียัวแสบสอัวแล้วเินไปหยิบสายูแล้วใส่รอเท้าแะอานยอลแล้วููเปอร์ับแฟร์ออาบ้านไป
แบฮยอนพาูเปอร์ับแฟร์เ้าไปในูเปอร์มาร์เ็แ่็เอับบีไอเพื่อนร่วมห้อเรียนและูเหมือนว่าะออมาื้ออ
“ไแบฮยอน” และเหมือนอีนะรู้ว่าเามออยู่เลยเินมาทัเา
“ไมาื้ออหรอ?”
แบฮยอนที่เห็นบีไอเลือออยู่็เอ่ยถามออไปที่ริู็น่าะรู้แ่็นะมันไม่รู้ะถามอะไร
“ใ่แม่ให้เราออมาื้อเนื้อให้น่ะ”
แบฮยอนพยัหน้าเ้าใแ่็ันไปเห็นูเปอร์ับแฟร์แยเี้ยวใส่บีไอ
าที่สอัวนี้อยู่นาบ้าเาลายมาเป็นยืนอยู่รหน้าเาแล้วแยเี้ยวู่บีไอ
“เอ่อ…สสัยเรา้อไปแล้วไว้เอันใหม่นะ” แบฮยอนรีบบอลาบีไอแล้วเินไปที่โนนม
แบฮยอนย่อัวนั่ยอๆรหน้าอเ้าัวแสบทั้สอมือเรียวเอื้อมไปลูบหัวทั้สอัวเบาๆ
“นี่เาเป็นเพื่อนแบนะอย่าไปทำแบบนี้อีเ้าใไหม”
และเหมือนว่าทั้สอัวเ้าใภาษานูปเปอร์ับแฟร์พร้อมใันนั่ลแล้ว้มหน้าสำนึผิ
“สำนึผิ็ีแล้วั้นเราไปื้ออทำอาหารเ้าินัน”
โฮ่!!
พอแบฮยอนพูบทั้สอัว็เ่าอย่าีใแล้วระิห่าไปมาแบฮยอนเินเลืออับูเปอร์แล้ว็แฟร์ันอยู่สัพั็เินไป่ายเินแล้วเินออาูเปอร์มาร์เ็ไป
######
แบฮยอนููเปอร์ับแฟร์เ้าบ้านพออยู่รสนามห้แบฮยอน็ปลสายูออัวแสบทั้สอัว็รีบวิ่เ้าบ้านไปปลุเ้าอให้ื่น
แบฮยอนเินามัวแสบทั้สอัวเ้าบ้านไปแบฮยอนเินรไปที่ห้อรัวและูเหมือนว่าแฟร์ะอยู่ับานยอลูเปอร์เลยเินมาหาเาที่ห้อรัวและูเหมือนว่ามันะรอให้เาทำอาหารให้เสร็
“หิว้าวหรอูเปอร์”
แบฮยอนย่อัวลไปเาอใหู้เปอร์
โฮ่!!
แบฮยอนเินไปหยิบอาหารสุนัและเทใส่ถาอาหารูเปอร์เห็นแบบนั้นเลยไปนั่รอแบฮยอนพอแบฮยอนเทเสร็ัวแสบ็้มหน้า้มาินแบฮยอนเลยหันไปทำอาหารเ้านเสร็
“ูเปอร์ไปามพ่อลมาิน้าวไปเร็ว”
แบฮยอนูบเ้าูเปอร์็รีบวิ่ไปบนั้นสออห้อแบฮยอนเลย้มหน้า้มาินส่วนอัวเอไป
ผ่านไปสัพัแฟร์ับูเปอร์็เินลมาพร้อมับเ้าอบ้านทีู่เหมอนว่าะนอนไม่เ็มอิ่ม
นอนไม่เ็มอิ่ม…เมื่อืนเาทำอะไรนะ
“มึทำเอหรอ?”
านยอล้มมออาหารเ้าที่เป็นแบบเบรฟาส์
“ใ่ับ ผมไม่รู้พี่อบรึเปล่านะ” แบฮยอนถือานไปล้าในอ่าแล้วเินมาเล่นับูเปอร์และปล่อยให้แฟร์ินอาหาร่อไป
“ถ้ามึิน้าวเสร็แล้วไปอาบน้ำแล้วูะพาออไป้านอ” านยอลพูไปินอาหารเ้าไป
“ไปไหนเหรอรับ?”
แบฮยอนเยหน้าึ้นมอามานยอลที่ิน้าวเสร็แล้วเอาานไปวาในอ่า
“เี๋ยว็รู้” แบฮยอนเบะปาทันทีหลัาานยอลพูบแบฮยอนเินาห้อรัวและเินึ้นไปั้นสอ
#######
แบฮยอนับานยอลอาบน้ำแ่ัวเสร็แล้วเลยลมาอยู่ที่ห้อนั่เล่น
“ลพี่บอผมไ้รึยัว่าะพาผมไปไหน?”
แบฮยอนยืนอยู่รหน้าานยอลที่ำลันั่ใส่รอเท้าอย่ายาลำบาเพราะเาใส้ผ้าประอแน้า้ายเอาไว้
“เี๋ยวผมใส่ให้”
แบฮยอน้มใส่รอเท้าผ้าใบให้านยอลโยที่ร่าบาให้เห็นร้อยยิ้มอนที่มออยู่
“อบุ” พอแบฮอนผูเื่อรอเท้าให้เสร็านยอล็ีหน้านิ่เหมือนเิม
“แล้วะไปยัไหรอรับ?” แบฮยอนเยหน้าถามานยอลที่ลุึ้นยืนเรียมะออาบ้านไป
‘ไอพี่ปาร์ผีบ้านผีเรือนอบเอาแ่ใฮึ่ย!!’
แบฮยอนเบ้ปา่อนะเินามานยอลออไป
านยอลเินออไปเรียแท็ี่หน้าหมู่บ้านเาเรียให้แบฮยอนึ้นแท็ี่ในรถอยู่ในวามเียบแบฮยอนเหม่อมอออไปนอรถ
รถแท็ี่เลื่อนัวมาออยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าใ้ินทั้สอนลารถแล้วเินเ้าไปในสถานีรถไฟฟ้าใ้ินานยอลเินไปื้อั๋วมาให้แบฮยอน
“พี่หรือว่าเราะไปานหนัสือ?” แบฮยอนรับั๋วมาาานยอลแล้วเอ่ยถามึ้น
“็มึะเรียนหมอไปหาหนัสืออ่าน่อนเรียนไ”
านยอลพูบ็เินไปที่เรื่อรวั๋วและลบันไเลื่อนไปรอรถไฟใ้ิน
“พี่าน” แบฮยอน้มหน้าแล้วเรียื่ออีนเบาๆ
“ว่า?”
านยอลหันไปมอแบฮยอนที่ยืน้มลหน้าอยู่้าหลัเา
“อบุนะ” แบฮยอนเยหน้าแล้วยิ้มให้านยอล
‘เี่ย…น่ารัวะ’
อยู่ๆำๆนี้็ผุึ้นมาในหัวอานยอล
ร่าสูรีบหันลับไปที่เิม่อนะปรับน้ำเสียให้เป็นปิ
“ไม่้ออบุหรอู็ว่าะมาื้อหนัสืออ่านพอี” านยอลพู้วยน้ำเสียไม่่อยใส่ใสัเท่าไหร่
แ่แบฮยอนแอบเห็นาเาในระที่ั้นระหว่ารถไฟันานลาว่าานยอลยิ้มเป็นยิ้มที่แบฮยอนไม่เยเห็นมา่อนยิ้มแบบมีวามสุาใริ
แบฮยอนแอบลอบยิ้มับัวเอเาีใที่านยอลพามาเที่ยวและเา็ไม่ิว่าานยอลอยาะมาื้อหนัสือหรอผ่านไปสัพัรถไฟ็แล่นมาอผู้นทยอยันึ้นรถและลารถไฟ
แบฮยอนโนานยอลับมือแล้วพาเินึ้นรถไฟไปที่ริน็ไม่ไ้เยอะมาเพราะมันเป็น่วสายๆ
“พี่อย่าเบียิมันอึอั”
แบฮยอนที่เริ่มะอึอัหนไปโวยวายับานยอลที่เบียัวเอทั้ๆที่็มีที่ว่าอยู่
“็มีนันมานี่หว่าอทนหน่อยิวะ” พอานยอลพูบแบฮยอน็ะเ้อมอหานที่เบียแ่็ไม่มีทุนยืนนิ่ไม่มีใรเบียานยอลเลยแม้แ่นิเียว
‘หืม….ราวัลออสาร์ไหมละมึอแหลสะนานี้-
-…ที่เหลือเป็นวามึะเว้นไว้ให้พ่อมึีอล์ฟหรอสัส’
แบฮยอน้อยอมทนให้านยอลเบียัวเอทั้ๆที่อยาะหยิบไม้หน้าสามมาีหัวเพราะหมั่นไส้ในสิลารอแหลอานยอลเ็มทน
‘เอ๊ะ…เียวเาไม่ให้พอาวุธึ้นรถไฟนี่หว่า…เวรรรม’
และ็เหมือนสวรร์รถไฟแล่นมาถึเป้าหมายที่พวเาะมาแบฮยอนถูลื่นฝูนเบียเสียนไ้ออมาารถไฟส่วนานยอล็ถูลื่นฝูนเบียไปแ่็ไม่ไลาแบฮยอนมานั
านยอลที่ถูเบียรีบฝ่าฝูนมาหาแบฮยอน
“มึเ็บรไหนรึเปล่า?”
านยอลเินเ้ามาับไหล่แบฮยอนแล้วสำรวามัวแบฮยอนว่ามีแผลรึเปล่า
“ไม่มีหรอรับผมว่าเรารีบเ้าานันเถอะ” แบฮยอนบอานยอลให้รีบเ้าานเนื่อาว่านเริ่มน้อยลแล้วถ้ารอนานว่านี้นที่ะลับเยอะอยู่ถ้ารีบเ้าานน่าะีว่า
“มึอ่ะระวััวไว้ให้ีๆ….”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ยิ่น่ารัแบบนี้มีแ่น้อะุ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TalkTalk
อัพแล้วน้าาาา
อมับโน๊บุ๊ไรท์พัเลยอัพไม่รามที่บอไว้นะอโทษ้วยนะ้าาาา
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะลู55555
ความคิดเห็น