คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1
หิสาวสะุ้ทันทีับลมร้อนและลิ่นายายที่ลอยปะทะมู
“...เี๋ยวะโน”
“อยา...โน” นัวสูโน้มัวเ้าใล้อีนิ ลาเสียอบหน้าาย ทาบหน้าผาแ็แร่ลบนหน้าผามนแล้วบลึเบา ๆ ไ้ยินเสียหายใแรออีฝ่าย็ยับยิ้มมุมปา พึมพำเสียทุ้ม “ไปอาบน้ำ...แล้วมา...เอา...”
ัน์อ้าปา้า ระแทลมหายใแร ๆ ไล่หลันที่เินหัวเราะหายเ้าไปในห้อรับแ เผลอัวัปา่มลั้นอารม์บาอย่าที่ถูระุ้น้วยวาแพรวพราวเือระแสร้อนแรู่นั้นและลิ่นุนอันน่าหลใหล...
ลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ ลอยอวลอยู่ในลมหายใหอบระเส่ายามวิธานใใ้มันลามเลียผิวแ้ม
ัน์เผลอสูลิ่นนั้นเ้าไปอย่าลืมัว ยอมรับว่าารระทำนั้นอเา ทำให้เลือในายเธอเลื่อนไหวอย่าบ้าลั่
าที่มันเยนิ่สบและเยือเย็นมาโยลอ...มันไม่เยเป็นแบบนี้ยามอยู่ใล้ผู้ายนไหน
เาือเพศร้ามเพียนเียวที่ทำเธอหลุออาารวบุมทั้ปว
นี่ือุประส์อารมาที่นี่...พื้นที่ทุาราเมรภายในอนโฯ แห่นี้ ับเ้าอใบหน้าเรียบรึมผู้มีเสียหัวเราะยียวนวนอารม์นนั้น
ือวามผ่อนลายและารปลปล่อยอัน์
หิสาวเ้าอเรือนร่าทะมัทะแมพาัวเอเินไปยัห้อนอนที่อยู่บนั้นสอ
ะ้าวเท้าเร็ว ๆ ึ้นไปนั้น มือ็เริ่มปลระุมเสื้อเิ้นัศึษาไป้วยนสาบเสื้อทั้สอ้าหลุออาัน
ไม่นานานั้น็สลัมันออาัวไปพาอยู่บนไหล่ เผยให้เห็นเสื้อล้ามสีาว้านในทีุ่่อนวามอวบอิ่มเอาไว้าสายานภายนอ...
“สอบเสร็แล้วใ่ไหม” เสียถามัึ้นานนั่เอนหลัอยู่บนโฟา ทันทีที่ัน์้าวเท้าเหยียบย่าเ้าไปในห้อรับแ มือที่ำลัับผ้านหนูยี้แร ๆ บนเส้นผมเปียื้นะัเล็น้อย พยัหน้าเบา ๆ เป็นเิอบรับ
เท้าเปลือยเปล่าพาร่าที่มีเสื้อผ้าน้อยิ้นิายเินเ้าไป้วยท่วท่าระับระเุ้นเย เสื้อล้ามสีาวับาเั้นในัวิ๋วที่โผล่วับแวมออมาาายเสื้อัวเล็ ทำนมอไม่อาละสายาไปทาอื่นไ้
ี่รั้ที่ไ้เห็น็ทำให้วามร้อนในายพร้อมะระเบิออมาทุเมื่อ
เรียวาเสลาลมลึสมส่วนบรรบับลานสามเหลี่ยมอูมอวบ ่าามเหมาะเาะ และมันให้วามรู้สึวิเศษราวับล่อลอยอยู่บนสรวสวรร์ยามไ้ลุเล้าฝัใบหน้า และริมฝีปาลไปรนั้น
นถูับ้อไม่ไ้มีท่าทีเินอายแ่อย่าใที่เห็นอาารเหล่านั้น นอาำเลือมอเย ๆ แล้วหันไปสนใเสียาหน้าอทีวีนาให่บนผนั
วิธานยับัวลุึ้น ยื่นมือออมาวยผ้านหนูสีาวผืนเล็ไปถือไว้เสียเอ เมินสายาให้วาเ้มที่วัมอแล้วเบี่ยลำัวออเพื่อเปิทาให้เธอเินไปนั่แทนที่เาเมื่อรู่
ายหนุ่มโลศีรษะไปมาับอาารทิ้ัวระแทลไปแร ๆ อย่าไร้วามนุ่มนวลในแบบผู้หิ
เาพาร่าสูำยำเินเ้าไปใล้ ใ้เ่าแ็แรเบียเรียวาอเธอเบา ๆ ให้เปิออว้า ออปาบ่นพึมพำ
“ผม็สั้นนิเียวะยี้แร ๆ ให้มันไ้อะไร เ็เบา ๆ ็แห้แล้ว” นพูแทรัวเ้าไปลาเรียวาทั้สอ้าอหิสาวไ้สำเร็โยวามร่วมมืออเธอ
ัน์ทำเสียฮึฮัที่ถูุอีแล้ว แ่ทว่าเรือนาย่วบนเปลือยเปล่า และแผ่นท้อึ้นลอนแ็ที่ลอยอยู่รหน้า ทำให้เธอลายอาารหุหิลไ้บ้า
วิธานยับเ้าไปใล้มาึ้น บรรวาผ้าลบนศีรษะนนั่าลอยอยู่ในภวั์ ปล่อยเธอื่นมอแ็เป็นลื่นสวยไปพลา ๆ ่อนเริ่มยับปลายนิ้วไปมาบนผ้า ออแรนวลึบนหนัศีรษะและเลยมายัมับทั้สอ้า้วยน้ำหนัมือที่บัับให้นุ่มนวลที่สุ...สำหรับผู้หินนี้
ไ้ยินเสียราพึพอใ็ถือโอาสทำ่อไปเรื่อย ๆ ใยับลำัวเ้าไปใล้อีนิ ในะมือออแรรั้ศีรษะหิสาวเ้าหาโยอีฝ่าย็ล้อยามอย่าเผลอไผลไร้อาารัืน
นสุท้ายพวแ้มอิ่มไ้บแนบอยู่ับสิ่มีีวินาให่ที่ำลัพอัวอยู่ลาหว่าาแ็แร มันระายวามร้อนระอุแผ่ออมาให้นพริ้มาหลับเลิบเลิ้มไ้สัมผัส
เธอเลือใบหน้าถูไถทัทายเ้าสิ่นั้น้วยวามิถึามวาม้อารอธรรมาิที่เยไ้ลิ้มลอนิใ
วิธานเม้มปาแน่น วามหลุบมอภาพนั้น้วยหัวใเ้นถี่ที่ถูู่โม้วยวามไม่เหมือนใรอเธอผู้นี้...เปิเผยรไปรมา
วันสุท้ายอารสอบสำหรับนัศึษาปีสี่ในะวิศวรรมศาสร์อมหาวิทยาลัยื่อั ส่ผลให้เธอมีใบหน้าเ็มไป้วยวามอิโรย และวาหมอล้ำที่ปราอยู่บนวาที่เยสใส แสให้เห็นว่าัน์ทุ่มเทับมันอย่าที่เ้าัวเยบอเอาไว้ริ ๆ
ลอสอเือนที่ผ่านมา อนโฯ อเาไม่ไ้้อนรับสาวห้าวผู้มีอารม์ุเือนนี้เลย
เธอให้เหุผล่อนะเียบหายไป ึ่วิธานเอถึับนับวันเวลารอ และอยาเร่วันเร่ืนให้ผ่านไป้วยี เพื่อะไ้มีโอาสเินหน้าทำภาริบาอย่าให้เสร็สิ้นเสียที ระยะเวลายาวนานที่เฝ้ารอทำเาทรมานเินไปแล้ว
“ถามว่าสอบเสร็หรือยั” วิธานััหวะเสียึมำนั้น และแน่นอนว่าเธอลโทษเา้วยันใ้ฟันบลบนเป้าาเยีนที่อนนี้โป่นูนนแทบะปริแยออมา
ายหนุ่มสะุ้ายสูหายใลึ แรบไม่เบาาฟันมี่เล็อเธอไม่ทำให้เาเ็บปว หาทว่ามันสร้าวามรวร้าวและทรมานน้อระบายออมาเป็นเสีย...รา
ลืมำอบที่นรออยไปเสียสิ้น และไม่ิสนใมันอี
เวลาสอเือนับวามออยาปาแห้ ้อถูเย้วยารัว อบโยนอิ่มหน่ำ้วยวามหื่นระหายที่อัแน่นรอารปลปล่อย
“อืม...” ไม่เพียส่เสียรา แ่นยืนท้าทายัััน์นแผ่นหลัเบียไปับโฟายัแอ่นสะโพสอบส่ให้เธอไ้บัลอทั้ลำ
ปลายนิ้วแ็แรเผลอสอแทรเ้าไปในเรือนผมสั้นอเธอ แล้วระาให้ัน์บเบียใบหน้าับส่วนนั้นอเาอย่าใ
าเยีนสีเ้มบันี้เปียุ่มไป้วยน้ำลาย หรือบาทีอาผสม้วยน้ำใสที่ำลัพวยพุ่ออมาาปลายท่อนาให่อเาเอ...แ่สัมผัสเบา ๆ อเธอ เา็แทบี่าน
เป้าุเหยียยายอำนวยวามสะวให้ัน์เอียใบหน้าปรับอศาอยู่ในำแหน่ที่พอเหมาะ
เธออ้าปาว้าอวไรฟันาวสะอา แล้วใ้มันัหยอเล่นับวามยาวเหยียนั้นอย่าเพลิเพลิน
ท่วท่านั้นุันน่าหวาหวั่น ทว่าแรที่ย้ำลไปแ่ละรั้นอาวามเ็บแล้ว ยัมาพร้อมวามเสียวแปลบปลาบที่นเป็นเ้าอ้อร้อราออมาเป็นระลอ
แผอสะท้อนสั่นน้อบรามอลั้นอารม์ที่ำลัีรวนอยู่ทั่วาย
เาับเธอห่าันนานเินไปแล้ว...
มเี้ยวเล็ ๆ อัน์ที่สัมผัสึ้นลอยู่นั้น รู้สึไ้ถึแรระุสั่นับอาาริ้นพล่านอสิ่มีีวิัวให่ มันำลัหาทาออมาโลแล่นเป็นอิสระ้านนอ
ความคิดเห็น