ร้านตัดผม???

เนื้อเรื่อง

------- ร้านตัดผม “ คนใหม่ ” --------

เปิดบริการแล้ว !! หัวมุมซอย นภาภิรมย์ 5

สระ ซอย เซ็ต ย้อม ทำไฮไลท์ ดัดผม ยืดถาวร !!


โดยช่างผู้ชำนาญการ

เปิดบริการ ทุกวันพุธ
ตั้งแต่ 21.30 - 22.00

พิเศษ !! ฉลองเปิดร้านใหม่ตัดผมฟรี !


------------------------------------------


. . . วินิจค่อยๆ พับใบปลิวใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียน พลางนึกกับตัวเองพึมพำ
** ร้านบ้าอะไรกัน เปิดแค่ครึ่ง ชม. จะตัดทันมั้ยวะเนี่ย **

จังหวะเดียวกับที่รถจักรยานยนต์รับจ้างมาพอดี เขาชูหนึ่งนิ้ว เป็นสัญญาณที่รู้ๆ กัน
“ ไปไหนน้อง ” คนขับเปิดหมวกกันน็อคถาม เผยให้เห็นแววตาเลื่อนลอย
“ ไป หมู่บ้าน นภาภิรมย์ 6 ” วินิจพูดพร้อมกับขึ้นนั่งซ้อนท้าย

* บรื้นน บรื้นนนน แอ๊นนนนนน *
** โอยย กูจะรอดถึงบ้านมั้ยเนี่ย ** วินิจได้แต่บ่นพึมพำ หลับตาปี๋
* เอี๊ยดดด กึกก! *
“ 10 บาทน้อง!! ” ยังไม่ทันที่วินิจจะลง ลุงคนขับก็ทวงก่อนแล้ว
“ อ่ะ ” เด็กชายควักเศษสตางค์ในกระเป๋ายื่นให้ พร้อมกับนึกดีใจ ที่ร่างกายยังครบสมบูรณ์
ส่วนจักรยานยนต์รับจ้างคันนั้นหายไปไหนแล้วไม่รู้. . .ไวจริงๆ

* แอ๊ดดด * เสียงประตูไม้ลั่น เมื่อวินิจเปิดมัน
“ แม่ หวัดดี ” วินิจกล่าวคำทักทายอันเป็นกิจวัตร
* กริ๊ก ปึงง * ยังไม่ทันที่ผู้เป็นแม่จะได้เอ่ยคำทักทาย เด็กชายก็วิ่งเข้าห้องไปเสียแล้ว หล่อน
บ่นพึมพำ ละมือจากงานในครัว เดินตามเข้าห้องของวินิจไป
“ นิจ เมื่อเช้าคุณครูโทรมาหาแม่อีกแล้ว เมื่อไหร่จะไปตัดผมเสียที ” หล่อนยืนกอดอก มองลูก

ชายที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างระอา
“ โถ แม่ ยังไม่ยาวเลย ” เขาพูด ทั้งที่สายตาไม่ละจากหน้าคอมพิวเตอร์
“ เถียงแม่อีกแล้ว คราวนี้ถ้าไม่ไปตัด ครูเขาบอกจะตัดให้เองนะ เกรียนแน่ๆ ” หล่อนหว่านล้อม
“ คับๆๆ เดี๋ยวสามทุ่มนิจออกไปตัด แม่ทิ้งเงินไว้ให้ด้วยนะ ” เขาพูดอย่างรำคาญๆ


- 21.22 -
วินิจออกจากบ้านมาแล้ว เขากำลังมุ่งหน้าไป ร้านตัดผมที่เปิดใหม่นั่น
“ เซ็งโว้ย เสียเวลาเล่นเกมหมด ” เด็กชายได้แต่พูดอยู่คนเดียว
ร้านตัดผมที่เปิดใหม่นั่นอยู่ตรงหมู่บ้าน นภาภิรมย์ 5 ซึ่งไม่ห่างจากบ้านของวินิจเท่าไหร่นัก
ใช้เวลาเดินไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ
เด็กชายเห็นร้านแล้ว หน้าร้านที่เป็นกระจกใส ด้านในเปิดไฟเพียงสว่างเท่านั้น ดูท่าร้านนี้จะยัง
ไม่มีใครเข้าจริงๆ เสียด้วย ไม่มีเศษผมที่พื้น ไม่มีเศษผมที่หน้าร้าน
“ หนูเข้าเลยค่ะ วันนี้เราตัดฟรีนะคะ ” เสียงที่มาจากด้านหลังเล่นเอาวินิจถึงกับสะดุ้ง
หญิงสาวในชุดช่างตัดผมอาชีพ สวมผ้าปิดปาก เดินนำเด็กชายเข้าไปในร้าน
“ นั่งตามสบายค่ะ ” วินิจขึ้นไปนั่ง ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยปากด้วยซ้ำ
“ เอาทร.. ” “ รองหวี!! ” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ วินิจก็ชิงพูดก่อน จริงๆ แล้วเขายังอยู่มัธยมต้นอยู่
ควรจะตัดทรงนักเรียนมากกว่า แต่ที่เขาสั่งรองหวี ก็เพราะว่า เขาไม่อยากให้ศีรษะด้านหลัง
เกรียน นี่ก็เป็นเหตุผมนึงที่ผมเขายาวเร็วกว่าเพื่อนๆ เขา

. . . .“ เสร็จแล้วค่ะ ” ช่างสาวพูดพลางใช้แปรงปัดเอาเศษผมที่ติดอยู่ออก
“ ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ ” หล่อนมองดูเด็กชายที่กำลังเอียงซ้าย เอียงขวาหน้ากระจก
นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบกลับไปเล่นเกมต่อ เด็กชายก็รีบเดินออกจากร้าน เขาไม่สนใจคำพูดเชิญ
ชวนของช่างสาวแม้แต่น้อย
ที่หน้าร้าน วินิจเดินสวนกับเด็กอีกคน ดูท่าจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับเขานี่แหละ เด็กคนนั้น

พยายามจะพูดกับวินิจ แต่วินิจกลับไม่สน ใจ รีบเดินกลับบ้าน. . . .
. . . . กลับบ้าน . . . . . บ้าน. . . .




. . . . บ้าน. . . อยู่ที่ไหน? แล้ว บ้านคืออะไร? ทำไมต้องกลับด้วยล่ะ?
เด็กชายหยุดยืน ไม่ห่างจากร้านตัดผมเท่าไหร่นัก
“ เอ่อ!? ” เขาได้แต่กล่าวคำอุทานที่เต็มไปด้วยความงุนงง
“ เรา มาทำอะไรที่นี่หว่า!? ” คำถามเริ่มผุดขึ้นอีกครั้ง
“ ก็เรา. . .เรา. . . .เราเป็นใคร? ” ดูท่าเด็กชายจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง เขาค่อยๆ
นั่งลงกับพื้นบาทวิถี เด็กชายก้มหน้าลง มือทั้งสองกุมศีรษะเช่นคนหมดอาลัยตายอยาก ผิดก็
ตรงที่ เด็กชายลืมไปด้วยซ้ำ ว่าเขายังเหลือสิ่งใดให้อาลัย
** ค้นหาเกี่ยวกับตัวเอง ** นั่นเป็นความคิดของเด็กชาย หลังจากนั่งงงอยู่ชั่วขณะ
เด็กชายค่อยๆ เลื่อนมือที่กุมศีรษะลงมา เศษผมติดมือของเขาลงมาด้วย. . . . เศษผม
เด็กชายลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆ ก็พบร้านตัดผม - คนใหม่ - ที่นั่นอาจมีความสัมพันธ์กับเขาก็ได้
โดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าทำไมต้องเดินกลับไปร้านตัดผมนั่น แต่เท้าของเด็กชายก็ก้าวออกไป
ก้าวออกไป จนมาหยุดยืนที่หน้าร้าน

* แอ๊ดด * เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น เด็กชายอีกคนเดินออกมา เมื่อเขาเห็นวินิจ ก็เริ่มบทสนทนา
“ อ้ะ! นายนั่นเอง นาย. . . . .นายเป็น. . . . . . . . . . .นายเป็นใคร!? ”

. . . . . เสียงดังลอดประตูที่ปิดไม่สนิท เป็นเสียงของช่างตัดผมสาวคนนั้นนั่นเอง

“ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ ขอให้มีความสุข กับการเป็นคนใหม่นะคะ ”