ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
"แฮปปี้เบิเย์ ทูยู แฮปปี้เบิ๊เย์ แฮปปี้เบิเย์ แฮปปี้เบิเย์ ทูยู"
เสียปรบมืออน้อสาววัย 5 วบ ัึ้นพร้อมับรอยยิ้มเปล่ประาย
"เป่าเ๊เลย่ะพี่มีนา"
ฟู่ววววววว
"เย่ๆๆๆๆ น้อเมย์อเ๊ิ้นให่ๆนะะ"
มีนา พฤเา ยิ้มอย่ามีวามสุ วันนี้เป็นวันเิรบรอบ 15 ปีบริบูร์อเธอ พ่อับแม่และน้อสาวอเธอไ้เรียมานวันเิที่แสนะอบอุ่นให้ เธอมีวามสุมา
"แม่ับพ่อมีอวัให้มีน้วยนะลู"
แม่พูพร้อมับยื่นสมุบัีธนาารให้ับเธอ แม่ส่ให้พร้อมับุมมือเธอไว้ เธอเปิออูพร้อมับเบิาว้า
"โอ้โห...แม่ะ พ่อะ มันมาเินไปนะะแม่"
เธอใับเินำนวนนี้ 1ล้านบาทถ้วน แ่มันไม่มามายอะไรสำหรับพ่อับแม่ เพราะท่านทั้สอไ้ำไราารเทรหุ้นมา้อนให่
"เ็บไว้นะลู เราไม่รู้อนา ว่าะเิอะไรึ้น เินำเป็นมาับารำรีวิ แม่อยาให้หนูั้ใเรียน หนูอยาเรียนอะไร อบอะไรแม่สนับสนุนเ็มที่้ะ"
มีนาเ้ามาอแม่แล้วน้ำาึม
"อบุนะะแม่ รัแม่ับพ่อที่สุเลย่ะ"
หลัาปาร์ี้วันเิับรอบรัว มีนา็เ้าห้อนอนอเธอ หยิบโทรศัพท์อลหาเพื่อนสนิททันที
"ฮัลโหล าว อบใน๊า อวัวันเิเราอบมาๆเลยล่ะ" เธอพูพร้อมับหยิบระเป๋าเป้สีน้ำาลแสนสวยมาอ
"พรุ่นี้เราะใ้ใส่อไปโรเรียนวันแรเลย"
"เราีในะที่เพื่อนอบ อให้มีวามสุมาๆนะมีนา"
"พรุ่นี้เอันนะาว เี๋ยวเราเอาเ๊วันเิไปฝานะ้ะ" มีนาล่าว
หลัาวาสายมีนา็อาบน้ำเรียมเ้านอน เมื่อหัวถึหมอนมีนา็เผลอหลับไปในทันที และในืนนั้น ในวามฝัน มีนาำลัเินเล่นที่ายหาแสนสวย ทรายาว น้ำทะเล็แสนะใสราวับระ เธอเินไปนเียวลำพั ทันในั้นเธอ็เห็นผู้ายนหนึ่ เธอเห็นเาาทา้านหลั เธอรู้สึุ้นเยมา หัวใอเธอเ้นแรมา ้าใน็ร้อนรุ่มั่มีไฟมาแผเผา ผู้ายนนี้เป็นใรันนะ เธอิในใ
ทันในั้นายนนี้็เินเ้ามาหยุรหน้าเธอและอเธอไว้ มีนาแทบะลืมหายใ
"เอ่อ ุเป็นใรหรอะ"
มีนาถาม้วยวามื่นเ้น
ายนนั้นไม่อบ แ่ลับอเธอ และูบที่หน้าผาอเธออย่าเอ็นู ไล่ลมาที่มู แ้ม และประบปาอมีนาอย่าอ่อนโยน มีนาหลับาพร้อมับสวมอที่ออเาอย่าหลวมๅ มันเป็นูบแรอเธอ ในฝันนั้นเธอ่าุ้นเยับเาเสียริ
เธอพยายามเพ่มอไปที่ใบหน้าอเา แ่ในวามฝันมัน่าเลือนลานั
"แล้วเอันนะ"
เาพูับเธออย่าอ่อนโยนพร้อมับเินาไป เธอไ้แ่มอาม้วยวามสสัยและอาวร์
มีนาฝันถึเานนั้นแบบเิม้ำๆ เป็นเวลา ยาวนานว่า 5 ปี นระทั่เธอบมหาวิทยาลัย ้วยปริาเียรินิยมอันับ 1 สาาบริหารธุริ ึ่อนนี้เธอไ้สมัรานับบริษัทแห่หนึ่ ึ่เป็นบริษัทั้นนำอันับ 1 อประเทศ
"าว เราผ่านสัมภาษ์ันแล้วนะ เริ่มานอาทิย์หน้า วันนี้เราไปื้อุทำานันมั้ย เี๋ยวเราไปรับาวนะ"
มีนาวนเพื่อนสาวอย่าื่นเ้น เพราะทั้สอไ้านที่เียวัน
"โอเรๆ บ่าย2นะมีน เราทำธุระให้ที่บ้าน่อน"
รอบรัวอาวมีธุริเี่ยวับร้านสะวื้อเฟรนไน์ อยู่ในย่านุมน ึ่าว็มีานะีมาๆ
ทั้สอไปเินเลือื้อุทำานันอย่าสนุสนาน มีนา มีวามสุมา หลัานั้นพวเธอ็แวะทานอาหารเพื่อลอเรียนบ ึ่มีนาโทรอไว้ล่วหน้าเป็นเือน
ร้านบ้านล้อมาว.....
เป็นร้านอาหารในเมือึ่บรรยาาศีมาแวล้อมไป้วย้นไม้และอไม้นานาพรร มีวามเป็นส่วนัวและโรแมนิมา
อาหารอร่อย ึ่ะมีแ่นั้นเศรษีและไฮโมาที่นี่
มีนาับาวมาบ่อยเพราะร้านนี้เป็นอุยายอมีนานั่นเอ.....
มีนาและาวนั่โ๊ะประำอเธอ
"าว เห็นผู้ายโ๊ะนั้นมั้ย"
มีนส่สายาให้เพื่อนอเธอมอไปที่ผู้ายโ๊ะถัไปอี 2 โ๊ะ ึ่อยู่ห่าพอสมวร
"อื้อ......หล่อัมีน เธอรู้ัเาหรอ" าวถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
"ไม่รู้ัหรอาวแ่เรารู้สึุ้นมา เหมือนรู้ัมา่อนน่ะ" มีนาบอเพื่อนและ้อมอไปที่ผู้ายนนั้น....
ทันในั้นเอ ผ นนั้น็หันมาสบาับเธอเ้าอย่าั ใอมีนาเ้นแร ายนนั้นมอเธอสัพั็หันลับไปุยธุริ่อ...
"ทำไม่าเหมือนับผู้ายในฝันั ทำเอาใเ้นแรเลย" มีนาิในใ
เสียปรบมืออน้อสาววัย 5 วบ ัึ้นพร้อมับรอยยิ้มเปล่ประาย
"เป่าเ๊เลย่ะพี่มีนา"
ฟู่ววววววว
"เย่ๆๆๆๆ น้อเมย์อเ๊ิ้นให่ๆนะะ"
มีนา พฤเา ยิ้มอย่ามีวามสุ วันนี้เป็นวันเิรบรอบ 15 ปีบริบูร์อเธอ พ่อับแม่และน้อสาวอเธอไ้เรียมานวันเิที่แสนะอบอุ่นให้ เธอมีวามสุมา
"แม่ับพ่อมีอวัให้มีน้วยนะลู"
แม่พูพร้อมับยื่นสมุบัีธนาารให้ับเธอ แม่ส่ให้พร้อมับุมมือเธอไว้ เธอเปิออูพร้อมับเบิาว้า
"โอ้โห...แม่ะ พ่อะ มันมาเินไปนะะแม่"
เธอใับเินำนวนนี้ 1ล้านบาทถ้วน แ่มันไม่มามายอะไรสำหรับพ่อับแม่ เพราะท่านทั้สอไ้ำไราารเทรหุ้นมา้อนให่
"เ็บไว้นะลู เราไม่รู้อนา ว่าะเิอะไรึ้น เินำเป็นมาับารำรีวิ แม่อยาให้หนูั้ใเรียน หนูอยาเรียนอะไร อบอะไรแม่สนับสนุนเ็มที่้ะ"
มีนาเ้ามาอแม่แล้วน้ำาึม
"อบุนะะแม่ รัแม่ับพ่อที่สุเลย่ะ"
หลัาปาร์ี้วันเิับรอบรัว มีนา็เ้าห้อนอนอเธอ หยิบโทรศัพท์อลหาเพื่อนสนิททันที
"ฮัลโหล าว อบใน๊า อวัวันเิเราอบมาๆเลยล่ะ" เธอพูพร้อมับหยิบระเป๋าเป้สีน้ำาลแสนสวยมาอ
"พรุ่นี้เราะใ้ใส่อไปโรเรียนวันแรเลย"
"เราีในะที่เพื่อนอบ อให้มีวามสุมาๆนะมีนา"
"พรุ่นี้เอันนะาว เี๋ยวเราเอาเ๊วันเิไปฝานะ้ะ" มีนาล่าว
หลัาวาสายมีนา็อาบน้ำเรียมเ้านอน เมื่อหัวถึหมอนมีนา็เผลอหลับไปในทันที และในืนนั้น ในวามฝัน มีนาำลัเินเล่นที่ายหาแสนสวย ทรายาว น้ำทะเล็แสนะใสราวับระ เธอเินไปนเียวลำพั ทันในั้นเธอ็เห็นผู้ายนหนึ่ เธอเห็นเาาทา้านหลั เธอรู้สึุ้นเยมา หัวใอเธอเ้นแรมา ้าใน็ร้อนรุ่มั่มีไฟมาแผเผา ผู้ายนนี้เป็นใรันนะ เธอิในใ
ทันในั้นายนนี้็เินเ้ามาหยุรหน้าเธอและอเธอไว้ มีนาแทบะลืมหายใ
"เอ่อ ุเป็นใรหรอะ"
มีนาถาม้วยวามื่นเ้น
ายนนั้นไม่อบ แ่ลับอเธอ และูบที่หน้าผาอเธออย่าเอ็นู ไล่ลมาที่มู แ้ม และประบปาอมีนาอย่าอ่อนโยน มีนาหลับาพร้อมับสวมอที่ออเาอย่าหลวมๅ มันเป็นูบแรอเธอ ในฝันนั้นเธอ่าุ้นเยับเาเสียริ
เธอพยายามเพ่มอไปที่ใบหน้าอเา แ่ในวามฝันมัน่าเลือนลานั
"แล้วเอันนะ"
เาพูับเธออย่าอ่อนโยนพร้อมับเินาไป เธอไ้แ่มอาม้วยวามสสัยและอาวร์
มีนาฝันถึเานนั้นแบบเิม้ำๆ เป็นเวลา ยาวนานว่า 5 ปี นระทั่เธอบมหาวิทยาลัย ้วยปริาเียรินิยมอันับ 1 สาาบริหารธุริ ึ่อนนี้เธอไ้สมัรานับบริษัทแห่หนึ่ ึ่เป็นบริษัทั้นนำอันับ 1 อประเทศ
"าว เราผ่านสัมภาษ์ันแล้วนะ เริ่มานอาทิย์หน้า วันนี้เราไปื้อุทำานันมั้ย เี๋ยวเราไปรับาวนะ"
มีนาวนเพื่อนสาวอย่าื่นเ้น เพราะทั้สอไ้านที่เียวัน
"โอเรๆ บ่าย2นะมีน เราทำธุระให้ที่บ้าน่อน"
รอบรัวอาวมีธุริเี่ยวับร้านสะวื้อเฟรนไน์ อยู่ในย่านุมน ึ่าว็มีานะีมาๆ
ทั้สอไปเินเลือื้อุทำานันอย่าสนุสนาน มีนา มีวามสุมา หลัานั้นพวเธอ็แวะทานอาหารเพื่อลอเรียนบ ึ่มีนาโทรอไว้ล่วหน้าเป็นเือน
ร้านบ้านล้อมาว.....
เป็นร้านอาหารในเมือึ่บรรยาาศีมาแวล้อมไป้วย้นไม้และอไม้นานาพรร มีวามเป็นส่วนัวและโรแมนิมา
อาหารอร่อย ึ่ะมีแ่นั้นเศรษีและไฮโมาที่นี่
มีนาับาวมาบ่อยเพราะร้านนี้เป็นอุยายอมีนานั่นเอ.....
มีนาและาวนั่โ๊ะประำอเธอ
"าว เห็นผู้ายโ๊ะนั้นมั้ย"
มีนส่สายาให้เพื่อนอเธอมอไปที่ผู้ายโ๊ะถัไปอี 2 โ๊ะ ึ่อยู่ห่าพอสมวร
"อื้อ......หล่อัมีน เธอรู้ัเาหรอ" าวถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
"ไม่รู้ัหรอาวแ่เรารู้สึุ้นมา เหมือนรู้ัมา่อนน่ะ" มีนาบอเพื่อนและ้อมอไปที่ผู้ายนนั้น....
ทันในั้นเอ ผ นนั้น็หันมาสบาับเธอเ้าอย่าั ใอมีนาเ้นแร ายนนั้นมอเธอสัพั็หันลับไปุยธุริ่อ...
"ทำไม่าเหมือนับผู้ายในฝันั ทำเอาใเ้นแรเลย" มีนาิในใ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น