คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 18 เมื่อผมถูกบอกรัก
“พี่ดิน
ผมมีอะไรจะบอก” หือ เหตุการณ์เมื่อวานยังทำให้ใจเต้นไม่หาย อย่าบอกนะว่า...
“มีไรเหรอ”
“คือ
พี่อย่าโกรธผมนะ”
“ไม่รับปาก
ต้องรอฟังก่อน” เอิ่ม เริ่มไม่ใช่ละ
“ก็เมื่อเย็น
ผมไปดูบ้านเช่ามาอ่ะพี่ รู้มั้ยผมเจอใคร”
“ทำอย่างกับเดาง่ายนิ
ใบ้เบ้ยก็ไม่มี”
“ผมเจอดาวพี่
ที่บ้านเช่า แล้วทีงี้ก็เลยคุยกัน กลายเป็นว่า ดาวคือคนเช่าเดิม
ที่บอกว่าจะออกสิ้นเดือน”
“เออ
คนคุ้นหน้าคุ้นหน้ากันทั้งนั้นเลยเนาะ”
“แต่คือดาวมาฝึกสอนที่โรงเรียนผมใช่ป่ะ
ดาวก็เลยไม่ต้องย้ายแล้ว ดาวก็บอกป้าแล้วว่าไม่ออกแล้ว แต่ป้าลืมโทรบอกผม
ผมเลยไม่มีที่ไปแล้วอ่ะพี่”
“เอ้า
งี้ก็แย่ดิ แล้วตะวันจะไปนอนไหนน้า” ผมเริ่มเข้าใจละ แกล้งหน่อยดีกว่า
“ขออยู่ต่อไม่ได้เหรอครับ
นะๆ” กุมมือทำตาแป๋ว น่ารักดี
“คิดค่าเช่า
2 เท่า ข้อหาทำให้พี่...” เออ ข้อหาไรดี จะบอกว่าทำให้พี่เสียใจที่จะย้ายออก
ก็โจ่งแจ้งไปป่ะ
“อ้าว
แล้วพี่หน้าแดงทำไมครับ โกรธมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เออ
แซวหรอก อยู่ต่อดีแล้วแหละ พี่จะได้มีคนช่วยดูแลเจ้าตัวเล็ก” ผมไม่น่าพลาดเขินต่อหน้าตะวันเลย
คิดเองเขินเอง
“ครับ
แถมยังดูแลพ่อของเจ้าตัวเล็กได้อีกนะ” ตะวันยิ้มเจ้าเล่ย์ คงรู้แล้วแหละว่าผมเขิน
“พอเหอะ
ข้าวเย็น จะเย็นสมชื่อละ ไปทานกันเหอะ”
มองหน้าตะวันเมื่อไหร่ก็เขินทุกที
ช่วงนี้ผมเป็นเอามากนะครับ ผมคงจะรู้ใจตัวเองได้ซะที
“เออ
พี่ดิน ศุกร์หน้าวันพ่อ พี่ว่างมั้ยครับ” ตะวันถามขึ้น ขณะเราล้อมโต๊ะทานอาหารเย็น
“ทำไมเหรอ
ที่โรงเรียนพี่ก็มีงานนะ”
“ว่าจะเชิญพี่มาเป็นพ่อดีเด่นน่ะครับ”
“ไม่เอาดีกว่า
คนอื่นเถอะ” ผมค่อนข้างจะเหนื่อยกับงานที่โรงเรียนเช่นกัน “พ่อไม่ไป
ไม่เป็นไรนะลูก” ผมหันมาถามเด็กๆ
“ไม่เป็นไรครับ
เรารู้ว่าพ่อเหนื่อย อยากให้พ่อสบาย”
“ใช่ๆ
เรารู้ว่ายังไงพ่อก็รักเรา” น่ารักจริงๆเจ้าตัวเล็กทั้งสอง
“พ่อล่ะรักเราทั้งสองคนมากๆเลย
น่ารักแบบนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ทำเค้กกันเนาะ ตอนนี้รีบทานข้าวก่อนเลย เดี๋ยวการบ้านไม่เสร็จ”
ผมรีบตัดบท เขินตะวันด้วย เลยอยากรีบจรลีไวๆ
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผมวุ่นกับการเตรียมงานวันพ่อ ซึ่งผมอยู่ฝ่ายตกแต่งเวที ก็มีจีบผ้า จัดดอกไม้
ที่จริงเป็นแค่ลูกมือน่ะครับ ถึงจะจบคหกรรมมา แต่สิ่งที่ถนัดคืออาหาร
พวกเย็บปักถักร้อยน่ะก็พอได้หรอกครับ แต่ไม่ถนัด เป็นได้แค่ลูกมือ
แต่ที่เหนื่อยขนาดนี้ เพราะที่โรงเรียนเป็นเจ้าภาพ ที่รวมครูจากอีก 10 โรงเรียน
มาทำพิธี ผอ. เลยต้องจัดยกใหญ่
“แก
เหนื่อยมั้ย” ปิ่นถาม พร้อมยื่นแก้วน้ำมาให้
“เออ
ทางแกเป็นไง” ปิ่นก็ช่วยทำเวทีเช่นกันครับ เขียนป้าย แกะโฟม
“สบายๆ
งานถนัดน่ะ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ผมหันไปมองต้นเสียง
“เป๊ะ?”
แกล้งเล่นซะหน่อย
“เออ...”
“อ้าว
แล้วทำไมไม่พูดต่อ”
“ก็ไม่มีไร
จะไปกินข้าว”
“แน่ะๆ
เดือนนึงละนะ ไม่เคยจะรายงาน เพื่อนน้อยใจ” ผมทำท่าจะร้องไห้
“เออ...
เป็นแฟนกันแล้ว” ตอบแบบขัดใจ
“เฮ้ย
ยินดีด้วยว่ะแก ยินดีจริงๆนะเนี่ย”
“ชั้นก็เกรงใจแกอ่ะ
ชั้นเคยเป็นคนกลางนะเว้ย พอเปลี่ยนสภาพ ชั้นไปไม่เป็นว่ะ ไม่รู้จะเล่าไงดี”
ยัยปิ่นเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นเครียด
“แก
ฟังนะ ชั้นยินดีจริงๆ แล้วถ้าแกไม่รู้จะเล่ายังไง ก็ปล่อยมันไปตามธรรมชาติ
แกพร้อมจะเล่าค่อยเล่า ชั้นน่ะเชื่อใจแกเสมอ ชั้นคิดว่ามันจะเป็นรักที่ดีนะเว้ย”
ผมอาจจะไม่ได้พูดให้ปิ่นฟังอย่างชัดเจน ปิ่นคงจะเครียดมาตลอด
“แกเป็นเพื่อนที่ดีเสมอเลยว่ะ
รักแก” เออเพื่อน แก่ๆกันแล้ว จะกอดกันให้อายเด็กทำไมเนี่ย
แต่ผมก็รู้สึกดีใจที่ผมมีเพื่อนที่ดีมาตลอด
“ช่วงนี้มีอะไรดีๆน้า
พี่ชายผมถึงได้ยิ้มตลอด” ผมยิ้มมาตั้งแต่เมื่อวานละครับ
“ก็ไม่มีไร
พี่ปิ่นเขามีแฟนละนะ”
“ห๊ะ
พี่ปิ่นอ่ะนะ บ้าพลังแบบนั้น” ตะวันทำท่าตกใจอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“อือ
พี่เป๊ะก็มีแฟนละนะ”
“หือ
แล้ว...” ตะวันทำหน้าหงอยทันที “แล้วพี่ดิน เป็นไงบ้างครับ”
“พี่ก็ดีใจสิ
เพื่อนพี่มีแฟนทั้งที”
“พี่ไม่เสียใจเหรอ”
อ๋อผมรู้ละ ตะวันต้องคิดว่าผมยังชอบเป๊ะอยู่
“ไม่อ่ะ
ยินดีมาก ปิ่นเป๊ะ เป๊ะปิ่น เหมาะกันดีออก”
“ห๊า”
คราวนี้ตะวัน ตกใจมากไปใหญ่ “พี่เป๊ะนี่สุดยอดจริงๆ ตั้งแต่ค่าย ทำสำเร็จสินะ”
“หือ
ว่าไงนะ พี่ได้ยินไม่ชัด”
“ไม่มีไรละครับ
เออพี่ เรื่องดีๆยังไม่หมดนะ มีคนรอพี่อยู่ข้างใน”
เจ้าตัวเล็กทั้งสอง
นั่งพับเพียบรออยู่หน้าโทรทัศน์ ตะวันจัดแจงให้ผมนั่งบนโซฟา
“ขอบคุณครับ/ค่ะ
ที่ดูแลพวกเรามาตลอด พวกเรารักพ่อครับ/ค่ะ” ประโยคยาวไปสินะลูก เหมือนท่องมาเลย
แต่ก็คงตั้งใจท่องมาแบบสุดๆสินะลูก
เด็กๆ
กราบแล้วเอาพวงมาลัยมาให้ผม น้ำตาผมไหลออกมา ทำไมชีวิตนี้ถึงมีแต่เรื่องดีๆนะ ส่วนตะวัน
ยืนพิงกำแพง ยืนดูอยู่ห่างๆ ทำตัวเป็นผู้กำกับสินะ
“พ่อก็รักลูกๆมากครับ
มาๆกอดกัน” ผมกอดเจ้าตัวเล็กอยู่นาน เป็นวันพ่อปีแรกที่ผมได้เป็นพ่อสินะ
ผมเข้าใจความรู้สึกของป๊าขึ้นมาทันที คืนนี้ต้องโทรหาป๊าซะหน่อย
ความคิดเห็น