คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 17 เมื่อผมหงุดหงิด
“แก
เด็กนั่นเป็นใคร สวยซะ” ปิ่นถามขึ้น เมื่อเราทานข้าวกลางวันกัน
“เด็กไหน”
“ก็คนนั้นอ่ะ
เด็กดาวอ่ะ ที่เจองานแต่ง”
“ก็น้องยัยเดือนไง”
“อันนั้นรู้แล้ว
แต่ทำไมสนิทกับตะวันจัง” ยัยปิ่นก็จับสังเกตเห็นสินะ
“ทำงานที่เดียวกันอ่ะ
แต่นอกจากนั้นไม่รู้นะ”
“ระวังไว้เหอะแก
จะหาว่าไม่เตือน” ผมก็หวั่นๆนะ แต่ผมก็รู้ว่าผมมีสิทธิ์แค่ไหน
เวลาผมมารับเด็กๆที่โรงเรียน
บางครั้งผมก็สังเกตเห็นว่า ดาวกับตะวันคุยกันบ่อยๆ ซึ่งผมก็คิดไปในแง่ดี
ว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน ก็ต้องสนิทสนมกันเป็นธรรมดา แต่วันนี้มันไม่ใช่ ผมเห็นตะวัน
จับแก้มดาวด้วย แถมมองตากันอยู่นาน ผมเลยพาเด็กๆกลับบ้านเลย
“มีอะไรทานบ้างครับวันนี้”
ตะวันถามขึ้นในมื้ออาหารเย็น
“เดิมๆน่ะพี่คิดไม่ออก”
“เหมือนเดิมก็ดีครับ
เพราะพี่ทำอะไรก็อร่อย” ยิ้มหวานส่งมา ผมยิ้มตอบ
แล้วบทสนทนาก็เงียบไป
ผมตอบคำถามเป็นพักๆ ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากคุยกับตะวันเท่าไหร่ แถมตอนขากลับ ยังมีรถขับมาปาดหน้าอีก
ผมเลยหัวเสียสุดๆ
“ที่ทำงานเครียดเหรอครับ
วันนี้พี่ไม่ค่อยยิ้มเลย” ตะวันถามด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้เรานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกัน
เด็กๆแยกออกไปทำการบ้าน
“ป่าวนะ
ปกติ”
“แต่ผมว่าพี่ไม่ปกติ”
ตะวันคาดคั้น
“ตอนเย็นมีรถตัดหน้าด้วยอ่ะ
หัวเสียนิดหน่อย” ผมอ้างเรื่องรถ
“ไม่มีเรื่องอื่นนะ”
“อือ”
“งั้นก็ทำตัวตามสบาย
มาผมนวดให้” ตะวันยังใจดี คอยเป็นห่วงอย่างที่เป็นมา
“สวัสดีค่ะ พี่ดิน ไม่เจอกันเลยช่วงนี้” ดาวทักทายตอนเช้า
เธอเป็นเวรหน้าประตู
“ครับ
พอดีช่วงนี้ยุ่งๆน่ะ” ผมอ้างไปเรื่อย
“ได้แต่มองแวบๆไกลๆ
วันหลังรอทักดาวบ้างนะคะ จะได้หายคิดถึง”
“แน่ะคิดถึงพี่ด้วยเหรอ”
“คิดถึงสิคะ
พี่น่ะไอดอลหนูเลย”
“พี่เขินแย่เลย
แต่พี่หล่อสู้ตะวันไม่ได้หรอกนะ” ผมถามลองเชิง
“โห
ว่าไปพี่ พี่ดินน่ะหล่อกว่าตั้งเยอะ”
“ฮ่าฮ่า
ว่าไป ถ้าไง พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ” เธอยังคงสดใสร่าเริงเช่นเดิม
เวลาเห็นเธอยืนคู่ตะวัน ผมปวดใจนิดๆ ก็เขาช่างเหมาะสมกัน
“แกเหม่อๆนะ
เป็นอะไร” วงสนทนาอาหารกลางวันกับเจ้าประจำนะ
“ก็ไม่มีไร
เหนื่อยๆมั้ง”
“ฉันว่ามี
น้องดาวใช่มะ” ช่างรู้ใจซะจริง “ชีวิตแกอ่ะ ลูกดี งานดี ฐานะดี
ถ้าจะมีอะไรกวนใจตอนนี้ ก็เรื่องเดียว”
“ไม่มี”
“แล้วคบกันยัง
ตะวันกับน้องดาว” ผมนี่สะอึกเลยครับ
“บ้า
เรื่องของเขา ชั้นไม่รู้”
“ปากแข็ง
ร้องไห้มา รอบนี้ชั้นให้ยืมอกเป๊ะ”
“หือ
อะไรนะให้ยืม” ผมเอะใจในบทสนทนา “แกไปเป็นเจ้าของเป๊ะตอนไหน”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่ผมจะพรุนไปกว่านี้
“เฮ้ย
ไม่มีไร ลบๆๆๆ ไม่ได้ยิน” ลนลานเชียว
ยัยนี่ เวลาโดนต้อนจะโวยวายไว้ก่อน
“เล่าเลย”
“เฮ้ย
ถึงเวลาสอนละ ไปก่อนนะแก” วิ่งฉิวเลยครับ เฮ้อ ดีจัง ไม่โดนยัยปิ่นต้อน
ผมเหม่อ
นิ่ง คุยบ้างไม่คุยบ้างกับตะวัน เป็นอาทิตย์ได้ จนตะวันน่าจะจับสังเกตได้
“พี่ดิน
ผมว่า พี่แปลกๆนะ” ตะวันถามขึ้นขณะช่วยผมล้างจานอยู่
“หือ
แปลกยังไง”
“ช่วงนี้
พี่ไม่แซวผม” ใช่ครับ ไม่ได้เพิ่มคะแนนให้กับความน่ารักเลย
“อยากให้แซวรึไง”
“ใช่สิ
ผมนี่เหง๊าเหงา คิดถึงคืนวันที่เราได้มุ้งมิ้งกัน”
“เป็นเด็กมัธยมรึไง”
ผมคลี่ยิ้มออกได้นิดหน่อย
“น่านะพี่
บอกมาเหอะ แบบนี้ไม่ชอบเลย” ตะวันท่าทางอ้อน เหมือนจะร้องไห้
“ดาวเป็นไงมั่ง”
ผมเงียบนิดนึงก่อนจะกล้าถาม ตะวันทำหน้างง
“ดาว
ก็ปกตินี่ครับ ดาวเป็นอะไรเหรอพี่”
“แบบ...
เห็นสนิทกัน”
“หือ
นี่พี่คิดว่าผมกับดาว คุยกันแบบ...เหรอ”
“ก็เห็นสนิทกัน”
ผมตอบคำถามรวนไปหมด
“พี่คิดได้ไง
ผมเสียใจนะ ผมไม่ได้คิดกับดาวเป็นอื่นนอกจากน้องเลยนะ”
“วันนั้นพี่เห็น
ตะวัน จับแก้มดาว แถมมองตาด้วย”
“วันไหน”
“วันจันทร์
ที่ผ่านมา”
“อ๋อ...
แมลงเข้าตาดาว ผมแค่ดูให้” ตะวันคิดนิดนึง ก่อนเฉลย
“อือ”
ผมยังงงๆอยู่ ไม่รู้จะพูดอะไร
ตะวันเดินเข้ามาหาผม
เดินจนหลังผมติดกำแพง
“พี่ฟังผมนะ
ผมไม่มีอะไรกับดาว” ตะวันจับไหล่ผม ผมหลบสายตา
“ผมสัญญาไว้แล้ว
ว่าจะดูแล และผมจะไม่เปลี่ยนใจ” ตะวันเอามือนึงประคองหน้าผมให้มองตา
เราจ้องหน้ากันนิ่ง
หน้าของตะวันค่อยๆโน้มมาหาผม ริมฝีปากใกล้เข้ามา
“พ่อคร้าบ
เพชรทำการบ้านเสร็จแล้ว ดูการ์ตูนได้มั้ยคร้าบ” เจ้าเพชรตะโกนเรียกผม
ผมกับตะวันผละออกจากกัน
“ได้ลูก
เปิดเลย”
“ผมล้างจานต่อนะพี่”
ตะวันทำหน้านิ่งๆ ขอตัวทำงานต่อ
“อือ
พี่ไปดูลูกก่อนนะ” ผมหลบฉากออกจากที่ตรงนั้น หัวใจผมนี่เต้นตุ๊บๆ ยังตกใจไม่หาย ผมควรจะแน่ใจได้รึยัง ว่าตะวันมีใจให้ผม คืนนี้
จะนอนหลับมั้ยนี่
ความคิดเห็น