Sweet Father คุณพ่อมือใหม่ หวานใจนายกอดอุ่น[Yaoi][End]

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 13 เมื่อผมเปิดเทอม

“สิ้นเดือนนี้   ผมจะย้ายออกละนะครับ” ตะวันเอ่ยขึ้นกลางมื้ออาหารเย็น

เรากลับมาจากค่ายได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้วครับ ส่วนอาทิตย์หน้าก็จะเปิดเทอมของทั้งของผม ตะวัน และเจ้าตัวเล็กทั้งสอง ชีวิตปกติกำลังจะมาถึงในไม่ช้า

“ไม่เอา พลอยไม่ให้ครูตะวันไปไหน” ยัยพลอยไวกว่าผมอีก

“แล้วตะวันได้บ้านเช่าใหม่แล้วเหรอ” ผมรู้ใจสึกใจหายเล็กน้อย

“ครับ เจ้าของบอกว่า จะมีคนย้ายออกสิ้นเดือนนี้อ่ะครับ”

“ครูตะวันอยู่ที่นี่ก็ได้นี่ครับ เพชรเหงาแย่”

“ใช่นะ อยู่ไปตลอดก็ได้นี่” ผมสนับสนุนเจ้าเพชร

“ผมเกรงใจพี่มากกว่า แต่บางครั้งผมจะขอมาทานข้าวเย็นด้วยนะครับ” ตะวันพูดพร้อมยิ้มให้ผม อะไรจะยิ้มหวานซะขนาดนั้น

“ก็นะ มาทุกวันเลยก็ได้ ที่จริงอ่ะ จะอยู่กินกับข้าวฝีมือพี่ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้น้า” ผมพูดอ้อนๆ แกล้งแซวน่ะครับ

เงียบสิครับ ทำไม ผมแอบมองหน้าตะวัน เฮ้ย นั่นตะวันเขินเหรอ ปกติผมต่างหากที่เป็นคนที่โดนแกล้ง ถ้าแกล้งกลับมันจะเป็นอย่างงี้เองเหรอ

“ถ้าเป็นงั้นได้ ก็ดีสิครับ” ยิ้มสวยอีกแล้ว ให้ถามว่าผมชอบตะวันมั้ย ก็คงระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่มากพอที่จะเรียกว่ารัก แม้ว่าผมจะทำใจเรื่องเป๊ะได้ไว แต่ก็ไม่ได้พร้อมมีใครใหม่ ผมยังมีพ่อแม่ และลูกอีกสองคนต้องดูแล เท่านี้ชีวิตวันๆของผมก็หมดไปละ ส่วนอาการต่างๆที่ตะวันแสดงออกมา ผมก็ยังคงไม่รู้ว่าตะวันจะชอบผม ถึงขั้นอยากเป็นแฟนมั้ย ผมคงจะต้องดูๆไปก่อน

เปิดเทอมวันแรก ชีวิตเดิมก็เริ่มขึ้น ทานข้าวเช้าร่วมกัน แล้วผมไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วก็ไปทำงาน แต่มันไม่เหมือนเดิมตรงที่....

“อ้าว หวัดดีดิน เจอปิ่นบ้างป่ะ” เป๊ะ โผล่หน้ามาที่โรงเรียนของผมทำไม

“เป๊ะ มาได้ไง”

“ก็มาตามหาปิ่นน่ะ โทรไปก็ไม่รับ ก็ตั้งแต่ตอนนั้น ปิ่นหลบหน้าเราตลอดเลย” ยัยนี่ เขินหรือว่าไง รู้จักกันมาตั้งสิบปี ก็พอรู้นิสัยอยู่ ห้าวๆอย่างงี้ พอเจอใครรุกเข้าหน่อยก็กระเจิง

“เอางี้เป๊ะไปนั่งรอตรงโต๊ะพี่แป้ง ยัยปิ่นมาคงไม่สังเกต แล้วตะครุบเลยนะ” โต๊ะพี่แป้ง อยู่ข้างหลังโต๊ะยัยปิ่นน่ะครับ

“แก รถติดมาก ชั้นว่าชั้นออกบ้านเช้าละนะ” ยัยปิ่นมาถึงก็บ่นเลย รุงรังแท้ ผมเงียบ เพราะตอนนี้กำลังจะดูปฏิกิริยาของยัยปิ่น

“แกเงียบทำไม งานเยอะเหรอ แกมีแผนส่งยัง” มาเป็นชุดเลยครับ เงียบต่อ

“ปิ่น ทำไมไม่รับโทรศัพท์” ยัยปิ่นหันหลังมามองต้นเสียง

“กรีสสสสสสสส” ร้องเสียงหลงสิครับ “แกมาได้ไง”

“ก็แกหลบหน้าเรา ก็ต้องทำงี้ล่ะ”

“เฮ้ย ไม่ได้หลบ พอดีมีสองเครื่อง แล้วก็ยุ่งๆขายรูป” แถสิครับงานนี้

“งั้นพิสูจน์มา เย็นนี้ ไปกินข้าวกัน ถ้าไม่ไป ตัดเพื่อน” เป๊ะ เพื่อนมาจีบสาวนะครับ นุ่มนวลหน่อย

“เออ นัดกันแล้วนะ ถ้าแกไม่ไป เพื่อนไม่คบน่ะ” ผมสนับสนุนเป๊ะ

“งั้นตอนเย็นมารับนะปิ่น ไม่เจอบุกบ้าน” เป๊ะสายโหด มุมใหม่นะเนี่ย แต่ยัยปิ่นนี่สิ อึ้งอีกแล้ว

“ปิ่น แกจะหนีไม่ได้นะโว้ย ถ้าแกไม่ชอบก็บอกไปตรง” ผมบ่นขึ้นเมื่อเป๊ะ กลับไปแล้ว รายนั้นก็ขยันพอตัว กลัวไปทำงานสายน่ะครับ

“ก็ไม่ได้ไม่ชอบนะโว้ย แต่...มัน.. ก็ไม่เคยป่ะว่ะ ทำตัวไม่ถูก” เหมือนจะมีสติคืนมาหน่อย ตอบคำถามได้

“อยู่กันมาเป็นสิบปี อยู่ดีๆมาเปลี่ยนมันก็แปลกแหละ ชั้นว่าแกทำตัวเหมือนเดิม ให้เวลามันพิสูจน์ไปว่าแกจะชอบเป๊ะมั้ย”

“อือ” ยัยปิ่นรับคำง่ายๆ

“แล้วอย่าลืม เย็นนี้แกมีนัด” ผมเตือนความจำนางนิดหน่อย

“อือ ตอนนี้ไปเข้าแถวก่อนละกัน” ปิ่นชวนผมไปเข้าแถวตอนเช้า วันแรกของเปิดเทอมสอง เป็นอะไรที่เด็กจะพูดมากที่สุดในสามโลก

ปึ้ก โอ้ย! ลำโพงเล็ก กระจายเสียงที่ติดหน้าห้องเรียนหล่นลงมา มันคงจะเก่ามากแล้ว และไม่ใช่ใครที่เป็นผู้โชคร้าย

“เฮ้ย ดิน แกเลือดออก” ปิ่นตกใจกับเลือดบนหัวผม

“หา หือ” ผมได้แต่ออกเสียงแปลก ผมมึนไปหมด หัวน่าจะแตกมั้ง อือ เข้าแถว ไปไงนะ ผมเบลอละแหละ

วันนี้ วันดีวันเปิดเทอมแท้ๆ ทำไมผมต้องมาซวยแต่เช้า หลังจากผมตั้งสติกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมกับยัยปิ่นก็มาทำแผลที่โรงพยาบาล นี่อาจเป็นผลกรรมที่ผมร่วมมือกับเป๊ะแกล้งยัยปิ่นแน่ๆ มาซะไวเชียว ผมนั่งรอจ่ายยาที่หน้าห้องจ่ายยา เย็บไปห้าเข็มครับ ไม่ใหญ่เท่าไหร่ คงโดนมุมลำโพง กลับไปสอนต่อสิครับ พึ่งจะ10โมง จะรออะไร

“ป่ะดิน ชั้นจะไปส่งบ้าน รถแกเอาไว้โรงเรียนแหละ”

“เฮ้ย แค่นี้ ไหวน่า ไกลหัวใจ”

“แก แน่ใจนะ”

“อือ แต่ตอนเย็นไม่ไปด้วยนะ”

“เฮ้ย .... เออ ... พักเหอะ” ตอนแรกตกใจที่นึกออกเรื่องนัด แต่โตๆกันแล้ว รู้ว่าเพื่อนต้องพัก ยัยปิ่นเลยจำยอม

ตกเย็น ผมมารับเจ้าตัวเล็กตามปกติ ส่วนยัยปิ่นปล่อยนางไปตามยถากรรม

“มีอะไรแปลกๆอยู่บนหัวพ่อด้วยอ่ะ” เพชรช่างสังเกต ถามขึ้น ตอนกำลังคุยเรื่องมื้ออาหารเย็น ระหว่างกลับบ้าน

“พ่อไม่ระวังนิดหน่อยครับ เลยเป็นแผลเลย”

“พ่อเล่นซนเหรอคะ ครูตะวันบอกว่าใครซน จะได้รับบาดเจ็บ” เอิ่ม พ่อโตแล้วนะลูก

“พ่อต้องหายไวๆนะครับ ตอนนี้เพชรยังรักษาพ่อไม่ได้ แต่โตขึ้นเพชรจะเป็นคุณหมอมารักษาพ่อ” ดูพึ่งได้จริงๆครับเจ้าคนโต

“เพชรไม่ต้องเลย พลอยก็เป็นห่วงพ่อเหมือนกันนะ” และแล้วก็ยิงฟัน เจี๊ยวจาวไปตลอดทาง

“พี่ดิน เป็นไรมากป่ะครับ” ตะวันหน้าเหวอมา เมื่อเจ้าพลอยไปส่งข่าว

“ห้าเข็มเอง เบาๆ” ผมกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่ครับ ระหว่างรอมื้อเย็น ส่วนเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นกับเจ้าโตนู่น

“แล้วสมงสมองนี่พี่ไปตรวจด้วยนะครับ”

“ขนาดนั้นเชียว ถ้าพี่สติไม่สมประกอบขึ้นมานี่ แย่เลย”

“ก็ไม่น่าแย่นะ เพราะอาจจะมีผมคนนี้ไปดูแลทุกวันเลยน้า”

“แน่ะ แถมลูกอีกสองนะ ไหวเหรอ”

“ไหวซิพี่” ตะวันรับคำ พร้อมส่งยิ้มหวานละลายใจ เอาไป 1 คะแนน ครบ 100 เมื่อไหร่ ค่อยตัดสินใจอีกที ฮ่าฮ่า

“เปลี่ยนผ้าก๊อตให้พี่หน่อยดิ” ผมชวนตะวันกลับเข้ามาในบ้าน

ผมให้ตะวันนั่งบนโซฟา ส่วนผมนั่งบนพื้น จะได้แปะ ถนัด

“เทปด้วยครับพี่” ตะวันกำลังบรรจงวางผ้ากอท พร้อมขอเทปเพื่อแปะ

“รู้สึกดีจัง เวลามีคนดูแล” ผมเผลอพูดไปตามความรู้สึก ตะวันเงียบไปพักใหญ่ จนผมต้องเงยหน้ามามอง

“หน้าแดงอีกแล้วน้า เขินเหรอ” ผมแซว

“พี่อย่าแกล้งผมดิ” หน้าแดงแป๊ดเลยครับ

“ไม่แกล้งก็ได้” ช่วงเอาคืนของผมแท้ๆ ผมนั่งดูทีวีต่อในท่าเดิม หัวหนุนขาเท่ดีนะ

“เออ นี่วันนี้เห็นเด็กนักศึกษา มาฝึกงานเหรอ” ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่โรงเรียนของตะวัน

“อ่าครับ พึ่งมาวันนี้แหละ ชื่อดาวครับ”

“สวยดีเนาะ” ผมเปรยขึ้น

“พี่ชอบเหรอ  เอ๊ะ หึงป่ะ” ตะวันทำหน้าเจ้าเล่ย์

“เหอะ ไม่เด็กละป่ะ แยกแยะออกน่า พึ่งเจอวันเดียวจะขนาดไหนเชียว”

“แต่ถ้าหึงเมื่อไหร่ก็บอกน้า ฮ่าฮ่า” รู้สึกเราสนิทกันจนต่อล้อต่อเถียงกันได้ กิจกรรมที่มีร่วมกันต่างๆ มันทำให้ผมรู้สึกว่าตะวันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมซะแล้ว ส่วนหญิงดาวผมก็ไม่ได้ถามเล่นๆนะ ลางสังหรณ์ผมแม่น เด็กนี้ต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ เทอมใหม่นี้คงต้องเตรียมตัวให้พร้อมซะหน่อย

T
B