คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 เมื่อผมจัดงานเลี้ยง
หลังจากตะวันเข้ามาอยู่ในบ้านได้ 5 วัน ชีวิตก็เริ่มเข้าที่
เราค่อนข้างจะรักษาความเป็นส่วนตัวได้ดี แต่กิจกรรมที่เรามีร่วมกันทุกวัน ก็คือ
รับประทานอาหารเช้า และ เย็น มันก็เลยจะค่อนข้างทำให้ผมสนิทกับตะวันขึ้นมาบ้าง
“ตะวัน
พรุ่งนี้ เป็นวันเกิดของเจ้าตัวเล็ก พี่ว่าจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ
ตะวันมาร่วมงานด้วยนะ”
“แหม่พี่
ผมก็ฝากท้องกับพี่ทุกวัน ต้องร่วมงานอยู่แล้วครับ”
“ครูตะวัน
ใส่ชุดหมีด้วยนะค้า พลอยชอบ”
“ใช่ๆ
เพชรจะขอบคุณมากเลยคร้าบ” เพชรจ้าอ้อนวอน พร้อมทำตาปริบๆ
“ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวจะหาหมวกหมีมาให้ด้วยนะ” ตะวันรับคำ
“โอเค งั้นเจอกันที่โรงเรียนนะ ไปทำหน้าที่คุณครูก่อน”
ตะวันยัง
ขับมอเตอร์ไซด์ไปทำงานทุกวัน เขาบอกว่าเกรงใจ และยังต้องไปถึงโรงเรียนก่อน 7.00 น.
ก่อนที่นักเรียนจะมาถึง เป็นครูอนุบาลนี่ลำบากดีนะครับ ต้องไปแต่เช้าเลย
“แกจะซื้ออะไรให้เจ้าแฝด”
ปิ่นถามผมขึ้นมา ในช่วงพักกลางวันของเราสองคน
“ยังคิดไม่ออกเลยอ่ะแก
ปกติก็ซื้อให้เยอะอยู่ละ ก็อยากให้มันแปลกไปมั่ง”
“นั่นสิแก
เอาแบบ เจ้าแฝด ตกใจร้องกรี๊ดเลย” ยัยปิ่นจอมบ้าพลัง
เนี่ยแหละเพื่อนผม
“แล้วก็ไม่รู้ด้วยเนี่ย
จะออกไปซื้อตอนไหน”
“งั้นหุ้นกัน
เดี๋ยวชั้นไปซื้อ ซ่อน แล้วก็เซอไพรส์วันงาน” จัดแจงเบ็ดเสร็จครับเพื่อนผม
“เค
งั้นแกจัดการนะ เอาแบบที่แกคิดว่าเซอไพรส์สุดๆไปเลย”
“แล้วแกชวนเป๊ะยัง”
“อือ
ชวนละ บอกไม่ว่างน่ะ”
“เหรอๆ”
ยัยปิ่นตอบเออออ พร้อมรอยยิ้มนางมารร้าย
เย็นวันศุกร์
ผมเลิกงานไวกว่าปกติเล็กน้อย เพื่อแวะซื้อวัตถุดิบ สำหรับทำอาหารเย็นนี้ พร้อมเค้ก
อีก2ปอนด์ แวะรับเจ้าตัวเล็ก แล้วมุ่งตรงกลับบ้านอย่างฉับไว ส่วนตะวันน่ะเหรอ
ยังต้องรอส่งเด็กนักเรียนกลับบ้านให้หมดก่อน เป็นครูอนุบาล ลำบากจริงๆนะ
“เพชรเด็ดผักนะลูก
ส่วนพลอยตอกไข่นะคะ”
“ครับ/ค่า”เด็กรับคำ
พร้อมทำตามสั่งอย่างกระฉับกระเฉง
เด็กๆดูมีความสุขกับกิจกรรมมาก
วันนี้เป็นวันพิเศษของเจ้าตัวน้อยทั้งสอง ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของผม
ผมจึงอยากให้แกมีความสุขที่สุด
“มาแล้วจ้า
มาดูสิว่ามีอะไรมาด้วย” ยัยปิ่น ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา โดยไม่ต้องให้เชิญ
“ว้าว
ลูกโป่งใหญ่มาก” เพชรอุทานออกมาก่อน
“แต่มีทีเด็ดน้า
อ่ะอย่าเข้าไปใกล้นะลูก” ยัยปิ่นถือของแหลมๆขึ้นมา
“กรีสสสสส
ไม่เอานะ น้าปิ่นอย่าๆ” พลอยอุทานขึ้นมาบ้าง
แต่ไม่ทันแล้ว
ลูกโป่งสองลูก แตกเสียงดังสนั่น พร้อมเผยสิ่งที่อยู่ข้างใน เด็กๆปิดหู
แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู
“แกเป็นบ้าอะไรหะ
เซอไพรส์ บ้านแกเหรอ ตกใจหมด” ผมต่อว่า
“หู้ว
อย่างเท่เลย” ผมหันไปมองเจ้าเพชร กับกล่องกล่องหนึ่ง
“หู้ว
สวยมากเลย” ทางด้านเจ้าพลอยก็ไม่แพ้กัน
สิ่งที่อยู่ในลูกโป่ง
เผยตัวออกมาแล้ว นั่นคือ เซตหุ่นฮีโร่มาเวล สุดเท่ และเซตบ้านบาร์บี้
ผมคงต้องชมเพื่อนผมซะหน่อยละ ลูกบ้าของนางนี่สุดๆ ทั้งภาพทั้งเสียงมาเต็มจริงๆ
“ไงล่ะๆ
แจ่มมะ”
“เออ
ลูกบ้าของแก นับถือว่ะ”
เด็กๆคว้าของมาชมได้ซักพัก
ก็ออกวิ่งขึ้นห้องไป คงถูกใจมากอยากแกะกล่องเล่นไวๆสินะ
“แกมาช่วยชั้นทำอาหารต่อเลยนะ
ลูกมือชั้นหายไปละ”
“ได้จ้า
พ่อทูนหัวของบ่าว”
ยังไม่ทันสิ้นเสียง
เด็กๆก็กลับลงมา ผมแปลกใจ
“อ้าว
ลงมาทำไมลูก”
“ก็เพชรยังเด็ดผักไม่เสร็จ
ของเล่นเล่นเมื่อไหร่ก็ได้”
“ใช่ค่ะ
เราไม่อยากให้พ่อเหนื่อย”
น้ำตาปริ่มเลยครับ
ผมกอดเจ้าตัวน้อยทั้งสอง
“ขอบคุณที่มาเป็นลูกพ่อนะครับ”
ผมสวมกอดอยู่นาน แต่ก็พึ่งนึกได้ว่า อาหารไม่เสร็จ เดี๋ยวจะหิวตายกันหมดบ้าน “ป่ะทำอาหารกันต่อเถอะ”
ผมกำชับเด็กๆ และยัยปิ่น
จากนั้นไม่นาน
ตะวันก็กลับมา พร้อมชุดตุ๊กตาหมี แบบเปิดหน้า
“มีอะไรมาฝากด้วย”
ตะวันหยิบหมวก รูปหมีออกมาสวมให้เด็กๆ
นี่หรือจะเป็นครอบครัวหมี
ในอุดมคติ
“หวัดดีครับพี่ปิ่น
พี่ดิน มีอะไรให้ช่วยบ้าง”
“ใกล้เสดหมดละตะวัน
พาเด็กๆไปจัดโต๊ะดีกว่านะ”
ค่ำคืนนั้น
เรารับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย มีร้องคาราโอเกะ ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ร้องด้วย
จะผิดจะถูก ก็ยังคงความน่ารักเสมอ เวลาผ่านไปอย่างยาวนาน ผมส่งเจ้าตัวเล็กเข้านอน
แต่ยัยปิ่นยังไม่หมดแรง ยังคงความบ้า ร้องคาราโอเกะต่อไป จนถึงเที่ยงคืน
กิ๊งก๊อง
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“แก
ใครมาไปเปิดประตูซิ” ยัยปิ่นสั่งผม
“เออๆ
ดึกดื่นแบบนี้ ใครมากันวะ” ผมเดินออกไปเปิดประตูบ้าน
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ทูยู
......” เป๊ะ และปิ่นที่เดินตามออกมา ร้องเพลง ตะวันก็ร้องตามแบบมึนๆ จนจบผมก็เป่าเค้ก
ใช่ครับ วันนี้วันเกิดผม ซึ่งมันต่อจากวันเกิดเด็กๆ
ที่จริงผมก็มีแผนที่จะเลี้ยงวันเกิดต่อละแหละ 2 วันติด แต่ผมดันถูกเซอไพรส์
ตามเด็กๆไปด้วยนี่สิ
“เป๊ะมาได้ไง
ไหนว่าไปต่างจังหวัด”
“ก็กลับมาละไง
เซอไพรส์มั้ย”
“เออ
อายุก็30ไปละ ยังมีโมเมนต์แบบนี้อีก ตลกดีว่ะ”
“ชั้นนี่โทรนัดกับเป๊ะ
วางแผนล่วงหน้ามา3เดือนนะ” อ๋อ แผนของยัยปิ่นนี่เอง
“โม้
เป๊ะมันพึ่งรู้ว่าต้องไปราชการเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง”
ผมประชดความขี้โม้ของยัยปิ่น “ป่ะ เข้าบ้านก่อน ของกินยังเหลือ เป๊ะกินไรมายัง”
“ยัง
ก็กะจะมาฝากท้องนี่ละ”
“ชั้นถ่วงเวลาได้ดีมะ
ร้องคาราโอเกะ คอแทบแหก ขอบคุณตะวันด้วยนะ เราเข้าขากันได้ดีเนาะ”
“อ่าครับๆ”
ตะวัน เออออไปด้วย
หลังจากแนะนำตัวกัน
เรากลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง
“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่ดิน”
ตะวันกระซิบผมเบาๆ ขณะที่ปิ่นกับเป๊ะ ร้องคาราโอเกะด้วยกัน
“ขอบคุณมากนะตะวัน
ขอโทษที่ไม่ได้บอก พอดีพี่คิดว่า อายุเยอะแล้ว ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ”
“ครับ
มีความสุขมากๆนะพี่” ตะวันยิ้มให้ผม แฝงรอยเศร้าจาง “ผมง่วงละ ไปนอนก่อนนะพี่”
“อือ
ฝันดีนะ”
ซักพักยัยปิ่นก็ยื่นไมค์มาให้ผมมั่ง
ให้ผมไปร้องเพลงคู่กับเป๊ะ
“ร้องคู่กันอีกละนะดิน”
เป๊ะพูดด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์ “คู่กันอย่างนี้ไปนานๆนะ”
“ไอ้บ้า
เรามันเพื่อนตายอยู่ละ” ผมตบไหล่เป๊ะ เราร้องเพลงกันไม่นาน ความง่วงก็โจมตี
แล้วเราก็แยกย้ายกลับบ้าน
เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมนอนไม่หลับ
เป็นวันเกิดที่มีแต่เรื่องดีๆ ทั้งความน่ารักของเด็กๆ ความบ้าของยัยปิ่น
ความอบอุ่นของเป๊ะ และความสงสัยที่ผมมีต่อตะวัน
ความคิดเห็น