คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 เมื่อผมรถเสีย
แซ่กๆ แซ่กๆ อย่าบอกนะว่า แบตหมด
“เป๊ะ
งานเข้าอ่ะ ไปส่งที่ทำงานหน่อยดิ” ใช่ครับ ปลัดเป๊ะคนนั้นแหละ ประธานรุ่นของผมเอง
บ้านเป๊ะห่างจากบ้านผมไปสองซอย ดังนั้น
จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในเช้าวันนี้
หลังจากผมจัดแจงให้เจ้าตัวเล็กนั่งด้านหลัง
ผมก็มานั่งข้างหน้าคู่กับเป๊ะ
“ขับรถยังไง
ให้แบตหมด ไม่มีอาการเตือนเหรอ”
“ก็รู้สึกนะ
แต่พอดีลืมอ่ะ มัวแต่วุ่นๆกับเจ้าตัวเล็ก”
“น้าค่ะ
วันนี้จะแจกลูกโป่งอีกป่าวคะ” พลอยสวย แทรกเข้ามากลางวง “หนูจำคุณน้าได้ด้วยแหละ”
“ผมก็จำได้
ตอนที่ผมเอากระเป๋าตังไปให้คุณพ่อ” กลัวจะน้อยหน้าสินะ เจ้าเพชร
“คุณน้าๆ
คุณน้าเป็นอะไรกับคุณพ่อคะ”
“เป็นอะไรดีน้า
เป็นแฟนดีมั้ย” ด้วยประโยคทีเล่นทีจริง ที่ทำให้บรรยากาศสนุกสนานไปตลอดการเดินทาง
ซึ่งแฝงด้วยอาการเขินของผม
พอถึงโรงเรียน
ผมก็เดินลงจากรถของเป๊ะ แล้วไปส่งเจ้าตัวเล็กที่ประตู แต่ก็ไม่ลืมทักทายครูตะวัน
ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ดิน
เหมือนเราจะติดประชุมนะตอนเย็นอ่ะ”
“เหรอ
งั้นเรามารอที่โรงเรียนของเจ้าตัวเล็กนะ”
“อือ
งั้นก็ได้ แล้วจะมาไงอ่ะ”
“เดี๋ยวให้ยัยปิ่นมาส่ง”
“เคๆ”หลังจากนัดแนะกัน
ผมก็ขอตัวเข้าโรงเรียนเพื่อไปทำงานตามปกติ
พักเที่ยงผมก็โทรนัดช่างที่รู้จักกัน ให้เข้าไปเปลี่ยนแบตที่บ้าน
ช่างคนนี้ไว้ใจได้ครับ เพราะอยู่ข้างบ้านเลย เพียงแต่เมื่อเช้าเขายังไม่ตื่น
หรือก็คือเปิดร้านสายนั่นเอง
“นี่แก
วันนี้มากับใคร เห็นนะยะ” ปิ่นถามขึ้น ในวงอาหารที่มีแค่เราสองคน
“อะไร
ก็ปกติป่ะ”
“เออนั่นสิเนาะ
แล้วเมื่อไหร่ มันจะไม่ปกติอ่ะแก”
“ไม่รู้สิ
แล้วแกจะให้เป็นแบบไหนล่ะ” สงสัยยัยนี่จะอ่านนิยายมากไป เพ้อซะ
“ตอนเย็นไปส่งด้วยนะ
โรงเรียนอนุบาล”
“ได้จ้า
พ่อเทพบุตร”
ตกเย็น
ผมก็มาถึงหน้าโรงเรียน ซึ่งยัยปิ่นส่งผมแค่นั้น เพราะจะลำบากในการกลับรถ
ผมเดินเข้ามาตามทางเดินเรื่อยๆ
ก็บังเอิญเห็นครูตะวัน นั่งอยู่ริมสนาม
“ครูตะวัน
นั่งทำไรครับ นั่งด้วยได้ป่าว”
“อ้าวพี่
เดินมาเหรอครับ”
“อือ
พอดีรถแบตหมดน่ะ แล้วเมื่อกี้เลยให้เพื่อนมาส่ง”
“อ๋อ
เมื่อเช้าผมเห็นมีผู้ชายมาส่ง” อ้าวนี่เห็นด้วยเหรอ
หลังจากความเงียบเข้ามาปกคลุมได้ซักพัก
“แฟนพี่เหรอครับ”
ครูตะวันถามออกมา ผมนี่แทบสำลัก
“เห้ย
บ้าแล้ว เพื่อนกัน บ้านอยู่ข้างๆน่ะ”
“พอดีเด็กๆ บอกนะครับ”
“บ้าแล้ว
พี่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว จะ20ปีละเนี่ย”
“อ๋อ...หมดปัญหาไปอย่างนึงสินะ” คำหลัง นั่นเบาจนจับใจความไม่ได้
“ตะวันพูดไรนะ”
“ป่าวๆครับพี่
ไม่มีอะไร”
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง
แต่ผมแอบเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็กๆของตะวัน
“หมดปัญหา
ตะวันมีปัญหาไรเหรอ” ผมที่ได้ยินเสียงประโยคก่อนหน้าแบบเบาๆ
“ก็....วันนั้นที่ผมไม่ได้ไปปิกนิกกับพี่อ่ะครับ
พอดีวันนั้นผมมีปัญหากับเจ้าของบ้านเช่า แล้วผมก็ไปตะลอนหาบ้านเช่าด้วย”
“แย่เลยเนาะ แล้วได้มั้ย”
“ก็ไม่เจออ่ะครับ
พอดีผมมีสุนัขอีกตัวนึง”
“เหรอลำบากแย่เลย
เอ้ พี่พอจะรู้จักบ้านเช่าบ้างมั้ยน้า” ผมทำท่าครุ่นคิด
“ถ้ามีพี่ช่วยบอกผมด้วยนะครับ
อาทิตย์หน้าผมก็จะโดนไล่ออกละครับ”
“อือ
ได้ดิ”
กริ้งๆๆ
กริ้งๆๆ เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น
“เออ
เป๊ะ มาถึงละเหรอ” ผมคุยนัดหมายกับเป๊ะ ว่าจอดรถตรงไหน
“เพชรพลอย
เลิกเล่นได้แล้วลูก” น้าเป๊ะมารับแล้ว
“ครับ/ค่า”
เจ้าตัวน้อยที่วิ่งเล่นอยู่นาน ตั้งแต่เห็นผมนั่งคุยอยู่กับครูตะวัน
ก็ไม่คิดจะมากวนซักนิด มีความสุขกับการเล่นมากสินะ
“พี่ไปก่อนนะตะวัน
ถ้าไง พี่จะช่วยหาอีกแรง”
“ขอบคุณมากนะครับ”
หลังจากคาดเข็มขัดนิรภัย
เจ้าพลอยคนสวย ก็ทำลายความสงบลงทันที
“วันนี้ครูตะวันถามพลอยด้วยแหละ
ว่ามากับใคร”
“แล้วลูกตอบว่าไงครับ”
“ก็เลยบอกไปว่า
แฟนพ่อ”
เป๊ะ
หัวเราะก๊ากออกมาทันที ผมก็เลยตบไหล่ไปเบาๆ
“เพชรบอกพลอยไปแล้วนะ
ว่าอย่าโกหก”
“เค้าก็อยากตลกอย่างน้าเป๊ะ
บ้างนี่” อ๋อ นี่คือตลกใช่มั้ยลูก หนูซื่อไปละนะ แต่เอ๊ะ ตะวันบอกว่า เด็กๆบอก
ตกลง นี่ ตะวันเป็นคนถามเองเหรอนี่
พอถึงบ้าน
หลังจากทุกภารกิจ ผมก็ต่อสายไปทุกที่ทุกคนที่รู้จักเรื่องห้องเช่า บ้านเช่า
แต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยหลายๆเหตุผล ทั้งสัญญารายปี
ห้ามเลี้ยงสัตว์ ไม่ว่างบ้าง
สุดท้ายผมจึงโทรปรึกษาพ่อ
เผื่อพ่อจะรู้จักบ้าง พ่อผมสุดๆครับ ยิ่งกว่าโดเรมอน
“ก็จะไปยากอะไรล่ะ
ก็บ้านเล็กนั่นไง แกก็ให้เขาอยู่ไปสิ แถมได้เงินด้วย” ใช่บ้านเช่าที่ผมอยู่ตรงนี้
ค่อนข้างใหญ่โต เพราะเมื่อก่อนเราเคยอยู่กันหลายคน ก่อนที่พ่อกับแม่ผม
จะไปซื้อบ้านอยู่ และมีเรือนเล็กอีกหนึ่งหลัง มี1ห้องนอน1ห้องน้ำ
อยู่ติดกับบ้านหลังใหญ่เลย
ผมชั่งใจอยู่ซักครู่
ผมพร้อมที่จะมีเพื่อนบ้านรั้วเดียวกันเหรอ แค่เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนก็ยุ่งอยู่ละ ถึงตะวันจะดูนิสัยดี
แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะอยู่ร่วมกันได้ ไม่ไหวละ เมื่อเช้ารถก็พึ่งจะเสีย ผมตัดปัญหา นอนดีกว่า หวังว่า
พรุ่งนี้ ปัญหามันคงจะคลี่คลาย
ความคิดเห็น