Sweet Father คุณพ่อมือใหม่ หวานใจนายกอดอุ่น[Yaoi][End]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เมื่อผมไปโรงเรียนอนุบาล

            เจ้าตัวน้อยมาอยู่กับผมได้สองอาทิตย์ละครับ และผมคิดว่า เขาทั้งสองคน ยังไม่ค่อยเปิดใจให้กับผมเท่าไหร่นัก ทั้งสองคน ไม่ซน และว่านอนสอนง่ายมากครับ บอกให้กินก็กิน มีอะไรเล่นก็เล่น นั่งดูทีวีไปวันๆ ส่วนผมก็ง่วนอยู่กับการเตรียมพร้อมก่อนเปิดเทอม ผมคงไม่ได้บอกผู้อ่านสินะครับว่า เวลาในช่วงนี้ คือ ต้นเดือน พฤกษภาคม และไม่ใช่เปิดเทอมของผม คนเดียวด้วย แต่ยังหมายถึงการเริ่มไปโรงเรียนของเจ้าตัวเล็กทั้งสองคนด้วย

            เพชร  แฝดผู้พี่ ผู้ดูจะปกป้องน้องสาวยิ่งชีพ

            พลอย  แฝดผู้น้อง ติดพี่ตัวเป็นเกลียว

            ส่วนผมน่ะหรือ  ตอนนี้ผมกำลังง่วนกับเอกสาร การสมัครเรียนของเจ้าตัวน้อยอยู่ แถมช่วงที่ผ่านมาก็พึ่งผ่านช่วงการจดทะเบียนลูกบุญธรรมอีก กำลังยุ่งเลยครับ

            เมื่อจัดการเอกสารเสร็จทุกอย่าง ก็ถึงเวลาช้อปปิ้งแล้วสินะ ผมพาเด็กๆ ไปเดินเลือกซื้อของใช้ส่วนตัว หลังจากเราซื้อชุดนักเรียนเสร็จ

            “หนูชอบสีชมพู” พลอยพูดออกมาพร้อมแววตาใสๆ ในขณะที่เพชรจ้องผ้าห่ม สีฟ้าลายโดเรมอน

            บางทีการมีลูกแฝดชายหญิงก็สนุกดีเหมือนกัน ผมเคยได้ยินมาว่า ลูกแฝดเวลาจะซื้อของต้องซื้อเหมือนกันสองชิ้น จะได้ไม่ทะเลาะกัน แย่งของกัน แต่ผมค้นพบแล้วว่า เด็กทั้งสองนั้นมีความชอบที่แตกต่างกันชัดเจน

            เราทั้งสามคนสาละวนกับการซื้อของอย่างสนุกสนาน ทั้งแก้ว แปรงสีฟัน ถุงใส่ของ ผ้าห่ม หมอน ผมรู้สึกได้ว่า การทำกิจกรรมร่วมกัน ดูจะทำให้เราสนิทกันมากขึ้น

            เจ็ดโมงครึ่ง วันจันทร์ เปิดเทอมวันแรกสินะ ผมรู้สึกหวั่นๆ ที่เจ้าตัวเล็กจะต้องไปโรงเรียน ผมเดินไปส่งข้างในถึงประตูห้องทิวลิป

            “สวัสดีครับ” ครูตะวัน ครูประจำชั้นห้องทิวลิป

            “ครูตะวัน พี่กังวลจัง พี่ขอเบอร์หน่อยสิ” ดูเหมือนสนิทกันเนอะ แต่พึ่งเจอครั้งที่สองเองครับ ครั้งแรกวันมอบตัว ฮ่าฮ่า

            ผมโบกมือลา เจ้าตัวน้อย การมาถึงโรงเรียนอนุบาล เจ็ดโมงครึ่ง ทำให้ผมไปถึงโรงเรียนของผมเกือบ เจ็ดโมงห้าสิบ อย่าพึ่งลืมนะครับ ว่าผมเป็นครู ผมสอนที่โรงเรียนมัธยมในจังหวัดครับ คงอีกนานกว่าลูกผมจะมาเรียนที่นี่ การมาโรงเรียนเกือบสาย ทำให้ผมต้องวุ่นวายกับการมาติดต่อของนักเรียนนิดหน่อย ผมคงต้องออกบ้านเช้ากว่านี้สินะ

            สี่โมงเกือบครึ่งผมก็มาถึงโรงเรียนอนุบาล ครูตะวันคนเดิมจูงมือเจ้าตัวน้อยมาส่ง เหตุการณ์ดูปกติมากครับ เด็กๆพูดคุยเกี่ยวกับโรงเรียนให้ฟังเล็กน้อย

            “ครูตะวัน ใส่ชุดหมี ด้วยค่ะ”

            “ใช่ๆ แล้วก็เล่านิทาน เก่งมาก มีท่าประกอบด้วย”

            แย่งกันพูดใหญ่ ดูแล้วตาครูตะวันนี่ จะเพอเฟคไปละนะ หล่อ แถมเก่ง รักเด็กอีก

            หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป จันทร์นี้ผมติดประชุมเย็นซะด้วย ถือโอกาสโทรหาครูตะวันหน่อยละกัน

            “ครูตะวัน พี่ติดประชุมประจำเดือน ไปรับช้าหน่อยนะ”

            “ครับๆ” พูดแค่นี้ ก็ฟินแล้ว

            เกือบห้าโมงเย็น ผมมาถึงโรงเรียนอนุบาล

            เมื่อเด็กเจอหน้าผม ก็โผเข้ามากอด พร้อมร้องไห้ ผมก็งงสิครับ สายไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เด็กๆถึงกับร้องไห้เลยเหรอนี่

            “ไม่เอานะ ไม่ร้อง โอ๋ๆ” เด็กๆร้องไห้ อึกๆสักหน่อย ก็หยุด ผมส่งสายตาไปหาครูตะวัน พร้อมทำท่าทางว่า พรุ่งนี้เจอกัน

            รุ่งขึ้น เมื่อส่งเด็กๆเข้าห้องเรียนแล้ว ก็เลยมานั่งคุยกับครูตะวัน

            “ทุกเย็น เด็กๆจะนั่งรอตรงเก้าอี้ตรงนี้เสมอครับ” ผมรู้สึกแปลกใจ เพราะเด็กๆคนอื่นจะเล่นเครื่องเล่นตรงสนาม ปกติเวลาห้าโมงนั้น เป็นเวลาที่ผู้ปกครองส่วนมากจะมารับลูกๆของพวกเขา เพราะเป็นเวลาเลิกงาน ผมสิมาเร็วกว่าชาวบ้านเขาละนะ

            “ไม่ไปเล่นเครื่องเล่นเหรอครับ” ผมถามอีกครั้ง ด้วยความแปลกใจ

            “ครับ ทั้งสองคนจะนั่งรอตรงนี้เงียบๆ พอเห็นรถของพี่ ก็จะมาเรียกผมให้ไปส่งเสมอ”

            ผมรู้สึกงงกับการกระทำของเด็กๆ นี่หรือว่า เด็กๆเขาจะคิดว่า จะไม่ได้กลับบ้าน อย่างนั้นหรือ แผลใจที่มีมา มันไม่ได้หายง่ายๆสินะ

            คืนนั้น เมื่อส่งเด็กๆเข้านอน ผมก็นอนคิดอยู่ทั้งคืน ว่าจะทำอย่างไรดี

            “ตะวัน เย็นนี้พี่จะมาถึงไวหน่อยนะ แต่ไม่ต้องพาเด็กๆออกมาส่ง เดี่ยวพี่เข้ามาเอง” ผมกำชับครูตะวันไว้ เพื่อปฏิบัติภารกิจเย็นนี้ แถมตอนนี้เริ่มสนิทกับครูตะวันขึ้นมาหน่อย  จะให้เรียกครูตะวัน ครูตะวัน ก็ยาวไปเนาะ

            วันนี้ผมมาถึงโรงเรียนอนุบาลตอนสี่โมง เป็นเวลาเลิกเรียนพอดีครับ มาถึงผมก็เห็นเด็กทั้งสองคนนั่งรออยู่แล้ว ผมเดินเข้าไปนั่งแทรกกลางเลยครับ

            “นั่งทำไมครับ” เพชรถามขึ้นมา

            “ยังไม่อยากกลับบ้านเลย วันนี้มาเร็ว เห็นเครื่องเล่นเยอะดี อยากเล่นจัง”

            เด็กๆงงกับการกระทำของผม แต่ก็ยอมนั่งข้างๆแต่โดยดี ผมพูดสารพัด

            “โห ชิงช้า อยากนั่งจัง โห สไลเดอร์ เอ้ ถ้าไปนั่ง นี่ตูดจะติดรึป่าวเนี่ย”

            เด็กๆเริ่มสนใจขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังเกาะผมแจ มีคุยบ้าง ถามบ้าง ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เพชรกล้าของเรา ก็ออกไปเล่นเครื่องเล่นก่อน ซักพักก็มาลาก พลอยสวยไปด้วย ความพยายาม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ของผม เหมือนจะประสพความสำเร็จสินะ

            และแล้ว วันตัดสินก็มาถึงอีกครั้ง ประชุมอีกแล้ว ผมไปถึงโรงเรียนอนุบาลตอนห้าโมง สายกว่าคราวก่อนอีก ผมกระหืดกระหอบ วิ่งเข้าไปรับลูกๆของผม รีบทำไมไม่รู้เนาะ พ่อแม่คนอื่นมาหลังห้าโมงนู่น แต่ความพยายามของผมประสพความสำเร็จสินะ เพชรกล้ายิ้มแฉ่งวิ่งมาหาผม

            “พลอยฉวยๆ มาแล้วๆ” แถมตะโกนเรียกน้องสาวให้อีก รายนั้นแกว่งชิงช้า ซะเพลินเลย

            ผมสวมกอดเด็กทั้งคู่ รู้สึกตื้นตันใจที่พวกเขาดูมีความสุขขึ้นมาบ้าง

            “ถ้าวันหลัง น้ามารับช้าอีก ไม่เป็นไรละเนาะ”

            เด็กๆเงียบไปนิดหนึ่ง “จะไม่ทิ้งเราใช่มั้ยคะ” นี่สินะสิ่งที่เด็กๆกังวลใจ

            “ตอนนี้เรามีกันสามคน น้ารับหนูมาอยู่ด้วยกันแล้ว ขอสาบานเลยว่า น้าจะไม่ทิ้งพวกหนูแน่นอน”

            เด็กเข้ามาสวมกอดผม พร้อมเอ่ย “พ่อครับ ขอเรียกพ่อได้ไหม” น้ำตาจากไหนไม่รู้รินออกมาจากตาผม ตอนนี้สินะที่เราจะได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ

            “ตั้งแต่วันที่ พ่อ ขออนุญาตเราที่บ้านเด็กกำพร้า พ่อก็อยากเป็นพ่อของพวกหนูเต็มตัวละลูก”

            “พ่อคะ”

            “พ่อครับ”

T
B

            นี่สินะวันที่ผมเป็นพ่อเต็มตัว