คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part3 คาบเรียนแรกของการสอน
Part3 คาบเรียนแรกของการสอน
ชายหนุ่มในชุดเสื้อสีเทาอ่อนพร้อมกับดวงตาสีฟ้าอ่อนที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่สมุดเนื้อหาของนิยายเรื่องนึงที่เข้ายิบมาอ่านพลางๆเขานั้งอยู่บนโซฟาเบาะหนังที่อ่อนนุ่มเนื่องจากความร้อยรอบกาย ภายในห้องก็ค่อนข้างที่จะอับพอสมควรหากเป็นคนธรรมดาๆคงจะอึดอัดไม่น้อย แต่สำหรับงู ความร้อนพวกนี้คงเป็นสิ่งที่เขาชอบ ผ่านไปสักพักใหญ่ที่เขากำลังรอคนบางคนที่กำลังเตรียมตัวที่จะเดินทางไปเรียนพร้อมกับเขา
“อะ..เอ๊ะ?”
ตอนนี้เขารู้สึกถึงใบมีดคมกริบที่กำลีงจี้อยู่กลางลำคอ มันใกล้มากถึงขั้นที่จะสังหารเขสได้ทันที แต่เขากลับใจเย็น
“รุ่นพี่เคย์จะเล่นแบบนี้อีกนานไหมครับ?
เจ้าของคมมีดยิ้มหวานเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนจากการจี้การเป็นการสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง
“โรโรลนี้นะ ทำไมถึงจับได้อยู่เหลื่อยเลย”
เคย์กล่าว
“ให้ตายสิครับ ในห้องก็มีแค่เราสองคนนิ”
“แต่หากเกิดว่ามีคนลักลอบเขามาทำร้ายนาย ไม่คิดหรอว่านายอาจจะโดนฆ่าก็ได้นิ”
“เฮ้อ...รุ่นพี่ครับ”
โรโรลหันมาสบตากับคนที่ตัวเล็กกว่าเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้มือเขกหัวอีกฝ่ายโดนไม่สนใจในความเป็นรุ่นพี่เลยสักนิด
“อ่าๆๆ เจ็บนะ”
“รุ่นพี่นี้อ่านนิยายหรือละครมากไปหรือป่าวนะ?”
“อะไรกันใจร้ายจังนะ เล่นนิดเล่นหน่อยก็ไม่ได้”
“แล้ว เสร็จหรือยังครับ”
โรโรลถาม
พรึ่บ
เคย์ยิ้มอ่อนเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายโดยไม่ทันตั้งตัว เคย์กดโรโรลลงไปก่อนที่เขาจะคร่อมตัวของร่างใหญ่ได้สำเร็จ
“นะ...นั้นรุ่นพี่จะทำอะไรนะครับ!!!”
ในความคิดของโรโรลต้องนี้มีแต่ความมึนงง และเขิลอายที่อยู่ก็โดนจับคร่อมเฉย เดี๋ยวๆๆ เพิ่งมาโผล่มาตอนแรกเองนะจะจับคร่อมแล้วหรอ???
“พอดีว่านะโรโรลฉันยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย เพราะงั้น”
อยู่ๆร่างกายของเคย์ก็มีออร่าสีขมพูรอบๆตัวก่อนที่จะมีหางและปีกสีดำคล้ายค้างคาวออกมา เคย์กระตุกยิ้มและแสดงท่าทางที่หื่นกระหายแสนสุดยอดใช่แล้ว ตัวของเคย์นั้นตามเต็มแล้วเขามีเชื้อสายของอินคิวบัสก็เป็นปีศาจที่คล้ายซันคิวบัสนั้นแหละ แต่ชั้งเถอะใครจะไปสนใจอะไรแบบนั้นล่ะที่จะต้องสนใจจริงๆคือความหื่นของเคย์ที่เพิ่มขึ้น
“อะไร!! ของรุ่นพี่นะ ผมไม่เล่นนะ!! อีกอย่างจะไปโรงเรียนสายด้วย!!”
“งั้นนนน โดดกันเถอะ”
เคย์ที่ทำหน้าตาโรคจิตบวกกับความต้องการ(?) เขาปลดกระดุมเสื้อออก โรโรลที่อาการเขิลอายจนอยากจะออกไปจากที่นี้แต่เจ้าตัวกลับขยับตัวไปไหนไม่ได้ไม่ใข่เพราะพลังของเคย์ แต่เขาแค่สติหลุดไปก็แค่นั้นแต่ไม่ทันที่จะทำอะไรเกินเลย
แอ๊ด!!
“เฮ้ พวกนายชักช้าจัง”
โซเซียรูมเมทอีกคนที่ออกไปกินข้าวเมื่อ3-4นาทีที่แล้วก่อนที่จะกลับมาเพื่อจะมาดูว่าทำไมอีกสองคนที่เหลือเสร็จหรือยัง โรโรลที่เห็นดังนั้นก็ถึงกับดีใจพอดีที่โซเซียมา
“ช่วยผมด้วย โซ--”
“อะ..ดะ..เดี๋ยวนะขอเวลานอก”
อยู่ๆหน้าของเขาก็ขึ้นเป็นสีแดงชาด โซเซียรีบใช้มือกุมใบหน้าก่อนที่จะมีเลือดออกมาทางจมูกของเขา
ให้ตายสิ ให้ตายสิ ของโคตรดีเลยอยากถ่ายเก็บไว้จัง!!! วิญาญาณของหนุ่มวายก็เข้าสิงเขาทันทีเมื่อพบเจอภาพข้างหน้า แต่เขาก็ต้องควบคุมสติเสียก่อน จากนั้นไม่กี่วิโซเซียก็หันไปสบตาที่กำลังขอความช่วยเหลือ ความหวังเดียวของโรโรลก็มีแค่โซเซียเพียงคนเดียว เขาหยิบสิ่งของในตัวเขามาก่อนจะหยิบมันขึ้นมา…แสงสว่างของชัตเตอร์ของกล้องถ่ายรูปปราฎขึ้นมา
“เดี๋ยวนะโรโรลฉัน..ขออัพรูปแปป”
“ รุ่นพี่โซเซีย!!!ช่วยผมก่อนเส่!!!”
ในเวลาต่อมาหลังจากที่ไม่นานนักกกว่าที่โซเซียจะช่วยโรโรลได้ทันเวลา ตอนนี้เขากับโรโรลกำลังเดินทางไปโรงเรียนที่ไม่ห่างไกลจากหอพักมากเท่าไหร่ตอนนี้โซเซียกำลังนัดเจอกับเพื่อนอีกคนของเขาอยู่
“เฮ้อ…”
โรโรลที่กำลังกลุ่มใจไม่หายหลังจากที่เกือบโดนรุ่นพี่ย่ำยีเมื่อสักครู่
“โทษทีเรื่องเมื่อกี้นะ ฉัน”
“ไม่เป็ไรหรอครับแค่รุ่นพี่มาช่วยไว้ทันก็ดีใจแล้ว”
โรโรลกล่าว
“แต่ก็ต้องกราบขอโทษจริงๆนั้นแหละนะ...เอ๊ะ? เดม่อน!!”
โซเซียที่กำลังเรียกเพื่อนของเขาที่กำลังยืนรอยู่
“ไง”
เดม่อนตอบมาเพียงประโยคสั้นๆก่อนที่จะเดินมาหาโซเซีย
“นี้…”
“ผมชื่อโรโรล โอลไรก้า ปี1 ห้องCครับ”
“เดม่อน แบล็คโรส ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกัน”
ทั้งสองกล่าวทักทายและทำความรู้จักตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องก่อนที่ทั้งสามจะเดินทางไปโรงเรียนด้วยกัน
ณ ห้องอาหารอาคารหญิง ที่เต็มไปด้วยนักเรียนของโรงเรียนยมทูตที่กำลังดื่มดำไปกับอาหารที่ถูกจัดเตรียมเป็นอย่างดี ทั้ง ขนมหวานชั้นเลิศ และอาหารมากมายที่ทำมาจากเชฝีมือดัง เอรีสที่กำลังมองฝ่ายตรงข้ามของเธอที่กำลังกินอย่างอร่อย
“อะ...อ่อ..คุณเอรีสก็กินสิค่ะ เดี๋ยวก็สายหรอ”
เอย์ลินกล่าว
“อะ..โทษๆนะพอดีเห็นเอย์ลินจังกินแล้ว มันหยุดมองไม่ได้นะสิ ก็นะคนหน้าตาน่ารักอย่างเอย์ลินจัง ถ้าไม่มองก็แปลกแล้วล่ะมั้ง”
เอรีสพูดก่อนที่จะตักสปาเก็ตตี้คำโตเข้าปาก
“งืมมม อร่อยจัง”
“ไม่จริงหรอกมั้งค่ะ ฉันว่าคุณเอรีสก็น่ารักกว่าฉันซะอีก”
“ไม่หรอก ไม่หรอก”
เอรีสปฎิเสธในคำพูดของเอย์ลินก่อนที่จะตักสปาเก็ตตี้ไปอีกคำก่อนที่จะยิ้มออกมาด้วยความอร่อ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินมาพร้อมกับถาดข้าวของเธอ
“..นี้ขอนั้งด้วยได้ไหม?”
เธอคนนั้นถามเอรีสมองไปที่ใยตาสีแดงที่คล้ายเธอ
น่ารักอีกแล้ววว
เอรีสกล่าวพร้อมกับยิ้มด้วยความเขิลอายและพยักหน้าเชิงให้อีกฝ่ายนั้นสามารถที่จะนั้งได้ตามใจชอบ ก่อนที่เธอคนนั้นจะลากเก้าอี้และนั้งลงอย่างช้าๆ โดยที่พวกเขายังไม่ได้กล่าวหรือพูดคุยกัน
“อ่อนี้ คุณเอรีสฉันสงสัยมานานแล้วล่ะ”
“เอ๊ะ? อะไรหรอ”
“คุณหน้าตาคล้ายกับ…ยมทูตฝีมือดีที่ดังอยู่ตอนนี้...”
“หมายถึง...คนที่ได้ฉายาว่าNight demon(ไนน์ ดีเร็น)นะหรอ”
หญิงสาวคนข้างเอรีสกล่าวจึงทำให้เอย์ลินพยักหน้าเล็กน้อย
“ก็เคยแค่ได้ยินชื่อแต่ไม่เคยเห็นหน้านะ”
“ฉันพอจะมีรูปนะค่ะ แต่มันก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
เอย์ลินพูดพร้อมดึงโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาเพื่อที่จะลองหารูปตามเว็บยมทูต หรืออะไรทำนองนั้นแต่หาเท่าไหร่ไม่เจอ ถ้าในอัลบั้มรูปยังไงคงจะหาไม่เจอหรอกเพราะว่าพี่ชายของเธอคงจะลบรูปที่มีแต่ผู้ชายไปหมดแล้ว เอรีสที่ไม่ได้พูดมาตั้งแต่ที่เอย์ลินเพิ่งถามไปสักครู่ เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่กล่าว
“...ก็ไม่เห็นแปลกเจ้านั้นพี่ชายฉันนี้”
“อะ...จะ..จริงหรอค่ะ?”
เอรีสพยักหน้าก่อนที่จะหยิบน้ำมาดื่มจนหมดแก้ว
“แต่นะ ชั้งมันเถอะ อีกอย่างฉันไม่อยากไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับหมอนั้น แต่จริงสิฉันลืมถามชื่อเลยล่ะ เธอนะ”
หญิงสาวที่นั้งข้างมานานนักก็เนิามที่จะกล่าวชื่อของจนออกมา
“....เลออน”
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้าาา เลอนนนจาง---”
“นักเรียนทุกท่านตอนนี้ได้เวลาเรียนแล้วนะค่ะ กรุณารีบมาในอีก20วิ…”
“....อะ...เอ๊ะ???”
เอรีสที่มองไปที่นาฬิกาว่ามันใกล้จะเริ่มสอนแล้ว
“ตะ..ตายแล้ว!! อะ...นี้!!”
เมื่อเอรีสหันมามองเพื่อนอีกสองคนกลับพบว่าทั้งสองคนนั้นได้หายกันไปหมดแล้ว และภายในห้องอาหารที่ตอนแรกมีคนมากมายกลับเหลือเธอเพียงคนเดียว
“ดะ..เดี๋ยวสิ ทิ้งกันง่ายๆเลยหรอ!!T_T”
*3นาทีก่อนเวลาการสอน
โดโนแวนในตอนที่แล้วที่เขากำลังโดนรุ่นพี่ปี4กำลังตามติดเขาอยู่และในตอนนี้
“โดโนแวนเย็นวันนี้...ไปกินไอสครีมกับผมนะ..”
“รุ่นพี่ ไม่มีเรียนหรือว่าอย่างไงครับ-_-#”
ไรเกอร์ก็กำลังเขิญชวนไปกินข้าวกับเขาอีกแล้วแค่เปลี่ยนจากข้าวเป็นไอสครีมก็ไม่รู้เพราะเหตุอันใดในขณะที่โดโนแวนกำลังนั้งรอในห้องเพื่อจะเตรียมการสอนก็ปราฏตัวของไรเกอร์ขึ้น
“ทำไมถึงเป็นผมล่ะ?”
“....ก็อยากไปกินกับโดโนแวน”
ไรเกอร์กล่าวพร้อมมองไปที่คนตัวเล็กโดโนแวนเขิลเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากก็พอรู้ว่าไรเกอร์เป็นคนขี้อ้อนพอตัว
“แต่ผมมีธุระนะ”
“งั้นโดโนแวนก็ไปทำก่อนสิ”
“....แต่นานนะ”
“ถึงนานก็รอ”
โธ่..เอ๊ย!! ปฏิเสธยังไงก็ไม่ได้หรือไงฟร่ะ!!
โดโนแวนคิดก่อนที่จะสูดหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“แล้วจะไปเจอกันที่ไหนล่ะครับ?”
“เดี๋ยวฉันมารับ”
“....ครับ...ครับงั้นตามนั้นนะ”
โดโนแวนตอบตกลงที่จะไปนัดกับไรเกอร์เย็นนี้ถึงจะไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายแต่สำหรับโดโนแวนก็คงคิดว่าเป็นการนัดเจอกันธรรมดาๆ
“ ...โดโนแวนเชื่อฟัง...เป็นเด็กดีจริงๆสินะ”
อยู่ไรเกอร์ก็ใช้มือของเขาลูบไปที่หัวของโดโนแวนอย่างแผ่วเบา
“ยะ...อย่ามาลูบหัวกันง่ายๆแบบนี้สิครับ!!”
โดโนแวนกล่าวพร้อมสบัดมือของอีกฝ่ายออกด้วยความเขิลอาย
“...เอาล่ะ ...ต้องกลับห้องแล้ว”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไปสิครับ”
“อืม...เจอกันนะ>_<”
ก่อนที่ไรเกอร์จะเดินออกจากห้องไป
“ให้ตายสิ น่ารำคราญชะมัด”
โดโนแวนกล่าวพร้อมกับไปจับหัวของจนที่ถูกร่างสูงจับ
เป็นคนที่ขี้ตื้อเป็นบ้าเลย
“โต๊ะตรงนี้ว่างใช่ไหมครับ?”
ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับเสื้อฮู้ดที่ดูแปลกตาโดโนแวนมองไปที่โต๊ะที่ชายคนนั้นกล่าว เห็นว่ามันแลดูว่างก็พยักหน้ารับชายคนนี้ไม่รอช้าเขาเลื่อนเก้าอี้ออกก่อนที่จะนั้งลง
“ผมชื่อ คิเสะ ยูกิโตะ ฝากตัวด้วยครับ”
คิเสะยื่นมือมาเพื่อทำความรู้จักอีกฝ่ายโดโนแวนยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะยื่นมือไปจับคิเสะเพื่อทำความรู้จักกัน
“ผมชื่อ โคเรย์ เดอะ โดโนแวน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
“นี้นายเป็นลูกของเทพแห่งดวงจันทร์คนนั้นนะหรอ?”
คิเสะถาม
“ก็..ใช่ครับ”
“แหม ดีจัง”
คิเสะเผยรอยยิ้มออก แต่สายตาของ โดโนแวนก็ยังคงจับจ้องไปที่ใบหนนั้น โดโนแวนดูจะคุ้นเคยกับหน้าตาของคิเสะอย่างมาก เมื่อเขาเคยเจอหน้าเขาตามโปสเตอร์หนังไม่ก็เล่มนิตยสารอะไรพวกนั้น แต่เขาก็ไม่คิดที่จะถามอะไร
“นักเรียนทุกท่านตอนนี้ได้เวลาเรียนแล้วนะค่ะ กรุณารีบมาในอีก20วิ…”
อยู่ๆเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดขึ้นมาจากลำโฟงขนาดใหญ่ โดโนแวนก็ยังคงมองซ้ายมองขวากำลังจะหาตัวผู้หญิงที่เจอเมื่อวายนี้หรือให้พูดก็คือ เขากำลังหาตัวเอรีสอยู่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีเยี่ยงไร
“อ่า...ถึงซะที”
อยู่ๆก็มีผู้หญิงสองคนวิ่งผ่านเข้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
“กะ...เกิดอะไรขึ้นกันนะค่ะ??”
“....แค่หยุดเวลา และอุ้มเธอมาในห้องเรียน”
“หยุดเวลาหรอค่ะ แล้วคุณเอรีสล่ะ!!?”
เอย์ลินถามด้วยความตกใจและสับสนปนกันไปหมด ก่อนที่อีกฝ่ายอย่างเลออนก็ตกใจเล็กน้อย
“ให้ตายสิ ลืมอีกคน”
เลออนกล่าว
“ดะ..เดี๋ยวฉัน--”
ในขณะที่เลออนกำลังจะเดินกลับไปรับอีกคนก็ชนกับอาจารย์ที่กำลังเข้ามาสอน
“จะไปไหนค่ะ?”
ออร่าสีม่วงที่เผยออกมาก็รู้ทั้งที่ว่า เป็นครูที่ดูเคร่งครัดและมีระเบียบและมีความหยิ่งฉลาดโคตรๆคล้ายกับครูวิชาคณิตคิดเร็วของชาวมนุษย์
“อะ...ป่าวค่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญกลับห้องตัวเองด้วยค่ะ”
ถึงขณะทำให้เลออนต้องยอมกลับไปห้องที่โดยเร็ว
อะไนกันเนี่ย ยัยมนุษย์ป้านั้น
“นี้เธอ”
เสียงแทรกของโดโนแวนดีงขึ้นจนทำให้เด็กสาวตัวเล็กหันไปอย่างช้าๆ เขากวักมือเรียกให้อีกฝ่ายเดินมานั้งข้างๆเขาที่ยังว่าง
“นี้เธอ รู้จักคนที่ชื่อเอรีสด้วยหรอ?”
โดโนแวนถาม
“ค่ะ เธอเป็นรูมเมทของฉัน”
โดโนแวนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจที่เอรีสไม่ได้เป็นอะไร ก่อนที่จะลากเก้าอี้ให้เอย์ลินนั้ง
“จะ..เป็นอะไรไม่นะ”
เอย์ลินกล่าวอย่างกังวลใจ
“ไม่เป็นไรหรอก”
สำหรับโดโนแวนกลับโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่อีกฝ่ายนั้นปลอดภัยจะไม่ได้กังวลใจถึงเธอคนนั้นซะที
“เอาล่ะ เริ่มการสอนได้”
เด็กสาวเรือนผมสีขาวดวงตาสีแดงอันจะคุ้นกันดี เอรีสที่กำลังเดินโซเซเพื่อจะเดินตามหาห้องเรียนอันแสนเป็นที่รัก
“อยู่ไหนอะ อยู่ไหนกันนนน ปี1ห้องAนี้หายากชะมัดเลยย”
ใช่ไม่ต้องห่วงเธอหรอกยังไงเธอก็อาจจะไม่ได้เข้าเรียนในวันนี้
ตัดด---
ตอนที่2แล้ววเย้ยยย ขอโทษที่ไม่ได้อัพอะไรเลยนะเพราะมีงานเยอะต้องการขอโทษจริงๆที่ไม่อาจจะอัพทันใจหลายคน งั้นเจอกันนในตอนที่3ค่ะ^o^
ความคิดเห็น