คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part วันแรกของการปฐมนิเทศสุดวุ่นวาย
Part2 วันแรกของการปฐมนิเทศสุดแสนวุ่นวาย
โรงเรียนยมทูตนั้น เป็นโรงเรียนระดับมัธยมศึกษาที่ตั้งอยู่ ใน มิติบนโลกมนุษย์ผู้ที่สามารถเข้าออกมิตินี้ได้ต้องแสดงตัวตนว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์..บนมิติของโรงเรียนมีขนาดฟื้นที่ใหญ่เท่ากับประเทศๆนึงไม่มีฟื้นที่แต่ในโรงเรียนเท่านั้น สนามฝึกซ้อม สวนสาธารณะ สวนสนุก ร้านคาราโอเกะและศูนย์รวมความบันเทิงต่างๆ ก็มีอยู่อย่างครบครัน และนี้เป็นอีกวันนึงในวันปฐมนิเทศ
“อืมม หนักจังเลย”
หญิงสาวร่างเล็กที่กำลังลากกระเป๋ามาสองถึงสามใบเพื่อที่จะลากเข้าหอพักเรียนของฝ่ายหญิง ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างตัวเล็กจึงไม่มีแรงมากพอจะลากสัมภาระไปหมด
“แฮ่กๆ...แฮ่ก..เหนื่อยแล้วง่าาา”
และแล้วเด็กสาวก็ล้มตัวทับใส่กระเป๋าด้วยความเคยชิน
“ คนอย่าง อายาโนะ อากิระ ต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยน้าา เฮ้ยยยย”
อากิระพูดพร้อมถอดหายใจยาวววเหยียดก่อนที่จะพยายามในการที่จะถือกระเป๋าขึ้นไปหอชั้นเรียนอีกครั้ง แต่เมื่อเธอดึงขึ้นมาก็พบว่าทำไมกระเป๋ามันดูเบาลงกว่าเดิม
“อะ..เอ๊ะ?”
“ให้ช่วยไหม...คะ...ครับ?”
อยู่ๆก็มีชายหนุ่มคนนึงมาช่วยถือกระเป๋าให้เฉย อากิระเงิบไปชั่วครู่
ใครอะ!!!?
ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวอากิระเกิดโผล่คำถามนี้มาเต็มไปหมด
“อะ...คะ...ค่ะ”
แต่เธอก็ตอบตกลงไปว่าจะให้ชายแปลกหน้าช่วยเพราะเธอรู้ดีว่า ยังไงวันนี้คงยกไปไม่ไหวแน่ๆ เดินมาสีกพักนึงได้ก็รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ชั้นสองของหอซะแล้ว
“อยู่ห้องไหนหรอ”
“อ่าา..เออ 143 จ๊ะ”
“แล้วคู่รูมเมจทั้งสองคนของอากิระจังล่ะ?”
“อืม...แอนเจลม่า ฮินะและก็ไอรินค่ะ”
อากิระพูดออกไปก่อนที่จะรู้สึกตัวอีกทีว่า
“ดะ….เดี๋ยวนะค่ะ นายรู้จักชื่อฉันด้วยหรอ!!?”
อากิระถาม
“อะ...อ่า...คะ...คือว่า ฉันชื่อซากิซาระ ฮิโระไงจำไม่ได้หรอต้องสมัยเด็กๆเราเคยเล่นด้วยกันนะ”
เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่บะใช้สมองที่นั้งเครื่องย้อนเวลาไปตอนสมัยเด็ก….
“อ่อ จำได้แล้ว ฮิโระคุงสินะ!! ดีใจที่ได้พบจ๊ะ”
“อืม! ฉันก็ดีใจ...ได้พบเธอน!!---”
ตึง!!
ในขณะที่ทั้งสองจะทำการย้อนวันวาน แสนหวานเมื่อตอนสมัยเด็กห้องที่น่าจะเป็นห้องของอากิระ ก็เปิดประตูออกมาด้วยความความโมโหสร้างความตกใจให้ทั้งคู่อย่างมาก
“กรุณนาลดเสียงกันบ้างสิค่ะ!!?”
ฮินะที่เปิดประตูและเป็นคนทำลายบรรยากาศ ของทั้งสองอย่างง่ายได้ เด็กสาวผมสีฟ้ามิ้นที่ดูท่าจะโมโหที่ทั้งสองเสียงดังจนเธออ่านหนังสือแทบไม่ได้
“อะ...อ่า ฮินะจังสินะ?”
“ฮะ?...เธอเป็นใคร?”
ฮินะถาม
“รูมเมทเธอนะ..ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอายาโนะ อากิระ ปี3ห้องAจ๊ะ”
“ปี3?”
ฮินะใช้สายตามองมาตั้งแต่หัวจรดเท้าของอีกฝ่ายด้วยความชำนาญ…
“โลลิถูกกฎหมายสินะค่ะ”
“คะ..ค่ะ?”
“ฉันชื่อว่า แอนเจลม่า ฮินะ ปี2 ห้องCค่ะ”
“ปี2หรอ?”
อากิระทำหน้ามึนงงเล็กน้อย ในเมื่อตอนแรกเธอคิดว่ารูมเมืน่าจะเป็นคนในระดับเดียวกันซะอีก คราวนี้ถึงตาของฮิโระที่จะอธิบายเล็กน้อยให้อากิระรู้เอาไว้
“คือว่า การเลือกรูมเมทจะแตกต่างจากโรงเรียนอื่นครับ ที่โรงเรียนนี้จะแบ่งรูมเมทโดยการจับสุ่มชื่อนักเรียนทั้งหมดแยกขาบหญิงแต่ล่ะปีครับ พอผลออกมาก็จะให้จับคู่กับรูมเมทจนตลอดจับปีการศึกษาเลยครับ”
“โว้ววว…”
“แล้วอีกคนนึงล่ะค่ะฮินะจัง?”
“สังสัยยังมาไม่ถึง…..”
ฮินะเลื่อนสาตาไปที่กระเป๋าที่ฮิโระถืออยู่ ก่อนที่จะดึงกระเป๋าออกจากฮิโระและลากมันเข้าห้องและทำให้เขาตกใจเล็กน้อย
“เน่ นายก็อยู่ปี3สินะ”
“่อะ...ใช่”
“นายเก่งจังนะที่รู้เรื่องโรงเรียนดีนะ แต่”
ฮินะเดินออกไปนอกห้องและชี้ไปยังโปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่ติดเอาไว้ แล้วมันมีขอนึงที่ดูถ้าจะเน้นพอสมควร *ห้ามให้น.ร.ชายขึ้นมาหอพักหญิงเป็นอันขาดถ้าทำผิดกฎไม่ตายก็พิการอะ* (ชั้งเป็นกฎที่ดูน่ากลัว(+_+)
“อะ...เอาจริงดิ ไม่ทันได้สังเกต.”
“ถ้าคุณรุ่นพี่ไม่อย่กโดนจับได้รีบไปเถอะค่ะ เพราะอีก...อ่า...30วินาที พวกผู้หญิงจากหอประชุมก็จะออกมากันแล้ว”
ฮินะกล่าว
“อะ...อ่า...ไปก่อนนะอากิระจังเจอกันในห้องนะ”
“อืม แน่นอนจ๊ะ ฮิโระคุง≧ω≦”
จากรอยยิ้มที่แสนย่ารักนั้นมันทำให้ ฮิโระแทบจะคลั้งแต่ก็ต้องทำทำเนียนไว้เนียนไว้ เขารีบกระโดดออกจ่กหน้าต่างไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่หยุด
“เอาล่ะ ฮินะจังช่วยฉันทำความสะอาดกับจัดของได้ไหม?”
ฮินะพยักหน้าเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะพูดอะไรก็เดินเจ้าไปในห้อง สร้างความสงสัยให้แก่สาวน้อยโลลิ อย่างอากิระอย่างมาก
“รุ่นพี่ช่วยใส่นี้ได้ไหมค่ะ?”
“อะ...เอ๊ะ...ชุดเมด ทำไมล่ะ”
“เพราะฉันคิดว่าถ้ารุ่นพี่ใส่คอนความสะอาดบ้านนะ คงดูคาวาอี้สุดๆแน่ๆเลย(´∀｀)♡”
ฮินะหน้าแดงเล็กน้อยที่ได้มีรูมเมทที่แสนน่ารักขนาดนี้ แถมโลลิถูกกฏหมายอีกคราวนี้แหละ อากิระจังจะถูกฮินะผู้เป็นคนที่คลั่งไคล้โลลิสุดๆ จะโดนทำมิดีมิร้ายไหมนะ(｡’▽’｡)♡
หลังจากที่จบการประลองระหว่างรุ่นพี่ ประธานนักเรียนอย่างนิโคก็ได้จบวันปฐมนิเทศวันนี้ และให้นักเรียนทุกๆชั้นสมารถไปรับชมบรรยกาศรอบๆโรงเรียนได้ตามใจชอบส่วนโดโนแวนที่ดูถ้าจะตามหาหญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของเขากันใหญ่เนื่องจากเธอได้หายตัวไปในระหว่างการประลอง
“หายไปไหนของเขากันเนี่ย”
โดโนแวนยังหาต่อไปแต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคัวเขาจะต้องมาตามหายัยเซ่อซ่าแบบนั้นได้ ก็เห็นดูมึนๆล่ะมั้งกลัวไปทำให้เขาเดือดร้อนกัน
“ให้ตายสิ..”
เขากล่าวด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินไปและไปชนกับใครไม่ทราบแต่เท่าที่รู้
‘ ตะ...ตัว..สูงจัง’
โดโนแวนคิดก่อนที่จะมองขึ้นด้วยความสงสัย เขาคนนั้นมีผมสีขาวที่เห็นได้ชัดเจนกับดวงตาสีฟ้าพร้อมแววตาเหม่อลอย
“ขอโทษครับ..”
“....อืม”
ชายคนนั้นเดินออกไปโดโนแงนเห็นแบบนั้นแล้วก็คิดชั่วครู่แต่สีผมและใบหน้าของเขานั้นมันชั้งเหมือนกับคนที่เขากำลังตามหาไม่มีผิด
“เอ่อ คือว่านะครับ?”
“....”
ชายคนนั้นหันมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“คุณพอจะเห็น เอ่อ เด็กผู้หญิงผมขาวกับตาสีแดงตัวประมาณเท่านี้ไหมครับ?”
“ผมขาว...ตาสีแดง..”
ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
“เธอ ชื่อโคมาเอดะ เอรีส อ่าครับ”
“โคมาเอดะ….เอรีส ไม่รู้สิใครหรอ?”
เขายังคงทำหน้ามึนงงสุดๆ กับแววตาที่ใสซื่อผิดกับรูปร่าง ทำให้โดโนแวนรู้สึกรำคราญเล็กน้อยที่เจ้าตัวทำหน้าแบบนั้น เฮ้ยย แต่ก็ต้องทำตัวมารยาทไปก่อน
“งั้นก็ ขอบคุณนะครับไปล่ะ”
แต่ไม่ทันที่โดโนแวนจะเดินออกไป มือของชายคนนั้นก็คว้าแขนของเขาเอาไว้
“นี้ๆ ไปกินข้าวกับฉันได้ไหม”
“อะ...อะไรนะครับ?”
โดโนแวนถามด้วยสงสัยเมื่ออีกฝ่ายดันไปช่วยเขาไปกินข้าวเฉยเลย ทั้งๆที่พึ่งมารู้จักกัน
“ไปกินข้าวกับฉันนะ ที่โรงอาหารมีแค่อาหารดีๆทั้งนั้นเลยล่ะ”
อยู่ๆแววตาที่เย็นชานั้นก็เปร่งประกายขึ้นมาเหมือนกับเอรีสไม่มีผิด
ไอ้สองคนนี้เป็นพ่อลูกกันหรือไงเนี่ย!!!
โดโนแวนพยายามดึงตัวของตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ถูกชายหนุ่มคนนี้ดึงไปง่ายๆ
“ไปกันเถอะนะ!!”
“ปล่อยผมนะ!!”
ทั้งสองทะเลาะกันจนนักเรียนรอบๆข้างหันมามองกันเป็นตาเดียว จึงให้โดโนแวนเขิลอายอย่างมาก
“อย่าบังคับผม ผมไม่ไปกับคุณหรอก!!”
“...ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ไปกับฉันดีๆ..”
“ฮะ..อะไรนะ!!”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่หมดความอดทนที่คนตัวเล็กไม่ยอมไปกับเขาเสียที จึงตัดสินใจที่จะอุ้มเจ้าตัวในท่า...เจ้าสาว...เขาช้องตัวโดโรแวนขึ้นมาซึ่งสำหรับตัวเขาแล้วโดโนแวนตัวเบาที่สุดเท่าที่เคยอุ้มมาจากหลายๆคน
“จะ...จะทำอะไรของคุณนะ !! ปล่อยผม!!”
“ไปกันเถอะ ฉันว่านายคงจะชอบอาหารที่โรงอาหารแน่ๆ”
จากนั้นโดโนแวนก็ถูกลากในรอบที่สอง แค่ครั้งนี้จากลากเป็นการอุ้มที่โดโนแวนคงจะจำไปตลอดชีวิตแน่ๆ โดโนแวนพอมารู้สึกตัวอีกทีตนเองก็มาอยู่ในโต๊ะอาหารซะแล้วในขณะที่ อีกฝ่ายไปซื้อข้าวให้เขาอยู่
“ต้องรีบหนี….รีบหนี!”
ตุบ..
ในขณะที่เขาจะวิ่ง4x100เพื่อจะเตรียมหนีถาดอาหารก็โผล่มาอยู่ต่อหน้าเขาเสียแล้ว กลิ่นอาหารที่ชวนหลงใหลนั้นมันทำให้เขาแทบชะงัก
“มาแล้ว...กินกันเลยไหม?”
“คุณพาผมมาทำไม”
“...หืม...ก็แค่ไม่มีเพื่อนมากินข้าวด้วยนะ”
ชายหนุ่มกล่าวพร้อมตักข้าวตรวหน้าอย่างอร๊อยอร่อยโดโนแวนมองถาดข้าวตรงหน้า ก็เกรงใจที่คนอย่างเขาจะต้องมากินข้าวกับใครก็ไม่รู้แถม อีกฝ่ายก็เป็นเลี้ยงอีกยิ่วเกรงใจไปใหญ่
“ไม่กินหรอ?”
“ผมเกรงใจตั้งหาก ผมทานไม่ได้หรอครับ”
“.....หรอ…”
ในขณะที่โดโนแวนยังเลี่ยงที่จะไม่กินถาดข้าวตรงหน้าและพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจตนเพร่ะเขากลัวว่า ชายตรวหน้าอาจเสียใจไม่น้อยที่ตัวเขาปฎิเสธจะกินมันแต่ไม่นานนักที่โดโรแวนจะพูดก็มีกำปั้นมาเขกหัวใส่ชายตรงหน้าด้วยความเบามือ แต่สำหรับอีกฝ่ายกับเจ็บปวดรวดราว
“อะๆๆ…”
“นี้คุณกำลังอะไรอยู่ค่ะ คุณชิซึโนะ ไรเกอร์”
หญิงสาวที่มีสัดส่วนรูปร่างสุดเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่โดโนแวนเคยเห็นมาดูถ้าไรเกอร์จะเจ็บไม่น้อยที่หญิงสาวทำเช่นนั้น
“เอนกิ...ฉันเจ็บนะ”
“ไปบังคับใครให้มากินข้าวเป็นเพื่อนอีกล่ะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปลักพาตัวใครนะ หัดฟังกันบ้างสิ”
เอนกิถอดหายใจที่ไรเกอร์เพื่อนระดับชั้นเดียวกันแต่อยู่คนละห้องเพราะเอนกิอยู่ห้องAส่วนไรเกอร์อยู่ห้องCสาเหตุที่เอนกิเหนื่อยใจก็เพราะอีกฝ่ายไปบังคับให้รุ่นน้องมารับประทานข้าวกับเขาซึ่งไม่ใช่แค่โดโนแวนคนเดียวที่โดนบังคับ
แบบนี้
“ก็แหม.. ฉันก็แค่”
“เหงา ไม่เพื่อน? นายจะใช้ข้ออ้างแบบนี้ไปถึงไหรกัน ให้ตายสิ”
“อะ..เอ่อ”
โดโนแวนที่ต้องนี้อยู่ในเหตุการณ์ที่มึนงงสุดๆ ก่อนที่เอนกิจะหันมามองเขา
“นายไปได้ ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ”
“ครับงั้น--”
“ไม่!! ห้ามไปไหน!!”
ไรเกอร์คว้าโดโนแวนมากอด
“ทำอะไรนะ!! ปล่อยผมไปเถอะขอล่ะ!!”
โดโนแวนที่ต้องนี้เริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นมาเต็มทนที่ไรเกอร์ทั้งอุ้มแบะตอนนี้มากอดเขาอีกรู้ไหมมันทำให้เขาอายขนาดที่ว่าอยากตยเลยครับ!!
“นั้นนายจะทำอะไรนะ ปล่อยน้องเขา”
“เอนกิ ขอแค่ให้น้องเจาได้กินข้าวหมดแล้วค่อยไปได้ไหม?”
“....”
เอนกิขยับตัวเจ้ามาใกล้ในขณะที่โดโนแวนกำลังอยู่ในอ้อมกอดไรเกอร์จนขยับไม่ได้
“ขอโทษทีนะ..แต่นายช่วยอยู่กินข้าวให้หมดก่อน เพราะตานี้เป็นคนขี้ตื้อนะ”
“แต่ผมต้องไปตามหาคนนะ!!”
“ขอร้องล่ะ”
“....ก็ได้ครับ”
เมื่อไรเกอร์ได้ยินสิ่งที่โดโนแวนพูดเขาก็เลิกกอด และยิ้มด้วยความดีใจ
“นายชื่ออะไรหรอ?”
“ผมโคเรย์ เดอะ โดโนแวน”
“...อืมม..ไปกินจ้าวกันเถอะ^_^”
“...ครับ ครับ”
ทั้งสามเจ้ามานั้งโต๊ะเดียวกัน ก่อนที่เอนกิจะมองหันซ้ายหันจวเพื่อมองหาบางสิ่ง
“จริงสิ น้องขายเอนกิล่ะเขาบอกว่าตะมากินข้าวด้วยนิ”
“หาอยู่นี้ไง.....อะ..คุโระอิ!!”
เอนกิโปกมือเพื่อส่งสัญาญาณให้น้องชายที่กำลังถือถาดข้าวด้วยเองอยู่
“พะ...พี่ครับ?”
พรึ่บ!! ตุบ!!
“อะ...เอ๊ะ…”
สิ่งที่ปราฎตรงหน้าของเอรีสอยู่ต้องนี้คือทุ่งหญ้าที่กว้างาุดลูกหูลูกตา เทราที่เธอจำความได้ตอนนั้นเธอกำลังอยู่ที่สนามประลองแต่พอเห็น ฮิโตวาร์ปมาที่นั้งข้างๆเธอจากนั้นเธอก็จำไม่ได้อีก
“โว้วววว กว้างจางงง”
แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรแต่กลับตกตะลึงในความกว้างจองทุ่งหญ้าเหล่านั้น เอรีสที่มีความคิดที่อัดแน่นไปด้วยเด็กอนุบาล(?) ก็ไม่รอช้าเธอกลิ้งไปกฌไม่รู้เธอตะทำไปไมแตแค่ต้องนี้เธอมีความรู้สึกสนุกสุดๆ แต่ท่าทางกระทำของเธอนั้นอยูในสายตาของฮิโตหมดเลย ตอนแรกเขาก็อยู่กับเธอตั้งนานแล้วแต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่สังเกตเห็นเขา
“นี้..”
“อ๊า!!! รุ่นพี่ฮิโต!!”
เมื่อเอรีสเห็นฮิโตเธอก็เริ่มดึงสติขึ้นมา
“...หะ...เห็นหมดเลยใช่ไหมค่ะ”
ฮิโตพยักกหน้าเล็กน้อยและมันสร้างความเจิลอายแบบสุดๆให้เอรีสเลยทีเดียว สำหรับฮิโตแล้วก็ไม่รู้จะโกหกไปทำไมถ้าโกหกไปก็สร้างบาปให้ตัวเองอยู่ดี
“เล่นไปสิ ฉันก็ไม่ว่าอะไร”
“ทั้งๆที่รุ่นพี่เห็นตั้งนานแล้ว ทำไมไม่บอกฉันสักคำล่ะค่ะ!!”
“...ก็เห็นสนุก ฉันก็เลยคิด--”
“ห้ามสักหน่อยก็ดีนิ..ฮือออ”
เริ่มเขาเรื่องดราม่าซะแล้ว ฮิโตนิ่งไปสักพัก
“แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วชั้งมันเถอะค่ะ!!!”
อารมณ์เปลี่ยนไวชะมัด ยัยนี้
“ที่นี้ที่ไหนหรอค่ะ”
“ความทรงจำของฉันนะ”
“ความทรงจำหรอ!!”
“อืม...ฉันแค่พาเธอวาร์ปมาที่ความทรงจำของฉันนะ ก็แค่ไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหนดี”
เอรีสพยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะรู้ดีว่าคนในระดับแบบนี้ก็คงมีพลัวอะไรประมาณพวกนี้ล่ะมั้ง
“แล้วทำไมรุ่นพี่ฮิโตต้องพาฉันมาด้วยล่ะ”
“...แค่ป้องกันไว้ก่อนเฉยๆ..”
“ป้องกัน”
“ชั้งมันเถอะ”
ฮิโตนั้งลงก่อนที่เอรีสจะเดินมานั้งข้างๆ
“ที่นี้คือความทรงจำของรุ่นพี่สินะค่ะ….แล้วเป็นความทรงจำแบบไหนหรอ”
ฮิโตชายตามองเอรีสเล็กน้อย
“....ก็ไม่อะไรหรอนี้มันก็แค่ความทรงจำที่มันไม่จำเป็น”
“เอ๊ะ~ มีแบบนี้ด้วยหรอค่ะ”
“...เธอนี้ก็ถามมากจัง”
“ก็นะ...ฉันอยากรู้จักรุ่นพี่มากขึ้นนี้น่า. ใช่สิลืมแนะนำ...ฉันชื่อ โคมาเอดะ เอรีสค่ะยินดีที่ได้รู้จัก”
“....โอตสึยะ ฮิโต…”
เอรีสที่ใบหน้าตอนนี้มีแต่รอยยิ้มที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความดีใจผิดกับฮิโตที่กำลังนึกถึงคนๆนึงที่มีขื่อคล้ายๆกับเอรีส
“เธอมีพี่น้องอยู่ที่โรงเรียนหรือป่าว…”
เมื่อเขาถามไปอย่างนั้นมันทำให้เอรีสจากที่ย้มแย้มกลับทำหน้าซีดเผือกจนฮิโตผิดสังเกต
“...มะ...ไม่นะค่ะ”
แต่ฮิโตก็ไม่คิดจะสักถามอะไรต่อเพราะเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่ยุและชอบบังคับคนอื่นซะด้วย
“ไป...กันเถอะ”
“คะ..ค่ะ!!”
จากนั้นฮิโตก็คว้ามือที่เล็กกว่าเขาไว้ เอรีสหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อฮิโตคว้ามือเธอไปจับอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนที่เขาและเธอจะหายวาร์ปออกไป
พรึ่บ!!
“เอาล่ะ...ถึงแล้ว”
“โว้วว เร็วมากเลยนะค่ะ”
เอรีสทำหน้าตกตะลึงที่การวาร์ปของรุ่นพี่ฮิโตมันรวดเร็วทันใจกว่าที่คิด
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปนะ”
ในขณะที่ฮิโตกำลังจะเดินต่กไปจากอีกฝ่ายแต่ก็ต้องถูกเอรีสสะกิดไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะ”
“...อะไรอีก…”
“มะ...มือของรุ่นพี่ยังไม่..”
ฮิโตเหลือบทองไปที่มือของตัวเองที่ยังคงกำมือของเอรีสไว้แน่นทั้งที่หญิงสาวปล่อยมือไปตั้งนานแล้ว
“โทษที ...ไปล่ะ”
“คะ...คร๊าา”
จากนั้นทั้งสองก็แยกกันไปเอรีสรีบเดินไปที่หอพักหญิงของตัสเองเพื่อจะไปดูห้องพร้อมกับรูมเมจ
“อืมม...ถ้าจำไม่ผิดห้อง245สินะ…”
เอรีสเดินขึ้นไปทีละชั้นละชั้นจนถึงชั้นที่3 ของตึกและมองหาห้องของตน
“นี้สินะ”
เมื่อเธอเปิดประตูเขาไปก็พบว่า รูมเมจของตนยังคงไม่ถึงห้องแน่ๆ แต่ไหนๆก็มาถึงก่อนนน เธอก็ขอโอกาสเลือกเตียงก่อนล่ะกันเอรีสตัดสินใจที่จะเลือกเตียงฝั้งทางซ้ายก่อนที่จะกระโดดขึ้นบนเตียง…
“สร้างชีวิตใหม่ เพื่อนใหม่ ห้องใหม่…ที่นี้โรงเรียนนี้สินะ….ตื่นเต้นจัง”
ด้วยความเหนื่อยล้าเอรีสที่ดูกำลังจะหลับลึกลงไป………
“ดะ...เดี๋ยวนะ!!! แวนคุงฉันลืมไปได้ไงเนี่ย!!!”
เอรีสรีบลุกขึ้นจากเตียงและสิ้งไปเปิดประตูเพื่อจะสิ่งไปหาโดโนแวรที่กำลังหาตัวเธอแย่ๆ แต่
ตุบ!!
“อะ...อะไรกัน..”
ดูเหมือนเอรีสจะชนกับบางสิ่งบางอย่างที่ดูตัวเล็กกว่าเธอเมื่อเธอก้มมองลงไปก็พบกับเด็กสาวเรือนผมสีไข่กับดวงตาสีแดงสด
“คุณคือ...คุณเอรีสใช่ไหมค่ะ?”
สาวน้อยคนนั้นเอียงคอเล็กน้อย ดาเมจพวกนั้นชนใส่เธออย่างจัง!!
“คะ...คาวาอี้!!”
เอรีสรียสวมกอดอีกฝ่ายอย่างโดนเร็ว สร้างความตกใจให้แก่สาวน้อยตรงหน้าอย่างมาก
“หะ...หายใจไม่ออกค่ะ”
“ขะ...ขอโทษนะ เธอ…”
“เอย์ลิน มิลเลอร์ค่ะ เป็นรูมเมจของคุณ..”
“เอรีสจ๊ะ เอรีสส”
“คะ..ค่ะ”
เอรีสตอนนี้จะดูสรใจในตัวของเอย์ลินอย่างมากจนดันลืมไปหาใครสักคนนึง
แวนคุงขอโทษนะ แต่อีกสักพักจะไปหา~~
ตัด---
จบบท2แล้วจ้าาา ฮู้วววว โคตรเหนื่อย55 ไม่คิดว่าจะแต่งยาวขนาดนี้แต่ก็นะเพื่อความสนุกของทุกคนเราทำได้จ้าาา แต่จอนอนพักผ่อนก่อนนเจอกีนอีกบทหน้าจ้าาา♪＼(*＾▽＾*)／＼(*＾▽＾*)／
ความคิดเห็น