คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part1 ปฐมนิเทศ
Part1-ปฐมนิเทศ
ยมทูต ที่แปลได้ตรงตัวว่า “ผู้นำวิญาญาณไปสู่นรก” ในแต่ล่ะศาสนานั้นผู้มีหน้าที่พาวิญญาณผู้ที่เพิ่งสิ้นชีวิตไปยังดินแดนหลังความตาย จะต้องทำหน้าที่ให้เสร็จลุล่วงในภารกิจที่ได้รับแตกต่างกันไป…ซึ่งแต่ล่ะภารกิจจะง่ายยากก็แล้สแต่ผู้ที่มอบงานกันไป จึงได้เกิดโรงเรียนยมทูตขึ้นมาเพื่อวัดระดับความสามารถของยมทูตมือใหม่เหล่านั้น และในวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศเพื่อเปิดรับนักเรียนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในแต่ล่ะชั้นปีนั้นๆ และภายในห้องนึงๆที่โถงใหญ่ได้มีการรวบตัวของนักเรียนใหม่ในที่แห่งนั้น
“ทุกคนครับ…”
เสียงนึงที่บอกผ่านทางเครื่อสื่อสารดังขึ้นจนทำให้นักเรียนหยุดการกระทำต่างๆด้านข้างกลุ่มนักเรียนนั้นมีครูบาอาจารย์ที่ยืนเรียงเป็นแถวตรงซึ่งไม่ว่าจะเป็นนักเรียนหรืออาจารย์คนไหนต่างก็ล้วนแต่ปิดปากเงียบ และทุกคนต่างก็เพ่งมองไปยังเบื้องหน้าที้เป็นจุดเดียวกัน
“ผมมีชื่อวว่าลูเซียโน่ นิโค ประธานนักเรียนประจำปีการศึกษานี้”
จุดปลายสายตาของพวกเขาคือเวทีเหล็ก ที่มีสุภาพบุรุษโฉมงามอยู่รายหนึ่งเรือนผมสีทองที่มาพร้อมกับดวงตาสีฟ้า ที่มองดูแล้วชวนให้หลงใหลไปความงดงามของเขา. ์
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มากล่าวสุนทรพน์ในวันนี้ ปีการศึกษาปีนี้ถือว่าเป็นปีที่ได้มีนักเรียนใหม่มาเยอะพอสมควร ต้องขออภัยที่ผ.อ.ไม่สามารถมา ได้นะครับ แต่นี้คือบทความที่ท่านผ.อ.เป็นคนเขียนขึ้นมา จงตั้งใจฟังด้วย..ครับ สวัสดีนักเรียนทุกคน ขอตอนรับสู่ปีการศึกษาใหม่อีกครั้ง ขอให้ตั้งหน้าตั้งตา---”
พรึ่บ!!! ตุบ!!!
ทว่าประตูบานใหญ่ก็เปิดขึ้นบรรยายกาศในหอประชุมที่แทบไม่มีเสีบงกระซิบกระซาบของใคร ก็สร้างความตกใจได้ไม่น้อยให้แก่ทุกคนในหอประชุม เมื่อสายตาจับจ้องไปที่ประตูก็พบกับเด็กสาวเือนผมสี ขาวยาวจนถึงเอว และดวงตาสีแดงเปล่งประกอบราวกับโลหิตผิวกายที่ขาวผุดผ่องเนียนเรียบ
“แฮ่กๆ..แฮ่...มาทะ..ทัน..อะ..เอ๊ะ!!!?”
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเธอได้กลายเป็นจุดเด่นจองทุกสายตาไปจนได้
“อะ...คะ..คือ”
“...เฮ้ย...ถ้ามาแล้วช่วยกรุณนาไปนั้งที่ด้วยครับ”
นิโคกล่าวเสียงเรียบนั้นทำให้หญิงสาวเรียกสคิกลับคืนมาก่อนที่จะวิ่งไปที่เก้าอี้ว่าางๆที้พอจะนั้งได้
“อะ นี้ขอนั้งด้วยได้ไหม?”
“อะ...คะ..ครับ”
ในที่สุดเด็กสาวก็หาที่นั้งได้สักที
“คือว่า เขาพูดถึงไหนแล้วหรอ”
“ตอนนี้ประธานักเรียนกล่าว สุทรพจน์อยู่ครับ”
“อืมๆ”
นิโคยังคงกล่าวสุทรพจน์ของผ.อ.ด้านบนเวทีมาอย่างต่อเนื่องและต่อเนื่อง
“นี้ นายชื่ออะไรหรอ เราชื่อโคมาเอะดะ เอรีส”
“อะ..ผมชื่อ โคเรย์ เดอะ โดโนแวน ยินดีที่ได็รู้จักครับ”
“อืม นายอยู่ห้องไหนหรอ”
“ปี1 ห้องAครับ”
“ว้าว!! ห้องเดียวกันนี้น่า”
เอรีสพูดด้วยความดีใจ พร้อมกับสายตาที่เปร่งประกายด้วยความตื่นเต้นนั้นทำให้เจ้าตัว อย่างโดโนแวน ก็ตกใจไม่น้อย
“คะ..ครับ”
และแล้วการกล่าวสุทรพจน์ของนิโคก็จบลง
“เอาล่ะ ผมขอให้ทุกคนได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในที่โรงเรียนแห่งนี้แล้สนับไปปรับใช่ในอนาคตด้วยนะครับ และสุดท้ายนี้ก็ต้องขอ…”
“เปิดการประลองครับผม!!!!”
และอีกเสียงนึงก็ดังขึ้นตัดหน้าประธานนักเรียนอย่างนิโค ไปอย่างสิ้นเชิง
“นั้นนายทำอะไรนะ มิเกล!!!?”
“ก็เปิดการประลองระหว่างรุ่นพี่ให้น้องใหม่ดูไง น่าจะสนุกดีนะ”
เลขานุการจอมปัญหาแห่งสภาะนักเรียน ปากบอกพูดแบบนั้นมันทำนักเรียนใหม่ในที่นั้นแทบจะตื่นเต้นไม่น้อยสำหรับการประลองถึงจะรู้ว่ามันไม่ได้ไปมีส่วนกับปฐมนิเทศเลนก็เถอะ
“สุดยอดไปเลยยยยย”
เอรีสกล่าว
“เน่ๆ แวนคุงไปดูกันไหม”
“วะ..แวนคุง?”
“เอาเถอะน่า อย่าสนใจมันเลยรีบไปดูเร็วกันนนน”
เอรีสลากโดโนแวนในขณะที่อีกฝ่ายแทบไม่ได้อยากจะมาดูเลยสักนิดแต่ก็ต้องมา ในขณะที่พวกเขากำลังจัดสถานที่ในการดูประลอง ห้องประลองเป็นห้องทีใหญ่พอที่จะให้นักเรียนทั้งหมดโรงเรียนไปนั้งดูได้พร้อมกับตรงกลางระหว่างสนามประลองก็ใหญ่พอตัว แบะไม่ต้องกลัวที่โดนลูกหลงเพราะว่ามีเกาะป้องกันที่หนาไม่ว่าจะพลังแบบไหนก็ไม่สามารถจะพังมันได้
“นั้งตรงไหนดีนะ”
“นี้คุณเอรีส ตรงนี้มีที่นั้งพอดี”
“โอเคร”
ทั้งสองนั้งด้วยกันปะปนไปกับพวกรุ่นพี่ทั้งหลายที่น่าตาแปลกตาไปหมดซึ่งโดโนแวนอาจคิดผิดที่นั้งตรงนี้ แต่ดูหญิงสาวจะไม่สนใครเลยทั้งนั้น
“เอาล่ะครับทุกคน ผมคอสโม่ มิเกล พร้อมจะดูการประลองวัดความสามารถกันหรือยังเอ๋ย~~~”
“พร้อมแล้ว!!!”
“เอาล่ะๆ ผมตะมาแนะนำตัวทั้งสองใ่ายกันนะครับผมเริ่มจะ ผู้ประลองคนแรก จากปี3 ห้องB เดลม่า ริคาร์โด ครับบผม”
จากนั้นประูบานนึงก็ปราฎตัวของชายหนุ่มที่มีผมสีชมพูเป็นเอกลักษณืพร้อมกับแววตาสีฟ้าสด
“เอ๊ะ...นี้ลักพาตัวฉันมาเพื่อมาประลองงั้นหรอ”
ดูถ้าว่าการประลองครั้งนี้น่าจะถูกลักพาตัวหรือไม่ก็บังคับให้มาประลองในครั้งนี้แน่นอน
“และอีกคนนึงที่ผ่านไม่ได้~ ผู้ประลองจากปี 3 ห้องA ครับโอตสึยะ ฮิโต ครับผมมม”
เมื่อปราฏตัวของชายหนุ่มคนนี้ขึ้นก็มีเสียงกรีดร้องชายหญิงมากมายนับไม่ถ้วนกับการปราฎตัวของเขา
“....”
“มากันครบแล้วนะครับที้นี้ ผมจะมาอธิบายการแข่งจันครั้งนี้นะครับ การแข่งขันครั้งนี้เป็นการประลองเพื่อให้น้องๆดูเท่านั้น แต่ก็ยังมีของรางวัลให้นั้นก็คือ การกินข้าวที่โรงอาหารฟรี2เดือนนนนครับผมมม”
“สุดยอดไป!!!”
“คุณเอรีส เสียงดังไปแล้วนะครับ”
ดูถ้าว่าอีกฝ่ายจะไม่สนคำพูดของโดโนแวนสักเท่าไหร่เลย โดโนแวนกลุ้มใจ้ใจ
“เอาล่ะ เริ่มการประลองได้~”
และภายในสนามประลองจากที่เป็นฟื้นโล่งก็ถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นฟื้นที่ทุ่งหญ้าใหญ่พร้อมกับ ทะเลสาปข้างๆ
“หืมม กินอาหาร2เดือนก็ถือว่าคุ้มค่าดีนะ”
ริคาร์โดกล่าวพร้อมกับปราฎรอยยิ้มที่มุมปาก
“นี้จะให้ฉันโจมตีก่อนคงไม่ว่าอะใช่ไหม?”
ภายในวินาทีนั้นแสงสีขาวก็เปร่งออกมาจากมือซ้ายของเขาก่อน แลพภายฝนมือนั้นก็กลายเป็นปืนกลขนาดใหญ่ ก่อนที่ริคาร์โดตะกระหน่ำยิงอีกฝ่าย ฮิโตหลบได้หมดทุกการโจมตีของเขาได้จนเกือบหมด
“เก่งดีนี้น่า” เสียงปืนกลยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง ไม่หยุดเว้นแต่ฮิโตก็หลบได้เกือบจะทุกที
“เอาส์สีเซอ…”
เมื่อจบประโยคของฮิโตก็มีดาบใหญ่ปราฏออกมาเหนือศีรษะของฮิโตดาเล่ทนี้มีขน่ดใหญ่พอเท่าตัวของเขา มันเป็นดาบที่มีรูปร่างผิดเพี้ยนไปหมดราวกับผ่านอะไรมามากมาย แต่จุดเด่นก็คทอซ่สีเงินที่พันกับดาบ
“โอ้ว ดูถ้าจะเอาจริงแล้วล่ะนั้นนะ”
ฮิโตเพิ่มเข้ามาโจมตี ก่อนที่ริคาร์โดจะเรียกศาราสุธอีกครั้งมาสู่กับอีกฝ่ายให้สู้สี
ฉิ้ง!! ตูม!!
เสียงกระทบของสองดาบสร้างความตกใจให้แก่คนดู นอกตาปฎิกิริยาที่นักเรียนทุกคนมีความตื่นเต้นกับโชว์นี้ และปฎิกิริยาของริคาร์โดก็ รู้สึกสนุกไม่แพ้กัน
หึ...เอาล่ะ การต่อสู้พวกเขาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง การจู่โจมที่หลากหลายจองทั้งสองรวมถึงจิตสังหารอันอัดแน่จากแววของทั้งสองฝ่าย ก่อนที่ทั้งสองจะถอยออกจากกันไป
“รุ่นพี่สองคนนั้น เก่งกันจังเลยนะ”
“...ผมก็ว่างั้นแหละ”
“ตื่นเต้นจัง ใครชนะเนี่ย งื้ออ”
พลังของทั้งสองก็แทบจะใส่กันซะเต็มที่ซะจนเสียพลังงายไปซะส่วนน้อย
“เอาล่ะงั้น---”
“ฮ้าวววว….”
เสียงหาวลั่นของฮิโตก็ดังขึ้น และทำลายสภาพสุดเท่ของฮิโตละลายหายไปเลย ดูจากหน้าตาของฮิโตก็ดูถ้าจะทำภารกิจทั้งวันแถมไม่ได้หลับไม่ได้นอนซะด้วย
“เน่...มิเกลฉัน ขี้เกียจจะประลองบ้าบอนี้...ช่วยหยุดมันที...จะได้ไหม”
“เอ๊ะ...แต่มันเริ่มแล้วอะฮิจัง มันคงจะหยุดไม่ได้แล้วล่ะนะ จะต้องมีใครแพ้สักนึงคนนั้นแหละ”
มิเกลกล่าว
“สรุปว่านายจะแข็งต่อหรือว่านายจะยอมแพ้?”
ริคาร์โดเสริมต่อ
“แพ้? งั้น…หรอ”
อยู่ๆร่างของฮิโตก็หายแวบไปกับตาของทุกๆคน ณ ที่นั้น ก่อนที่จะจะปราฎตัวอีกครั้ง พร้อมกับฮิโตที่พาใครมาด้วยแตาดูถ้าตะเป็นตัวประกอบโดยแท้
“ถ้าเปลี่ยนคนได้ใช่ไหม”
“หืมมม โอเครเลย!!”
“งั้นไปล่ะ”
“อะ..เฮ้ยเดี๋ยวสิฟร่ะ!!”
ตัวประกอบพูดขึ้นมาแต่ฮิโตก็หายไปเสียแล้ว ก่อนที่หนุ่มน้อยผู้โชคร้ายจะหันไปสบตากับริคาร์โดที่พอใจกัยการกระของฮิโตไม่น้อยก่อนที่จะแสยะยิ้มที่มุมปากออกมา
“เอาล่ะ กินข้าวฟรี2เดือนของฉัน”
“มะ...ม่ายยยยย”
(Rip น้องตัวประกอบ)
“หืมมม เอ๊ะ?”
อยู่ๆฮิโตก็มาโผล่ตรงข้างๆที่นั้งของเอรีสที่ยังว่างอยู่และทำให้คนอื่นที่ยังดูการประลองอยู่ไม่ทันสังเกตเขาแม้กระทั้ง โดโนแวนเช่นกัน เอรีสที่หันไปมองพอดีก็ได้สบตากับฮิโตพอดี
“รุ่นพี่ฮิโตน้!!!----”
ฮิโตที่รู้ว่าถ้าอีกฝ่ายคะโกนมาอย่างนั้นล่ะก็ทุกคนจะต้องหันมาโดนเฉพาะพวกผู้หญิงถ้าเห็นคงรุมมาหาเขาอย่างแน่นอนเพราะงั้นเขารีบเอามืออุดปากเอรีสโดนเร็วก่อนที่จะเทเลพอตออกไป
“นี้ คุณเอรีส….เอ๊ะ...คุณเอรีส?”
โดโนแววนพอหันมาอีกทีก็ไม่เจอเอรีสแล้ว
ตัด----
บทแรกเป็นไงงงบ้างงงไหมค่ะ ถ้างงหรือยังคงก็ข่วยเม้นให้ร๔้ด้วยเด้อ และช่วยดูคำผิดด้วยกะได้จ้าาา เจอกันบทต่อไป บายย
ความคิดเห็น