คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : chapter 21 ผู้ชายดีๆหายาก
อนที่21
ผู้ายีๆหายา
เ้านี้ผม้อปลุเมแ่เ้ามาอาบน้ำแ่ัวีๆ
เพื่อที่ะไ้ไปทันเวลานั่วยานอาารย์ภาษาไทยสุสวยอพวเรา
วันนี้เรามีหน้าที่รวมะแนน และเ็ะแนนอทุห้อทุระับั้นที่อาารย์นนี้สอน
ไปถึห้อพัรูภาษาไทย็เห็นอาารย์นั่รอเราอยู่แล้ว
แเป็นนที่ใีมา นทำให้เ็ทุนรัแ ที่ปรึษาผม็ใีนะ
แ่อาะเพราะเป็นที่ปรึษาห้อผมนี่แหละ เ็เลยไม่่อยสนิท้วย พวผมผิไรวะ
"นั่สิ
มานี่เอาไปนละุนะ เี๋ยวเรา่วยันรววามเรียบร้อยให้ี้วย
เรื่อิเลบนโ๊ะ้ะ
รูนอื่นเาไม่อยู่เพราะั้นห้อนี้เรายึเรียบร้อยแล้วามสบายเลยลู"
ผมับเมเินไปหยิบมานละุามที่แบอแล้วมานั่โ๊ะเียวันเพื่อแลเปลี่ยนับเ็เพื่อวามละเอียอีที
ผมรวไปรวมา็รู้สึไ้เลยว่า
วามสสัยอผมว่าทำไม้อใ้ินสอเียนะแนนรอบแร็ระ่าแ้ั
เพราะะแนนที่เียนมาในรอบแรมันผิเือบทั้หม
ทั้ิิผิและนั่น็ทำให้ผมับเมนี่นั่ิันนหัวหมุนเลย
แ่สุท้ายานเรา็ออมาไ้สมบูร์แบบเรียบร้อย แ่็ใ้เวลาไปนหมรึ่เ้า
"มาันยัไเนี่ย?
ไม่เห็นใรมาส่เลย"
อาารย์ที่ทำานเสร็แล้วเหมือนันถามพวผมไปเ็บอลระเป๋าไปเรียมลับบ้านแล้วเหมือนัน
"พวผมมา้วยันรับ"
ผมอบามวามริ ็ะให้โหว่าอะไร แล้วะโหไปทำไมล่ะเนาะ
"ีเลย
เี๋ยวรูพาไปเลี้ย้าว นี่็ะเที่ยแล้ว้วย ไปมั้ย?" เธอถามเพื่อวามมั่นใ
พวผมพยัหน้าให้เพื่อเป็นารยืนยันทำให้เธอรีบหยิบุแรถแล้วลไป้าล่าับพวผมทันที
ลมาถึ้านล่าพวเรา็ไม่ไุ้ยอะไรัน
แ่อาารย์แูท่าทาีอีใอยู่นะที่ไ้เลี้ย้าวพวผมเนี่ย ผม็แอบเหมือนัน
แ่็ไม่อยาถาม
"ไปินร้าน___มั้ย?
ใล้อนโอเมี"
"ไ้รับ
เี๋ยวพวผมไปันเอเลย" เมพู
"โอเ้าา
รูะไ้มีเพื่อนิน้าว้วยัที"
"อ้าว!
ปาิไม่มีพื่อนหรอรับ" ผมแล้ถาม
"็ใ่น่ะสิ
นานๆทีะมีเพื่อนไปิน้าว้วย อย่าี้แหละนวัยทำาน ยุ่"
"นั่นสินะรับ"
ผมออวามิเห็นเสริม พอพูันบเธอ็ึ้นรถแล้วับนำหน้าพวเราไป
ส่วนผม็้อนมอเอร์ไ์เมเหมือนอนมา
♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧
พวเราเ้ามาในร้านโยที่มีอาารย์เินนำหน้าพวเราเ้ามาในร้าน
ร้านนี้อยู่เือบิับอนโอเม เป็นร้านอาหาริแอร์ที่ายอาหารามสั่ธรรมาๆ
แ่็รู้สึเย็นสบายีเหมือนัน
เรานั่ันที่โ๊ะ้านในสุอร้าน
ผมับเมนั่้าัน และอาารย์นั่อยู่ร้ามับพวผม
อนผมสั่ผม็สั่แ่อที่ราาถูๆไว้่อน ผมเรใอาารย์แ
พออาหารมาเสิร์ฟพนัานเสิร์ฟสาว็ยอาหารมาเสิร์ฟที่โ๊ะอพวผม และที่สำัในร้านมีแ่พนัานผู้หิสวยๆทั้นั้นเลย
และที่สำัว่าือพวนาๆทั้หลายเนี่ย้อมาที้เมอยู่นานสอนานนผมรู้สึว่าถ้าเป็นปลาั็ท้อยฝูแล้วมั้
ผมึเมมาระิบเบาๆเพราะ็ยัพอรู้สึัวและ็เรใอาารย์อยู่เหมือนัน
ถ้าอาารย์ไม่อยู่รนี้นะ ผมไ้อาละวาเหมือนราว่อนแน่ๆ
"เม"
ผมระิบ
"รับ?"
เมอบลับมาเสียนิ่
"ทำไม้อหว่านเสน่ห์ไปทั่ว้วยอ่ะ
ูพนัานแ่ละนิ แทบะินเมเ้าไปทั้ัวแล้ว"
ผมระิบบอเมแ่้วยวามที่ไม่รู้ไปโรธใรที่ไหนมาเลยเผลอพูเสียันอาารย์หันมามอ
"ุยอะไรันหรอ?"
อาารย์สาวถามึ่แวๆ
"มะ..ไม่มีอะไรรับ"
ผมพูะุะั ่อนะัอาหารที่เพิ่มาเสิร์ฟลในาน
แ่ออบอผมมันันอยู่ไลาผมมา ผมเลยไ้แ่มอแล้ว็ินอย่าอื่นไป่อน
แ่เหมือนว่าเมะสัเเห็นเลยัให้ผม
"อบใ"
ผมพูอบออบใมันเล็น้อย และ็รู้สึีเหมือนันที่มีนมาทำอะไรแบบนี้ให้โยที่ไม่้อพูอะไรสัำ
"หืมมม
สอนนี้นี่ยัไเนี่ย อย่าบอนะว่าบันอยู่แล้วไม่ยอมบอรู"
อาารย์แวพวผม ทำให้ผมเินนหน้าแ ถ้าเป็นนอื่นแวผมะไม่เินอะไรเลย
แ่พอเป็นอาารย์นี่ผมอยาะสลายหายไปเลย
"ยัไม่บรับ
น้ำไม่ยอมเป็นแฟนับผมสัที" เมพูแบบน้อยใเล็น้อย
แ่ผมรู้เลยว่มมันะแล้ผม เล่นบอับอาารย์แบบนี้
"เม!"
ผมีแนเม้วยวามเิน
เมยิ้มให้ผมอย่าเ้าเล่ห์เหมือนับว่าผมไปิับัอมันอย่าไอย่าั้น
นี่ผมเป็นลูแะหลฝูริๆใ่มั้ย ทำไมนใล้ัวผมมีแ่นแบบนี้ล่ะ
"หืมม
ทำไมไม่ยอมบับเมล่ะ ผู้ายีๆแบบนี้หายานะน้ำ เื่อรูสิ"
อาารย์พูอย่ามั่นอมั่นใ ผมรีบหันับไปทำาวาใส่เม
"บอรูเาทำไม!"
ผมอแแ่็โนอาารย์ัเอาไว้ะ่อน
"ไม่เป็นไรน่าา
บอรูไ้รูไม่บอใรหรอ" อาารย์สาวพูอย่ามั่นอมั่นใอีรั้นผม้อยอมในวามั้ใ
และวามมั่นใแบบสุๆอเธอ
แล้วยอมิน้าว่ออย่าเียบๆโยไม่อาละวาใส่เมไปะ่อน
ิน้าวเสร็็ามที่สัาอาารย์้อเป็นนเลี้ย้าวพวผม
และ่าอาหารมัน็ไม่ไ้แพมานูเวอร์้วย
พวเราับอาารย์ลาันที่หน้าร้านอาหารแล้วผม็้อนมอเอร์ไ์เมลับไปที่อนโ
ผมเือบลืมไปเลยว่าอีสามวันเม็้อไปแนาาแล้ว
ผมอาสาว่าะเป็นน่วยเมเ็บอและเรียมอให้
เพราะลัวว่าเมะลืมนู่นลืมนี่อี เมเป็นที่ริัมา็ริ
แ่บทเรียนแห่วามไว้ใในวามรอบอบอเมในัวผมมัน่อน้าย่ำแย่
ั้แ่อนเ้า่ายที่โรเรียนแล้ว
เมมัน็ลืมเือบทุสิ่ทุอย่านสุท้ายผม็้อเอาอใ้อัวเอไปให้มันยืมนไ้
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
พอเรามาถึอนโผม็รีบเินเ้ามาในห้อนอนทันทีเพื่อเรียมอให้เมสำหรับไปแนาาามรายารที่ผมไว้า้อมูลเรื่อภูมิอาาศใน่วนี้
รายารารเินทาอเมว่า้อไปพัที่ไหนบ้า
ทำไมผมรู้สึว่าไปรอบนี้ไม่เหมือนามพ่อไปทำานแ่เหมือนไปทัศนศึษามาว่า
เปลี่ยนที่พับ่อยมาๆ แล้ว็เินทาันแบบมาราทอนสุๆ
ผม้อเรียมุไปให้หลายุเพื่อให้เหมาะับสภาพอาาศ่วนี้
ถึผมะเป็นนเรียมอะไรให้หลายๆอย่าแ่เม็บอว่าะัเออยู่ี
สุท้ายผมเลย้อยอมให้เมเป็นนัเอ แล้ว็ย้ำไว้แ่อที่ห้ามลืมเ็า
ไม่นานเม็เรียมอที่้อใ้นเสร็เรียบร้อย
พรุ่นี้เม้อลับไปอยู่ที่บ้านับพ่อเพื่อเรียมัวไป้วยัน
อนแรเม็อแอยาะอยู่ับผมนถึวันไป แ่สุท้ายเม็้อยอมผมอยู่ี
ถามว่าผมอยาอยู่ับเมมั้ย ผม็อยาให้เมอยู่ับผมนถึวันที่ไป
แ่็อยาให้เมไปพร้อมับพ่อมาว่า
แ่เม็ให้้อแม้มาว่าผม้อไปส่เมที่สนามบิน ผม็้อไปอยู่แล้วแหละเลยอบลไป
สุท้ายพอเ็บอเสร็เรา็มานั่เล่นันอยู่ที่โฟาเหมือนเิม
โยที่เมนั่อผมา้านหลัแล้วผมนั่อยู่ระหว่าาอเม
ทำไมอบให้ผมนั่ท่านี้ัเลยนะ
"เม"
ผมเรียนที่นั่อผมอยู่
"รับ?"
เมอบรับพร้อมหอมแ้มผมหนึ่ที
"เี๋ยวเม็้อไปไลแล้วอ่ะ
ลัวั" ผมพูในสิ่ที่ผมิอยู่อนนี้ อนนี้ผมรู้แ่ว่าผมลัว
แ่ผมลับไม่รู้ว่าผมลัวอะไรอยู่
"ไม่้อลัวหรอน้ำ
ยัไเม็ะรีบลับมาหาน้ำให้เร็วที่สุ"
"ถ้าไ้ั้น็ี"
"น้ำรับ"
"หืมอะไรหรอ?"
ผมถ้าแล้วหันหน้าไปหาเม
"เมอูบไ้มั้ย?"
"ถามมาน่ารำา"
ผมพูบ็เปลี่ยนท่าไปนั่ร่อมเมแล้วูบลบนริมฝีปาเมทันที
แ่พอผมะผละริมปาออ มืออเม็เอื้อมมาันท้ายทอยให้เราไ้ใล้ันว่าเิม
แล้ว่อยเลื่อนมาับที่รอบหน้าอผม แล้วเม็่อยๆสอลิ้นเ้ามาในปาผม้าๆ
"อื้อ.."
ผมเผลอส่เสียออมาาลำอเพร่ะวามใ ทำไมันนะผมถึรู้สึว่ามันหวานเหลือเิน
หวานนผมอยาะูบ่ออีนานว่านี้ แ่ร่าายอผมอนนี้แทบะหายใไม่ทันเลย
"อื้อ...อ้ะ..พอ่อน"
ผมพูทั้ที่เรายัูบันอยู่ เม่อยๆผละริมฝีปาอัวเอออเพื่อปล่อยให้ผมไ้หายใ
สายาอเราประสานัน ถึผมอยาะหลบายัไ็ทำไมไ้ เหมือนผมโนมน์สะไว้เลย
ผมะละลายอยู่แล้วผมทนวามหล่ออเมไม่ไ้ริๆ ยิ่มอใล้ๆ็ยิ่หล่อ
"เมรัน้ำนะ"
เมพูแล้วุหัวมาที่ไหล่ผมแล้วอผมแน่นเหมือนอยาะอ้อนผม
ทำไมถึี้อ้อนแบบนี้นะ ผมเห็นเมเป็นลูหมาัวน้อยๆไปเลย
"อ้อนแบบนี้เหมือนอยาไ้อะไร?"
ผมว่าแล้วลูบหัวเมเบาๆ
"อยาให้น้ำไป้วย"
เมว่าเสียอ่อน
"ไม่เอา
เราุยันรู้เรื่อแล้วนะ อย่าอแ" ผมว่าบเม็ยับหน้ามาุ๊บปาผมทันที
"หวาน"
เมว่าแล้วยิ้มหวานให้ผม ผมหลบาเม้วยวามเิน
แล้วุหัวไปบนอเมเพื่อปิหน้าแเอาไว้
"..."
"เป็นอะไร?"
เมว่าแล้วัที่หูผมเบาๆ
"อ๊ะ!
อย่าัสิ" ผมโวยใส่เม เมยิ้มเล็น้อยแล้วใ้มือับหูผมแล้วลูบเบาๆ
"อื้อ!...อย่าเล่นแบบนี้สิ"
ผมพยายามเ็บเสียน่าอายเอาไว้ แ่เสีย็ลอออมานไ้ เินนะายแล้ว
"ไม่อบหรอ?"
"มะ..ไม่ใ่นะ
มันรู้สึแปลๆ เสียมันน่าอายะาย" ผม้มหน้าพูอย่าอายๆ
เมับาผมให้มอไปทาเม
"น่ารั"
เมว่าแล้วเลียที่ปาผม หัวใผมะวายแล้วผมทนรับาเมนี้ไม่ไหวแล้ว
"อย่าทำให้เินไ้มั้ย?"
ผมว่า เมส่ยิ้มไม่รู้ไม่ี้ให้ผม แล้วูบที่หน้าผาผมเบาๆ
"เม็รัอเม
หวอเมไม่ไ้หรอ?" เมส่สายาี้อ้อนมาให้ผม
ผมหลบาแล้วใ้มือปิหน้าเมไม่ให้เห็นหน้าผม
"ไม่ให้หว"
"ยัไเม็หวอยู่ี"
"ื้อว่ะ"
"แล้วอบมั้ย?"
"ไม่บอ"
ผมว่าลับอย่าวนๆ แล้วหยิแ้มเม้วยวามหมั่นไส้
"แล้วน่ารัแบบนี้ะไม่ให้ิถึไ้ไรับ"
เมว่าแล้วเอาปลายมูมาถูับปลายมูผม
"นี่ือวันนี้ะไม่ทำอะไรเลยใ่มั้ย"
ผมว่าแล้วลูบหัวเมเบาๆ
"ั้นอาบน้ำันเลยมั้ย?
อยานอนแล้วอ่ะ"
"นอนอนนี้แล้วะื่นอนไหน
ยัไม่้อนอน" ผมว่าแล้วลาัเมมานั่ีๆ
"อไ้มั้ยรับ?"
เมถามมันทำให้ผมเริ่มหุหิ ผมยับัวไปอแนเม
"เม"
"รับผม?"
"ถามริเหอะ
ทำไม้ออ้วย อยาทำอะไร็ทำไปสิ" ผมว่าอย่าริั
ผมไม่อบ้อมาอบว่าไ้สิ เอาเลย ทำสิบ่อยๆนะ ิเอบ้า็ไ้
ฝ้ายยับอเลยว่าเมไม่เหมือนนอื่น แ่ไม่ิว่าะนานี้ อนแร็สั่ไ้สั่ี
แ่พอมาอนนี้็เหมือนหมาไปแล้ว
"น้ำไม่อบให้อ่อนหรอ?"
เมถาม
"อบ่อยมัน็ะน่าเบื่อไปนะเม
เอาริๆอยาทำอะไร็ทำเถอะ แ่บาเรื่อที่วรอ็อหน่อย็ีนะ"
เมไ้ยินแบบนี้็หัวเราะเล็น้อยแล้ว้มลมาหอมแ้มผม
"ั้นเมไม่เรใแล้วนะ"
เมว่าแล้วูบที่้นอผม ผมแอบเห็นเมื่อี้แววาอเมเปลี่ยนไปา่อนหน้านี้พอไ้ยินสิ่ที่ผมพู
มันีหรือไม่ีันแน่เนี่ย
"เฮ้ย!...เี๋ยว"
ผมร้อออมาอย่าใ
ไม่ทันที่ผมะไ้ิอะไรเม็อุ้มผมไปวาบนเียแล้วร่อมร่าผมไว้ ิบแล้วไ
ไม่น่าไปปลุนวนระเบิเลย ผมทำอะไรลไป
"อทำามใแล้วันนะรับ
ที่รัอเม" เมพูบ็ูบลมาบนริมฝีปาผมอย่าอ่อนโยน
"อื้อ...เม"
เมูบลมารึนแรึ้นนทำมห้ผมเผลอส่เสียน่าอายออมา
ลมหายใอเราสอนประสานันทำให้ผมรู้สึถึลมหายใอุ่นๆอนรหน้า
ใบหน้าผมร้อนผ่าวเหมือนมีไฟมาลน เลือสูบีไปทั่วทั้ร่าาย
หัวใอผมเ้นแรนไม่เป็นัหวะ
มืออเม่อยๆเลื่อนมาที่ปลายเสื้ออผม
แล้วสอมือเ้ามาในเสื้อลูบึ้นมาถึหน้าท้อ แล้วเลื่อนไปบีบลึที่เอวบา
วามรู้สึนี้มันอะไรันผมัะลัวแล้วสิ ลัวว่าถ้าไม่หยุอนนี้มันะสายเินไป
"เม...หยุ่อน..น้ำลัว"
พอผมพูบเม็หยุร่าายอัวเอทันที แล้วันัวไปนั่ที่หัเียีๆ
ผม็ลุไปนั่้าๆเม
"เมอโทษ"
เมว่า้วยน้ำเสียรู้สึผิ
"อย่าพูแ่อโทษสิ
น้ำไม่ไ้โรธ แ่น้ำลัว่าหา" ผมพูบ็ระโนเ้าไปอเมทันที
เมลูบหัวผมเบาๆและนั่นมันทำให้ผมสบายใ ผมอบเมรที่อ่อนโยนนี่แหละ
แ่ะอะไร็ไ้ทั้นั้นแหละ อแ่เป็นเม
"เมรัน้ำมานะ"
"รู้แล้วๆ
อย่าพูบ่อยสิ เี๋ยวมันะไม่พิเศษ"
"ั้น็ไ้
เี้ยอเมนเียว"
"นี่็ยอมให้เรียนเียวเหมือนันนั่นแหละ"
.......................................................
ความคิดเห็น