มาได้ไงนายตัวดี

การที่ฉันหรือใครๆก็เรียกเด็กเนิร์ดไม่เคยมีใครจำชื่อฉันได้เลยสักคนเดียว..แน่ละชีวิตของฉันก็ใช่ว่าจะมีอะไรดีมากมาย..เห่อ..ขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกันนะคะ..ชื่อต้นหญ้าค่ะ..แปลกใช่ไหมละ..เท่าที่จำได้แม่บอกเพียงแค่ว่า..ก็มองออกไปนอกบ้านเห็นต้นหญ้าที่พริ้วไหวตามสายลมเลยตั้งชื่อแค่นั้น..ไม่มีอะไรพิเศษใส่ไข่สองฟอง..วันๆฉันเองก็..เช้าตื่นมาทำงานซึ่งก็สายทุกวันรีบตาเหลือก..เบียดขึ้นรถเมล์ใช่ว่าจะง่ายนะ..บอกเลยยิ่งยืนยาวๆ..ดี๊ดี..มาถึงที่ทำงานแว่นเบี้ยวทุกวันถ้าผมไม่ยุ่งนะ..ไม่ใช่ยายต้นหญ้าคร้า.
มาถึงก็ทำงานแบบหัวแทบจะจมไปกับโต๊ะทำงานประหนึ่งรวมร่างกันเลยทีเดียวเชียว..ใครใช้อะไรก็ค่ะได้ค่ะ..โอเครค่ะ..ไม่มีเถียงหรือสู้ใครได้เลยสักที..เห่อชีวิตได้แต่นั้งบ่นกับตัวเอง..ฉันเองไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกค่ะ..มีแต่คำว่าเพื่อนร่วมงานและเพื่อนร่วมโลก..ส่วนเพื่อนสนิทชิดซ้ายไปคร้าเพราะไม่มี..ขออีกเห่อได้ไหม..กลางวันกินข้าวคนเดียวนั้งดูซีรีย์น้ำตาแตกคนเดียวหัวเราะคนเดียว..พอเลิกงานก็ได้เวลาเบียดอีกแล้วละค่ะ..กว่าจะถึงบ้านเพราะหญ้าเองอยู่แถวชานเมืองแต่ทำงานในเมืองเลยต้องสู้กับเพื่อนร่วมโลกร่วมรถเมล์กันไป..ขอเบียดหน่อยอร่อยเลยกลิ่นเต่า..กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำมืด..พอถึงก็ดีว่ามีแม่ที่ทำอะไรไว้ให้ทาน..อ้อลืมบอก..ฉันมีแม่คนเดียวค่ะซึ่งเป็นแม่เลี้ยงไม่ใช่แม่แท้ๆแต่ก็ทำหน้าที่แม่ได้อยากดีเยี่ยมมงลงคร้า..ที่บ้านมีแมวอีกก็นะเหมือนเป็นกำลังใจให้เรานั้นละ..กลับมากินข้าวกอดแม่แกล้งแมวและได้รับยันต์จากเจ้าเหมียวกันเลยทีเดียว..แปลกใช่ไหมละ..ที่เหมือนฉันอยู่ในสังคมได้โดยไม่เหงาเพราะมีแม่และแมวแค่นั้นหรอ..ป่าวเลยค่ะ..เหงานะ..ที่เห็นบางคนมีแฟน มีเพื่อนสนิทลุยไหนลุยกัน..ฉันก็อยากมีค่ะ..
แต่จะมีใครสักคนไหมละที่จะยอมรับฉัน..