คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟอร์ค?
อากาศเย็นๆบวกกับความเปียกชื้นของเมฆหมอกที่รู้สึกนี้ทำให้ทอมขมวดคิ้วด้วยความไม่คุ้นเคย นี่เขาอยู่ที่ไหนกัน?ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วหรือ ใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นราบเรียบ เขายืนอยู่บนถนนที่ดูเลือนรางจากหมอก เขาสำรวจไปรอบๆอย่างระมัดระวังก่อนที่จะยกไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ในมือขึ้น
"ลูมอส"ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงความผิดปกติ... !?นี่มันร่างกายที่แสนหล่อเหลาของเขานี่(ไม่ยอมรับว่าก่อนหน้านี้ไม่หล่อ) "เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?"เขาพึมพำแต่ก็ดีใจที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่น้อย ถ้ารู้ว่าสร้างฮอร์ครักซ์แล้วจะหมดหล่อแถมไม่พอทำตัวยังกับคนบ้าแบบนั้น รู้งี้เขายอมตายดีกว่า
สวบสาบ
"นั่นใครน่ะ ออกมาซะก่อนที่ผมจะจัดการคุณ.."เสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียมเขากระชับไม้กายสิทธิ์ในมือแบบพร้อมบวก อยู่ๆเขาก็รู้สึกแปลกๆราวกับมีใครกำลังพินิจใจเขา ก่อนที่จะมีกลุ่มคนโผล่มาที่ถนนพวกเขาออกมาจากป่ารวดเร็วจนแทบจะหายตัว ทุกคนต่างมีใบหน้าที่เพอร์เฟค ผิวขาวซีดและดูลึกลับ ซึ่งขอกระซิบว่าเขาแอบเห็นเลือดที่เปื้อนอยู่บางจุดของพวกเขาด้วย
"สวัสดีฉันคาร์ไลส์ นี่ภรรยาฉันเอสเม่และลูกๆยินที่ได้รู้จักนะเธอ.."ชายหนุ่มที่ดูหนุ่มแน่นมากในสายตาทอมผายมือไปทางภรรยาและลูกๆของเขา เอาจริงดิตอนแรกก็นึกว่าพี่น้องกันหมดทอมคิดนู่นนี่ไปอย่างเรื่อยเปื่อย
"ทอม ทอม สลิธีรินยินดีที่ได้รู้จักครับ"ทอมตอบตามมารยาทที่ดีที่คนหล่อควรทำด้วยสีหน้าราบเรียบ และไม่ได้เอ่ยถึงนามสกุลของบิดามักเกิ้ลที่น่าชิงชัง
"เช่นกัน ฉันชื่ออลิซนี่แจสเปอร์แฟนฉันนั่นเอ็มเม็ตกับโรซาลี เราคิดว่าเราไม่เคยเห็นเธอในเมืองเลยนะเธอมาจากที่ไหนเหรอทอม"หญิงสาวผมสั้นตัวเล็กถาม เธอมองไม่เห็นนิมิตเกี่ยวกับเขาเลย อยู่ๆเขาก็โผล่มาราวกับก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
"ฉันมาจากลอนดอน แล้วที่นี่มันคือที่ไหน"ทอมถาม ร่างสูงมองไปรอบๆอีกครั้ง
"ลอนดอน!? ขอโทษนะแต่ที่นี่คือฟอร์ค อเมริกาน่ะ ว่าแต่นายไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้อะไรเลยเนี่ย"เอ็มเมตต์อุทาน
"ในคฤหาสน์"ทอมยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะสะดุดกับชายคนหนึ่งในกลุ่มที่อยู่ๆก็โผล่มาเงียบๆ "หืม? นายมัน..?" หน้าเหมือนเด็กบ้านแบดเจอร์ที่เขาเคยสังหารไปเมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิด
"นายคือใคร"ชายหนุ่มคนนั้นไม่ตอบแต่ก็ไม่ละสายตาไปจากเขา ทอมที่รู้สึกราวกับมีคนพินิจใจเขาตลอดเวลาก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
"ก่อนที่จะว่าผมคือใครควรบอกว่าตัวเองคือใครก่อนไม่ใช่หรือครับทั้งคุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีสีเลือดทั้งหลาย" ทอมเน้นเสียง ก่อนจะคิดว่าไอ้หมอนี่ดูมีปัญหาแปลกๆกับหน้าของเขาเสียเหลือเกิน สงสัยจะติดใจในความหล่อ
"นายรู้!!??"อยู่ๆพวกคัลเลนก็เปลี่ยนไปทุกคนต่างมองเขาอย่างระหวาดระแวงจนน่าหัวเราะ
"แน่สิ ก็เหมือนขนาดนี้"ทอมอยากจะผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกเสียจริง เขาเป็นอัจฉริยะที่เก่งกาจคนหนึ่งนะเรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็ฆ่าตัวตายเหอะ
"นายเป็นใคร"โรซาลีถามอย่างระหวาดระแวง เธอคิดว่าเขาดูไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาเลยสักนิด เขาดูแตกต่าง
"คนหล่อ"ตอบแบบขวานผ่าซากที่สุด! เจ้าเด็กหน้าตายนี่!
"โว้ย! ถามว่าเป็นใครไม่ได้ถามหล่อไม่หล่อ!"เอ็มเม็ตต์โวยอย่างรับไม่ได้ นี่หลงตัวเองเบอร์ไหนกัน
"โอเค ทอมนายเป็นใครกันและมาที่นี่ทำไม"คาร์ไลส์ถามอย่างใจเย็นทั้งที่ยังนวดขมับอยู่ เขาล่ะปวดหัวกับความกวนหน้านิ่งนั่นจริงๆ
"พ่อมดที่หล่อที่สุดในประวัติศาสตร์แล้วมาที่นี่ได้ไงผมก็ไม่รู้"
"พ่อมด?"พวกเขาหมดความระแวงไปตั้งแต่ไอ้นี่ตอบกวนๆละ
"..."ไม่ตอบจะทำไม
"แล้วครอบครัวเธอล่ะจ๊ะ"เอสเม่ถามอย่างเป็นห่วง
"กำพร้าครับ"คำตอบนี้ไม่ได้สร้างความสะเทือนใจให้แก่ทอมเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาเลิกเจ็บปวดกับสิ่งนี้มานานนับครึ่งศตวรรษ แต่ทว่า..
"ฮึก ฮึก"
"เป็นบ้าอะไรกันอีก"ทอมมองไอ้พวกตัวโต บึกบึนแต่จิตใจเท่าปลาซิวด้วยสายตาว่างเปล่า
"มาเป็นลูกของเราไหม"คาร์ไลส์และเอสเม่ถาม นั่นสร้างความตกตะลึงให้กับเขามาก
"..."สมองหยุดทำงานไปพักใหญ่
"(ลุ้น)"
"...ลูก?"หมายถึงเขาน่ะเหรอ จะรับ..จะรับเขาเป็นลูกน่ะเหรอ อยู่ๆทอมก็นึกไปถึงเมื่อครั้นที่เขายังเด็กเขาเคยคิด เคยคิดว่า--จะมีสักครั้งไหมที่จะมีใครรับเด็กปีศาจอย่างเขาไปเลี้ยง เรียกเขาว่าลูก ดูแลเขาอย่างที่พ่อแม่เขาทำกัน...แต่แล้วความคิดของเขาก็สะดุดลง
"หนูทอม..มาเป็นเมียแด๊ดไหมครับ?"แวมไพร์หนุ่มถามพร้อมกับแสร้งเขินอายโดยการถกเสื้อยืดมาปิดหน้า เผยให้เห็นซิคแพ็คแบบจะๆพร้อมกับร่องวีสุดแซ่บ อ่อยขนาดนี้ไม่ได้เมียให้มันรู้ไป!! ครอบครัวคัลเลนที่เหลือถึงกับหน้าเหวอ
"รักนวลสงวนตัวนิดนึงก็ได้เอ็ดเวิร์ดดดดด"ทุกคนแทบจะตะโกนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ปกติหวงตัวจนแทบจะครองพรหมจรรย์ได้โถ่เอ้ยยย
ไหนว่าพระไม่แตะประสก(สีกา)ไงวะ
ทอมหน้ามืดมือไม้สั่นระริกอย่างอดทนอดกลั้นพ่อ*มึง*ตายดิ เขาหล่อขนาดนี้มามงมาเมียตามันบอดเรอะ! แล้วมาดงมาแด๊ดอีกก ไม่ได้เขิน ไม่ได้เขินเลยสักนิด!!! แอบหูแดงแหละเขินแน่เอ็ดเวิร์ดฟันทอม เฮ้ย ฟันธง
"แกล้อเล่นสินะ?"ทอมใช้ใบหน้านิ่งเรียบกดดันพร้อมกับส่งสายตาข่มขู่ พร้อมกับจับไม้กายสิทธิ์อย่างน่ากลัวว่ามันจะหัก
"ไม่ครับ แด๊ดไม่ล้อเล่นอีกอย่างนะแด๊ดน่ะสุภาพบุรุษจะตาย"เอ็ดเวิร์ดตอบอย่างหวาดๆเขาไม่ได้กลัวสักนิด ไม่เล๊ยย ไม่ได้เหงื่อตกสักนิด เห้อ ดูท่าแล้วอนาคตคงไม่แคล้วจะเกียมัว "กลับบ้านเรากัน เอสเม่ครับดูท่าว่าคุณคงจะได้ฤกษ์ทำกับข้าวแล้วล่ะครับ ฉลองลูกสะใภ้ไง" เอ็ดเวิร์ดอุ้มทอมขึ้นในท่าเจ้าสาวและยิ้มกรุ้มกริ่มแบบที่ไม่เคยคิดจะยิ้ม ก่อนจะรีบใช้ความเร็ววิ่งกลับบ้านด้วยกลัวว่าจะถูกหนูทอมฆ่าเสียก่อน
"...."ทอมกรีดร้องอย่างไม่พอใจ
แหมม ถ้าคุณพี่เป็นสุภาพบุรุษโลกนี้คงหาสุภาพบุรุษไม่เจอแล้ว!
❤️สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกคน เรื่องนี้อาจจะแต่งได้ไม่ดีนักแต่ไรท์ตั้งใจแต่งมากเลยนะคะ ช่วยเม้นท์ติชมกันได้นะคะ^^
ถ้าถามว่าทำไมทอมดูรั่วไปดูแปลกไป ไม่ต้องสงสัยนะคะเป็นความตั้งใจของเราเอง เราอยากให้เรื่องดูมีสีสันมากขึ้น และไหนๆในเมื่อพี่ทอมเขามาโผล่ในที่ไม่มีดัมเบิลดอร์ไม่มีแฮร์รี่และ ไม่มีลอร์ดโวลเดอร์มอร์คนนั้นอีกต่อไป ได้เริ่มชีวิตใหม่ และได้ลองมีครอบครัวมีเพื่อนๆและไม่ต้องห่วงเรื่องสังคมอะไรอีก ก็เลยอยากทำให้เขาดูแบบผ่อนคลาย(?) รั่วๆแหละ555 แต่ก็รั่วในใจนะคะยกเว้นมีตัวขี้อ่อยมากระตุ้น
ปี63
ตอนนี้กลับมาแต่งแล้วนะคะ เนื่องจากในที่สุดเราก็พอว่างแล้ว(เย้) คิดว่าหลายๆคนคงลืมเรื่องนี้ไปกันไม่น้อยเลย555
1 เมนต์=ยิ้มไปทั้งวันเลยค่ะคนดี.มินิฮาร์ท
ความคิดเห็น