พอกันที ต่อแต่นี้จะ...ไม่ทนกับเธอแล้ว

ข้อมูลเบื้องต้น

เขาจะเอาไงกับเรากันแน่ แต่ที่แน่ๆเราเริ่มทนไม่ไหวแล้ว พอกันที ตั้งแต่นี้ฉันจะเข้มแข็ง

เนื้อเรื่อง

       ตั้งแต่เกิดมาเคยแต่ไปแอบชอบ คนโน้น คนนี้ไปเรื่อยตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วๆไป
แต่ก็ไม่เคยคบใครจริงๆสักที (อันนี้เรื่องจริง ที่เจ็บปวด) มันมีแต่รักเขาข้างเดียวเรื่อยมา
จะว่าไปก็เหมือนจะอาภัพด้านความรักก็ว่าได้....คนที่มาชอบ(มีน้อยมาก)ก็ไม่ชอบ กลับไปชอบคนมีเจ้าของ เวร...จริงๆเรา... จนเรียนจบ เขาคนนี้ก็เข้ามาในชีวิต  

       ฉันคิดว่า

เมื่อมีความรัก มักจะทำให้ผู้หญิงสวยขึ้น (มันจิงนะ) แต่ทำไมฉันรู้สึกว่า ตัวเองสวยขึ้นเพียงเวลาไม่นานก็โทรมเหมือนเดิมแล้ว ทำไมมันไม่เหมือนคนอื่นๆเลยนะ ที่สวยขึ้นทุกวันๆ
        
       ตอนแรกเขาเป็นผู้ชายที่ฉันคิดว่าไม่ได้เจอได้ง่ายๆหรอ คนแบบนี้ที่จะมาชอบคนอ้วนๆ ผิวดำๆ หน้าตาขี้เหร่แบบนี้หรอ (เราแกล้งอำเขาน่ะ จิงๆแค่อ้วน แต่ไม่ดำนะ) แต่เขากลับคุยปกติ แถมยิ่งคุยมากกว่าเก่าอีก  ฉันทดสอบเขาอยู่นาน ทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอกัน แต่ฉันว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับเรานะ เพราะหลายๆอย่างที่เขาคิด ที่เขาคุยกะเรา มันคล้ายกัน บางเรื่องก็ใจตรงกัน แถมชอบอะไรคล้ายกันด้วย

       เขาทุ่มเทถึงแม้จะไม่มากมายเหมือนคนอื่นแต่สำหรับฉัน แค่นี้ก็มากพอแล้ว ความจน ความรวยมันไม่สำคัญนะ มันอยู่ที่ใจล้วนๆสำหรับเรา และถึงแม้ว่าเขาฐานะไม่ค่อยดีเราก็ไม่เคยแคร์ ขอแค่จริงใจ ขยันทำงาน รักที่เราเป็นเราแบบนี้ก็พอแล้วจริงๆ  แต่ก็อย่างที่เขาว่ากัน ความรักช่วง Promotion อะไรๆก็ทำให้ อะไรๆก็ดีไปหมด 
       
        แต่สงสัยว่า รักของเรามันคงจะหมดโปร....

       จากที่เคยโทรมาประจำถี่ๆ ตอนนี้เริ่มน้อยลง 
       จากที่บอกว่าจะทำอะไรเพื่ออนาคตของเราต่างๆนานาก็ ไม่เห็นผลงานสักชิ้น
       จากที่แสดงว่ารักเรามากมาย ทำไมตอนนี้เขาทำทุกอย่างคล้ายกับทำเพื่อตัวเองทั้งสิ้น
       จากสัญญาที่ว่าจะบอกรักทุกครั้ง (ซึ่งทำมาได้เป็นปีให้ตายใจ) ตอนนี้ไม่มีหลุดมาสักวัน
       จากที่เคยเป็นกำลังใจให้กันยามที่ใครอีกคนต้องการ หรือเป็นทุกข์ ตอนนี้กลับห่างหายไป
       จากที่มีเวลาให้เราเป็นประจำ ตอนนี้แทบจะไม่มีให้ โทรมาแปปๆวางสาย 
       จากที่เคยนัดพบกันกลับบอกไม่มีเวลามา บอกว่าไกล เปลือง ไม่มีค่ารถ (นี่หรอคนรักกัน) 

       มันเกิออะไร
       ทำไมจากคนที่บอกว่ามีใจให้ ทำตัวเหมือนคนไม่ได้รักกันแบบนี้ 

       ฉันกลายเป็นคนที่อ่อนแอไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ฉันนั่งคิดไปเรื่อยว่าที่ผ่านมาเรารักคน ง่ายเกินไปรึเปล่า รึว่า เรามันงี่เง่าเกินไป ฉันนั่งร้องไห้ได้บ่อยกว่าตอนไม่มีใครซะอีก ก่อนหน้านี้ไม่มีเขาเข้ามา ฉันก็อยู่ได้นินา  เมื่อคิดได้แบบนี้ ฉันเลยตัดสินใจ  ขอเลิกกับเขา จะไม่ติดต่อไปหาอีก จบกันเถอะ 

       แต่กลับเป็นเขา ที่ไม่ให้ฉันจากเขาไป
       เป็นเขาที่ขอร้องให้เราติดต่อ คุยกับเขาแบบเดิม
       เป็นเขาที่บอกว่าไม่ยอมเลิก ก็เขารักเรามาก
       เป็นเขาที่บอกว่า เขาก็ร้องไห้ เจ็บปวดใจไม่แพ้เราเช่นกัน
       ขอร้องเถอะนะ อย่าทิ้งเขาไปเลย  คุยกันเหมือนเคยได้ไหม 
       สัญญาว่าจะไม่ทำให้เราร้องไห้อีก 
      
       แต่ทุกวันนี้เราก็ยังต้องเสียน้ำตาเพื่อเขาอยู่ 
       ฉันก็รู้ว่าฉันก็ทำตัวไม่ดีใส่เขาเยอะ 
       แต่เขาเป็นคนบอกเองว่าชอบเราที่เป็นแบบนี้ 
       เขารับได้ อย่าว่าตัวเองเลย 
             เราอ่อนแออีกแล้ว บอกจากใจ ตอนนี้มันหดหู่ ไม่รู้จะเอาไง

       ตกลงเขาคิดอะไรกับเรากันแน่  เขารักเราจริงหรอ
     (แต่ที่ผ่านมาเขาทำอะไรก็เพื่อตัวเขาเองกับครอบครัวเขา 
      ซึ่งไม่มีเราเข้าไปเกี่ยวเลยสักครั้ง ตอนที่เขาพูดมา...)
      เขาจะให้เราคบกันไปแบบนี้เพื่ออะไร 
      เขาไม่ใส่ใจแม้กระทั่งวันครบรอบที่เราคบกัน เขาก็ลืม 
      ตอนนี้ก็ไม่โทรมา เราโทรไปก็ว่านอนแล้ว เหนื่อยทำงานเหนื่อย
      เราก็เซ็งเป็นนะ  ไหนล่ะที่ว่าจะโทรหาทุกวัน
      ก็ไหนล่ะว่าจะไม่ทำให้เสียใจ
      ไหนล่ะที่ว่ารักเราจริงๆ  คนๆนั้นเขาไปไหน...

      ฉันทนไม่ไหวเหมือนกันนะ  ในเมื่อเขาไม่สนใจอย่างที่เคย
      ฉันก็จะเฉยกับสิ่งที่เขาขอร้องมา  ต่อแต่นี้จะตัดใจสักที กับคนแบบนี้
      ฉันว่า ฉันอยู่คนเดียวดีกว่า หากมีแฟนที่ไม่เห็นค่ากัน
      ให้ฉันอยู่ไปวันๆอย่างไร้ค่า คิดน้อยใจโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ 
      จะให้ทนคบอยู่ เพื่ออะไร? 

       วันนี้จะเป็นวันเริ่มต้นใหม่ กับการที่ฉัน ต้องอยู่คนเดียว....

 เป็นโสดอย่างตั้งใจอีกครั้ง...หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้  
                  คงไม่ ผิดพลาดอีกนะ

...ความผิดพลาด ทำให้คนอ่อนแอได้....และก็ทำให้เข้มแข็งได้เช่นกัน...