คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH.2? 「 สถานที่ครั้งแรกที่ลืมตาขึ้นมาจากตอนนั้น」
(ที่นี่มันห้องพยาบาลของสำนักงานนักสืบบุโชนี่...)
ยามบ่ายของวันเดียวกันที่เกิดเรื่อง
เปลือกตาของหญิงสาวเปิดอย่างช้าๆก่อนที่เธอจะลุกนั่งบนเตียงพบกับหมอโยซาโนะ นั่งคุยกับแรมโปและคุนิคิดะอยู่
"ตื่นแล้วสินะ ยูซุรุคุง"
"รัมโปซัง อัตสึชิคุงเป็นยังไงบ้างคะ!?"
"ผมสบายดีครับ ยูซุรุซัง" อัตสึชิโผล่มาจากเตียงข้างๆนั้น
"มันเกิดอะไรขึ้นกันคะเนี่ย....แล้วฆาตกรที่ว่า--"
"หมอนั้นตายไปแล้วล่ะ ดีที่กรมตำรวจออกหมายจับแบบจับตายก็เลยปิดคดีอย่างสวยงาม" รัมโปกล่าวพลางโยนขนมเข้าปากอย่างสบายใจ
".....อย่าบอกนะคะว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าฆาตกรที่ว่ายังเล็งช่วงที่ฉันอยู่คนเดียวอยู่ก็เลยให้ฉันกลับบ้านไป"
"ถูกต้อง แต่ว่า สถานที่ซึ่งฆาตกรจะโผล่มาน่ะ ก็คาดการณ์เดาได้ยากพอสมควรล่ะนะ แต่ฉันเป็นอัจฉริยะเพราะงั้นก็เลยรู้ได้จากสมุดวาดของเธอนั่นแหละ"
(เอ๋?)
" Sunrise of the port คอนเซปต์ของชุดที่เธอกำลังจะทำนั่นน่ะมันยังไม่เสร็จใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นฉันก็เลยสันนิษฐานว่าเธอน่าจะหาแรงบันดาลใจของชุดจากท่าเรือโยโกฮาม่า ตรงจุดที่จะเห็นดวงอาทิตย์ขึ้นก่อนที่อื่นๆไงล่ะ " รัมโปขยับแว่นและยิ้มอย่างร่าเริง
(นี่เขาต้องเป็นนักสืบที่อัจฉริยะนาดไหนกันนะ ถึงสังเกตจุดเล็กจุดน้อยแบบนั้นได้....)
"ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องเผชิญอันตรายถึงชีวิตแบบนั้นด้วย ถ้าเราบอกแผนการและดำเนินการไวกว่านี้..." คุนิคิดะเดินเข้ามาและโค้งตัวขอโทษ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงทุกคนก็ทำเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตอีกหลายๆชีวิต ฉันยินดีค่ะ ฉันเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณและขอโทษที่ทำให้อัตสึชิคุงบาดเจ็บ..."
"แผลของอัตสึชิคุงน่ะไม่มีปัญหาหรอก เพราะหมอโยซาโนะรักษาให้จนหายดีแล้วล่ะ ของยูซุรุซังก็ด้วย เห็นมั้ยล่ะครับ" ทานิซากิกล่าวพลางชี้ไปทางอัตสึชิ
(จริงสิเราโดนฟันเข้าไปตั้งหลายแผลแต่กลับไม่มีรอยเย็บหรือทำแผลอะไรเลย...)
"หรือว่าคุณหมอโยซาโนะก็เป็นผู้ใช้พลังพิเศษหรอคะ?...."
"ก็นะ ถ้าแผลไม่ปางตายก็รักษาไม่ได้น่ะ" หมอโยซาโนะตอบ
"เกือบแทบทุกคนที่นี่น่ะมีพลังพิเศษกันทั้งนั้นแหละ ฉันเองก็มีนะ"
(รัมโปซังยังจะแกล้งหลอกยูซุรุซังเค้าอีกหรอเนี่ย....) อัตสึชิบ่นในใจ
"พูดถึงพลังพิเศษ......ยูซุรุ เธอเองก็มีเหมือนกันเธอจำได้รึเปล่าเรื่องเมื่อเช้านี้น่ะ" คุนิคิดะทักหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงงั้น
"ฉันเองก็มีพลังพิเศษที่ว่านั้น....สินะคะ...."
"พลังของเธอน่ะเป็นคู่ตรงข้ามของเจ้าดาไซนั่น..."
"พลังของดาไซซัง?" ยูซุรุสงสัย
"พลังของฉันน่ะ สูญสิ้นความเป็นคน จะลบล้างพลังพิเศษเมื่อถูกฉันสัมผัสน่ะ ส่วนของเธอ คือ เหนือกว่าจิตวิญญาณ สินะ ดูเหมือนจะเป็นพลังที่เสริมความแข็งแกร่งให้กับผู้มีพลังพิเศษที่เธอสัมผัสตัวน่ะ และดูเหมือนว่าพลังนั้นจะพึ่งตื่นขึ้นมาทำให้เธอควบคุมมันไม่ได้ก็เลยทำให้ร่างกายของผู้ที่เสริมพลังต้านทานพลังที่มากเกินไปไม่ไหวน่ะ อย่างฆาตกรนั่น...." ดาไซปรากฏตัวขึ้นและเดินเข้ามา
"ตอนอัตสึชิคุงด้วยหรอคะ...."
"อื้ม แต่ว่าโชคดีที่เหมือนว่าพลังที่เธอเสริมให้เขามันจะไม่ได้มากเกินจนอัตสึชิคุงรับไม่ไหวล่ะนะ พลังนั่นอาจจะขึ้นอยู่กับสภาวะจิตใจหรือเจตนาของเธอก็ได้ แต่ในเมื่อเธอควบคุมมันไม่ได้ ฉันก็เลยใช้พลังของตัวเองลบล้างพลังของเธอในตอนนั้นออกยังไงล่ะ" ดาไซอธิบายเรื่องราว
"มันมีโอกาสที่ฉันจะควบคุมพลังไม่ได้อีกใช่มั้ยคะ....."
"อื้มตราบใดที่เธอควบคุมมันด้วยตัวเองไม่ได้ล่ะนะ" ดาไซตอบเธออย่างอ่อนโยน
"แบบนี้ฉันจะต้องทำยังไงดีล่ะคะ......."
"ให้เธอทำงานที่นี่ซะสิ"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตูอีกฟากหนึ่งเผยให้เห็นร่างของชายผมสสีเงินสวมยูกาตะ ใบหน้าดุดันเดินเข้ามาพร้อมกับเลขาของเขา
"ประธาน!?"
(ประธาน?....หรือจะเป็นผู้ก่อตั้งสำนักงานนี่น่ะหรอ?)
"ชื่อยูซุรุ โทโมเอะอย่างงั้นหรอ" ฟุคุซาว่า ยูคิจิชายผู้ก่อตั้งสำนักงานนักสืบบุโชมองหาหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทีประเมินอีกฝ่าย ชวนให้กดดัน
"ค..ค่ะ"
(น....น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้)
"ยัยหนู....หรือว่า....." ชายวัยกลางคนมองเธออย่างประหลาดใจและพึมพำคนเดียว
"เธอจงทำงานอยู่ที่นี่ซะ"
"ครับ?" อัตสึชิและคุนิคิดะตกใจ
"ทำงานที่นี่?" ยูซุรุเอียงคอสงสัย
"ถ้างั้นต้องเตรียมบททดสอ---" คุนิคิดะขยับตัวพูด
"เธอผ่านบททดสอบแล้ว"
"เอ๋?" คราวนี้ทุกคนต่างตกใจเมื่อฟุคุซาว่าพูดออกมา
"จากนี้เธอไปเรียนรู้งานจากคุนิคิดะแล้วก็เป็นผู้ช่วยของรัมโปซะ คุนิคุดะฉันมอบหน้าที่ดูแลยูซุรุให้กับนายนะ"
"ครับ ประธาน" คุนิคิดะตอบกลับ
"หืม ผู้ช่วยของผมหรอ น่าสนใจดีนี่" รัมโปยืนเผยยิ้มสุดเจ้าเล่ห์ เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวมรกตที่จ้องมายังยูซุรุอย่างสนุกสนาน
"แต่ว่าฉันมีร้านเสื้อผ้าที่ต้องทำงานอยู่นะคะ ถ้าจะให้ทำงานที่นี่ฉันคงทำไม่ได้หรอกค่ะ"
(ยูซุรุซัง....จริงด้วยสิตอนนั้นเธอบอกว่าดีไซน์เนอร์เป็นความฝันที่เธอใฝ่ฝันมานานว่าอยากจะทำนี่นา...)
"ถ้าอย่างงั้นผมมีข้อเสนอครับ" อัตสึชิที่นั่งอยู่อีกเตียงยกมือขึ้น ฟุคุซาว่าจ้องมองเขาอย่างเคร่งขรึม
"ยูซุรุซังครับ ร้านของคุณยูซุรุไม่ได้เปิดทุกวันใช่มั้ยครับ?"
"อ...อ่อ...ค่ะ ฉันเปิดแค่ 4 วันต่อสัปดาห์น่ะค่ะ เพราะต้องออกไปหาแรงบันดาลใจกับซื้อวัตถุดิบไว้ออกแบบชุดใหม่ทุกสัปดาห์" ยูซุรุตอบ
"ถ้าอย่างงั้น....ผมมีข้อเสนอให้ยูซุรุซังทำงานที่สำนักงานเฉพาะวันที่เธอไม่ต้องเปิดร้านของเธอได้มั้ยครับ แล้วก็เรื่องงานดีไซน์เนอร์ของยูซุรุซังผมจะคอยช่วยเหลือเรื่องซื้ออุปกรณ์วัตถุดิบเองครับ!! ได้รึเปล่าครับ ประธาน? ยูซุรุซัง?" อัตสึชิกล่าวอย่างมุ่งมั่น
"แต่ว่ามันจะไม่เป็นการรบกวนเรื่องงานของทางอัตสึชิคุงหรอกหรอ ฉันไม่อยากสร้างความลำบากให้กับทุกคนน่ะค่ะ"
"ปกติอัตสึชิคุงอยู่แผนกสืบสวนแนวหน้าประมาณว่าออกงานไปตามพื้นที่นั่นนี่น่ะเพราะงั้นจึงไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำในสำนักงานนักหรอก"
"งั้นข้อแลกเปลี่ยนของฉัน คือฉันขออยู่แผนกสืบสวนแนวหน้ากับอัตสึชิคุงจะได้มั้ยคะ?"
"หา?" คราวนี้ทุกคนถึงกับตะลึงกับคำตอบของยูซุรุนี่ตอบด้วยหน้านิ่งๆ
"ยูซุรุซังจะดีหรอครับ งานแบบนั้นมันอันตรายสำหรับผู้หญิงนะครับ อย่างเคียวกะจังยังมีพลังพิเศษของชิรายูกิและทักษะป้องกันตัวอยู่แล้ว แต่ยูซุรุซังพึ่งหนีตายมาหมาดๆเองนะ" ทานิซากิกล่าวขัดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
"ฉันอยากใช้พลังพิเศษของตัวเองให้เป็นประโยชน์ต่อสำนักงานนี้ให้มากที่สุดนี่คะ? ถ้าอยู่แผนกออกสืบสวนตามพื้นที่ฉันก็น่าจะช่วยได้เยอะกว่า ฉันอยากควบคุมพลังด้วยตัวเองด้วย"
"แต่ยูซุรุซังครับถ้าเกิดพลังมันควบคุมไม่ได้อีกขึ้นมาอีกล่ะครับ"
"อ๊ะ งั้นให้โทโมเอะจังเป็นดูโอ้กับฉันเลยสิ แบบนั้นตอนออกไปสืบสวนแล้วถ้าพลังควบคุมไม่ได้ขึ้นมาฉันก็ใช้พลังหยุดมันไว้เองไงล่ะ" ดาไซกล่าวขึ้นมาอย่างกระดี๊กระด๊า
"ถ้าให้นายดูโอ้กับเธอแล้วฉันล่ะห้ะ!?" คุนิคิดะโวยวาย
(เหมือนอัตสึชิคุงจะบอกไว้ว่าดาไซซังกับคุนิคิดะซังเป็นดูโอ้กันนี่นา...ถ้าเป็นดูโอ้เราแล้วมันจะดีหรอ....)
"งั้นถ้างานไหนที่โทโมเอะจังต้องออกไปสืบสวนด้วย ทั้งนายและฉันก็ไปด้วยกันเลยจะได้เป็นทริโอ้(Trio)ไง ดีม้ะ? อ๊ะ เอาอัตสึชิคุงไปด้วยก็เป็น ควอเตท (Quartet) เจ๋งเป้งเลยเนอะ!" ดาไซตบไหล่คุนิคิดะ
"จะไปอะไรกันเยอะแยะล่ะฟ้ะ!? ไอ้หมอนี่!!" คุนิคิดะโวยวายใส่ดาไซ
"ถ้ายูซุรุ ตกลงฉันจะยอมให้เธออยู่แผนกเดียวกับนาคาจิมะก็ได้"
"ฉันตกลงค่ะ"
"แน่ใจนะ" ฟุคุซาว่าถามเพื่อความแน่ใจ
"ค่ะ ฉันจะทำค่ะ" ยูซุรุยังคงยืนยันคำตอบเดิม
"........" ฟุคุซาว่ามองเธออย่างเป็นกังวลก่อนจะถอนหายใจสูบใหญ่ออกมา
"งั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ยูซุรุ โทโมเอะ จะเป็นสมาชิกของสำนักงานนักสืบบุโชอย่างเป็นทางการ ขอให้ทุกคนช่วยแนะนำและทำความสนิทสนมกับเธอให้ดีด้วย คุนิคิดะ ดาไซ ตามฉันมาที่ห้องหน่อย"
"ครับ" คุนิคิดะและดาไซตอบรับ
"ไว้เจอกันนะ โทโมเอะจัง" ดาไซโบกมือและขยับตาให้ก่อนจะเดินไปยังห้องของประธานกับคุนิคิดะ
"ถ้างั้นวันนี้เรามาจัดปาร์ตี้ให้ยูซุรุซังดีมั้ยคะ?" นาโอมิกล่าวอย่างตื่นเต้น
"ปาร์ตี้....ให้ยูซุรุซัง ทำกันเถอะ...." เคียวกะพึมพำ
ในจังหวะเดียวกันที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นพูดคุยเรื่องการจัดปาร์ตี้ ยูซุรุอมยิ้มและมองไปยังนาฬิกาบนผนังห้อง
"แย่ล่ะสิ วันนี้ลูกค้าประจำจะมาที่ร้านรึเปล่าเนี่ย!? ขอโทษนะคะฉันต้องขอตัวกลับไปที่ร้านก่อนเรื่องปาร์ตี้จัดกันตามสะดวกเลยนะคะไว้เสร็จฉันจะรีบกลับมา!!" ยูซุรุหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกวางไว้วิ่งเข้าห้องน้ำก่อนออกมาอย่างรวดเร็ว
(สมแล้วที่เป็นดีไซน์เนอร์เปลี่ยนชุดไวชะมัด) ทุกคนอุทานในใจ
"ไม่ใช่เวลามาตะลึงซักหน่อย!? ยูซุรุซังรอผมด้วยสิครับ!!" อัตสึชิที่อึ้งอยู่นานได้สติและรีบสวมเสื้อผ้าของตัวเองวิ่งตามยูซุรุไปยังสถานที่ซึ่งเขานั้นได้ไปเมื่อวานนี้มานั่นเอง....
.
.
.
.
.
"ขอบคุณมากเลยนะคะ นี่ค่ะ ชุดที่ดัดแปลงใหม่ค่ะ " หญิงสาวที่เปลี่ยนชุดดีไซน์เก๋เข้ากับเธอ ยื่นถุงที่ภายในมีชุดที่ลูกค้าสั่งแก้ไว้ให้กับลูกค้าสาวหน้าเคาน์เตอร์
"รวดเร็วทันใจดีจัง สมแล้วที่เป็นคุณดีไซน์เนอร์คนเก่งนะคะเนี่ย นึกว่ามีเรื่องอะไร ร้านถึงไม่เปิดวันนี้ซะอีก" ลูกค้าหญิงมองสินค้าอย่างพึงพอใจและถามหญิงสาวเจ้าของร้าน
"ติดธุระนิดหน่อยเลยเข้ามาที่ร้านช้าน่ะค่ะ ขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะคะ งานต่อไปฉันจะลดค่าตัดลงให้คุณลูกค้าเป็นการไถ่โทษนะคะ" เธอก้มหัวขอโทษยกใหญ่
"ไม่ต้องหรอกค่ะ งานคุณภาพนี้ ไวแบบนี้ไม่มีที่ไหนอีกแล้วล่ะค่ะ คุ้มค่าที่รอเลย อ๊ะ นั่นเดรสใหม่หรอคะ เอาตัวนั้นชุดนึงด้วยนะคะ สีสวยดีจัง" ลูกค้าสาวตอบกลับอย่างเกรงใจและสายตาปะทะเจ้ากับชุดเดรสที่อยู่บนหุ่นโชว์ผ้าพริ้วและการไล่สีที่ดูแปลกใหม่จึงชี้นิ้วบอกยูซุรุ
"รับไซส์เดิมนะคะ รอซักครู่นะคะ" ยูซุรุเดินไปยังราวแขวนหยิบชุดเดรสนึงอย่างระมัดระวังและห่อใส่ถุงห่ออย่างถนุถนอมก่อนใส่เข้าไปในถุงกระดาษ
จังหวะนั้นเองอัตสึชิวิ่งตามมาถึงหน้าร้านเสื้อผ้านึงพอดี เข้าเดินสวนกับลูกค้าสาวก่อนหันซ้ายขวาหาตัวบุคคลที่เขาไล่ตามมา
"อ๊ะ อัตสึชิคุง เคียวกะจังก็ด้วยทำไมถึงดูเหนื่อยขนาดนั้นล่ะ ตายจริง.....มาอาบน้ำที่บ้านฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเอาชุดมาให้เปลี่ยนนะ?"
"ด..เดี๋ยวสิครับ ยูซุรุซัง!?" อัตสึชิที่เหนื่อยหอบพร้อมเหงื่อโชก ถูกยูซุรุลากตัวและผลักเข้าห้องน้ำไป ส่วนเคียวกะเองก็โดนลากไปไม่ต่างกัน
.
.
.
ที่สำนักงานนักสืบบุโช
ดาไซและคุนิคิดะ อยู่ในห้องของประธาน ห้อมล้อมด้วยบรรยากาศสุดอึมครึม
"ที่เรียกมาก็คงจะเดากันได้นะว่าทำไม"
"ครับ เรื่องพลังของยูซุรุ โทโมเอะที่ตื่นขึ้นมาสินะครับ" คุนิคิดะกล่าว
"พลังของเธอ เป็นพลังที่องค์กรหลายแห่งตามหามานาน....คิดว่า ทาง 'ฝั่งนั้น' น่าจะรับรู้แล้วเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้านี้น่ะครับ อีกไม่นานคงจะตามล่าเธอแน่ๆ"
"เราจะให้ตัวเด็กคนนั้นไปไม่ได้เป็นอันขาด ถ้าเธอตกไปอยู่ในเอื้อมมือขององค์กรพวกนั้น ทั้งโยโกฮาม่า ไม่สิอาจจะทั้งญี่ปุ่นและทั้งโลกอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ พวกนายต้องปกป้องเด็กคนนั้นให้เธอสามารถควบคุมพลังของตัวเองให้ได้"
"รับทราบครับ"
ปึง!!! ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงพร้อมทานิซากิที่เข้ามาอย่างรีบร้อน
"ทานิซากิเกิดอะไรขึ้น?"คุนิคิดะถามอย่างงุนงง
"คุนิคิดะซังดาไซซัง!? ยูซุรุซังเธอลุกจากเตียงแล้วก็ออกไปข้างนอกแล้วครับ?!" ทานิซากิเปิดประตู
"ว่าไงนะ!? ให้ตายสิยังไม่ได้คุยเรื่อง 'ฝั่งนั้น' ด้วยสิ...ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะก็"
"เธอบอกว่านัดลูกค้าเอาไว้แล้วก็เปลี่ยนชุดบอกว่าจะไปที่ร้านน่ะครับ พวกผมไม่ทันตั้งตัว มันเกิดขึ้นไวมาก แต่เหมือนอัตสึชิคุงกับเคียวกะจังจะรู้ว่าเธอไปที่ไหนน่ะครับทั้งสองคนวิ่งตามออกไปแล้ว"
"รัมโปซัง" ดาไซเอ่ยชื่อรัมโปซึ่งเขาสวมแว่นเอาไว้อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ตำแหน่งร้านของเธอล่ะก็ผมรู้ล่ะจะบอกให้เอง"
.
.
.
.
อัตสึชิที่อาบน้ำเสร็จแล้วพร้อมกับชุดที่ยูซุรุเตรียมไว้ทำให้เขาตกตะลึงไป อีกฟากหนึ่งของห้อง เคียวกะก็กำลังจ้องมองเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ตาเป็นประกาย
"เอ๋? นึกว่าใส่แล้วจะหนาจนร้อนซะอีก ขยับตัวสะดวกจังเลยนะครับ"
"ใส่เนื้อผ้าที่ระบายความอ่อนแล้วก็ไม่หนาเกินไป สำหรับคนที่ต้องขยับตัวเยอะๆน่ะ ชอบรึเปล่า?"
"ชอบครับ"
"ตัวนั้นฉันให้อัตสึชิคุงเลยนะ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยเป็นหุ่นลองชุดให้น่ะ"
"เอ๋? เอ่อคือว่าไม่ได้หรอกครับ ผมเกรงใจ ชุดดีๆแบบนี้ ให้ผมฟรีๆแบบนี้มัน!?"
"อัตสึชิคุง เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ถ่อมตัวเยอะเกินไปแฟนจะเบื่อได้นะ"
"เอ๋?! แฟนอะไรกันครับ?! ผมม..ไม่คิดจะมีแฟนหรอก ตอนนี้ก็ไม่มีด้วยครับ!!!"
"อัตสึชิคุงนี่น่าสนใจจังเลยนะ ฮะๆ"
"เลิกหยอกผมเถอะครับ!!!!" ยูซุรุหัวเราะ ขณะอัตสึชินั้นอายจนหน้าแดงทำตัวไม่ถูก
"ชุดนี้พึ่งจะทำเสร็จได้ไม่นานน่ะ ฉันตั้งใจออกแบบมาเพื่อคนที่ต้องทำงานแบบบุกตะลุย ต้องขยับตัวแต่ต้องคงความสุภาพเรียบร้อยเอาไว้อยู่....ฉันชอบออกแบบชุดที่คนทุกประเภทใส่ได้หมดน่ะ แล้วก็ออกแบบตามลักษณะของคนแต่ละคนด้วย"
"สุดยอดไปเลยนะครับ คิดถึงคนแต่ละกลุ่มและออกแบบชุดเพื่อคนพวกนั้นสินะครับ"
" ก็เหมือนประเภทของเสื้อผ้าและเนื้อผ้านั่นแหละ เสื้อผ้าแบบไหนที่จะใส่ในโอกาสนั้นๆ เนื้อผ้าแบบไหนเหมาะกับชุดประเภทนั้น การผสมรวมกันของผ้าแบบต่างๆกลายเป็นเสื้อผ้าที่ออกมามีคุณภาพ เหมือนคนเราที่มีหลากหลายประเภท อาชีพ บุคลิก พฤติกรรม อากับกิริยา ชีวิต ทุกๆสิ่งที่แตกต่างกัน คนเราล้วนแตกต่างกัน และความแตกต่างนั้นก็ทำให้ฉันอยากทำเสื้อผ้าเพื่อคนที่แตกต่างกันไปนั่นแหละ"
"อ๊ะ ภาพสเก๊ตนี้ หรือว่ากำลังทำชุดให้พวกผมหรอครับ?"
"อื้ม กำลังออกแบบมาตามคาแร็คเตอร์ของทุกคนน่ะค่ะ ก็ทุกคนในสำนักงานมีบุคลิกที่แตกต่างกันนี่นา จะเรียกว่าพัฒนาชุดแบบเดิมก็ว่าได้ แต่เป็นการ Remake ใหม่ก็น่าจะเรียกได้เหมือนกันน่ะ"
"ปกติ ยูซุรุซัง....อยู่คนเดียวหรอครับ?"
"ค่ะ...จริงๆก็อยู่มาตั้งนานแล้ว ตอนเริ่มเป็นดีไซน์เนอร์ก็อาศัยอยู่คนเดียวมาตลอดเลยล่ะ แต่ฉันน่ะมีร้านอีกที่นึงอยู่ที่ชิบูย่าล่ะนะ ที่นั่นก็มีเหล่าคนที่ไว้ใจได้คอยดูแลกิจการให้ ส่วนฉันก็มาเปิดอีกร้านนึงที่นี่ พึ่งจะย้ายมาที่นี่ได้ 2 ปีเองยังไม่รู้อะไรมากหรอกนะคะ ก็ขนาดสำนักงานนักสืบบุโชฉันยังไม่รู้เลยว่ามีอยู่ด้วย หน้าตาของพวกอัตสึชิคุงฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย จะบอกว่าฉันมัวแต่หมกตัวอยู่ในร้านแล้วก็พบปะลูกค้า ออกไปซื้อผ้าตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ แค่นั้นก็ได้น่ะค่ะ"
"ชอบงานนี้มากจริงๆนะครับเนี่ย....แต่ว่าเมืองนี้น่ะผมเองก็ยังไม่รู้อะไรอีกเยอะเหมือนกันครับ"
"ดูเหมือนอัตสึชิคุงจะทำงานได้ไม่นานสินะ ดูจากที่ถูกใช้งานแล้วคงเป็นเบ๊อยู่บ่อยๆสินะ"
"ฮะๆ ครับ....แต่ผมก็ได้ใช้พลังปกป้องเมืองพร้อมกับพวกเขาผมยินดีครับ"
"อัตสึชิคุงเนี่ย....ลำบากน่าดูเลยนะต้องสู้เพื่อปกป้องผู้อื่นแล้วก็เพื่อตัวเองด้วยสินะ"
"ยูซุรุซัง...ทำไมถึงรู้ได้ล่ะครับ"
" ก่อนหน้านี้คิุนิคิดะซังซังเค้าเล่าให้ฟังน่ะว่าแต่ละคนมีประวัติยังไงมาบ้างก็แค่คราวๆนั่นแหละ และก็เล่าเรื่อง พอร์ตมาเฟีย กลุ่มที่อยู่ภายใต้เงาเมืองโยโกฮาม่านี่ด้วย.....อัตสึชิคุงมีค่าตัวที่สูงลิ่วอยู่สินะ...."
"ครับ.....ยูซุรุซัง นี่อาจจะเป็นแค่การคาดการณ์ของผม แต่ว่าพลังของคุณก็อาจจะเป็นเป้าหมายแบบผมได้เหมือนกัน ถ้าเจอพอร์ตมาเฟียได้โปรดอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาเลยนะครับ คนแปลกหน้าที่ชวนคุณติดตามไปไหนซักที่ก็ด้วย พวกพอร์ตมาเฟียแฝงตัวอยู่ทั่วเมืองและพวกเขาอันตรายมากๆด้วยครับ"
"เข้าใจแล้ว....ฉันเองจะระวังนะ"
"แล้วนี่กำลังทำ....หมวกหรอครับ?"
"อื้ม ของลูกค้าประจำน่ะ เขาปกติจะมาที่นี่สัปดาห์ละครั้งสองครั้งเนี่ยแหละ เขาอุดหนุนร้านของฉันเป็นลูกค้าอันดับ 1 เลยล่ะค่ะ ของที่เขาซื้อทุกครั้งก็เป็นหมวกแฟชั่นเนี่ยแหละ บางทีก็เอาหมวกมาให้ซ่อมบ้างก็มาซื้อหมวกใหม่ วันนี้ก็คงจะมาล่ะนะ ก็ดันปิดร้านนานกว่าปกติตั้ง เกือบ 1 อาทิตย์ วันนี้ก็คงจะมาบ่นเรื่องที่ทำงานให้ฟังอีกล่ะนะ"
กรุ๊ง กริ๊ง ๆ ๆ
เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ในห้องหันมองตามเสียง
“เหมือนจะมาแล้วแฮะ….คือว่าฉันขอออกไปดูลูกค้าก่อนนะ” ยุซุรุลุกขึ้นยืนและหันมองพวกอัตสึชิ
“ยุซุรุซังไปรับลูกค้าก็ได้ครับเดี๋ยวพวกผมออกไปช่วย”
“ขอบคุณมากนะทั้งสองคน อ๊ะ ยินดีต้อนรับค่ะ” ยูซุรุเดินออกไปรับลูกค้าอย่างรวดเร็วขณะที่อัตสึชิและเคียวกะเริ่มขยับตัวลุกขึ้นเพื่อไปยังหน้าร้าน
"อ๊ะ ชูซัง ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบอาทิตย์สบายดีมั้ยคะ?”
(ชูซัง เป็นใครกันนะ…)อัตสึชิแง้มเปิดประตูออกมา
“ไม่ต้องมาทำเป็นถามเลย เธอน่ะหายไปไหนมาตั้งเกือบอาทิตย์กันห้ะ!?” เมื่อแง้มออกมาเขาก็พบกับชายร่างเล็กสวมหมวกสีดำพร้อมชุดสูทโวยวายใส่ยูซุรุอยู่ตรงหน้าร้าน
(นั่นมัน นากาฮาระ ชูยะ ผู้บริหารพอร์ทมาเฟียนิ!?)
พรึ่บ!!
“เอ๋!?" ทันใดอัตสึชิและเคียวกะพุ่งมาบังตัวยุซุรุด้วยพลังวิเศษของตัวเอง จากชายสวมหมวกที่หลบการโจมตีจากพวกเขาถอยห่างออกไป
“อะไรกัน….หืม?….แก…ไอ้เสือขาว เคียวกะ พวกแกมาทำอะไรที่นี่” นากาฮาระ ชูยะ มองอัตสึชิและเคียวกะอย่างตกตะลึง
“นายต่างหากมาทำอะไรที่นี่!?”
“ห๊า? ก็มาหายัยนั่นที่นายบังจากฉันอยู่นี่ไง”
“ท…ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ?”
“ยูซุรุซังอันตรายนะครับ เขาคนนั้นน่ะเป็นผู้บริหารพอร์ทมาเฟียครับ!!”
“เอ๋? ชูซังน่ะหรอ?”
“ทั้งๆที่ไม่ได้บอกมาตั้งนาน ตั้งใจจะบอกเองแท้ๆเชียว"
“ผมจะจัดการเองครับ อย่าไปเข้าใกล้เขานะครับ”
“ห้ะ พูดอะไรของแกวะ โอ๊ย! แม่งเอ้ย!? ทำอะไรของแกวะ!?” อัตสึชิกระโจนใส่ชูยะจนเขาไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปและโดนอัตสึชิคร่อมตัวเอาไว้ ชูยะและอัตสึชิต่างยืดยื้อหมัดของแต่ละฝ่ายไว้
“อัตสึชิคุง หยุดก่อน!!”
“ค..ครับ!?”
“ชูซัง…เอ่อ ไม่สิ ชูยะซังน่ะ เป็นลูกค้าของฉันต่างหาก เพราะงั้นอย่าทะเลาะกันในร้านนะ!!”
“เอ๋?????”
.
.
.
.
.
.
.
.
ซักพักต่อมาในห้องเดิมนั้นเองยูซุรุหยิบกล่องพยาบาลออกมาจากตู้ ในขณะที่อัตสึชิจ้องมองชูยะที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง
“ลูกค้าประจำที่ยูซุรุซังหมายถึงคือ เขา หรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิคราวหลังฟังฉันให้เสร็จก่อนจะทำอะไรด้วยนะรู้มั้ย”
“ขอโทษครับ แต่ว่าหมอนี่เป็นพอร์ทมาเฟียนะครับ!?”
“พอร์ทมาเฟียแล้วมันผิดตรงไหนห้ะ พวกฉันเองก็มนุษย์เหมือนกับพวกแกนั่นแหละ มันก็ต้องมีวันหยุดบ้างเหมือนกัน เรื่องงานก็ช่างหัวแม่งไปซักพักเถอะน่า!”
“ชูซังน่ะเป็นลูกค้าประจำของฉัน ถึงจะเป็นพอร์ทมาเฟียอะไรที่ว่านั่นก็เถอะ แต่เขาไม่ใช่คนไม่ดีนะ”
“แต่ว่า พวกเขาอาจจะเอาตัวยูซุรุซังไปนี่ครับ?!”
“ห๊า? พูดอะไรของแก ฉันจะพาตัวโทโมเอะไปให้บอสทำไม อ๊ะเดี๋ยวรอแป๊บ.."
ชูยะหยิบโทรศัพท์ที่ดังจากกระเป๋าออกมา
" ห้ะ?? วันนี้วันหยุดของฉันนะเฟ้ย จะให้ทำอะไรก็บอกมาสิเว้ย"
" ผู้หญิงที่มีพลังวิเศษที่เสริมพลัง? มันจะไปมีได้ยังไ--"
ชูยะชะงักไปเมื่อเห็นยูซุรุมองเขาอย่างหวาดกลัวแปลกๆจนเขาเข้าใจบางสิ่ง....
"ถ้าเจอยังไงจะรีบเอาตัวไปก็แล้วกัน" ชูยะตัดสายไป
เขาหันกลับมามองพวกอัตสึชิและหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะจับหมวกหันหลังไป
"เลิกระแวงเถอะน่า ถึงพอร์ทมาเฟียจะเป็นศัตรูกับพวกแกเหล่าสำนักงานนักสืบก็เถอะ แต่ยังไงฉันก็มาที่นี่ในฐานะลูกค้านะ งานนั่นน่ะฉันไม่ทำวันนี้หรอก"
“ชูซัง…”
“เห้อ จากนี้ก็ระวังด้วยก็แล้วกัน ถึงฉันจะไม่ได้จัดการแต่พอร์ทมาเฟียไม่ได้มีแค่ฉันนะ ฉันไปล่ะ ขอบคุณสำหรับหมวกใหม่ด้วย ”
ชูยะวางเงินจำนวนนึงพร้อมเศษกระดาษเอาไว้บนแคชเชียร์และหยิบสินค้าที่ซื้อออกไป
“ถ้าจะเปลี่ยนใจย้ายฝั่งก็โทรมาล่ะ ฉันจะยกตำแหน่งสูงๆให้เธอทันทีเลย” ชูยะหันกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูออกๆไปพบเข้ากับชายสองคนที่วิ่งและหยุดชะงักเมื่อเห็นชูยะ
“นากาฮาระ ชูยะ แก!!!!” คุนิคิดะโวยวายเสียงดังเป็นคนแรกตั้งท่าจะโจมตีใส่
“พวกหมาหวงก้างมากันเร็วชะมัด พอเลยวันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะงาน แต่คราวหน้าการ์ดอย่าตกเชียวล่ะ ดาไซ” ชูยะเดินผ่านคุนิคิดะและดาไซไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นาย…เอาจริงหรอ?” ดาไซถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ
“แกจะปกป้องได้ซักกี่น้ำกันเชียว…ดาไซ” ทันใดชูยะก็เดินหายไปในฝูงชน ดาไซยืนกำหมัดอยู่อย่างงั้น ในขณะที่คุนิคิดะรีบรุดเข้าไปในร้านทันที ดาไซจึงรีบเดินตามเข้าไป
“ยูซุรุ!? เป็นอะไรมั้ย!?”
“อ๊ะ คุนิคิดะซัง ดาไซซังด้วย…” ยูซุรุที่ยืนนิ่งอยู่กล่าวทัก
“หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย?”
“คุนิคิดะซังครับ คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างงี้….”
อัตสึชิอธิบายเรื่องราวให้คุนิคิดะฟัง และเหล่าสมาชิกของสำนักงานก็คอยช่วยงานร้านของยูซุรุจนเวลาก็ผ่านไปจนช่วงค่ำ
“ร้านของเธอเนี่ยดูเหมือนจะดังมากสินะเนี่ย อยู่มาตั้งนานแต่กลับมองข้ามร้านนี้มาตลอดเลยหรอเนี่ย…” คุนิคิดะมองดูเสื้อผ้าในร้านขณะที่เจ้าตัวก็ช่วยเก็บข้าวของเพื่อปิดร้าน
“วันนี้ได้เปิดหลังจากหายไปหลายวันลูกค้าก็เลยมาเยอะกว่าปกติน่ะค่ะ คงจะเป็นเพราะพวกดาไซซังช่วยเรียกลูกค้าด้วย ขอบคุณมากเลยนะคะ”
“ถ้าเป็นงานแบบนี้ล่ะก็ฉันจะมาช่วยโทโมเอะจังทุกวันเลยนะ”
“หยุดเลยไอ้บ้าหาเรื่องโดดงานมาหลีสาวล่ะสิไม่ว่า”
“อะฮะๆ….” อัตสึชิขำแห้งเมื่อดาไซโดนคุนิคิดะโวยวายใส่
“แต่ว่าจากนี้เธอจะต้องเจออุปสรรคในการทำงานแล้วล่ะนะ ยูซุรุ เธอพร้อมที่จะเจอกับมันแล้วใช่มั้ย?"
“ค่ะ”
“เธอกล้ายอมรับความเสี่ยงแล้วใช่มั้ย เพราะนี่เหมือนเป็นการเดิมพันด้วยชีวิตและเรื่องงานของเธอเลยนะ”
ยูซุรุนิ่งเงียบไปซักพักก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจก่อนจะลืมตาขึ้นมา
“ไม่มีอะไรที่ฉันจะเสียแล้วล่ะค่ะ เพื่อตอบแทนทุกคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันเองก็จะปกป้องทุกคนเหมือนกัน”
“แววตาแน่วแน่ดีนี่นา เอาล่ะทางพวกฉันเองก็จะช่วยเหลือเธอเต็มที่เพราะงั้นมาพยายามด้วยกันล่ะ”
“ค่ะ” ยุซุรุยื่นมือจับกับคุนิคิดะที่ยื่นมือมาให้อีกฝ่ายจับ
“เอาล่ะ! รีบๆปิดร้านแล้วก็พาโทโมเอะจังไปสำนักงานกันเถอะ ป่านนี้เขาคงนั่งรอเก้อแล้วมั้ง”
“เอ๋ รออะไรกันคะ?”
“ปาร์ตี้ต้อนรับโทโมเอะจังยังไงล้า! เอาล่ะไปกันเลย!"
“เอ๋? ด…เดี๋ยวสิคะ ว๊าย!?” ดาไซจับมือยูซุรุและฉวยโอกาสโอบเอวดึงดันให้อีกฝ่ายเดินไปกับตนอย่างเร่งรีบ
“เฮ้ยดาไซ ไอ้บ้าเอ้ย ทำอะไรของมันเนี่ย?!”
“รอด้วยครับ!” อัตสึชิและเคียวกะรีบสับเท้าเดินตามพวกพ้องของตัวเองไปตามทางเดิน
ตึก ตึก ตึก
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงรองเท้าเดินมาหยุดที่ข้างหน้าร้านของยูซุรุและบุคคลปริศนานั้นก็หันมองไปยังทางที่พวกอัตสึชิเดินไปก่อนจะเดินหายไปจากตรงนั้น
“นั่นน่ะหรอ ผู้ที่มีพลัง More Than Soul ฉันจะต้องเอามาไว้ในกำมือของฉันให้ได้ คอยดูเถอะ เจ้าเสือสมิง…..”
CH.3? 「ในฝันนั้นมีเงามืดร่างใหญ่ที่เหมือนจะเขมือบทุกสิ่ง」
=================================================================
หายไปเป็นเดือนเลยค่ะ พอดีแต่งค้างเอาไว้ แล้วก็แต่งเรื่องอื่นที่ดองไว้ต่อ 5555
ตอนนี้ยูซุรุก็ได้พบกับชูยะแล้วค่ะ ปูบทมาให้ทั้งสองคนรู้จักกันในฐานะ เจ้าของร้าน-ลูกค้าสุด VIP ที่สนิทกันเกินลูกค้าทั่วไป แต่ดันไม่มีเบอร์โทรศัพท์กัน (แต่ท้ายตอน ชูยะก็เขียนเบอร์ไว้ให้ยูซุรุแล้วนะคะ แม้จะให้เพราะเป๋นงานก็เถอะ ฮือ 5555)
จริงๆอยากปูบทให้ยูซุรุเป็นดีไซน์เนอร์อยู่ที่ร้านต่อไปแต่ ก็ติดต่อกับสำนักงานนักสืบบุโชอยู่เรื่อยๆ แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นรอบตัวอยู่ตลอดเวลา แต่เจ้าตัวมีพลังพิเศษที่โดดเด่นมากก็เลยคิดว่าอยากให้ยูซุรุมีความพัฒนา แข็งแกร่งขึ้น เลยให้น้องเข้าทำงานที่สำนักงานบุโชเลยค่ะ ส่วนสาเหตุที่ให้ประธานอนุมัติการรับยูซุรุเป็นสมาชิกเลยทันทีมีเบื้องหลังอยู่ค่ะ จะเฉลยในตอนพิเศษของแต่ละคนค่ะ
และอย่างที่บอกไป ฟิคนี้จะมีตอนพิเศษโดยเฉพาะฝั่งผู้ชายค่ะ (เพราะฝั่งผู้หญิงยังไม่ค่อยมีลูกเล่นอะไรเยอะเท่าไหร่)
ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ จะพยายามลงเดือนละตอน ไม่ยาวและไม่สั้นเกินไปนะคะ
ตอนต่อไปยูซุรุจะเจอใครแล้วจะถูกปูบทมาเป็นแบบไหน รอติดตามอ่านต่อกันนะคะ
ความคิดเห็น