ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You Crazy? - Chapter 2 : เหมือนฝันเลยแหะ
- V Part -
"่าวบ้าบออะไร!! ำรวสันนิษานเป็นสัว์ั้นหรอ" ผมโรเฟล แวมไพร์อย่าผมออะหล่อนานี้บอว่าผมเป็นสัว์ อย่าให้ผมหาบ้านำรวนนี้เอ เี๋ยวไ้เป็นรายที่ 15 แน่
"อ้าวฮยอ ลายเป็นสัว์ไปแล้วเรอะ555"
"หุบปาไปเลยอุ เะพ่อับเะปลิวเลย" มันยัะมาย้ำผมอีนะ
"ลัวแล้วร้าบบบบพ่อ"
"วี!! ืนนี้ัหน่อยมะไหมมึ เอาสวยๆเลยูเบื่อแล้วว่ะ ินเลือแ่าลุมั้ ยัยป้าายผลไม้มั้ ันะเอียนะายและว่ะ"
"เออว่ะ มึพูถูืนนี้เราะไม่ยอมินอแบบนั้นอี ัไปเพื่อนเอาาวๆสวยๆหมวยๆอึ๋มๆเลยมึ *เริ่มไม่ใ่" ไอ้ีมินพูึ้นมาหลัาที่มันเที่ยวะลอนๆับผมไปทั่ว แ่ผมับมัน็ไม่เยไ้ินอีเลยสัรั้
23:00PM
เมื่อถึเวลาผม็ออมาหาเหยื่อับไอ้ีมิน
"มึนี่ะเอาสวยๆริๆเลยสินะ มาะ้ามหาลัยเลยมึ แล้วึแบบนี้ะมีใรมาไหมละเนี่ย" ผมับไอ้ีมินมาุ่มรอเหยื่อที่ะผ่านมา้าๆมหาลัย เผื่อโีไ้ินเลือสาวสวยๆับเ้าบ้า
"เออมัน้อมาสันแหละ มึเื่อูสิ"
23:10PM
"เห้ย!! ไอ้วี"
"เออูเห็นแล้ว ไม่ธรรมาเว้ยเห้ยูว่าเราโีแล้วว่ะ" ผมมอเห็นผู้หินนึเินมา เธอผมยาวปานิมูหน่อย รวมๆแล้วเธอสวยมาผมแทบะหลุมรัเธอรั้แรที่เห็น แ่เสียใ้วยเธอเป็นเพียแ่อาหารผมเท่านั้น
แร๊บ!!!
"เห้ยไอ้ห่าีมินมึเียบสิเว้ย เือบเสียแผนแล้วไหมล่ะ มาเี๋ยวูัารเอ" ีมินแม่ไม่ไ้ใผมเลย้อให้ผมลมือเอ
.
ผมมอไปที่เธออย่าใใ่อ สายาเหลือบมอที่้นอ อเธอสวยมาผมหิวเหลือเิน ผมริ่เ้าหาัวเธอ
"อเธอสวยีนะ"
"ใรน่ะ!!!"
"ันอยู่ทานี้ หันมาสิ"
"นายเป็นใร"
"หึ หึ" ผมทนไม่ไหวแล้วผมอยาะินเลือเธอเหลือเิน ผมไม่ทนอีแล้ว
.
.
ร๊วบบบ!!!
ฟุบ!! อยู่ีๆเธอลับล้มลไปับพื้น เธอล้มไปไ้ไทั้ๆที่ผมัอเธออยู่
"วีมึะัแนูอีนานไหม ู็เ็บเป็นนะ"
"เห้ยยยยย!! อะไรอมึเนี่ยเอาแนเ้ามาใหู้ัทำไม" ไอ้บ้าเอ้ยผมหวัูเลือเธอแ่ผมลับไ้ินเลืออไอ้ีมินมันมาเ็มๆ ผมะบ้าายะมาัผมทำไมเนี่ยยยย
"ใเย็น่อนิวะมึอี้อเ็บไปินถึที่เว้ย ูทำให้เธอสลบไปและ พาเธอไปบ้านเราัน"
วามิมันีแหะ บาทีเราอาะทำมาว่าินเลือเธอ็ไ้นะ เอออผมเห็น้วย
"ั้นลับ่วนๆเลยมึ"
เมื่อผมลับถึบ้านผม้อหยุะั เมื่อมีใรสันยืนรอผมอยู่
"วี!! นายพาเธอมาทำไม"
"อาหารอเราวันนี้ไฮยอ น่าอร่อยใ่ไหมล่ะ ผมรู้น่าว่าฮยอ้ออบ" ฮยอนัมุนอเราเอ เ้าไม่อบให้ผมพานนอเ้าบ้านเพราะอานำปัหาและวามเือร้อนมาสู่ที่อเราไ้ โห่ยย ใระทำไรเราไ้เราเป็นแวมไพร์เียวนะ แ่็เถอะนะฮยอ้ออบแน่ๆไม่อบ็แปลละ อเธอน่าันานี้ แถมยัสวยอี้วย ัเริ่มอใไม่ไหวแล้วสิ
"โถ่... แ่เ็ผู้หินเียว ะลัวทำไม ่อให้เธอยัหายใหรือไม่็ไม่มีทาที่ใระามหาเธอเอแน่นอน" ผมสืบประวัิเธอมาหมแล้วเรียบร้อย เธออยู่ับแม่แ่สอน แม่นเียวะมีป้าหาลูเอไ้ยัไ โยเพาะนที่พาเธอมาเป็นพวเราแล้ว้วย หาให้าย็ไม่เอ
"แ่ันสั่ห้ามไม่ให้พานนอมาที่บ้านเรา นายำลัหาเรื่อเือนร้อนมาให้เรารู้ไหม"
"ไม่เป็นไรหรอน่าฮยอ ผมรับประัน" ีมินพูึ้นให้ฮยอเื่อใพวเรา
.
แ่ในะเียวันผมสัเเห็นเธอำลัไ้สิ
"นี่พวนายพวนายเป็นใรัน แล้วับัวันมาทำไม"
"เธอืออาหารอพวเราไ" ผมไม่สามารถละสายาาอเธอไ้เลย ผมอยาะื่ม่ำให้หมัวเธอเลยริๆ
"นี่!! นายเป็นแวมไพร์ั้นหรอ"
"แน่นอนสิ ไม่มีมนุษย์นไหนหล่อนานี้หรอ" แล้วผม็หล่อที่สุในบรราเพื่อนอีทั้6นอี้วย ่วยไม่ไ้เิมาหล่ออะรับ
"แวมไพร์ริๆหรอเนี่ย OMG~~~ ไหนเี้ยวนายั้นหรอ ไหนเอามันออมาให้ันูหน่อย อ้าปาหน่อยสิ อ้าาาา..... แล้วนายล่ะ นายล่ะไหนอูเี้ยวหน่อยสิ"
"นี่เธอ!!! ลัวายนเพี้ยนแล้วรึไ เอามือออไปาหน้าันนะ" เสียไอ้อุำลัโมโหที่มีผู้หิมาแะที่หน้ามัน มันเลียารแะ้อัวนอื่นเป็นที่สุ มันเลยไม่เยินเลือมนุษย์สๆเลยสัรั้ สั่ื้อเอาลอ
"สิเสียไปแล้วรึไ" ผมเอ่ยึ้นเมื่อเห็นสายาทีู่น่าื่นเ้นอผู้หินนี้ นี่เธอบ้าไปแล้วรึไ
"นายเปฺ็นนพาันมานี่ นายเป็นแวมไพร์ไ้ยัไหรอ นายเป็นั้แ่เิรึใรเปลี่ยนนายให้เป็นั้นหรอ แล้วแสแล่ะ ระเทียมล่ะนายลัวไหม ันเยอ่านมาเ้าบอแบบนั้น มันริรึเปล่า"
"อะไรอเธอเนี่ยยย ันพาเธอมาเป็นอาหารอันนะไม่ใ่นัสืบ ถามโน่นถามนี่อยู่ไ้ อยาลายเป็นผีเฝ้าหลุมริๆใ่ไหม" นี่ผมำลัทำอะไรอยู่ ผมพาใรมา ผมิผิหรือเปล่าเนี้ยย
"วีนายอยาทำอะไรับเธอ็ทำ ่าเธอเร็วๆยิ่ี ไ้ยินเสียแบบนี้ันหนวหู" เสียู้าฮยอัสีหน้าึ้นมาอย่าไม่พอใ นที่ไม่อบเสียั เอแบบนี้ไป็รำาแย่
"นายื่อวีั้นเหรอ แล้วนอื่นล่ะื่ออะไรันหรอ ... โอ้ยย!!! เี๋ยวสิ"
"มานี่ ั้นพาเธอมาเป็นอาหาร ไม่ไ้พามาหาเพื่อน ูะบ้าาย!!!" ผมระาเธอออมา ผมหมอารม์ ไม่มีอารม์ินอะไรเลยรับ าสวยๆอนนี้เหมือนนบ้า ผมพานโริมารึเปล่า็ไม่รู้เนี่ย
"นี่ันถามนายไป นายยัไม่อบเลยนะ นายเปฺ็นแวมไพร์ไ้ยัไั้นหรอ นี่..อบั้นหน่อยสิ"
"หุบปาสัที!!! เธออยาายนัใ่ไหม ไ้" ผมโมโหับสิ่ที่เธอทำ แล้วสิ่ที่ผมเอ ผมำลัะอ้าปาและัเ้าไปที่อเธอหวัะูเลือให้หมัว
"เี๋ยวว ันอโทษ ันะเียบไม่พูอะไรอีแล้ว อย่า่าั้นเลย อร้อล่ะนะ"
"หึ สุท้ายเธอ็ลัวายสินะ" โถ่เอ้ย็แ่เ็ลัวายปอแหนเพี้ยนนี่เอ
"ั้นเิมาเพิ่ะไ้เอแวมไพร์ัวเป็นๆ มันเป็นวามฝันอันเลย ันยัไม่อยาายอนนี้ ให้ันไ้ทำวามรู้ัับนาย่อนสิ"
"อะไรวะเนี่ยยย เธอมันน่ารำา เ้าไปเลยไปป" ผมผลัเธอเ้าไปในรั ผมปวหัวเลยเอแบบนี้
"เี๋ยววว.."
"อะไร ั้นยัไม่่าเธอหรอ ไม่้อลัวัวสั้นเ้าเ้านานั้น" เหอะ! โนัแล้วเพิ่ะรู้สึัวั้นเรอะว่าัวเอเป็นแ่อาหาร
"เปล่าั้นหนาว ะให้นอนในนี้ริๆหรอ มันไม่น่านอนไ้นะ อย่าน้อย็อเียีๆหน่อยสิ"
- -
"นอนหนาวายไปเหอะ"
***
อบุที่เ้ามาอ่านันนะะ มาลอนที่ 2 ให้แล้วไม่รู้ว่าะถูใทุนันหรือเปล่า
ยัไถ้าพลาอะไรรไหน ไม่ียัไ็บอันไ้นะะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น