คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : The war : 11
EP. 11
หลัาที่ออรถมาไ้ไม่นาน อนนี้เราทุนำลัโลแล่นอยู่บนท้อถนน ที่ำลัมุ่หน้าไปที่พัริมทะเลที่ามที่ทาผู้ัไ้ัเรียมไว้ให้ ลอทาที่ผ่านมาผม ยอูฮยอ านยอลฮยอ แบฮยอนฮยอ และ หมอแทยอน ็่าพูุยันอย่าสนุ นลืมไปว่าในรถนั้นมีล้อั้ไว้ทุมุมเพื่อทำารอัรายารไป้วย นมาถึ่านเ็บเินบนทา่วน หมอแทยอนนั้น็มีอาารแปลๆ เพราะหมอแทยอนนั้นทิ้ัวพิไหล่อผมราวับหมแร และยยามึ้นมยให่
“หมอแทเป็นอะไรหรือเปล่ารับ”
“ันอยาอ้ว” หมอแทยอนอบลับมาพร้อมับทำหน้าพะอืพะอม และยมือึ้นมาพัไล่วามร้อนออาหน้า
“หมอแทเมารถหรอรับ” แบฮยอนฮยอที่นั่อยู่เบาะหน้าเอี่ยวัวมาถาม้วยวามเป็นห่ว พร้อมับส่วน้ำมาให้
“เปล่า แ่ันะอ้วเพราะานยอลเหยียบเบรบ่อยๆ แบบนี้”
ึ!
“ออมม่า!!”
หมอแทยอนพูยัไม่ทันาำ านยอฮยอ็เหยียบเบรอีรั้ ถ้าผมว้าเอวเล็ๆ ไว้่อนหมอแทยอนหน้าทิ่มไป้านหน้าแน่ๆ ผมันให้หมอแทยอนลับมานั่ที่เิม และปัผมที่ล่วลมาปิใบหน้าไปทัใบหูเอาไว้ให้
“ผมอโทษรับหมอแท” านยอลฮยอที่หันลับมาูอาารหมอแทยอนเอ่ยึ้นอย่าห่อยๆ ่อนที่่อยๆ ปล่อยมือออาพวมาลัย้าๆ โีที่ผ่าน่อเ็บเินทา่วนมามีุพัรถให้สำหรับผู้มาใ้บริาร มิอย่านั้น ารเบรเมื่อี้นี้ เิเรื่อราวให่โึ้นแน่ๆ
“ันว่าันเปลี่ยนไปับเอน่าะโอว่านายับนะ” หมอแทยอนที่ลั้วปาและินน้ำลอพูึ้น หลัาที่ปรับเวียนหัวารฝีมือารับรถอานยอลฮยอที่ับมาไ้รึ่ั่วโม และรั้ำแหน่รถันสุท้ายอว โยที่ิที่ะับแพวฮยออย่าิ่วหมินและริส เลยสันิ
ผมเอ็มีอาารไม่่าับหมอแทยอนเท่าไหร่หรอ แ่็ยัไม่อยาวิาร์ฝีมือารับรถอพี่ายนนี้มานั เพราะพี่เาเพิ่ะไปสอบใบับี่ไ้ไม่นาน เลยยัไม่่อยอยาะพูถึวามี้เห่อในารับรถอพี่มานั แู่เหมือนว่าพี่เานั้นน่าะันอยู่แน่ๆ ที่มีนอื่นอยู่ในรถ้วย เลยทำให้เิอาารเร็นานี้
“เอาั้น็ไ้รับ” านยอลฮยอยอมสละำแหน่นับทันที เมื่อรู้ว่าัวเอนั้นะไปไม่ไหวในารับรถ่อ แ่ผมเอไม่ยอม (o.o )( o.o) ผมยัไม่ไ้พิไหล่อหมอแทยอนเลย ะให้ผมเสียโอาสแบบนี้ไปไ้ยัไัน
“อะเฮุน ฝาโทรศัพท์หน่อย” หมอแทยอนเริ่มยับัว เอาระเป๋าและ้าวอบนัโยนมาให้ผมถือ ผมเอ็ไ้แ่เหลือบมอหมอแทยอยาละห้อย ่อนที่ะเปิประูและละรถไป เพื่อให้หมอแทยอนนั้นลมาารถไ้ และไปประำำแหน่อนับแทนานยอลฮยอที่อนนี้เ้าไปนั่แทนที่อหมอแทยอนเรียบร้อยแล้ว
“เปลี่ยนนับแล้วรับ ปรบมือ”
“ฮ่าๆ ๆ ”ยอูฮยอที่นั่เียบมานาน พอๆ ับหมอแทยอน ็ส่เสียึ้นมา นั่นทำให้ผมและแบฮยอนเ้าใวามรู้สึทันที ว่ายอูเอ็มีอาารไม่่าับหมอแทยอนแน่ๆ แ่เ้าัวนั้นไม่ยอมพูออมาเยๆ
“อะไรอนายันยอู นี่นายไม่ไ้ื่นมฝีมือารับรถอันหรอหรอเนี่ย” านยอลฮยอที่เห็นอาารอยอูฮยอ็เริ่มโวยวายให่ใส่ทันที แ่ปิิริยาที่ไ้รับายอูฮยอ็ือารอบลับมานิ่ๆ และเหลือบามอมอลับมาเยๆ
“ันพูอนไหนัน”
“ไปละนะ” หมอแทยอนส่สัา่อนที่ะเริ่มออัวไปอย่า้าๆ แ่ว่ามั่น และทำให้พวเราทุนนั่ิเบาะสบายว่าที่านยอลฮยอับและ่อยๆ เพิ่มวามเร็วึ้นเรื่อยๆ นรถอเราามรถอฮยอทั้สอที่ับนำหน้าเรามาั้ไล
ปริ้น!
/ใรับรถันสีาวัน ใ่านยอลริๆ หรอ/ เสียอิ่วหมินถามผ่านวอวิทยุที่แบฮยอนเป็นถือ เมื่อเห็นรถที่หมอแทเป็นนับ ับีู่และและบีบแรส่ไปให้และับผ่านไป้วยวามเร็วที่เร็วว่า ึ่ผมเอ็เหลือบหันไปมอเห็นรอยยิ้มอหมอแทยอนที่สะท้อนับระที่ยิ้มออมาในท่าทีที่สบาย ราวับว่าารับรถ้วยวามเร็วแบบนี้ เป็นเหมือนเรื่อปิสำหรับหมอแทยอนะั้น
“ผมับเอฮยอ ผมเ่ใ่ไหมล้า” านยอลอบลับไปทีเล่น พร้อมับระเบิเสียหัวเราะรั้ให่ามมา นนในรถนั้นำ้อหัวเราะามท่าทาที่ลอานยอลฮยอ
พวผมทั้ 4 น่าพาันร้อเพลมาลอทาเพื่อไม่ให้บรรยาาศในรถมันูน่าอึอันเิน และเพื่อวามสนุสนานอรายารวาไรี้็มีารเล่นเมันภายในรถ นมาถึุพัรถสำหรับนัเินทา รถอเราที่ับมาถึเป็นันแร ทุน็่าพาันลารถโยทันที เพราะสภาพท้อไส้อเราในอนนี้ทำารประท้วอย่าหนั
ผมึรีบเปิประูลมาโยที่ะไม่ลืมหยิบระเป๋าั์และโทรศัพท์อหมอแทยอนลมา้วย และรีบเินามเ้าไปทันที เพราะหมอแทยอนูะรีบเอามาๆ เล่นเินไม่รอ่าภาพที่เินถือล้อามแบบนั้น
“หมอแท หมอแทะไปไหน” ผมรีบวิ่ามไปและะโนเรียไป้วยนเ้าัวหันลับมา
“ไปเ้าห้อน้ำ” หมอแทยอนอบลับมาสั้นๆ และรีบวิ่ไปทันที โย่าภาพ็ไม่ไ้เินามไปแ่ับภาพมาที่ผมแทน ผมเอเินไปรวมับเหล่าฮยอที่ับลุ่มุยันอยู่ เมื่อไ้ยินว่า่านะแยันไปินอที่ัวเออบ ผม็เลยปลีัวออมาไลู่รายารอาหารที่ละร้าน แ่ยัหา้อสรุปไม่ไ้อยู่ีว่าะินอะไร นเินเรื่อยเปื่อยมาเรื่อยๆ พร้อมับสอส่ายสายาหาหมอแทยอนไป้วย
ะหลหรือเปล่านะ เป็นห่วั ไปนเียวแบบนั้นอี
“หาันอยู่หรอ ... ฮ่าๆ ” เสียถามใสๆ าหมอแทยอนัมาา้านหลัพร้อมับะโหน้าออมา ทำให้ผมเผลอสะุ้ที่มีนโผล่มาา้านหลัแบบนี้ แ่็รีบส่ยิ้มลับให้แทนเมื่อไ้ยินเสียหัวเราะาหมอแทยอน
>.<
“นายไม่ไปหาอะไรินับพวพี่ๆ หรอ” หมอแทยอนถามพร้อมับรับโทรศัพท์และระเป๋าสั์ที่ผมยื่นืนให้
“็ำลัหาอยู่รับ แ่ไม่รู้ว่าะินอะไร” ผมอบลับไปนิ่ๆ พร้อมับไล่มอร้านรอบอาหารไป้วย
“ไม่รู้ว่าะินอะไร หรือว่าไม่ไ้เอาเินมาสับาทันแน่ หืม?” หมอแทยอนถามลับมาเสียทะเล้น
อ่า หมอแทยอนรู้ไ้ยัไันเนี่ย ว่าผมไม่ไ้เอาเินมา้วย อันที่ริ ผมะพาร์ิัวเสมอนะแ่เพราะไม่รู้ว่ารายารนี้ะให้ไปเที่ยวและเสียั์แบบนี้ วันนี้เลยไม่ไ้พิัวมา้วย
“หมอแท” ผมเริ่มปิบัิารอ้อนทันที เมื่อถูนัวเล็ับไ้ว่าไม่มีวามสามารถในารื้ออทานไ้แน่ๆ ึรีบเินไปเาะแนหมอแทยอนและแอบวโยทันทีและออแรึให้เินามมา หมอแทยอน็ไ้แ่หัวเราะแ่็เินามมาแ่โยี นเรามาหยุที่ Coffee Shop
“ันะเอาาแฟ นายะินาไ่มุหรือเปล่า” หมอแทยอนถามโยที่สายานั้นยัับ้อเมนูเรื่อื่ม
“เอารับ” ทำไมหมอแทยอนถึรู้ใผมอย่านี้ รู้ว่าออบอผมนั้นือาไ่มุ
“ใ้าร์นี้่ายไป่อนนะ แล้ว็เอาาแฟมาให้ัน้วย เี๋ยวันะไปเินู่อนว่ามีอะไรน่าินบ้า” หมอแทยอนหันมามอและส่าร์มาให้เียบๆ ่อนที่ะสั่เรื่อื่มและเินออไปา ็อป พร้อมับาล้อที่เินามิพวเราราวับเป็นเา
ผมสั่เมนูาไ่มุอโปรอัวเอ และอยู่ๆ ็มีพี่ให่ฝั่ M เินเ้ามาในร้านเหมือนัน
“เฮุน นายมีเินหรือเปล่า เลี้ยันหน่อยสิ” ลู่หานฮยอถามึ้นพร้อมับเินมารอบๆ ัวผม ราวับสำรวว่าผมมีระเป๋าั์หรือเปล่าอย่านั้น แ่ยัไพวพี่เา็ไม่มีทาเห็นระเป๋าสั์อผมหรอ ็ผมไม่ไ้เอามา ะมอหาทำไมัน แล้วอีอย่าาร์อหมอแทยอนผม็่อนอยู่ในมือที่ผมุเอาไว้ในระเป๋าเสื้อนอ
“ผม็ไม่เอาระเป๋าสั์มานะรับ” ผมถามลับไป และเินไปรับาแฟปั่นอหมอแทยอนและาไ่มุอัวเอ ัหวะที่ผมยื่นาร์ไปให้พนัาน ลู่หานฮยอ็รีบรเ้ามาเาะแนผมไว้ทันที
“นายไม่พระเป๋าั์ แ่พาร์มาใ่ไหม เฮุน เลี้ยันหน่อยสิ เลี้ยันหน่อย” เสร็ัน ว่าะส่ไปแบบแอบๆ แล้วนะ แ่สายาอพี่ผมนี่มราวับาเหยี่ยวริๆ
“นี่ไม่ใ่าร์อผมนะ อหมอแทยอน่าหาเล่า”
“หมอแทให้นายใ้าร์หรอ แล้วอนนี้หมอแทอยู่ไหน หมอแท” พอไ้ยินว่าาร์ในมือเป็นอหมอแทยอน ลู่หานฮยอ็รีบวิ่ออาร้านทันที เพื่อะไปหาหมอแทยอน ผมเอรีบเ็บาร์ไว้ในระเป๋า ถือแ้วน้ำทั้ 2 แ้ว เินามออไปอย่ารวเร็ว และมอามทาที่ลู่หานฮยอที่วิ่ไปหาหมอแทยอน และพอเินไปถึ็เอลู่หานฮยอเย่าัวหมอแทยอนนหัวสั่นไปหม
“หมอแทรับ ื้อาแฟให้ผมหน่อยสิ”
“อ่า หยุ่อนๆ”
“เลี้ยาแฟผมหน่อยๆ นะรับ นะๆๆๆ”
“็ไ้ๆ นายไปเอาาร์ที่เฮุนนะ แล้วบอนอื่นๆ ที่ไม่ไ้เอาเินมา ว่าให้ใ้าร์อันื้อ ื้อเสร็ให้เอามาืนันนะ”
“อบุรับ มาเลยเฮุน เอาาร์มาให้ัน” เมื่อไ้ยินที่หมอแทยอนบอ ลู่หานฮยอ็เบี่ยสายามาหาผมที่เินมาถึทัู้่พอี พร้อมับแบมือรอรับาร์าผม ผมย่นมูใส่เล็น้อย ่อนที่ะยื่นแ้วาแฟปั่นไปให้หมอแทยอน่อน และใ้มือที่ว่าหยิบาร์ออมาาระเป๋าและส่ไปให้
“พวเรา ันมีาร์อหมอแท ใระินอะไรบ้า ันเลี้ยเอ” พอไ้รับาร์ ลู่หานฮยอ็รีบวิ่ไปรวมับทุนที่หาอทานแล้วและะโนเสียันลั่นอาารพัรถ หมอแทยอนมอามหลัลู่หานไปอย่ายิ้มๆ ่อนที่ะหันไปมอเมนูอาหาร่อ
“ในบัรอหมอแทมีเินอยู่เท่าไหร่ัน” ผทถามไป พร้อมับไลู่เมนูอาหารามไป้วย
“็เยอะพอที่พวนายทั้ 12 นรวมันื้อ มัน็ไม่หมหรอ”
“ั้นราวหน้าให้ผมเลี้ยหมอแทืนบ้าไ้ไหม”
“็แล้วแ่สิ ... เอ่อ เอา้าวผัิมิที่นึ่า นายะเอาอะไรหรือเปล่า”
“บิบิมบับุนึรับ”
“นี่ะ” สุท้ายอเป็นหมอแทยอนที่เป็นน่ายให้หมทุอย่า ผมเอ็ไ้แ่มอไปที่หมอแทยอนที่หันมาหาพอี่อนที่ะียิ้มแห้ส่ไปให้ พอหมอแทยอน่ายเินเสร็และรับเบอร์อาหาร เราสอน็ไปนั่รอที่เ้าอี้
“นายอยาะินอะไรอีหรือเปล่า”
“ไม่เอาแล้วรับ นี่ผม็เรใะแย่อยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่้อเรใ ันว่าะไปินไอิมอี ไปไหม”
“อ่า ็ไ้รับ” ผมอบรับทันทีเมื่อหมอแทยอนออปาวน ในอนนี้ ผมเห็นพวพี่ๆ นั่รวมลุ่มันทานอว่าอยู่อีฝั่ออาารพัรถ นี่็ะมีแ่ผมับหมอแทยอนที่แยออมาหาอะไร้าวทานเพียแ่ 2 น
มันเหมือนเทยัไ็ไม่รู้ ที่มาทาน้าวันแ่ 2 น แ่ะว่าไป ็ไม่ใ่แ่ 2 น เพราะยัมีพี่่าภาพที่ับภาพเราอยู่อีนนึ
ะที่รออาหารถึิวอัวเอ ผมเล่น่าเวลาโยารอเป็นาล้อำเป็น เอาล้อัวนาพอีมือมาเ็บภาพอหมอแทยอนที่นั่อยู่ฝั่ร้าม
“หมอแท” ผมเอ่ยเรียนที่้มหน้าิ้มโทรศัพท์อยู่นเ้าัวนั้นเยหน้าึ้นมา หมอแทยอนเอที่เห็นมาผมถือล้ออยู่ส่สายายิบาส่ลับมาให้ รู้สึว่าหมอแทยอนน่าะุ้นินับารที่ล้อถ่ายอยู่ลอเวลาแล้วแน่ๆ ถึไ้ไม่มีอาารเอะเินเหมือนับอนแร แถมยัเล่นับล้อนน่าหมั่นเี้ยวแบบนี้
หมอแทยอนะรู้ไหม ว่าำลัทำให้หัวใอผมทำานหนัราวับว่าไปวิ่รอบสนามมา 10 รอบอย่าไอย่าั้น
“้าวไ้แล้ว” หมอแทยอนส่เสียเมื่อเห็นเบอร์ที่ประาศหน้าร้านถึิวอัวเอ ผมึรีบวาล้อไว้บนโ๊ะ และเอาบัริวอหมอแทยอนไปรับ้าวมาให้แทน และเินลับมาที่โ๊ะและวาถารหน้าหมอแทยอน และ็วิ่ลับไปอีรอบเมื่อถึิวอัวเอพอี
เราสอนท่าน้าวันอย่าเียบๆ พร้อมับที่่าภาพที่เ็บภาพะที่ินไป้วย และพอทานเสร็ ็เินามิหมอแทยอน้อยๆ ไปที่ร้านไอศรีม เพราะัวเอนั้นไม่มีเินัวสับาท พอมาถึร้านไอิม ็สั่ไอิม็อโแลมาทานเป็นอหวานล้าปาทันที พอื้อเสร็็เินลับมาที่เมื่อเห็นว่าน่าะไ้เวลาออเินทา่อ และพี่ๆ นอื่นๆ ็ทยอยเินลับมาที่รถันแล้ว
เมื่อเห็นว่าแบฮยอนฮยอะเินไปถึรถ่อน ผมึรีบวิ่แไป่อนทันที และเปิประูฝั่้านับและึ้นไปนั่ประำที่ทันที
เรื่ออะไรันที่ะให้แบฮยอนฮยอนัู่่ับหมอแทยอนอี >o<
“นี่ไอน้อเล็ ที่นั่แอยู่้านหลันะ มานั่ที่อันทำไมัน” แบฮยอนฮยอที่เห็นผมวิ่นำมา่อน ็รีบวิ่ามมาและโวยวายใส่ทันทีเมื้อเปิประูรถออ แ่ผมที่เป็นมัเน่ปีศาะอย่าเรื่อแ่นี้ใ่เรื่อที่้อลัวะที่ไหนัน
“็ผมนั่้านหลัแล้วอึอัอ่า ัว็ให่ยัะให้ไปนั่เบียับานยอลฮยออีหรอ พี่ัวเล็ ็ไปนั่้านหลั็แล้วัน”
“ไอนี่ ไม่เอานี่มันที่อัน ลไปๆ”
“ไม่เอา ผม็ไม่ยอม”
“ไปๆ ปล่อยให้น้อนั่ไป” านยอลฮยอที่เินมาถึรถพอี เห็นว่าผมับแบฮยอนฮยอที่ำลัเถียันอยู่็รีบล้ออแบฮยอนฮยอให้ไปนั่ที่เบาะหลัอย่ารวเร็ว เมื่อเห็นว่ารถันอื่น สมาิ่าพาันทยอยึ้นรถนหม
อ้า พี่านนนี้รู้ใน้อริๆ
หมอแทยอนที่เินมาถึรถและำลัุยับสาฟอยู่้านนอ ่อนที่ะมุัวเ้ามาในรถ และส่ไอิมโที่ยัินไม่หมมาให้ผมถือ่อน ะที่ัวเอนั้นาเ็มันิรภัย และสาร์ทรถและับออไปโย มือเพีย้าเียว เพราะมืออี้านั่นยัวุ่นในารัินไอิมรสโปรอยู่
ทำไมหมอแทยอนนนี้ วามสามารถเยอะเหลือเฟือนานี้ัน ทำอะไร็ูีไปหม ...
+++
“อ้า ถึแล้วๆๆ” เสียอฮยอทั้หลายๆ พูึ้นอย่าีใ เมื่อเราทั้หมนั้นมาถึบ้านพัริมทะเลที่ทารายารนั้นัเรียมสำหรับอัรายารเอาให้ หมอแทยอนที่รับหน้าที่พาพวเรามาถึที่นี่ ็ับเรื่อและลารถ้วยอาารที่เหนื่อยล้าอ่อนแร แ่็ลบเลื่อนอาาร้วยารยิ้มเสมอ ะไม่ให้หมอแทยอนเหนื่อยไ้ยััน ็เล่นทั้ำเรื่อลที่พวผมเล่าให้ฟัมาลอทาและ็ับรถมาั้ไล โยใ้เวลาเือบ 3 ั่วโมแบบนี้ แ่หมอแทยอน็ยัสมารถยิ้มให้ล้อไ้ลอ เมื่อลารถ็แ่มีารบิี้เียเยๆ และเินามทุนเ้าไปในบ้านพั ผมเอ็รีบหยิบระเป๋าเป้ที่อัวเอและอหมอแทยอนามเ้าไป้านใน
“ว้าว บ้านหลันี้สวยั”
“เ๋มาเลยบ้านหลันี้ มีสระน้ำ้วยเห็นไหม”
“มีที่ให้เราปาร์ี้เนื้อย่า ูสิๆๆ”
“มีใระไปูห้อนอน้าบนับันบ้า”
“ันไป ันอที่นึนะ”
เมื่อผมทาร่าอัวเอเ้ามายั้านในบ้านพั ็ไ้ยินเสียอแอเหล่าฮยอทั้หลายๆ ที่พาันระัระายไปามส่วน่าๆ อบ้าน บาส่วน็ึ้นไปที่ั้นสอเมื่อบอว่าะไปูห้อนอน และ็ออไปยัสระน้ำ้านนอ บาน็ทิ้ัวนอนบนโฟาอย่าอ่อนแร
“อนนี้เวลาบ่ายโมว่าๆ เราะออไปื้ออทำอาหารเย็นันเลยไหม” ูโฮฮยอที่เินลมาา้านบนถามึ้น เมื่อเห็นว่าเวลามันล่วมานานี้แล้ว
“ไปเลยหรอ ันอพั่อนไ้ไหม ับรถมาั้นานแน๊ะ เหนื่อยมาเลย้วยอนนี้” ิ่วหมินฮยอที่นอนฟุบอยู่บนโฟาเยหน้าึ้นมาทำสีหน้า่วนอนใส่นเป็นลีเอร์ทันที เมื่อไ้ยินโปรแรมารออไปไหนอี
“ถ้าพี่ให่อยาพัผ่อน ็ามสบายเลยรับ เี๋ยวผมะออไปุปเปอร์ับลาเอ มีใรสนใะไปลับันบ้า”
“ผมไปรับ ผมไป” านยอลที่อยู่้านนอ ็รีบวิ่เ้ามา้านในทันที เมื่อไ้ยินำเอ่ยวน
“ยอูนายไป้วยันไหม” ูโฮฮยอเอ่ยถามพ่อรัวประำวที่เอาแ่มอผู้นไปมา้วยสายานิ่ๆ แ่็ยอมบปารับำไปลา้วยัน
“อ่า ผมไปๆ”
“ันับรถให้ไ้นะ” หมอแทยอนที่เินสำรวรอบบ้านเินลับมารวมับทุน ่อนที่ะเหวี่ยุแรถใหู้ไป้วย
“หมอแทยัับรถไหวหรอรับ” ผมถามหมอแทยอนไป้วยวามเป็นห่ว
“สบายมา”
“ั้น็มีหมอแท ผม านยอล และยอูนะ ที่ะไป้านอ ใรที่อยู่ที่บ้าน็หุ้าวรอพวเรานะ ลไหม” ูโฮฮยอะโนเพื่อให้ทุนในบ้านทราบ ่อนที่ะพาันเินออไปนอบ้าน ผมไ้แ่มอามหมอแทยอนไป โยที่ะอิามไป้วยไม่ไ้ เพราะูเหมือนว่าที่นั่ในรถะแน่นมาพอแล้ว เลยไ้แ่เินนั่ที่โฟาัวที่ว่า และวาระเป๋าเป้ทั้สอใบล แ่ทว่าเสียอหมอแทยอนลับัึ้นมา่อน
“เฮุนนี่ อโทรศัพท์หน่อย” หมอแทยอนที่วิ่ลับมาเ้ามา็ทวถามอที่ฝาไว้ลับผม้วยท่าทารีบร้อน ผมึยื่นระเป๋าสั์ับโทรศัพท์ืนไปให้
แ่เี๋ยว่อน
โทรศัพท์อผมับอหมอแทยอนมันเหมือนันนี่นา เหมือนันทั้รุ่น ทั้สี และ็รูปภาพหน้าอ แล้วเรื่อไหนมันอผมันละ แ่้วยวามที่เห็นหมอแทยอนรีบ ผมึรีบยื่นๆ ส่ืนไปให้หมอแทยอน่อน และเ้าัวเอ็รีบวิ่ลับออไปอย่ารวเร็วเพราะลัวว่าน้านอะรอนาน
ผมไ้แ่มอามหลัไป และโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเล่น
แล้วมัน็ริๆ ้วย รูปหมอแทยอนเ็มแบล็ราวเ็มหน้าอโทรศัพท์แบบนี้ ทำให้ผมรู้ทันทีว่าผมยื่นโทรศัพท์อัวเอส่ไปให้หมอแทยอน ส่วนในมืออผม็ถือโทรศัพท์อหมอแทยอนอยู่ ผมึะเ้อะแ้รอบๆ ัวเอว่ามีใรอยู่บ้า และพอทาสะว ไม่มีใรอยู่ในรัศมีที่ะเห็นว่าผมทำอะไร ผมึเปิอัลบั้มรูปอหมอแทยอนู และไลู่ภาพอเ้าอเรื่อไปเรื่อยๆ
“เฮุนนายเป็นอะไร นั่ยิ้มอยู่นเียว”
“โอ๊ะ ผมไม่ไ้เป็นอะไรรับ”
เมื่อไ้ยินเสียแบฮยอนฮยอที่เินเ้ามาา้านนอถามึ้น ผม็รีบออาโปรแรมทันที เพราะลัวว่าแบฮยอนะับไ้และทำัวเป็นปิ เมื่อแบฮยอนฮยอหรี่ามอราวับับผิมาที่ผม แ่เรื่ออะไรที่ผมะอยู่ให้พี่เ้าับไ้ ผมึรีบิ่ึ้นมาูห้อนอนที่้านบนะ่อน
เี๋ยว่อนนะ
แบฮยอนบอว่าผมยิ้มอยู่นเียวหรอ นี่ผมทำอะไรลไปัน ยิ้มอยู่นเียวะที่ล้อ็ถ่ายทำพวเราอยู่เนี่ยนะ แฟนลับอผมะว่ายัไละเนี่ย >0<
+++
เม้นท์เป็นำลัให้ปามหน่อยเน้อ
ปามรออ่านเม้นท์าทุนอยู่่าาาา
TW : @MoDSH_TY
ออภัยในำผิ้วยนะะ ะรีบลับมาแ้ให้่วนๆ เลย่ะ
ความคิดเห็น