ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ใจที่ยังสั่นๆ
วันใหม่แล้วคับผมยังคงไปเรียนตามปกติแต่วันนี้ตื่นสายคับเพราะเมื่อคืนผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยทั้งคืนแต่ผมมีเรียนช่วงบ่ายครับก็เลยไม่รีบเท่าไหร่ขอแวะหาอะไรกินแถวหน้ามหาลัยก่อนละกันกินโจ๊กละกันยังเจ็บปากอยู่นี่ครับสายขนาดนี้จะมีร้านใหนยังขายอยู่ป่าวเนี่ย....
อืมเจอแล้วครับคนว่างๆด้วยไม่วุ่นวายดีผมสั่งโจ๊กแล้วเข้าไปนั่งรอในร้านมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยนรกแล้วล่ะครับผมคิดเมื่อเห็นต้นเดินเข้ามาในร้านที่ผมนั่งอยู่โอยทำไมมันซวยอย่างนี้วะนั่นมันมองเห็นผมแล้วด้วยอ่ะครับผมก็เผลอมองสบตามัน
\"ขอโจ๊กที่นึงโต๊ะสามนะครับ\"เสียงมันสั่งเอาแล้วมั๊ยล่ะมันเลือกนั่งโต๊ะเดียวกะผมด้วยเออกูย้ายโต๊ะเองก็ได้วะผมจะลุกขึ้นแต่ช้ากว่าโจ๊กที่มาเสิร์ฟให้ผมผมเลยต้องนั่งลงที่เดิมพร้อมๆกับมันที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม
\"ปกติไม่เคยเห็นกินโจ๊กนิ\" มันเอ่ยเสียงเรียบครับผมไม่เคยชอบโจ๊กแต่มันรู้ได้ไงแต่ผมไม่คุยกะมันหรอกรีบกินรีบไปดีกว่า
\"โอ้ยย !! \" ผมรีบจนลืมครับว่าโจ๊กมันร้อนอยู่ตักกินซะคำโตแถมปากก็ยังเจ็บๆอยู่ด้วยมันแอบยิ้มอ่ะคับสาบานได้ว่าผมไม่เคยเห็นแววตาและรอยยิ้มแบบนี้ของมันมาก่อนเหมือนผู้ใหญ่กำล้งขำเด็กแล้วโจ๊กของมันก็ถูกวางลงที่โต๊ะผมเห็นมันปรุงอะไรของมันก็ไม่รู้เสร็จแล้วจึงพูดกะผม
\" กินเข้าไปได้ไงโจ๊กจืดๆ\"
\"ยุ่ง!!!\"ผมว่ามันนี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมได้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกะมันตั้งแต่ผมเจอมันครั้งแรกเมื่อก่อนแค่ผมเดินเฉียดมันมันก็ตะเพิดแล้วล่ะครับแต่ช่างเหอะผมไม่อยากคิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วล่ะครับผมก้มหน้าก้มตากินโจ๊กต่อไปจะได้ไปพ้นๆมันเสียที
\"เดี๋ยวก็สำลักตายหรอกไปอดอยากมาจากใหน\"มันว่าผม
มึงจะยุ่งกะกูทำไมเนี่ย
\"มีเรียน\"ผมตอบสั้นๆ
\"มีเรียนหรือหลบหน้ากันเเน่\"
\"หลบใคร\"
\"ถามตัวมึงเองดิ\"มึงจะพูดกะกูเพราะๆเป็นบ้างมั๊ยเนี่ยกูอยากรู้จริงๆ
\"ไม่มีอะไรต้องให้หลบกูไม่ได้ทำอะไรผิด\"มึงแรงมากูก็แรงกลับ
\"เดี๋ยวนี้ปากดีนะมึง\"
\"ก็อย่ามายุ่งกะกูดิ\"
\"กูจำเป็นต้องยุ่งว่ะเพราะหลังจากนี้อีกสี่เดือนมึงต้องเจอกูทุกวันอย่างที่มึงเคยต้องการไง\"
\"นี่อย่าเอากูเข้าไปยุ่งเรื่องฟุตบอลมหาลัยนะ\"
\"ทำไมกลัวขึ้นมาหรือไงเก่งให้ตลอดดิมึง\"
\"ฝันไปเหอะ\"ผมลุกจะออกจากร้าน
\"จะไปใหน\"มันรีบยืนขวางผมไว้\"
\"หลีกไป\"ผมผลักมันออกแล้วไปจ่ายค่าโจ๊กรีบเดินออกจากร้านแม่งทำผมหงุดหงิดแต่เช้า
ตอนเย็นผมเห็นต้นมายืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าคณะผมทำเอาผมงงครับเพราะผมไม่เคยเห็นมันเข้าออกคณะผมมาก่อนหรือผมเองไม่ได้สนใจมันก็ไม่รู้
\"บอยสุดหล่อแฟนเก่ามึงอ่ะ\" เอบอกผมมันเริ่มปากเสียอีกแล้วครับ
\"เอ้ย กูเพิ่งเห็นเขาที่คณะครั้งแรกเลยนะเนี่ยเขามารีเทิร์นกะมึงป่าวบอย\"นิวมันเอาอีกคน
\"รีเทิร์นบ้าบออะไรของมึงกูไม่เคยเป็นแฟนมัน\"
\"แม้มึงจะอยากเป็นก็ตาม\"เอมันกัดซะผมสะเทือนใจ
\"หุบปากไปเลยมึงอีเอ\"
\"เออกูขอโทษทำเป็นโกรธกูก็ปากเสียงี้แหละว่าแต่เขามาหาใครวะ\"
\"พวกมึงจะไปสนใจมันอะไรนักหนาวะ\"
\"อีนี่เขาเป็นรุ่นพี่มึงนะไปเรียกเขามัน\"
\"แล้วมันทำตัวให้กูเคารพตายล่ะ\"
\"ทำปากดีอย่างน้อยมึงก็เคยแอบชอบเขาล่ะว้า\"
เจอสวนเข้าให้อย่างนี้ผมก็จอดดิครับผมไม่อยากพูดกะพวกมันแล้วล่ะผมเลยเลี่ยงไปอีกทางแต่นิวก็ยังร้องตาม
\"แล้วนั่นมึงจะไปใหน\"
\"กลับบ้านมึงจะนอนเฝ้าคณะก็ตามใจมึง\"
\"แล้วมึงจะเดินอ้อมไปใหนให้เมื่อยตุ้มทางออกมันทางนี้\"
นิวชี้ไปทางที่ต้นยืนอยู่แล้วเรื่องไรที่ผมจะต้องเดินผ่านมันด้วยผมจึงเดินต่อไปทางเดิม
\"ใหนบอกไม่กลัวพี่เขาแล้วไงมึงดีแต่ปากนี่หว่า\"
ผมชงักครับ
\"แล้วมึงจะยุ่งอะไรกะกูนิว\"
\"แล้วมึงจะหลบหน้าพี่ต้นทำไม\"
\"กูไม่ได้หลบแต่กูไม่อยากเจอ\"
\"นั่นแหละเค้าเรียกว่ากลัว\"
\"แล้วแต่มึงจะคิด\"ครับผมไม่แคร์ว่าใครจะคิดยังไงแต่ผมขออยู่ใกลๆต้นเป็นดีที่สุดไม่มีใครรู้ใจผมตอนนี้เท่ากับผมเองหรอก
\"ขวัญ นั่นพี่ต้นของเธอนี่\"เสียงผู้หญิงคุยกันข้างหลังผมผมจะไม่สนใจหรอกถ้าชื่อคนที่ถูกเอ่ยตะกี้นี้ไม่คุ้นหูผมผมเลยต้องหันไปมองขวัญเพื่อนร่วมรุ่นผมเองครับกำลังเดินมากะกลุ่มเพื่อนๆขวัญรู้จักต้นด้วยเหรอผมสงสัย
\"บอยยังไม่กลับเหรอ\"ขวัญทักผมเมื่อเดินมาถึง
\"ว่าจะกลับแล้วเหมือนกันแล้วขวัญล่ะ\"
\"เนี่ยกำลังจะกลับเพื่อนมารับ\"ผมมองตามสายตาของขวัญเกิดใจหวิวขึ้นมาเฉยๆเมื่อต้นกำลังโบกมือมาทางนี้
\"แฟนเหรอ\" นิวถามแต่ขวัญไม่ตอบเอาแต่ยิ้มแค่นี้มันก็แทนคำตอบได้แล้วล่ะครับ
\"ไปนะพรุ่งนี้เจอกัน\"ขวัญบอกยิ้มๆแล้วเดินลงไปหาต้น
\"เกิดการจุดไต้ตำตอแล้วมั๊ยล่ะ\"เอพูดลอยๆแต่ผมนี่สิยังยืนอึ้งไม่หายทำไมต้องเป็นขวัญด้วยล่ะเกิดเธอรู้เรื่องของผมขึ้นมาแล้วผมจะน่าสมเพชในสายตาเพื่อนร่วมคณะขนาดใหน
\"บอยเป็นไรป่าวมึงยืนนิ่งเชียว\"เอตบใหล่ผมตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกคับมันตื้อไปหมดผมจึงเดินหนีพวกมันไปเงียบๆ
****************************************************************************************
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยภายในซุ้มๆหนึ่งผมยังไม่ได้กลับบ้านหรอกครับผมแค่เลี่ยงเอกะนิวมานั่งเงียบๆคนเดียวตอนนี้ผมสับสนวุ่นวายไปหมดถ้าแฟนของต้นไมไช่ขวัญเป็นใครก็ได้ที่ผมไม่รู้จักผมก็คงไม่ต้องมานั่งคิดมากอย่างนี้หรอกครับเราต้องเจอกันเกือบทุกวันผมยอมรับว่าผมอายมากถ้าขวัญรู้เรื่องผมผมกลัวว่าผมจะกลายเป็นตัวตลกของคณะเหมือนอย่างที่ครั้งนึงผมเคยเป็นตัวตลกของโรงเรียนมาแล้วขวัญเป็นถึงดาวคณะแม้เราจะไม่ได้สนิทกันมากแต่เธอก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่ดีมากๆคนนึง
\"โอ้ย \"
ผมร้องสุดเสียงเมื่อโดนอะไรบางอย่างกระแทกหัวจังๆ
\"ทำเป็นนั่งเหงานะมึง\"
ต้นครับมันยืนถือลูกบอลที่มันโยนกระแทกหัวผมเมื่อกี้มองผมนิ่งๆผมเตรียมตัวจะลุกหนี
\"นี่อยู่คุยกะกูซักนาทีนี่มันจะตายหรือไง\"
\"กูไม่มีอไรจะคุย\"
\"ไม่กลัวขี้กลากกินหัวหรือไงขึ้นกูกะรุ่นพี่\"
\"รุ่นพี่ก็ไม่ไช่พ่อกูนิ\"
\"แต่ก็กำลังจะเป็นหัวหน้ามึง\"
\"หัวหน้าไร\"
\"หัวหน้าทีมฟุตบอลไง\"
ผมว่ามันบ้าแล้วล่ะครับมันก็เคยเห็นผมเล่นบอลมาแล้วยังจะมาอะไรกะผมนักหนาขนาดบอลผมยังเตะไม่ค่อยจะถูก
\"พอเหอะเอาเวลาที่มาหาเรื่องกันไปดูแลแฟนนายดีกว่า\"ผมปล่าวประชดมันนะครับแต่นี่มันเอาขวัญไปทิ้งไว้ใหนแล้วตามมากวนผมเนี่ยผมไม่ขึ้นกูมึงกะมันแล้วครับมันทำหน้างงๆมองผม
\"กูแยกเวลาป็นเรียนก็เรียนซ้อมกีฬาก็ซ้อมกูไม่เคยรักใครหัวปรักหัวปรำโดยใช้เวลาทั้งหมดวิ่งตามเขาไปทั่ว\"
คำพูดมันทำเอาผมจุกอกขึ้นมาเลยล่ะครับ
\"นี่นายหมายถึงใคร\"
\"ป่าวอยากรับก็รับไป\"ยิ่งฟังมันซำเติมผมก็ยิ่งเจ็บผมจะมาเสียเวลากับมันทำไม
\"จะไปใหน\"
มันดึงแขนผมไว้เมื่อผมจะเดินหนี
\"ถึงเวลาแล้วที่นายจะซ้อมบอล\"นี่มันไม่เรียกผมมึงแล้วเหรอ
\"บอกแล้วไงว่าไม่เล่น\"
\"แต่ฉันบอกให้เล่นนายก็ต้องเล่น\"
\"นายก็รู้ว่าฉันเล่นไม่เป็นจะเอายังไงห๊ะ\"
\"ก็ซ้อมไงไม่เป็นให้มันรู้ไปสิ\"
\"จะแกล้งกันใช่ใหมจะเอาไงบอกมาเลยดีกว่าฉันเบื่อที่จะเจอหน้านายแล้วอะไรที่นายต้องการฉันจะทำเพื่อที่เราจะได้จบๆกันไปซะทีแม่งให้ตายสิถ้าฉันรู้ว่านายเรียนที่นี่นะฉันจะไม่มาเรียนเด็ดขาด\"
เงียบครับมันเงียบไปชั่วอึดใจปล่อยมือผมออกช้าๆ
\"โอเค....จริงๆเราก็ไม่น่าที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้วนายก็อยู่ส่วนนายฉันก็อยู่ส่วนฉัน\"มันทุ่มลูกบอลลงที่พื้นอย่างแรงจนผมตกใจก่อนที่มันจะเดินหนีผมไปผมงงกับมันไปหมดแล้วครับนี่มันกำลังเล่นเกมอะไรกับผมอยู่ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกครับว่ามันน้อยใจในสิ่งที่ผมพูดออกไปแต่แววตาที่มันมองผมก่อนไปมันทำให้ผมต้องคิดจริงๆ.....................
****************************************************************************************
\"บอยเดี๋ยวนี้แกเป็นไรวะดูซึมๆ\"เอทักผมในเช้าวันหนึ่งที่ต้นหายหน้าจากการก่อกวนผมไปนานจริงๆผมน่าจะโล่งใจแต่มันกลับว้าวุ่นอยู่ลึกๆวันนี้วันเกิดมันด้วยครับผมจำได้เมื่อก่อนวันเกิดมันแต่ละปีผมจะมีการ์ดไปยื่นให้มันทุกปีมันก็รับนะครับแต่มันจะทิ้งหรือเปล่าคงไม่ต้องถามหรอกครับคำตอบก็น่าจะรู้กันดี
\"ป่าวใกล้สอบเลยเครียดๆน่ะแล้วนี่นิวไปใหน\"
\"ไม่รู้มันว่าแต่แกเครียดเรื่องสอบจริงเหรอ\"
\"ก็เออดิแล้วมึงจะให้กูเครียดเรื่องไรล่ะ\"
\"ไม่รู้แต่หมู่นี้พี่ต้นหายหน้าไปเนอะ\"
\"มึงจะพูดถึงเขาทำไม\"
\"อ้าวกูก็อยากเห็นหน้าตาตี๋ๆหล่อๆของพี่เขาดิหุ่นก็ดีเนี่ยอีกไม่กี่เดือนเขาก็จะลงแข่งเพื่อคัดตัวนักฟุตบอลของมหาลัยมึงจะไปเชียร์เขาป่าว\"
\"คนเชียร์เขาเยอะอยู่แล้วกูจะไปทำไม\"
\"นี่พูดเหมือนน้อยใจเลยนะมึงกูช้กสงสัยมึงแล้วสิ\"
\"สงสัยไรมึงพูดดีๆนะเอ\"
\"สงสัยว่ามึงจะกลับมารักเขาอีกรอบอ่ะดิ\"
\"คิดอะไรๆ\"ผมด่าเอทั้งที่ผมเองก็ชักไม่เริ่มแน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกัน
\"เออมึงไม่คิดอะไรก็ดีแล้วพี่ต้นกะยัยขวัญเขาเหมาะกันดีแล้วล่ะ\"เอมันตบใหล่ผมเบาๆแต่เดี๋ยวนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เห็นต้นมารับขวัญที่คณะแล้วนะครับไม่เห็นเลยด้วยซำ
\"งั้นมึงนั่งรอกูตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวกูไปตามหานิวมันก่อน\"
เอทิ้งผมไว้ลำพังผมหยิบการ์ดแผ่นนึงที่แทรกอยู่ในหนังสือที่ผมอ่านอยู่ออกมาดูเป็นภาพเด็กเล่นฟุตบอลครับผมเห็นลายมันน่ารักดีก็เลยซื้อติดมือมาจากร้านเครื่องเขียนเมื่อวานไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมซื้อมาทำไม...............................
แก้วนำถูกวางลงตรงหน้าผม ผมเอาการ์ดเก็บที่เดิมแล้วรีบปิดหนังสือลง
\"ไมกลับมาเร็วจังอ่ะ\"ผมถามโดยไม่มองหน้าก็คงเป็นเอกะนิวแหละครับ
\"เร็วอะไรไม่ได้คุยกันเกือบเดือน\"เสียงคุ้นหูผมดังขึ้นทำเอาผมตกใจ
\"นายมาได้ไง\"ผมถามเมื่อต้นนั่งลงตรงข้าม
\"ก็เห็นนั่งอยู่คนเดียวก็เลยแวะมาหากลัวเหงา\"มันมองสบตาผมทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลุกหนีมันไปแล้วแต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะลุกหนีทำไมในเมื่อแววตาเมื่อครู่มันไม่ได้ชวนหาเรื่องผมเลย
\"อ่านหนังสือสอบเหรอ\"มันถาม
\"วิชาไรดูบ้างดิ\"มันถือวิสาสะคว้าหนังสือผมไปเปิดดูช็อคดิครับเมื่อการ์ดแผ่นนั้นตกลงตรงหน้ามัน...........................
การ์ดแผ่นนั้นวางนิ่งอยู่ต่อหน้าต้นในขณะที่เราสองคนมองสบตากันด้วยความไม่ตั้งใจไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาเนิ่นนานจนผมต้องเรียกสติตัวเองกลับมาเมื่อรู้สึกว่ากำลังประหม่าต่อสายตาของต้นที่เหมือนกำลังค้นหาความหมายบางอย่างในสายตาผม
\"พี่ต้น!\"
เสียงที่ดังเข้ามาทำเอาเราทั้งสองละสายตาจากกันโดยเร็ว
\"พี่ตันมานานยังคะ\"
ขวัญนั่งลงข้างๆมัน
\"ป่าวครับเพิ่งมา\"
\"แล้วนี่สองคนรู้จักกันเหรอคะ\"
ผมกะต้นถูกขวัญมองหน้าสลับกันไปมาผมสังเกตเห็นต้นหยิบการ์ดแผ่นนั้นเสียบเข้าไปในหนังสือตามเดิมที่แท้มันมาหาขวัญเองเหรอ
\"ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้ครับขวัญมาก็ดีแล้วอ่ะนำพี่ซื้อมาให้\"
แก้วนำที่มันเพิ่งวางไว้ตรงหน้าผมถูกเลื่อนไปที่ขวัญแทนที่ด้วยหนังสือที่มันแทรกการ์ดไว้เมื่อกี้ถูกเลื่อนมาคืนผมโดยคนเลื่อนไม่มองหน้าผมซักนิด
\"ต้นไม่สบายป่าวดูหน้าซีดๆ\"ขวัญหันมาทักผม
\"อืม..ก็นิดหน่อย\"ผมตอบเสียงเบา
\"งั้นทานนำมั๊ยเราไม่ชอบนำแดงหรอก\"
\"อ้าวขวัญไม่ชอบนำแดงเหรอพี่อุตส่าห์ซื้อมาให้\"
คิดเอาเถอะครับว่าผมจะกินนำแก้วนั้นลงได้ยังไงเมื่อต้นเอ่ยออกมาอย่างนั้น
\"พี่ต้นเคยเห็นขวัญทานนำแดงเหรอคะมีแต่บอยแหละขวัญเห็นเขาทานทุกวัน\"ต้นหันมาทางผม
\"งั้นนายก็กินเหอะถือซะว่าผมซื้อมาให้ละกัน\"มันพูดกับผมซะเหมือนคนเพิ่งรู้จักกันจริงๆ
\"อืม แล้ววันนี้พี่ต้นมาที่คณะขวัญทำไมคะ\"
อ้าวตกลงมันสองคนไม่ได้นัดกันไว้หรอกเหรอครับ
\"พี่ก็มาหาขวัญไงทานข้าวยังพี่หิวมากเลยอ่ะกะชวนขวัญไปทานข้าวซะหน่อย\"
\"ตอนเนี๊ยเนี่ยนะไม่ได้หรอกค่ะขวัญกำลังทำงานกลุ่มกะเพื่อนๆอยู่เห็นพี่ต้นนั่งอยู่ก็เลยแวะมาทัก\"
\"ว้าแย่จังงั้นเดี๋ยวพี่รอขวัญละกัน\"
\"ไม่ใหวมั้งคะงานขวัญเหลือเยอะเลยเอางี้สิพี่ต้นก็ไปทานกะบอยสิ\"
ขวัญโยนมาให้ผมดื้อๆ
\"ไม่อ่ะพี่ไม่ชอบกินข้าวกะผู้ชายด้วยกันสองต่อสอง\"มันเริ่มกวนประสาทผมอีกแล้วครับ
\"หรือคุณบอยชอบครับ\"มันมองผมด้วยแววตาที่ผมเกลียดที่สุด
\"พี่ต้นไปล้อบอยนิสัยไม่ดี\"
ขวัญดุบอยแต่ก็แอบยิ้มแล้วผมจะอยู่ให้พวกมันล้อทำไมครับผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วลูกพวกมึงไม่เกิดเป็นเกย์บ้างให้มันรู้ไป
\"อ้าวบอยไปใหนอ่ะ\"
ขวัญทักแต่ผมไม่ตอบหรอกครับเพราะอยากไปให้พ้นๆจากตรงนี้เสียที
****************************************************************************************ไม่ใหวแล้วครับผมรู้สึกขอบตาผมมันจะร้อนๆไงไม่รู้ในใจมันก็ตื้นไปหมดนี่ผมกลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก่อนมันว่าผมมากกว่านี้ผมยังไม่รู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้ไม่หรอกนำตาผมมันตัองไม่ใหลก้บเรื่องพวกนี้
ผมพาตัวเองเข้าห้องนำที่อยู่ใกล้ๆอย่างน้อยล้างหน้าล้างตาซักหน่อยมันก็คงจะดีขึ้นผมเปิดก๊อกนำแล้วก้มลงล้างหน้าตัวเองก่อนจะเงยขึ้นมามองตัวเองในกระจกไม่เข้าใจทำไมผมต้องกลับมาเจอเรื่องราวเดิมๆด้วย
\" บอยหรือป่าวคับ\"
เสียงทักจากทางด้านหลังทำให้ผมเช็ดหน้าลวกๆแล้วหันมามองคนทักชายหนุ่มตัวสูงพอๆกับผมผิวขาวหน้าตาดูสะอาดดีกำลังยืนยิ้มมองผมด้วยสายตาเป็นมิตรผมคุ้นหน้าครับแต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ใหน
\"จำพี่ไม่ได้เหรอครับ\"เขาถาม
\"แล้วพี่เป็นใครล่ะครับ\"ผมยิ้งแห้งๆถามก็จำไม่ได้จริงอ่ะครับ
\"โหใจคอที่โรงเรียนเก่าคงจำนายต้นได้คนเดียวใช่ป่ะเนี่ย\"
ผมนิ่งพยายามนึกเออนะผมจำเขาไม่ได้จริงๆ
\"โทษนะครับผมจำไม่ได้จริงๆ\"
\"พี่เอกไงครับที่เคยห้ามไอ้บอยตอนที่มันเอ่อ...\"
ผมถึงบางอ้อแล้วครับที่แท้เขาก็เป็นคนที่เข้าห้ามต้นตอนที่มันบุกต่อยผมนั่นเองแต่เขาเปลี่ยนไปมากจนผมจำไม่ได้จริงๆ
\"โห พี่ดูดีขึ้นเยอะนะครับ\"ผมทักยิ้มๆ
\"เออแล้วพี่เอกเรียนที่นี่ด้วยเหรอครับบอยไม่เคยเห็นเลยอ่ะ\"
\"ป่าวพี่แวะมาหาไอ้ต้นมันนะวันนี้วันเกิดมันพี่ไม่เจอมันนานแล้วจริงๆพี่เรียนที่เมืองกาญน์น่ะสอบติดที่นั่นพอดีมาธุระก็เลยแวะมาไม่คิดจะเจอบอยด้วยสูงขึ้นนะเรา\"
\"ก็นิดหน่อยครับแต่บอยว่าเราออกไปข้างนอกดีกว่าคุยกันในนี้มันแปลกๆ\"
ผมเดินนำพี่เอกออกมาก่อน
\"เออแล้วบอยได้คุยกะต้นบ้างป่าว\"
\"ก็คนละคณะอ่ะคับไม่ค่อยได้เจอกันหรอกอีกอย่างบอยก็ไม่อยากเจอหรอกอย่าถามนะคร้บว่าทำไม\"
พี่เอกมองผมยิ้มๆทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วยจนเกือบลืมว่าเมื่อกี้ผมเจออะไรมาบ้าง
\"พี่เอกกินข้าวมายังครับ\"
ไม่รู้ทำไมผมถึงถามออกไปอย่างนั้นเพราะปกติผมไม่ค่อยจะถามใครอยู่แล้ว
\"ยังเลยบอยล่ะ\"
\"ยังเหมือนกันครับ\"
\"งั้นพาพี่ไปทัวร์โรงอาหารหน่อยดิหิวจะแย่แล้วเนี่ย\"
\"แล้วพี่เอกจะไม่ไปเจอเพื่อนพี่เอกก่อนเหรอ\"
ผมหมายถึงต้น
\"คงไม่แล้วล่ะมันมาโน่นแล้ว\"
ผมมองตามสายตาพี่เอกเห็นต้นเดินมาจริงๆครับ
\"งั้นเดี๋ยวบอยขอตัวก่อนละกันครับ\"
\"อ้าวอยู่ด้วยกันก่อนดิ\"
พี่เอกคว้ามือผมไว้จังหวะเดียวกับที่ต้นเดินมาถึง
\"มึงมาเมื่อใหร่วะเอก\"
มันทักพี่เอกเสียงเครียดแต่ตามันกลับมองมาที่ผมและก็มือที่พี่เอกกำลังจับผมอยู่
\"เมื่อกี้นี่เองเนี่ยเพิ่งเจอกะบอยในห้องนำ\"
\"แล้วนั่นมึงจะจับมือมันไว้ทำไมกูไม่อยากโดนลูกหลงฟ้าผ่าตอนกลางวัน\"
ผมล่ะเชื่อเลยครับถ้ามันไม่ได้แขวะผมซักทีที่เจอหน้ากันชีวิตมันจะไม่มีความสุขหรือไงพี่เอกปล่อยมือผม
\"ไปก่อนนะครับพี่เอก\"ผมบอกพี่เอกหันหลังจะเดินหนีแต่ต้องชงักกับคำพูดของต้น
\"จะไปอ่อยใครในห้องนำอีกล่ะ\"
ถึงเวลาที่ผมจะตอบโต้มันบ้างแล้วล่ะครับ
\"อ่อยมั้ง!!!!\"
ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดังพอที่คนรอบข้างจะได้ยินเห็นมันยืนกัดฟันแน่นผมเชื่อว่ามันทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับถ้าพี่เอกยืนอยู่ตรงนี้ผมยิ้มเยาะมันก่อนที่จะเดินจากไปสะใจผมจริงๆครับ
.....................................................................................................................................................................................................................................
\"มึงหายไปใหนมาบอยกูบอกให้รอที่โต๊ะหายไปเลยนะมึง\"
เอมันถามผมเมื่อผมย้อนกลับมาที่คณะ
\"ไปเขาห้องนำมา\"
\"ห้องนำที่ใหนที่ตึกเราก็มีมึงนี่แปลกขึ้นทุกวัน\"
อีหอกหักผมอยากจะด่ามันนักครับก็เพราะปากมันวันนั้นไมใช่หรอกเหรอที่ทำให้ผมต้องกลับมาเจอเรื่องวุ่นวายนี่อีกรอบ
\"เออเรื่องของกูแล้วมึงบอกไปตามนิวไม่ไช่เหรอแล้วมันอยู่ใหน\"
ผมถามหานิว
\"นั่งคุยอยู่กับพวกยัยขวัญอยู่โน่น\"
ผมใจหายวาบอย่าบอกนะว่ามันไปเล่าเรื่องราวของผมให้ขวัญฟัง
\"นิวมึงมานั่งทำอะไรอยู่นี่\"
ผมออกแรงกระชากนิวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
\"อีบอยนี่มึงจะฆ่ากูเหรอทำกูตกใจนะมึง\"
นิวบอกผมหน้าซีดมันคงตกใจมากกับท่าทีของผมขนาดคนที่อยู่ในกลุ่มยังแตกฮือทำไมผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยครับ
\"นั่นสิบอยเดี๋ยวนี้ดูเครียดๆนะเป็นไรป่าวบอกได้นะเผื่อขวัญจะช่วยได้\"
ไม่ต้องมาปากดีเลยมึงเมื่อกี้ยังสุมหัวกับแฟนมึงล้อกูอยู่หยกๆนี่ผมกำลังพาลอยู่เหรอครับเนี่ยผมสับสนกับอารมณ์ตัวเองไปหมดแล้วล่ะครับทุกสายตาจ้องมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรซักอย่างแต่ดูเหมือนนิวมันจะเริ่มเข้าใจในตัวผมมันลุกขึ้นตบใหล่ผม
\"บอยกูเป็นเพื่อนมึงนะกูไม่ทำร้ายมึงหรอก\"
\"ใช่นิวมันพูดถูกนะบอยกูสองคนน่ะรักมึงนะคราวที่แล้วพวกเราไม่รู้จริงๆว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้\"
\"ใช่มึงไว้ใจได้พวกกูยืนข้างมึงเสมอ\"
เพื่อนผมสองคนมันปลอบผมกันใหญ่มันคงเห็นอาการที่ผมเครียดมาหลายวันตั้งแต่วันนั้นผมอุตส่าห์หลบเรื่องราวมาได้ตั้งนานแล้วทำไมผมจะต้องให้คนที่ผมต้องการจะลืมกลับมามีอิทธิพลเหนือผมด้วยครับ
อดีตมันก็คืออดีตไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขได้อยู่แล้วชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอไม่ไช่มามัวจมปรักอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วทำไมผมจะมานั่งกลัวนั่งเครียดเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยมันมีแต่จะบั่นทอนให้จิตใจว้าวุ่นแล้วผมจะมีแรงต่อสู้กับปัญหาต่างๆได้ยังไงพอกันทีครับผมจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มาทำให้ผมเป็นคนเก็บกดต่อหน้าใครๆได้อีก........
อืมเจอแล้วครับคนว่างๆด้วยไม่วุ่นวายดีผมสั่งโจ๊กแล้วเข้าไปนั่งรอในร้านมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยนรกแล้วล่ะครับผมคิดเมื่อเห็นต้นเดินเข้ามาในร้านที่ผมนั่งอยู่โอยทำไมมันซวยอย่างนี้วะนั่นมันมองเห็นผมแล้วด้วยอ่ะครับผมก็เผลอมองสบตามัน
\"ขอโจ๊กที่นึงโต๊ะสามนะครับ\"เสียงมันสั่งเอาแล้วมั๊ยล่ะมันเลือกนั่งโต๊ะเดียวกะผมด้วยเออกูย้ายโต๊ะเองก็ได้วะผมจะลุกขึ้นแต่ช้ากว่าโจ๊กที่มาเสิร์ฟให้ผมผมเลยต้องนั่งลงที่เดิมพร้อมๆกับมันที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม
\"ปกติไม่เคยเห็นกินโจ๊กนิ\" มันเอ่ยเสียงเรียบครับผมไม่เคยชอบโจ๊กแต่มันรู้ได้ไงแต่ผมไม่คุยกะมันหรอกรีบกินรีบไปดีกว่า
\"โอ้ยย !! \" ผมรีบจนลืมครับว่าโจ๊กมันร้อนอยู่ตักกินซะคำโตแถมปากก็ยังเจ็บๆอยู่ด้วยมันแอบยิ้มอ่ะคับสาบานได้ว่าผมไม่เคยเห็นแววตาและรอยยิ้มแบบนี้ของมันมาก่อนเหมือนผู้ใหญ่กำล้งขำเด็กแล้วโจ๊กของมันก็ถูกวางลงที่โต๊ะผมเห็นมันปรุงอะไรของมันก็ไม่รู้เสร็จแล้วจึงพูดกะผม
\" กินเข้าไปได้ไงโจ๊กจืดๆ\"
\"ยุ่ง!!!\"ผมว่ามันนี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมได้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกะมันตั้งแต่ผมเจอมันครั้งแรกเมื่อก่อนแค่ผมเดินเฉียดมันมันก็ตะเพิดแล้วล่ะครับแต่ช่างเหอะผมไม่อยากคิดถึงเรื่องเก่าๆแล้วล่ะครับผมก้มหน้าก้มตากินโจ๊กต่อไปจะได้ไปพ้นๆมันเสียที
\"เดี๋ยวก็สำลักตายหรอกไปอดอยากมาจากใหน\"มันว่าผม
มึงจะยุ่งกะกูทำไมเนี่ย
\"มีเรียน\"ผมตอบสั้นๆ
\"มีเรียนหรือหลบหน้ากันเเน่\"
\"หลบใคร\"
\"ถามตัวมึงเองดิ\"มึงจะพูดกะกูเพราะๆเป็นบ้างมั๊ยเนี่ยกูอยากรู้จริงๆ
\"ไม่มีอะไรต้องให้หลบกูไม่ได้ทำอะไรผิด\"มึงแรงมากูก็แรงกลับ
\"เดี๋ยวนี้ปากดีนะมึง\"
\"ก็อย่ามายุ่งกะกูดิ\"
\"กูจำเป็นต้องยุ่งว่ะเพราะหลังจากนี้อีกสี่เดือนมึงต้องเจอกูทุกวันอย่างที่มึงเคยต้องการไง\"
\"นี่อย่าเอากูเข้าไปยุ่งเรื่องฟุตบอลมหาลัยนะ\"
\"ทำไมกลัวขึ้นมาหรือไงเก่งให้ตลอดดิมึง\"
\"ฝันไปเหอะ\"ผมลุกจะออกจากร้าน
\"จะไปใหน\"มันรีบยืนขวางผมไว้\"
\"หลีกไป\"ผมผลักมันออกแล้วไปจ่ายค่าโจ๊กรีบเดินออกจากร้านแม่งทำผมหงุดหงิดแต่เช้า
ตอนเย็นผมเห็นต้นมายืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าคณะผมทำเอาผมงงครับเพราะผมไม่เคยเห็นมันเข้าออกคณะผมมาก่อนหรือผมเองไม่ได้สนใจมันก็ไม่รู้
\"บอยสุดหล่อแฟนเก่ามึงอ่ะ\" เอบอกผมมันเริ่มปากเสียอีกแล้วครับ
\"เอ้ย กูเพิ่งเห็นเขาที่คณะครั้งแรกเลยนะเนี่ยเขามารีเทิร์นกะมึงป่าวบอย\"นิวมันเอาอีกคน
\"รีเทิร์นบ้าบออะไรของมึงกูไม่เคยเป็นแฟนมัน\"
\"แม้มึงจะอยากเป็นก็ตาม\"เอมันกัดซะผมสะเทือนใจ
\"หุบปากไปเลยมึงอีเอ\"
\"เออกูขอโทษทำเป็นโกรธกูก็ปากเสียงี้แหละว่าแต่เขามาหาใครวะ\"
\"พวกมึงจะไปสนใจมันอะไรนักหนาวะ\"
\"อีนี่เขาเป็นรุ่นพี่มึงนะไปเรียกเขามัน\"
\"แล้วมันทำตัวให้กูเคารพตายล่ะ\"
\"ทำปากดีอย่างน้อยมึงก็เคยแอบชอบเขาล่ะว้า\"
เจอสวนเข้าให้อย่างนี้ผมก็จอดดิครับผมไม่อยากพูดกะพวกมันแล้วล่ะผมเลยเลี่ยงไปอีกทางแต่นิวก็ยังร้องตาม
\"แล้วนั่นมึงจะไปใหน\"
\"กลับบ้านมึงจะนอนเฝ้าคณะก็ตามใจมึง\"
\"แล้วมึงจะเดินอ้อมไปใหนให้เมื่อยตุ้มทางออกมันทางนี้\"
นิวชี้ไปทางที่ต้นยืนอยู่แล้วเรื่องไรที่ผมจะต้องเดินผ่านมันด้วยผมจึงเดินต่อไปทางเดิม
\"ใหนบอกไม่กลัวพี่เขาแล้วไงมึงดีแต่ปากนี่หว่า\"
ผมชงักครับ
\"แล้วมึงจะยุ่งอะไรกะกูนิว\"
\"แล้วมึงจะหลบหน้าพี่ต้นทำไม\"
\"กูไม่ได้หลบแต่กูไม่อยากเจอ\"
\"นั่นแหละเค้าเรียกว่ากลัว\"
\"แล้วแต่มึงจะคิด\"ครับผมไม่แคร์ว่าใครจะคิดยังไงแต่ผมขออยู่ใกลๆต้นเป็นดีที่สุดไม่มีใครรู้ใจผมตอนนี้เท่ากับผมเองหรอก
\"ขวัญ นั่นพี่ต้นของเธอนี่\"เสียงผู้หญิงคุยกันข้างหลังผมผมจะไม่สนใจหรอกถ้าชื่อคนที่ถูกเอ่ยตะกี้นี้ไม่คุ้นหูผมผมเลยต้องหันไปมองขวัญเพื่อนร่วมรุ่นผมเองครับกำลังเดินมากะกลุ่มเพื่อนๆขวัญรู้จักต้นด้วยเหรอผมสงสัย
\"บอยยังไม่กลับเหรอ\"ขวัญทักผมเมื่อเดินมาถึง
\"ว่าจะกลับแล้วเหมือนกันแล้วขวัญล่ะ\"
\"เนี่ยกำลังจะกลับเพื่อนมารับ\"ผมมองตามสายตาของขวัญเกิดใจหวิวขึ้นมาเฉยๆเมื่อต้นกำลังโบกมือมาทางนี้
\"แฟนเหรอ\" นิวถามแต่ขวัญไม่ตอบเอาแต่ยิ้มแค่นี้มันก็แทนคำตอบได้แล้วล่ะครับ
\"ไปนะพรุ่งนี้เจอกัน\"ขวัญบอกยิ้มๆแล้วเดินลงไปหาต้น
\"เกิดการจุดไต้ตำตอแล้วมั๊ยล่ะ\"เอพูดลอยๆแต่ผมนี่สิยังยืนอึ้งไม่หายทำไมต้องเป็นขวัญด้วยล่ะเกิดเธอรู้เรื่องของผมขึ้นมาแล้วผมจะน่าสมเพชในสายตาเพื่อนร่วมคณะขนาดใหน
\"บอยเป็นไรป่าวมึงยืนนิ่งเชียว\"เอตบใหล่ผมตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกคับมันตื้อไปหมดผมจึงเดินหนีพวกมันไปเงียบๆ
****************************************************************************************
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยภายในซุ้มๆหนึ่งผมยังไม่ได้กลับบ้านหรอกครับผมแค่เลี่ยงเอกะนิวมานั่งเงียบๆคนเดียวตอนนี้ผมสับสนวุ่นวายไปหมดถ้าแฟนของต้นไมไช่ขวัญเป็นใครก็ได้ที่ผมไม่รู้จักผมก็คงไม่ต้องมานั่งคิดมากอย่างนี้หรอกครับเราต้องเจอกันเกือบทุกวันผมยอมรับว่าผมอายมากถ้าขวัญรู้เรื่องผมผมกลัวว่าผมจะกลายเป็นตัวตลกของคณะเหมือนอย่างที่ครั้งนึงผมเคยเป็นตัวตลกของโรงเรียนมาแล้วขวัญเป็นถึงดาวคณะแม้เราจะไม่ได้สนิทกันมากแต่เธอก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่ดีมากๆคนนึง
\"โอ้ย \"
ผมร้องสุดเสียงเมื่อโดนอะไรบางอย่างกระแทกหัวจังๆ
\"ทำเป็นนั่งเหงานะมึง\"
ต้นครับมันยืนถือลูกบอลที่มันโยนกระแทกหัวผมเมื่อกี้มองผมนิ่งๆผมเตรียมตัวจะลุกหนี
\"นี่อยู่คุยกะกูซักนาทีนี่มันจะตายหรือไง\"
\"กูไม่มีอไรจะคุย\"
\"ไม่กลัวขี้กลากกินหัวหรือไงขึ้นกูกะรุ่นพี่\"
\"รุ่นพี่ก็ไม่ไช่พ่อกูนิ\"
\"แต่ก็กำลังจะเป็นหัวหน้ามึง\"
\"หัวหน้าไร\"
\"หัวหน้าทีมฟุตบอลไง\"
ผมว่ามันบ้าแล้วล่ะครับมันก็เคยเห็นผมเล่นบอลมาแล้วยังจะมาอะไรกะผมนักหนาขนาดบอลผมยังเตะไม่ค่อยจะถูก
\"พอเหอะเอาเวลาที่มาหาเรื่องกันไปดูแลแฟนนายดีกว่า\"ผมปล่าวประชดมันนะครับแต่นี่มันเอาขวัญไปทิ้งไว้ใหนแล้วตามมากวนผมเนี่ยผมไม่ขึ้นกูมึงกะมันแล้วครับมันทำหน้างงๆมองผม
\"กูแยกเวลาป็นเรียนก็เรียนซ้อมกีฬาก็ซ้อมกูไม่เคยรักใครหัวปรักหัวปรำโดยใช้เวลาทั้งหมดวิ่งตามเขาไปทั่ว\"
คำพูดมันทำเอาผมจุกอกขึ้นมาเลยล่ะครับ
\"นี่นายหมายถึงใคร\"
\"ป่าวอยากรับก็รับไป\"ยิ่งฟังมันซำเติมผมก็ยิ่งเจ็บผมจะมาเสียเวลากับมันทำไม
\"จะไปใหน\"
มันดึงแขนผมไว้เมื่อผมจะเดินหนี
\"ถึงเวลาแล้วที่นายจะซ้อมบอล\"นี่มันไม่เรียกผมมึงแล้วเหรอ
\"บอกแล้วไงว่าไม่เล่น\"
\"แต่ฉันบอกให้เล่นนายก็ต้องเล่น\"
\"นายก็รู้ว่าฉันเล่นไม่เป็นจะเอายังไงห๊ะ\"
\"ก็ซ้อมไงไม่เป็นให้มันรู้ไปสิ\"
\"จะแกล้งกันใช่ใหมจะเอาไงบอกมาเลยดีกว่าฉันเบื่อที่จะเจอหน้านายแล้วอะไรที่นายต้องการฉันจะทำเพื่อที่เราจะได้จบๆกันไปซะทีแม่งให้ตายสิถ้าฉันรู้ว่านายเรียนที่นี่นะฉันจะไม่มาเรียนเด็ดขาด\"
เงียบครับมันเงียบไปชั่วอึดใจปล่อยมือผมออกช้าๆ
\"โอเค....จริงๆเราก็ไม่น่าที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้วนายก็อยู่ส่วนนายฉันก็อยู่ส่วนฉัน\"มันทุ่มลูกบอลลงที่พื้นอย่างแรงจนผมตกใจก่อนที่มันจะเดินหนีผมไปผมงงกับมันไปหมดแล้วครับนี่มันกำลังเล่นเกมอะไรกับผมอยู่ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกครับว่ามันน้อยใจในสิ่งที่ผมพูดออกไปแต่แววตาที่มันมองผมก่อนไปมันทำให้ผมต้องคิดจริงๆ.....................
****************************************************************************************
\"บอยเดี๋ยวนี้แกเป็นไรวะดูซึมๆ\"เอทักผมในเช้าวันหนึ่งที่ต้นหายหน้าจากการก่อกวนผมไปนานจริงๆผมน่าจะโล่งใจแต่มันกลับว้าวุ่นอยู่ลึกๆวันนี้วันเกิดมันด้วยครับผมจำได้เมื่อก่อนวันเกิดมันแต่ละปีผมจะมีการ์ดไปยื่นให้มันทุกปีมันก็รับนะครับแต่มันจะทิ้งหรือเปล่าคงไม่ต้องถามหรอกครับคำตอบก็น่าจะรู้กันดี
\"ป่าวใกล้สอบเลยเครียดๆน่ะแล้วนี่นิวไปใหน\"
\"ไม่รู้มันว่าแต่แกเครียดเรื่องสอบจริงเหรอ\"
\"ก็เออดิแล้วมึงจะให้กูเครียดเรื่องไรล่ะ\"
\"ไม่รู้แต่หมู่นี้พี่ต้นหายหน้าไปเนอะ\"
\"มึงจะพูดถึงเขาทำไม\"
\"อ้าวกูก็อยากเห็นหน้าตาตี๋ๆหล่อๆของพี่เขาดิหุ่นก็ดีเนี่ยอีกไม่กี่เดือนเขาก็จะลงแข่งเพื่อคัดตัวนักฟุตบอลของมหาลัยมึงจะไปเชียร์เขาป่าว\"
\"คนเชียร์เขาเยอะอยู่แล้วกูจะไปทำไม\"
\"นี่พูดเหมือนน้อยใจเลยนะมึงกูช้กสงสัยมึงแล้วสิ\"
\"สงสัยไรมึงพูดดีๆนะเอ\"
\"สงสัยว่ามึงจะกลับมารักเขาอีกรอบอ่ะดิ\"
\"คิดอะไรๆ\"ผมด่าเอทั้งที่ผมเองก็ชักไม่เริ่มแน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกัน
\"เออมึงไม่คิดอะไรก็ดีแล้วพี่ต้นกะยัยขวัญเขาเหมาะกันดีแล้วล่ะ\"เอมันตบใหล่ผมเบาๆแต่เดี๋ยวนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เห็นต้นมารับขวัญที่คณะแล้วนะครับไม่เห็นเลยด้วยซำ
\"งั้นมึงนั่งรอกูตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวกูไปตามหานิวมันก่อน\"
เอทิ้งผมไว้ลำพังผมหยิบการ์ดแผ่นนึงที่แทรกอยู่ในหนังสือที่ผมอ่านอยู่ออกมาดูเป็นภาพเด็กเล่นฟุตบอลครับผมเห็นลายมันน่ารักดีก็เลยซื้อติดมือมาจากร้านเครื่องเขียนเมื่อวานไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมซื้อมาทำไม...............................
แก้วนำถูกวางลงตรงหน้าผม ผมเอาการ์ดเก็บที่เดิมแล้วรีบปิดหนังสือลง
\"ไมกลับมาเร็วจังอ่ะ\"ผมถามโดยไม่มองหน้าก็คงเป็นเอกะนิวแหละครับ
\"เร็วอะไรไม่ได้คุยกันเกือบเดือน\"เสียงคุ้นหูผมดังขึ้นทำเอาผมตกใจ
\"นายมาได้ไง\"ผมถามเมื่อต้นนั่งลงตรงข้าม
\"ก็เห็นนั่งอยู่คนเดียวก็เลยแวะมาหากลัวเหงา\"มันมองสบตาผมทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลุกหนีมันไปแล้วแต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะลุกหนีทำไมในเมื่อแววตาเมื่อครู่มันไม่ได้ชวนหาเรื่องผมเลย
\"อ่านหนังสือสอบเหรอ\"มันถาม
\"วิชาไรดูบ้างดิ\"มันถือวิสาสะคว้าหนังสือผมไปเปิดดูช็อคดิครับเมื่อการ์ดแผ่นนั้นตกลงตรงหน้ามัน...........................
การ์ดแผ่นนั้นวางนิ่งอยู่ต่อหน้าต้นในขณะที่เราสองคนมองสบตากันด้วยความไม่ตั้งใจไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาเนิ่นนานจนผมต้องเรียกสติตัวเองกลับมาเมื่อรู้สึกว่ากำลังประหม่าต่อสายตาของต้นที่เหมือนกำลังค้นหาความหมายบางอย่างในสายตาผม
\"พี่ต้น!\"
เสียงที่ดังเข้ามาทำเอาเราทั้งสองละสายตาจากกันโดยเร็ว
\"พี่ตันมานานยังคะ\"
ขวัญนั่งลงข้างๆมัน
\"ป่าวครับเพิ่งมา\"
\"แล้วนี่สองคนรู้จักกันเหรอคะ\"
ผมกะต้นถูกขวัญมองหน้าสลับกันไปมาผมสังเกตเห็นต้นหยิบการ์ดแผ่นนั้นเสียบเข้าไปในหนังสือตามเดิมที่แท้มันมาหาขวัญเองเหรอ
\"ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้ครับขวัญมาก็ดีแล้วอ่ะนำพี่ซื้อมาให้\"
แก้วนำที่มันเพิ่งวางไว้ตรงหน้าผมถูกเลื่อนไปที่ขวัญแทนที่ด้วยหนังสือที่มันแทรกการ์ดไว้เมื่อกี้ถูกเลื่อนมาคืนผมโดยคนเลื่อนไม่มองหน้าผมซักนิด
\"ต้นไม่สบายป่าวดูหน้าซีดๆ\"ขวัญหันมาทักผม
\"อืม..ก็นิดหน่อย\"ผมตอบเสียงเบา
\"งั้นทานนำมั๊ยเราไม่ชอบนำแดงหรอก\"
\"อ้าวขวัญไม่ชอบนำแดงเหรอพี่อุตส่าห์ซื้อมาให้\"
คิดเอาเถอะครับว่าผมจะกินนำแก้วนั้นลงได้ยังไงเมื่อต้นเอ่ยออกมาอย่างนั้น
\"พี่ต้นเคยเห็นขวัญทานนำแดงเหรอคะมีแต่บอยแหละขวัญเห็นเขาทานทุกวัน\"ต้นหันมาทางผม
\"งั้นนายก็กินเหอะถือซะว่าผมซื้อมาให้ละกัน\"มันพูดกับผมซะเหมือนคนเพิ่งรู้จักกันจริงๆ
\"อืม แล้ววันนี้พี่ต้นมาที่คณะขวัญทำไมคะ\"
อ้าวตกลงมันสองคนไม่ได้นัดกันไว้หรอกเหรอครับ
\"พี่ก็มาหาขวัญไงทานข้าวยังพี่หิวมากเลยอ่ะกะชวนขวัญไปทานข้าวซะหน่อย\"
\"ตอนเนี๊ยเนี่ยนะไม่ได้หรอกค่ะขวัญกำลังทำงานกลุ่มกะเพื่อนๆอยู่เห็นพี่ต้นนั่งอยู่ก็เลยแวะมาทัก\"
\"ว้าแย่จังงั้นเดี๋ยวพี่รอขวัญละกัน\"
\"ไม่ใหวมั้งคะงานขวัญเหลือเยอะเลยเอางี้สิพี่ต้นก็ไปทานกะบอยสิ\"
ขวัญโยนมาให้ผมดื้อๆ
\"ไม่อ่ะพี่ไม่ชอบกินข้าวกะผู้ชายด้วยกันสองต่อสอง\"มันเริ่มกวนประสาทผมอีกแล้วครับ
\"หรือคุณบอยชอบครับ\"มันมองผมด้วยแววตาที่ผมเกลียดที่สุด
\"พี่ต้นไปล้อบอยนิสัยไม่ดี\"
ขวัญดุบอยแต่ก็แอบยิ้มแล้วผมจะอยู่ให้พวกมันล้อทำไมครับผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วลูกพวกมึงไม่เกิดเป็นเกย์บ้างให้มันรู้ไป
\"อ้าวบอยไปใหนอ่ะ\"
ขวัญทักแต่ผมไม่ตอบหรอกครับเพราะอยากไปให้พ้นๆจากตรงนี้เสียที
****************************************************************************************ไม่ใหวแล้วครับผมรู้สึกขอบตาผมมันจะร้อนๆไงไม่รู้ในใจมันก็ตื้นไปหมดนี่ผมกลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก่อนมันว่าผมมากกว่านี้ผมยังไม่รู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้ไม่หรอกนำตาผมมันตัองไม่ใหลก้บเรื่องพวกนี้
ผมพาตัวเองเข้าห้องนำที่อยู่ใกล้ๆอย่างน้อยล้างหน้าล้างตาซักหน่อยมันก็คงจะดีขึ้นผมเปิดก๊อกนำแล้วก้มลงล้างหน้าตัวเองก่อนจะเงยขึ้นมามองตัวเองในกระจกไม่เข้าใจทำไมผมต้องกลับมาเจอเรื่องราวเดิมๆด้วย
\" บอยหรือป่าวคับ\"
เสียงทักจากทางด้านหลังทำให้ผมเช็ดหน้าลวกๆแล้วหันมามองคนทักชายหนุ่มตัวสูงพอๆกับผมผิวขาวหน้าตาดูสะอาดดีกำลังยืนยิ้มมองผมด้วยสายตาเป็นมิตรผมคุ้นหน้าครับแต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ใหน
\"จำพี่ไม่ได้เหรอครับ\"เขาถาม
\"แล้วพี่เป็นใครล่ะครับ\"ผมยิ้งแห้งๆถามก็จำไม่ได้จริงอ่ะครับ
\"โหใจคอที่โรงเรียนเก่าคงจำนายต้นได้คนเดียวใช่ป่ะเนี่ย\"
ผมนิ่งพยายามนึกเออนะผมจำเขาไม่ได้จริงๆ
\"โทษนะครับผมจำไม่ได้จริงๆ\"
\"พี่เอกไงครับที่เคยห้ามไอ้บอยตอนที่มันเอ่อ...\"
ผมถึงบางอ้อแล้วครับที่แท้เขาก็เป็นคนที่เข้าห้ามต้นตอนที่มันบุกต่อยผมนั่นเองแต่เขาเปลี่ยนไปมากจนผมจำไม่ได้จริงๆ
\"โห พี่ดูดีขึ้นเยอะนะครับ\"ผมทักยิ้มๆ
\"เออแล้วพี่เอกเรียนที่นี่ด้วยเหรอครับบอยไม่เคยเห็นเลยอ่ะ\"
\"ป่าวพี่แวะมาหาไอ้ต้นมันนะวันนี้วันเกิดมันพี่ไม่เจอมันนานแล้วจริงๆพี่เรียนที่เมืองกาญน์น่ะสอบติดที่นั่นพอดีมาธุระก็เลยแวะมาไม่คิดจะเจอบอยด้วยสูงขึ้นนะเรา\"
\"ก็นิดหน่อยครับแต่บอยว่าเราออกไปข้างนอกดีกว่าคุยกันในนี้มันแปลกๆ\"
ผมเดินนำพี่เอกออกมาก่อน
\"เออแล้วบอยได้คุยกะต้นบ้างป่าว\"
\"ก็คนละคณะอ่ะคับไม่ค่อยได้เจอกันหรอกอีกอย่างบอยก็ไม่อยากเจอหรอกอย่าถามนะคร้บว่าทำไม\"
พี่เอกมองผมยิ้มๆทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วยจนเกือบลืมว่าเมื่อกี้ผมเจออะไรมาบ้าง
\"พี่เอกกินข้าวมายังครับ\"
ไม่รู้ทำไมผมถึงถามออกไปอย่างนั้นเพราะปกติผมไม่ค่อยจะถามใครอยู่แล้ว
\"ยังเลยบอยล่ะ\"
\"ยังเหมือนกันครับ\"
\"งั้นพาพี่ไปทัวร์โรงอาหารหน่อยดิหิวจะแย่แล้วเนี่ย\"
\"แล้วพี่เอกจะไม่ไปเจอเพื่อนพี่เอกก่อนเหรอ\"
ผมหมายถึงต้น
\"คงไม่แล้วล่ะมันมาโน่นแล้ว\"
ผมมองตามสายตาพี่เอกเห็นต้นเดินมาจริงๆครับ
\"งั้นเดี๋ยวบอยขอตัวก่อนละกันครับ\"
\"อ้าวอยู่ด้วยกันก่อนดิ\"
พี่เอกคว้ามือผมไว้จังหวะเดียวกับที่ต้นเดินมาถึง
\"มึงมาเมื่อใหร่วะเอก\"
มันทักพี่เอกเสียงเครียดแต่ตามันกลับมองมาที่ผมและก็มือที่พี่เอกกำลังจับผมอยู่
\"เมื่อกี้นี่เองเนี่ยเพิ่งเจอกะบอยในห้องนำ\"
\"แล้วนั่นมึงจะจับมือมันไว้ทำไมกูไม่อยากโดนลูกหลงฟ้าผ่าตอนกลางวัน\"
ผมล่ะเชื่อเลยครับถ้ามันไม่ได้แขวะผมซักทีที่เจอหน้ากันชีวิตมันจะไม่มีความสุขหรือไงพี่เอกปล่อยมือผม
\"ไปก่อนนะครับพี่เอก\"ผมบอกพี่เอกหันหลังจะเดินหนีแต่ต้องชงักกับคำพูดของต้น
\"จะไปอ่อยใครในห้องนำอีกล่ะ\"
ถึงเวลาที่ผมจะตอบโต้มันบ้างแล้วล่ะครับ
\"อ่อยมั้ง!!!!\"
ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดังพอที่คนรอบข้างจะได้ยินเห็นมันยืนกัดฟันแน่นผมเชื่อว่ามันทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับถ้าพี่เอกยืนอยู่ตรงนี้ผมยิ้มเยาะมันก่อนที่จะเดินจากไปสะใจผมจริงๆครับ
.....................................................................................................................................................................................................................................
\"มึงหายไปใหนมาบอยกูบอกให้รอที่โต๊ะหายไปเลยนะมึง\"
เอมันถามผมเมื่อผมย้อนกลับมาที่คณะ
\"ไปเขาห้องนำมา\"
\"ห้องนำที่ใหนที่ตึกเราก็มีมึงนี่แปลกขึ้นทุกวัน\"
อีหอกหักผมอยากจะด่ามันนักครับก็เพราะปากมันวันนั้นไมใช่หรอกเหรอที่ทำให้ผมต้องกลับมาเจอเรื่องวุ่นวายนี่อีกรอบ
\"เออเรื่องของกูแล้วมึงบอกไปตามนิวไม่ไช่เหรอแล้วมันอยู่ใหน\"
ผมถามหานิว
\"นั่งคุยอยู่กับพวกยัยขวัญอยู่โน่น\"
ผมใจหายวาบอย่าบอกนะว่ามันไปเล่าเรื่องราวของผมให้ขวัญฟัง
\"นิวมึงมานั่งทำอะไรอยู่นี่\"
ผมออกแรงกระชากนิวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
\"อีบอยนี่มึงจะฆ่ากูเหรอทำกูตกใจนะมึง\"
นิวบอกผมหน้าซีดมันคงตกใจมากกับท่าทีของผมขนาดคนที่อยู่ในกลุ่มยังแตกฮือทำไมผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยครับ
\"นั่นสิบอยเดี๋ยวนี้ดูเครียดๆนะเป็นไรป่าวบอกได้นะเผื่อขวัญจะช่วยได้\"
ไม่ต้องมาปากดีเลยมึงเมื่อกี้ยังสุมหัวกับแฟนมึงล้อกูอยู่หยกๆนี่ผมกำลังพาลอยู่เหรอครับเนี่ยผมสับสนกับอารมณ์ตัวเองไปหมดแล้วล่ะครับทุกสายตาจ้องมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรซักอย่างแต่ดูเหมือนนิวมันจะเริ่มเข้าใจในตัวผมมันลุกขึ้นตบใหล่ผม
\"บอยกูเป็นเพื่อนมึงนะกูไม่ทำร้ายมึงหรอก\"
\"ใช่นิวมันพูดถูกนะบอยกูสองคนน่ะรักมึงนะคราวที่แล้วพวกเราไม่รู้จริงๆว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้\"
\"ใช่มึงไว้ใจได้พวกกูยืนข้างมึงเสมอ\"
เพื่อนผมสองคนมันปลอบผมกันใหญ่มันคงเห็นอาการที่ผมเครียดมาหลายวันตั้งแต่วันนั้นผมอุตส่าห์หลบเรื่องราวมาได้ตั้งนานแล้วทำไมผมจะต้องให้คนที่ผมต้องการจะลืมกลับมามีอิทธิพลเหนือผมด้วยครับ
อดีตมันก็คืออดีตไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขได้อยู่แล้วชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอไม่ไช่มามัวจมปรักอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วทำไมผมจะมานั่งกลัวนั่งเครียดเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยมันมีแต่จะบั่นทอนให้จิตใจว้าวุ่นแล้วผมจะมีแรงต่อสู้กับปัญหาต่างๆได้ยังไงพอกันทีครับผมจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มาทำให้ผมเป็นคนเก็บกดต่อหน้าใครๆได้อีก........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น