คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Memory
ตอนที่ 7 Memory
"ไม่! ไม่! พ่อครับอย่า!!!"
"เก็บมันมาทำไมยุนโฮ เก็บไอ้ลูกหมาสกปรกตัวนี้เข้ามาในบ้านทำไม!"
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือหนาของชายร่างใหญ่ฟาดลงบนแก้มขาวของเด็กชายที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้
ยุนโฮยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปาก มือของเขาสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว แต่ถึงกระนั้นก็ยังพยายามจะปกป้องลูกหมาตัวน้อยที่เจออยู่ข้างทางเอาไว้
ดวงตากลมโตของหมาน้อยสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวไม่แพ้กัน
….ต้องปกป้องเอาไว้…
เพราะเหมือนใครบางคนที่จากมา
เพราะเหมือนคนที่อยากปกป้องเอาไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"พ่อครับ อย่า!!" เด็กชายร้องลั่นเมื่อลูกหมาในอ้อมกอดถูกกระชากออกไปอย่างง่ายดาย ลูกหมาตัวน้อยดิ้นไปมาอย่างรุนแรงพลางส่งเสียงร้องลั่นเช่นกัน
"เลิกร้องไห้ ไม่งั้นฉันจะฆ่ามัน!" ชายร่างสูงกล่าวอย่างไม่พอใจ วันนี้ยุนโฮทำเกรดไม่ดีแล้วยังกล้าเอาลูกหมาข้างทางมาเลี้ยงอีก จะไม่ให้โมโหได้ไง!
ให้มาที่อเมริกาให้มาเรียน! ไม่ใช่ให้มาเลี้ยงใคร
"ไม่! พ่อครับ ได้โปรด…ได้โปรด!" เด็กชายหยุดร้องไห้แต่ยังคงสะอึกสะอื้น สองมือพยายามจะคว้าตัวลูกหมาตัวน้อยที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ
ชายร่างสูงยิ้มอย่างพอใจก่อนจะร้องเรียกคนสวนให้มารับตัวลูกหมาไป
ยุนโฮหน้าซีดเผือกรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้…
"เอาไปเล่นได้ แกไม่ได้ซ้อมยิงเป้าเคลื่อนที่มานานแล้วไม่ใช่เหรอ? ซูอา" ผู้เป็นพ่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ในขณะที่คนสวนรีบรับลูกหมาไปด้วยความยินดี
"อย่านะ! ไม่! พ่อครับ!"
ยุนโฮตะโกนแต่ชายร่างสูงกลับส่ายหน้าอย่างไม่ยินดีก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป
ยุนโฮเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้น เค้าคลาดสายตากับคนสวนเมื่อกี้เสียแล้ว
ฝีเท้าหยุดลงเมื่อก้าวมาถึงสวนกว้างหลังคฤหาสน์ รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นลูกหมาตัวน้อยกำลังวิ่งมาทางตนเองอย่างรวเร็ว
"ยุนแจ!" ตะโกนเรียกชื่อมันเสียงดัง
ยิ่งได้เห็นดวงตากลมโตของมัน
ท่าทีขี้อ้อนและเซ่อซ่าของมัน
ก็ยิ่งทำให้คิดถึง…
คนสำคัญที่อยากปกป้องเอาไว้ด้วยชีวิต…
…..แจจุง……
"ปัง!!!!!!"
"ม่าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
กรีดร้องสุดเสียง พลางวิ่งเข้าไปประคองหมาน้อยที่นอนกระตุกอยู่บนพื้นหญ้า เลือดไหลละทักออกมาราวกับเขื่อนแตก
ยุนโฮร้องไห้สะอึกสะอื้น
"เข้าไปในบ้านเถอะครับคุณหนู คุณท่านรอคุยเรื่องเกรดเทอมนี้ของคุณหนูแล้ว" คนสวนว่าพลางเก็บปืนลงในซอง มือหยาบกระชากแขนของยุนโฮแรงๆจนร่างเล็กเซ
"ไม่! ฮือ..ฮึก…ทำไม.." เด็กชายยังคงสะอึกสะอื้นพยายามขืนตัวกลับไปหา ซากสุนัข ที่นอนอยู่ตรงหน้า
"ไปเถอะครับคุณหนู"
"ทำไม!!!!"
เด็กชายยุนโฮสะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของคนสวนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
ในหัวมีแต่ภาพของใครบางคนเต็มไปหมด
ความรู้สึกมันอัดแน่น….จนเอ่อล้น
มือนี้…ไม่แข็งแรงพอที่จะโอบกอดคนที่อยู่ข้างในให้ปลอดภัย
ขานี้….ไม่แข็งแรงพอที่จะปกป้องคนที่อยู่ข้างในให้ปลอดภัย
คนคนนี้……..ไม่อาจปกป้องใครได้
ไม่ว่าจะสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่มีค่า…หรือใครบางคนที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตนี้
เพราะไม่ทันระวัง
เพราะวิ่งออกมาด้วยความเร็วแบบไม่ลืมหูลืมตา
"โครม!!!!!"
"ยุนโฮ!!!!!!!!!"
เด็กชายรู้สึกถึงแรงมหาศาลที่กระแทกเข้ากับลำตัวอย่างรุนแรง ร่างกายลอยคว้างอยู่กลางอากาศก่อนจะตกลงบนพื้น เสียงหวีดร้องดังไปทั่วทว่าในหัวของยุนโฮตอนนี้กลับขาวโพลน
พร้อมกับความคิดสุดท้ายที่สมองอันบอบช้ำกำลังคิด
ถ้าแค่นี้ยังปกป้องไม่ได้…..แล้วจะปกป้องคนคนนั้นได้ยังไง?
………………………………………………………………………………………………………………………………….
กลิ่นยาฆ่าเชื้อเหม็นคละคลุ้ง จนอยากจะอาเจียน
ยุนโฮเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยพิเศษพร้อมกับคุณนายฮันที่เดินออกมาพร้อมๆกัน
"ยุนโฮ…ลูกนอนสลบไปตั้ง3 วัน ทำเอาแม่ใจหายเลยนะ" หญิงสาวกล่าวพร้อมกับจะยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายอย่างที่เคย ทว่ากลับต้องรีบเก็บมือลง
เมื่อจ้องมองลงไปในแววตาของลูกชายที่บัดนี้ไม่เหมือนเดิม
ช่างแข็งกร้าว…ราวกับไม่ใช่ยุนโฮ
"ผม…เป็นอะไร?" น้ำเสียงแข็งกร้าวลอดออกมาจากริมฝีปากเด็กชาย ผู้เป็นมารดาถึงกับสะอึกไป
"ลูก..ถูกรถชนไง"
"…ทำไมถึงถูกรถชน?" ยุนโฮยังคงถามต่อไป คุณนายฮันเงียบพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ที่ลำคอ
1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
"ลูกชายคุณ…สูญเสียความทรงจำบางส่วนน่ะครับ" แพทย์ใหญ่ของทางโรงพยาบาลตอบก่อนจะส่งกระดาษสองสามแผ่นให้คุณนายตระกูลฮันดู
"หา!?"
"ใจเย็นๆครับคุณนาย ไม่ใช่ว่าเขาลืมการดำเนินชีวิตหรือลืมพ่อแม่ แต่…เหมือนจะจำเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ตัวเองประสบอุบัติเหตุไม่ได้"
"…ทำไมละคะ?"
"คุณต้องเข้าใจนะครับคุณนาย ผมคิดว่าเด็กคงเจอเรื่องบางอย่างที่กระทบกระเทือนจิตใจมาก พอหลับไป..ผมหมายถึงพอโดนรถชนแล้วสลบไป นอกจากหัวจะกระแทกพื้นถนนอย่างรุนแรงแล้ว ผมคิดว่าตัวเด็กเองอยากจะเก็บเรื่องราวที่กระทบกระเทือนตัวเองเอาไว้"
"…ฉันไม่เข้าใจ"
"เลือกที่จะเก็บมันครับ…ลูกชายคุณ…เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ ไม่พูดและไม่นึกถึงมันอีก"
หญิงสาวนั่งเงียบก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
อะไรที่ลูกลืมยุนโฮ…
ลูกอยากจะลืมอะไรกันแน่…?
"แม่…แม่ครับ" เสียงดังข้างๆหูทำเอาคุณนายฮันตื่นจากภวังค์ เธอโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อก้าวเข้าไปในรถพร้อมกับลูกชาย
"ลูก…เดินไม่ระวังก็เลยถูกรถชนน่ะ"
"…ครับ" ยุนโฮพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะนั่งนิ่ง
บรรยากาศในรถอึดอัดจนแทบจะระเบิด ทั้งสองแม่ลูกต่างเล่นสงครามประสาทใช้ความเงียบข่มกันและกัน
อันที่จริงแล้ว…ต่างคนต่างอยู่ในความคิดของตัวเองซะมากกว่า
รถยนต์แล่นมาจนถึงหน้าคฤหาสน์ใหญ่ คุณนายฉันเลือกที่จะเดินเข้าไปพร้อมกับลูกชายมากกว่านั่งรถคันเล็กเหมือนที่เคย
สองแม่ลูกพากันคุยเรื่องสนามหญ้าหน้าบ้านของตัวเองอย่างที่เคยเป็น…เมื่อนานมาแล้ว
สองเท้าหยุดเดินจนคนที่คุยแบบขอไปทีชะงัก ยุนโฮจ้องมองมารดาที่ทอดสายตาไปยังสนามหญ้าอย่างไม่เข้าใจ
"หยุดเดินทำไมครับ?"
"..ยุนแจนอนอยู่ตรงนั้นนะลูก" เธอกล่าวก่อนจะชี้ไปยังกลางสนามที่มีไม้ยาวๆปักอยู่ราวกับสุสานน้อยๆ "มันนอนหลับอย่างสงบสุขตรงนั้น…ถ้าลูกอยากได้สุนัขเพื่อเอาไปฝากแจจุงแม่จะหาซื้อมาให้ใหม่แต่คงต้องรอให้พ่ออารมณ์ดีกว่านี้ก่อน"
พูดปลอบใจลูกชายเบาๆเมื่อคิดว่าลูกชายคงจะต้องเสียใจเรื่องสุนัขแน่ๆ
มันของตายอยู่แล้วในเมื่อตอนที่แอบเก็บสุนัขมาก็เอามาอวดว่าจะให้แจจุงดูอย่างโน้น จะให้แจจุงดูอย่างนี้
แค่แววตาทำให้คุณนายฮันเงียบ…
ยุนโฮจ้องมองสุสานเล็กๆตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า
แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของลูกชายทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับนิ่งไป
"ยุนแจ? ยุนแจคืออะไร แล้วแจจุงเป็นใครครับ?"
"…รู้จักจุนซูยูชอนมั้ยยุนโฮ"
"ทำไมจะไม่รู้จักละครับ แม่ถามอะไรแปลกๆ" ร่างสูงตอบและเป็นอีกครั้งที่เห็นผู้เป็นมารดายืนนิ่งไป
ตอนนั้นไม่เข้าใจ…และคิดว่าคงจะไม่มีวันเข้าใจ
ว่ายุนโฮต้องการลืมอะไร
ตอนนี้เข้าใจแล้ว…สิ่งที่ยุนโฮต้องการจะลืม สิ่งที่ยุนโฮอยากจะเก็บเอาไว้ในที่ที่ลึกที่สุดในหัวใจ
….แจจุง…
………………………………………………………………………………………………………………………
"แจจุง!!!!" ยุนโฮเผลอตะโกนโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ไม่รู้ตัว…ว่าทำไมถึงได้ตะโกนเสียงดังลั่นขนาดนั้น
ไม่รู้ตัว….ว่าทำไมต้องรีบเข้าไปกระชากร่างบอบบางนั่นให้กลับมาอยู่ในอ้อมกอด
ไม่รู้จริงๆ…..ว่าทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงจนเจ็บ
สัมผัสอบอุ่นรอบตัวทำเอาแจจุงเบิกตากว้าง มือเรียวยันแผ่นอกแกร่งเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนมากเท่าที่ควร
กลัวยุนโฮจะโกรธ…
กลัวยุนโฮจะไม่เข้าใจ….
"กลับบ้าน!" ยุนโฮตะโกนพลางจ้องหน้ายูชอนอย่างเอาเป็นเอาตาย วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้พลางบังคับให้เดินไปพร้อมตน
ยูชอนมองเพื่อรักไม่วางตา สองมือกำหมัดแน่นเตรียมจะเข้าไปช่วยเหลือ แต่แจจุงกลับส่ายหน้าราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไร
และไม่ต้องการใคร…นอกจากคนที่กำลังโอบกอดตนอยู่ตอนนี้
เท่านั้น…ก็ทำให้คิม ยูชอนถอดใจอย่างง่ายดาย…
ไม่อยากปล่อยมือ…แต่ก็ไม่กล้าดึงเอาไว้
ช่างโง่เง่าซะจริง…คิม ยูชอน….
……………………………………………………………………………………………………….
"ยุนโฮ เจ็บ!" ร่างบางโวยลั่นข้อมือผอมถูกรวบเอาไว้แน่นซะจนเจ้าตัวเจ็บเหมือนกระดูกจะหัก
ตอนขับรถก็เอาแต่ไม่พูดไม่จา พอมาถึงบ้านก็เอาแต่ลากๆไม่ยอมพูดอะไร
ร่างสูงยังคงลากต่อไปโดยไม่สนใจคนที่ร้องโอดโอยอยู่ข้างหลัง มือแกร่งรวบข้อมือทั้งสองของแจจุงเอาไว้แน่น
เมื่อกี้…ตอนที่ลากแจจุงออกห่างจากยูชอน
ได้ยินเสียงปืนดังสนั่นในหัว…เห็นแต่เลือด…
จนรู้สึกกลัว
มั่นใจว่าไม่เคยฆ่าใครและไม่เคยเห็นใครถูกฆ่า
แต่ทำไม….
ถึงได้หวั่นใจและหวาดกลัว
กลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไป…
ทำไมถึงต้องเป็นห่วง…..ทำไมต้องรู้สึกโกรธ!
"พลั่ก!"
ร่างบอบบางกระแทกลงบนเตียงนุ่ม แม้จะเหวี่ยงแรงแค่ไหนแต่เพราะเตียงก็ทำให้แจจุงเจ็บเพียงเล็กน้อย
แต่ก็ยังเจ็บ…
"ยุนโฮเป็นอะไร!?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างร้อนใจ มือเรียวยกขึ้นตั้งใจจะแตะใบหน้าคมของคนที่กำลังโน้มใบหน้าลงมาทว่า มือแกร่งกลับจับข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ลมหายใจร้อนรดอยู่ทั่วใบหน้า ทำเอาแก้มใสขึ้นสีชมพูระเรื่อ แต่ถึงกระนั้นก็อดเป็นห่วงยุนโฮไม่ได้
"ไปกอดกับใคร" น้ำเสียงเย็นเอ่ยถาม ใบหน้าคมซุกลงตรงซอกคอขาวก่อนจะประทับจูบเบาๆลงไป
"ยะ..ยุนโฮ เป็นอะไร?" แจจุงถามเสียงสั่น รู้สึกหวาดกลัวและเจ็บข้อมือ ไม่กล้าขัดขืนเพราะกลัวจะเจ็บตัวมากไปกว่านี้
"ตอบคำถามฉัน" พูดพลางซุกไซร้ซอกคอเนียนยิ่งกว่าเดิม
"ฉะ..ฉันไปหายูชอน"
"ทำไม!"
"ยะ…ยูชอนเป็นเพื่อนแจจุง" ร่างบางตอบเสียงเบา ลมหายใจหอบระรัวเมื่อริมฝีปากเย็นของยุนโฮบดเบียนลำคอจนเป็นรอย
"เพื่อนที่ไหนเค้ากอดกันแล้วร้องไห้แบบนั้น" พูดต่อไปพร้อมกับเลื่อนริมฝีปากไล้ใบหูบาง ก่อนจะงับเบาๆ
"อ๊ะ!..อือ…พะ…เพื่อน..อื้อ!…เพื่อน..จริงๆ" มือบางยกขึ้นปิดเสียงสะอื้นของตัวเองเมื่อลิ้นร้อนตวัดโลมเลียมซอกคอขาว ก่อนจะไล้ลงมาตรงหน้าท้อง
"รู้มั้ย…ว่าผมเป็นคนขี้หึง…มาก" ยุนโฮพูดก่อนจะหยุดการกระทำทั้งหมดพลางจ้องมองคนที่นอนหอบอยู่บนเตียง เนื้อตัวแดงก่ำจากสัมผัสที่ชวนให้เร่าร้อนและรุนแรง
"ทะ..ทำไม…ยุนโฮต้องหึงแจจุง?" ถามพลางใช้ดวงตากลมโตจ้องมองคนบนร่าง หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนรู้สึกเจ็บอีกครั้งแต่คราวนี้ แจจุงไม่สนใจ อยากรู้คำตอบจากปากของยุนโฮยิ่งกว่าอะไร
"……."
"ยุนโฮ?"
"…….."
หัวสมองประมวลคิดหาคำตอบ แต่กลับได้ยินแค่เสียงหวู่หวี่
คำถามของแจจุงทำเอาพูดไม่ออก
เพราะเจ้าตัวเองก็ไม่รู้….ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
หรืออาจเป็นเพราะที่ต้องค้นหาคำตอบไม่ใช่สมอง…..แต่เป็นหัวใจ
ถึงกระนั้น…ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม
แต่ยุนโฮก็ยังตอบออกไป…ตามความต้องการ
การขัดคำสั่งไม่ใช่เรื่องดี
นี่เป็นคำสอนที่ถูกสอนให้จดจำมาตั้งแต่ยังเด็ก
แต่เมือโตขึ้น อีกสิ่งที่รู้ และเป็นสิ่งที่จดจำมาจนถึงบัดนี้
คำสอน…ที่ค้นพบด้วยตัวเอง
การขัดหัวใจตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน
ริมฝีปากหนาเลื่อนลงมาก่อนจะกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู
นุ่มนวล…และแผ่วเบา
"เพราะฉันต้องการนาย"
..........................................................................................................
[Redsun]
มาแล้ว>O<! ช่างเป็นปรากฏการณ์!เมื่อนังเรดต่อ White lie ติดกันสองวัน! (ก๊าก ฮ่าๆ>_<!)
=___=อย่าสนใจคะ นังเรดบ้าไปแล้ว เหอะๆ
ตอนต่อไปจะมีครบทั้งยุนแจ ยูซู และแน่นอน..เขาคนนั้น....
จะโผล่มาพร้อมกับเรื่องราววุ่นวายแค่ไหนกันนะ^^
คอมเมนท์ไม่เยอะ เราไม่อัพ กิ๊ดดด>O<!
ความคิดเห็น