คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : You...
ตอนที่ 6 You....
จะรักนี้รักนั้นฤารักไหน
จะรักใครรักได้ใคร่จริงหรือ
จะรักมากรักน้อยตามล่ำลือ
มีด้วยหรือรักที่เลือกได้ด้วยเอง ?
เลือก....งั้นเหรอ?
ถ้าเราเลือกได้…ว่าหัวใจของใครต้องเป็นของใคร
โลกนี้คงจะสดใสและงดงามราวกับจิตภาพในนิยาย
แต่…
ในความเป็นจริง เราไม่อาจบังคับหัวใจใครได้
ไม่เหมือนสั่งให้ยกมือยกแขนหรือยกขา
เพราะหัวใจนั้นอ่อนแอและเปราะบาง หากจับแรงๆก็จะแตกสลาย
หากบีบคั้นก็จะรู้สึกเจ็บปวดจนเกินรับไหว
ผิดด้วยหรือ?…หากจะรักคนที่เขาไม่รักเรา
ผิดไหม? ….หากไม่อาจเลือกได้ว่าใครจะเป็นที่รัก
ผิด….? ที่ไม่อาจ"ตอบรับความรัก" ของคนที่ "ไม่ได้รัก"
แล้วจะโทษใครเล่า?
โทษเจ้าของร่างกายนี้ ที่สั่งหัวใจไม่ดีพอ…แต่จะทำได้อย่างไรในเมื่อไม่อาจบังคับหัวใจได้
โทษโชคชะตาที่ทำให้เราไม่ได้รักกัน….แต่จะทำได้อย่างไร ในเมื่อโชคชะตาไม่มีผู้ใดกำหนด
โชคชะตาของเรา…เรากำหนดเอง
แล้วจะให้โทษอะไรเล่า?…
ตัวต้นเหตุ อย่างนั้นหรือ?….
ใช่…หัวใจยังไงละ
แล้วจะทำโทษมันยังไง?
ทำให้มันไม่รู้สึก…แต่ะทำได้อย่างไรในเมื่อทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของคนคนนั้นมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาตลอด
บีบคั้นให้เลิกรัก…ก็ไม่ได้
เพราะกลัวว่าหัวใจ….จะแหลคามือ
คิม ยูชอนส่ายหน้าเบาๆกับบทกลอนไม่ได้เรื่องที่ตัวเองเคยแต่งไว้
มือหนากระชับเสื้อกันหนาวตัวบางที่รีบคว้าออกมา ทันทีที่ได้เบอร์ของแจจุงก็รีบโทรหาทันทีก่อนจะรีบชวนให้ออกมาพบ เพราะคิดว่าหากไปที่คฤหาสน์ยุนโฮคงจะไม่งาม
ไม่งาม?…นี่เขาใช้คำไม่ถูกอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย สงสัยอยู่ที่อเมริกานานไปหน่อย ลืมภาษาไปซะหมด
"อิ ทสึ มา เตะ โม มา โม ริ ตา อิ โย โบ คุ โน อุ เด โนะ นา คา เดะ…~" เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ยูชอนกระวีกระวาดหยิบโทรศัพท์เครื่องจิ๋วออกมาจากกระเป๋าก่อนจะรีบกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"………." ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงว่ากำลังจะไปถึงที่นัดหมาย ร่างสูงเผลอยิ้มกับตัวเองน้อยๆก่อนจะตอบรับ
"อืม..รออยู่ที่เดิมนะ"
"……"
"ไม่ต้องรีบมากละ ระวังตัวด้วย"
"……."
"ฉันรอนายอยู่ตรงนี้นะ"
"…….."
"บาย"
โทรศัพท์ถูกเก็บลงกระเป๋าเช่นเดิมพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของผู้รับสาย
คำพูดของร่างเล็กที่แสนห่วงเมื่อหลายปีก่อนดังขึ้นมาในหัวสมองรอยยิ้มเลื่อนหลุดจากใบหน้าคม ก่อนจะนั่งลงข้างๆน้ำพุกลางแจ้ง แสงไฟสีส้มอ่อยส่องสว่างไปทั่วร่างสูงหลับตาพริ้มนึกถึงอดีตอีกครั้ง
"อย่าทิ้งฉันนะยูชอน..!…" แจจุงตะโกนก้อง….
อย่าทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง…อย่าให้ฉันต้องอยู่คนเดียว
"ฉันขอโทษแจจุง ขอโทษ" ยูชอนพึมพำพลางกระชับมือเล็กเอาไว้….
ขอโทษที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างนาย
"อย่าไปจากเกาหลีเลยนะ ฉันมีนายแค่คนเดียว!" แจจุงสะอื้นไห้ ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา..
อย่าทำให้ฉันเดียวดาย อย่าทิ้งฉันไปยูชอน…
"ฉันก็มีแค่นายคนเดียวเหมือนกันแจจุง" ยูชอนตอบก่อนจะค่อยๆปล่อยมือ สองเท้ารีบพาตัวเองเดินออกห่างก่อนจะก้าวขึ้นรถทั้งๆที่ยังมอง เด็กชายแจจุงไม่วางตา
ใช่มีแค่นายคนเดียวเหมือนกัน….แต่ช่างต่างกัน
"สัญญานะยูชอน!สัญญานะ! ว่านายจะกลับมา" แจจุงยังคงร้องไห้ ร่างเล็กสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น
สัญญานะ เพราะฉันจะรอนาย..เพื่อนรัก
"ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมา!" เด็กชาย ยูชอนตะโกนตอบ ราวกับเป็นคำสัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ใช่…เพราะฉันไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ หากหัวใจอยู่ไกลกับตัวเช่นนี้…หัวใจของฉันอยู่กับนายแจจุง
"ไม่มีใครเป็น เพื่อน คนสำคัญเท่านายเลยยูชอน ให้ตายสิฉันรักนายจัง!"
แจจุงตะโกนเมื่อประตูรถคันหรูปิดลง เด็กชายทรุดตัวลงสะอื้นน้อยๆ พร้อมกับโอบกอดร่างเล็กอีกร่างที่ร้องไห้ไม่ต่างกัน
"อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องจุนซู"
ร่างบางปลอบน้องชายที่ร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ดวงตากลมโตทอดมองไปยังรถคันสีดำที่วิ่งหายลับตาไป
เป็นการจากลาที่แสนเศร้าสำหรับเด็กอายุ 15 แต่ยูชอนจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นคำสั่งของบิดา
การขัดคำสั่งไม่ใช่เรื่องดี
นี่เป็นคำสอนที่เขาถูกสอนให้จดจำมาตั้งแต่ยังเด็ก
"ฮะฮะฮะ" ยูชอนหัวเราะน้อยๆเมื่อนึกถึงสภาพตัวเองในรถสีดำคันนั้น ได้ยินชัดเจนดีถึงประโยคสุดท้ายของแจจุง
~ไม่มีใครเป็น เพื่อน คนสำคัญเท่านายเลยยูชอน ให้ตายสิฉันรักนายจัง!~
ร่างสูงหยุดหัวเราะก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ไม่มีภาพอดีตมากวนให้รำคาญใจ
ไม่มีความทรงจำในวัยเด็กมาทำให้ขุ่นเคือง
แต่กลับมีความเจ็บปวดที่สุมอยู่ในอกตอนนี้ ราวกับจะระเบิดออกมา
สุดท้ายก็ได้แค่ เพื่อน คนสำคัญเหรอแจจุง?
ฉันรักนายงั้นเหรอ…งั้นเหรอแจจุง?
"ฉันก็รักนาย" ร่างสูงพึมพำในขณะที่ยังไม่ยอมลืมตา
ใช่…รักนาย
คำว่า รัก เหมือนกัน
แต่ต่างกัน….
นายจะเข้าใจมันบ้างไหม…แจจุง
หมับ!
สัมผัสจากไออุ่นรอบดวงตาทำเอายูชอนเบิกตากว้างแต่สิ่งที่เห็นมีเพียงแค่ความมืด…และกลิ่นหอมๆของใครบางคนที่คุ้นเคย
"ทายสิใครเอ่ย" เสียงหวานดังขึ้นข้างๆหู รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก ยูชอนยิ้มจนแก้มแทบจะปริ
ทำไมจะไม่รู้ละ
เสียงอย่างนี้
สัมผัสอย่างนี้
…….ทุกๆอย่างล้วนเจาะจงว่าต้องเป็นของคนคนนี้แค่คนเดียว…
"แจจุง"
"ปี๊ป่อ!" ร่างบางส่งเสียงแหลมพลางคลายมือออกจากใบหน้ายูชอน ก่อนที่จะทันได้เอ่ยคำพูดไใดๆ
รู้สึกตัวอีกที แจจุงก็อยู่ในอ้อมกอดของยูชอนซะแล้ว
"ยูชอน!?" ร่างบางพูดเสียงดัง แต่ไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดนั้น ยอมรับว่าตอนนี้…อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของใครบางคนเหลือเกิน
"อยู่นิ่งๆ" ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา สองแขนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น หวังว่าจะสัมผัสและมอบไออุ่นให้คนตรงหน้าได้มากอีกหน่อย
"เป็นอะไร?"
"นายนั่นแหละ…เป็นอะไรแจจุง?" ยูชอนถามเสียงเครียด ร่างสูงไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่เริ่มหันมามอง
แจจุงเบิกตากว้าง สองขาเรียวสั่นระริกจนแทบยืนไม่อยู่ มือบางกระชับเสื้อกันหนาวตัวบางของยูชอนให้แน่นขึ้นอีกหน่อย
"โฮ!!!!"
ก่อนจะปล่อยเสียงโฮดังลั่น ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนไหล่
ร่างบางสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น ยูชอนยกมือขึ้นลูบเรือนผมนิ่มแผ่วเบา
ทำไมจะไม่รู้สึก ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงร่าเริงนั่น
ทำไมจะไม่รู้…ว่าแจจุงกำลังเจ็บปวด
เพราะยืนอยู่ตรงนี้มาตลอด…
บอกแล้วไง…..ว่ารออยู่ตรงนี้ตลอด…
"นายเป็นยังไงบ้าง?" ยูชอนถามพลางส่งกระป๋องน้ำโค้กอุ่นๆให้แจจุง ร่างบางยิ้มรับก่อนจะหยิบกระป๋องอย่างรวดเร็ว
"…ฉันสบายดี"
"จริงเหรอ?…นายกล้าโกหกฉันเหรอแจจุง?" ร่างสูงว่า พลางใช้สายตามองหน้าแจจุงดุๆ ร่างบางก้มหน้างุดก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
"….ฉันเจ็บปวดยูชอน"
"….."
"ฉันเจ็บ" ร่างบางกล่าวก่อนจะกระดกน้ำโค้กลงคอ ทำท่าเหมือนเหม่อลอยทั้งๆที่ในใจนึกถึงใครบางคน….
"ยกมือขึ้นสิแจจุง"
"เอ๋?" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ยูชอนยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มลงตรงหน้าร่างบางที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ในสวนสาธารณะ
"ยกมือขึ้น จับไว้แบบนี้" ร่างสูงว่าพลางจับมือเย็นเฉียบของแจจุงเอาไว้ สองมือหนากุมมือบอบบางเอาไว้เบาๆ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
"ยูชอนหนาวเหรอ? ทำไมไม่ขึ้นมานั่งกับฉันละ?" ร่างเล็กถามพลางเอียงคอนิดๆเพื่อให้จะได้เห็นหน้ายูชอนชัดขึ้น เพราะมือของยูชอนและมือของตัวเองบดบังใบหน้าของยูชอนจนหมด
"จำได้มั้ยแจจุง ตอนนั้น…ตอนที่ฉันจะไปอเมริกาน่ะ"
"จำได้สิ ทำไมเหรอยูชอน?"
"ก่อนหน้านั้นนายเคยบอกว่าถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเจ็บ…นายก็จะเจ็บด้วย"
"อื้อ!" แจจุงพยักหน้ารับพลางทำหน้าตาจริงจัง ดวงตากลมโตมองลอดผ่านมือของตัวเอง
"….." ยูชอนยังคงเงียบ
"นายมีเรื่องให้ต้องเจ็บปวดงั้นเหรอยูชอน?"
"ไม่ใช่ฉัน…แต่เป็นนาย"
"……." ร่างบางนิ่งไป ดวงตากลมโตปิดลงราวกับไม่อยากเห็นภาพของใครบางคนที่ซ้อนทับขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็คงจะไม่ได้ผล..
ในเมื่อสิ่งที่ทำให้มองเห็น"เขา"ไม่ใช่ตา…แต่เป็นหัวใจ
"ฉันไม่รู้จะช่วยนายยังไงแจจุง…"
"ฉัน..ไม่เป็นไร" ร่างบางตอบทั้งๆที่ยังหลับตานิ่ง นึกแปลกใจน้อยๆว่ายูชอนช่างรู้จักเขาดีเหลือเกิน
"มือของฉันอุ่นใช่มั้ย?" ร่างสูงถามพลางกระชับมือให้แน่นอีกหน่อย
"…อุ่น มือของยูชอนอุ่น" แจจุงพยักหน้ารับ
"ฉันไม่เข้าใจนายแจจุง..ไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็ไม่เข้าใจนาย" หยุดพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับจะปลดปล่อยความรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจให้หายไปบ้าง "แต่ฉันอยู่ตรงนี้"
"…."
"ฉันยืนอยู่ข้างๆนาย ฉันอาจจะแบ่งเบาความรู้สึกเจ็บปวดของนายไม่ได้ แต่ฉันส่งความอบอุ่นผ่านไปให้นายได้"
"….."
"จับมือฉันให้แน่นๆแจจุง…จับเอาไว้ มือนายจะได้อุ่นๆ ระบายมันออกมาพร้อมกับความเย็นในมือของนายนั่นแหละ"
"….." ร่างบางพยักหน้าอีกสองสามที
"จับมือฉันให้แน่นๆแจจุง….." ยูชอนยังคงพูดต่อไป
"ขอบคุณนะยูชอน" แจจุงกล่าวตอบ ดวงตาคู่สวยยังคงปิดนิ่ง แต่มือบางกลับเป็นฝ่ายกุมมือของยูชอนไว้แน่น
คิม ยูชอนยิ้มน้อยๆเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงบีบจากมือของแจจุง
เอาความอบอุ่นของฉันไป…แลกเปลี่ยนกับความหนาวเยือกเย็นในตัวของนายแจจุง
จับมือฉันเอาไว้แน่นๆ….ไม่ต้องกลัว….
จับเอาไว้ให้แน่น….เพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยมือจากนาย
……………………………………………………………………………………
ร่างสูงก้าวเท้าลงจากรถยนต์คันหรู ดวงตาคมกวาดมองไปรอบคฤหาสน์ของตัวเอง ก่อนจะรีบพาร่างกายอันอ่อนล้าเข้ามาในตัวคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด
"ไปตามแจจุงมาทานข้าว" ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบกับสาวใช้ที่กรูกันเข้ามาช่วยถือของ
"…คุณแจจุงเธอออกไปข้างนอกคะ"
ยุนโฮเลิกคิ้ว ก่อนจะถามต่อไป
"ออกไปไหน?"
"ไม่ทราบคะ..ธ..เธอรีบร้อนออกไปเลยไม่ได้สั่งใครเอาไว้น่ะคะ"
สาวใช้ตอบตะกุกตะกัก รู้สึกกลัวเจ้านายตัวเองขึ้นมาจับใจ ใครๆก็รู้ว่าเวลาที่ยุนโฮโมโห…มันน่ากลัวขนาดไหน
ร่างสูงหมุนตัวกลับออกไปก่อนจะรีบขับรถออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
…………………………………………………………………………………………
"ยูชอน นายต้องช่วยจุนซูให้ได้นะ"
"เอ๋?" ยูชอนเลิกคิ้วสูง แจจุงหัวเราะน้อยๆกับท่าทางนั่น ขณะนี้ทั้งสองคนกำลังยืนอยู่หน้าต้นคริสมาสขนาดมหึมาหน้าห้าง พร้อมกับไอติม
"นายคงจะคิดถึงจุนซูมากเลยใช่มั้ยละ ?" แจจุงว่าทั้งๆที่ยังคงหัวเราะ
"ทำไมฉันต้องคิดถึงจุนซู!?"
"ก็..ตอนที่นายจะไป จุนซูอุส่าห์ทำอาหารให้นายกินเลยน๊า เค้าถึงได้ออกมาส่งนายช้าเพราะมัวแต่ทำแผลที่มือถูกน้ำร้อนลวกอยู่น่ะสิ"
"?"
"นายไม่รู้เหรอยูชอน!?" แจจุงตะโกนเบาๆก่อนจะรีบเล่า
"จำได้มั้ยตอนนั้นที่นายจะไปอเมริกา ฉันน่ะเอาแต่ร้องไห้ ส่วนจุนซูก็ร้องนะ ร้องหนักกว่าฉันอีก แล้วก็บอกว่าจะไปทำอาหารให้นาย"
"อาหารมือนั้นฝีมือ…จุนซู?" ยูชอนว่าพลางนึกไปถึงชุดอาหารน่ารักๆที่หน้าตาไม่ค่อยดีแต่อร่อยที่สุดในชีวิตสำหรับเขา
"ช่าย ตั้งใจทำมาก โดนน้ำร้อนลวกก็ไม่ร้องซักแอะ แต่พอนายจะไปก็ร้องแทบเป็นแทบตาย" แจจุงเลียไอติมก่อนจะหลับตาลงเพราะความเย็นแผ่ซ่านในปาก
ในขณะที่ยูชอนยืนนิ่ง…
"ฉันรู้มาตลอดยูชอน" จู่ๆน้ำเสียงที่ร่าเริงก็หายไป แจจุงกำไอติมไว้ในมือแน่นก่อนจะตั้งใจพูด
"รู้อะไร?"
"จุนซูน่ะ…รักนายมากนะ เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้ดีใจที่นายกลับมา"
"หมายความว่ายังไง?"
"เจ้าชาย….ไม่สิ…นาย…ต้องช่วยจุนซูนะ ทำให้จุนซูฟื้น"
"…ฉันไม่ใช่หมอนะแจจุง"
"แต่ฉันรู้ว่านายทำได้ยูชอน!" ร่างบางตะคอกลั่นก่อนจะปล่อยไอติมลงบนพื้น สองมือเรียวเขย่าตัวเพื่อนรักตรงหน้าแรงๆน้ำตาไหลพราก
"ฉันรู้ว่าใครจะช่วยจุนซูได้!..ฮึก…มีแต่นาย…นายเท่านั้น!..ฮึก"
ร่างบางสะอื้นไห้ ยูชอนจ้องแจจุงนิ่งก่อนจะคว้าเอาร่างบอบบางนั่นมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งพลางลูบเรือนผมนิ่มเป้นการปลอบโยน
"อย่าร้องไห้นะ…ฉันจะช่วยจุนซู เพราะงั้นอย่าร้องนะแจจุง"
"ฮึก..มีแต่นายยูชอน…แค่นายคนเดียว" ร่างบางยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"แจจุง!!!!"
เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดดังมาจากตรงร้านขายไอติมไม่ไกลนัก ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมองเห้นว่าคนที่ตะโกนเรียกชื่อเขาดังซะจนตกใจรีบผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของยูชอนนั้นเป็นใคร
"ยุนโฮ"
..............................................................................
[Redsun]
..........................................................Heart mind and Soul.................................
ความคิดเห็น