คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Coming
ภายใต้ห้องนอนใหญ่ ในคฤหาสน์ของตระกูลฮัน
แจจุงหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดเจ้าของห้องโดยไม่รู้ตัว ยุนโฮนอนลืมตาโพลงหลับไม่ลงตลอดทั้งคืน
เมื่อคืนหลังจากที่กินไข่ดาวและเบคอนไหม้ๆของแจจุง จู่ๆแจจุงก็ดูเหมือนจะไม่สบายและเป็นลมไป ใบหน้าหวานซีดขาวซะจนยุนโฮอดห่วงไม่ได้
แต่กระนั้น..จิตใต้สำนึกก็ยังร่ำร้องถึงการแก้แค้น
แม้จะโอบกอดไว้ในอ้อมกอดแต่ก็ยังคิดแผนการณ์ต่อไปเรื่อยๆ
จะหลอกล่อยังไงให้ช้ำใจมากที่สุด
จะคิดกลลวงอะไรให้เจ็บปวด…
สาสมกับทีแย่งชีวิตของจุนซูไป…
ความผิดของชอง แจจุงที่ไม่อาจให้อภัย…
แจจุงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น ก่อนจะพบกับสายตาของยุนโฮที่จ้องมองอยู่ไม่ห่าง
แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนจะพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดแน่น แต่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่ยอม
"ยะ…ยุนโฮ ปล่อย"
"ปล่อยทำไมละ? แจจุงไม่สบายนี่ครับ" รีบเปลี่ยนท่าทีน่ากลัวเมื่อครู่กลายเป็นฮัน ยุนโฮที่ใส่หน้ากากใจดีอย่างเคย
"ตะ..ตอนนี้แจจุงหายแล้วนี่นา" ร่างบางตอบพลางพองลมจนแก้มป่อง เมื่อเห็นว่ายุนโฮไม่ยอมตามใจ ก่อนจะรีบปล่อยลมออก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผลอใช้นิสัยเดิมๆ
"นอนนิ่งๆไปก่อนได้มั้ยครับ หรือให้ผมกอดเนี่ยมันน่ารังเกียจมาก?" แกล้งถามพลางทำหน้าน้อยใจก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกน้อยๆจนคนในอ้อมอดเริ่มใจเสีย
"แจจุงไม่ได้พูดอย่างนั้นนะยุนโฮ"
พูดพลางรีบตะแคงตัวมองหน้ายุนโฮทว่าคนเจ้าเล่ห์กลับตวัดวงแขนโอบรอบเอวบางพร้อมกับดึงให้เข้ามาแนบชิดซะยิ่งกว่าเดิม
"อ๊ะ!ปล่อยนะ!"
แจจุงว่าพลางดิ้นแรงๆใบหน้าหวานแดงระเรื่อ จนรู้สึกร้อนผ่าว และยิ่งรู้สึกร้อนยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงหัวใจของยุนโฮเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งไม่ต่างกัน
ฮัน ยุนโฮขวมดคิ้ว แผนการณ์ของเขาตอนนี้คือการแสร้งทำเป็นว่ารัก ทำให้แจจุงหลงเชื่อแล้วค่อยทิ้ง แต่ทำไมหัวใจถึงได้เต้นระรัวแบบนี้ เพียงได้กลิ่นกายหอมๆของคนในอ้อมกอด ก็อดไม่ได้ที่จะสูดดมความหอมนั้นจากเรือนผมนิ่ม
แจจุงเผลอแนบแก้มลงบนอกแกร่งของยุนโฮ หัวใจเต้นระรัวปฏิเสธไม่ได้ว่าโหยหาอ้อมกอดของคนคนนี้มากแค่ไหน ตั้งแต่เด็กจนถึงบัดนี้ไม่เคยมีใครเป็น รัก นอกจาก ฮัน ยุนโฮ
ต่อให้แลกกับความเจ็บปวดเพื่อให้ได้อยู่ในอ้อมกอดคนคนนี้นานอีกหน่อยก็ยอม
โง่เง่าเสียจริง…ชอง แจจุง
"ยุนโฮ"เรียกเสียงหวานอู้อี้เพราะอ้อมกอดนั้นแน่นซะเหลือเกิน
"หืม ว่าไงครับ?"
"ปล่อยได้รึยัง?"
"ยัง" ตอบทันทีอย่างรวดเร็ว ทำเอาแจจุงอดคิดไม่ได้ว่ายุนโฮเอ่อ..ช่างหน้าด้านซะจริง
"ทำไมละ ยุนโฮไม่ไปทำงานหรือไง" รีบถามละล่ำละลักเมื่อรู้ว่าอ้อมกอดแน่นนั้นค่อยๆคลายออกน้อยๆ แจจุงก้มหน้าลงซุกตรงอกของยุนโฮอีกครั้ง เมื่อร่างสูงเปลี่ยนจากการกอดแน่นมาจ้องใบหน้าเค้าแทน
"อยากนอนอยู่อ่ย่างนี้ก่อนนี่นา"
"ปล่อยได้แล้วยุนโฮ เอ่อ มันอึดอัดนะ"
แจจุงเงยหน้าขึ้นเพื่อตั้งใจจะพูดให้ชัดกว่าเดิมแต่กลายเป็นว่าต้องเขินซะจนแทบมุดแผ่นดินเมื่อหน้าของยุนโฮอยุ่ห่างจากหน้าของแจจุงไม่กี่นิ้ว
แจจุงไม่ชอบให้ยุนโฮมาจ้อง แค่อมองใกล้ๆหน้าเค้าก็แดงแล้วหากยุนดฮมาจ้องแบบนี้คงไม่ใช่แค่หน้าที่จะแดง ตัวเค้าทั้งตัวคงจะแดงไปหมดแน่ๆ
"แจจุงครับ"
"อะ…อะไรเหรอ?" ถามตะกุกตะกักเมื่อยุนโฮเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"ผมจูบคุณได้มั้ย?"
ริมฝีปากหยักไล้ไปตามเรือนผมนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่บนต้นคอ ร่างสูงกดจูบเบาๆตรงปลายผมก่อนจะถามอีกครั้ง
"ผมจูบคุณ..ได้มั้ยครับ?"
ใบหน้าหวานร้อนผ่าว เมื่อใบหน้าของยุนโฮเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจร้อนๆรดอยู่ทั่วใบหน้าหัวใจเต้นระรัวเสียงดังราวกับกลองในจังหวะดนตรีร็อค
ริมฝีปากหนาประทับลงบนหน้าผากมนเบาๆก่อนจะไล้ริมฝีปากมาที่จมูก แก้ม ริมฝีปากหนาหยุดลงตรงหน้ากลีบปากแดงอิ่ม เมื่อรู้สึกถึงไอร้อนจากหน้าหวานๆของแจจุง
"อายเหรอครับ?"
ถามใกล้ๆ ก่อนจะหัวเราะน้อยๆเมื่อคนตรงหน้าใช้มือพลักหน้าอกให้ออกไปไกลกว่านี้หน่อย ก็ยิ่งอยากแกล้ง
ริมฝีปากหนาประทับลงบนกลีบปากแดงอิ่ม ลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากแดงจนลื่นก่อนจะค่อยๆกดจูบให้หนักยิ่งกว่าเดิม พลางใช้ลิ้นดุนดันริมฝีปากหวานให้เผยอขึ้น แจจุงครางอือสองมือบางพยายามถอยตัวเองให้ออกห่างจากยุนโฮมากที่สุดแต่ร่างสูงกลับจับมือเค้าไว้พลางโน้มกายลงมาทับทั้งๆที่ริมฝีปากก็ยังไม่ห่างจากกัน
"อืม…อื้อ!!!" ยิ่งรุกล้ำก็ยิ่งหนี
สองมือเรียวพลักร่างสูงให้ออกห่าง แต่ยุนโฮกลับกดจูบลึกกว่าเดิม ลิ้นร้อนควานไปทั่วริมฝีปากจนตัวสั่นสะท้าน
"อือ…" เสียงหวานครางเล็ดลอดริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้มือบางกำชายเสื้อยุนโฮแน่น การตอบสนองเริ่มหยุดลงจนยุนโฮต้องรีบถอนริมฝีปากออกมา
คนสวยใต้ร่างกำลังหอบหนัก ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆเพื่อไขว่คว้าหาอากาศ มือหนายกขึ้นจับใบหน้าหวานๆอย่างเบามือ พลางลดริมฝีปากให้ต่ำลงระดับใบหูของคนตรงหน้า
"ผมขอโทษ"
กระซิบเบาๆข้างใบหู ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ มือหนาโอบรั้งเอวบางเข้ามาประชิดตัวจนใบหน้าของแจจุงปะทะกับอกกว้างเบาๆ
"เพราะงั้น…เพื่อเป็นการไถ่โทษ"
"…." ดวงตากลมโตเลิกขึ้นเพื่อรอคำพูดต่อไปของยุนโฮ หัวใจเต้นระรัวยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า นึกโทษตัวเองที่ใจง่ายเหลือเกิน..
"ผมจะนอนกอดคุณไว้จนกว่าคุณจะตื่น…อีกครั้ง" ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม เหมือนจะยังไม่เข้าใจคำพูดของยุนโฮ
ร่างสูงกดจูบลงบนหน้าผากเนียน พลางพูดเบาๆอีกครั้งและไม่ลืมที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกหน่อย
"วันนี้ผมไม่ไปทำงาน คุณเองก็ไม่สบายอยู่ นอนพักเถอะครับแจจุง"
เสียงทุ้มเอ่ยกล่าว แจจุงพยักหน้าน้อยๆ ร่างบางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่นก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะหลุบต่ำลงแสร้งมองไปทางอื่น เมื่ออาการเจ็บแปลบเกิดขึ้นในอก จนรู้สึกอยากอาเจียนน้อยๆ
แจจุงยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอที่ดังอยู่ข้างๆ ยุนโฮหลับไปแล้ว..
ร่างบางหลับตาลง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้ามากันแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดที่รุนแรงมากขึ้นในอก
เมื่อไหร่จะหายไปซักทีนะ…เมื่อไหร่?
ความเจ็บปวดจะจางหายไปเสียที….
…………………………………………………………………………………………….
รถปอร์เช่สีดำสนิทเทียบจอดบริเวณลานหน้าคฤหาสน์ตระกูลชอง ร่างบางก้าวลงมาจากประตูรถพร้อมๆกับร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
แจจุงยิ้มน้อยๆและคงจะรีบเดินไปหาจุนซูหากไม่ถูกแม่บ้านรั้งเอาไว้
"คุณแจจุงคะ"
"แชยอน…ฉันอยากเจอจุนซู น้องเป็นยังไงบ้าง?"
"…คุณหนูจุนซูอาการไม่ดีเลยคะ" แม่บ้านคนเก่าแก่ตอบเสียงเบา
"ว่าไงนะ!" ยุนโฮตะคอกใส่แชยอน แจจุงก้มหน้านิ่ง สองขาพาร่างตัวเองวิ่งขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ฟังคำทักท้วงจากแม่บ้านอีก
"หมายความว่ายังไงแชยอน!? จุนซูอาการไม่ดี!?"
"ค…คะ" แม่บ้านชราตอบเสียงเบากว่าเดิม ปลายเสียงสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
หล่อนรับรู้ได้ถึงความเกรี้ยวกราดในน้ำเสียงของยุนโฮเป็นอย่างดี
"เมื่อวานจู่ๆหลักจากที่…เพื่อนเธอมาเยี่ยม คุณจุนซูก็ดูอาการไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ร้ายแรงอะไรมากคะ ดิฉันได้เรียกให้คุณหมอมาตรวจแล้ว"
"แล้วหมอว่าไง!?" ยุนโฮตะคอกอีกหน แม้ในใจจะสดุดกับคำว่าเพื่อนของจุนซู แต่ก็ไม่อยากจะซักถามอะไรมาก ในเมื่อตอนนี้หัวใจเขาร้อนรุ่มเป็นไฟ
แค่อยากได้ยินว่าจุนซูปลอดภัย…อยากได้ยินว่าจุนซูไม่เป็นอะไร
"ยังไม่เป็นไรคะ แค่ร่างกายไม่ได้ขยับเขยื้อนนานไปหน่อยเลยทำให้อาการแย่ลง"
"ทำไมไม่มีใครไปคอยดูแลจุนซู!? ต้องรอให้แจจุงมาดูเองทุกเวลาเลยหรือไง!?"
ใช่…ทำไมต้องให้คนอย่าง ชอง แจจุงมาจับต้องจุนซูอยู่ตลอดเวลา
ไม่รู้หรือไง…ว่ามันน่าขยะแขยง
"เปล่าคะ พวกเราคอยดูคุณจุนซูอยู่แล้ว" แชยอนกล่าว น้ำเสียงสะบัดขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
นอกจากเธอจะรู้สึกถึงความเกรี้ยวกราดในน้ำเสียงของยุนโฮได้แล้ว
ยังรู้สึกถึง ความสับสนในน้ำเสียงของยุนโฮอีกด้วย
ยุนโฮสะบัดหน้าหนีก่อนจะรีบขึ้นบันไดไป
อย่างน้อยก็อยากเห็นว่า คนรัก ของเขายังปลอดภัย
แจจุงใช้เท้าแง้มประตูออกอย่างเบาที่สุด ไม่ใช่เพราะรู้ว่ามีใครอยู่ในห้องนอกจากจุนซู
หรือไม่ใช่ตั้งใจจะแอบฟังใคร
"จุนซู" น้ำเสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นเบาๆ ทำเอาร่างบางชะงักฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว สองมือกระชับผ้าขนหนูและน้ำอุ่นนิ่งพลางแนบแก้มลงบนกำแพงเย็นๆข้างประตู
"ทำไมไม่ยอมลืมตาขึ้นมาละครับคนดี" เอ่ยถามโดยที่ปลายเสียงสั่นสะท้าน
แจจุงยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน
"จุนซู…รู้มั้ยว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน? รู้มั้ยครับ…ว่ามันทรมาน" เสียงยุนโฮสั่นเครือจนคนฟังใจหาย
แจจุงหลับตาลงช้าๆ ราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไร
"จุนซู…ผมอยากกอดคุณแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าคุณจะแตกหักไปง่ายๆ" น้ำเสียงสั่นมากขึ้นจนพอจะรับรู้ได้ว่า ยุนโฮกำลังร้องไห้
แจจุงเงยหน้าขึ้น เหมือนไม่อยากจะฟังอีกต่อไป แต่สองเท้าก็ยังไม่ยอมขยับ
"จุนซู…ผมรักคุณเหลือเกิน"
สองขาดูเหมือนจะเย็นเฉียบ ประสาทรับรู้ดูเหมือนจะอื้ออึงไปหมด
แจจุงยังคงยืนนิ่ง
ไม่สิ…ไม่ใช่
ไม่ได้อยากจะยืนรับรู้ความจริงอันน่าเจ็บปวดเหล่านี้ แต่เพราะขยับไปไหนไม่ได้
ความเจ็บปวดมันร้าวขึ้นจนทำเอาก้าวไม่ออก
หลายคนพูดว่าแจจุงกับจุนซูเหมือนกัน
หน้าหวานเหมือนกัน แจจุงสวย จุนซูน่ารัก
ใช่…เขาไม่เถียง มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
แจจุงอ่อนโยน จุนซูร่าเริง
ใช่..ก็ไม่เถียงอีก
แจจุงเปราะบาง จุนซูเข้มแข็ง
ไม่..ไม่ใช่หรอก ทั้งฉันและจุนซูต่างเปราะบางพอๆกัน หรือบางที…จุนซูอาจจะเปราะบางซะยิ่งกว่า
แจจุงสวยเลยมีคนรักมาก ในขณะที่จุนซูน่ารักเลยมีเพื่อนมาก
ไม่จริง…
จุนซูตังหากที่สวย….เพราะเป็นจุนซูที่ทั้งสวยและน่ารัก
นอกจากจะมีเพื่อนมากแล้วยังมีคนรักมากอีกด้วย
ทุกๆคน ทั้งพ่อ…แม่…รวมทั้งยุนโฮ
หลายคนพูดว่าเหมือน….
แล้ว…
….เหมือนกันตรงไหน?
จุนซูไม่เคยถูกทิ้ง…
จุนซูไม่เคยถูกทำร้าย…
จุนซูไม่เคยต้องเจ็บปวด….
เหมือนแจจุงตรงไหน?
แจจุงไม่เคยได้รับความอ่อนโยน
แจจุงไม่เคยถูกถนอม
แจจุงไม่เคยได้รับความรักไม่ว่าจะจากใคร
แจจุง…ไม่เคยเหมือนจุนซู
ไม่เคยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว…
ถ้าหากมีคนเถียงว่าเหมือนจริง
แล้วไหนละ?
จุนซูเป็นคนดี..ไม่เคยคิดแย่งอะไรจากแจจุงเลยแม้แต่น้อย
มีเพียงแต่ชอง แจจุงคนนี้ที่คิดไม่ดี…
ความอ่อนโยน….แจจุงอยากได้
รอยยิ้ม…แจจุงอยากได้
เสียงหัวเราะ…แจจุงอยากได้
รัก…….แจจุงอยากได้
แต่มันเป็นเหมือนธาตุอากาศ
อากาศที่อยู่รอบๆตัวจุนซู…
เพราะเป็นแค่อากาศเลยไม่อาจสัมผัสหรือแตะต้องได้
แม้แต่จะรู้สึก…ก็ยังทำไม่ได้
แจจุงหลับตานิ่งพยายามฝืนเดินออกมาจากหน้าห้องให้เร็วที่สุด สองขาเรียวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ชอง แจจุงคนโง่…
แม้แต่ได้ยินแบบนี้
สัมผัสได้แบบนี้
ก็ยังไม่ยอมรับเสียที…
ว่าหัวใจของยุนโฮร่ำร้องแต่จุนซู
แต่จะทำยังไงได้….บอกแล้วไงว่าชอง แจจุงเป็นคนโง่
ต่อให้ต้องเจ็บปวดซักแค่ไหน ก็ขออยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮนานอีกหน่อยก็ยังดี…
……………………………………………………………………………………………………………………………
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เจ้าหญิงแสนสวยองค์หนึ่งถูกราชินีใจร้ายขับไล่ออกจากราชวัง พร้อมกับคำสาปของนาง
หากเมื่อใดที่ร่างกายต้องแสงจันทร์ บัดนั้นเจ้าจะกลายเป็นหงส์ในทันใด
เจ้าหญิงองค์น้อยหลบหนีเข้ามาอยู่ในป่าและเมื่อใดที่รัติกาลมาเยือนเจ้าหญิงจะต้องกลายเป็งหงส์ทุกครั้งไป
ไม่มีผู้ใดถอนคำสาปได้…นอกจากเจ้าชายที่สามารถจะมอบจุมพิตอันเกิดจากรักแท้
ร่างบางวางหนังสือลงบนเตียง
หลังจากกลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลชอง ยุนโฮก็พาเขามาส่งที่คอนโดก่อนจะรีบออกไปทันที
"แล้วฉันจะรีบกลับ"
เป็นเพียงประโยคเดียวที่พูดกับเขาก่อนที่ยุนโฮจะออกไป
ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันมาสนใจหนังสือที่วางอยู่บนเตียงอีกครั้ง
…เจ้าหญิงหงส์ขาว..
เจ้าหญิงที่รอคอยเจ้าชายงั้นเหรอ?
…..จุนซูเปรียบเสมือเจ้าหญิง…สินะ?
ส่วนเจ้าชาย…ก็คือยุนโฮ
แจจุง….คือราชินีใจร้าย หรือไม่ก็เป็นแสงจันทร์
แสงจันทร์ที่ทำร้ายเจ้าหญิงทุกค่ำคืนวัน…
"อิ ทสึ มา เตะ โม มา โม ริ ตา อิ โย โบ คุ โน อุ เด โนะ นา คา เดะ…~"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดวงตากลมโตจับจ้องมาที่โทรศัพท์ของตัวเอง คิ้วเรียวขวมดหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
"สวัสดีครับ"
"……."
"ครับ ผมแจจุงพูดครับ"
"……"
"อะไรนะครับ?"
"…….."
"ออกไปเจอ? ทำไม? คุณเป็นใครน่ะ"
"……….." ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินปลายสายพูดตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
"ยูชอน!?"
.......................................................................................................
[Redsun]
=______=;; เปล่าดองน๊าค๊า-O-"
(ผลั้วะ!) ไอ่หยา>O<! ลื้อตบหัวอั้วทำมาย? T___T (เสียงเหล่าพี่ๆตบหัวนังเรด-_-ด้วยความรัก)
เหอะๆ มาต่อละน๊าตะเอง>O<! ตอนหน้ากดดัน-_-" ยูชอนเจอแจแล้วอ่า-.,-
เอาละ ขอแย้งนิดหนึ่งก่อน-_- คอมเมนท์ 500 จริงคะ แต่ไอพีมันซ้ำ-_- หมายความว่าเรื่องนี้มีคนอ่านนิยายนังเรดแค่ไม่กี่คนแล้วก็เมนท์ๆกันไปเองงั้นรึ?!
ในเมื่อเป็นอย่างนั้น เรดของพิจารณานะคะ พิจารณาตัวเอง-_- ว่ามันยังเขียนนิยายอยู่ในระดับฮ่วยแตกบรม (ขอโทษที่ใช้คำหยาบ-_-") แล้วก็มีคนสงสารเลยช่วยกันอ่าน
คงต้องมาพิจารณากันเสียทีว่า นิยายเรื่องนี้มันควรจะเขียนหรือไม่เขียนดี
จะไม่เรียกคอมเมนท์คะ เหมือนเดิมๆ เมนท์เยอะก็อัพเยอะ เมนท์เยอะก็อัพเร็ว
พวกที่ไม่คอมเมนท์ก็ช่วยขยับมือเมนท์กันซักหน่อยนะคะ-__- นังเรดจะได้รู้ว่าตกลงอ่านกันเยอะมั้ย เท่าไหร่(คงไม่ละเอียดขนาดนั้น) ถ้ากระแสตอบรับไม่ดีจะตัดให้มันจบไปภายในสองตอนเลย-_- แบบว่าจุนซูตาย แจตาย ยุนตาย ยูชอนตาย ทุกคนตายหมด จบ-O-"
สุดท้าย สวัสดีปีใหม่นะที่รักทุกคน>O<! วันนี้เรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน^^
............วันนี้ยังเป็นอีกวันที่ฉันยังรักเธอ.................
ความคิดเห็น