คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MERRY CHRISTMAS 100%
ตอนที่ 4 MERRY CHRISTMAS
รถยนต์คันหรูพุ่งทะยานออกจากบริเวณริมคฤหาสน์ตระกูลฮัน
คงแปลกประหลาดน่าดูหากมีใครรู้ว่าเจ้าของคฤหาสน์เลือกที่จะขับรถมาจอดข้างๆรั้วคฤหาสน์ตัวเอง
ยุนโฮส่ายหัวไปมาเบาๆไล่ความภาพของแจจุงที่เล่นหิมะอยู่ตรงสวนออกไป
แต่ดูเหมือนว่าคืนนี้อากาศจะหนาวไปหน่อย…เลยทำให้ภาพที่แสนงดงามนั้นไม่ยอมจางหายไปจากหัวเสียที
ร่างสูงเหยียบคันเร่งให้ความเร็วเพิ่มขึ้น เขาต้องการไปถึงคฤหาสน์ตระกูลชองให้เร็วที่สุด
ทำไมน่ะเหรอ?
เพื่อไป เมอร์รี่คริสมาสจุนซูยังไงละ…
รถยนต์จอดที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลชอง ยุนโฮนั่งเม้มริมฝีปากอยู่ในรถ หัวสมองตีกันวุ่นทำให้คิดอะไรไม่ออก
"Merry Christmas Junsu" พูดเบาๆก่อนจะขับต่อไป
ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องเข้าไปหาจุนซูถึงในห้อง จูบราตรีสวัสดิ์ แล้ว เมอร์รี่คริสมาสใกล้ๆ
แต่กลับทำไมไม่ได้
แม้สาเหตุจะดูไม่น่าพิศมัยนัก แต่ยุนโฮก็ไม่อาจจะลงจากรถแล้วใช้เวลาทั้งหมดในค่ำคืนนี้ให้จุนซูได้จริงๆ
ร่างสูงหักพวงมาลัยบึ่งรถกลับ คฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
….ซานตาครอสใจดีกับชอง แจจุงแล้ว…
ร่างบางนั่งสั่นสะท้านอยู่ตรงสวน ริมฝีปากที่เคยสีแดงสดเมื่อครู่บัดนี้ขาวซีด มือบางมีเลือดไหลน้อยๆเพราะแช่หิมะนานเกินไป
เป็นอีกปีที่คำภาวนาไม่ได้ผลสินะ
แจจุงคิด มือเรียวยกขึ้นกระชับเสื้อกันหนาวเป็นรอบที่ 4 ของวัน ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นปัดหิมะออกจากผมช้าๆ
หมดเวลาฝันเฟื้องแล้ว…ต้องตื่นซักที
ดวงตากลมโตเบิกกว้างริมฝีปากอิ่มขยับน้อยๆ มือบางสั่นระริกไม่ได้หนาว…แต่เพราะไม่แน่ใจ
ว่ากำลังตื่น…หรือกำลังฝันกันแน่
"ยุน..โฮ?" แจจุงพูดเบาๆพลางจ้องมองคนที่กำลังหอบแฮ่กๆอยู่ตรงหน้า
หมับ!
สัมผัสอบอุ่นเกิดขึ้นในชั่วเสี้ยววินาทีและยังคงอยู่แม้จะผ่านไปหลายนาทีแล้วก็ตาม
"ใครใช้ให้นายมาเล่นหิมะตอนกลางดึกแบบนี้"
"….."
"รู้บ้างมั้ยว่าฉันจะเป็นห่วงแค่ไหน"
"….."
"บอกแล้วไงว่าห้ามออกมา แล้วก็ไม่ต้องรอฉัน"
"……."
นี่คงเป็นความฝัน…หรือเป็นการเล่นตลกของซานตาครอส…
คงไม่ใช่ความจริง เพราะในความเป็นจริงแล้ว ยุนโฮไม่มีทางยืนอยู่ตรงนี้ได้
……ซานตาครอส….ช่างใจดีเหลือเกิน…
"นายทำให้ฉันคลั่ง แจจุง"
"…ฮึก!…ฮือ!"
ร่างบางปล่อยโฮลั่นมือเรียวสั่นระริกแต่ก็ยกขึ้นโอบรอบตัวยุนโฮ รับสัมผัสอบอุ่นนั้นแต่โดยดี
เป็นกอดแรกที่รู้สึกได้ว่า "กอด" จริงๆ
"ร้องไห้ทำไมครับคนดี?" ยุนโฮถามพลางกอดแจจุงไว้หลวมๆให้พอเห็นหน้า…และเช็ดน้ำตาได้
"ฮือ…ฮือ…."
แต่คนสวยยังคงร้องไห้ไม่หยุด ยุนโฮมองคนตรงหน้าพลางเกลี่ยน้ำตาไปเรื่อยๆ
ที่รีบวิ่งมาจากหน้าคฤหาสน์ของตัวเองทั้งๆที่ขับรถเข้ามาก็ได้
หัวใจร้อนรุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ หัวสมองคิดแต่เรื่องไม่ดีๆ
แจจุงจะไม่สบายบ้างละ แจจุงจะหนาวบ้างละ แจจุงจะเป็นลมบ้างละ…
เป็นเพราะแผนการที่ตั้งใจจะหลอกมันฝังอยู่ในหัวใจด้วยใช่มั้ย? คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วง…..ไม่
ไม่มีทาง….เป็นเพราะแผนการนั้นมันฝังรากลึกลงในหัวใจแน่ๆ ถึงได้รู้สึกร้อนรนแบบนี้
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักแต่ยุนโฮก็รู้สึกดีที่ได้สัมผัสแจจุง รู้ว่าเนื้อตัวยุงอุ่นดีไม่ได้เย็นชืดเหมือนที่คิด
"นะ…นายเสร็จงานแล้วเหรอ?" หลังจากที่ร่างบางสะอึกสะอื้นได้ซักพัก ก็เงยหน้าขึ้นถาม ยุนโฮยิ้มน้อยๆพลางลูบปอยผมที่ตกลงมาข้างๆตาของแจจุงทัดหูไว้เบาๆ
"ใช่ เสร็จแล้ว"
"ละ…แล้วกินอะไรมารึยัง?"
"ยัง"
"หิวมั้ย?"
"……" เงียบกันไปพักใหญ่ แจจุงเงยหน้าขึ้นช้าๆจ้องมองยุนโฮที่ตอนนี้ทำหน้าครุ่นคิด จนดูเหมือนหนักใจ
"ทำไมเหรอ?"
"ฉันกำลังตัดสินใจ…ว่าจะกินไข่ดาวไหม้ๆของนายหรือนมอุ่นๆของคุณแม่บ้านดี"
"ยุนโฮ!"
ร่างบางตะหวาดเบาๆแก้มใสแดงระเรื่อเมื่อถูกพูดถึงอาหารที่ไม่ได้เรื่องของตัวเอง
"แต่ผมคิดได้แล้วละ"
"เอ๋?"
"คืนนี้จะยอมกินไข่ดาวไหม้ๆก็ได้นะ"
"จะ…จริงเหรอ?"
"จริงสิ แต่แจจุงต้องเข้าไปในบ้านเดี๋ยวเลยนะครับ มือเย็นหมดแล้ว" ยุนโฮพูดพลางจับมือเย็นจัดของแจจุงขึ้นมาก่อนจะขวมดคิ้วเมื่อเห็นคนสวยนิ่วหน้า
"แจจุง!"
"ขะ…ขอโทษยุนโฮ"
"ทำไมเล่นไม่ระวังเลย!? มือแตกหมดแล้ว!"
"ก็..หิมะมันนุ่มนี่นา"
"เข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลยแล้วไปทำแผล"
"แต่ว่า…"
"ไม่มีแต่ เดี๋ยวยุนโฮทำแผลให้ไม่ดีหรือไง?" ยุนโฮพูดพลางยิ้มน้อยๆก่อนจะใช้โอากศที่แจจุงกำลังหลุบตาต่ำไม่กล้าจ้องหน้าด้วยความเขิอาย ช้อนร่างบางขึ้นมาในอ้อมกอด
"ยะ..ยุนโฮ!?"
"ไม่เป็นไร หมีน่ะเดินเร็วจะตายไป^^"
แก้มใสแดงระเรื่อ มือบางยกขึ้นคล้องคอร่างสูงแต่โดยดี ใบหน้าหวานซุกลงตรงอกแกร่งอย่างเขินอาย
ไม่รู้ว่าทำไม….
อาจเป็นเพราะต้องการทำดีให้มากๆให้แจจุงรักมากๆ…แล้วค่อยทำให้เจ็บปวด
แต่หัวใจกลับไม่บอกอย่างนั้น
บางอย่างกำลังเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกกำลังบอกว่าบางสิ่งกำลังเกิดขึ้น บางสิ่ง…ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ยุนโฮชะลอฝีเท้าลงโดยอัตโนมัติ
เผื่อว่าเวลาแห่งความสุขนี้….จะอยู่นานอีกหน่อย….
ยุนโฮนั่งเคาะนิ้วเล่นอยู่บนโต๊ะอาหาร ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว
…เผลอใจไปกับรสสัมผัสอันอ่อนโยนและนุ่มนวล…
เรือนร่างบอบบาง เอวคอด ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ กับใบหน้าขาวใสที่แดงระเรื่อน้อยๆทำให้อดคิดไม่ได้ว่า แจจุงนั้นช่างต่างกับจุนซู
ใช่…ต่างกันมาก…เพราะเป็นคนละคน
ยุนโฮนิ่วหน้ารู้สึกเจ็บเกร็งที่หน้าอกน้อยๆ ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
ที่เมื่อกี้ทำดีกับแจจุง…เป็นเพราะแผนการณ์…สินะ
เพราะเราเคร่งเครียดมากเกินไปเลยเผลอ….ใช่ไหม?
จะรู้สึกดีกับแจจุงได้ยังไงกันเล่า?
จะรู้สึกดีกับคนที่แย่งชิงความรักของตัวเองไป…ได้ยังไงกัน?
จุนซู…..พี่ขอโทษ
"~ครืด ครืด~" ดูเหมือนเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะจะทำให้ยุนโฮตื่นจากภวังค์อย่างรวดเร็ว ร่างสูงโน้มตัวลงหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมาก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง
"ว่าไง?"
"……."
"ฉันไม่ว่าง เอาไว้พรุ่งนี้"
พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ไปเสียดื้อๆ บ่นพึมพำถึงเรื่องานของบริษัททำให้ลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่เมื่อครู่
"ยุนโฮ เสร็จแล้ววันนี้ทำดีที่สุดในชีวิตเลยละ…"
ชอง แจจุงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวยิ้มร่า ก่อนจะยื่นจานหรูราคาแพงให้กับคนตรงหน้า
แก้มใสเป็นสีชมพูระเรื่อ
"นี่อะไร?"
"เอ่อ…ไข่ดาวกับเบคอนน่ะ" แจจุงตอบพลางยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองเบาๆ
"ผมรู้ว่าไอ้ไหม้ๆที่เป็นวงกลมเนี่ยคือไข่ดาว…แต่ก้อนดำๆเนี่ยเบคอนแน่เหรอ?" ยุนโฮว่าย่นจมูกก่อนจะแกล้งดมอาหารในจากฟุดฟิต
"บะ…เบคอนน่ะสิ!" แจจุงพูดเสียงดัง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
"……." ยุนโฮกลั้นหัวเราะน้อยๆก่อนจะนั่งนิ่ง ทำใจกับอาหารตรงหน้า
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนทำตั้งใจทำมันสุดชีวิต…ขืนไม่กินให้หมดมีหวังแจจุงได้ร้องไห้อีกแน่ๆ
ยุนโฮรู้สึกเจ็บขึ้นมานิดๆเมื่อนึกถึงภาพตอนที่แจจุงร้องไห้
ช่างน่าสงสาร….น่าเห็นใจ
แจจุงมองคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ จนคนถูกมองรู้สึกเกร็งน้อยๆ
หิมะยังคงตกอย่างต่อเนื่อง หิมะที่หนาวเหน็บและเย็นชา…
ทว่าน่าแปลกเหลือเกินที่คนสองคนในคฤหาสน์กลับรู้สึกอบอุ่นใจจนบอกไม่ถูก
อบอุ่นมาก…ซะจนลืมเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังขึ้นในหัวใจ
ปาร์คยูชอนกระชับเสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนก่อนจะเป่าลมออกมาเบาๆเพื่อบรรเทาความหนาว ร่างสูงนั่งลงอยู่ข้างๆเตียงจุนซูสองมือหนากุมมือบางของคนที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ไม่ปล่อย
"Merry Christmas Junsu" พูดเบาๆก่อนจะจุมพิตตรงหน้าผากมนและนั่งลงอีกครั้ง
"และ…ราตรีสวัสดิ์"
โน้มตัวลงไปกระซิบข้างใบหู ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงเข้าสู่นิทราแห่งความฝันอีกครั้ง….
"ยูชอน!!!" น้ำเสียงแหลมเล็กที่คุ้นเคยดังขึ้นก่อนที่ยูชอนจะล้มลงบนพื้นสีขาวสะอาดอีกครั้ง รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยเมื่อโดนกระแทกเข้าเต็มๆรัก
"โอย…เจ็บนะจุนซู"
"รอตั้งนานแหนะ! ทำไมเพิ่งมาละ!?" ร่างบางกล่าวยิ้มๆ ชอง จุนซูที่ดูมีสุขภาพแข็งแรงดีลุกขึ้นก่อนจะช่วยฉุดยูชอนให้ลุกขึ้นตามๆกัน
"รอเหรอ?" ยูชอนถามพลางนวดข้อมือตัวเองไปมา รู้สึกเจ็บไม่ใช่เล่นอย่างกับว่านี่ไม่ใช่ความฝันเลยแฮะ
"รอสิ…ถ้าไม่มียูชอนที่นี่ก็ไม่มีใครเลย"
"จุนซู เรียกพี่ยูชอนสิ ฉันอายุมากกว่านายนะ" ยูชอนถอนหายใจน้อยๆ เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆของจุนซูที่พูดถึง "ที่นี่" ก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น
"ทำไมต้องเรียกพี่ยูชอนละ? ก่อนนายจะไปฉันก็เรียกนายว่ายูชอนเฉยๆ" จุนซูตอบพลางหัวเราะคิกคัก รู้ทั้งรู้ว่ายูชอนอายุมากกว่าแถมยังเป็น…เพื่อนของพี่แจจุงแต่ก็อดแกล้งไม่ได้
"แย่จังเลยแฮะ วันนี้อุ่ส่าห์ตั้งใจมาเมอร์รี่คริสมาสเด็กดีซักหน่อย กลายเป็นมาเจอเด็กดื้อแทน…กลับบ้านดีกว่า" ยูชอนเอ่ยน้ำเสียงเจือปนไปด้วยความผิดหวังทำเอาจุนซูหน้าเสีย
"ดะ..เดี๋ยว!พะ..พี่ยูชอน!จุนซูขอโทษ…ขอโทษนะ!" ร่างเล็กตะโกนพลางกอดยูชอนอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเซไปข้างหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงปะทะด้านหลัง
"ยอมเรียกแล้วเหรอ? ไม่สนุกเลยแฮะยอมง่ายจังเลย ฮ่าฮ่า" ยูชอนหัวเราะเสียงดังพลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับจุนซูที่ตอนนี้เลิกกอดเขาและยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ
"พี่ยูชอนแกล้งเหรอ!"
"ขอโทษน่า…น้า อุส่าห์ถ่อมาจากอเมริกาเพื่อมาพูดเมอร์รี่คริสมาสเลยน้า"
"ที่หายไปหลายวันเพราะกลับไปอเมริกาเหรอฮะ?" จุนซูเอียงคอถามอย่างสงสัย ยูชอนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
"ใช่ ไปสะสางงานที่ค้างเอาไว้น่ะ ตอนนี้ว่างเลยมาแกล้งคนป่วยเล่น" ยูชอนตอบยิ้มๆ
"พี่ยูชอน…วันนี้คริสมาสจริงๆใช่ไหม?"
"ทำไมถามอย่างนั้นละ?"
"…ก็..คิดว่าต้องใช่แน่ ซานตาครอสใจดีอีกแล้วน่ะ" จุนซูตอบพลางยิ้มจนตาหยี
ใช่ ปีนี้ซานตาครอสช่างใจดีกว่าปีไหนๆ
ทุกปีที่เฝ้าภาวนาขอ ขอแค่ พี่ยูชอน… ซานตาครอสใจดีกับชอง จุนซูเสมอ
รอยยิ้มหวานๆหุบลงทันทีเมื่อคิดได้ถึงเรื่องที่อยากจะพูด
"พี่ยูชอนฮะ" จุนซูว่าพลางจับเสื้อยูชอนอีกครั้งร่างสูงมองตาม
"ทำไมเหรอ?"
"พี่ยูชอน…ช่วยพี่ไปดูพี่แจจุงหน่อยได้มั้ย?" จุนซูถามพลางกัดริมฝีปากล่างเบาๆ รู้สึกหวิวๆเมื่อต้องพูดถึงพี่ชายต่อหน้าคนคนนี้
เจ็บปวดทุกครั้งที่มองยูชอนเวลาพูดถึงพี่แจจุง
"แจจุงทำไมเหรอ!?" แสดงอาการจนแทบปิดไว้ไม่มิด ยูชอนคว้าไหล่เล็กที่สั่นน้อยๆก่อนจะเขย่าเบาๆอย่างร้อนใจ
"อะ..เอ่อ ผมเห็นพี่แจจุงดูไม่ค่อยดี จุนซูหมายถึง" เว้นประโยคนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อพลางก้มหน้า ไม่อยากจะพูดอีกแล้วเรื่องพี่แจจุง…ไม่อยากเลย"ตอนที่พี่แจจุงมาเยี่ยม พี่แจจุงดูไม่ค่อยสบาย"
"จริงเหรอ!? แย่จริงๆ หมอนั่นยิ่งไม่รู้ขีดจำกัดของร่างกายตัวเอง ขืนเป็นลมไปจะทำยังไงเนี่ย!" ยูชอนพูดอย่างร้อนรน มือหนาปล่อยไหล่จุนซูก่อนจะยกขึ้นจับริมฝีปากอย่างร้อนใจ
จนคนที่มองอยู่อดคิดไม่ได้
ห่วงใยและห่วงหาซะจน….น่าอิจฉา….
"แจจุงน่ะอ่อนโยนแล้วก็บอบบาง ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ ชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย คิดอย่างนั้นมั้ยตัวเล็ก?" ยูชอนพูดยิ้มๆพลางหันมาถามความคิดเห็นคนข้างๆ แต่กลับไม่มองหน้า ดวงตาคมจ้องมองไปยังพื้นสีขาวที่ว่างเปล่าราวกับกำลังคิดถึงใครบางคน จนเหม่อลอย
"…ฮะ" จุนซูตอบรับเบาๆ น้ำใสๆเอ่อคลอจนดวงตาพร่ามัวแต่กระนั้นจุนซูก็ยังรักษาน้ำเสียงได้อย่างปกติดี
"ตอนนั้นน่ะตอนเด็กๆพี่เคยไปเล่นกับแจจุงแล้วหกล้มด้วย แจจุงร้องไห้ใหญ่เลย ตอนนั้นน่ะน่ารักจริงๆเลยนะ จุนซูคิดอย่างนั้นมั้ย?" ราวกับภาวนาขอให้คนที่อยากเจอและห่วงหาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า
ในขณะที่อีกคน…ได้แต่เฝ้าภาวนาไม่ให้คนตรงหน้าหายตัวไป….
"ฮะ" จุนซูตอบในขณะที่หัวใจกำลังกรีดร้อง
พอซักที…."แล้วแจจุงก็…."
หยุดได้แล้ว…."ทีนี้นะพี่ก็เลยอุ้มแจจุงเอาไว้…."
ไม่อยากฟัง…เลิกพูดถึงเขาซักที!
"พอแล้ว!" ร่างบางตะโกนเสียงลั่น ยูชอนหยุดพูดพลางหันหน้ามามองคนตัวเล้กที่ยืนตัวสั่น
"จุนซูเป็นอะไร?!" ยูชอนถามพลางพยายามมองหน้าแต่ร่างเล้กกลับไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเอาแต่ก้มหน้าท่าเดียว
"เดี๋ยวสิจุนซู…เป็นอะไร?"
เป็นอะไรเหรอ…?
ผมก็เป็นแค่ชอง จุนซูไงพี่ยูชอน ชอง จุนซู….ที่ไม่ใช่ ชอง แจจุง
"พี่ไม่รู้เหรอ?" ร่างบางเงยหน้าขึ้นพร้อมกับถามเบาๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ ก่อนจะจ้องหน้ายูชอนนิ่ง
ร่างสูงผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าจุนซูร้องไห้ ยูชอนรู้สึกเจ็บที่หน้าอกหน่อยๆ ใบหน้าหวานๆของแจจุงปรากฎขึ้นมาซ้อนทับคนตรงหน้าจนมิด…
ในขณะที่จุนซูร้องไห้…หัวใจเขาเอาแต่นึกถึงแจจุง
หากแจจุงร้องไห้บ้างเล่า…จะน่าสงสารขนาดนี้บ้างหรือเปล่า?
"จุนซู…พี่ต้องไปแล้ว" แม้จะสงสารจุนซูแต่แจจุงก็ต้องมาเป็นที่ 1 อยู่ดี ยูชอนกัดริมฝีปากก่อนจะหันหลังกลับ…
"พี่ยูชอน…ผมรักพี่นะฮะ" จุนซูตะโกนก้อง ร่างบางในชุดขาววิ่งเข้าสวมกอดร่างสูงตรงหน้าพลางสะอื้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"….จุนซู"
"ฮึก…ฮือ…ผมรักพี่!…จุนซูรักพี่ยูชอน"
"จุนซู…พี่.." ยูชอนอึกอัก มือหนายกขึ้นตั้งใจจะแกะมือเรียวของใครบางคนที่สวมกอดเอาไว้…แต่ก็ไม่กล้า
"ได้โปรด…ฮือ…อยู่กับผม"
"จุนซู..พี่ขอโทษ" คำพูดที่แฝงความห่วงใยระคนสงสารเจือปนอยู่ในน้ำเสียงของยูชอนทำเอาจุนซูใจหายวูบ
"อย่า…ฮึก…อย่า" ร่างเล็กพูดละล่ำละลั่กมือเรียวกำชายเสื้อของยูชอนแน่น
"…ขอโทษจุนซู….พี่…"
"อย่านะ!..ฮึก!…อย่าพูดนะ…ได้โปรดเถอะ"
"แต่พี่รั…."
"ไม่!อย่าพูดนะ! ฮือ…ไม่อยากฟัง!" ร่างบางตะโกนลั่นพลางจับชายเสื้อแน่นซะจนยูชอนอดคิดไม่ได้ว่ามันจะขาดคามือ…
"ขอโทษจุนซู…พี่…รักแจจุง"
"….ฮึก!…."
"…พี่ขอโทษ" ยูชอนพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด มือหนาแกะมือบางที่ตอนนี้อ่อนแรงมากซะจนคิดว่าแค่สะกิดก็คงจะหลุด ยูชอนหกลับตาแน่นก่อนจะหันไปเผชิญกับจุนซูที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กก้มหน้าลงและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา
"เมอร์รี่คริสมาสนะตัวเล็ก" ร่างสูงกล่าวเบาๆตั้งใจจะจูบลงบนหน้าผากเป็นการอวยพรแต่ก็เปลี่ยนเป็นยกมือขึ้นลูบหัวแทน
"……"
"พี่ไปแล้วนะครับจุนซู"
ชอง จุนซูนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ยูชอนถอนหายใจเบาๆก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ตื่นจากความฝันที่แสนโหดร้ายนี่เสียที…
ไม่ใช่โหดร้ายสำหรับเขา
…แต่โหดร้ายสำหรับจุนซู….
ทุกคนโหยหาและรอคอยความรัก
แต่จะมีรักใดที่สมหวัง?
ใน 100 คนจะมีซักกี่คน….ที่ได้ครอบครอง
"หัวใจเรามักจะเล่นตลกกับเราเสมอ" เป็นคำพูดที่จุนซูได้ยินบ่อยๆ จากปากที่ชายคนสวย ชอง แจจุง
ร่างบางนั่งนิ่งอยู่ในอาณาจักรสีขาวเวิ้งว้างที่ไกลสุดลูกหูลูกตา
"หัวใจเล่นตลกคืออะไรพี่แจจุง…." จุนซูพูดเบาๆก่อนจะซบหน้าลงกับเข่า
หัวใจเล่นตลกคือหัวใจพยายามจะแสดงตลกให้เราดูอย่างนั้นหรือ?
งั้นตอนนี้ผมอยากให้หัวใจเล่นตลก…เอาให้สนุกๆมากๆ
มาก…ซะจนลืมความเจ็บปวดที่มีอยู่ในตอนนี้
ทำไมหัวใจผมมันถึงได้ซื่อตรง…ไม่ยอมเล่นตลกบ้างเลยละ
พี่แจจุง…
Next C.>>>>
"ฉันอยากจูบนาย" ร่างสูงพูด สองมือหนาโอบรอบเอวบางพลางดึงรั้งให้คนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
ริมฝีปากหยักไล้ไปตามเรือนผมนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่บนต้นคอ ร่างสูงกดจูบเบาๆตรงปลายผมก่อนจะถามอีกครั้ง
"ผมจูบคุณได้มั้ย?"
ไม่เมนท์ไม่อัพ>O<! รอ 500 คะ-O-" (ดีใจ เยสส>___<! ยืดเวลาได้อีกนาน ฮี่ๆ)
ความคิดเห็น