คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Remember....100%
ตอนที่ 3 Remember 100% (25/12/49)
ไม่เมนท์ ไม่อัพ-.,- น้อยใจ หมักดอง -O- จบ (ก๊าก>O<!)
หากมีใครซักคนที่รับรู้ความเจ็บปวดของฉันอยู่บ้าง…
ฉันหวังว่าเค้าจะกอดฉันเอาไว้….
เหมือนตอนนั้น…
ที่นายกอดฉันไว้..ยุนโฮ
พลั่ก!
"แง!!!" เด็กน้อยแหกปากร้องลั่น ริมฝีปากสีชมพูอิ่มขยับติดต่อกันหลายๆครั้ง พลางเปล่งเสียงร้องที่ดังกว่าเดิม ชอง แจจุงที่อายุ 10 ขวบ นั่งอยู่บนพื้นดินเรียบๆ มือเล็กจับเข่าตัวเองที่เริ่มมีเลือดไหล
"แจจุงเป็นไงมั่ง!?" เด็กชายตัวเล็กอีกคนถามพลางเดินกะเพลกๆเข้ามาใกล้ ศีรษะแตกมีเลือดไหลเป็นทางยาว ฮัน ยุนโฮอายุ 10 ปีรีบเดินมาดูร่างบางที่ตกต้นไม้ลงมาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
"เจ็บ ฮือ แจจุงเจ็บ! ฮือ..ยุนโฮ" เด็กน้อยเบะปากร้องไห้เสียงดังอีกหน ร่างบางสะอื้นพลางจับเสื้อยุนโฮไว้แน่น
"ขอโทษนะแจจุง ฉันไม่น่าพานายมาปีนต้นไม้เลย" ร่างเล็กกล่าวก่อนจะค่อยๆก้มหลังลงอยู่ตรงหน้าแจจุงเป็นเชิงให้แจจุงขึ้นขี่
"ฮือ..เจ็บ" แจจุงยังคงก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่หยุดจนยุนโฮต้องสะกิดเบาๆ
"ขึ้นหลังสิ ไม่ต้องร้องนะจะรีบพากลับบ้าน"
"ฮือ..แต่แจจุงเจ็บ…โฮ!!" ยังคงโวยวายไม่หยุด แก้มใสเป็นสีชมพูระเรื่อเมื่อร้องไห้หนักขึ้น
"ยุนโฮไม่โกหกแจจุงหรอกครับ ขึ้นมาเร็วตัวเล็ก" ร่างสูงหว่านล้อมอีกหน เริ่มรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าแจจุงยังร้องไห้แถมหนักกว่าเดิม
"..ฮือ..อึก!…จะ..จริงนะ" พูดพลางสะอื้นน้อยๆ เมื่อร่างสูงพยักหน้าให้ รอยยิ้มสวยจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับขยับร่างขึ้นขี่หลังยุนโฮช้าๆ
รอยยิ้มเสียงหัวเราะดังไปตลอดทาง แม้ว่ามันจะดูทุลักทุเลพอดู เมื่อเด็กชายตัวสูงราวๆ 160 เซนกำลังแบกเด็กชายตัวเล้กที่สูงราวๆ 150 เซนขึ้นบนหลัง คนที่แบกทั้งหัวแตกทั้งเจ็บขา ในขณะที่คนถูกแบกมีเพียงรอยถลอกเล็กน้อยที่เข่า
จะเป็นภาพเดียวที่อยู่ในความทรงจำตลอดไป
จะเป็นความทรงจำอันล้ำค่าในหัวใจนานแสนนาน
เปลือกตาบางขยับเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดช้าๆ ดวงตากลมโตจ้องมองตรงหน้าก่อนที่ใบหน้าหวานนั้นจะขึ้นสีระเรื่อ
อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ บ่งบอกเป็นอย่างดีว่าเจ้าของ อ้อมกอด กำลังนอนหลับสนิท
แจจุงไม่กล้าขยับตัว เพราะหากเขาขยับอีกนิดริมฝีปากของยุนโฮกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของเขาจะแตะกันทันที ร่างบางหายใจเบาลง เกร็จซะจนรู้สึกว่าหายใจไม่ออก
เผลกัดริมฝีปากตัวเองช้าๆก่อนจะข่มใจหลับตาลง แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งที่หัวใจเต้นแรงซะจนกลัวว่าคนที่นอนอยู่ตรงหน้าจะได้ยิน รอยยิ้มอ่อนๆระบายยนใบหน้าเมื่อนึกได้ถึงความฝันเมื่อซักครู่
ความฝันช่างหอมหวาน…อย่างที่ไม่เป็นมาก่อน
ฝันถึงสมัยเด็กตอนที่เขาและยุนโฮยังไม่เป็นแบบนี้…
ยุนโฮที่เสียสละ…ยุนโฮที่อ่อนโยน
ยุนโฮที่เป็นรักแรกของแจจุงนับแต่นั้นจนถึงบัดนี้
เป็นความทรงจำอันมีค่า..ของแจจุงกับยุนโฮ
"ทำไมนายถึงนอนยิ้ม?" น้ำเสียงเย็นๆรดอยู่ข้างใบหู ร่างบางลืมตาโพลงมือเล็กจับใบหูตัวเองเอาไว้ แก้มใสเนียนแดงระเรื่อชวนมอง..
"…ตะ…ตื่นแล้วเหรอ?" แจจุงถามตะกุกตะกักพลางจะขยับตัวเพื่อเว้นระยะห่างจากยุนโฮ คิ้วสวยขมวดอย่างุนงงเมื่อพบว่าไม่สามารถขยับไปไหนเหตุผลก็เนื่องมาจากมือของใครบางคนโอบกอดเอาไว้แน่น
"ฉันตื่น…ก่อนที่นายจะตื่นซะอีก" ยุนโฮกระซิบพลางกดจมูกลงบนเรือนผมนิ่มสูดดมความหอมจากร่างเล็กตรงหน้าช้าๆ คนสวยเบิกตากว้าง งุนงงกับการกระทำที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของยุนโฮ
"..จะทำอะไร" แจจุงเอ่ยถามพลางดิ้นไปมาหลบสัมผัสชวนรำคาญตรงหน้าผาก
"..ฉันว่านายเสนอตัวเข้ามาเป็นทาสเองไม่ใช่หรือไง!?"
"ฉันก็ต้องล้างจานถูบ้านให้นาย ไม่ใช่บะ..แบบนี้" จากความฝันที่เพิ่งนึกถึงไปเมื่อครู่ ทำเอานิสัยเดิมๆของแจจุงกลับมาอีกครั้ง ร่างบางบ่นขมุบขมิบก่อนจะรู้สึกตัว ว่าเผลอไป..
"ตอนเด็กๆ..นายไม่เงียบอย่างงี้ ออกจะต่อปากต่อคำด้วยซ้ำ" ยุนโฮว่า ก่อนจะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากมนเบาๆ
"…." ดวงตากลมโตมองท่าทางของยุนโฮอย่างสงสัย ร่างสูงกระแอมเบาๆสองสามที ก่อนจะพูดเสียงดัง
"ที่ผ่านมา..ฉันขอโทษ ฉันมันโง่เองแจจุงเพราะเสียใจจนน่ามือตามัว ที่จุนซูเป็นแบบนั้นมันไม่ใช่เพราะนายเลยซักนิดเดียว"
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่กำลังได้ยิน
ยุนโฮขอโทษ?…กำลังพูดว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา…งั้นเหรอ? ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กในอ้อมกอด ก่อนจะกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ลอบกระซิบข้างหูแผ่วเบา
"ยกโทษให้ฉันนะ..แจจุง"
ร่างบางนิ่งเงียบ ไม่ได้ขืนตัวออกจากอ้อมกอดแต่อย่างใด อดคิดไม่ได้ว่าอ้อมกอดที่คุ้นเคยนี้มันอุ่นเหลือเกิน คนสวยพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงให้รู้ว่าไม่เคยโกรธยุนโฮเลยแม้แต่น้อย
ใช่…แม้แต่คิดจะโกรธยุนโฮยังทำไม่ได้…อย่าพูดถึงคำว่าเกลียดเลย
ไม่มีทาง..
"ไม่โกรธจริงเหรอ?"
"..อืม"
"จริงๆนะ?" ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน ทำเอายุนโฮสะอึกไปชั่วขณะ
"จริงสิ ไม่โกรธยุนโฮ" แจจุงตอบพลางก้มหน้าลง รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อยุนโฮอยู่ใกล้ๆ
"นายยังรู้สึกแย่อยู่มั้ย? เมื่อคืนก็ไม่สบาย ขอโทษนะ" พูดพลางยันตัวเองขึ้นนั่งก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
"ไม่…ฉันหายแล้วละ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่บนเตียงได้ละ?"
"ฉันอุ้มนายมาน่ะ" ยุนโฮตอบพลางเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่าง
แจจุงลอบยิ้มนิดๆ รู้สึกเหมือนกำลังย้อนอดีตไปเมื่อตอนเด็กๆอีกครั้ง ยุนโฮที่เป็นคนใจดีและอ่อนโยนคนเดิม แจจุงที่ร่าเริงและสนุกสนาน แต่จู่ๆรอยยิ้มนั่นก็หุบลงเมื่อนึกถึงใบหน้าน้องชายที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง
แค่เปลือกเปล่าๆของน้องชาย…เปลือกของจุนซู…
"…ไม่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้!" แจจุงตะโกนลั่น พลางหอบเบาๆเมื่อรู้สึกเหนื่อยและเจ็บจี๊ดที่หน้าอก มือเรียวพลักดันคนตัวใหญ่บนเตียงแรงๆ ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างคาดคั้น
"จุนซู…ฉันจะไปหาจุนซู!"
"เดี๋ยว เดี๋ยว!? แจจุงเป็นอะไร!?" ยุนโฮตกใจกับการกระทำของร่างบางตรงหน้า วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางก่อนจะดึงคนสวยเข้ามาแนบชิด มืออีกข้างลูบหลังเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
"..ฮึก!..จุนซู…พาฉันไปหาจุนซู"
สะอึกสะอื้นทันทีที่ถูกดอบกอดอีกครั้งน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว แจจุงตัวสั่นระริกในอ้อมกอดของยุนโฮร่างบางเอาแต่ครางเรียกชื่อจุนซูไม่หยุดหย่อน
"ฉันจะพาไปนะ ไปหาจุนซูกัน"เว้นช่วงประโยคไว้ระยะหนึ่ง ใบหน้าคมดูเจ็บปวด ก่อนจะพูดต่อไป"ไปอาบน้ำนะแจจุง"
"..ฮึก..พาไปหาจุนซูนะคุณยุนโฮ" ร่างบางสะอื้นเบาๆ
"ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว บอกแล้วไงว่าผมขอโทษ ผมมันผิดเอง อย่าเรียกอีกเลยนะ ไปอาบน้ำเถอะ"
"อื้อ"
"อาบเองได้รึเปล่า? หรือว่าไม่มีแรง?" ยุนโฮถามก่อนจะจับไหล่บางที่สั่นสะท้านนั้นเบาๆ ให้ตัวเองได้มองหน้าแจจุง
"อาบได้..ขอบใจนะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้วรีบไปหาจุนซูกันนะ"
"ครับ"
ร่างสูงรับคำ แจจุงเดินลงจากเตียงก่อนจะเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ยุนโฮลุกขึ้นจากเตียง มือหนาล๊อกประตุห้องนอนตัวเอง ก่อนจะตรงเข้าไปที่เตียงหยิบหมอนที่ร่างบางนอนหนุนขว้างลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าแตะแรงๆจนหมอนกระเด็นไปตรงกระจกริมหน้าต่าง
ใบหน้าคมเหยเกด้วยความเจ็บปวด เมื่อนึกถึงใบหน้าของจุนซู
เขาเพิ่งคิดมันได้ เมื่อลอบมองใบหน้าหวานๆที่แดงระเรื่อของแจจุงในยามเช้า ตอนที่เขาแกล้งทำเป็นนอนหลับ
คิดได้…ว่าการทำให้เจ็บปวดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะทำให้แจจุง ชิน
จะทำให้แจจุงเฉยชาและยอมรับความเจ็บปวดนั้นอย่างง่ายดาย
แผนการใหม่จึงเริ่มขึ้น…
หลอกล่อแจจุงว่าตัวเองสำนึกผิด หลอกว่าไม่เคยคิดโทษแจจุง..
เล่นละครตบตาให้หลงเชื่อ…
ทำให้แจจุงหลงรักมากขึ้นเรื่อยๆ…มากขึ้น..และมากขึ้นทุกๆวัน
เชื่อฉันสิ..แจจุง
เชื่อฉันให้มาก….หลงรักฉันให้มากๆ
เชื่อในละครที่ฉันเล่นมากๆ…หลงใหลในความอ่อนโยนของฉัน
โง่งมให้มาก ชอง แจจุง
เมื่อไหร่ที่นายรักฉันมาก…จนขาดฉันไม่ได้
เมื่อนั้นฉันจะทำลายนาย ฉันจะทำให้นายเจ็บปวด
ฉันจะเหยียบย่ำหัวใจของนายจนเละไม่เหลือชิ้นดี
ฉันจะแย่งชิงทุกอย่างของนาย ฉันจะทำให้นายต้องทรมานจนอยากตาย
เหมือนที่นายทำให้จุนซูต้องเป็นแบบนี้
เหมือนที่ทำให้ฉัน…ต้องเป็นแบบนี้
ฉันจะทำให้นายเจ็บปวด!
ร่างสูงเดินไปริมหน้าต่างเปิดบานเลื่อนกระจกออก จ้องมองท้องฟ้าสดใส
ขอสาบานต่อท้องฟ้าที่กว้างใหญ่นี้เลย
ประตูรถเปิดออกเบาๆพร้อมกับร่างเพรียวบางในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวสะอาดก้าวลงมา แก้มใสเป็นสีชมพูระเรื่อเพราะลมหนาวที่พัดอยู่รอบๆตัว
"ขอบคุณนะยุนโฮ" ร่างบางเอ่ย เมื่อยุนโฮปิดประตูรถ ร่างสูงพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
แชยอนเดินมารับคุณหนูของบ้านอย่างรวดเร็วหล่อนโค้งตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะผงะไปเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคุณหนูคนโตของตระกูล
"คุณแจจุง?"
"แชยอน..ฉันมาหาจุนซู …น้องเป็นยังไงบ้าง?" ร่างบางกล่าวก่อนจะทำหน้าเศร้าลงเมื่อพูดถึงน้องชาย ภาพความทรงจำเกี่ยวกับอุบัติเหตุครั้งนั้น แม้เมื่อคืนจะเป็นครั้งแรกที่ไม่ฝันถึงเรื่องร้าย แต่ก็อดหวาดกลัวไม่ได้
"..อาการยังเหมือนเดิมคะ"
แจจุงพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบพาร่างตัวเองไปที่บันไดเพื่อขึ้นไปเยี่ยมจุนซู เสียงแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลดังขึ้นทำเอาแจจุงชะงัก
"คุณหนูคะ..เมื่อวานคุณยูชอนมาคะ"
"….ยูชอน..ยูชอนมางั้นเหรอ!?" แจจุงถามเสียงดัง มือเรียวที่เกาะราวบันไดสั่นน้อยๆจนยุนโฮรู้สึกผิดสังเกตุ ร่างสูงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้กับแชยอน เป้นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ทั้งแจจุง ยุนโฮ ยูชอน และจุนซูสนิทสนมกันมาตั้งแต่ด็กๆ
"แต่วันนี้คุณยูชอนเธอบอกว่าไม่ว่าง จะเข้ามาก็วันพรุ่งนี้คะคุณหนู"
"ขอบใจมากนะแชยอน ถ้ายูชอนมาช่วยโทรบอกผมด้วย.."
"คะ" แชยอนรับคำก่อนจะมองตามแจจุงและยุนโฮที่กำลังเดินขึ้นไป
บางสิ่งบางอย่างในร่างกายร้องเตือนให้คุณแจจุงอยู่ห่างจากคุณยุนโฮ
แม่บ้านชราคิด ก่อนจะสั่นหัวน้อยๆไล่ความคิดไม่ดีนั้นไป
ประตูห้องนอใหญ่ถูกเปิดออกช้าๆ ยุนโฮปฏิเสธน้อยๆแต่ก็ขัดแจจุงไม่ได้ ร่างบางยืนกรานว่าจะเอาไปผ้ากับน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้จุนซู และยุนโฮควรจะอยู่เป้นเพื่อนจุนซูก่อน
ร่างสูงปิดประตูห้องลงอย่างเบามือ ก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียง มือหนารวบมือบางที่เย็นเฉียบมากุมเอาไว้
ริมฝีปากซีดเซียวของคนบนเตียงทำเอายุนโฮอยากจะกดจูบลงไปเพื่อคืนความชุ่มชื่นให้อีกครั้ง แต่ความคิดนั้นก็หยุดลงเสียก่อนเมื่อแจจุงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดผ้าขนหนูหลายผืนและน้ำอุ่น ร่างบางหันมายิ้มน่ารักให้ยุนโฮก่อนจะบอกให้ร่างสูงถอยไปยืนมุมห้องเพ่อที่เขาจะได้เช็ดตัวจุนซูสะดวกขึ้น
ยุนโฮจ้องมองแจจุงที่ค่อยๆลากผ้านุ่มลงบนผิวละเอียดของจุนซูช้าๆ พลางคิดโทษตัวเอง
ไม่น่าเลย..ดีแล้วที่แจจุงเข้ามาไม่งั้นเขาคง…จูบจุนซู
จะหักหาญน้ำใจจุนซูไม่ได้ จะทำให้จุนซูเสียใจไม่ได้เด็ดขาด
คนที่จะได้รับสิ่งนั้น…คนที่จะทำลายให้ไม่เหลือชิ้นดี…คือ ชองแจจุง
สายตาคมจ้องมองท้องฟ้าอีกหนพึมพำคำสัญญาซ้ำๆเดิมๆ
ไม่นานหรอกจุนซู…ไม่นาน
เมื่อไหร่ที่นายฟื้นขึ้นมา…ฉันสาบาน
ว่าชอง แจจุงจะออกไปจากชีวิตของเรา
[25/12/49]
คุณเคยได้ยินไหม?
ของของเรา ยังไงก็ยังคงเป็นของของเราอยู่วันยันค่ำ
ไม่ว่าจะหลุดลอย จะหายไป
สุดท้าย…สิ่งของที่เป็นของเรา…ก็จะกลับมาหาเราอยู่ดี
เหมือนกับหัวใจของใครบางคนที่ถูกมองเป็นเพียง "สิ่งของ"
หัวใจของ "ชอง แจจุง" ยังไงก็ต้องอยู่กับ "ฮัน ยุนโฮ"
ร่างบางนั่งลงบนเตียงใหญ่ ใบหน้าหวานไม่ได้ยิ้มแย้มหรือแสดงอาการใดๆ
เมื่อครู่ก่อนจะกลับมาจากบ้านตระกูลชอง ตอนที่จะเดินเข้ามาเรียกยุนโฮเพื่อบอกว่าเอาผ้ากับน้ำอุ่นไปเก็นเสร็จแล้ว
แต่กลับเห็น…
ฮัน ยุนโฮ ค่อยๆโน้มตัวลงช้าๆไม่มีแม้ซักส่วนของร่างกายที่สัมผัสกับเตียงกว้าง
ริมฝีปากหยักประทับลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาของคนที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง
….อ่อนโยนเสียจนน่าอิจฉา…
รอยยิ้มสดใสปรากฎขึ้นบนใบหน้า รอยยิ้มที่ชอง แจจุงได้เห็นเพียงสมัยตอนเด็กๆเท่านั้น…แต่บัดนี้มันกลับปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ใช่เพื่อชอง แจจุงเหมือนที่เคย แต่กลับเป็นเพื่อ ชอง จุนซู
น่าอิจฉาซะจนหัวใจเอาแต่ร้องตะโกน หัวสมองเอาแต่คิดเรื่องไม่ดี…
ถ้าไม่มีชอง จุนซู……ความอ่อนโยนนั้นจะมอบให้ชอง แจจุงคนนี้ได้บ้างหรือไม่?
น่ารังเกียจซะจริง ชอง แจจุง
นายมันน่าสมเพศ
แม้แต่น้องชายแท้ๆของตัวเอง...ก็ยังคิดจะทำลาย….เพียงเพื่อหัวใจตัวเอง
ช่างเห็นแก่ตัว…
ร่างบางส่ายหัวน้อยๆไล่ความคิดไม่ดีทั้งหมดออกไป ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบที่เคยมอบแต่รอยยิ้มสดใสบัดนี้กลับเศร้าหมอง
"แจจุงครับ"
"…ยุนโฮ" ร่างบางตอบเสียงหวาน ใบหน้าขาวอมชมพูระเรื่อหันมาทางต้นเสียง
ยุนโฮเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อกันหนาวสีชมพูหวานตัวใหญ่
"ใส่เสื้อนะ"
"ทำไมละ?" คนสวยเอียงคอถามอย่างสงสัย
"เพราะอากาศหนาวแล้วยังไงละ เดี๋ยวแจจุงจะไม่สบายนะ"
"…ขอบคุณนะ" ร่างบางยิ้มตอบ พลางรับเสื้อกันหนาวสีชมพูในมือของยุนโฮมารีบใส่อย่างรวดเร็วเพื่อเอาใจคนตรงหน้า
"ผมให้แม่บ้านอุ่นนมร้อนไว้ให้แล้ว เดี๋ยวซักพักก็คงยกขึ้นมาให้"
"หืม?" แจจุงเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ยุนโฮหัวเราะน้อยๆ มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมนิ่มเบาๆ
"นี่เย็นแล้ว อากาศก็เย็นด้วย กินนมก่อนนอนจะได้อุ่นสบายท้องไง"
"แจจุงไม่ใช่เด็กแล้นะยุนโฮ" ร่างบางว่า ก่อนจะพองลมอย่างไม่พอใจ แต่ถึงกระนั้นแววตาก็ยังยิ้มอยู่ดี…
"นั่นแหละ แต่แจจุงบอบบางนี่นา…บอบบาง…….เพราะงั้นต้องดูแลดีๆไงละ"
"…ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไร…เดี๋ยวผมขอตัวไปสะสางงานที่บริษัทซักหน่อยอาจจะกลับดึก เพราะงั้นไม่ต้องรอผมนะครับ" ยุนโฮว่าก่อนจะกระชับเสื้อกันหนาวตัวโตให้เข้าที่อีกนิด
แจจุงยิ้มรับน้อยๆ ยุนโฮโน้มตัวลงริมฝีปากหนาประทับลงบนหน้าผากมนเร็วๆก่อนจะยิ้มให้แจจุงอีกครั้งและเดินออกไป
ร่างบางที่นั่งปั้นหน้ายิ้มตั้งแต่แรกตอนนี้รอยยิ้มนั้นกลับเลื่อนหลุดหายไปจากใบหน้า
ความอ่อนโยนเหรอ?
น่าขำ…..
รอยยิ้มอบอุ่น…งั้นเหรอ?
ฝันเฟื่องเกินไปแล้วแจจุง…
ร่างบางพึมพำคำพูดออกมาเล็กน้อยก่อนจะกระชับเสื้อกันหนาวอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าลมหนาวกำลังโบกพัดอยู่ภายในห้อง
"….ไม่เห็นเหมือนกันเลย…."
22.00 น.
ร่างบางนอนคดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ใบหน้าสวยหวานดูเศร้าหมองเล็กน้อย…แค่เล็กน้อยเท่านั้น
แจจุงลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินออกมานอกห้อง
ข้างนอกช่างว่างเปล่า…และเงียบงัน
…ทั้งๆที่เป็นคืนวันคริสมาสแท้ๆ…
สองเท้าย่ำลงบนหิมะอ่อนนุ่ม ริมฝีปากอิ่มที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีเชอร์รี่ยิ้มร่า
…หิมะยังคงเย็น เหมือนที่เคยเป็น…
"อูมยอน เด อูมยอนเด ซาน ทา ฮา รา บอ จี นึน อู นึน อา อิ เย เกน ชอน มู รึล ราน จู ชิน เด"
ฮัมเพลง Santa Claus Is Comin' To Town เบาๆ พลางเขย่งเท้าหมุนตัวไปรอบๆ
คริสมาสก็ยังคงเป็นคริสมาส
คริสมาสก็ยังคงไม่มียุนโฮเหมือนเคย…
ทุกๆปีคุณหนูตระกูลชอง จะได้รับของขวัญ มากมาย จากผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งที่รู้จัก หรือแม้แต่คนที่ไม่เคยได้ยินแม้กระทั่งชื่อ…
แจจุงมักจะอ้อนจุนซูเสมอ…ขอตุ๊กตาหมีบ้างละ…ขอชุดนอนหมีบ้างละ…
แต่ปีนี้คำพูดออดอ้อนจะเปลี่ยนเป็นคำภาวนา
เชื่อในคริสมาส…..เชื่อในวันมหัศจรรย์นี้…
"ผมขอให้จุนซูฟื้นขึ้นมา เป็นของขวัญวันคริสมาสสำหรับชอง แจจุงคนบาปนะฮะซานตาครอส" ร่างบางกล่าวเบาๆ สองมือนุ่มหยิบหิมะขึ้นมาโปรยช้าๆ
คำกระซิบอ้อนวอนและท่าทางโปรยหิมะนั่นทำเอาคนที่แอบมองดูอยู่อดคิดไม่ได้
ถึงแม้จะไม่เคยเชื่อว่ามีซานตาครอส…แต่ก็จะไม่ปฏิเสธอีกแล้วว่าบนโลกนี้มีนางฟ้า……
ในเมื่อนางฟ้าตัวเป็นๆกำลังอยู่ตรงหน้า…
ชอง แจจุงงดงามและบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า…อ่อนแอและ…บอบบาง
ใช่…บอบบางมากซะจนอยากทำให้แตกหักด้วยมือของตัวเอง
ฮัน ยุนโฮค่อยๆเดินเลี่ยงจากบริเวณสนามหน้าบ้านที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
มากพอแล้วที่แอบดูแจจุงอยู่ตรงนี้…
อาจเพราะคำภาวนาของแจจุงนั้นมันมากเกินไป…
หรือไม่ซานตาครอสก็ใจร้าย….
เลยทำให้ยุนโฮพลาดอีกค้ำอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตา
แจจุงทรุดลงบนพื้นสองมือเรียวกระชับเสื้อกันหนาวตัวใหญ่แน่นราวกับจะขอความอบอุ่นจากเจ้าขอเสื้อ…หาใช่ตัวเสื้อไม่
ริมฝีปากแดงกระซิบอีกคำภาวนาที่เฝ้าของทุกๆคริสมาส…คำภาวนา...ที่เฝ้าขอทุกๆปี
"ยุนโฮ"
................................................................................
[Redsun]
ครบ 100% แล้ว>O<!!!! สู้ๆ นังเรดสู้ๆ TOT
ความคิดเห็น