คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : I...Know
White lie 14
I...Know
คุณรู้มั้ยว่าคนเราเกิดมาเพื่ออะไร?
ใช้บาปให้หมด?
หรือเพื่อรอเกิดใหม่?
สำหรับใครบางคนอาจเป็นเช่นนั้น
แต่ในมุมมองของอีกหลายคน…
คนกลุ่มหนึ่ง…เกิดมาเพื่อ “รัก”
ในขณะที่คนกลุ่มหนึ่ง…เกิดมาเพื่อ “ถูกรัก”
และทั้งคู่เกิดมาเพื่อ “คู่กัน”
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ลมหายใจเป่ารดมือหนา ช้าบ้างเร็วบ้าง สลับกันหลายครั้งหลายหน
ร่างสูงจ้องมองบนถนนราบเรียบที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลน รู้สึกหนาวจนสั่นสะท้านไปทั่ว
อดคิดว่าตัวเองช่างโง่อย่างที่ใครหลายๆคนบอกจริงๆ รีบมากจนไม่ยอมรอไฟแดง ถึงกับทิ้งรถไว้กลางถนนแล้ววิ่งมา
หัวใจเต้นระรัวจนรู้สึกเจ็บ
ตอนนี้อยู่ไหน…?
กำลังทำอะไรอยู่นะ…?
ร้องเพลง…หรือว่าวาดรูป…?
ไม่สิ…ไม่ใช่หรอก…เรื่องแบบนั้นแจจุงคงไม่ทำในตอนนี้
ตอนนี้…แจจุงคงจะร้องไห้…
เพราะนายแท้ๆยุนโฮ…
บ้าบอจริงๆ…ฮัน ยุนโฮ
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
“ยุนโฮ! อย่าไปนะ…ฮือ แจจุงไม่ให้ยุนโฮไปนะ!” ชอง แจจุงในวัยเด็กกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง
“อย่าร้องนะแจจุง ไม่ร้องนะคนดี” เด็กชาย ฮัน ยุนโฮโอบกอดร่างเล็กบนเตียงเอาไว้ก่อนจะปลอบเสียงสั่น รู้สึกว่าตัวเองไม่เจียมตัวจริงๆ
ปลอบคนอื่นให้หยุดร้อง…ทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังจะร้องไห้อยู่แท้ๆ
“ถ้ายุนโฮไปแจจุงจะไม่เจอยุนโฮอีกใช่มั้ย! โฮ!!!” ร่างเล็กบนเตียงยังคงสะอื้นไห้ ไม่ฟังคำปลอบต่างๆนาๆที่ยุนโฮพยายามจะพูดแม้แต่น้อย
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ เราต้องเจอกันอีกแน่ ยุนโฮไม่ทิ้งแจจุงหรอก”
“ฮึก..ฮือ…จริงๆนะ ยุนโฮไม่ทำอย่างนั้นนะ!”
“ไม่ทำสิ ยุนโฮสัญญาแล้วนะ เพราะงั้นหยุดร้องไห้ได้รึยังฮื้อ? ดูสิ หน้าแดงหมดแล้ว” พูดปลอบอีกครั้งพลางใช้มือของตัวเองเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“แต่…ฮึก…ถ้ายุนโฮไม่เจอแจจุงละ ถ้าแจจุงไม่ได้อยู่ที่นี่ละ ฮือ”
ยังคงสะอื้นไม่หยุด ถึงแม้จะรู้สึกอบอุ้นที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้เพียงใด แต่การจากลามันก็เจ็บปวดยิ่งกว่าแค่การกอดเอาไว้แล้วจะเยียวยาได้
“ยุนโฮจะหาแจจุงเจอ” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนคนในอ้อมกอดต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ยุนโฮรู้ได้ยังไง?”
“แจจุงเคยได้ยินเรื่องของคู่กันมั้ย?”
“ของ…คู่กัน?” ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงอย่างคาดคั้นคำตอบ
“อืม ยุนโฮกับแจจุงเป็นของคู่กัน เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงยุนโฮก็หาแจจุงเจอ”
“…”
“เพราะเราอยู่คู่กันไง^^ ยุนโฮอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ”
“….”
“ต่อให้มีแจจุงร้อยคนมายืนอยู่ตรงหน้า ยุนโฮก็บอกได้ว่าคนไหนคือแจจุง”
“….”
“ต่อให้แจจุงนอนจมกองหิมะ ยุนโฮก็จะหาแจจุงเจอ”
“…จริงนะ” ถามอย่างไม่แน่ใจ ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงอย่างคาดคั้น ยุนโฮหัวเราะเบาๆ
“อื้อ”
“ไม่..ไม่โกหกนะ?”
“สัญญาด้วยชีวิตเลย” พูดพลางฉีกยิมกว้าง แจจุงรีบยิ้มตามก่อนจะเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วพร้อมกับดิ้นคลุกคลักในอ้อมกอดอุ่นเล้กน้อย
“จะปล่อยได้รึยังละ แจจุงจะไปช่วยยุนโฮจัดกระเป๋านะ”
“เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่จบเลย”
“ยุนโฮไม่รีบไปเหรอ เดี๋ยวคุณพ่อรอนานนะ” พูดพลางดิ้นเบาๆอีกหน ทว่าคนกอดยังคงกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ยุนโฮนั่งนิ่งพลางมองหน้าแจจุงด้วยใบหน้าเคร่งเครียดจนร่างบางจับความรู้สึกได้
มือเรียวยกขึ้นเปะปะก่อนจะทาบลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้าง แจจุงจับแก้มยุนโฮไว้แน่นก่อนจะจ้องหน้าตอบ
“มีอะไรไม่สบายใจเหรอยุนโฮ”
“…จะรอใช่มั้ย”
“เอ๋!?”
“จะรอ…รอยุนโฮใช่มั้ย?”
“อืม รอสิ รอยุนโฮอยู่แล้ว”
“จ..จริงๆนะ”
“อื้อ”
“ไม่ผิดสัญญานะ”
“ไม่ผิดแน่เลย! แจจุงรอยุนโฮ จริงๆนะ เชื่อสิ” คนตัวเล็กรีบพูดใหญ่เมื่อเห็นว่าสีหน้าเคร่งเครียดยังคงอยู่บนหน้าของร่างสูง ยุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับจะระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่มี ก่อนจะกระซิบเบาๆ
“…งั้นมาทำสัญญากันนะ”
“?”
“หลับตาลงสิ”
“…หลับตาเหรอ?”
“ใช่”
“ยุนโฮจะไม่แอบวิ่งหนีไปใช่มั้ย” ถามเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง และเมื่อร่างสูงพยักหน้าหลายหนก็ยอมหลับตาลงแต่โดยดี
ริมฝีปากหยักประทับลงบนกลีบปากอิ่มสีกุหลาบ
เชื่องช้า…แล้วเนิ่นนาน
อบอุ่นยิ่งกว่าถูกกอดเอาไว้…
หวานล้นซะจน ซาบซ่านไปทั้งหัวใจ
จูบเพื่อสัญญา…
หมายถึงสัญญานี้จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ร่างสูงหอบแห่กอยู่ตรงปากทางเข้าสวนสาธารณะกว้าง…ที่ที่เคยมาด้วยกันกับแจจุง
ความรู้สึกนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำไม่จางหาย…
สุขใจ….ที่ได้นั่งอยู่เคียงข้างกัน
แม้ไม่ต้องจับมือ…แม้ไม่ต้องโอบกอด
สัมผัส…และรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
…ว่ารัก…มากเพียงใด…
ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน ฉันจะหานายเจอ
ไม่ว่าจะมีนายร้อยคนยืนอยู่ตรงหน้า ฉันก็จะบอกได้ว่านายเป็นใคร
ต่อให้นายนอนจมอยู่ในกองหิมะ…ฉันก็จะหานายเจอ
ดวงตาคมเบิกกว้าง ภาพที่เห็นตรงหน้าเหมือนขโมยลมหายใจออกไป…
เรือนร่างบอบบางนอนอยู่บนพื้นหิมะสีขาวสะอาด งดงาม…ราวกับภาพวาด
ความรู้สกเจ็บแน่นที่หน้าอกทวีความรุนแรงขึ้นจนต้องยกมือขึ้นบีบเบาๆ คำพูดทั้งหลายที่ตั้งใจจะพูดถูกกลืนลงลำคอที่แห้งผากจนหมดสิ้น
คนที่เคยสัญญา…คนที่พูดได้เต็มปากว่า อยากขอโทษและดูแลไปตลอดชีวิต
บัดนี้นอนนิ่งอยู่ตรงหน้า…
แทบไร้ลมหายใจ…
ต่อให้นายนอนจมอยู่ในกองหิมะ…ฉันก็จะหานายเจอ
…….และฉันก็เจอ……
หิมะขาวกระเด็นออกไปเป็นวงกว้างเมื่อร่างสูงถลาเข้าไปโอบกอดคนที่นอนอยู่อย่างรวดเร็ว
“..แจ..จุ..ง” เอ่ยเรียกชื่อคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านและแหบพร่า
มือหนาสั่นระริกยามแตะต้องผิวกายที่เย็นเฉียบ
“แจ..จุง..”
เรียกอีกครั้งทว่าคนในอ้อมกอดกลับยังไม่ลืมตาขึ้น
“ฉันไม่…ชอบแบบนี้…”
ริมฝีปากที่เคยแดงฉ่ำบัดนี้ขาวซีดจนน่าใจหาย ยุนโฮประคองร่างนั้นขึ้นแนบอก กอดเอาไว้แน่นเพื่อขับไล่ความเย็นทั้งหมด เพื่อมอบความอบอุ่นจากตัวเค้าให้แทน…
“…ทำไมไม่ลืมตาละครับคนดี”
ริมฝีปากหยักประทับลงบนหน้าผากเย็นเฉียบเบาๆอย่างอ่อนโยน เหมือนเป็นการปลุกให้ตื่นในยามเช้า
ทว่าร่างในอ้อมกอดนี้ยังคงไม่ขยับเขยื้อน
มือหนาคว้าโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะเร่งรีบกดเบอร์ด้วยมือที่สั่นระริก
“บ้าเอ้ย!”
ร่างสูงสบถลั่นเมื่อกดเบอร์ผิดหลายครั้ง แต่ในที่สุดก็กดถูกจนได้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ยุนโฮแนบโทรศัพท์ลงกับหูของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ชางมิน! ส่งรถพยาบาลมา!”
แจ้งชื่อสถานที่และจุดประสงค์กับน้องชายด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าจนแทบฟังไม่รู้เรื่องก่อนจะตัดสายไป สองมือหนาโอบรอบตัวแจจุงเอาไว้ราวกับหวงแหน
เมื่อเสียไป…ถึงได้รู้ว่ามีค่าแค่ไหน
ริมฝีปากหยักประทับลงบนแก้มเนียนใสเบาๆ ด้วยหวังว่าคนในอ้อมกอดจะลุกมาโวยวายหรือทำหน้าแดงระเรื่อชวนมองให้เห็นอย่างเช่นเคย
ทว่าคราวนี้..
กลับไม่มีเสียงหวานๆที่โวยวายใส่เช่นเคย
คนในอ้อมกอดหลับตาพริ้ม สงบนิ่ง…จนน่าใจหาย
ยุนโฮเลื่อนใบหน้าลงมา ดวงตาคมจ้องมองริมฝีปากขาวซีด ก่อนจะประทับจุมพิตลงไป
บางเบาและอบอุ่น…อ่อนโยนและนุ่มนวล
มากที่สุดเท่าที่เคยทำมาในชีวิต
ยุนโฮผละริมฝีปากออกจากร่างบาง มองหน้าคนในอ้อมกอดราวกับภาวนาให้ลืมตาขึ้นมาแม้ซักนิดก็ยังดี ร่างสูงหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
ช่างน่าตลก…
นี่ราวกับว่าเขากำลังทำตัวเหมือนเจ้าชายที่ปลุกเจ้าหญิงให้ตื่นจากนิทรายังไงอย่างนั้น
ฝ่ามือหนารั้งร่างในอ้อมกอดให้เข้ามาแนบชิดกายมากขึ้น ใบหน้าคมซบลงบนไหล่บางราวกับจะหาความอบอุ่น
รู้สึกว่าลำคอตัวเองแห้งผาก ความรู้สึกเย็นที่ได้รับจากตัวแจจุงในตอนนี้
ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองถูกลากลงไปในน้ำเย็นเฉียบ เปล่งเสียงไม่ได้ ทุกอย่างมันอัดอั้นไปหมด
ความทรงจำในวัยเด็กแล่นริ้วจนทำเอารู้สึกปวดหัวไปด้วย รู้สึกทรมาน…
ทรมาน…แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“...ขอโทษ...”
ดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อได้ยินน้ำเสียงหวานแหบพร่าของใครบางคน
ใครบางคน…ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขามานานร่วม 10 นาที
“แจจุง!!!!!!”
ร่างสูงตะโกนก้อง ฝ่ามือหนารั้งไหล่บางให้ออกห่างจากตัวก่อนจะรีบมองหน้าคนที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะบ้าตอนนี้
ริมฝีปากขาวซีดคลี่ยิ้มบางๆ
รอยยิ้มที่สดใสและอ่อนโยน….รอยยิ้มที่ว่ากันว่าจะงดงามมากที่สุด
ยามไร้ลมหายใจ…
เหมือนกับภาพสโลว์หมุนคว้างอยู่ตรงนั้น ยุนโฮจ้องมองร่างของแจจุงที่ค่อยๆเอนลงซบบนไหล่ของตัวเอง ดวงตาคมยังคงค้างเบิกกว้างราวกับมองแจจุงอยู่ทั้งๆที่ เห็นเพียงอากาศและความว่างเปล่าตรงหน้า
ราวกับทุกๆอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่
นัตย์ตาคมสั่นสะท้าน มือหนาคว้าร่างบางที่วบอยู่บนอกขึ้นมากอดไว้แน่น
ขอโทษเหรอ…?
ขอโทษฉันทำไม…คนดี
คนที่ควรจะขอโทษมันต้องเป็นคนนี้…คนคนนี้ที่ทำความผิดจนยากเกินจะให้อภัย
ขอโทษ…ขอโทษ
ขอโทษ…ได้โปรดยกโทษให้คนโง่ๆอย่าง ฮัน ยุนโฮ
ขอโทษ…ขอโทษ…คนดีของยุนโฮ
จะต้องพูดคำขอโทษซักกี่หมื่นคำ…ถึงจะสาสม
น้ำตาหยดลงบนใบหน้าขาวนวล ก่อนจะร่วงหล่นลงบนพื้นหิมะขาวบริสุทธิ์
อ้อมกอดที่เคยแข็งแรงบัดนี้กลับสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นของเจ้าของ
หยดแล้ว…หยดเล่า
ร่วงหล่นลงบนพื้นหิมะขาว…
หยดแล้ว…หยดเล่า
ทดแทนความเสียใจที่เอ่อล้นจนเกินกว่าจะพูดออกมาได้ในตอนนี้
หยดแล้ว…หยดเล่า
เหมือนเป็นการรอคอยอะไรบางอย่าง หรือใครซักคน ที่ตามหามาทั้งชีวิต…แต่กลับปล่อยให้หลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา
หยดแล้ว…….หยดเล่า
ราวกับจะบอกว่าน้ำตานี้จะไม่มีวันจางหายไป
หยดแล้ว…..หยดเล่า
…ราวกับจะขาดใจ…
“ลื..ลืมตา…ฮึก…ลืมตานะครับ…คนดี” น้ำเสียงสั่นส้ทานและแหบพร่ากว่าครั้งไหนๆ
เจ็บปวดมากกว่าที่เคยเสียน้ำตาจอมปลอมให้กับใครต่อใคร
“ยุน..ยุนโฮมารับแล้ว…นะ..เรา….จะไปเท..เที่ยวทะเล…วะ…วาดรูป” อ้อมกอดสั่นไหวน้อยๆ เมื่อยุนโฮเขย่าวงแขนเบาๆราวกับจพกระตุ้นให้คนในอ้อมกอดรู้สึกตัวตื่นเสียที
ใบหน้าคมเปียกปอนไปด้วยน้ำตา ไหลลงมาไม่ขาดสาย
“เราจะ…ยิ้ม…แล้วก็…ร้องเพลง…ดี…ดีมั้ยแจจุง”
ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบใบหน้านวลซีด ก่อนจะโอบกอดอีกครั้ง
อยากปกป้องเอาไว้…ในอ้อมกอด…
แม้ยามนาทีสุดท้าย…
ริมฝีปากหยักประทับลงบนกลีบปากบาง ไม่ได้หวังจะให้คนในอ้อมกอดลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะรู้ดี…
หากจูบเพื่อสัญญา
หมายถึงสัญญานั้นจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์
จูบเพื่อบอกว่ารักนี้…
หมายถึงการจากลาตลอดกาล…
…เช่นนั้นหรือ…
ลืมตาตื่นได้แล้ว…เจ้าหญิง
ลืมตาตื่นเสียที…
เจ้าชายได้มอบจุมพิตที่เกิดจากรักแท้ให้แล้ว…
ได้ยินคำอ้อนวอนของใครบางคนไหม…ชอง แจจุง
ได้ยินเสียงกระซิบเพรียกจากสายลมไหน….ชอง แจจุง
ได้ยินบ้างไหม….เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ
ได้ยินไหม…คำภาวนาของทุกๆคน
ลืมตาตื่นเสียทีสิ…เจ้าหญิง
……………………………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น