คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Y (Why..) 100%
ตอนที่ 2 Y (Why..) 10%
ดอกไม้มีความสวยงามในตัวของมันเอง
กลีบสดใส ประกายความอ่อนโยน..
ใยคนเราถึงได้ถูกเปรียบกับดอกไม้กันเล่า?
ทั้งๆที่ไร้ความอ่อนโยน ไม่มีแม้ความปรานีต่อกัน
หรือเพราะวันหนึ่ง…เราเองจะเบิกบาน
และร่วงโรยได้ ดังเช่นมัน…
แจจุงวางแจกันดอกไม้ลงบนโต๊ะช้าๆ มองไปรอบๆห้องชุดสุดหรูบนคอนโดใจกลางกรุงโซล
ไม่ได้รับอนุญาติให้มีห้องนอน…กลางคืนต้องนอนที่โซฟาเท่านั้น
นี่คือสิ่งที่คนอย่างเขาได้จากยุนโฮ
สมควรแล้ว…
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มอย่างเย้ยหยันตัวเอง มือบางวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงบน ห้องเก็บของที่ยังดูใหม่และสะอาด
บางทีห้องเก็บของนี่อาจจะใช้เป็นห้องของเขาได้ชั่วคราว
"แจจุง!"
เสียงตะโกนเรียกของยุนโฮดังขึ้น ร่างบางรีบวางกระเป๋าไว้วมุมห้องเก็บของก่อนจะรีบเดินมาที่ห้องนั่งเล่นทันที
"……" แจจุงยังคงเงียบและไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ยืนมองยุนโฮที่บัดนี้นั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์
"ฉันเรียกทำไมไม่ขาน?"
"…จะเอาอะไรเหรอยุนโฮ"
"คุณยุนโฮ"
"?"
"นายต้องเรียกฉันว่าคุณยุนโฮ" ยุนโฮพูดพลางวางแก้วบรั่นดีลงบนโต๊ะ ร่างสูงปรายตามองแจจุงที่บัดนี้หน้าแดงระเรื่อเล้กน้อย
"ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?"
"…แพ้ฝุ่น"
"หึ!…อ่อนแอจริงนะคุณหนู นี่คงจะไม่เคยทำอะไรเองเลยสิท่า"
พูดอีกก็ถูกอีก ที่ยุนโฮพูดมานั้นมันถูกเกือบจะทั้งหมด ที่ไม่ค่อยจะได้ทำอะไรเองเพราะร่างกายอ่อนแอ เพราะมีแต่คอยคอยดูแล เพราะมีจุนซูอยู่เคียงข้าง..
"ฉันทำอาหารได้ ทำความสะอาดก็…" ร่างบางเผลอกัดริมฝีปากอีกครั้ง "น่าจะได้"
"ฉันเพิ่งกลับมาจากอเมริกา หลังจากรู้ข่าวจุนซูเมื่อเช้า…ห้องนี่ก็เพิ่งซื้อคงจะมีฝุ่นเยอะ" ยุนโฮพูดยาวพลางลุกขึ้นช้าๆ แล้วพยักหน้าเป็นเชิงให้แจจุงเดินตาม
"ก่อนอื่น" ร่างสูงชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ตรงหน้า "ซักผ้าและเอาของในกระเป๋าออกมาจัดให้เป็นระเบียบ ทำได้ไหม?" ยินนิ่งราวกับรอคอยคำตอบ
"….ได้"
"งั้นก็ดี ฉันให้เวลานาย 30 นาที แล้วมาหาฉันที่ห้องนอน"
"…ครับ คุณยุนโฮ"
พูดเบาๆก่อนที่ยุนโฮจะเดินออกไป แจจุงนั่งลงบนพื้นสองมือเรียวค่อยๆเปิดกระเป๋าช้าๆ ดวงตากลมโตจ้องมองนาฬิกา
บ่าย 2 .45 นาที ก่อนจะถอนหายใจยาว
….หากมีเรื่องใดที่ยากกว่าการทอดไข่ดาว นั่นคือเรื่องที่ลำบากหนักหนาสำหรับชอง แจจุง….
~แอ๊ด~
ประตูไม้ชั้นดีถูกเปิดออกช้าๆ ร่างบางเดินตัวเปียกเข้ามาเร็วๆก่อนจะรีบปิดประตู
"ไปตกน้ำที่ไหนมา?" ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักยุนโฮก็พูดขึ้นมาก่อนซะแล้ว แจจุงยืนชิดประตูห้องเบียดเข้าหาเนื้อไม้อย่างไม่รู้ตัวด้วยความหนาว เสื้อขาวตัวบางเปียกชื้นจนเห็นทะลุไปถึงข้างใน
ร่างสูงเผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
"ก็..ฉันซักผ้าแล้ว.."
"ท่อน้ำมันแตกหรือไง"
"ม่ะ..ไม่ใช่นะยุนโฮ..อ๊ะ! คุณยุนโฮ..คือว่า…" ร่างบางอึกอัก ก้มหน้าลงเหมือนปกติเวลาที่ต้องตอบคำถามใคร
"นายซักผ้าไม่เป็น?"
"…เอ่อ…ก็..ใช่"
"แล้วทำไมไม่บอก!?"
"ก็…" แจจุงนิ่งเงียบกัดริมฝีปากแน่น มือเรียวประสานกันกุมไว้ราวกับจะเตรียมรับเสียงตะคอกจากยุนโฮ
"แล้วเสื้อผ้าฉันเป็นไงมั่ง?!"
"ขะ..ขาด"
"หมดทุกตัว!?"
"….ครับ" ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด นัตย์ตากลมโตสั่นสะท้านน้ำตาเอ่อล้นอย่างกลั้นไม่อยู่
ยุนโฮนั่งเงียบบนเตียง รู้สึกเฉยๆไม่ได้คิดมากอะไรที่เสื้อผ้าขาดหมด ก็รู้ดีว่าแจจุงไม่เคยต้องทำอะไร ไม่เคยต้องทำงานให้ใคร เป็นนกน้อยที่อยู่ในคฤหาสน์ทองอย่างแท้จริง
"นายทำอะไรไม่เป็นเลยสินะ"
"…ฉันทำอาหารได้"
"แค่ไข่ดาวไหม้ๆ"
"…."ถึงกับเงียบไป แจจุงไม่รู้จะพูดอะไร ดูเหมือนยิ่งพูด…ก็ยิ่งถูกยุนโฮกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ
"ฉันว่าเรื่องเดียวที่นายทำได้…ดี" พูดพลางลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ โดยที่แจจุงเองก็ยังไม่รู้ตัวเพราะเอาแต่ก้มน้ำ ฉันพลัน คางมนถูกเชยขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงใกล้จนปลายจมูกแทบจะสัมผัสกับแก้มใส ก่อนจะพูดใกล้จนลมหายใจร้อนรดใบหน้า "คือเรื่องบนเตียง"
ทันทีที่พูดจมริมฝีปากอุ่นก็ประทับลงบนกลีบปากนุ่ม แจจุงเบิกตากว้างมือเรียวยกขึ้นพลักดันยุนโฮออกแรงๆแต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สะท้านใดๆ ริมฝีปากหนาเบียดเข้ามาเรื่อยๆจนรู้สึกเจ็บ แจจุงอ้าปากตั้งใจจะกัดแต่กลับกลายเป็นการเปิดช่องทางให้ยุนโฮได้รุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ ลิ้นอุ่นซอกซอนจากริมฝีปากไล้เข้ามาในโพรงปากอุ่นชื้น แจจุงครางอือมือเรียวที่พลักไสเปลี่ยนมาเป็นจับเสื้อของยุนโฮไว้แน่น ริมฝีปากนุ่มบดเบียนเข้าหากัน ลิ้นอุ่นยังคงทำหน้าที่ได้ดีไม่บกพร่องในขณะที่มือหนาลูบไล้เอวบางอย่างหลงใหล ก่อนจะเคลื่อนมือขึ้นกดท้ายทอยแจจุงประโคมจูบหนักๆ รุนแรง ร่างบางขืนตัวพยายามพลักยุนโฮให้ออกไป
"อือ..อื้อ!!"
ครางประท้วงในลำคอ ก่อนจะทุบลงไปบนแผ่นอกแกร่งนั้นแรงๆหลายที ยุนโฮรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ต้องปล่อยเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มจะขาดอากาศหายใจจริงๆซะแล้ว
ใบหน้าหวานนั้นร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาแจจุงยืนนิ่งพลางหอบเบาๆ ริมฝีปากอิ่มไม่ปริปากพูดอะไรราวกับกำลัง..หวาดกลัว
"ชอบใช่มั้ยละ? อยากลองมากกว่านี้มั้ย?" ยุนโฮถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนๆรดอยู่ที่ต้นคอก่อนร่างสูงจะกดริมฝีปากลงบนซอกคอหอกรุ่นนั้น ผิวขาวเย้ายวนแดงระเรื่อทุกที่ที่สัมผัสลงไป ทำเอายุนโฮใจเต้นไม่เป็นส่ำ
"…มะ…ไม่" แจจุงตอบกุกกักพลางดันตัวออกจากอ้อมกอดของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ยุนโฮส่งเสียงจึ๊กจั๊กในลำคออย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมถอยห่างแจจุงแต่โดยดี
"ทำเป็นปาดีปฏิเสธนะ ซักวันนายจะต้องมาขอร้องฉันแจจุง…อ้อนวอน…ขอร้องฉัน"
"….."
"ขนาดฉันทำแบบนี้" มือหนายกขึ้นแตะริมฝีปากอิ่มที่เผยอน้อยๆของแจจุงเบาๆก่อนจะรีบชักมือกลับ "นายยังไม่ว่าอะไรเลยซักคำ…ไม่ต่างเลยแจจุง"
"….."
"ไม่ต่างจากพวกผู้หญิงที่ระริกระรี้อยากจะได้เลยซักนิด…นายมันไม่ต่างกัน"
"……."
"หรือยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อความรัก…งั้นเหรอแจจุง?"
"…….."
"งี่เง่าสิ้นดี นายก็รู้ว่าฉันไม่มีวันรักนาย"
ละสายตาไปจากคนที่ยืนตัวสั่นตรงหน้า ยุนโฮเปิดประตูห้องออกก่อนจะเดินออกไป
แจจุงทรุดลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว มือเรียวแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ
ทั้งดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน…
ถูกของนาย ยุนโฮ
ฉันมันโง่จริงๆ งมงายและศรัทราในความรัก …. มากซะจนยอมเอาตัวเข้าแลกได้ ถ้าเป็นนาย…
ไม่ต้องย้ำเตือนฉันก็ได้…
เพราะยังไงฉันก็รู้ดีพอๆกับนาย….ว่านายไม่มีวัน
แม้แต่จะรัก….
คฤหาสน์ตระกูลชอง
รถยนต์คันหรูพุ่งทะยานเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว ร่างสูงก้าวลงจากรถอย่างเร่งรีบ ไม่แม้แต่จะปิดประตูรถที่เปิดอ้าค้างไว้ แชยอนวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบปรามคนตรงหน้าไม่ให้ทำอะไรใจร้อนมากกว่านี้
"เดี่ยวคะ เดี๋ยวคะคุณยูชอน!"
"แจจุงอยู่ไหนแชยอน"
"คะ…คุณแจจุงเธอ…ไม่อยู่คะ"
"ไปไหน" คิม ยูชอนนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทของแจจุงเอ่ยถามเสียงเรียบ ท่าทีสุขุมนุ่มลึกนี้แหละที่ทำให้สาวๆติดใจนัก แต่ดูเหมือนตอนนี้ท่าทีแบบนั้นกำลังจะหายไป
ยูชอนเดินหนีท่าทีของคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลชอง ชายหนุ่มก้าวขึ้นบนชั้นสองโดยไม่รีรอและไม่แม้แต่จะฟังเสียงคัดค้านของใคร
เขาได้ยินข่าวลือมา..ข่าวลือไม่ดี…เกี่ยวกับแจจุงดังนั้นต้องมาตรวจให้แน่ใจ ตรวจว่าแจจุงยังอยู่ดี
ปัง!
ประตูห้องนอนใหญ่ถูกเปิดออก ร่างสูงพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะหยุดนิ่ง
ไม่มีแจจุง…
มีเพียงคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียงนั่น…คือจุนซู
แค่…จุนซูคนเดียวจริงๆ
ยูชอนนั่งลงข้างๆเตียง สองมือกุมมือเย็นชืดของร่างเล็กบนเตียงนั้นไว้แผ่วเบา
นานแค่ไหนแล้วนะ…ที่ไม่ได้มาเยี่ยมจุนซู
นานแค่ไหนแล้ว…ที่ไม่ได้มาตระกูลชอง
ตั้งแต่ 10 ขวบแล้วสินะที่ต้องจากเกาหลีไปอยู่ที่อเมริกา อดห่วงไม่ได้ว่าแจจุง จุนซู และยุนโฮจะลืมเขารึยัง
พวกเราเป็นเพื่อนรักกัน…เพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ รอยยิ้มเสียงหัวเราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตราตรึงอยู่ในึความทรงจำไม่เคยเลือนหาย
ตั้งแต่รู้ข่าวของจุนซูกับแจจุงที่ประสบอุบัติเหตุทั้งๆที่ตัวเขาอยากกลับมาจากอเมริกาใจจะขาด แต่งานกลับรัดตัวซะจนไม่มีเวลา
ใครจะรู้ว่าเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว…กลับไม่เจอแจจุง
แจจุงที่เขารัก…
ยูชอนถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าคมซบลงบนเตียงนุ่ม มือหนายังคงไม่ปล่อยมือเย็นเฉียบของจุนซูเอาไว้ ริมฝีปากพึมพำราตรีสวัสดิ์กับร่างเล็กบนเตียงแผ่วเบา…
อุ่นจัง….
ที่นี่ที่ไหน? ทำไมถึงมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด?
…แจจุง….นายอยู่ไหน?
"ยูชอน!!!" เสียงใครบางคนที่คุ้นเคยดังก้อง ยูชอนพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเบิกกว้าง รู้ตัวอีกทีก็ถูกกอดแน่นซะจนล้มลงกับพื้นซะแล้ว
"จะ…จุนซู!?"
"คิดถึงจัง!" ชอง จุนซูเอ่ยเสียงดังพลางกอดร่างสูงตรงหน้ามากขึ้นไปอีก ร่างบางซุกตัวลงบนอกแกร่งยูชอนวาดมือขึ้นกอดตอบ ยิ่งทำให้จุนซูซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดนั้นยิ่งขึ้นไปอีก
"ทะ…ทำไมนาย!?" ตั้งใจจะถามว่าทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่แล้วที่นี่มันที่ไหน แต่จู่ๆภาพจุนซูก็เลือนหายไป
"จุนซู!!!" ยูชอนตะโกนก้องจ้องมองรอบๆที่บัดนี้มืดมิด
"นายจะตื่นแล้วละยูชอน…คงไม่ได้เจอฉันอีก…" เสียงหวานเอ่ยปนสะอื้น ได้ยินเพียงแค่เสียงเท่านั้น…
"จุนซูนายอยู่ไหน!?"
"แล้วมานอนข้างๆฉันอีกนะยูชอน…มาอีกนะ..นายคนเดียวเท่านั้น..ที่ช่วยฉันได้"
"จุนซู!…จุนซู!" ตะโกนเรียกอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไป
ร่างสูงสะดุ้งขึ้น เหงื่อพราวเกาะอยู่ทั่วใบหน้า ดวงตาคมฉายแววตื่นตระหนก
ฝันงั้นเหรอ?…ฝันสินะ นายจะเจอจุนซูได้ไงยูชอน…ในเมื่อจุนซูก็นอนอยู่ตรงนี้
มือหนาเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทบนหมอน คิม ยูชอนผละตัวออกจากเตียงลุกขึ้นและเดินออกมาช้าๆ ในหัวยังคงสงสัยถึงเรื่องฝันประหลาดนั่น
ตื่น…ไม่ได้เจอ?
มาอีก…
หมายความว่ายังไงกันนะ?
แจจุงห่อไหล่เล็กน้อยมือเรียวถูต้นแขนตัวเองเบาๆ รู้สึกหนาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นี่ก็เกือบจะครบ 15 ชั่วโมงแล้วที่เขามาอยู่ในคอนโดของยุนโฮ
ตั้งแต่เรื่องเมื่อตอนเย็นที่ยุนโฮจูบเขา ยุนโฮก็ไม่เข้ามาอีกเลย หายไปนาน…จนอดคิดไม่ได้ว่าวันนี้จะต้องอยู่ในที่แปลกใหม่เพียงลำพัง
ร่างบางนั่งลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม ห้องทั้งห้องว่างเปล่าและเงียบงัน
เปลือกตาบางปิดลงอย่างเหนื่อยล้าก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
เสียงเปิดประตูกึกกักพร้อมเสียงโวยวายทำเอาแจจุงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะอากาศหนาวที่เล่นงานเค้าตั้งแต่หัวค่ำ
กี่โมงแล้วนะ? ร่างบางหันไปมองนาฬิกาบนทีวีจอยักษ์
เที่ยงคืน…
"ปล่อยฉัน !" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของยุนโฮดังขึ้นตรงห้องครัว แจจุงลุกขึ้นช้าๆมือเรียวขยี้ตาเบาๆ
"…." แจจุงยืนนิ่ง ค้างกับภาพที่เห็น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังคลอเคลียอยู่กับยุนโฮในขณะที่ร่างสูงกำลังพลักไสเธออย่างหัวเสีย
"แจจุง!" ดวงตาคมหันมาสบตากับร่างเล็กในชุดนอนสีฟ้า รอยยิ้มมีเลศนัตย์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างรวดเร็ว
"ยุนโฮคะ!" หญิงสาวที่กำลังคลอเคลียนั้นกระเด็นออกไปด้วยแรงพลักเบาๆ แจจุงที่ยืนนิ่งอยู่นานเบิกตากว้าง
รู้ตัวอีกทีก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮซะแล้ว
"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันมี ภรรยาแล้ว" ยุนโฮพูดพลางโอบคนตัวเล็กในอ้อมกอดมากขึ้นไปอีก ในขณะที่แจจุงยืนค้างนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
"….ไม่จริง!" หญิงสาวตะโกนร้องยุนโฮหัวเราะเบาๆก่อนจะจับมือแจจุงไว้หลวมๆ
"เธอไม่เชื่อจริงเหรอ? อยากให้ฉัน…พิสูจน์มั้ยละ?" ริมฝีปากหยักประทับลงบนแก้มใสแรงๆ ก่อนจะยิ้มยิงไฟให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"….!บ้าที่สุด! ฉันไม่เชื่อพี่หรอก จุนซูเคยบอกว่าพี่ไม่มีแฟน!" เธอตะโกนก้องมือเรียวที่หยาบกระด้างนั้นชี้ไปที่แจจุง
"จุนซูบอกเธอเมื่อไหร่? เค้ายังนอนอยู่ที่บ้านจะพูดกับเธอได้ยังไง" ยุนโฮพูดเรียบๆ
"ก็..ก่อนหน้าที่จะเกิดอุบัติเหตุบ้าๆนั่น" เธอตอบพร้อมกับลดมือลง
แจจุงพยายามขืนตัวออกจากสัมผัสของยุนโฮแต่ดูเหมือนยุนโฮจะยิ่งโอบตัวเขาแน่นมากขึ้นทุกที จนดูเหมือนตัวแจจุงจะถูกกลืนหายไปในตัวยุนโฮอยู่แล้ว ใบหน้าคมคลอเคลียอยู่กับแก้มใสไม่ห่างจนแจจุงต้องพยายามขืนตัวออกจากสัมผัสน่ารำคาญนั่น อดคิดไม่ได้ว่ายุนโฮนี่เสน่ห์แรงจริงๆถึงกับมีผู้หญิงตามมาที่คอนโด
"ที่รัก..อยู่นิ่งๆสิครับ" น้ำเสียงนุ่มของยุนโฮดังขึ้นข้างๆหูทำเอาใบหน้าหวานนั้นร้อนวูบวาบ แม้ว่าในน้ำเสียงนั้นจะมีแวว ข่มขู่ เจือปนอยู่ก็ตามที แจจุงจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆ ร่วมแสดงละครไปกับยุนโฮถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้อะไรมากก็ตาม
"…พี่ยุนโฮโกหกใช่มั้ยคะ" หล่อนพูดน้ำเสียงสั่นแววตาออดอ้อมถูกส่งมาให้ยุนโฮซึ่งเขาไม่ได้สนใจมันเลยซักนิดเดียว
"ฉันพูดจริง ไสหัวเธอออกไปจากห้องฉันได้แล้ว"
"บ้าที่สุด! ฮึก…ฉันจะทำให้มันเจ็บ! ฉันจะทำให้พี่ต้องเจ็บกว่าฉันร้อยเท่า!คอยดู!" หล่อนตะโกนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
ทันทีที่บุคคลภายนอกพ้นจากประตูห้องยุนโฮแทบจะปล่อยแจจุงออกจากอ้อมกอดในทันที วงแขนใหญ่ที่โอบรับเอวบางนั้นพลักไสรุนแรงซะจนแจจุงเซไปชนกับเคาเตอร์ มือหนาจับข้อมือบางไว้พลางกระชากแรงๆจนแจจุงเซอีกหน แจจุงนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดจากรอยช้ำเดิมที่ยุนโฮทำมันเจ็บขึ้นมาอีกครั้งแถมยังมาโดนกระชากแรงๆซ้ำที่เดิมอ ร่างบางกัดริมฝีปากอิ่มเพื่อสะกัดกลั้นเสียงร้อง
ร่างบางมองคนตัวสูงที่พลักไสอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่ต้องมามองฉันอย่างนั้น ชอง แจจุง"
"……"
"ฉันทำก็เพื่อให้นายต้องเจ็บปวด ให้เธอเคียดแค้นนาย ให้เธอเกลียดนาย ให้เธอทำให้นายเจ็บ"
"……ทำไม" แจจุงถามพลางพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของยุนโฮ
"เหมือนที่นายทำกับฉัน ทำให้ฉันเจ็บปวด…เรื่องจุนซู" ร่างสูงกล่าวเสียงเรียบทว่าแววตายังคงแฝงความเจ็บปวดเอาไว้ มือหนาปล่อยข้อมือของแจจุงให้เป็นอิสระ
"…ฉันขอโทษ" แจจุงพูดพลางก้มหน้า มือเรียวจับข้อมือของตนเองไว้แน่นอย่างเจ็บปวด
"ไปนอนซะ" ยุนโฮพูดพลางทำท่าจะเดินออกจากห้องครัวไป แต่แล้วก็หันกลับมา "ที่โซฟา เท่านั้นนะที่อื่นนายไม่มีสิทธิ์"
"ครับ..คุณยุนโฮ" แจจุงตอบรับพลางหยุดเป็นเชิงให้ยุนโฮเดินออกไปก่อน
ร่างบางนอนลงบนโซฟานุ่ม สองมือเรียวกอดตัวเองไว้แน่นเพื่อบรรเทาความหนาว อดคิดน้อยใจไม่ได้ว่าถึงแม้ยุนโฮจะเกลียดเขานักหนา กับอีแค่การเอาผ้าห่มมาให้ซักผืนมันจะเป็นอะไรไป ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆ มือบางละจากต้นแขนตัวเองก่อนจะมาประสานกันแน่นตรงหน้าอก ดวงตากลมโตปิดลงพร้อมกับเริ่มพูดคำอธิฐานดังเช่นทุกๆคืน
ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเชื่อในพระเจ้าก็ตามที แต่แจจุงก็ยังคงพร่ำภาวนา
"พระเจ้าครับ…ถ้าหากคืนชีวิตที่แย่งชิงจากน้องชายมาได้…ผมขอให้จุนซูตื่นและเป็นชอง แจจุงที่ต้องหลับใหลไปแทน ได้โปรดช่วยจุนซูด้วย..ผมยอมแลกกับทุกๆอย่าง แม้กระทั่งชีวิต"
น้ำตาใสหยดลงมาจากดวงตาคู่หวาน มือบางยกขึ้นกอดตัวเองอีกครั้งก่อนจะหลับไป
02.00 น.
ยุนโฮยังคงลืมตาโพลงในความมืด สองชั่วโมงแล้วที่เค้ายังข่มตานอนไม่ลงซักที ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่จิตใจมันว้าวุ่นเหลือเกิน ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกหงุดหงิดจนแทบบ้า ก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงก้าวฉับๆไปที่ประตู
เห็นทีต้องกินน้ำซักหน่อย จะได้ใจเย็นลงบ้าง ใจเย็นสิยุนโฮ ใจเย็นๆ
ทันทีที่โผล่พ้นประตู แทนที่ยุนโฮจะมองหาน้ำเขากลับมองหาคนสวยหน้าหวานที่ปล่อยให้นอนอยู่ตรงโซฟาทั้งๆที่อากาศหนาวเย็นขนาดนี้แทน
ร่างสูงนั่งลงบนโซฟา จ้องมองดูแจจุงที่เบียดตัวเข้าหาพนังของโซฟาพลางหัวเราะเบาๆ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานๆที่แดงระเรื่อน้อยๆ ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดที่ดูเย้ายวนจนอดใจไม่ได้ที่จะสัมผัส
มือหนาเกลี่ยลงบนเส้นผมนิ่ม ไล้มาตามใบหน้าขาวนั้นเบาๆ ก่อนที่ยุนโฮจะขมวดคิ้ว พลางกดมือลงบนหน้าผากมนของแจจุงอย่างร้อนใจ
"ตัวร้อน" ยุนโฮเอ่ยเบาๆพลางเขย่าตัวแจจุง
"แจจุง ชอง แจจุง! ตื่นสิ เฮ้!" ร้องเรียกอยู่หลายหนแต่ดูเหมือนคนสวยหน้าหวานจะไม่รู้สึกตัว เสียงเพ้อเบาๆดังลอดริมฝีปากสีหวาน ทำเอายุนโอรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แจจุงกำลังเพ้อเพราะพิษไข้
ไม่ร่งไม่เรียกอะไรแล้ว ยุนโฮตัดสินใจช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมกอดก่อนจะรีบเดินเข้าห้องนอนไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องอย่างเบามือ
ร่างสูงบรรจงวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวลงนอนข้างๆมือหนาเกลี่ยไล้เส้นผมสีดำสนิทเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมตัวแจจุงและตัวเองเอาไว้ วงแขนแกร่งสอดรอบเอวบางดึงรั้งเข้ามากอดแนบชิด เผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัวเมื่อแจจุงเบียดตัวเข้าหาสัมผัสอุ่นนั้นอย่างคุ้นเคย
หัวใจเต้นแรงเมื่อ ใบหน้าสวยหวานนั้นซบอยู่ใกล้ลมหายใจร้อนๆรดต้นคอแทบทำเอาสติเตลิด แต่ความคิดนั้นก็หยุดลง
ใบหน้ากลมๆของจุนซูโผล่ขึ้นมา รอยยิ้มสดใสเสียงเรียกและเสียงหัวเราะน่ารัก ดังก้องในหัว ยุนโฮพลักแจจุงออกแรงๆ แต่นั่นไม่ทำให้แจจุงรู้สึกตัวแต่อย่างใด มือหนาหยิบผ้าห่มขึ้นห่มร่างแจจุงไว้ ก่อนที่จะตัดสินใจเขยิบไปอีกฝากหนึ่งของเตียง
ดวงตาคมปิดลงอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับความสับสนมากมายในใจ
ทำไม…
ทำไมละจุนซู?
ทำไมถึงต้องเป็นนาย …ที่เจอแต่เรื่องร้ายๆ ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับนาย
ทำไมไม่เลือกเอาเขาไป...ทำไม
ทำไม? ทำไมไม่ใช่ชอง แจจุง…
..................................................................................
[Redsun]
>O<!ยะฮิ้ววววว หลังจากเน๊ตล่มมา 1 วันเต็มๆ-_- นังเรดก็คืนชีพ ฮี่ๆ >_<!
เห็นม๊า ลงช้าเลย แอบมาดูว่าเรทติ้งเป็นไง -O- คอมเมนท์เยอะลงเร็ว คอมเมนท์น้อย หมักดองจนเน่าคะ-_-"
คืนนี้จะอัพอีกตอน -O- (ดูคอมเมนท์ก่อน-_-") ฮี่ๆ นังเรดขอตัวคะ>O<!
ความคิดเห็น