คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Memorize Again
* ขอคอมเม้นท์ให้ชื่นใจนังเรดหน่อยนะคะT_T กำลังใจเหี่ยวเหลือเกินตอนนี้TOT
ตอนที่ 13 Memorize Again
ยูชอนก้าวเท้าเร็วๆไปที่ห้องนอนใหญ่ทางปีกขวาของปราสาท เมื่อสาวใช้ในคฤหาสน์วิ่งมาพร้อมกับหน้าตาตื่นตระหนก พร้อมกับรายงานถึง 'การร้องไห้' ของคุณหนูจุนซู
ประตูห้องถูกเปิดออกเบาๆพร้อมกับการปรากฏตัวของยูชอน ท่วาบัดนี้คนในห้องนอนกลับกดใบหน้างามลงกับหมอนสะอึกสะอื้นโดยไม่สนใจใครอีกแล้ว
"จุนซู"
น้ำเสียงทุ้มเรียกเบาๆทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก จุนซูเงยหน้าขึ้นจากหมอนใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก แก้มใสแดงระเรื่อยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นว่ายูชอนกำลังนั่งลงบนปลายเตียง จุนซูเผลอกัดริมฝีปากแน่น
ไม่ชอบให้พี่ยูชอนมาเห็นในสภาพนี้เลย
"เป็นอะไรไปจุนซู ร้องไห้ทำไม ใครแกล้งเราเหรอ?"
"….พี่แจจุงละฮะ พี่แจจุงเป็นยังไงบ้าง ทำไมพี่ปล่อยให้พี่แจจุงอยู่คนเดียวละ…ทิ้งเค้ามาทำไม?"
ถามคนตรงหน้าเสียงสั่น จุนซูพยายามควงคุมน้ำเสียงของตัวเองเอาไว้และพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
"ทำไมถึงถามอย่างนั้นละจุนซู" ยูชอนพูดพลางเขยิบเข้าไปใกล้จุนซูมากขึ้นอีกหน่อย ทว่าคนตัวเล็กกลับเขยิบห่างออกจากเขาเช่นกัน
"พี่ยูชอนไม่ดูแลพี่…แจจุงเหรอ"
น้ำเสียงหวานที่สั่นพร่าถามอีกครั้ง ยูชอนกระตุกยิ้มบนริมฝีปาก ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้จุนซูมากกว่าเดิมมือหนาคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทันเมื่อคนตัวเล็กรีบผงะถอยหนีเขาซะจนเกือบตกเตียง
ร่างบางขืนตัวออกจากอ้อมกอด เมื่อใบหน้าของยูชอนโน้มลงมาใกล้ใบหน้าจุนซูเพียงแค่คืบ
"อย่าดิ้นสิตัวเล็ก ตัวเราน่ะหนักไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ยดิ้นมากเดี๋ยวก็หัวฟาดพื้นกันทั้งคู่หรอก" กระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู ทำเอาคนตัวเล็กยิ่งดิ้นรนด้วยความเขินอาย
"พี่ยูชอนก็ปล่อยผมสิ!"
"ไม่ได้"
"ปล่อยนะ!!!"
"ไม่"
เมื่อเสียงทุ้มยังคงกล่าวหนักแน่นเช่นเดิม จุนซูก็หยุดดิ้นหยุดข่วน ร่างบางก้มหน้าลงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา และก่อนที่ร่างสูงจะทันทักท้วงอะไรเสียงสะอื้นก็ดังลอดริมฝีปากบางเสียแล้ว
"เป็นอะไรจุนซู!?"
"ปล่อยผมสิ! ฮือ!…จะมากอดผมไว้ทำไม พี่แจจุงละ! พี่แจจุงของพี่เค้าไม่สบาย! ทำไมพี่ถึงมา ทำไมมาที่นี่! ออกไปนะ! ฮึก! ออกไป!!"
ร่างบางกล่าวพลางสะอื้นไห้ใบหน้าหวานซบลงบนอกแกร่งริมฝีปากยังคงพึมพำไล่ด่า ยูชอนยิ้มน้อยๆกับท่าทีร้องไห้แบบเด็กๆนั่น มือหนากระชับอ้อมกอดเอาไว้ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มใส
"พะ….พี่ทำแบบนี้ทำไม!?" จุนวูตวาดลั่น
"ที่ร้องไห้จนคนอื่นเค้าพากันตกใจแบบนี้เนี่ย…เพราะกลัวพี่จะผิดสัญญาเหรอ?"
"ปะ…เปล่านะ!"
"แล้วร้องไห้ทำไม?"
"…."
สิ้นคำถาม ทำเอาจุนซูชะงัก และหนีด้วยการซุกใบหน้าลงบนเสื้อของยูชอนอีกครั้ง
"ทำไมไม่ตอบคำถามพี่ละ?"
"….."
"จุนซู"
"……"
"ฟังพี่นะ" ยูชอนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องที่เพิ่งผ่านไปซักครู่นี้ให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดได้ฟัง"พี่สารภาพรักกับแจจุง"
ทันทีที่พูดแค่ประโยคแรก แรงขืนจากคนในอ้อมกอดก็มากขึ้นจนน่าตกใจ ยูชอนออกแรงกระชับวงแขนแน่น และเมื่อจุนซูขัดขืนจนเหนื่อย ร่างบางก็ซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างเช่นเดิม
"แจจุงไม่ปฏิเสธพี่…แต่ก็ไม่ตอบรับความรู้สึกของพี่เหมือนกัน"
"สมน้ำหน้า" เอ่ยวาจาเชือดเฉือน แต่ในใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น
วงแขนบางโอบรอบคอร่างสูง ซบหน้าลงบนซอกคอขาว ก่อนจะกระซิบเบาๆ
"ไม่ต้องเล่าแล้ว ร้องไห้เถอะฮะ"
"เฮ้! พี่มาปลอบคนขี้แยนะ ไม่ได้มาขี้แยซะเอง" ยูชอนพูดพลางหัวเราะเบาๆ มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมนิ่มของร่างบางตรงหน้า รู้สึกอบอุ่นในอย่างบอกไม่ถูก เป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อจุนซูปลอบ
"เอาละ แล้วตกลงตอบพี่ได้รึยังว่าร้องไห้ทำไม?"
"…คิดว่าพี่ยูชอนจะไม่มาซะแล้ว"
"…."
"คิดว่าพี่ยูชอนจะอยู่กับพี่แจจุง…จนลืมผม"
"….."
"แล้วอีกอย่าง….ผมก็เป็นห่วงพี่แจจุงด้วย"
"แล้วทำไมต้องร้องไห้ละ? เรื่องแค่นี้เอง"
"ไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะ!" ร่างบางตะคอกลั่น มือเรียวดันอกแกร่งให้ออกห่าง คราวนี้ยูชอนปล่อยจุนซูออกจากอ้อมกอดแต่โดยดี และยอมทำตัวเรียบร้อยนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ปลายเตียงเสียด้วย ร่างสูงจ้องมองร่างบางที่ตอนนี้ก้มตัวลงสะอื้นกับเสียงพลางพูดเสียงดัง
"ผมคิดตั้งเยอะแยะ ถ้าพี่ยูชอนสารภาพรักกับพี่แจจุงละ ถ้าพี่แจจุงรักพี่ยูชอนแล้วผมจะทำยังไง ฮึก! ผมจะทำยังไงได้นอกจากยอมรับมัน มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้อย่างที่พี่ยูชอนว่าซักหน่อย!! ฮือ!"
ปล่อยโฮเสียงดังจนคนที่นั่งทำตัวเรียบร้อยอดไม่ได้ที่จะคว้าคนชอบคิดมากเข้ามากอดเอาไว้อีกรอบ
"อย่าร้องสิ ไม่น่ารักเลยรู้มั้ย"
"ผมไม่น่ารักเหมือนพี่แจจุงนี่ ฮึก!"
"แจจุงก็คือแจจุง จุนซูก็คือจุนซูอย่าเอามาเทียบกันสิ"
"แต่พี่ยูชอน…"
"ไม่เอาน่า พี่อุส่าห์มาปลอบคนขี้แยถึงที่ ค่าตอบแทนคือการร้องไห้กับสั่งน้ำมูกใส่หรือไงกัน?"
"พี่ยูชอน!" ร่างสูงหัวเราะอีกครั้งเมื่อแก้มขาวๆเริ่มพองลมจนป่อง ใบหน้าคมก้มลงไล้ริมฝีปากผ่านผิวแก้มขาว ก่อนจะเลื่อนมากระซิบข้างใบหู
คำพูด…ที่ทำเอาคนฟังหัวใจพองโต
"พี่ไม่เคยผิดสัญญา…และพี่เริ่มต้นใหม่แล้วจุนซู"
"…"
"พี่จะไม่พูดว่าไม่รักแจจุงแล้วในตอนนี้ เพราะถึงยังไงพี่ก็รักเค้า"
"…"
"แต่พี่กำลังพยายาม"
"…"
"เริ่มต้นวันใหม่ทั้งของจุนซูแล้วก็ของพี่…ด้วยเดทแรกเป็นไง?"
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จุนซูจะขอตัวไปอาบน้ำ และให้ยูชอนลงไปรอที่ห้องนั่งเล่น
"แชยอน ฉันมีเรื่องอยากจะถาม และต้องการให้เธอตอบตามความเป็นจริง" ใบหน้าดูมีความสุขเมื่อครู่จางหายไป รอยยิ้มเลื่อนหลุดจากใบหน้า ยูชอนถามคำถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอีกครั้ง จนคนตอบรู้สึกได้
"ดิฉันจะตอบ เท่าที่จะตอบได้คะ"
แม้ไม่ได้รับปากว่าจะตอบตามความเป็นจริงทั้งหมด แต่ยูชอนก็พยักหน้ารับ
"แจจุงป่วยเป็นอะไร?"
.........................................................................................................................
"ฉันเคยคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันมันเหมือนนิยายน้ำเน่า ที่เน่าแล้วเน่าอีกเรื่อยไป แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันไม่ใช่…"
หยุดซักที…
"นายไล่ฉันเพราะขยะแขยงและรังเกียจ…อยากให้ฉันหายไปเพราะนายเกลียดฉัน"
ไม่…ฉันไม่รู้ หยุดพูดซักที
"ถ้านายต้องการมันฉันจะไม่ขัดขืนอีกต่อไป นายอยากให้ฉันไปฉันก็จะไป"
…..อย่า…..
"นายอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตของนายกับจุนซู ฉันก็จะไป"
ฉัน….ไม่รู้ หยุดพูด..
"เรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่นายเรียกจุนซูบ้าง….ซักครั้งได้มั้ย?"
ฉันเรียกนายด้วยน้ำเสียงที่ฉันควรจะเรียกนาย ทำไมถึงต้องไปเปรียบกับคนอื่น
"…..เป็นคำขอสุดท้ายของฉัน"
คำขอสุดท้าย?…หมายความว่ายังไง
"แค่ชื่อเท่านั้นยุนโฮ…"
"พอที!!!!!"
ร่างสูงตะคอกลั่น หยดเหงื่อแพรวพราวเกาะทั่วใบหน้าคมได้รูป
กว่า 4 ครั้งแล้วในวันนี้ที่เค้าพยายามจะนอนแต่กลับนอนหลับไม่ลงซักที
เสียงหวานๆของใครบางคนยังดังก้องอยู่ในหัวสมองและไม่เคยเลือนหายไป..
นึกโทษตัวเองในใจที่ทำเรื่องงี่เง่า แต่นี่ก็ถือว่าบรรลุจุดประสงค์ของเขาแล้วมิใช่หรือ?
ยุนโฮชันตัวขึ้นนั่งบนเตียงใหญ่ พลางมองไปข้างๆที่เคยมีร่างของใครอีกคนนอนอยู่ด้วยในทุกค่ำคืน
ทำไมต้องคิดถึงอีก?
ทำไม…
ร่างสูงเดินออกจากคฤหาสน์อย่างเร่งรีบ ไม่ฟังคำพูดใดๆของใครทั้งสิ้นแม้กระทั่งแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลที่จะรั้งเค้าเอาไว้ด้วยเรื่องบางอย่าง
ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าไปหมด มีแต่คำพูดก่อนจะหายไปของแจจุงเต็มหัว
ร่างสูงขับรถออกจากคฤหาสน์อย่างเร่งรีบ สายตาคมสอดส่องไปทั่วบริเวณที่ขับรถผ่าน
มองหาใครบางคนที่เป็นต้นเหตุให้หัวใจร้อนรุ่มถึงเพียงนี้
อยู่ไหนกันนะ…ชอง แจจุง
เกร็ดหิมะบางเบาล่องลอยอยู่ภายนอกก่อนจะตกลงบนพื้น
สีขาว…บริสุทธิ์
เอี๊ยด!!!!!!
เสียงล้อรถครูดกับพื้นถนนดังลั่น เสียงหวีดร้องดังระงมไปทั่วเมื่อจู่ๆ รถหรูราคาเหยียบ 15 ล้านที่ขับเร่งมาด้วยความเร็วราวกับว่ามีคนบาดเจ็บสาหัสอยู่ในรถ กลับเบรกจนรถหมุนติ้วไปทั่ว
ไม่กี่วินาทีต่อมา รถทั้งคันก็หยุดนิ่ง รอยล้อบนพื้นถนนทำเอาคนภายนอกเดาไม่ได้เลยว่าคนที่อยู่ภายในรถจะโดนกระแทกหรือบาดเจ็บเพียงใด
"บ้าเอ้ย!!!"
เสียงสบทดังลั่น ประตูรถคันงามเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงที่เดินลงมาอย่างหัวเสีย
ยุนโฮไม่ได้บาดเจ็บแต่อย่างใด เพียงแค่ต้องสูญเสียมือถือราคาเฉียดล้านไปก็เท่านั้น ด้วยแรงเหวี่ยงของรถทำให้โทรศัพท์เลื่อนหลุดจากที่วางก่อนจะตกลงตรงใต้เท้าเป็นผลให้ยุนโฮเหยียบเครื่องมือสื่อสารแสนรักของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ
ดวงตาคมจ้องมองไปยังต้นเหตุที่ทำให้เค้าต้องเหยียบเบรกจนตัวโก่ง
"ใครใช้ให้วิ่งตัดหน้ารถแบบนี้!!!"
ยุนโฮตะโกนก้อง พลางช้อนมืออุ้มเด็กชายตัวเล็กๆที่นอนกกอะไรบางอย่างขึ้นมาจากพื้นถนน
แม้น้ำเสียงจะดุดันแต่ก็ปฏิบัติต่อเด็กอย่างอ่อนโยน
"ก็…ยุนยุนมันวิ่งออกไป ฮึก ผมขอโทษครับ โฮ!!"
เด็กชายตัวน้อยตอบเสียงสั่นก่อนจะปล่อยโฮเสียงดังลั่น ยุนโฮวางเด็กชายลง ก่อนจะยกมือลูบหัวเบาๆ
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องหรอก แล้ว..เจ้า…."
"ยุนยุนฮะ"
"ยะ……โอ๊ย!"
"พี่ชายเป็นอะไรรึเปล่า!?" เด็กชายตัวเล็กถามพลางมองหน้ายุนโฮ
ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ รู้สึกเหมือนหัวมึนๆชาๆ ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย และยิ่งปวดหนักที่หัว
"มันเป็นยังไงบ้างละ?"
"มันยังสบายดีฮะ!" เด็กชายตอบพลางยื่นลูกสนุขตัวน้อยขึ้นมาให้ยุนโฮดูจนบังหน้าตัวเองมิด
ยุนโฮรู้สึกเหมือนทุๆอย่างกำลังหยุดเคลื่อนไหว ทุกสรรพสิ่งนิ่งเงียบไปหมด
แม้จะมองเห็นว่าเด็กชายตรงหน้ากำลังขยับริมฝีปากแต่เขากลับไม่ได้ยินมันเลยแม้แต่น้อย
ดวงตากลมโตสุกสว่างของสุนัขตรงหน้าจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
อาจดูน่ารัก แต่ในสถานการณ์นี้กลับไม่ใช่
ความรู้สึกปวดร้าวเพิ่มทวีคูณมากขึ้นจนต้องร้องโอดโอย สองขาแกร่งไร้เรี่ยวแรงจนร่างทั้งร่างทรุดลงไปกองกับพื้นถนน
ดวงตาคมมองเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเจ้าหมาและเด็กชายตัวเล็ก พอจะเดาได้ว่าทุกคนคงกำลังกรีดร้องและคิดว่าเขาอาจได้รับผลกระทบจากการเบรกอย่างรุนแรงเมื่อครู่
ภาพบางอย่างไหลเข้ามาในหัวจนต้องหลับตาแน่น สายธารอุ่นรื้อขึ้นที่ขอบตาก่อนจะไหลลงมาอาบแก้มขาว
เจ็บปวด..
+++++++++++++++++++++++++
"เจ็บ ฮือ แจจุงเจ็บ! ฮือ..ยุนโฮ"
"ขอโทษนะแจจุง ฉันไม่น่าพานายมาปีนต้นไม้เลย"
+++++++++++++++++++++++++
"ขึ้นหลังสิ ไม่ต้องร้องนะจะรีบพากลับบ้าน"
"ฮือ..แต่แจจุงเจ็บ…โฮ!!"
+++++++++++++++++++++++++
"ยุนโฮไม่โกหกแจจุงหรอกครับ ขึ้นมาเร็วตัวเล็ก"
"..ฮือ..อึก!…จะ..จริงนะ"
+++++++++++++++++++++++++
"ไม่! ไม่! พ่อครับอย่า!!!"
"เก็บมันมาทำไมยุนโฮ เก็บไอ้ลูกหมาสกปรกตัวนี้เข้ามาในบ้านทำไม!"
+++++++++++++++++++++++++
"ยุนแจ!"
"ปัง!!!!!!"
"ม่าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
+++++++++++++++++++++++++
"คุณครับ! คุณ เป็นอะไรรึเปล่า!"
เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่ว ยุนโฮพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้น และพบว่ามีคนมุงเค้าอยู่โดยรอบไปหมด
"ลืมตาแล้ว! คุณครับเราโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ ช่วยอยู่นิ่งๆซัก 5 นาทีเถอะ"
เสียงของชายคนนั้นยังกล่าวต่อ เด็กชายตัวเล้กกำเสื้อของเขาไว้แน่นทำให้เดาได้ไม่ยากว่า บุรุษที่ยืนค้ำหัวเขาตอนนี้คือพ่อของเด็กชายคนนั้น
"..ไม่…ผมไม่เป็นไร" น้ำเสียงที่เคยนุ่มสุขุมบัดนี้กลับแหบพร่าจนสั่นสะท้าน
ร่างสูงพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น และในที่สุดเขาก็ทำได้สำเร็จโดยความช่วยเหลือของคนรอบข้าง
"แน่ใจเหรอครับ ผมว่าคุณควรจะไปโรงพยาบาล"
"ไม่…ไม่เป็นไรครับ ผมต้องรีบไปแล้ว" ตอบทั้งๆที่ยังเดินโซเซ บรรดาคนมุงพากันถอยเปิดทางให้ แต่ละคนมีสีหน้าหวาดหวั่นเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเจ็บปวด รอยคราบน้ำตา และการเดินที่ไม่มั่นคงของยุนโฮ
"พอเถอะครับ! เพราะลูกชายผมทำให้คุณเป็นแบบนี้ กรุณาไปโรงพยาบาลเถอะครับ!" ชายคนนั้นรั้งเขาเอาไว้ ยุนโฮก้มหัวลงก่อนจะพูดขอบคุณเบาๆ
"ไม่ใช่ครับ..ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวผมเอง อีกอย่าง…ผมจะเสียเวลาไม่ได้อีกแม้แต่นาทีเดียว กรุณาหลีกทางให้ผมเถอะ"
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฮัน ยุนโฮก้มหัวขอร้อง
คำพูดที่สงบนิ่งและเยือกเย็นของยุนโฮทำให้ชายคนนั้นเปิดทางให้ ร่างสูงพาตัวเองขึ้นนั่งบนรถ หลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาช้าๆ ก่อนจะรีบขับรถออกไป
ภายในรถที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ กลิ่นหอมที่เป็นกลิ่นเฉพาะของใครบางคนยังอบอวลอยู่ในนี้ไม่จางหาย
ราวกับกลิ่นหิมะแรกในฤดูหนาวที่โปรยปรายลงมา
น้ำตายังคงไหลลงมาจากดวงตาคมไม่ขาดสาย แต่ยุนโฮไม่สนใจจะเช็ดมัน
ภาพที่อยู่ในหัวสมองเมื่อครู่ ทำให้รู้สึกเหมือนได้บางสิ่งบางอย่างกลับคืนมา
จำได้แล้ว…
โง่นักฮัน ยุนโฮที่ไม่เคยเอะใจว่าตัวเองลืมอะไรไป
งี่เง่านักฮัน ยุนโฮที่มัวแต่ฝังใจกับคำลวงที่คนอื่นสร้างขึ้น
ทีนี้รู้นึยัง….ฮันยุนโฮ คนโง่…..
สิ่งที่ตัวเองเป็นคนลบเลือนให้หายไปจากความทรงจำ
ใครบางคนที่มีรอยยิ้มสดใส กับเสียงหัวเราะที่ทำให้หัวใจยิ้มไปด้วย
คนที่ทำให้เสียงนกร้องเพราะกว่าที่เคยฟัง คนที่ทำให้เสียงเพลงฟังดูอ่อนหวานกว่าที่เคยได้ยิน คนที่ทำให้สายลมดูนุ่มนวลและอบอุ่นกว่าที่เคยได้สัมผัส
ความเจ็บปวดยังคงแล่นริ้วไปทั่วทุกอณูขุมขน แต่สายตาคมยังคงสอดส่องไปทั่วทุกบริเวณอย่างเร่งรีบและร้อนรน
สารเลว…
แค่คำนี้สำหรับเขาคงยังไม่พอ
โง่….
ไม่พอหรอก..ยังไม่สาสมกับสิ่งที่ทำ
"นายไล่ฉันเพราะขยะแขยงและรังเกียจ…อยากให้ฉันหายไปเพราะนายเกลียดฉัน"
ไม่…ฉันไม่เคยเกลียดนาย
"ถ้านายต้องการมันฉันจะไม่ขัดขืนอีกต่อไป นายอยากให้ฉันไปฉันก็จะไป"
…..อย่า…..อย่าไปจากฉัน….
"นายอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตของนายกับจุนซู ฉันก็จะไป"
ฉัน….ไม่อยากให้นายไป....
"เรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่นายเรียกจุนซูบ้าง….ซักครั้งได้มั้ย?"
…..ไม่……
"…..เป็นคำขอสุดท้ายของฉัน"
ไม่….ได้โปรด….อย่าไปจากฉัน
นิ้วเรียวเคาะลงบนพวงมาลัยอย่างเร่งรีบพลางนึกถึงสถานที่ที่เรือนร่างบอบช้ำนั้นจะไปได้ ริมฝีปากหยักพึมพำประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา
"ขอโทษ…ฉันขอโทษแจจุง"
………………………………………………………………………………...........................
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย
ทั้งท้องฟ้า ทั้งหิมะ ไม่อยากจะมองอีกต่อไป
หัวสมองยังคงจดจำถ้อยคำเรียบเฉยจากริมฝีปากของคนคนนั้นได้ดี
'แจจุง'
ร่างบางหลุดหัวเราะน้อยๆเมื่อนึกถึงสีหน้าเย็นชาของยุนโฮตอนพูดชื่อเขา
ก็แน่ละ…จะให้เรียกคนที่เกลียดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนน่ะ…มันยากสินะ
เรือนร่างบอบบางกระแทกลงบนพื้นหิมะนุ่ม…ทว่าหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ
เสียงลมหายใจที่รวบระรินของตัวเองบ่งบอกให้รู้ได้ว่า…อีกไม่นาน
ถ้าเลือกได้…ถ้าย้อนเวลากลับไปได้
ฉัน…….
ฉันจะ…กอดนายเอาไว้ยุนโฮ
ร้องไห้ให้กับความเจ็บปวดของตัวเองแล้วจะลืมมันไป…
แค่ได้อยู่ข้างๆนาย…ดีมั้ยละ?
ฉันจะกอดนายเอาไว้ กอดแน่นๆ เพราะวันนี้หิมะตก
หนาวใช่มั้ย ถึงจะตัวใหญ่แต่ก็หนาวได้นี่นา…ใช่มั้ยยุนโฮ
ถ้าฉันกอดนาย ฉันรับรองว่านายจะไม่หนาว ฉันจะกอดนายไว้ถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้นาย
เราจะไปเที่ยวสวนสาธารณะที่เดิมๆที่เราไปด้วยกัน
ไปใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ของเรา ที่ที่เราสัญญาว่าจะไม่มีทางโกหกฉัน
ฉันเป็นแค่เพื่อนนายก็ได้ยุนโฮ…ขอแค่เราอยู่ด้วยกัน
ฉันจะพานายไปทะเล เราจะวาดรูปแล้วก็ยิ้มให้กัน
เราจะไปสถานรับเลี้ยงเด็ก แล้วก็เล่าเรื่องของพวกเราให้เค้าฟัง
เรื่องของคนโง่ที่ชื่อ ชอง แจจุง
เด็กๆจะรู้จักคนโง่อย่างแจจุง แล้วแจจุงก็จะเล่าให้พวกเค้าฟัง
เรื่องต้นไม้ เรื่องคำสัญญา เรื่องของยุนโฮ…ทุกๆเรื่อง
ฉันอาจจะมอมเหล้านายในบางวันด้วยนะ…
ฉันจะจูบนาย…แล้วนายก็จูบฉัน
ฉันจะบอกว่ารักนาย…แม้นายจะไม่ตอบฉัน
ถ้านายเบื่อในเมือง…เราจะเดินจูงมือกันบนถนนเล็กๆในชนบท
หัวเราะแล้วก็ยิ้มให้กัน มือของเราจะจับกันแน่น เพราะฉันจะไม่ปล่อยมือนาย
"..ไ..ด้..มั้ย…ยุนโฮ"
ร่างบางเปล่งคำพูดออกมาเบาๆ แก้มใสเริ่มรู้สึกเจ็บเพราะสัมผัสกับหิมะมานาน
เสียงลมหายใจดูเหมือนจะเบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน…
มือเรียวยกขึ้นก่อนจะขีดเขียนคำบางคำลงไปบนผืนหิมะ
สายลมพัดแผ่วอยู่รอบตัวราวกับจะโอบอุ้มให้อบอุ่น
ดวงตาคู่สวยปิดลงช้าๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป
คงไม่มี…จุมพิตจากเจ้าชายคนใดที่จะทำให้เจ้าหญิงตื่นจากนิทรา
คงไม่มี…อ้อมกอดของเจ้าชายคนใดที่จะสามารถให้ความอบอุ่นกับเจ้าหญิงได้
คงไม่มี…ปีกสีขาวของเจ้าชายคนใดที่จะโอบอุ้มเจ้าหญิงผู้แสนบริสุทธิ์องค์นี้ไว้ได้
เจ้าหญิง…
คงจะเป็นได้แค่เจ้าหญิงในร่างหงส์สีขาว…ตลอดไป
....................................................................................................................
[Redsun]
มาลงแร้ว T[]T!!! โฮววววันนี้หยุดอยู่บ้านคะ=_= รร ไม่ได้ปิดแต่นังเรดไม่สบายเอง เหอะๆ เลยได้ลง
ลืมบอกไปเรื่องการโอนเงิน หมดเขตุวันที่ 6 กุมภาพันธ์นะคะ แล้วก็มีคนถามว่า
สาขาอะไร
สาขาย่อยมหาวิทยาลัยราชภัฎลำปางคะ
ส่วนการส่งหนังสือ เรดไม่มั่นใจแล้วนะ เพราะเงินยังไม่ค่อยเข้าเลย เรดยังไม่ได้สั่งพิพม์เพราะไม่รู้ว่ามีคนเอาจริงๆกี่เล่มแน่ โทษเรดก็ไม่ได้นะที่รักทุกคนT_T
เอาละ! หน้าปกกำลังจะมาแล้วTOT (ตื่นเต้นT_T)
แล้วเจอกันคะ^^
ความคิดเห็น