คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Want...you
ตอนที่ 12 Want..you
ความเงียบคงจะเป็นคำตอบของคำถามได้ดีที่สุดในตอนนี้
ร่างบางยังคงนิ่งในอ้อมกอดของเพื่อนรักแม้จะรับรู้ว่าแรงกอดนั้นมากขึ้นก็ตามที
ไม่ใช่ว่าอยากจะเงียบ แต่เพราะไร้เรี่ยวแรงจนไม่อาจขยับริมฝีปากได้
ความเจ็บปวดแทรกซึมลึกลงไปในร่างกายช้าๆ ไม่ใช่ความเจ็บปวดของเขา…แต่เป็นของยูชอน
แจจุงยกมือขึ้นโอบรอบตัวของเพื่อนรักก่อนจะลูบหลังปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน เขาทำแบบนี้ทุกทีเมื่อเพื่อนรักร้องไห้
ใช่…ยูชอนกำลังร้องไห้
"นายรู้คำตอบนั้นดีกว่าฉัน ยูชอน" กลีบปากบางเอ่ย มือเรียวยังคงลูบแผ่นหลังแข็งแกร่งของยูชอนเอาไว้ รับรู้ได้ดีว่าตอนนี้คนที่โอบกอดเขานั้นบอบบางนัก
"ฉันหวังเสมอว่าคำตอบนั้นจะผิด" ร่างสูงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงพร่าสั่นสะท้าน
"ฉันไม่เคยสร้างกำแพงกั้นระหว่างเรายูชอน แต่ฉันก็ไม่เคยรักนาย..แบบนั้น"
"…ฉัน…รู้ดี"
เงียบกันไปอีกครั้ง เมื่อยูชอนรัดวงแขนแน่นขึ้นก่อนจะกดใบหน้าลงบนบ่าเล็ก แจจุงรับรู้ได้ถึงหยดน้ำตามากมายที่ไหลลงบนบ่าจนเสื้อผ้าเนื้อบางเปียกชื้น
"รักของนายกับของฉันมันไม่เหมือนกันยูชอน"
"…นายรู้ได้ยังไง"
"เพราะเหตุผลของนายไง"
"เหตุผล?" ร่างสูงเอ่ยถามทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลออกมา เค้าเพิ่งรับรู้ได้เองวันนี้ว่า การทำให้น้ำเสียงปกติทั้งๆที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดมันยากอย่างนี้นี่เอง
"เหตุผลของนายคือฉัน ในขณะที่เหตุผลของฉัน….คือหัวใจของฉันเอง"
"?"
"เหตุผลของฉัน เป็นเพราะหัวใจของฉันรักได้แค่คนเดียว ฟังดูตลกนะยูชอน แต่ฉันรักยุนโฮได้แค่คนเดียว เพราะงั้นมันเป็นรักจริงๆสำหรับฉัน"
"ฉันไม่เข้าใจ"
"เหตุผลของนายคือฉัน ในขณะที่เหตุผลของฉันคือตัวฉันเองไงละยูชอน"
"เพราะงั้นมันถึงได้ต่างกัน?"
"ใช่…เพราะเหตุผลของเราต่างกันยูชอน ฉันขอโทษ"
"…ไม่เป็นไร"
ร่างสูงผละออกจากอ้อมกอดของแจจุงก่อนจะจับไหล่บางอย่างเบามือ ประทับจุมพิตอ่อนโยนลงบนหน้าผากมน
เก็บเกี่ยวความรู้สึกๆดีๆเช่นนี้เอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย…
ไม่ใช่เหตุผลที่แจจุงยกขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องยากๆที่แจจุงพยายามจะสื่อให้เข้าใจ แต่เพราะ
เข้าใจด้วยหัวใจ…ไม่ใช่เหตุผล
เพราะรู้ดี ว่ายังไงก็ไม่อาจเป็นได้มากกว่านี้
แค่ได้บอกออกไปก็เพียงพอแล้ว…พอใจแล้วจริงๆ
จูบสุดท้าย….เป็นการบอกลาความรักที่มี
จุมพิตสุดท้ายนี้…เป็นการเริ่มต้นความเป็นเพื่อนอย่างแท้จริง
แจจุงหลับตาลงรับสัมผัสอ่อนโยนตรงหน้าผากก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเพื่อนรักถอนจูบออกไป
"นายเข้าใจฉันใช่มั้ย…ยูชอน"
"ขอบใจนะแจจุง"
เอ่ยเบาๆก่อนจะหัวเราะคิกคักกันสองคน ฉับพลัน ยูชอนรู้สึกถึงแรงดึงมหาศาลทางด้านหลังที่มากพอจะเหวี่ยงเค้าลงบนพื้น
"กลับบ้าน!"
เสียงทรงอำนาจเอ่ยลั่นก่อนจะคว้าข้อมือบอบางของคนที่หลับตาพริ้มเมื่อครู่ออกไป
รวดเร็วมาก…ซะจนไม่อาจรั้งไว้ได้
เป็นอีกครั้ง…ที่คิม ยูชอนทำอะไรไม่ได้เลย…
จะโง่เง่าไปถึงไหนกัน?…..ยูชอน
คนที่นายควรปกป้องน่ะ…รู้ตัวซักที….
ว่าไม่ใช่เค้า…ไม่ใช่ ชอง แจจุง
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
"ปล่อยนะ! โอ๊ย! เจ็บยุนโฮ!"
ร่างบางกรีดร้องลั่นไม่สนใจบรรดาสาวใช้คฤหาสน์ตระกูงฮันที่มองกันอย่างหวั่นวิตก
ยุนโฮยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ตั้งหน้าตั้งตาลากแจจุงขึ้นบันไดไปเรื่อยๆโดยไม่สนเสียงร้องโอดโอยของใคร หรือไม่แม้แต่จะฟังคำอ้อนวอน
ภาพที่ยูชอนจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา ภาพที่แจจุงหัวเราะคิกคักให้ยูชอนมันทำเอารู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"โอ๊ย!"
ร่างบางร้องลั่นเมื่อถูกโยนลงบนเตียงกว้างอย่างไม่ใยดี
"จะทำอะไรน่ะยุนโฮ!"
"ทำให้นายสำนึกว่าอยู่ในฐานะอะไร!"
"หมายความว่ายังไง"
"นายต้องชดใช้ ชอง แจจุง"
สิ้นเสียงกระซิบแผ่ว ริมฝีปากหนากดทาบทับลงบนกลีบปากบางอย่างรุนแรงก่อนจะแปรเปลี่ยนความอ่อนหวาน ร่างสูงและเล็มไปตามริมฝีปากนุ่ม ก่อนปลายลิ้นจะควานหารสหวานหอมในโพรงปากโดยไม่เว้นจังหวะให้บุคคลตรงหน้าได้หายใจ ยังคงดื่มดำจากความหวานของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จักพอ
ความรู้สึกโกรธระคนโมโหปนกันมั่วไปหมด
โกรธที่เห็นแจจุงยิ้มให้คนอื่น
โมโหที่ยอมให้ยูชอนจูบได้ง่ายๆ
โกรธที่แจจุงแย่งของของจุนซู!!
โมโห….ที่คนที่มองเห็นรอยยิ้มนั่นไม่ใช่เค้า
ร่างบางข้างใต้พยายามขัดขื่น ทั้งผลักทั้งดันไปเพื่อให้รอดพ้นจากคนตรงหน้า แต่กลับไม่เป็นผล เพราะการกระทำของยุนโฮทำให้เรี่ยวแรงของแจจุงค่อยๆหายไปทุก แต่ก็ยังพยายามหลบหนีรสจูบที่ร่างสูงหยิบยื่นมาให้ ร่างสูงละริมฝีปากออก กดร่างบางให้ติดกับผืนเตียงนุ่ม เชยคางมนของอีกฝ่ายก่อนจะบีบกรามแน่น
"อะไรกัน ไม่อยากได้เหรอ จูบของฉันน่ะ"
"จูบของนาย…ทำให้ฉันเจ็บปวด"
"ฉันไม่สนความเจ็บปวดของนาย ฉันสนแค่ทำไมนายถึงร่าน!จับผู้ชายไปทั่ว ทำไมต้องแย่งของของจุนซู นายแย่งได้แม้กระทั่งคนที่น้องชายตัวเองรักเชียวเหรอ!"
หยาดน้ำตาใสค่อยๆไหลออกมา ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของ ชองแจจุงมีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ตอบแทนคำพูดใดๆทั้งปวง พอแล้ว..หยุดพูดซักทียุนโฮ ฉันขอโทษที่รู้จักกับยูชอน…ฉันขอโทษเรื่องจูบ
'ใช่ นั้นคือจูบของนาย แต่ฉัน อยากได้จูบแบบที่นายจูบกับชองจุนซู ไม่ใช่จูบกับชองแจจุง' ดวงตาก็เปรียบเหมือนหน้าต่างของหัวใจ สื่อความในใจออกมาได้จนหมด
จูบที่อ่อนโยนเหมือนที่เคยจูบฉัน…เหมือนที่นายเผลอไป….จูบอ่อนโยนเหมือนที่นายจูบจุนซู
ถ้านายให้มันไม่ได้….
ฉันก็ไม่หวังจูบใดๆจากนายอีก…
ร่างสูงปาดน้ำตาใสที่ล้นเอ่อจากดวงตาสีนิลคู่สวย สัมผัสเบาๆที่ผิวแก้ม ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ทั้งรวดเร็วอ่อนหวานจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ ปลายนิ้วไล่เรือนผมนิ่มจัดให้เข้าที่เข้าทาง
"อย่าร้องไห้สิ ไม่สวยเลยรู้ไหม" น่าแปลกที่คำพูดนั้นกล่าวออกมาจากใจ มิใช่สมองสั่งการอย่าที่เคย น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยทำเอายุนโฮใจอ่อนยวบ
"ฉันไม่ใช่จุนซูนะ" ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเต็มที...ความรู้สึกปวดหนึบในอกมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนต้องหอบหายใจถี่รัว
"ใช่...นายไม่ใช่อยู่แล้ว ไม่มีใครแทนที่จุนซูได้"
"ฉันเป็นอะไร ของนาย" ถามทั้งๆที่รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ต่างไปจากเครื่องรองรับอามรณ์ของคนตรงหน้า ไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่คนสำคัญ...อย่างที่ต้องการ
ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ร่างสูงไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำตอบใดๆจากปาก แต่กลับประทับริมฝีปากลงอย่างหนักหน่วงรุนแรง
"ฉันจะแสดงให้เห็นเอง...."
เสื้อเชิ้ตตัวบางที่สวมใส่ถูกกระชากออกจนฉีกขาด ฝ่ามือร้อนสัมผัสผิวกายปลุกเร้าอารมณ์อีกฝ่าย ริมฝีปากละออกจากปากไล่ลงมาขบเม้มที่ซอกคอหอมกรุ่นจนแดงช้ำทั้งเป็นรอยฟัน ไล่ลิ้นชื้นวนไปตามยอดอกทั้งออกแรงกดและขบแรงๆ
"จะ...เจ็บ..อือ..ปล่อยนะ" แจจุงพยายามต่อต้าน ถึงแม้จะรักคนตรงหน้าแทบขาดใจ แต่การกระทำที่ไม่มีแม้ความรัก
ก็ไม่เคยต้องการ…
"อย่านะ..ฉันเจ็บ" หยาดน้ำตาใสยังไหลออกมาไม่หยุด
ยุนโฮจัดการจูบปิดปากอีกฝ่ายที่ได้แต่ร้องห้ามขอความเมตตาอยู่ในลำคอ ฝ่ามือร้อนถอดอาภรณ์ส่วนล่างของอีกฝ่ายออก จงใจปัดป่ายฝ่ามือผ่านส่วนสำคัญของร่างบางที่เพิ่งตื่นตัว เรียวขาขาวถูกแยกออก เพื่อให้เห็นส่วนนั้นได้ชัดเจนขึ้น
แจจุงสะดุ้งเมื่อร่างสูงสะกิดผ่านแก่นกลางของตัวเอง เรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือ
แต่…จะให้ทำยังไง
รู้ตัวดีว่าไม่มีทางหยุดรักได้….บอกแล้วไงว่าหัวใจนี้รักได้แต่ยุนโฮ
ถึงรู้ว่าการกระทำรุนแรงและอ่อนหวานปะปนกันนี้จะทำให้ตัวเองเสียใจมากแค่ไหน
แต่ก็ยอมไปแล้ว….ยอมทุกอย่างขอแค่ให้ได้ความรักบ้าง
อุ้งมือร้อนจับแกนกายของอีกฝ่ายไว้ ค่อยๆรูดขึ้นลงช้าๆ ก่อนออกแรงกดตรงส่วนปลายหวังจะเรียกเสียงครางหวานๆจากร่างตรงหน้า
"ฮือ..อือ" ร่างบางพยายามข่มเสียงหน้าอาย กัดริบฝีปากแน่นจนแดงช้ำ ปนเสียงสะอื้นที่เล็กลอดออกมา
นั่นยังไม่ทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำทั้งหมดนั้น ฝ่ามือหนาละออกจะส่วนสำคัญก่อนอุ้มปากร้อนจะเข้าครอบครองแทนที่ ปลายลิ้นชื้นกระวัดไล่ไปตามความยาวก่อนจะดูดเม้มที่ส่วนปลาย
"ฮือ..อย่านะ...พอ"ร่างบางส่งเสียงห้ามไม่หยุด ไม่มีแรงจะขัดขื่นทำได้แต่บอกห้ามเผื่อร่างสูงจะหยุดบ้าง
"ฮือ...ฮือ" น้ำตายังไหลไม่หยุด ราวกับว่าไม่มีวันสิ้นสุด เหมือนกับความรักที่ให้ ไม่มีวันจางหายเช่นกัน
"อย่าร้อง..."เอ่ยเสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม...เห็นน้ำตาของคนๆนี้ทีไร รู้สึกใจหาย...
ยุนโฮประทับริมฝีปากบนเปลือกตาอีกฝ่ายเบาๆ ราวกับจะซับน้ำตาให้ จากที่รุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนุ่มนวล หวังจะปลอบโยนร่างบางให้หยุดร้องไห้
ทิฐิถูกละทิ้งไปหมดสิ้น ความคิดแผนการในสมองแปรเปลี่ยนเป็นทำตามเสียงหัวใจตน
มือหนาสัมผัสที่พวงแก้มขาว จมูกซุกไซร้สูดหาความหอมจากแก้มนิ่มก่อนจะแนบด้วยริมฝีปากอย่างทะนุถนอมจนแจจุงถึงกับแปลกใจ
"ยุนโฮ"แจจุงกระซิบเบาๆราวกับสายลมพัดผ่าน การกระทำที่เปลี่ยนไป จากรุนแรงกลายเป็นนุ่มนวลขึ้น แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ร่างสูงก็ทำเอาเรี่ยวแรงหายไปหมด
ร่างสูงออกแรงเคล้นคลึงที่สะโพก เนินเนื้อนิ่มถูกแยกออกก่อนปลายนิ้วจะสอดเข้าไปสำรวจช่องทางนุ่ม
"อือ" ร่างบางกำผ้าปูที่นอนแน่น ปลายเท้าจิกเกร็ง
นิ้วเรียวถูกสอดเข้าไปสำรวจเป็นนิ้วที่สอง เรียกเสียงครางหวานหูที่ร่างสูงอยากได้ยินได้เป็นอย่างดี จัดการกับอาภรณ์เบื้องล่างของตนเอง ก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
"อย่าเกร็งนะคนดี..."
ปลายนิ้วที่สำรวจเบิกทางถูกถอดออกก่อนจะตามมะด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นรุกเร้าเข้ามา
"อือ...ไม่เอา...เจ็บ..." แจจุงจับมือยุนโฮแน่นเพื่อให้หยุดการกระทำทั้งหมด ยุนโฮจับมือนั้นมาจุบพิตเบาๆ ก่อนจะเลื่อนให้มาโอบคอตนเอง
"อดทนหน่อยนะ...แจจุง" ร่างสูงยังคงขยับตัวเข้าไปให้ลึกขึ้น ร่างบางจิกเล็บลงบนไหล่ร่างสูงเพื่อระบายความเจ็บ
"ฮือ...อือ...เจ็บ...เจ็บ" แจจุงส่ายหน้าน้ำตาไหลลงมาอีกระรอก เล็บนั้นก็ยังจิกเข้าที่ไหล่อยู่ไม่ห่าง ช้ำยังลามไปที่หลังร่างสูงจนเป็นรอยแดง
ฝ่ามือไล้เรือนผมนิ่ม ลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะขยับกายเข้าไปอีกจนสุด ช่องทางอ่อนนุ่มบีบรัดเสียแน่นทำให้เขาแทบคลั่ง
"คนดี..อย่าเกร็ง ไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บนะ"
"อือ...อือ"แจจุงลดแรงเกร็งที่สะโพกลงตามคำสั่ง พลางมองร่างสูงตรงหน้า...รัก รักเหลือเกิน
ริมฝีปากบางครางสะอื้นออกมาไม่หยุด เมื่อความอ่อนโยนเป็นรุกเร้า แรงและเร็วขึ้นทุกจังหวะของการเคลื่อนไหว ความร้อนรุ่มฝังตัวอยู่ในเส้นทางร้อนระอุ สร้างความอึดอัดและแปลกใหม่ไปพร้อมๆกัน
ร่างบางที่ผ่อนคลายทำให้แทรกกายเข้าไปได้ลึกขึ้นกว่าเดิม ทั้งเจ็บระคนสุขสม ทั้งทิฐิและความเกลียดชังมลายหายไปพร้อมกับบทรักระหว่างเขาและบุคคลตรงหน้า
"แจจุง มองผมสิ" ดวงตาคมกลับฉายแววฉ่ำเพราะฤทธิ์อารมณ์ที่ปลุกเร้า
เขยิบกายขึ้นอีกครั้งจนสองร่างแนบชิดสนิทกัน พร้อมกับรสจูบที่ร่างสูงปรนเปรอให้เพื่อให้ลืมความเจ็บระคนสุขสม สัมผัสได้ถึงความร้อนภายในกายของอีกฝ่ายจนกระทั่งถึงจุดสูงสุดของบทรักทั้งคู่
"อ่ะ" แผ่นอกเนียนแอ่นกระตุกเมื่อรู้สึกถึงน้ำอุ่นร้อนที่ฉีดพล่านอยู่ในท้อง ก่อนจะปล่อยน้ำขาวขุ่นออกตามมาติดๆกัน ก่อนจะหายใจแรงๆเพื่อให้ร่างกายได้รับออกซิเจนมากขึ้น
เสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนค่อยๆเบาลงเมื่อร่างบางเข้าสู่นิทราด้วยความเหนื่อยล้า ร่างสูงถอดถอนกายออกก่อนจะจัดแจงห่มผ้าผืนหนาให้ร่างบางข้างกาย จูบราตรีสวัสดิ์เบาๆที่หน้าผากมน ก่อนจะโอบกอดร่างนั้นไว้ในอ้อมแขนอีกครา...
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
"อือ…" กลีบปากบางขยับเล็กน้อย เปลือกตาขยับเร็วบ้างช้าบ้างก่อนจะกระพริบถี่ๆสู่แสงแดดยามเช้า
ร่างบางรู้สึกปวดหนึบไปทั่ว ยิ่งต่ำกว่าสะโพกลงไปยิ่งรู้สึกร้าวจนแทบไม่อยากขยับไปไหน
ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาก่อนจะไหลลงอาบแก้มเนียนเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
การกระทำของยุนโฮช่าง….อ่อนโยน
แต่…..ไม่นุ่มนวล
"ยูชอน…ฮึก…ยูชอน" ร้องไห้สะอื้นเรียกหาเพื่อนรัก รู้สึกขยะแขยงตัวเองที่เผลอใจ
อย่างนี้ไม่เรียกว่าใจง่าย…แล้วจะให้เรียกว่าอะไร
ชอง แจจุง ….ช่างใจง่าย
สกปรก….
เสียงสะอื้นไห้ของใครบางคนทำเอายุนโฮตื่นขึ้นจากนิทราแสนหวาน วงแขนแกร่งยังคงโอบรอบเอวบางไว้ให้แนบชิดกับตัว ยุนโฮเบ้หน้าเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจากคนในอ้อมกอดของตัวเอง
"ยูชอน…ฮือ…ยูชอน" ยังคงเรียกชื่อเพื่อนรักเพราะคิดว่าตอนนี้ตัวเองช่างเดียวดาย…
เสียงเรียกหาที่สั่นพร่าทำเอาเส้นสติของยุนโฮขาดสะบั้น
ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะกระชากร่างบางที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นให้ลุกขึ้นอย่างไม่ใยดี
"เจ็บ! ฮือ..ยุนโฮ เจ็บ!" แจจุงแทบจะทรงตัวไม่ได้ รู้สึกว่าขาสั่นและหนักอึ้งไปหมด ความเจ็บปวดบริเวณสะโพกแล่นริ้วขึ้นมาจนต้องร้องดังๆ
"จะเรียกหามันทำไม!"
"เจ็บยุนโฮ!ฮืก!"
"หุบปาก! อย่าเรียกชื่อมัน! ขอร้องละ…อย่าแย่งของของจุนซู!"
น้ำเสียงและแววตาที่แข็งกร้าวอ่อนโยนลงเมื่อพูดชื่อของจุนซู อ่อนโยนมาก…จนคนฟังสัมผัสได้
ร่างบางปล่อยโฮออกมาดังๆ ทรุดตัวลงบนพื้นก่อนจะสะอึกสะอื้นไม่อายใคร
"หยุดร้องนะ!พอได้แล้ว!"
"ยูชอน! ฮึก! ยูชอน…"
"พอได้แล้ว!!!!!"
"ยูชอน!" ร้องเรียกเพื่อนรักเสียงลั่น ราวกับหวังว่าตอนนี้ยูชอนจะช่วยปกป้องตัวเค้าได้
"ออกไป!!!"
ยุนโฮตะโกนก้อง มือหนาลากร่างบางที่บัดนี้ไร้อาภรณ์ปกปิดขึ้นไปไว้บนเตียงก่อนจะก้าวฉับๆไปนอกห้อง
แจจุงสะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงใหญ่ มือเรียวคว้าเสื้อผ้าของตัวเองใส่อย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่เจ็บร้าวแทบขาดใจแต่ก็ยังกัดฟันทน
"ปัง!!!!"
เสียงประตูห้องเปิดออก ทำเอาคนบนเตียงสะดุ้ง แจจุงตัวสั่นด้วยควาหมวาดกลัวเมื่อเห็นว่ายุนโฮลากกระเป๋าของเค้าออกมา
"ออกไปจากที่นี่ซะ"
"….."
"ฉันสั่งให้นายออกไป" ตะโกนไล่อีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงก้มหน้านิ่งบนเตียง
"……"
"ออกไป"
ร่างบางหยุดยืนตรงหน้ายุนโฮ วางกระเป๋าลง มือเรียวยกขึ้นจับใบหน้ายุนโฮที่นิ่งเฉยและเย็นชา สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูง ริมฝีปากอิ่มกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ทำเอายุนโฮรู้สึกหนาวสะท้าน
"ฉันเคยคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันมันเหมือนนิยายน้ำเน่า ที่เน่าแล้วเน่าอีกเรื่อยไป แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันไม่ใช่…"
"……."
"นายไล่ฉันเพราะขยะแขยงและรังเกียจ…อยากให้ฉันหายไปเพราะนายเกลียดฉัน"
"………"
"ถ้านายต้องการมันฉันจะไม่ขัดขืนอีกต่อไป นายอยากให้ฉันไปฉันก็จะไป"
"…….."
"นายอยากให้ฉันออกไปจากชีวิตของนายกับจุนซู ฉันก็จะไป"
"…….."
"เรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่นายเรียกจุนซูบ้าง….ซักครั้งได้มั้ย?"
"…….."
"…..เป็นคำขอสุดท้ายของฉัน"
"…….."
"แค่ชื่อเท่านั้นยุนโฮ…"
"แจจุง"
น้ำเสียงอ่อนโยนและจริงใจถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยัก แจจุงลดวงแขนลงจนแขนเรียวตกลู่อยู่ข้างตัวก่อนจะยกกระเป๋าและเดินออกไปช้าๆ
เมื่อประตูห้องปิดลง…..แจจุงก็รับรู้ว่าตัวเองปลอดภัย
ริมฝีปากอิ่มถูกกัดแน่นจนห่อเลือด เพราะเจ้าของกำลังกลั้นเสียงสะอื้นสุดความสามารถ
หยาดน้ำตามากมายไหลพรั่งพรูลงบนพื้นพรมราคาแพง แต่เจ้าตัวไม่ได้สะอื้นแต่อย่างใด
ราวกับอยากจะซึมซับความเจ็บปวดนี้เอาไว้ตลอดกาล
ฉันเสียใจกับความรักของฉันที่ทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บปวดเสมอ
ฉันเสียใจที่ตัวเองเกิดขึ้นมาบนโลกนี้
ฉันเสียใจที่ร่างกายอ่อนแอ
ฉันเสียใจที่เป็นพี่ชายของชอง จุนซู
ฉันเสียใจที่เกิดอุบัติเหตุนั่น
ฉันเสียใจที่การมีอยู่ของฉันทำให้ทุกคนต้องเจ็บปวด
ฉันเสียใจ…ที่คนโชคร้ายต้องกลายเป็นจุนซูไม่ใช่ฉัน
เห็นไหม?
เห็นบ้างไหม? ว่าความเสียใจของฉันมันมีมากมายแค่ไหน…?
ไม่สินะ….ไม่เลย
นาย…..ไม่เคยเห็น….ไม่เคยรับรู้….ไม่เคยสัมผัสถึงมัน
ไม่ว่าจะความเจ็บปวดของฉัน....หรือแม้แต่ความรักของฉัน
...................................................................................................................
[Redsun]
ตอนนี้เป็นอะไรที่เคีรยดมากกกก=___=โฮกกก กลัวเขียนออกมาไม่ดี วึ่งก็คงจะไม่ค่อยดีจริงๆ ขอโทษนะคะTOT
ภาษาอาจจะดูแปลกไปบ้างเพราะให้พี่น้ำกับต้นน้ำช่วยแต่ง NC ให้
ขอบคุณมากๆค่า^O^
อ่อมาพูดถึงความเชื่อใจกันหน่อย-0-นะที่รักทุกๆคน
ใครที่สั่งหนังสือ เรดก็หวังว่าเมื่อเปิดให้โอนเงิน ทุกคนจะโอนเงินกันมาตามที่สั่งหนังสือไว้นะคะ
เรดเชื่อใจทุกๆคนน๊า^^ เนื่องจากเรามันครอบครัวเดียวกัน เพราะงั้น =_= ถ้าใครที่จะไม่เอารีบบอกนะคะ
ความคิดเห็น