คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Is true 100%
สำหรับคนที่อยากโหลดเพลงของ Eru จิ้มได้ที่นี่คะ^^
http://daumbgm.nefficient.co.kr/mgbdamu/A0903120/A090312000026401.wma
ตอนที่ 11 is…true
ว่ากันว่า เมื่อใดที่ฝนตก เมื่อนั้นหมายถึงการชำระจิตใจของมนุษย์ที่นับวันจะต่ำทรามลงให้ดีขึ้น
ว่ากันว่าเมื่อใดที่ฝนตก เมื่อนั้นหมายถึงการเริ่มต้นใหม่ที่สดใสและงดงาม
และเมื่อสายฝนจางหายไป…ฟ้าหลังฝนจะปรากฏขึ้น สดใสราวกับเป็นโลกใบใหม่ รุ้งกินน้ำจะทอดตัวยาวจากเมฆก้อนใหญ่บนท้องฟ้า ลงมาจรดผืนแผ่นดิน
หากแต่บัดนี้แจจุประจักษ์แล้วว่า…
สายฝนที่นำมาซึ่งฟ้าหลังฝนอันสดใสนั้น…มันเป็นเพียงแค่จินตนาการ
เพราะหากมันเป็นเรื่องจริง
ทำไมหัวใจที่เต้นแผ่วเบาของตัวเองในตอนนี้ถึงได้เจ็บปวดราวกับจะขาดใจ
ภาพของยุนโฮที่กอดจุนซูไว้แน่น ราวกับกลัวว่าจุนซูจะละลายหายไปในอากาศพร้อมกับยูชอนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทำเอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาในทันใด
น่าขำ…
เพิ่งรู้ตัวหรือไงชอง แจจุง นายมันเป็นส่วนเกินของที่นี่มาตั้งแต่ทีแรกแล้ว
"พี่แจจุง!"
ราวกับเพิ่งรับรู้ว่ามีชอง แจจุงยืนอยู่ตรงนี้ จุนซูค่อยๆเดินผละจากชายหนุ่มสองคนที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงเค้าไม่หยุด ก่อนจะกอดพี่ชายคนสวยตรงหน้า
ใบหน้าหวานแดงก่ำซบลงบนบ่าบอบบางของแจจุงก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นเหมือนเด็กๆ
ตอนนั้น…ตอนที่เจ็บหัวใจจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกมา
ตอนที่ร่างกายไม่รับรู้อะไรอีกแม้กระทั่งเสียงเรียกของพี่ยูชอน
คิดว่าจะต้องตายไปจริงๆซะแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่า เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบกับห้องสีครีมสะอาดสะอ้านคุ้นตา
อยากกอดพี่ชายเอาไว้ อยากปกป้องให้สมกับที่คิดถึง อยากให้อยู่ข้างๆในยามที่อ่อนแอเช่นนี้
"ผมคิดถึงพี่ ฮึก!"
สะอื้นเสียงดังหลายหนก่อนจะปล่อยโฮลงบนไหล่บางอีกรอบ แจจุงยิ้มน้อยๆ สองมือนิ่มยกขึ้นลูบเรือนผมสีทองสว่าง
"พี่ก็คิดถึงจุนซู" สองแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำตัวของน้องชายก่อนจะกอดแน่น
แม้จะรู้สึกเจ็บปวดกับท่าทีของยุนโฮ แต่ก็ไม่โหดร้ายถึงขนาดจะไม่ดีใจกับการฟื้นของน้องชาย
ยังไงนายก็เป็นคนสำคัญที่สุดของพี่เสมอจุนซู
"พลั่ก!"
ยังไม่ทันที่จะได้กอดคอกันร้องไห้ให้หายคิดถึง เสียงวัตถุหนักล้มกระแทกพื้นก็ดังลั่น สองหนุ่มหน้าหวานผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาตื่นตระหนก
ยุนโฮกับยูชอนกำลังแลกหมัดกันไม่ยั้ง ใบหน้าหล่อเหลาของทั้งคู่ที่รอบเลือด ยุนโฮใช้เท้าเสยเข้าไปเต็มคางของยูชอนทำเอาคนอย่าง คิม ยูชอนถึงกับหงายหลังล้มลงนอนบนพื้นไม่เป็นท่า แทนที่ยุนโฮจะหยุดเขากลับตามขึ้นคร่อมยูชอนเอาไว้ก่อนจะปล่อยหมัดรัวอย่างไม่ลืมหัวลืมตา
"พลั่ก!"
ยุนโฮกระเด็นล้มไปอีกทางเมื่อยูชอนเหวี่ยงเขาลงจากตัว ยูชอนไม่รอช้าที่จะตามขึ้นคร่อมและระดมหมัดใส่ยุนโฮเช่นเดียวกัน
"หยุดนะ!"
ร่างบางตะโกนลั่น ดวงตากลมโตมีแววตื่นตระหนกและหวาดกลัวแต่ถึงกระนั้นก็ยังฝืนใจพูดออกไป
ไม่มีปฏิกิริยาการตอบสนองของทั้งสองคน ยุนโฮและยูชอนยังคงแลกหมัดใส่กันโดยไม่สนใจใคร
"พี่ยูชอน พี่ยุนโฮ!" จุนซูตะโกนเรียกไหล่บางไหวด้วยแรงสะอื้นเพราะความหวาดกลัว
ไม่เคยคิดว่าการสู้กันของคนสองคนจะน่ากลัวได้ขนาดนี้
"ยุนโฮ..อย่า!..…อึ๊ก!" เสียงตะโกนห้ามกลายเป็นเสียงครางแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด เรือนร่างบอบบางล้มลงกระแทกกับพื้นพรมสีแดงสด ดวงตากลมโตพร่ามัวจนภาพที่มองเห็นเลือนลาง สองมือเรียวยกขึ้นกุมหน้าอกแน่น ลมหายใจดูเหมือนจะติดขัดไปชั่วขณะ
"แจจุง!/พี่แจจุง!" สามเสียงเรียกประสานดังขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ดวงตาพร่าเลือนกำลังจะปิดลง
สิ่งสุดท้ายที่เห็น คือใบหน้าที่สับสนและตกใจของฮัน ยุนโฮ
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
"ฉันกำลังมีความรักละยูชอน" ชอง แจจุงอายุ 10 ขวบกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยแต่คิม ยูชอนกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"นายกำลังบอกฉันว่ามีความรักเหรอแจจุง!?" ตะโกนถามเสียงดังพลางทรุดตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนรัก
"ใช่" แจจุงพยักหน้าเร็วๆก่อนจะยิ้มเศร้าๆอีกครั้ง
"ตะ…แต่นายจะแน่ใจได้ยังไงว่านั่นคือความรักน่ะ!? เราเพิ่งอายุ10 ขวบนะแจจุง!" ยูชอนตะโกนลั่นแต่ถึงจะเอ่ยปากพูดเช่นนั้นตัวเขาเองกลับมีความลับที่ไม่สามารถจะบอกใครได้อยู่ข้อหนึ่ง
ความลับ..ที่เกี่ยวกับความรัก
"ฉันแน่ใจ" แจจุงพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นยูชอนทำหน้าเครียดเหมือนที่ชอบทำบ่อยๆ
"…….."
"ฉันรู้ว่านายอาจจะไม่เข้าใจมันยูชอน งั้นฉันจะอธิบายให้ฟังนะ"
"…อืม"
ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้ามาเกือบเต็มดวง ฉายแสงอ่อนๆให้กับเด็กชายสองคนที่นั่งคุยกันอยู่ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่
บอกเล่า…เรื่องราวของความรัก
"ในเช้าวันหนึ่งที่ฉันลืมตาขึ้นยูชอน ฉันรู้สึกว่าวันนั้นทุกๆอย่างมันแปลกไป ฉันรู้สึกว่าเสียงนกร้องเพราะกว่าที่เคยฟัง เสียงเพลงฟังดูอ่อนหวานกว่าที่เคยได้ยิน เสียงสายลมดูนุ่มนวลและอบอุ่นกว่าที่เคยได้สัมผัส" หยุดพูดก่อนจะมองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้ทำหน้าตาเหมือนอยากจะรู้ตอนต่อไปเต็มที่ ราวกับว่าเขากำลังเล่านิทาน แจจุงหัวเราะน้อยๆอย่างสบายใจ
"แล้วยังไงต่อเหรอ?" เป็นไปตามคาดเมื่อเด็กชายคิม ยูชอนถามต่ออย่างเร่งเร้า สองมือขาวจับชายเสื้อของแจจุงเอาไว้ก่อนจะเขย่าแรงๆ
"อืม เลิกเขย่าชายเสื้อฉันสิ" ดุด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะเล่าต่อเมื่อแรงสั่นจากชายเสื้อหยุดลงแล้ว "ฉันก็เลยมานั่งใต้ต้นไม้ต้นนี้ยูชอน..เพราะฉันรู้สึกว่าสิ่งผิดปกติทั้งหมดเริ่มต้นจากต้นไม้ต้นนี้"
"นายจะตัดมันเหรอ?"
"ไม่…ฉันไม่ทำอย่างนั้นนายก็รู้"
"แล้วนายทำยังไงละแจจุง?"
"พอฉันนั่งลง ฉันก็ค่อยๆหลับตา มันรู้สึกอบอุ่นมากเลยยูชอน รู้สึก..มากกว่าที่เคยรู้สึกได้ ฉันหลับตาอยู่นานก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วก็ค่อยๆคิด"
"คิด?"
"ใช่..คิดว่าทำไม วันนี้ท้องฟ้าถึงได้สวยกว่าที่เคยเห็น คิดว่าทำไมสายลมถึงได้มีกลิ่นหอมหวานเหมือนกับขนมที่ฉันชอบ ฉันคิดอยู่นานมากจนตัวฉันเองยังคิดว่าคงจะหาคำตอบไม่ได้ แต่..ฉันก็หาคำตอบได้"
"แล้วนายได้คำตอบว่ายังไงเหรอ!?" ถามอย่างตื่นเต้น มือไม้จับชายเสื้อปกเสื้อคอเสื้อของแจจุงจนยุ่งไปหมด ยูชอนกำลังอยากรู้ตอนจบของนิทานเรื่องนี้เต็มที่
"ฉันไม่บอกนายหรอก เรื่องคำตอบน่ะ แต่เพราะคำตอบนั้นทำให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังมีความรัก"
"นายรู้ได้ยังไง!? มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้นี่นา!"
"เพราะฉันรู้คำตอบแล้วไงละ ฉันถึงมั่นใจน่ะ!" แจจุงตะโกนก่อนจะลุกขึ้นยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเพื่อนตัวสูงทำหน้ามุ่ย
"ทำไมนายไม่บอกคำตอบนั้นให้ฉันบ้างละ! บางทีฉันอาจจะมีความรักเหมือนนายก็ได้นะ"
"เพราะคนเราคิดไม่เหมือนกันยูชอน คำตอบของความรักก็ไม่เหมือนกัน บางทีอาจจะไม่ใช่ด้วยซ้ำ"
"แล้วนายรู้ได้ยังไงละแจจุงว่าคำตอบของนายคือความรัก"
"เพราะมันเป็นคำตอบของฉันคนเดียวยูชอน"
"เอ๋?"
"ฉันรู้ว่ามันใช่ เพราะฉันรู้คำตอบที่เป็นของฉันแค่คนเดียว"
"คำตอบ ที่เป็นของนายคนเดียวเหรอ?"
"ใช่ กลับบ้านกันเถอะอยู่ชอน ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้จัดประเป๋าเลยนะ" พูดพลางส่งรอยยิ้มสดใสไปให้
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ยูชอนจะอยู่เกาหลี
หลังจากวันนี้ยูชอนจะไปอยู่ที่อเมริกา โดยไม่มีกำหนดกลับ
อยากให้ต้นไม้นี้เป็นสถานที่แห่งความทรงจำอันล้ำค่าของกันและกัน
จะมีใครรู้บ้างมั้ยนะว่า…
ที่ที่ความรักของใครบางคนเริ่มต้นขึ้น ณ ต้นไม้แห่งนี้
ความรักของใครอีกคนก็กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบเช่นกัน
……………………………………………………………………………………………………………………………
ยูชอนไล้มือบนใบหน้าเนียนใสที่บัดนี้ดูซีดเซียว ริมฝีปากบางขาวซีดจนน่ากลัว
ร่างสูงชักมือกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อคนบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาบางขยับน้อยๆก่อนจะกลายเป็นลืมตาขึ้นในที่สุด
"…ยูชอน?" ริมฝีปากซีดขยับเล็กน้อยเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูผิดหวัง
"นายเป็นยังไงบ้าง" ยูชอนรีบถามก่อนจะประคองแจจุงที่พยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเองให้นั่งลงบนเตียง
"…ฉันรู้สึกมึนหน่อยๆน่ะ"
"นายเป็นอะไรกันแน่แจจุง" ถามเสียงเข้มพลางมองร่างบางที่ทำหน้าเครียดกัดริมฝีปากอยู่บนเตียง
"…ฉันไม่ได้กินข้าวน่ะ เลยเป็นลม อย่าห่วงเลยยูชอน" ตอบพลางรีบส่งยิ้มหวานให้
"ยังจะโกหกอีกเหรอ!!!?" ยูชอนตะโกนดังลั่นก่อนจะรวบตัวคนบอบบางบนเตียงมาไว้ในอ้อมกอด สองขาของแจจุงงอพับอยู่บนเตียงในขณะที่ยูชอนยืนชิดปลายเตียงเพื่อเพื่มแรงกอดให้มากขึ้น จนคนในอ้อมกอดรู้สึกอึดอัด
"ยะ..ยูชอน ฉันเจ็บ"
"ฉันรู้ แต่ฉัน….ปล่อยนายไม่ได้" พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง
"…ยุนโฮ…อยู่ไหนยูชอน" เป็นคำถามที่แจจุงอยากถามตั้งแต่ประโยคแรกที่ลืมตาขึ้น แต่กลับไม่มีโอกาส ถึงตอนนี้รู้ว่าไม่ควรที่จะถามแต่ก็อดไม่ไหว อยากรู้…อยากรู้ว่ายุนโฮอยู่ที่ไหน
"ยังจะถามถึงมันอีกเหรอ!" ร่างสูงเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
แม้จะอยู่ในอ้อมกอดนี้ก็ยังจะนึกถึงมันอีกเหรอแจจุง…แม้ฉันจะกอดนายเอาไว้….
"ทำไมนายกับยุนโฮถึงต่อยกัน" กลีบปากบางยังคงพร่ำถามถึงยุนโฮไม่ขาด ทำเอาคนฟังอ่อนใจ..
"หมอนั่นเป็นคนเริ่มก่อน ฉันไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะฉันกอดจุนซู หรืออาจเป็นเพราะฉันกอด…นาย"
คำตอบของยูชอนทำเอาแจจุงเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาสั้นๆ
"..ฉัน…..ฉันรักเค้ายูชอน"
คำพูดที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดรอดจากริมฝีปากบางกลับถูกเอ่ยออกมาอย่างง่ายดาย
ยูชอนนิ่งค้างไปชั่วขณะ
"พูดอะไรน่ะ"
"ฉันไว้ใจนาย ฉันไว้ใจนายยูชอน ฉันรักเค้า ฉันรักยุนโฮ"
เอ่ยพลางสะอื้นน้อยๆ อาการในวันนี้ทำให้รู้ดีว่ากำลังทรุดลงเรื่อยๆ
ร่างกายเค้ากำลังจะไม่ไหว….
เพราะความอ่อนแอและหวาดกลัว ทำให้ต้องพูดออกไป
ต้องบอกใครซักคน…บอกคนที่ไว้ใจอย่างยูชอน บอกยูชอนที่เป็นเพื่อนรักคนเดียวในชีวิตด้วยความไว้ใจ
"นายพูดอะไรอยู่แจจุง!!!!"
ร่างสูงตะโกนก้องพลักคนที่อยู่ในอ้อมกอดออกไป ก่อนจะจับไหล่บางเขย่าแรงๆ
"ฉันรักเค้า! ฉันรักเค้า! ฮึก..ฉันรักเค้ายูชอน…รัก" พูดพลางสะอื้นไห้ ยิ่งพูด…ก็ยิ่งร้องไห้
"หยุดพูดนะ! พอได้แล้ว!" ยูชอนหยุดเขย่าร่างบางตรงหน้าก่อนจะรวบเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งอย่างเบามือ
ภาพที่แจจุงร้องไห้ปริ่มจะขาดใจอย่างนั้น…ยิ่งเห็นยิ่งปวดใจ
อย่าร้องเลยที่รักของฉัน….ได้โปรด…อย่าร้องไห้เพื่อเค้า
"ฉันรู้..ฉันขอโทษแจจุง ฉันขอโทษ"เอ่ยกับคนในอ้อมกอด ก่อนจะกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีกเมื่อรับรู้สึกแรงสั่นสะท้านจากแจจุง
"ฉันเจ็บยูชอน ฮึก ฉันเจ็บ! ฮึก…เค้าไม่มายูชอน ฮือ ยุนโฮอยู่ไหน…"
"นิ่งซะคนดี ไม่เป็นไรนะ ยุนโฮมีธุระ ถ้าเค้าไม่มีธุระสำคัญจริงๆเค้าต้องมาแน่! เชื่อฉันสิแจจุง อย่าร้องนะ"
"ฮึก ธุระเหรอ? ธุระสำคัญ…สำคัญกว่าชีวิตฉันอีกเหรอยูชอน"
เสียงสะอื้นไห้ดังลั่นห้องนอนใหญ่อีกครั้ง
ในห้องไม่มีใครพูดอะไร มีแค่เสียงสะอื้นกับอ้อมกอดอุ่นๆที่คอยปลอบประโลม
โอบอุ้มไว้ราวกับจะเป็นเกราะป้องกันไม่ให้สิ่งใดทำร้าย ห่อหุ้มไว้คอยปกป้องคนบอบบางนี้
แต่ไม่อาจช่วยอะไรได้….
เพราะสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดไม่ใช่สิ่งที่อยู่ภายนอก…
แต่เป็นหัวใจ…หัวใจของแจจุงเองที่ทำร้ายตัวเอง
แล้วอย่างนี้ คิม ยูชอนจะปกป้องได้อย่างไรเล่า?
คงทำได้เพียงแค่นี้….แค่กอดเอาไว้…เพียงเท่านี้
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่คนในอ้อมกอดก็สงบลงแล้ว ไม่มีเสียงสะอื้นหรือเสียงสูดน้ำมูกฟุตฟิต
"นายจำเรื่องเมื่อตอนที่เราอายุ 10 ขวบได้มั้ย? ใต้ต้นไม้น่ะ" ยูชอนเอ่ยถามทำลายความเงียบ แจจุงพยักหน้ารับน้อยๆ อดแปลกใจไม่ได้ที่เสียงหัวใจของยูชอนเต้นดัง ตึกตัก จนเค้าได้ยิน
"จำได้สิ ใต้ต้นไม้นั่นก่อนวันที่นายจะไปอเมริกา"
"อืม ตอนนั้นนายบอกว่าตัวเองกำลังมีความรักใช่มั้ยแจจุง"
"….อืม" พูดพลางบดเบียดร่างกายเข้าหาอ้อมกอดของยูชอนมากขึ้น
ไม่เข้าใจ…ในสิ่งที่ยูชอนอยากจะสื่อให้รู้
"ฉันกำลังมีความรักแจจุง" ยูชอนพูดกับคนที่นิ่งอยู่ในอ้อมกอด
"ความรักเหรอ?"
"ใช่ ฉันเจอแล้ว เหตุผลของฉัน เหตุผลของความรักที่เป็นของฉันเพียงคนเดียว"
"บอกฉันได้มั้ย…ยูชอน"น้ำเสียงหวานลากยาว รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้า ถึงแม้ในหัวใจกำลังร้องไห้ก็ตาม
"…ทีนายยังไม่บอกฉันเลย ตอนนั้นน่ะ"
"ตอนนั้น? หืม? นายยังจำมันได้อยู่เหรอ?"
"ไม่มีเรื่องอะไรของนายที่ฉันจำไม่ได้" ร่างสูงพูดพลางยิ้ม นึกไปถึงเรื่องสมัยเด็กมากมายที่น่าจดจำ
"ขอร้องละนะยูชอน ฉันเป็นเพื่อนรักนายนะ บอกฉันหน่อยสิ" แจจุงว่าพลางพองลมจนแก้มป่อง ยูชอนหัวเราะน้อยๆ อดขำไม่ได้กับท่าทางอยากรู้เหมือนเด็กๆนั่น
"สัญญาสิว่านายจะไม่หนีฉันไป"
"ทำไมฉันต้องหนีนายละยูชอน?"
"เพราะฉันรู้เหตุผลแล้ว…เหตุผลที่ทำให้ฉันยิ้มได้มากกว่าที่เคย เหตุผลที่ทำให้ดอกไม้ดอกเดิมหอมหว่าทุกๆวัน เหตุผลที่ทำให้สายลมอ่อนหวานกว่าทุกๆครั้งที่เคยได้สัมผัส"
"นายน้ำเน่าเหมือนฉันตอนเด็กๆเลยนะ คิกคิก" หัวเราะน้อยๆอย่างจั๊กจี้ เมื่อมือหนารั้งเอวบางให้แนบชิดกับตนเองมากขึ้น
"เหตุผลของฉันคือนาย"
"เอ๋?" คิ้วเรียวสวยยกขึ้น ใบหน้าหวานมีท่าทีงุนงง
"ฉันรักนาย"
"!?"
"ฉันรักนายไง ชอง แจจุง"
………………………………………………………………………………………………………………………………….
ฮัน ยุนโฮพยายามทำสีหน้าให้เย็นชาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ยังไม่หลุดรอดสายตาของใครบางคนอยู่ดี
"เป็นห่วงพี่แจจุงก็รีบขึ้นไปดูสิฮะ" จุนซูพูดเสียงสั่น พอพี่แจจุงล้มลงไปตัวเค้าเองก็หมดเรี่ยวแรงจนต้องถูกหิ้วปีกมานอนบนเตียงเหมือนเดิม
แล้วน้ำเสียงที่สั่นพร่านี้ก็ไม่ใช่เพราะเจ็บปวดทางร่ายกายแต่อย่างใด แต่เพราะกำลังไม่เข้าใจทำไมคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงนี้ไม่ใช่พี่ยูชอน?
ไหนพี่ยูชอนบอกว่าจะตัดใจจากพี่แจจุงละ?
ไหนบอกว่าจะพยายามไงละ…
ตอนนี้พี่กำลังทำอะไรอยู่…พี่กำลังพูดอะไรกับพี่แจจุง…?
"พี่ไม่ได้เป็นห่วงใครทั้งนั้น หรือถ้าจะมีใครซักคนที่พี่เป็นห่วงคนคนนั้นก็คือเรานั่นแหละจุนซู" ยุนโฮตอบน้ำเสียงห้วนๆ รู้สึกไม่ดีที่จุนซูรู้ดีกว่าตัวเขา
ใช่…เขากำลังห่วงแจจุงจนแทบจะบ้า
"ห่วงผม..?ไม่เป็นไรหรอกพี่ยุนโฮผมน่ะแข็งแรงแล้ว คนที่พี่ควรจะเป็นห่วงน่ะคือพี่แจจุงตังหาก"
"หยุดพูดซักที!"
ยุนโฮตะโกนก้อง ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะจ้องหน้าคนบนเตียงด้วยแววตาจริงจัง
"พะ…พี่ยุนโฮ?" จุนซูพูดละล่ำละลั่ก รู้สึกกลัวจนตัวสั่นเมื่อพี่ยุนโฮที่ใจดีในอดีตบัดนี้กำลังเกรี้ยวกราดอย่างที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน
"ทำไมต้องพูดถึงแจจุง!"
"ก็…ก็พี่แจจุงไม่สบายนี่นา แล้วพี่ยุนโฮกับพี่แจจุงก็.."
"ก็อะไร!"
"ก็รักกันไม่ใช่เหรอฮะ…ตั้งแต่เด็กแล้วที่พวกพี่.."
"หยุดนะ!"
ยุนโฮตะโกนอีกคนพลางคว้าร่างบางบนเตียงให้ลุกขึ้นก่อนจะรวบตัวจุนซูเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ลมหายใจร้อนรดบนหน้าผากเนียนใส เมื่อยุนโฮประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนนั้นเบาๆ
"ฟังพี่นะ พี่ไม่เคยรักแจจุง"
"!?"
"มีเพียงคนเดียวที่พี่รัก และคนคนนั้นก็คือเรา"
"อะ…อะไรนะ?" ร่างบางในอ้อมกอดถามเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเพราะจุมพิตอ่อนโยนเมื่อครู่ ในขณะที่ยุนโฮถอนหายใจยาวๆก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังเกร็งสุดตัว ก่อนจะพูดมันออกไป…
"พี่รักจุนซู"
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ปกคลุมห้องนอนกว้างนี้
ยุนโฮกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกเมื่อจุนซูขยับตัวเล็กน้อย
ร่างบางยกแขนขึ้นโอบกอดยุนโฮเอาไว้ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา
"ผมรักพี่ยูชอน"
"…….."
"ขอโทษฮะพี่ยุนโฮ" กระชอบวงแขนเรียวให้โอบรอบคนตัวสูงให้แน่นขึ้นมากกว่าเดิม
ยุนโฮนิ่งเงียบร่างสูงปล่อยแขนของตัวเองให้ตกลู่ลงไปข้างตัว กลายเป็นว่าจุนซูกำลังกอดเขาไว้…แทนที่จะเป็นเขากอดจุนซู
คนที่ได้รับการปลอบโยนคือเขา…ไม่ใช่จุนซู
แน่ละ….คนที่เจ็บคือเขานี่นา..ไม่ใช่จุนซู
"ผมรู้ว่าพี่เจ็บปวด แต่ถ้าผมโกหกพี่จะยิ่งเจ็บปวด ผมขอโทษฮะพี่ยุนโฮ"
"…ทำไมละ"
"ผมไม่รู้พี่ยุนโฮ….ผมไม่รู้ว่าทำไม…ผมรู้แค่รักพี่ยูชอน"
"…ทำไมต้องรักมันละจุนซู"
"ผม…เพราะผมรักเค้า"
ตอบได้เพียงเท่านี้….เพราะเหตุผลของเค้ามีเพียงเท่านี้
เหตุผลที่ชอง จุนซูรักคิม ยูชอน ก็เพราะรักคิม ยูชอน มีเพียงเท่านี้จริงๆ
"…ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้จุนซู" ยุนโฮพูดพลางยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีทองสว่างของจุนซูเบาๆพลางโอบกอดร่างเล็กไว้เช่นเดิม เมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนหัวไหล่
รู้ดีว่าจุนซูไม่อยากทำร้ายใคร และรู้ดี…ว่าหัวใจตัวเองไม่เจ็บปวดมากอย่างที่ควรจะเป็น
"ฮึก พี่…พี่ยุนโฮไม่โกรํใช่มั้ย?"
"อืม ไม่…ไม่โกรธเลยไม่ต้องร้องไห้นะ"
มือหนาลูบแผ่นหลังบางที่สั่นน้อยๆอย่างปลอบโยน อ้อมกอดอุ่นของยุนโฮทำให้จุนซูรู้สึกผ่อนคลายและสงบลงในที่สุด
เป็นเวลานานกว่า 1 ชั่วโมงที่ยุนโฮกอดจุนซูเอาไว้อย่างนั้นราวกับว่าอยากเก็บความอบอุ่นและกอมหวานนี้ไว้เป็นครั้งสุดท้าย
"พี่ยุนโฮ…เคยได้ยินเรื่องเจ้าหญิงหงส์ขาวมั้ยฮะ?" จุนซูเอ่ยเพื่อทำลายความเงียบ
"…อืม คิดว่าเคยได้ยินนะ"
"ผมคิดว่าผมฟื้นขึ้นมาเพราะเจ้าชายฮะ"
"เจ้าชาย? ทำไมละ?" เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ก่อนจะดันคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้นอนราบลงบนเตียงเช่นเดิม
"ไม่มีผู้ใดถอนคำสาปได้…นอกจากเจ้าชายที่สามารถจะมอบจุมพิตอันเกิดจากรักแท้"
"…อืม"
"ผมตื่นขึ้น…ไม่ใช่เพราะจูบจากเจ้าชายที่มีรักแท้ฮะพี่ยุนโฮ แต่เป็นเจ้าชายที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย"
"จริงเหรอ ฮะฮะ นอนพักได้แล้วจุนซู"
"พี่ยุนโฮไม่ตลกเหรอ?"
"ตลกสิ เราต้องนอนแล้วนะจุนซู นอนเถอะ"
"ก็ได้ แต่..พี่ยุนโฮช่วยไปดูพี่แจจุงให้หน่อยได้มั้ยฮะ?"
"….อืม แต่เราต้องสัญญาว่าจะนอนนะ"
"ฮะ" ร่างบางว่า มือเรียวซุกเข้าใต้ผ้าห่มหนาก่อนจะหลับตาพริ้ม
"อ่อ เดี๋ยวสิจุนซู"
"….อื้อ..ว่าไงพี่ยุนโฮ"
"จริงๆแล้ว พี่ว่าเราเหมาะกับเรื่องเจ้าหญิงนิทราซะมากกว่า"
ยุนโฮพูดติดตลกก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของจุนซู ร่างสูงสั่งสาวใช้ในคฤหาสน์ตระกูลชองให้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนจุนซูก่อนจะก้าวเท้าเร็วๆเพื่อไปหาใครบางคนตามคำขอของจุนซู
เจ้าหญิงหงส์ขาวน่ะ…ไม่เหมาะกับนายจริงๆจุนซู
สีขาวบริสุทธิ์แบบนั้น….เหมาะกับใครอีกคนมากกว่า
รสสัมผัสอันอ่อนโยนและนุ่มนวล…เรือนร่างบอบบาง เอวคอด ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ กับใบหน้าขาวใสที่แดงระเรื่อน้อยๆ
ภาพนางฟ้าที่งดงามในวันคริสมาสยังไม่เคยเลือนหายออกไปจากหัวสมอง บวกกับความเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่ารักที่ให้กับคนอื่นของจุนซู ใช่เล็กน้อยจริงๆเมื่อเทียบกับยามที่ได้เห็นแจจุงกอดกับยูชอน
หัวใจสับสนและเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกเป็นห่วงจนแทบทนไม่ไหว อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองช่างงี่เง่าที่ปล่อยให้ยูชอนอุ้มแจจุงออกไป
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ…
นายทำอะไรกับฉันกันแน่…ชอง แจจุง
........................................................................................................................
[Redsun]
ขอโทษนะคะT^T วันนี้คงไม่ได้เอาที่คั่นหนังสือมาให้ดู เนื่องจากว่า นังเรดยังไม่ได้ถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเลยว่า
อยากได้ที่คั่นหนังสือที่เป้นรูปดงบัง หรือเป็นแฟนอาร์ต คือรูปการ์ตูนน่ารักๆของดงบัง
คอมเมนท์ไว้นะคะ^^ คอมเมนท์ของท่านมีส่วนช่วยในการตัดสินใจว่าจะเอาแบบไหนเพราะเรดจะดูเสียงส่วนมาก
ตอนต่อไปคงจะเข้มข้นมากกว่าเดิม =_= (อีกแล้ว เหอะๆ) ขอโทษที่ตอนนี้มันออกมาดูไม่ค่อยสนุกนะคะT_T
Ps. สำหรับคนที่อยู่เชียงใหม่คะ Red สามารถนำหนังสือไปให้ท่านได้ด้วยตัวเอง^^
ถ้าอยากให้เรดไปส่งให้กับมือก็ คอมเมนท์ไว้นะคะ แล้วเรดจะนัดวันเวลาอีกที
ความคิดเห็น