คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Life...
ตอนที่ 10 life…
จุนซูค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงหน้าหวานร้อนวูบวาบเมื่อพบว่าคนเจ้าเล่ห์ยืนจ้องหน้าตัวเองอยู่
"พะ…พี่ยูชอน"
"พี่ขอโทษ" คำพูดจากปากยูชอนทำเอาจุนซูเงียบลงโดยอัตโนมัติ
ขอโทษเรื่องจูบเมื่อกี้สินะ…
มันคงเป็นแค่ความเผลอ…
มันคงเป็นแค่เพราะบรรยากาศพาไปเท่านั้นสินะ..พี่ยูชอน
"……"
"พี่ขอโทษที่พี่จูบนาย…แต่พี่มีเหตุผล"
"?" จุนซูเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมจ้องมองยูชอนอย่างต้องการคำตอบ
"พี่ไม่ได้รักจุนซู…ไม่ใช่ในตอนนี้ แต่ก็ไม่แน่ในอนาคต"
"!?" ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อได้ยินเหตุผลของยูชอน จุนซูทำท่าจะอ้าปากพูดอีกครั้งแต่คราวนี้ ยูชอนกลับเป็นฝ่ายยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้
"ถ้าการอยู่ข้างนายมันไม่เจ็บปวด…บางที แค่บางทีน่ะจุนซู พี่คิดว่าอาจจะมีซักวันที่พี่อยู่เคียงข้างนายได้ พี่จะไม่พูดว่าพี่จะตัดใจจากแจจุง เพราะพี่รักเค้า พี่เห็นแก่ตัวจุนซู…แต่พี่จะพยายามเปลี่ยนความรักของพี่…"
"หมายความว่ายังไง?"
"เวลาจุนซู…ไม่มีใครสามารถจะเลิกรักใครซักคนได้ทันที และแน่นอนไม่มีวันที่พี่จะเลิกรักแจจุง"
"….ผมรู้แล้ว" จุนซูตอบเบาๆน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาคู่สวย
ผมรู้อยู่แล้ว….พี่จะตอกย้ำมันอีกทำไม?
ผมรู้แล้วว่าพี่จะไม่มีวันเลิกรักเค้า
"แต่เวลาจุนซู เวลาอาจจะเปลี่ยนแปลงความรักของพี่ให้อยู่ในรูปแบบที่อื่น รักเพราะเป็นเพื่อนรัก รักเพราะห่วงใย หรือรักเพราะอยากป้อง มันอาจจะไม่ใช่รักแบบที่ต้องการเป็นคนรักเหมือนตอนนี้"
"….."
"ถ้ารอได้…ถ้าให้เวลาพี่…พี่อาจจะ.."
"หยุดเถอะฮะ!" ร่างเล็กตะคอกเบาๆ สองมือเรียวจับชายเสื้อยูชอนไว้แน่น
"?" ยูชอนหยุดพูดตามคำสั่ง
"ไม่ต้องคิดว่าผมจะไม่รอ..เพราะยังไงผมก็รอพี่มาตลอด"
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นทีมุมปาก จุนซูบดเบียดร่างกายตัวเองเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของยูชอนอีกครั้ง
ความสุขเล็กๆปนความเจ็บปวดที่ได้รับตอนนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าความเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา
อย่างน้อยรู้ว่ายังมีหวัง แม้เลือนลางก็ยังดี
"พี่..ขอโทษนะจุนซู" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยข้างหู จุนซูเงยหน้าขึ้นจากแผ่นอกกว้างพลางมองอย่างสงสัย
"ขอโทษเรื่องอะไรฮะ?"
"ขอโทษ..ที่ทำให้เจ็บปวด ขอโทษทุกๆอย่าง"
จุนซูยิ้มน้อยๆพลางซุกไซร้ใบหน้ากับอกกว้างอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรฮะ" ร่างเล็กตอบเสียงอู้อี้เมื่อวงแขนแกร่งรัดแน่นขึ้นไปอีก
เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว….เพียงแค่ได้อยู่ในสายตาแม้ซักวินาทีก็เพียงพอแล้ว
อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป…ต่อให้ไม่มีทางรักแต่ก็ขออยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป
พระเจ้าจะปรานีผมบ้างมั้ยฮะ?
ตึก ตึก!
"อึ๊ก!" มือเรียวพลักดันอกกว้างออกจนยูชอนเซ จุนซูยกมือขึ้นกำหน้าอกแน่น ใบหน้าหวานซีดเผือกจนน่ากลัว
"จุนซูเป็นอะไร!?"
"เจ็บ อึก! เจ็บหน้าอก!" ร่างบางตอบเสียงสั่นมือเรียวกำแน่นจนเสื้อตัวบางยับยู่ยี่
"จุนซู หายใจลึกๆ!" ยูชอนตะโกนลั่น ร่างสูงก้าวยาวๆไปประคองร่างเล็กที่บัดนี้สิ้นเรี่ยวแรง ริมฝีปากสีชมพูหวานบัดนี้แห้งผากและห่อเลือดเพราะเจ้าตัวกำลังกัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดตรงหน้าอก
"อ๊าาาา!!!!!!"
จุนซูกรีดร้องเสียงดัง มือเรียวกดลึกจนยูชอนอดคิดไม่ได้ว่าเล็กคบอาจจะสร้างรอยแผลให้บนหน้าอก มือหนาพยายามแกะมือบางออกจากการเกาะกุมที่น่ากลัวนั้น
"จุนซูมองหน้าพี่สิ! จุนซู!!"
"ม่ายย!!!!!"
ดูราวกับตอนนี้สติของร่างบางนั้นจะหลุดลอยไปจนกู่ไม่กลับ กลีบปากบางกรีดร้องปนสะอื้นไห้ ยูชอนกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มือหนายังคงจับมือสองข้างของจุนซูเอาไว้เพื่อไม่ให้กดหน้าอกอีก
"จุนซู!?"
ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเรือนร่างบอบบางดูเลือนลางลงเรื่อยๆ จนบัดนี้จุนซูดูเหมือนแก้มใส ความอบอุ่นในอ้อมกอดนั้นดูเหมือนจะเย็ดชืดจนรู้สึกสั่นสะท้าน
ยูชอนรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ วงแขนแกร่งสัมผัสกับความเย็นเฉียบตามเนื้อตัวของคนในอ้อมแขน
"จุนซู…จุนซู!"
ตะโกนเรียกจนคอแหบแต่คนในอ้อมกอดกลับไม่รู้สึกตัว ร่างที่ดูเลือนรางลงเรื่อยๆของจุนซูทำเอายูชอนรู้สึกลำคอร้อนผ่าว แขนแทบไร้เรี่ยวแรงแต่กระนั้นก็ยังคงกระชับร่างเย็นเฉียบเอาไว้
"จุนซู ลืมตามองพี่สิคนดี" น้ำเสียงสั่นพร่าจนแทบไม่รู้เรื่อง ยูชอนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้ไม่ว่าจะน้ำตา…หรือความรู้สึกที่เต้นจนปวดหนึบในอก
ในตอนนี้ขอแค่จุนซูลืมตาขึ้นมา ตอบเค้าว่าไม่เป็นอะไร เท่านั้นก็พอ
"จุนซู!…มองพี่สิ ..มอ..ง…จุนซูลืมตา!"
ตะโกนอีกครั้ง น้ำตาไหลอาบแก้มขาวแต่ยูชอนไม่สนใจที่จะปาดมัน เขาเขย่าตัวจุนซูครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่รู้จักเหนื่อย แต่ก็ไม่มีการตอบสนองจากจุนซู
"จุนซู!!!!"
ยูชอนตะโกนอีกครั้งเมื่อร่างในอ้อมแขนของเขากำลังหลุดลอกออกเป็นเกร็ดบางๆ เริ่มจากปลายเท้า เส้นผม หน้าท้อง เป็นเหมือนผงฝุ่นในอากาศ สวยงามราวกับเกล็ดหิมะท่ามกลางแสงออโรร่า
แต่แม้จะสวยงามซักเท่าไร….แต่ก็เป็นสิ่งที่ยูชอนไม่เคยปรารถนาอยากจะเห็น
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ อาจแค่ 2 หรือ 3 วินาที
แต่นานเหมือนเป็นปี…บีบหัวใจเหมือนจะทำให้แตกสลายไปพร้อมๆกัน
ร่างบางในอ้อมกอดบัดนี้เหลือเพียงธาตุอากาศ…
…จุนซูหายไปแล้ว…
ความอบอุ่นที่ได้รับ เลือนหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ฉับพลันห้องสีขาวกลับมืดลง ยูชอนตระหนักได้ว่าถึงเวลาจะต้องตื่นของเขาแล้ว แต่ถึงกระนั้นน้ำตาก็ยังไหลลงมาไม่ขาดสาย
อย่าตาย…..ได้โปรด
…อย่าทิ้งพี่นะคนดี…
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกเบาๆ ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูอย่างเงียบกริบ
ใบหน้าคมก้มลงมองคนที่หลับไหลราวกับเป็นเจ้าหญิงน้อยๆ
ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เมื่อสังเกตในเห็นคราบน้ำตาบนแก้มเนียนใส
ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาปรือ กระพริบตาถี่ๆหลายครั้งก่อนจะหยุดนิ่ง
"ยุน…โฮ" เสียงหวานละรอดจากริมฝีปากบางเบาๆ
"ตื่นแล้วเหรอครับคนดี" ยุนโฮพูดพลางนั่งลงบนเตียงใหญ่ สองแขนสอดใต้ร่างบางก่อนจะช้อนให้แจจุงขึ้นมานั่งบนตัก
"อืม.." ลากเสียงยาวก่อนจะมองหน้ายุนโฮและหลบสายตาไป หัวใจเต้นระรัวเพราะความใกล้ชิดขนาดนี้ แต่แจจุงกลับรู้สึก
เจ็บ…
"เป็นอะไร? ทำไมคุณต้องร้องไห้ละครับแจจุง" ถามพลางกดใบหน้าหวานให้ซบลงกับอกของตัวเอง ฝ่ามือหนาลูบเรือนผมนิ่มเบาๆราวกับจะปลอบโยน
หารู้ไม่ว่าสาเหตุที่ทำให้คนในอ้อมกอดต้องเจ็บช้ำถึงเพียงนี้ก็คือตัวเอง
"ไปเที่ยว"
"หืม?"
"ไปเที่ยวได้มั้ย ยุนโฮ" แจจุงถามดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน
"คุณหายไม่สบายแล้วเหรอ?"
"อืม" ตอบก่อนจะพยักหัวขึ้นลงหลายๆครั้งเป็นการยืนยันด้วยอีกแรง
"งั้นไปอาบน้ำนะครับ ผมมีเซอร์ไพร์ ให้คุณ"
"อืม" ตอบเบาๆอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก มือบางพลักยุนโฮเบาๆทว่าวงแขนแกร่งกลับไม่ยอมปล่อยเค้าออกจากอ้อมกอด คนสวยมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ
"อะไรละ?" ถามพลางย่นจมูกน้อยๆ ยุนโฮหัวเราะคิกคักก่อนจะตอบ
"วันนี้เป็นอะไร? ดูไม่ค่อยดีเลย จะไปเที่ยวไหวเหรอ?"
"ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" แจจุงตอบก่อนจะพยายามพลักยุนโฮอีกครั้ง แต่ดูเหมือนคนหน้าด้านจะไม่รู้สึกอะไร
"งั้นยิ้มก่อนนะครับ"
"เอ๋!?"
"ถ้าไม่ยิ้มผมก็ไม่แน่ใจว่าคุณสบายดีจริงๆ" ยุนโฮตอบ ริมฝีปากร้อนประทับลงบนหน้าผากแผ่วเบา ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานๆที่เริ่มเป็นสีแดงระเรื่อน้อยๆ
หัวใจเต้นระรัวเสียงดังจนไม่รุ้ว่าเสียงหัวใจที่ดังก้องนี้เป็นของใคร
แจจุงส่งเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอน้อยๆ รู้สึกเหมือนเสียทีคนเจ้าเล่ห์
แต่ก็ยินยอม…
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆอย่างเขินอายเมื่อยังโดนจ้องไม่เลิก
"ปล่อยได้รึยัง?" ถามเสียงขุ่นแต่ใบหน้ากลับยิ่งแดงระเรื่อ ยุนโฮหัวเราะอีกหนก่อนจะคลายอ้อมกอด
แจจุงลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เรียกเสียงหัวเราะรอบที่ 3 ของวันให้ยุนโฮได้อีกหน
มีความสุข…
ตอนนี้กำลังรู้สึกเช่นนี้…
มีความสุขยามโอบกอด…มีความสุขยามได้แตะต้อง
มีความสุขที่ได้แกล้ง…มีความสุขเมื่อเห็นรอยยิ้ม
มีความสุข….แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
สุขมาก…ซะจนลืม
จุดประสงค์ของการอยู่เคียงข้าง ชอง แจจุง
ไม่รู้ตัวเลยหรือ ฮัน ยุนโฮ ว่าสิ่งที่กำลังปฏิบัติเมื่อกี้มันช่างเหมือนกับการทำให้ชอง จุนซูไม่มีผิด
เพียงแต่คราวนี้…ผู้ได้รับความอ่อนโยนนั่น..กลับเป็น ชอง แจจุง
…………………………………………………………………………………………………………………
"แต่งตัวเสร็จรึยังครับแจจุง"
เสียงบ่นโอดโอยดังลอดผ่านประตูห้องน้ำ ทำเอาแจจุงรู้สึกอยากหัวเราะอย่างบอกไม่ถูก
ก็ยุนโฮเล่นถามอย่างนี้ตั้งแต่ 1 นาทีหลังจากที่เค้าเข้าห้องน้ำน่ะสิ
"แจจุงไม่ใช่ยุนโฮนะที่จะเดินผ่านน้ำแล้วก็แต่งตัวเสร็จน่ะ" ร่างบางตอบพลางหัวเราะคิกคัก
ความรู้สึกไม่สบายใจก่อนหน้านี้หายไปจนหมด
เพียงแค่ได้รับรอยยิ้มสดใส และจุมพิตอ่อนโยนเมื่อครู่
"เสร็จแล้วๆ" ร่างบางเปิประตูห้องน้ำออกมา กลิ่นหอมๆพร้อมกับควันบางๆที่ลอยอยู่รอบๆทำเอายุนโฮถึงกับค้าง
ผิวกายนวลเนียนขาวสะอาด ใบหน้าหวานแดงระเรื่อน้อยๆเพราะความร้อนในห้องน้ำ หยดน้ำเกาะพราวทั่วใบหน้าหวาน ผมสีดำสนิทเปียกปอน กับเสื้อแขนกุดสีขาวสะอาดรวมทั้งกางเกงสามส่วนสีขาวเช่นเดียวกัน
"โฮ…ยุนโฮ!?"
ร่างบางพูดเสียงดังพลางเขย่าคนตัวโตที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้า
"อะ…อะไรเหรอ?"
"ไม่ไปเหรอ? เที่ยวน่ะ รีบไปนะ อยากไปเที่ยวจังเลย"
"ครับๆ ไปเที่ยว" ยุนโฮตอบ พลางหยิบเสื้อโค้ดสีน้ำตาลมาคลุมไหล่แจจุงเบาๆ ร่างบางมองตามด้วยความสงสัย
"ทำไมเหรอยุนโฮ?"
"เอาคลุมไว้เถอะ อากาศหนาวนะ"
ตอบไปงั้นๆทั้งๆที่จริงๆ เพราะกลัวว่าใครต่อใครจะเห็นไหล่ขาวๆ เอวบอบบางนี่ตังหาก
"งั้นไปกันได้รึยัง?" แจจุงถามพลางย่นจมูกอีกครั้ง
"ครับ"
ยุนโฮตอบก่อนจะกระชับเสื้อโค้ดให้แน่นอีกหน่อย ร่างสูงจับมือร่างบางเอาไว้ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
แจจุงตกใจเล็กน้อยที่พบชางมินยืนยิ้มแก้มป่องอยู่ชั้นล่าง
ทั้งสองพูดคุยกันเล็กๆน้อยๆก่อนที่ยุนโฮที่ดูหงุดหงิดเล็กๆจะลากแจจุงออกมาจากคฤหาสน์โดยไม่ได้ร่ำลาเจ้าน้องเล็กที่เอาแต่ยืนขำ
นึกว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าพี่ยุนโฮหวงพี่แจจุงน่ะ
แต่ทำไม……ถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ
"อาหารเช้าได้แล้วคะคุณชางมิน"
แม่บ้านตระกูลฮันกล่าวก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเด็กหนุ่มร่างสูงที่ทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อครู่กระโจนเข้าใส่อาหารอย่างรวดเร็ว
แล้วเรื่องปวดหัวทั้งหมดที่กำลังคิดอยู่ก็หายไป
แน่ละ…จะมีอะไรน่าสนใจเท่าอาหารตรงหน้าบ้างนะ
……………………………………………………………………………………………………………………….
"ยุนโฮอยากไปเที่ยวสวนสาธารณะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อขึ้นนั่งรถยนต์คันหรู ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยมือเรียวกระชับเสื้อโค้ชตัวใหญ่ ทั้งๆที่ไม่ได้หนาวอะไรมากมาย ทำไมรู้สึกเย็นๆแบบนี้นะ
"หา!?" ยุนโฮร้องออกมาอย่างตกใจมือไม้เบรกรถหรูกระทันหัน
"ตกใจหมดเลย จะเบรกทำไมละ!" แจจุงพูดเสียงดัง สองมือบางยกขึ้นทาบหัวใจที่เต้นระรัวเหมือนกลองของตัวเอง
"ก็ ใครจะไปรู้ว่าแจจุงอยากไป"เที่ยว"ที่สวนสาธารณะนี่ครับ"
"แล้วจะไม่ไปเหรอ?" พูดพลางเบะหน้าราวกับจะร้องไห้ ยุนโฮมองภาพนั้นก่อนจะหัวเราะน้อยๆ
"ใครว่า? ไปสิครับ วันนี้บอกให้ไปไหนยุนโฮก็จะพาไปนะ"
"ขอบคุณนะ..ยุนโฮ"
ขอบคุณที่เหมือนรักฉัน
ขอบคุณที่ทำเหมือนว่าฉันสำคัญ
ขอบคุณ…ขอบคุณจริงๆยุนโฮ
"ไม่เป็นไรครับ"
ร่างสุงตอบรับเบาๆก่อนจะขับรถต่อไป
ทั้งๆที่เพิ่งจะ 8 โมงเช้า ทั้งๆที่อยู่ในฤดูหนาวที่อากาศเย็นสบาย
แต่ทำไมวันนี้…ท้องฟ้าถึงได้ครึ้มนักนะ ไม่สดใสเลย…
"อ๊ะ!"
กลีบปากบางส่งเสียงอุทานเบาๆ เมื่อความร้อนสัมผัสกับแก้มเนียนใส
"นมร้อนครับ มานั่งแบบนี้เดี๋ยวก็แข็งตายกันพอดี" ยุนโฮพูดเบาๆก่อนจะจัดการยื่นแก้มนมอุ่นให้แจจุงและนั่งลงข้างๆ
"ยุนโฮไม่หนาวเหรอ?"
"…ผมไม่หนาวหรอก"
"อืม"
ไม่มีใครพูดอะไรอีกหลังจากนั้น ประโยคสนทนาอันแสนสั้นดูเหมือนจะทำให้บรรยากาศหม่นหมองเหมือนเมฆฝนบนท้องฟ้า
แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่…
สุขใจ….ที่ได้นั่งอยู่เคียงข้างกัน
แม้ไม่ต้องจับมือ…แม้ไม่ต้องโอบกอด
สัมผัส…และรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ทำเอาแจจุงสะดุ้งเฮือก ร่างบางผวาเกาะแขนยุนโฮแน่น ทำให้ร่างสูงเผลอหัวเราะเป็นรอบที่ 5 ของวัน
"ไปทานข้าวเช้ากันดีกว่าเนอะ แล้วค่อยมาเที่ยวต่อตอนที่ฝนหยุดตกแล้วดีมั้ยครับแจจุง" ถามเมื่อมือหนาสัมผัสได้ถึงหยาดฝนเม็ดเล็กๆที่เริ่มโปรยลงมา
ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้น
ฉับพลัน ความรู้สึกเจ็บในอกก็จู่โจมจนเจ็บร้าวแทบขาดใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดและสะกดอาการเอาไว้
จะต้องไม่ให้ยุนโฮเห็น…จะไม่อ่อนแออีกแล้ว…
มือเรียวกำเสื้อโค้ชแน่น จนยุนโฮอดถามไม่ได้
"หนาวเหรอครับแจจุง?"
"…ไม่…ไม่เป็นไร" น้ำเสียงสั่นพร่าทำเอายุนโฮยิ่งสงสัย ร่างบางพยุงตัวเองลุกขึ้นอีกครั้งมือเรียวเก็บแนบสนิทไว้ข้างลำตัว ริมฝีปากบางยิ้มเม้มแน่น
แม้อยากจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแค่ไหน…ก็ไม่อาจทำ
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่าลงมาอีกหน ยุนโฮลุกขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นบังหัวให้แจจุง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ช่วยให้ร่างบางโดนฝนน้อยลงแต่ก็อยากจะทำ
อยากให้รับรู้…ว่าห่วงใย
"แจจุง!!!!!"
น้ำเสียงทุ้มตะโกนดังผ่าสายฝนที่ตกพรำๆ
ร่างบางเงยหน้าขึ้นจากพื้นพลางมองหน้าผู้มาเยือนคนใหญ่ด้วยแววตาสงสัยและตกใจ
"ยูชอน!"
หมับ!
ไม่กี่วินาทีคนสวยหน้าหวานที่เปียกปอนก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรัก ยูชอนโอบกอดแจจุงไว้แน่นจนร่างบางแทบหายใจไม่ออก
ยุนโฮกำหมัดแน่น รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกอีกครั้ง ร่างสูงย่ามสามขุมเข้าหายูชอนเตรียมจะกระชากร่างบอบบางนั้นออกจากอ้อมกอดของยูชอน
แต่ประโยคต่อมาที่หลุดจากปากของยูชอน ทำเอายุนโฮหยุดนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อน
"จุนซูฟื้นแล้ว!"
ราวกับสายฝนสาดกระหน่ำลงมาหนักกว่าเดิมทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันก็แค่ตกพรำๆเหมือนไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
แต่แจจุงรู้สึกเย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจ
ร่างบางพลักยูชอนที่กอดเค้าอย่างดีใจออกไปก่อนจะหันหน้าไปหายุนโฮที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง
แววตาของร่างสูงที่จ้องมองร่างบางยัดนี้ว่างเปล่าและเย็นชา
ก่อนที่จะทันเอ่ยปากพูดอะไรยุนโฮก็วิ่งออกไปแล้ว แจจุงไม่แม้แต่จะตะโกนเรียก ไม่แม้แต่จะยื้อเอาไว้ เพราะรู้ดี
ใช่รู้มาตลอด..
ถึงเวลาแล้ว…..
ของที่ไม่ใช่ของเรา…ต่อให้พยายามให้ตายก็ไม่ใช่ของเรา
สายฝนที่แจจุงเคยชอบหนักหนา สายฝนที่นำมาซึ่งฟ้าหลังฝนที่สดใส
บัดนี้…กลับรู้สึกเจ็บปวดยามที่น้ำเย็นนั่นสัมผัสกับผิวเนื้อ
สายฝนกำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น..
ได้เวลาคืนเขาแล้ว ชอง แจจุง
ได้เวลาคืนยุนโฮแล้ว…
.......................................................................................................................
[Redsun]
ขอแจ้งรายละเอียดตอนต่อไปของไวท์ไลน์คะ อยากจะบอกว่าตอนนี้คือตอนที่ 10 นะคะ^^ อย่าลืมว่ามีหลายบทความที่ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง เรดไม่นับจ้า^^
ชื่อตอนที่จะออกจนถึงตอนจบออกมาแล้วนะคะ ดังนี้คะ
ตอนที่ 11 is…true
ตอนที่ 12 want..you
ตอนที่ 13 Memorize Again
ตอนที่ 14 I…Know
ตอนที่ 15 White…lie
ส่วนเรื่องหนังสือ รายละเอียดจะขอแจ้งให้ทราบทีหลังนะคะ^^ แต่ที่แน่ๆ
จะประกอบไปด้วย White lie ทั้งเรื่องจนจบ และตอนพิเศษอีก 6 ตอนยาวๆคะ
ตอนนี้ต้องขอดูก่อนว่ามีคนอยากได้เกิน 100 คนรึเปล่า^^
สำหรับFic เฮ้เจ้าชาย ต้องขอโทษจริงๆคะที่ยังไม่ยอมอัพซักที เนื่องจากเรดอยากทำให้เรื่องนี้จบซะก่อน ต้องขออภัยจริงๆคะ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องคอมเมนท์ทวงในเฮ้เจ้าชายแล้วนะคะ^^
เมื่อเรดคิดออก (ตอนนี้ก็ยังคงเขียนไม่จบ-_-"สำหรับตอนต่อไปของเฮ้เจ้าชาย) เรดจะรีบลงให้ทันทีคะ
ความคิดเห็น