คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Stop...
ตอนที่ 8 Stop…
ชายหนุ่มร่างสูงเดินลงมาจากบันได ดวงตาคมจ้องมองผู้มาเยือนยามวิกาลอย่างตกใจ
"นายมาได้ไงชางมิน?"
"ถ้าผมไม่กลับมาเองพี่ก็คงจะไม่โทรหาผมเลยใช่มั้ย?" เด็กหนุ่มร่างสูงกล่าวก่อนจะมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง
"ก็แกไม่ว่างตลอดเลยไม่ใช่หรือไงว่ะ?" ยุนโฮถาม ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มในห้องรับแขก
"ผมอุตส่าห์กลับมาจากอเมริกาเพื่อมาหาพี่เลยนะ" ลี ชางมิน ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกับชอง ยุนโฮถึง 4 ปีพูดบ้างก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามกับพี่ชาย
"ฉันๆไม่เจอนายตั้งแต่น่ายอายุ 8 ขวบ" ยุนโฮพูดพลางยิ้มน้อยๆ
ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว…แต่กลับได้เจอกันอีกครั้งรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก
"ผมก็ไม่เจอพี่ตั้งแต่พี่อายุ 15"
"เราจะมานั่งรำลึกความหลังกันหรือไง?" ยุนโฮถามพลางยิ้มอีกครั้ง
"ผมจะไม่ตอบว่าไม่คิดอย่างนั้นน่ะนะ" ชางมินพูดก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย
จริงๆแล้วจุดประสงค์ที่กลับมาครั้งนี้ ก็เพราะได้ข่าวเรื่องพี่จุนซูนั่นแหละ…เป็นห่วงพี่แจจุงด้วยอีกคน
คนที่สำคัญตั้งหลายคนกำลังทุกข์อยู่แบบนี้ แล้วจะให้ตัวเค้าเองทนอยู่อเมริการอฟังข่าวเฉยๆได้ยังไง
"พี่ยุนโฮ…ผมอยากไปเยี่ยมพี่จุนซูกับพี่แจจุง" ในที่สุดชางมินก็บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงออกไป ตอนนี้เด็กหนุ่มวัย 18 ปีกำลังก้มหน้าก้มตารอฟังคำตอบของผู้เป็นพี่
ทำตัวราวกับเด็กชายอายุ 8 ขวบเหมือนเดิมๆไปได้..
"แจจุงน่ะตอนนี้อยู่กับพี่ นอนอยู่ข้างบนห้อง ส่วนจุนซู…อย่าไปเลย ถึงนายไปก็คงจะไม่ช่วยอะไร" ยุนโฮตอบไปตามความเป็นจริง ถึงยังไงก็ไม่คิดจะมีความลับกับน้องชายคนนี้อยู่แล้ว
"พี่แจจุงนอนอยู่บนห้องพี่!?" ชางมินส่งเสียงลั่นพลางกลอกตามองระหว่างชั้นบนของคฤหาสน์กับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามราวกับไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
จะเป็นไปได้ยังไงละ?
ในเมื่อพี่ยุนโฮ…เกลียดพี่แจจุง
ถึงจะอยู่คนละที่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าไม่รู้ความเคลื่อนไหวของเหล่าพี่ๆ
"ไม่ต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นหรอก ฉันไม่เคยเปลี่ยนไปหรอกนะชางมิน"
"….แล้วทำไมพี่แจจุงถึงได้มาอยู่บนห้องนอนพี่ละ หรือว่า!?" เด็กหนุ่มตาโตอ้าปากค้างพลางมองไปที่พี่ชายตัวเองอย่างไม่มั่นใจ
"ไม่ใช่! ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นแน่…เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันคิดว่านายไม่จำเป็นต้องรู้" พูดเสียงเย็น ดวงตาคมจ้องมองชางมินอย่างไม่พอใจ
"แล้วทำไมพี่ไม่ยอมให้ผมไปหาพี่จุนซูละ? หรือพี่กลัวพี่แจจุงจะเสียใจ?" คำถามที่ชางมินถามออกมาน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่เสียงหัวเราะคิกคักที่จามมาหลังคำถามจบทำเอาใบหน้าคมของร่างสูงร้อนผ่าว
รู้สึกเหมือนได้ยินอะไรมันแทงดัง ฉึก! อยู่กลางใจ
"ที่ฉันห้ามไม่ให้แกไปมันไม่เกี่ยวกับแจจุง!" ขึ้นเสียงราวกับอยากจะปิดบังอาการของตัวเอง ชางมินยิ่งหัวเราะลั่น
"แล้วมันเกี่ยวกับใครละครับ? ทำไมผมจะไปเยี่ยมพี่จุนซูไม่ได้? ถ้าไม่เกี่ยวที่พี่กลัวพี่แจจุงจะเสียใจน่ะ"
"มันไม่เกี่ยวกับแจจุง….แต่เกี่ยวกับจุนซู!" เส้นอารมณ์ของยุนโฮขาดผึ่งเมื่อเห็นท่าทองล้อเลียนของน้อยชาย ร่างสูงลุกพรวดขึ้นและตะโกนเสียงดัง
ทำเอาใครบางคนที่กำลังจะเดินลงบันไดหยุดชะงักและตั้งหน้าตั้งตาฟัง ถึงแม้จะไม่ตั้งใจแอบฟังก็เถอะ แต่บังเอิญได้ยินนี่นา...
"ทำไมถึงเกี่ยวกับพี่จุนซูได้ละครับ?" ชางมินถามพลางเอียงคอ ยุนโฮส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่ชอบใจ
คิดว่าน่ารักรึไงว่ะไอ้เปรต สูงจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังมาทำเคียงคออีก! (ขอโทษ FC ชางมินT^T)
"หรือว่า?…พี่จุนซูทำร้ายพี่แจจุงพี่เลยไม่อยากให้ผมไปเยี่ยม?" ความคิดที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นได้กลับผุดขึ้นในหัวสมองของชางมิน
สมัยก่อนก็มีแต่พี่จุนซูนี่แหละที่คอยแกล้งพี่แจจุงจนร้องไห้ทุกครั้งไป ไม่ต่างจากปีศาจฉบับกระเป๋า
"ไม่!" คราวนี้โกรธจริงๆ ยุนโฮขึ้นเสียงดังพลางมองหน้าน้องชายด้วยแววตาโกรธเคือง
"งั้นทำไม?" ชางมินถาม น้ำเสียงขี้เล่นเมื่อกี้หายไปเพราะรับรู้ได้ว่าพี่ชายกำลังโกรธจริงๆ
"ไม่เกี่ยวกับชอง แจจุงแม้แต่น้อย แต่ที่ฉันไม่อยากให้แกไป…เพราะไม่อยากให้แกเห็นเค้า"
"…" ชางมินนิ่งเงียบฟังเสียงพี่ชายอย่างตั้งใจ
"เพราะไม่อยากให้ใครได้เห็นนอกจากฉัน ใบหน้าของเจ้าหญิงนิทรายามหลับ.." พูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่อ่อนโยนซะจนคนฟังอิจฉา
"พี่หมายความว่ายังไง?"
"ฉันรักเค้า"
น้ำเสียงที่หลุดลอดจากริมฝีปากดูมีความสุข อ่อนโยน และนุ่มนวล
ยุนโฮยิ้มน้อยๆในขณะที่ชางมินยิ้มตอบพี่ชายเช่นเดียวกัน
คนสองคนยิ้มอยู่กลางห้องนั่งเล่นใหญ่…
ในขณะที่อีกคน…กำลังสะกดเสียงสะอื้นของตัวเองจนแทบขาดใจ…
…………………………………………………………………………………………………..
"อืม…" เสียงครางเบาๆดังลอดริมฝีปากหยัก ยูชอนขยับตัวเล็กน้อยเปลือกตาบางเปิดขึ้นกระพริบถี่ๆก่อนจะหยุดนิ่ง
ร่างสูงหลุดเสียงหัวเราะน้อยๆ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองนอนหนุนตักบัดนี้กลับกอดเอวของเค้าไว้ไม่ยอมปล่อย
ดวงหน้าหวานคลอซบอยู่กับอกกว้าง ริมฝีปากบางขยับน้อยๆราวกับกำลังละเมอ
ชอง จุนซูช่างน่ารัก
แต่….
คิม ยูชอนคนโง่ก็ไม่อาจจะรัก…
ไม่อยากจะส่งเสียงเรียกให้คนตัวเล็กต้องรู้สึกตัวตื่น
วงแขนแกร่งเผลอโอบรอบเอวบางอย่างไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่ง…แต่ในขณะเดียวกันยูชอนก็ให้คำตอบกับอาการเผลอของตัวเองว่า
เป็นเพราะกลัวจุนซูจะหนาวเลยอยากกอดเอาไว้
พื้นที่สีขาวที่ไร้ขอบเขตแห่งนี้ช่างอุ่นนุ่มสบาย สิ่งที่นอนทับอยู่กับนุ่มราวกับปุยนุ่น
ถึงแม้จะอธิบายไม่ได้ว่าสถานที่แก่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรและการที่เค้าสามารถคุยกับจุนซูได้นั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า สถานที่แก่งนี้ช่างสงบเงียบเหมือนสถานที่ในฝันที่เค้าต้องการแต่ในขณะเดียวกัน ก็ช่างว่างเปล่าและเงียบงัน
จะมีความสุขได้อย่างไรหากต้องอยู่ในสถานที่ที่ว่างเปล่าเช่นนี้ตลอดไป
แค่คิดว่าจะต้องอยู่ที่นี่ซัก 5 ชั่วโมงก็แทบรับไม่ได้แล้ว
แต่จุนซูกลับต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง…
ในสถานที่แห่งนี้…สถานที่ที่ว่างเปล่าและฉาบไปด้วยสีของนางฟ้าเช่นนี้…
สีขาว…บริสุทธิ์
สีขาว……ที่ไม่เหมาะสมกับชอง จุนซูเลยแม้แต่น้อย
"อืม…พี่ยูชอน"
เสียงพึมพำเบาๆดังจากคนในอ้อมกอด ยูชอนเหลือบสายตาลงมองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเมื่อเห้นว่าคนตัวเล็กของเขายังไม่ตื่น
ของเขา?…
อยู่อเมริกานานเกินไปจนใช้คำผิดอีกแล้วสินะ…
แต่มันก็อดคิดไม่ได้…
เขาสำคัญสำหรับจุนซูถึงขนาดเก็บไปฝันเชียวหรือ?
น่ารักชะมัด…
หัวเราะคิกคักเบาๆ วงแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเมื่อรับรู้ถึงอาการสั่นน้อยๆของคนในอ้อมกอด
ยูชอนอดแปลกใจไม่ได้ ในเมื่อสถานที่แห่งนี้มันอบอุ่นขนาดนี้ ทำไมจุนซูถึงสั่นอีกนะ?
แต่ความคิดเหล่านั้นก็พลันหายไปหมด เมื่อหวนกลับมานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ก่อนที่จะต้องมานั่งทำใจอยู่ที่นี่…
ไม่อยากปล่อยมือ…แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะดึงเอาไว้
เพราะรู้อยู่แล้ว…รู้มาตลอด
ว่าคนคนเดียวที่อยู่ในสายตาคู่นั้นคือใคร…และจะไม่มีใครแทนที่เค้าได้
ใช่…คิม ยูชอนไม่อาจแทนที่ ฮัน ยุนโฮ ได้
….ไม่มีวัน…
วงแขนเล็กที่โอบรอบเอวของเขารัดแน่นขึ้นทำเอายูชอนหลุดจากห้วงความคิด ดวงตาคมจ้องมองคนในอ้อมกอดก่อนจะพบว่าเจ้าตัวเล็กตื่นแล้ว
"จุนซู…นอนหลับสบายมั้ย?" ถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าราวกับจะร้องไห้
"พี่ยูชอน…ฮึก…อย่าร้อง" น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวย ร่างสูงหยุดชะงักไปสองสามวิก่อนจะปล่อยวงแขนที่โอบรอบเอวจุนซูพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับจุนซูที่ลุกขึ้นนั่งตามด้วย ก่อนจะยกมือหนาขึ้นสัมผัสใบหน้าตัวเองช้าๆ
รู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นทั่วใบหน้า
จุนซูสะอึกสะอื้นพลางกอดยูชอนแน่น กลีบปากบางพ่นคำพูดออกมารัวๆจนจับใจความแทบไม่ได้
"ฮึก..พี่ยูชอนอย่าร้อง..ฮือ..อย่าร้อง"
"……."
ปลอบคนอื่น…แต่ทำไมตัวเองถึงไม่หยุดร้องละจุนซู?
"ผมจะอยู่ข้างๆพี่ ฮึก ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน ฮึก! เพราะงั้น…อย่าร้องไห้เลยนะ อย่าร้องเลย"
"……."
อยู่ข้างๆ?…แล้วรับรู้ถึงความเจ็บปวดของพี่บ้างมั้ย..?
"ผมรู้ ฮึก! ผมรู้ว่าพี่เสียใจ แต่ผมอยากให้รู้ว่าเราไม่ต่างกัน"
"……."
ไม่ต่าง? ไม่ต่างหรือจุนซู?…ไม่ต่างได้ยังไงในเมื่อฉันเจ็บปวดมากกว่านายหลายร้อยเท่า
"พี่แจจุงยังมีพี่อยู่ในสายตา เพราะงั้นอย่าร้องไห้ ฮึก! ดีกว่าผมที่ไม่เคยมีค่าในสายตาพี่ ฮือ พี่ยังมีค่าในสายตาพี่แจจุง! เพราะงั้น!..ฮึก!…ได้โปรดอย่าร้องไห้เพื่อเค้า"
ร่างเล็กไหวแรงด้วยแรงสะอื้น ยูชอนเผลอกระชับอ้อมกอดเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ยังคงร้องไห้
พี่ยูชอน…อย่าร้องไห้
ได้โปรด….อย่าร้องไห้เพื่อเค้าอีกเลย
อย่า…อย่ารักเค้า…
ได้ยินคำขอร้องของผมมั้ย?
เผลอคิดแต่เรื่องไม่ดีออกไประหว่างที่ร้องไห้…แต่จุนซูก็ยังคงกอดคนตัวสูงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"…ถ้าพี่อยู่ห่างจากเค้า พี่จะรู้สึกเจ็บปวดมาก" ยูชอนเงยหน้าแต่ยังคงกอดร่างเล็กเอาไว้ ปากหยักขยับเล็กน้อยพลางพูดความในใจออกมา
"…ฮึก…ฮือ"
"…ถ้าพี่รู้ว่าเค้าไม่สบาย…พี่จะทำตัวไม่ถูกเพราะเป็นห่วงมากจนสับสนไปหมด"
"…….."
"จะให้พี่ทำยังไง?..บอกสิจุนซู" น้ำเสียงนุ่มสั่นพร่าเพราะคนพูดกำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ถึงแม้จะไม่อยากร้องไห้โฮเป็นเด็กๆต่อหน้าจุนซู แต่มันยากเกินจะห้ามไว้ได้
ใบหน้าหวานซบลงกับอกกว้าง เสียสะอื้นยังดังลอดมาให้ได้ยินแต่จุนซูก็ยังคงพูด
"….ผมไม่เคยเจ็บปวดเวลาที่ห่างจากพี่ เพราะผมรู้ว่าพี่ไม่มีวันจะสนใจผม"
"….."
"ผมแค่คิดว่าเราอยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน …. และจะมีแต่ผมเท่านั้นที่คิดถึงและเจ็บปวดเพื่อพี่"
"….."
"รักของผมไม่ใช่การแย่งชิงพี่ยูชอน…มันไม่ใช่การเสียสละบ้าบออะไรนั่น หรือไม่ใช่แม้แต่การแอบรักและเก็บเอาไว้"
"……."
"มันไม่ใช่รักเพราะความใกล้ชิด หรือความเหงา ไม่ต้องการความเจ็บปวดแต่ก็รู้ว่าไม่อาจสมหวัง มันไม่ใช่รักที่ต้องการครอบครอง"
"…….."
"แต่เป็นรัก เพราะผมรู้แค่ว่าผมรักพี่"
"……จุนซู"
"ถ้ารักของพี่ไม่ต่างจากรักของผม….ถ้าพี่รักพี่แจจุงด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างจากผมรักพี่" สะอึกเล็กน้อย น้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสายเพราะ
ทุกคำที่พูดไป…เจ็บทุกคำ "ก็ขอให้พี่รักพี่แจจุงเหมือนที่ผมรักพี่ ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ไม่ต้องการครอบครอง"
"….จุนซู!?"
ร่างเล็กไหวด้วยแรงสะอื้น ไหล่บางสั่นสะท้านเพราะเจ้าตัวกำลังร้องไห้อย่างหนัก มือที่เคยโอบรอบเอวของยูชอนบัดนี้เลื่อนไหลไปข้างลำตัว
ดวงตาคู่สวยของจุนซูบัดนี้เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตามากมายที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด
คราวนี้กลายเป็นว่าคนปลอบกลับร้องไห้หนักซะกว่าคนที่เริ่มร้อง
ยูชอนงงเป็นไก่ตาแตก ความรู้สึกเศร้าและเจ็บปวดจางหายไปจนหมด ตอนนี้เหลือแต่ความรู้วึกกระวนกระวายห่วงใยคนตรงหน้าจนแทบบ้า
จะทำยังไงให้เลิกร้อง..?
จะทำยังไงให้หยุดร้องเสียที…?
ไม่อยากให้เจ็บปวด…เพราะเค้าอีกแล้ว
ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าหวานเอาไว้หลวมๆ ร่างสูงทรุดตัวเล็กให้อยู่ระดับเดียวกับคนตัวเล็ก ริมฝีปากหนาเลื่อนมาหยุดตรงปลายจมูกก่อนจะกดจูบเบาๆอย่างอ่อนโยน
ได้ผลชะงัก..
ร่างบางหยุดร้องไห้ฉับพลันแต่ยังคงสะอึกสะอื้นน้อยๆ ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจ
ยูชอนยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
ริมฝีปากร้อนเคลื่อนที่มาหยุดตรงหน้าผากมนก่อนจะกดจูบเบาๆและอ่อนโยนลงไป ไม่ต่างจากตรงจมูกเลยแม้แต่น้อย
แก้มใสแดงระเรื่อเมื่อถูกกระทำเช่นนี้ มือเรียวยกขึ้นกำเสื้อร่างสูงแน่น ดวงตาลมมองยูชอนอย่างเว้าวอนราวกับอยากจะรู้เหตุผล
เหตุผล…ที่ทำไมถึงทำแบบนี้
"พี่ยูชอน…เมาเหรอฮะ?" เสียงใสสั่นน้อยๆด้วยอาการของคนที่ร้องไห้หนักยังไม่หมดไป
"…พี่ไม่รู้"
ตอบเบาๆ ก่อนจะซุกไซร้ใบหน้าคมไปตามต้นคอขาวผ่อง ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหน้าริมฝีปากแดงอิ่มของคนตรงหน้า
ลมหายใจร้องประทะอยู่ตรงปลายจมูกทำเอาจุนซูใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ริมฝีปากร้อนประทับลงบนกลีบปากนุ่มแผ่วเบาก่อนที่ร่างสูงจะยิ่งกดจูบให้ลึกขึ้น
ราวกับอยากจะย้ำให้คนตรงหน้ารู้ว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้
ไม่ใช่เพียงฝันไป…
…………………………………………………………………………………………………………
บอกฉันทีว่าสิ่งที่เห็นอยู่คือความจริง
บอกฉันทีว่าสิ่งที่กำลังได้ยินไม่ใช่หูฝาดไป
บอกฉันให้ชัดๆอีกซักที…
เพราะไม่อย่างนั้น….ฉันคงคิดว่าตัวเองคงกำลังฝันไป
ภายในห้องนอนกว้างช่างเงียบสงบเพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ไม่พูดไม่ทำอะไร นอกจากนอนและหายใจช้าๆเท่านั้น
ช่างเงียบงันและว่างเปล่า
แจจุงนอนฟังเสียงหัวใจที่เต้นช้าๆ
ทั้งๆที่ห้องเงียบ..แต่กลับแทบไม่ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง
"ฉันรักเค้า" คำพูดของยุนโฮยังคงดังก้อง
ใช่…ดังซะยิ่งกว่าเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบา
เสียงหัวใจที่ไม่รู้ว่ากำลังตะโกนพร่ำบอกอะไร?
เสียงหัวใจกำลังตะโกนบอกอะไรซักอย่าง…
แต่ถ้าลองฟังดีๆ…
จะได้ยิน….
ยุนโฮ?
รัก…ยุนโฮ….
ชอง แจจุงหัวเราะน้อยๆ น้ำเสียงใสมีแววเจ็บปวดปนสมเพศตัวเอง
บอกว่ารักยุนโฮ?อย่างนั้นเหรอ…?
น่าตลกสิ้นดี…
ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ…ชอง แจจุง
หัวใจทรยศเอ๋ย…..
เมื่อไหร่…?
จะเลิกรักเขาเสียที…?
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
เสียงหอบหายใจแผ่วดังขึ้นในห้องนอนใหญ่
แจจุงหลับตาลงราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไร
หัวใจเต้นปกติแต่กลับบีบแน่นในทุกจังหวะที่หายใจ
"อื้อ!!!" กลีบปากบางส่งเสียงสะอื้น สองมือเรียวยกขึ้นกุมหน้าอกตัวเองแน่นน้ำตาไหลพราก
ฉันรู้ว่าซักวันมันจะต้องมาถึง..
ฉันรู้ว่าซักวัน…มันจะต้องเกิดขึ้น
รักฉันบ้างไม่ได้เหรอ….ยุนโฮ
ช่วยรักฉันบ้าง….ไม่ได้เลยหรือ?
แค่แกล้งทำเป็นว่ารักฉัน…เหมือนที่ทำอยู่ทุกๆวันนี้
ก็เป็นการต่อลมหายใจให้ฉันแล้ว
เพราะงั้น….แค่แกล้งทำก็ได้
อีกไม่นาน….ยุนโฮ
ไม่นานเลยจริงๆ…..
ช่วยรักฉันที…
.................................................................................................
[Redsun]
ขณะนี้ Fiction ได้วางโครงเรื่องไว้จนจบแล้วค่า^^ (ปรบมือเปาะแปะๆ)
ขออนุญาติแจ้งชื่อตอน สุดท้ายเอาไว้เลยละกัน^^ (แล้วตอนห่อนหน้านั้นไปไหน-O-")
มี 15 ตอนจบเหมือนเดิมนะคะ^^
ตอนสุดท้ายจะมีชื่ตอนว่า White...lie คะ^^
สุดท้ายนี้ก็คือ จะพยายามมาอัพฟิคนะคะ งานรัดตัวมาก =___=มีรายงานหลายเล่มที่ยังไม่ไดลงมือทำเลย ต้องรีบปั่นก่อน^^
ขอแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันคะ Fiction White Lie เรื่องนี้ จะรวมเล่ม^^ (ถ้าหากมีคนสนใจ-___-")
รายละเอียดขอยกยอดไปแจ้งให้ทราบในตอนหน้านะคะ ใครที่สนใจก็ทิ้งคอมเมนท์ไว้ให้ด้วยนะ^^ จะได้ตัดสินใจว่าจะรวมดีมั้ย หรือบอกทาง E-mail คะ^^
bojea_yunyun@hotmail.com
ความคิดเห็น