คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ...Love...Me...100%
ตอนที่ 8 Love..Me
โปรดบอกฉันที…
ได้โปรดช่วยบอกฉันชัดๆอีกซักที…
สิ่งที่เต้นแรงจนเจ็บอยู่ตรงหน้าอกนี้…มันคืออะไร?
หัวใจ?…หรือแค่ก้อนเนื้อ…?
"แม่ครับ…ของพวกนี้ใครเป็นคนให้ผม?" เด็กชายยุนโฮวัย 15 ปีถาม พลางมองหน้ามารดา
เป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์แล้วที่เขาได้พักฟื้นอยู่ที่บ้าน หลังจากอุบัติเหตุนั่น
"ของพวกนั้น?" คุณนายฮันทวนคำพลางมองหน้าลูกชายตัวเองราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
ยุนโฮไม่เคยเรียกของที่แจจุงทำให้ว่า "ของพวกนั้น" เขาจะเรียกมันอย่างทนุทนอมและอ่อนโยน ไม่ใช่เย็นชาไร้อารมณ์แบบนี้
"ครับ ของพวกนั้นแหละ" ยุนโฮพูดอีกครั้งพลางมองไปที่ของบนโต๊ะ
สิ่งของ…ที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจและรู้สึกปวดหัวทุกครั้งที่มอง
"เป็นของ…แทนความรู้สึกของคนที่สำคัญมากของลูก" คุณนายฮันตอบหล่อนเบือนหน้าหนีจากลูกชายพลางกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ในลำคอ
"ใคร?…ผมมีคนสำคัญด้วยเหรอครับ?"
"….เค้าชื่อ ชอง แจ…"
"โอ๊ย!"
เสียงร้องของลูกชายพร้อมกับอาการที่ยกมือขึ้นมากุมศีษะอย่างรวดเร็วนั้นทำเอาคุณนายฮันตระหนักๆได้ทันทีว่ากำลังแตะต้องใครบางคนที่อยากจะลืมของยุนโฮ
มีแม่คนไหน…อยากเห็นลูกเจ็บบ้าง?
"เป็นอะไรมากมั้ยยุนโฮ!?"
"มะ…แฮ่ก…ไม่เป็นไร..ครับ แม่พูดต่อเถอะ" เด็กชายตอบก่อนจะลดมือลง ความรู้สึกเจ็บจี๊ดยังแล่นอยู่ในหัว
"คนที่ทำของพวกนี้ให้ลูก" กราดนิ้วชี้ไปยังสิ่งของบนโต๊ะ มีทั้งผ้าเช็ดหน้า กล่องดินสอผ้าที่เย็บเอง กระจกลายน่ารัก สร้อยข้อมือ ปลอกแขน และอีกมากมายรวมทั้งแหวนวงเล็กๆ
"….ชอง จุนซู"
"จุน..ซู?" ยุนโฮทวนคำพลางมองหน้ามารดา ฉับพลันก็นึกไปถึงรอยยิ้มน่ารักของชอง จุนซูที่เคยรู้จัก
"ใช่…จุนซูเป็นคนทำให้ลูก"
"งั้นจุนซูก็เป็นคนสำคัญของผม?"
"……" คำตอบที่ได้รับคือความเงียบงันและว่างเปล่า
คุณนายฮันเดินออกไปดื้อๆทิ้งให้ลูกชายนั่งอยู่บนโซฟาหรูกลางห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง
ฮัน นารา หรือจะพูดให้รู้จักก็คือ คุณนายฮัน ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ
ไม่อยากทำให้ลูกต้องเจ็บ…ไม่อยากให้เสียใจ
แต่ถูกแล้วเหรอ?
ทำแบบนี้….มันถูกแล้วแน่เหรอ?
ทั้งๆที่ในหัวใจตะโกนก้องถึงชื่อของใครอีกคน
ทั้งๆที่อยากกรีดร้องต่อหน้าแล้วคร่ำครวญให้ความทรงจำของลูกชายกลับคืนมา
คนนั้น…
คนคนนั้นตังหากที่สำคัญ….
คนคนนั้นที่ทำของขวัญมากมายให้ลูกก่อนจะจากมา
คนที่ลูกอยากจะปกป้องเอาไว้…ด้วยชีวิต
ชอง แจจุง
……………………………………………………………………………………………………………………………………
อย่ารักเค้า…
ได้โปรด….ได้ยินคำขอร้องจากฉันไหม?
อย่ารักเขามาก…จนทุกๆเวลาเป็นของเขา
ขอแค่ตอนนี้…แค่ตอนนี้เท่านั้น
ให้คิดถึงแต่ฉัน..…
คิม ยูชอนล้มตัวลงบนที่นอนด้วยความเหนื่อยล้า เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับหัวสมองที่หยุดคิดเรื่องทั้งหมด
เข้าสู่นิทราอย่างแท้จริง
“พี่ยูชอน”
“………”
“พี่ยูชอน!”
“…..อือ…”
“คิม ยูชอน!!!!”
เสียงตะโกนข้างๆหูทำเอาสะดุ้งตื่น ดวงตาคมจ้องมองไปทั่วก่อนจะหรี่ตาลงอย่างเข้าใจ
ที่เดิม..
“จุนซู?” พึมพำชื่อเบาๆก่อนจะมองไปทั่วบริเวณกว้างที่ฉาบไปด้วยสีขาวนี้ รู้ได้ทันทีว่าจะต้องเจอใคร
“พี่ยูชอน!”
วงแขนบอบบางโอบรัดไว้รอบเอวหลวมๆก่อนจะรีบปล่อย คนตัวเล็กตรงหน้ายิ้มให้อย่างน่ารัก
“เป็นไปได้ไง…ก็พี่ไม่ได้จับมือจุนซูไว้นี่นา” ยูชอนพูดเบาๆอย่างใช้ความคิด
ข้อสรุปของเขากับเหตุการแปลกประหลาดนี้ คือเมื่อใดที่เขาไปเยี่ยมจุนซูจับมือจุนซูและหลับไป เมื่อนั้นเขาจะเจอจุนซู
แต่นี่มัน…ห้องของเขาเอง!
ทั้งๆที่หลับในห้องของตัวเองคนเดียว ทำไมถึงได้เจอจุนซูได้!?
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันฮะพี่ยูชอน” ตอบราวกับรับรู้ความคิดของร่างสูง
“อืม” ยูชอนตอบรับน้อยๆก่อนจะนั่งลงบนพื้นสีขาว
ไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย เพราะยังไงเรืองแปลกน่ะมันเกิดขึ้นอยู่ทุกๆวันอยู่แล้ว
แถมวันนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะมาตกใจ ไม่มีอารมณ์อะไรทั้งสิ้น
เพราะสิ่งที่เจอมามันเจ็บปวดซะจนทำให้ความรู้สึกชินชา…
“พี่ยูชอน” จุนซูเรียกอีกครั้ง ร่างเล็กย่อตัวก่อนจะนั่งลงข้างๆ สองมือบางจับใบหน้าคมของยูชอนให้หันมาถามตัวเองพลางหัวเราะน้อยๆเมื่อยูชอนมีท่าทีแปลกใจ
“อยากนอนมั้ย?”
“เอ๋?” คิม ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย จู่ๆมาชวนนอนเนี่ยนะ!?
“ฮะ พี่ยูชอนอยากนอนมั้ย?”
“…พี่กำลังนอนอยู่ไม่ใช่หรือไง?”
“…มันก็ถูก เราอยู่ในฝัน แต่…พี่ในตอนนี้ต้องการจะพักผ่อน”
“ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น?” ถึงจะถามคำถามออกไปแต่คิม ยูชอนก็โน้มตัวลงหนุนตักของชอง จุนซูอย่างว่าง่าย ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่รอฟังคำตอบ จุนซูฉีกยิ้มแป้น ก่อนจะกระซิบคำตอบกับตัวเองแผ่วเบา
“…….เพราะผมคอยพี่อยู่ตรงนี้ตลอด…….”
ทำไมจะไม่รู้ ในน้ำเสียงที่สั่นพร่าของยูชอนแบกความเจ็บปวดเอาไว้มากแค่ไหน
ทำไมจะไม่รู้….ในเมื่อเฝ้ามองมานาน
สัมผัสได้ทุกๆอย่างจากหัวใจที่เต้นระรัวของยูชอน
อาจเป็นเพราะความพิเศษของตัวเขาเองละมั้ง คนที่เจอได้แต่ในฝันคงจะไม่ต่างจากผี
เคยรู้สึกว่าโชคร้ายที่ต้องกลายเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้กลับคิดว่าโชคดี…ที่อย่างน้อยก็ยังได้อยู่เคียงข้างคนคนนี้แม้ในฝัน
จะมีซักครั้งมั้ย…ที่ความอ่อนโยนนั่น…จะถูกมอบให้เขาบ้าง
จะมีซักเวลาบ้างมั้ย….ที่เขาจะถูกเอาใจใส่โดยยูชอนบ้าง
“ฮะฮะ” ชอง จุนซูหัวเราะเบาๆ มือบางไล้ผมนิ่มๆของคนที่นอนหนุนตักอยู่
….รู้สึกสมเพศตัวเองเหลือเกิน…
ก็รู้…ว่าไม่มีวันที่จะได้มา
ไม่ว่าจะความอ่อนโยน หรือการถูกเหลียวแล
แค่จะมีตัวตนอยู่ในสายตา ชอง จุนซูคนนี้ยังไม่เคยได้เลย
คนไม่สำคัญ…ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สำคัญอยู่ดี
แต่ขอได้ไหม?
ถือว่าช่วยสงเคราะห์คนที่กำลังจะไร้ลมหายใจคนนี้
ขอแค่นิดเดียวจริงๆ…
“อ๊ะ!” ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย จุนซูสะดุ้งเฮือกพลางมองคนที่นอนบนตักอยู่อย่างตกใจ เมื่อจู่ๆสองแขนของร่างสูงตรงหน้าก็คว้าหมับเข้าที่เอวพลางซุกใบหน้าลงกับหน้าท้องของเขา
ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อ แก้มใสร้อนวูบวาบอย่างช่วยไม่ได้ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้าง
แค่ถูกกอดแบบนี้…ก็ดีใจแค่ไหนแล้ว
“อืม..แจจุง”
“……”
เสียงครางจากริมฝีปากของยูชอนทำเอารอยยิ้มหุบลงโดยอัตโนมัติ
มือเรียวหยุดไล้ใบหน้าคมก่อนจะตกลงบนพื้นสีขาวสะอาดราวกับไร้เรี้ยวแรง
แค่นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอพี่ยูชอน…?
ขอแค่นี้…ไม่ได้เชียวหรือ…?
จะรักเค้าตลอดไปเลยเหรอ…
ชอง แจจุงคนนั้นน่ะ
จะรักเค้าตลอดไปเลยเหรอ…?
“แค่ในฝันนี้เท่านั้นพี่ยูชอน…ไม่ต้องคิดถึงไม่ต้องนึกถึงผมในทุกๆครั้งที่พี่ลืมตา” น้ำเสียงหวานสั่นพร่า ก่อนที่น้ำตาเม็ดโตจะหยดลงบนเสื้อสีหม่นของคิม ยูชอน
จุนซูนิ่งเงียบฟังเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบาของตัวเอง ก่อนจะพูดพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลอีกครั้ง
“ขอแค่ให้นึกถึงผม…แม้แค่ในฝันของพี่ก็ยังไม่ได้เหรอฮะ”
………………………………………………………………………………………………………………………………………………
“อ๊ะ…อื้ม!” กลีบปากบางเผยอน้อยๆปล่อยเสียงครางหวานหู ทำเอาคนที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับเรือนกายหอมหวานยิ้มอย่างพอใจ
กลิ่นกายหอมอ่อนๆที่เป็นเอกลักษณ์ของชอง แจจุงลอยอยู่รอบๆ ยุนโฮแทบจะนึกไม่ออกเลยว่าหากเขาคิดจะทำอะไรๆขึ้นมาจริงๆคนใต้ร่างนี้จะเป็นยังไง
แค่จูบกับทำคิสมาร์คไว้ที่ต้นคอสองสามรอยยังแสดงท่าทีน่ารักแบบนี้ แถมเสียงยังหวานรื่นหูแบบนี้
ไม่ผิดจริงๆที่พูดว่าต้องการ…
….แค่ร่ายกาย…ยอมรับเลยจริงๆชอง แจจุง นายมันหอมหวานและบริสุทธิ์จริงๆ
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แก้มเนียนใสร้อนผ่าวจนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะเป็นไข้ ดวงตากลมโตปิดลงรับสัมผัสอุ่น เมื่อยุนโฮก้มลงจูบเปลือกตาเบาๆ
“ถือเป็นการจองตัวของผมได้มั้ยครับแจจุง” ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้า ยุนโฮขยับตัวลงมานอนข้างๆก่อนจะคว้าเองบางให้คนตัวเล้กที่นอนหน้าแดงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานยิ่งแดงระเรื่อมากกว่าเดิม
“อะ…เอ๋?” แจจุงตอบรับอย่างไม่เข้าใจ อันที่จริง…มันก็เข้าใจแต่…เขินเท่านั้น
“ถือว่าผมจองตัวไว้แล้วหละ คุณเถียงผมไม่ได้หรอก” พูดจบก็ยิ่งกอดรัดร่างบางในอ้อมกอดมากขึ้นไปอีก จนคนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นดุ๊กดิ๊กน้อยๆ
“ปะ..ปล่อยสิยุนโฮ” เสียงหวานเอ่ยพูดละล่ำลั่ก
“ไม่เอา ผมจะนอนกอดคุณอย่างนี้แหละ” พูดหน้าด้านๆพลางยิ่งรัดอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกจนคนสวยเริ่มหายใจไม่ออก
“ยะ..ยุนโฮ แจจุงหายใจไม่ออก แค่ก แค่ก!”
แกล้งไอเล็กน้อย แต่ก็ได้ผล คนตัวใหญ่ที่ดื้อดึงรีบคลายอ้อมกอดออกอย่างรวดเร็วก่อนจะจับคนตัวเล็กพลิกมาให้เผชิญหน้าสองมือหนาช้อนเอวบางอาไว้ไม่ปล่อย
สีหน้ากังวลบนใบหน้าทำเอาแจจุงอดยิ้มไม่ได้
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับแจจุง?”
“ไม่ เอ่อ…นอนเถอะยุนโฮ” แจจุงพยายามพูดเสียงเรียบๆก่อนจะรีบหลับตาลงเพราะทนมองไม่ไหว
ก็สายตาห่วงใย…ที่ถึงแม้จะดูไม่เหมือนที่มองจุนซู แต่ก็มีส่วนคล้ายกำลังจับจ้องมาที่เค้า แบบนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไง
ยุนโฮหลับตาลงแต่โดยดี สัมผัสอบอุ่นของร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดทำเอาหัวใจสับสนวุ่นวาย
ไม่เข้าใจเลย….ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆฮัน ยุนโฮ
…………………………………………………………………………………………………………………….
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาคนที่นอนอยู่รีบกระวีกระวาด ปัดป่ายมือควานหาโทรศัพท์บนหัวเตียงอย่างรวดเร็ว
ดวงตาคมดูแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่บ้านที่โทรมา
“มีอะไรซูอา?”
“………”
“อะไรนะ? ใครกันมาเอาดึกดื่นป่านนี้”
“……..” ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินแม่บ้านกล่าวถึงชื่อของผู้มาเยือนยามวิกาล
“ชางมิน!?”
...............................................................................................................
[Redsun]
สั้นหน่อยนะคะสำหรัยตอนนี้ เนื่องจากคนแต่งยังคงคิดไม่ออก=____="
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนท์และกำลังใจคะ ^^ จะพยายมรีบมาอัพให้นะคะ
ความคิดเห็น