คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Beautiful thing
Fic TVXQ White lie
(Lyrics,Composed by Xiah) หมายเหตุ* Fiction ได้ทำการเปลี่ยนชื่อตัวละครเรียบร้อยแล้ว ไม่ติดลิขสิทธิ์ ไม่ผิดกฏหมาย ห้ามผู้ใดนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติเป็นอันขาด
การเปลี่ยนชื่อตัวละคร (กรุณาอ่านเพื่ออรรถรสในการอ่าน)
ชื่อเดิม คิม แจจุง
เปลี่ยนเป็น ชอง แจจุง
ชื่อเดิม จุง ยุนโฮ
เปลี่ยนเป็น ฮัน ยุนโฮ
ชื่อเดิม คิม จุนซู
เปลี่ยนเป็น ชอง จุนซู
ชื่อเกิม ปาร์ค ยูชอน
เปลี่ยนเป็น คิม ยูชอน
ชื่อเดิม เชวกัง ชางมิน
เปลี่ยนเป็น ลี ชางมิน
......................................................................................................
ทำไมนายถึงไม่เข้าใจฉันซักทีละยุนโฮ? เมื่อไหร่นายจะเข้าใจฉันซักที? เมื่อไหร่…หรือต้องรอให้ฉันตายนายถึงจะเข้าใจมัน?….งั้นก็….ฆ่าฉันเลย….
......................................................................................................
Beautiful thing
การมีชีวิตอยู่มันดีแค่ไหน?
ชีวิตที่สกปรก.…
ชีวิตที่ฉกชิงมาจากผู้อื่นอย่างไม่ปรานี
ชีวิตที่ต้องแลก…มาด้วยชีวิตของใครบางคน
ย่ำยีบนความสุขของใครหลายๆคนด้วยเท้าสกปรกๆของตัวเอง
ทำไมไม่ตายไปซักที…ชอง แจจุง
เมฆขาวโผล่พ้นจากท้องฟ้า กลุ่มเมฆเคลื่อนตัวช้าๆเหมือนกับผู้คนที่กำลังก้าวย่างเดินในคฤหาสน์ใหญ่หลังนี้ แชยอนสั่งสาวใช้สองสามคนให้ไปเตรียมนมอุ่นๆไว้สำหรับให้คุณหนูในตอนเช้าในขณะที่สองเท้าพาร่างตัวเองขึ้นมาบนชั้นสอง มือเหี่ยวย่นนั้นเคาะตรงประตูไม้ชั้นดีอย่างเบามือ ทว่าไร้เสียงตอบสนองใดๆ
แอ๊ด
ประตูไม้ชั้นดีค่อยๆเปิดออกเบาๆ เผยให้เห็นสภาพภายในห้องที่เละไม่มีชิ้นดี
"คุณหนูแจจุง!"
หวีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นสภาพคุณหนูของตระกูล ชอง นอนอยู่บนเตียงทั่วใบหน้านั้นอาบไปด้วยน้ำตามากมาย ไหลออกมาราวกับจะไม่มีวันหมด ข้างกายมีใครบางคนนอนนิ่งราวกับตุ๊กตา ใบหน้านั้นไม่แสดงสีหน้าใดๆ ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก…เพราะเป็นแค่เพียงเปลือกเปล่าๆ
เสียงสาวใช้พากันพูดคุยอย่างระมัดระวังในห้องครัว พร้อมกับเหล่มองคุณหนูของบ้านที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงเก้าอี้เรียบร้อยแล้วเป็นพักๆ มือบางจับแก้วนมอุ่นขึ้นมาจรดริมฝีปาก ค่อยๆดื่มช้าๆราวกับจะซึมซับรสชาติของมันไว้ให้ได้มากที่สุด
"คุณหนูพาคุณจุนซูขึ้นไปนอนด้วยอีกแล้วเหรอ?"
"ใช่ แถมคุณหนูเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลย"
"น้องชายของเธอนี่นา เธอคงเสียใจมากกับอุบัติเหตุนั่น"
"มันช่วยไม่ได้นี่นา ดีที่แค่คุณจุนซูเป็นเจ้าชายนินทราแค่คนเดียว ถ้าคุณแจจุงเป็นอีกคน..ไม่อยากจะคิดเลย"
"นี่เธอ! พูดอะไรหัดเกรงใจหน่อยสิ คุณแจจุงมองอยู่นะ!"
สาวใช้คนหนึ่งร้องเตือนก่อนที่กลุ่มนินทาจะแตกกระจายไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางวางแก้วนมอุ่นลงช้าๆ ดวงตากลมโตปิดลงก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้ง สองขาพาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองขึ้นชั้นบนตามลำพัง
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างเบามือก่อนจะปิดลง แจจุงนั่งลงข้างเตียงใหญ่
ใช่ เตียงใหญ่…ใหญ่เกินกว่าจะนอนคนเดียว…ใหญ่เกินกว่าจะอยู่ตามลำพัง
บนเตียงร่างหนึ่งกำลังนอนหลับสนิท สายอาหารและน้ำเกลือโยงระยางอยู่ทั่วตัว ชอง จุนซูหายใจช้าๆอย่างสม่ำเสมอ ทว่าแผ่วเบา
มือขาวจับมือเย็นชืดของร่างเล็กบนเตียงไว้ หยาดน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง เสียงสะอื้นถูกสะกดไว้ในลำคอ แจจุงพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ แม้มันจะปริ่มจนแทบขาดใจ
"พี่ขอโทษจุนซู….พี่ขอโทษ"
ลำตัวสั่นสะท้าน สะอื้นเบาๆราวกับไม่เหลือสิ่งใด
ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ยุนโฮ…
ร่างสูงโปร่งก้าวลงจากรถก่อนจะปิดประตูอย่างรวดเร็ว เสียงดังปังของประตูรถหรูนั้นทำเอาสาวใช้ในบ้านตระกูลชองพากันสะดุ้งไปหมด
"มาแล้วเหรอคะ?"
"จุนซูอยู่ไหน?"
แทนที่จะเลือกตอบคำถามชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามซะเอง ร่างสูงรีบเดินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบเมื่อสาวใช้ชีมือขึ้นไปที่ชั้นสอง สองขาที่กำลังก้าวเดินสั่นน้อยๆ มือหนานั้นกำแน่นราวกับจะระบายอารมณ์ทั้งหมด
ปัง!
"จุนซู!"
ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องตะโกน แจจุงที่ฟุบหน้าสะอื้นอยู่กับฝ่ามือเย็นชืดนั้นเงยหน้าขึ้นเร็วๆ
"….ยุนโฮ"
พลั่ก!
ไม่ทันให้ต้องเอ่ยซ้ำ ร่างบางกระเด็นลงไปกองกับพื้นพร้อมกับยุนโฮที่วิ่งเข้ามาประคองจุนซู
ไม่ใยดีน้ำตาที่นองบนหน้าใครบางคนเลยแม้แต่น้อย…
"จุนซู…จุนซูได้ยินมั้ย?…จุนซู…ฟื้นสิ…จุนซู!"
ตะโกนคลุ้มคลั่งราวกับไม่ได้สติ ยุนโฮประคองร่างเย็นชืดนั่นไว้ก่อนจะร้องไห้ แจจุงพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น แตะบนไหล่ที่สั่นเทิ้มของยุนโฮอย่างเบามือโดยลืมไปว่าไหล่ของตัวเองก็ไหวเอนด้วยแรงสะอื้นเช่นกัน..
พลั่ก!
มือใหญ่ปัดมือบอบบางนั้นทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนจะกอดร่างคนที่อยู่บนเตียงต่อไป
แจจุงยืนนิ่งถอยห่างจากยุนโฮอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆเป็นเชิงรับรู้ ร่างบางเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
ทั้งที่ริมฝีปากยิ้มแย้ม….ใยใบหน้ากลับเศร้าสร้อยนักเล่า…?
สองมือเรียวกดลงบนที่นอนพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไป อาการเวียนหัวแและมึนศีรษะทำให้แจจุงแทบทรงตัวเองไว้ไม่อยู่
"คุณหนู! เป็นอะไรมากมั้ยคะ!" แชยอนตะโกนก่อนจะรีบเข้ามาพยุงแจจุงที่เกือบจะล้มลงไป
"เพราะฉัน…แชยอน"
"นอนเถอะนะคะ" ไม่สนใจคำพูดงึมงำในลำคอ แชยอนประคองร่างบางลงนอนราบกับเตียงนุ่ม ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นมาปิดทับจนถึงต้นคอ ทว่าแจจุงยังคำพูดพร่ำเช่นเดิม
"เป็นเพราะฉัน…แชยอน…เพราะฉันคนเดียว"
"…ไม่มีใครผิดหรอกนะคะคุณหนู ได้โปรดลืมมันซักที"
กระซิบพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แจจุงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ อีกครั้ง..
ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน…ที่ต้องร้องไห้
จะให้ลบเลือนได้ยังกันเล่า?
ความผิดที่ติดตัวขนาดในฝันยังตามหลอกหลอนเช่นนี้…จะให้ลืมเลือนได้อย่างนั้นหรือ?
ฉันเฝ้าภาวนาอยู่เสมอ ขอให้ลืมมันไป..ลืมไปซะ
เหตุใด?……คำภาวนาจึงไม่เคย สัมฤทธิ์ ผลเสียที….
"คุณแชยอนคะ" สาวใช้สองสามคนกระซิบเรียก เมื่อเห็นว่าแม่บ้านคนสำคัญของตระกูลยืนนิ่งเช่นนี้มานานนับชั่วโมงแล้ว
"ว่าไง?"
"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ..เล่าให้ดิฉันฟังได้นะคะ"
"…ช่างเถอะ"
"ฉันได้ยินนะคะ…ที่คุณหนูแจจุงพูด"
"…."
"ฉันอยู่บ้านนี้ตั้งแต่ลืมตาดูโลก รับใช้คุณหนูและนายท่าน…ไม่มีเรื่องไหนที่ดิฉันไม่ทราบ และไม่มีเรื่องไหนที่ดิฉันไม่รู้ใจคุณแชยอนด้วยเช่นกัน" กล่าวอย่างนอบน้อย ด้วยความที่เป็นคนสนิท แชยอนถอนหายใจออกมาดังๆ
"คุณแจจุงโทษตัวเองอีกแล้ว"
"ทั้งๆที่เรื่องนั้นก็ผ่านมาได้หลายเดือนแล้วนะคะ"
"เราไม่เคยลืมเรื่องนั้น ทั้งฉันเธอและพวกเราทุกๆคน"
"…คะ"
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณหนู"
"…..เธอคงจะเอาแต่โทษตัวเองว่าทำให้คุณจุนซูต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราสินะคะ"
"ใช่…ทั้งๆที่มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
"เพราะพวกเราด้วยละคะ ที่ปล่อยให้คุฯจุนซูไปกับคุณแจจุงแค่สองคน"
"…เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ"
กล่าวเบาๆก่อนจะรีบเดินหนีไป สาวใช้คนสนิทยืนนิ่ง ใบหน้านั้นทำราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
ราวกับจะตอกย้ำอดีตที่แสนเจ็บปวด…
คุณแจจุงอ่อนแอตั้งแต่เด็ก…ร่างกายไม่แข็งแรงและเป็นโรคบ่อยๆ…คุณจุนซูเด็กชายที่แสนจะร่าเริง เป็นเพียงแสงสว่างเดียวของคุณแจจุง
เราทุกคนเฝ้าภาวนาขออย่าให้แสงสว่างเดียวในชีวิตของคุณแจจุงต้องหายไป
แต่บัดนี้….แสงนั้นกลับเลือนหายไปแล้ว…ถูกกลืนมิดจมลงกับความมืด
เหมือนหัวใจของคุณหนูแจจุง
เมื่อหลายเดือนก่อน สาวใช้ทุกคนในบ้านตื่นตระหนก เมื่อจู่ๆคุณแจจุงที่กำลังเดินลงบันไดมาก็ทรุดลงไป ทำให้ทุกคนทำอะไรไม่ถูกมีเพียงคุณหนูจุนซูที่คว้ากุญแจรถออกไปจาอย่างเร่งรีบ เพื่อจะพาร่างที่เกือบจะไร้สติของพี่ชายตัวเองไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
อุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด…
สองอาทิตย์ต่อมาคุณแจจุงก็ออกจาโรงพยาบาลพร้อมกับหัวใจที่ดำมืด
คุณจุนซูกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ไม่ยอมตื่น ไม่ฟื้น…ไม่ตอบสนองต่อสิ่งใดๆ
ราวกับเป็นตุ๊กตา…ไร้ชีวิต
คุณแจจุงที่เอาแต่ร้องไห้พูดแค่ดีที่จุนซูยังไม่ตาย แค่นอนหลับไป แล้วซักวันเค้าจะฟื้น
พูด…แม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง
นับตั้งแต่วันนั้นคุณแจจุงก็เอาแต่พูดว่าเป็นเพราะตัวเอง ถึงทำให้จุนซูต้องเป็นอย่างนี้….ทำไมจุนซูต้องไม่ฟื้น ทำไมคนคนนั้นไม่ใช่แจจุง…
ทำไม?
หมับ!
สัมผัสรุนแรงที่ต้นแขนทำเอาคนที่กำลังนอนสะดุ้งสุดตัว แจจุงลืมตาโพลงก่อนจะค่อยๆปรับสายตาที่ตอนนี้พร่ามัวให้ชัดอีกครั้งด้วยการขยี้แรงๆสองสามที
"ยะ…ยุนโฮ?"
"มากับฉัน"
"เอ๋?"
"เพราะนายทำให้จุนซูต้องเป็นแบบนี้ มากับฉัน ชอง แจจุง!"
ตะโกนก้องพลางฉุดประชากแขนคนบนเตียงอย่างไม่ใยดี ไม่สนใจเสียงโอดครวญแต่อย่างใด
"โอ๊ย! ยุนโฮ เจ็บ!..แจจุงเจ็บ!ปล่อย..!"
"ยังกล้าพูดอีกเหรอ จุนซูเจ็บกว่านายตั้งเท่าไหร่! ยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะจุนซูไม่ใช่เหรอ ยังกล้าพูดว่าเจ็บอีกเหรอ!"
"…."
"เป็นไง ฟังแล้วถึงได้รู้สึกตัวหรือไง"
"…ฉันขอโทษ"
"คำขอโทษของนายมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น!" ยุนโฮตะคอกอีกหนพลางเปลี่ยนจากการจับแขนขาวจนเป้นรอยแดงมาเขย่าไหล่แจจุงแทน ร่างบางนิ่งเงียบ น้ำตาไหลแต่กลับไม่สะอื้นแต่อย่างใด
ไม่ได้ร้องว่าเจ็บแม้เจ็บจะขาดใจ บนแขนของแจจุงมีแต่รอยเข็ม ต้องเจาะนั่นไปตรวจเจาะนี่ไปตรวจเสมอ รอยเข็มใหม่ๆที่เพิ่งเอาออกได้ไม่นาน โดนบีบแรงๆแถมเขย่าแบบไร้ความปรานีจะไม่ให้เจ็บได้ยังไงกันเล่า
อาจเป็นเพราะคำพูดของยุนโฮเมื่อกี้
และเป็นเพราะน้ำตาที่ไหลลงมาจากนัตย์ตาคมคู่นั้นก็เป็นได้
ทำไมแจจุงจะไม่รู้…เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ
ทำไมจะไม่รู้เล่า ว่ารักแรกและรักเดียวของตัวเอง แอบชอบจุนซูมานานแค่ไหน…
ทำไมจะไม่รู้ ว่ายุนโฮต้องเสียใจ
"ฉันรู้ว่านายเจ็บปวด" กลีบปากชมพูขยับเล็กน้อยเอ่ยเป้นคำพูด ยุนโฮหยุดเขย่าตัวแจจุงก่อนจะมองหน้า
"นายรู้…แล้วยังไง…"
"ฉันขอโทษ"
"ไม่ต้อง! แทนที่นายจะมาขอโทษ ทำไมนายไม่สลับกัน! สลับที่กันเซ่!"
"ฉันอยากจะทำ…อยากจะสลับตัวเองให้กลายเป็นคนที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ตรงนั้น แทนจุนซู" พูดทุกคำ กรีดลงลึกทุกคำ…แต่ก็ยังคงพูดต่อไป "แต่ฉันทำไม่ได้ ขอโทษยุนโฮ..ฉันทำไม่ได้จริงๆ…"
"….มา"
"….."
"….คืนมา"
"ยุนโฮ.."
"เอาจุนซูคืนมา!!!!"
กระชากแรงจนแทบจะเสียการทรงตัวแจจุงนั่งลงบนเตียงก่อนจะถูกกระชากแรงๆอีกหน
"เอาจุนซูคืนมา…"
"….ฉันคืนให้ไม่ได้"
"ฉันบอกให้เอาคืนมาไงเล่า! ทำไมคนที่เป็นแบบนั้นถึงไม่ใช่นาย ทำไม! ทำไม…"
สะอื้นร่ำไห้อีกหน อ่อนแอซะจนแทบจะเปราะบาง…
แจจุงเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าคมนั้นเบาๆก่อนที่ยุนโฮจะสะอื้นมากกว่าเดิม
"….ฉันคืนจุนซูให้นายไม่ได้…" ริมฝีปากคลี่ยิ้มสดใส ทว่าน้ำตากลับไหลรินช้าๆ "แต่ฉันเป็นตัวแทนเค้าให้นายได้"
"….."
"ฉันอาจจะไม่เหมือนจุนซูที่นายรัก….แต่ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อชดเชยในสิ่งที่นายขาดหายไป"
"…นาย…แทนจุนซูไม่ได้…ไม่มีวัน"
"….ฉันจะชดใช้ทุกอย่างคืนให้นาย…ไม่ใช่ตัวแทนของจุนซูก็ได้…"
"…..ความรับผิดชอบของนาย มันต้องเป็นอย่างนั้น " ยุนโฮพูดพลางปาดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะกระชากแขนร่างบางอย่างรวดเร็วจนทำเอาคนที่นั่งอยู่ทรุดลงมรกับพื้นแทน
"นายต้องชดใช้ทุกอย่างคืนให้ฉัน เก็บเสื้อผ้า " สั่งอย่างวางอำนาจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แจจุงที่ฝืนยิ้มเต็มที่บัดนี้รอยยิ้มนั้นเลื่อนไหลออกจากใบหน้า แก้มใสเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่หยดลงมาไม่ขาดสาย
ไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่…และไม่รู้ว่าจะมีวันหยุดมั้ย
แค่ตัวแทนก็ไม่ได้เหรอยุนโฮ?…แค่เป็นตัวแทนของจุนซู
ฉันก็ยังทำไม่ได้…สินะ…
"คุณหนูจะไปไหนคะ!" แชยอนร้องเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาทำท่าจะหยิบกระเป๋าใบเล็กออกจากมือบาง แต่แจจุงกลับขืนไว้
"แจจุงจะไปกับผมน่ะครับป้าแชยอน" ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆรีบตอบแทน
"…ไปกับ…คุณยุนโฮ?"
"ครับ ผมเห็นว่าแจจุงดูไม่ค่อยสบาย เพราะอยู่ที่นี่อาจต้องเห็นจุนซูทุกวัน สภาพจิตใจจะย่ำแย่ลงไปด้วยนะครับ เพราะงั้นให้ผมดูแลซักพัก..ได้ไหมครับ?"
"…."แชยอนทำท่าอึกอัด ยุนโฮกระเถิบเข้าไปใกล้แจจุงก่อนจะจับข้อมือผอมๆนั้นแรงๆ
"โอ๊ย!"
"คุณแจจุงเป็นอะไรคะ!?"
"ปะ..เปล่า…เปล่าแชยอน ให้ฉันไปอยู่กับยุนโฮซักพักเถอะนะ ฉันจะมาหาจุนซูทุกวันไม่ต้องห่วง"
ร่างบางกระแอมเสียงตอบพลางพยายามบิดข้อมือที่ยุนโฮจับเอาไว้ข้างหลังออก แต่ยิ่งบิดยุนโฮก็เริ่มบีบแรงมากขึ้น
"ถ้าเป็นความประสงค์ของคุณหนู ดิฉันเองก็ไม่ขัด"
"…ขอบคุณครับแชยอน"
แจจุงตอบเบาๆก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ทั้งๆที่อยากร้องไห้จะแย่ ยุนโฮปล่อยข้อมือนั้นก่อนจะกล่าวล่ำลาแชยอนและเดินนำออกไป ตามมาด้วยแจจุงที่เดินไปด้วยจับข้อมือตัวเองไปด้วย
รถยนต์คันหรูพุ่งออกจากคฤหาสน์ ร่างบางส่งสายตาไปมองประตูที่ปิดลงช้าๆอย่างอาลัยอาวรณ์
"จะมองมันทำไม ที่นั่นไม่ใช่ที่ของนาย"
"……"
แล้วมันเป็นที่ของใครละยุนโฮ…
ที่ของจุนซูงั้นเหรอ…?
ไม่ใช่ที่ของฉันเพราะมีจุนซูอยู่…สินะ
ฉันจะไม่โทษนายเลยที่นายทำแบบนี้
ฉันจะไม่โทษใครที่เรื่องราวต้องเป็นแบบนี้
เพราะฉันรู้…ว่าทุกๆอย่าง
เป็นเพราะฉันเอง..
เสียงพูดคุยในรถเงียบลง ได้ยินแต่เสียงแอร์ กับกลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ ยุนโฮหันมองข้างๆและพบว่าแจจุงหลับไปแล้ว
"กลิ่นหอมอะไรว่ะ รถไม่ได้มีน้ำหอมซักหน่อย"
ร่างสูงสบทเบาๆก่อนจะเหยียบคันเร่งต่อไป
พลั่ก!
ร่างบางล้มลงกระแทกพื้นพรมราคาแพงอย่างแรง แจจุงจับข้อมือตัวเองแน่น เผลอกัดริมฝีปากจนห่อเลือด
"เป็นอะไร? กัดปากทำไม"
"….."
"ฉันถามทำไมไม่ตอบ?"
"…."
"พูดเซ่!"
ตะคอกแรงๆทำเอาร่างบางสะดุ้งแจจุงส่ายหน้าเบาๆ"มะ..ไม่เป็นอะไร"
"เอาข้อมือมาดู"
"…ฉันไม่เป็นอะไร"
"ฉันบอกให้เอาข้อมือมาดู!!" ตะโกนจนหูแทบแตก แจจุงยันตัวเองลุกขึ้นวางกระเป๋าลงก่อนจะส่งข้อมือที่สั่นระริกให้ดู
ข้อมือขาวแดงเป็นจ้ำๆ ร่องรอยการถูกบีบอย่างรุนแรงปรากฎต่อสายตาทำเอายุนโฮตกใจหน่อยๆว่าเหตุใดคนตรงหน้าถึงได้บอบบางขนาดนี้
เป็นอีกครั้งที่แจจุงเผลอกัดริมฝีปากอย่างลืมตัว ท่าทางแบบนั้นทำเอายุนโฮรู้สึกฉุนขึ้นมาอีกรอบอย่างช่วยไม่ได้ มือหนาบีบลงซ้ำที่ข้อมือนั่นอีกครั้ง จนแจจุงร้องโอดโอย
"อย่าคิดว่าที่ฉันขอดู…เพราะเป็นห่วงนาย"
"….."
"อย่าคิดว่าที่ฉันทำแบบนี้…เพราะสงสารนาย"
"ฉัน..รู้"
"ก็ดี..งั้นนายก็คงจะรู้ตัวดีว่าไม่มีทางเป็นได้แม้แต่เศษเสี้ยวของจุนซู" ยุนโฮกัดฟันกรอดพลางบีบแน่นขึ้นอีก น้ำตารื้อขึ้นในดวงตาคู่สวยแค่แจจุงก็ยังกลั้นมันไว้
"ฉันไม่เข้าใจ..ว่านายพูดอะไร"
"นายรักฉันไม่ใช่เหรอ ชอง แจจุง"
"!!"
"ทำไมฉันจะไม่รู้ เพียงแต่ฉันขยะแขยงมันจนไม่กล้าแม้แต่จะมองนาย"
"…."
"ไม่ใช่เพราะนายเป็นผู้ชาย แต่คนอย่างนาย..คนที่แย่งชิงชีวิตคนอื่นได้มาอย่างหน้าตาเฉยแบบนาย…ไม่สมควรจะได้รับแม้กระทั่งความเมตตาจากฉัน"
"….."
"ไม่มีวัน"
ปล่อยข้อมือนั้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป แจจุงทรุดลงกับพื้น ไม่มีน้ำตาไหลออกมา มีแต่ความเจ็บปวด และเคียดแค้น
เพียงเท่านั้น..
ไม่ได้แค้นยุนโฮ เพราะที่พูดมันเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง
ไม่ได้แค้นใคร เพราะทุกอย่างเป็นเพราะตัวเอง
ถ้าจะแค้น…ก็คือตัวเองนี่แหละ
จะมีชีวิตอยู่อีกทำไม? ชอง แจจุง…
...............................................................................................................
[Redsun]
ฟิคคั่นเวลา 15 ตอนจบค่า>O<! ลงทุกๆ 1 วันถ้าคอมเมนท์มาก หายหน้าและหมักดองถ้าเมนท์น้อยจ้า
ความคิดเห็น