"ห้องน้ำไปทางไหน"

          “ห้องน้ำไปทางไหน”

           มันคือคำถามแรกที่ผมนึกออกตอนที่เจอหน้าใครคนนั้น คนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมถามไปอย่างนั้น  แต่มันทำให้ใจผมสั่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ  ใบหน้าที่แค่สบตาผมนิ่ง ๆ แล้วเดินจากไปโดยไร้ซึ่งคำทักทายใด ๆ ทำผมอึ้งไปพักใหญ่ แต่หลังจากนั้นผมไม่เคยเจอเขา ... อีกเลย

            ผม “จิณณทัต” ครับ แต่ใคร ๆ พากันเรียกผมง่าย ๆ  ว่า “จิณณ์” กันทั้งออฟฟิต อย่าเพิ่งคิดไปไกลว่าผมนั้นมีดีกรีเป็นถึงเจ้าของสำนักงานใหญ่ใจกลางกรุง เพราะผมเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานที่ถูกเจ้าของสำนักงานใหญ่แห่งนี้บังคับให้มานั่งเรียนรู้งานทุกอย่างที่คนอย่างผมจะรับได้ ไม่สิครับ เรียกว่าทุกอย่างเท่าที่พี่เลี้ยงที่แสนดีของผมจะมีปัญญาถ่ายทอดให้ผมได้ต่างหาก ด้วยเหตุผลง่าย ๆ การจะเป็นเจ้านายคนทั้งตึกต้องรู้จักงานของคนทั้งตึกให้ดีเสียก่อน เมื่อรู้แล้วก็จะเข้าใจ เมื่อเข้าใจก็จะบริหารคนได้ ในฐานะทายาดคนเดียวของเจ้าของตึก ซึ่งเป็นสิ่งที่คนไม่เอาอ่าวอย่างผมนั้น....เบื่อหน่ายเป็นที่สุด

               อีกแค่เทอมเดียวผมจะจบวิศวะอยู่แล้ว ทำไมต้องให้ผมมานั่งเรียนรู้งานบริหารด้วยก็ไม่รู้ ผมอยากสร้างบ้านสร้างตึกมากกว่าการมานั่งเช็ดใบชาบ้า ๆ นี่ร้อยเท่าพันเท่า แต่ถามว่าผมเลือกอะไรได้ไหม ตอบได้คำเดียวเพียว ๆ  เลยว่า ...ไม่

            เรื่องราวของผมกับเขาเกิดขึ้นตอนไหนน่ะเหรอครับ ถ้าจุดเริ่มต้นเลยก็คงจะเกิดจากคำถามบ้าๆ ของผมนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรดลใจให้ผมถามเขาออกไปแบบนั้น มันเป็นคำถามสิ้นคิดที่ผมเข้าใจดี แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อใจเจ้ากรรมของผมดันพากันเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ตอนที่เจอเขาคนนั้นเสียแล้ว เขาคือคนที่ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าพกความรู้สึกมาด้วย เย็นชา จนไม่น่าใช่คนที่ทำใจผมสั่นได้เลยสักนิด

            มันคงเป็นความผูกพันที่ค่อย ๆ  ก่อตัวขึ้นโดยที่ผมไม่รู้ตัว เพียงแค่เห็นเขาป้วนเปี้ยนไปมา สายตาผมก็อดมองหาเขาไม่ได้เสียแล้ว แต่ ...แต่ ... คนอย่าง “จิณณทัต” นี่นะจะตกหลุมรักผู้ชายด้วยกัน โนววววเวย์ คำเดียวครับผม เสียชาติเกิดตายกันพอดี

            ส่วนผม ธีรนพ หรือ อัณณ์  เป็นคนที่เจ้าของคำถามบ้า  ๆ นั่นคิดว่าผมเป็นคนส่งใบชา คนที่ผมไม่คิดว่าจะถูกตั้งคำถามบ้า ๆ อะไรแบบนั้น คนบ้าอะไรกันครับเจอหน้ากันครั้งแรกเสือกถามหาห้องน้ำหน้าตาเฉย  คิดว่าหน้าผมเหมือนห้องน้ำมากนักหรือไง   แล้วตึกทั้งตึกนี่คิดเหรอครับว่าจะไม่มีป้ายบอก

           ถึงผมจะใช่ผู้ชายขี้โวยวาย แต่ให้ตายเถอะครับ กับเขาคนนั้นกลับทำอารมณ์ผมปรวนแปรได้อย่างง่ายดาย จากคนที่พูดไม่เก่งแสดงความรู้สึกไม่เป็น จากที่เถียงไม่เป็นอย่างดีผมก็แค่เงียบใส่ กลับกลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่หลงรักการต่อปากต่อคำ กลับกลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่เลือกที่จะแสดงความรู้สึกออกมาด้วยการกระทำโดยไม่รู้ตัว มันคือการเปลี่ยนแปลงผมรู้ แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือทำไมต้องเกิดขึ้นกับเขา ไอ้หน้าใสปากจัดคนนั้น ...

          ใครจะไปคิดกันล่ะครับว่าไอ้คนที่ดีแต่อยากเอาชนะผม เกลียดขี้หน้าผม จะกลายมาเป็นคนที่ผมปฏิเสธไม่ได้เลย ยิ่งใกล้ชิดผมก็ยิ่งหลงใหล ยิ่งห่างไกลผมก็ยิ่งห่วงหา  ทั้ง ๆ ที่เกิดมาผมไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าสุดท้ายผมจะมีใจให้กับผู้ชายด้วยกัน  .... ตายไปแล้วเกิดใหม่สักร้อยชาติผมก็คงขายขี้หน้าไม่เสร็จ             
                   เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลง 

            เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนใจสั่น

            และคนนั้น ๆ คงมาปรากฏตัวให้ผมเจอแล้ว

         หากทุกอย่างจบลงง่าย ๆ ก็ดีสิครับ แต่มันดันซับซ้อนกว่านั้น ถ้าไอ้หน้าใสคนนั้นไม่ดันความจำเสื่อมจนจำอะไรไม่ได้ขึ้นมา แต่พอความทรงจำกลับคืนมามันดันจำอะไรไม่ได้อีก ผมควรทำยังไงดีในเมื่อช่วงที่ความทรงจำเก่า ๆ ของมันหายไป เป็นช่วงเวลาที่มันมีความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับผม แต่เมื่อความทรงจำเก่า ๆ ของมันกลับคืนมาความทรงจำดี ๆ ระหว่างผมกับมันกลับหายไปราวไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

            นี่แหละครับโจทย์ใหญ่สำหรับผม 

            ไม่ใช่แค่คำถาม “ห้องน้ำไปทางไหน”

            แต่มันหมายถึงเจ้าของคำถามมากกว่า ว่าผมจะทำให้มันกลับมาจำผมได้อีกครั้งหรือเปล่า

         คงเป็นอะไรที่มากกว่าบุพเพที่ไม่อาจหาคำพูดไหนมาอธิบายได้ แต่เชื่อเถอะค่ะว่าเรื่องราวของเขาทั้งคู่จะทำคุณอ่านไปด้วยอมยิ้มไปด้วยอย่างแน่นอน มาลุ้นไปพร้อมๆ กันนะคะ

Ti amo_Je t’aime 

            13 พฤศจิกายน  2562 

---

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้เขียน ตัวละคร สถานที่และสถานการณ์ สมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

มีการใช้คำไม่สุภาพ ทะลึ่งตึงตัง เพื่ออรรถรสในการอ่าน

มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

---

 **สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537**

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดในนิยายไปเผยแพร่ ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย

"การละเมิดลิขสิทธิ์ตามมาตรา 31 ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งหมื่นบาทถึงหนึ่งแสนบาท ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคหนึ่ง เป็นการกระทำเพื่อการค้า ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามเดือนถึงสองปี หรือปรับตั้งแต่ห้าหมื่นบาทถึงสี่แสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ"

---