คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : หน้ากาก
“หว่าเส็” พระำหนัหลันเทียนยามนี้ยืนไว้้วยนาำนัลันทีหลายน
หวโฮ่วในุแ่ายเ็มยศยืนยอบายรับเส็
หว่าเส็เ้าไปประอนาึ้นแล้วเินเียันเ้า้านในำหนั
อาหารพร้อมสรรพถูั้โ๊ะไว้รอเนื่อาไ้มาแ้ว่าหว่าะเส็มาเสวยมื้อ่ำับหวโฮ่ว
หว่าประทับนั่บนเ้าอี้ัวหนึ่หันายไปมอรอบห้อ
“หม่อมันอบำยานลิ่นนี้
หว่ามิทรโปรหม่อมันะให้นไปเปลี่ยนนะเพะ”
หว่าโบพระหัถ์ทำนอว่ามิ้อใส่ใ
ันทีประำพระอ์เ้ามารวสอบอาหารแล้ว็ลมือเสวยพระระยาหารเียบัน
“หว่าทรานเหน็เหนื่อยนัแล้ว ยามนี้ผ่อนลายพัผ่อนเถิเพะ”
หวโฮ่วีบอาหารถวายหว่าเสวยอย่าสบพระทัย ไท่ันแย้มสรวลให้นาอย่าอ่อนโยนพลาีบอาหารให้นาบ้า
ถ้อยทีถ้อยอาศัยเยี่ยสามีภรรยาที่รัใร่ปรออ นาำนัลที่รอรับใ้ถึับลอบยิ้ม สายาลำเลือแลไปที่ระถาำยาน ไท่ันย่อมสัเเห็น
วามรินทราบั้แ่เินเ้ามาแล้วว่าุำยานปลุำหนัเอาไว้ นสูมไปมิน้อยแ่็มิถึับรอสิมิไ้ เสวยเสร็นาำนัล็มายไปเ็บ หว่ามอหวโฮ่ววพระเนรพราวระยับ หวโฮ่ว้มพระพัร์เอียอาย หว่าโบพระหัถ์เหล่านาำนัลล้วนออไปปิประูลมานสิ้น หว่าเ้าไปอุ้มหวโฮ่วไว้ในอ้อมพระร เินไปวานาลบนพระแท่นบรรทม อย่าอ่อนโยน สายพระเนรอันร้อนแรราวับมีเปลวเพลิอยู่ภายในมีไ้ละไปาใบหน้าาม
หวโฮ่วเอียอายในพระเนรมีแววสาสมใ
รู่หนึ่ร่าสูให่อันอัแน่นไป้วยล้ามเนื้อ็ทาบทับลมา
หวโฮ่วเอ็สูมำยานปลุำหนัเ้าไปมิน้อย
ยามนี้ถึับระวนระวายใร่อยาให้หว่าวาลวลายเพลรัเสียที
เมื่อหว่าเอนายลมาทาบทับนา็โอบอรอบพระศอพลิายึ้นไปอยู่้านบน ้มหน้าลไปูบพระโอษ์อย่าูึ่มเนิ่นนาน
สอมือ็ปลเสื้อผ้าอนเอและอหว่าออนสิ้น
เสียรา่ำอบุรุษและเสียรีร้ออย่าสาสมใในารร่วมอภิรมย์อสรีัแว่วออมาให้ไ้ยินเป็นระยะ
เหล่านาำนัลและันทีถอยห่าออไปอยู่ไลลิบเพื่อมิให้ไ้ยิน ถึระนั้นเสียรีร้ออหวโฮ่วยามที่แะอบสวรร์็ยัิามมาให้ไ้ยิน นาำนัลยมือปิสอหูไว้แน่น สอแ้มแ่ำ
เสียรีร้ออหวโฮ่วัอยู่ทุรึ่ั่วยาม วบนใล้รุ่
แสทอส่อรำไรบนอบฟ้าเสียนั้นึไ้เียบไป เ่อ่อมาหว่าเส็ลับพระำหนัเทียนเพื่อเรียมประุมุนนา
นาำนัลรูเ้าไปูหวโฮ่วถึับยมือทาบอ หว่า่าแ็แรยิ่นั พระแท่นบรรทมมีสภาพราวับผ่านมรสุมให่ ผ้าห่ม
หมอนร่วหล่นระายอยู่ามพื้น
ผ้าม่านมุ้ีาราวับถูระาอย่าแร
ที่นอนยับย่นมิมีที่ี หว โฮ่วนอนเปลือยเปล่าหมสิอยู่บนพระแท่น
ทั่วทั้ร่าเ็มไป้วยร่อรอยารร่วมอภิรมย์
นาำนัลผู้หนึ่ไ้สิรีบนำผ้าห่มมาห่อัวหวโฮ่วเอาไว้ านั้น็ล่าถอยออไป ปล่อยให้หวโฮ่วบรรทมอยู่เพียลำพั
หว่าในุลุมปัลายมัรเส็เ้าไปในพระำหนัเทียน เมื่อถึหน้าห้อบรรทม็โบพระหัถ์ ันทีนาำนัล่าถอยออไปสิ้น ทุนทราบว่าเมื่อืนหว่าทรานหนัเพียใ ยามนี้อยาพัผ่อนระมั
เมื่อปราศาผู้อื่นหว่า็เปิพระทวารเ้าไป้านใน้วยพระอ์เอ และปิพระทวารเสียแน่นหนา ้านในไท่ันหว่าเอนพระวรายึ่นั่ึ่นอนอยู่บนพระแท่นบรรทม
หว่าที่เพิ่เส็เ้ามาถอเสื้อลุมออุเ่า
“ถวายพระพรหว่า”
“เป็นเยี่ยใบ้า นาใ่ทำสิ่ที่พวเราาาร์ไว้หรือไม่”
“ทูลหว่า
ระหว่าร่วมอภิรมย์พระนาพยายามถามเี่ยวับารสร้าอาวุธอยู่หลายรั้พ่ะย่ะ่ะ”
“หึ
าาร์ไว้มิผิ
พวนาเป็นนาน่อเท่านั้นหาใู่่ไม่
าเอ๋อร์เ้าพลีายเพื่อแว่นแว้น
เิ้นะปูนบำเหน็ให้อย่าามมิ้อเสียใไปอ”
พระสุรเสียยั่วเย้าอรัษ์หนุ่ม
“ทูลหว่า ระหม่อมเพียทำามพระบัา”
“เอาเถิ วันนี้เ้าเหนื่อยแล้ว เิ้นอนุาให้หยุพัไ้สามวัน
นว่าะถึวันที่เิ้นะไปเยือนำหนัหวโฮ่วอีรา”
“เ่นนั้นระหม่อมทูลลา”
ล่าวบร่าสู็เร้นายหายไปามปิออรัษ์เา
ไท่ันหว่าเปลี่ยนเป็นพระพัร์เรียบนิ่พระเนรายแววลึล้ำเินะาเาพระทัยไ้
สามวัน่อมา พระำหนัเทียนยามย่ำ่ำภายนอแลูสบเียบ ทหารรัษาพระอ์ยืนประำารอยู่รายรอบ
หน้าพระำหนัันทีสอนายยืนุมมือ้มหน้ารอเรียหาอยู่ับนาำนัลหน้าาวอีสอนเีย้าัน
มิมีผู้ใทราบว่าภายพระำหนัยามนี้มีสภาพราวับพายุลูย่อมๆ
“ไม่ ไม่ ไม่เ็า
เ้ามิ้อมาเลี้ยล่อมให้เสียเวลา”
หว่าไท่ันสะบัายพระภูษาอย่าหุหิพระทัย
ระแทพระอ์ประทับนั่บนพระที่นั่อย่าแรบ่บอถึพระทัยอันุรุ่น ้มหน้าราบทูล
“ทูลหว่า
วันนี้พระอ์ะ้อเส็เยือนพระำหนัอเ๋อเฟยนะพ่ะย่ะ่ะ”
“ให้เิหลี่ไปแทน็ไ้แล้ว เหุใ้า้อเปลือัว ”
“ทูลหว่า พระทัยเย็น่อนพ่ะย่ะ่ะ
สาย่าวรายานมาว่าู่ผู้นี้เี่ยวา้านฝึยุทธ ฝีมือเทียบั้นนั่า หาให้เิหลี่ไปแทนเรว่าะบานามิไ้พ่ะย่ะ่ะ” อรัษ์หลายนเหื่อหยลบนใบหน้า ในใิอำลาบิามาราไว้ล่วหน้าแล้ว
“อืมม
็มีเหุผล”
แวววิายับนพระพัร์อไท่ัน
อย่าไรพระอ์็มิอยาให้อรัษ์้อเสี่ยีวิถึเพียนั้น ยิ่เหลือบมอแ่ละนาย้มหน้ามิยอมสบา็ไ้แ่ถอนพระทัย มิาว่าินู่ะร้ายาถึเพียนี้ เห็นทีารเินทามาสมรสเื่อมสัมพันธ์รานี้มีเหุผลแอบแฝมาว่าสืบเรื่ออาวุธเป็นแน่
“เ่นนั้นเิ้นไป็ไ้ เียเว่ย”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“อที่สั่ไ้มาหรือไม่”เียเว่ยล้วเ้าไปในอเสื้อ หยิบเอาวหยสีเียววหนึ่ถวาย หว่ารับมาเปิวเสวยราเียวหมสิ้น านั้นยี่นวเปล่าให้ทหารู่ใทรุลประทับบนพระที่นั่อีรา สีพระพัร์เริ่มเผือล ไท่ันถอสร้อยบนพระศอออมาส่ให้เียเว่ย
“นำสร้อยนี้ไปมอบใหุ้้ยเฟย ำับให้ล้อไว้อย่าให้ห่าาย”
“พ่ะย่ะ่ะ” เียเว่ย้อมายถอยหลัสาม้าวแล้วหันายออไปรวเร็ว
“ทูลหว่า ทำเ่นนี้พระอ์ะมิมีอันรายหรือพ่ะย่ะ่ะ”
ทัท้วแผ่วเบา
“ระหว่านี้นาะยัมิิสัหารเิ้นหรอ แ่นรอบ้าเิ้น่าหาที่อันรายว่า มิ้อพูมาไปนำสุรามา” ันทีรีบนำวสุราเ้าถวาย ไท่ันถอวานที่รอบพระเศียรออ สยายพระเศานหลุลุ่ย
รอสุราเ้าพระโอษ์หลายอาม้วยเทใส่พระภูษาเสียนลิ่นสุราฟุ้ไปทั้ห้อ พระเนรหรี่ปรือราวนใล้ะหลับ เส็ออาพระำหนัเทียนอย่าทุลัทุเล ประอลาเี้ยวเมื่อถึหน้าพระำหนัเ๋อเฟย
“้ามาแล้วอ้ายเฟย รอ้านานหรือไม่ หืม”
ไท่ันมือหนึ่อวเหล้า
มือหนึ่ว้าแนเ๋อเฟยที่ยอบายถวายพระพรอยู่หน้าำหนั ประอเ้าไป้านใน มือลูบลำเปะปะไปทั่วายระหอโวลู่เหลียนนนานิ่วหน้า
เบือนหน้าหนีอย่าอลั้นประอไปนถึโ๊ะลาห้อที่้อสำรับอาหารไว้เ็มโ๊ะ สุราอีหนึ่ไหเล็ ไท่ันปราเ้าไปะโูไหสุรา วาวในพระหัถ์ล ยไหใหม่ึ้นมาเสวยอย่าถูพระทัย สุราไหลย้อยออมา้าพระโอษ์็ยายแนเสื้อึ้นเ็อย่ามิใส่พระทัย โวลู่เหลียนู่้อมอภาพนั้นมิเอ่ยวาาใ สายพระเนรนาลุ่มลึราวอรพิษำลั้อูเหยื่อัวน้อย
“ฮ่าฮ่าฮ่า อ้ายเฟย่ารู้ใเิ้นนั สุราเียนาวไหนี้หายายิ่นั เิ้นโปรปรานที่สุ มาๆ
เิ้นะให้ราวัลเ้าสัรา”
ไท่ันอ้าพระรออโเเ้าไปหาเ๋อเฟย
นาเบี่ยายหลบไท่ันว้าับอาาศส่เสียหัวเราะ้ออย่าถูพระทัย
“อ้ายเฟย ิเล่นไล่ับับเิ้นหรือ ไ้ๆ “
ร่าสูถลาเ้าไปหาเ๋อเฟยเบี่ยายเล็น้อย็สามารถหลบพ้น
ไท่ันเถลาไปนู้ไม้ไหสุราในพระหัถ์ระทบพื้นแระาย ลิ่นสุราลุ้ไปทั่วห้อ
ไท่ันพระพัร์ีเผือทรุลนั่เอื้อมเ็บเศษไหแึ้นมาทอพระเนรอย่ามิอยาเื่อ
“แย่แล้วสุราีอเิ้น ทำเยี่ยใี
ทำเยี่ยใี”
สุรเสียละล่ำละลัราวนาสิ สอพระหัถ์ึทึ้พระเศาอย่าโรธริ้ว
เ๋อเฟยลอบถอนพระทัย่อนะสอมือเ้าโอบรอบพระอุระุลาหว่าึ้นมาแล้วลาไปที่พระแท่นบรรทม หว่าสอายัถีบไปมาราวเ็ถูัใ พระโอษ์็พร่ำรำพันเสียายสุราีมิยอมเลิรา เ๋อเฟยโวลู่เหลียนแม้บอบบาลับุลาร่าสูให่ไปไ้อย่า่ายาย ราวเ่อหนึ่ึเียบเสียไปส่เสียรนเบาๆ เ๋อเฟยที่ยืนอทอพระเนรอย่าสบ แววพระเนรายานถึวามสมพระทัยึ่เยาะหยัน ‘หว่าที่น่าั อย่าไ้ิะมาแะ้อเปิ่นเลย’
ร่าบาเส็มาประทับนั่เีย้า
ว้าพระร้าหนึ่ึ้นมาับีพรอยู่รึ่เ่อ่อนะสะบัมือออแล้วลุึ้นยืนถอยออห่าอย่ารัเีย
“เฮอะ
ที่แท้็แ่บุรุษอ่อนแอผู้หนึ่เท่านั้น
น่ายะแยนั”
พลันหว่า็ผุลุึ้นอาเียนออมาเ็มพระแท่นบรรทม เ๋อเฟยรีร้ออย่าหมวามอทน
“เ็ๆ เ้ามานี่เี๋ยวนี้” นาำนัลันทีรูันเ้ามา
รวมทั้าำหนัเทียนที่รีบเ้ามาประอหว่าออไปึ้นเี้ยวลับพระำหนัเทียนอย่ารวเร็ว
“รีบทำวามสะอาสิะมัวรออะไรอพวเ้าอี” เสียเรี้ยวราัมาาำหนัเ๋อเฟย ไท่ันลอบยิ้มอย่าสบพระทัยเพียลำพั ‘ิะับผิเิ้น
รออีสัสิบปีเถิยาโถวน้อย’
ความคิดเห็น