คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : Chapter 10 : R.I.P Branson
“ อยาให้โลนี้ไม่มีวันทร์ ะไ้ไม่้อมานั่ิถึเธอทุวัน วอนให้สายลม่วยพัพาไป พัเอาวามิถึันลอยล่อไป “
“ อมพ์แมุ่เื่อเรื่อถ้าเปิเพลแล้ว้นไม้ะเิบโเร็วึ้นมั้ย? “ เสียทุ้มเอ่ยพลาเอนหลัหลับาพิ้นไม้ลาสวนำลอ้วยวามเพลิเพลิน
“ ันมั่นใว่าเสียเพลทำให้เิารสั่นสะเทือนึ่ทำให้เร่ารเริเิบโอ้นไม้วอลเอร์ “
เสียำลอผู้่วยวบุมยานพูอบำถามอแอนรอย์หนุ่ม้วยน้ำเสียราบเรียบ วอลเอร์ทำเพียแ่พยัหน้ารับ้าๆ
วามเียบลับเ้ามารอบลุมบรรยาาศวามโเี่ยวอแอนรอย์หนุ่ม วอลเอร์สามารถหลับหรือฝันไ้แ่เาถูพันาให้มีวามสามารถในารินนาารสิ่่าๆไ้
และสิ่ที่เาเลือินาารือภาพอหิสาวผมบลอน์ที่เยอยู่ในอ้อมออเามา่อน แ่ในอนนี้เาอยู่อย่าโเี่ยวบนยาน
“ อมพ์แม่ ลูเรือเป็นยับ้า? “
“ ลูเรือทุนสบายีไม่มีปัหาใๆ “
อมพ์แม่พูอบแอนรอย์หนุ่มอไม่ไ้ที่ะปรือาึ้นมออลิลลี่สีาวในมือ เาหมุนมันไปมาพร้อมวาทีู่เหม่อลอย
เารู้ัอารม์อมนุษย์ี แ่เาไม่สามารถรู้สึถึมันไ้ มันเป็นเรื่อปิอหุ่นสัเราะห์ เารับรู้ไ้ว่า เยมีหุ่นยน์ัวแรอเวย์แลน์-ยูทานิ นั่นือ เวิ 8
เาือหุ่นที่ถูพันามาาเวิ 8 และถูปรับลเรื่ออารม์ไม่ให้ับ้อนเท่าับรุ่น่อนหน้าทำให้แหมือนเรื่อัรมาึ้น
วามรู้สึเียวที่เามีอนนี้ือวามอทน วามอทนสำหรับเาและมนุษย์็เหมือนัน มันถูนิยามถึวามมั่นและหนัแน่นอนผู้นั้น
เามัะมีวามอทนเสมอ ใ่ เามีเสมอมานระทั่ถึวันนี้เาไม่เยเ้าใวามรู้สึที่เรียว่าิถึหรือาวร์อมนุษย์
แ่มันะรู้สึเหมือนอยาเอใรสัน อยาุยับใรสันแ่ไม่สามารถหาเาหรือทำแบบนั้นไ้…..
ถ้าเป็นแบบนั้น เาิถึ ลิเีย
วอลเอร์ยันัวลุึ้นาพื้นห้าสีเียวรอบายอย่า่ายาย ึฮู้สีนาวีที่นสวมอยู่ึ้น่อนะเินออสำรวยานามหน้าที่อนที่ไ้รับมอบหมาย
เาเินลัเลาะบริเว่าๆอยานอานิมึ่สำหรับเาเอมัน็ไม่ไ้ใ้ระยะเวลาอะไรที่นานมามาย แ่้วยเานั้นำเป็นะ้อรวสอบวามเรียบร้อยทุอย่าให้ีันั้นเาึ้อใ้เวลา
วอลเอร์ไม่ไ้ทำทุอย่า เายัมีอมพ์แม่โปรแรมเสียอย่วยวบุมยานและูแลมันไ้ีว่าเา
อมพ์แม่เป็นเพียโปรแรมอมพิวเอร์ที่ถูพันาเพื่อสร้าวามสะวสบายในารทำภารินอานั้นเธอยัเป็นเพื่อนแ้เหาอวอลเอร์ไ้ี
อมพ์แม่ไม่่อยะให้วามสนใในารพูอบและรับอารม์ับลูเรือในยานเสียเท่าไหร่นั นั่นึทำให้วอลเอร์รู้สึเบื่อหน่ายในบารั้
วอลเอร์ยัเินรวสบสะพานและห้อ่าๆภายในยานอย่าเียบเียบ เาหวัเพียว่า เวลา 7 ปี ่อานี้มันะไม่นานเินรอ
เพราะเาอยาะปลุเธอึ้นมาแทบทุวัน
“ อมพ์แม่เปิแผาร์พลัาน “
“ ำลัาร์พลัาน “
เสียอบรับออมพิวเอร์สาวัึ้นพร้อมร่าสูอแอนรอย์หนุ่มในุเสื้อแ็เ็สีน้ำเินเ้ม
วอลเอร์หยิบัวอ่อนที่ำลัฟัในู้แ่แ็ออ่อนะบรรวามันลใส่ในระิแ่แ็ที่เาเรียมมา
ไ่ัวอ่อนที่ไ้รับวามเสียหายถูนำออาลุ่มอมัน วอลเอร์เินผ่านู้หลับอเหล่าลูเรือนอื่น ๆ่อนะมาหยุอยู่ทีู่้นอนสีาวอันแสนุ้นเย
ใบหน้าหวานที่นอนราบเหยียรปิเปลือาสนิทภายในู้เป็นสิ่เียวที่ทำให้แอนรอย์หนุ่มหยุยืนอยู่ที่เิมเป็นเวลานาน
มือหนาทาบลบนแผ่นระเพื่อวัวามที่อีพร นัยน์าสีฟ้าทอประายมอนรหน้าอย่าอาวร์่อนะำใเินออไป
วอลเอร์รู้สึถึทัศนียภาพอนที่เริ่มพร่ามัวและนั่นทำให้เารู้ว่านำลั ร้อไห้วอลเอร์ยฝ่ามืออนึ้นมาปาน้ำาที่หยลบนใบหน้อนอออย่าลัเล
วอลเอร์ไม่เยมีน้ำา เาไม่เยมีมันมา่อน แ่เารู้ัมันาอารม์วามรู้สึและารอบสนออมนุษย์เพียเท่านั้น
แ่วามสับสน็้อหยุลเมื่อเารับรู้ถึแรระแทอย่าะทันหัน มันสร้าวามเสียหายให้ับยานเพียบาส่วน วอลเอร์พยายามทรัวอนแล้ววิ่รไปยัห้อวบุมให้เร็วที่สุ
“ อมพ์แม่ั้นอนารปลุลูเรือแบบุเิน “
“ รับทราบ “
ทาฝั่อเหล่าลูเรือแ่ละนที่ถูปลุึ้นมา่าพาันประับประอลูเรือนอื่นๆ ออาู้นอนให้เร็วที่สุ
แเนียลถูปลุโยเพื่อนสาวผมบลอน์อย่าลิเีย เธอพยุแเนียลึ้นมาและออห่าาู้นอนอย่ารวเร็ว แเนียลมอเหุาร์รหน้าอย่าสับสนและุน
แ่แล้วสายาอเธอ็พลันเห็นู้นอนอผู้เป็นัปันและเป็นสามีอเธอนั้นยัไม่เปิออ
แเนียลพุ่เ้าไปทุบระู้นอนอย่ารุนแรเพื่อปลุนรั แ่็ถูลิเียรั้ัวเอาไว้โยมีโอรัมและเทเนสี่ที่หยิบที่ัออมาัฝาู้นอนออ
“ แบรสันนนนไม่!!! ฮือๆ “ แเนียลทรุลับพื้นพร้อมร่าอเพื่อนสาวที่อยปลอบประโลมเธอให้หายวัเสีย เพราะสิ่ที่แเนียลเห็นหน้าือเธอเห็นสามีอันเป็นที่รัถูเผาทั้เป็นในู้นอน้าายเธอ
เปลวเพลิสีแรอร่าอัปันหนุ่มผู้เป็นที่รัอลุเรือทุนๆ นไหม้เรียมไม่เห็นแม้แ่ร่าออีฝ่ายภายในู้
วอลเอร์ที่พึ่ลับมาาารับไฟที่มอไหม้ในห้อวบุมยืนมอรอัปันสาวในที่ทรุฮวบลับพื้นอย่าหมแรในอ้อมออลิเีย แมเบล สาวเ้าอเรือนผมสีบลน์ยาวสลวย
แเนียลปล่อยโฮพลาบใบหน้าลับหน้าออเพื่อนสาว้วยวามเศร้าโศเสียใ เธอไม่สามารถรับารสูเสียอันะทันหันนี้ไ้
“ ู่วววว ทำใีๆเอาไว้นะแเนียล แบรนสันเ้าไปแล้ว “ เสียหวานเอ่ยปลอบเพื่อนสาวทั้อยลูบแผ่นหลับาอันสั่นระริเอาไว้แน่น้วยวามสลใ
วอลเอร์มอภาพรหน้าอย่าเียบๆ เาเอ็เศร้าใไม่แพ้ันับลูเรือนอื่น ๆ เพียแ่เาไม่สามารถแสมันออมารๆไ้
ไม่นานนัลูเรือที่ถูปลุึ้นมาอย่าระทัน็แยย้ายันลับห้ออนไป ลิเียเินไปส่เพื่อนสาว่อนะเินลัเลาะามทานถึห้ออนเอในที่สุ
ทันที่ร่าเพรียวปิประูเามาในห้อ็้อประหลาใเมื่อในห้ออเธอนั้นมีแอนรอย์หนุ่มนั่รออยู่
“ วอลเอร์….. “
“ ผมเอ “
วอลเอร์พูอบ่อนะรู้สึถึแรระแทที่นไ้รับาร่าเพรียวที่วิ่รเ้ามาอ
“ ันไม่อบเลยแเนียลูเศร้ามา มันเิอะไรึ้นวอลเอร์? “
“ ผมอโทษผมไม่ไ้อยาปลุพวุึ้นมาแบบนี้แ่เิารระเบิที่เ็เอร์ 17 ผมำเป็น้อปลุพวึ้นเพื่อวามปลอภัย “
วอลเอ์พูอบพลาอร่าเพรียวเอาไว้อย่าหลวมๆ เาไม่ยินีที่ะปลุเธอึ้นมาแบบนี้ ไม่เลยสันิ
วามเียบเป็นสิ่ที่ีที่สุสำหรับนอนนี้ ลิเียไม่ไ้ร้อไห้เธอทำเพียแ่อแอนรอย์หนุ่มเอาไว้มือบารั้อยู่ที่เอวอเาพลาุใบหน้าลที่ออแอนรอ์หนุ่ม
วอลเอร์โยัวไปมาเบาๆมือหาลูบเรือนผมสีบลอน์ทออย่าปลอบประโลม สันมูอแอนรอย์หนุ่มลบนเส้นผมสีทออ่อนพลาสูมลิ่นแมพูอนรหน้าที่ยัหลเหลืออยู่เียบๆ
“ แล้ว่อานี้ะเิอะไรึ้นบ้านะ “ เสียหวานพู้วยน้ำเสียอู้อี้ วอลเอร์หยุารระทำอนลและวิเราะห์ำอบออมา
ร่าเพรียวเปิปาร้อเรียแอนรอย์หนุ่มทีู่่ๆ็นิ่้าไปเสียนี่ ใบหน้าหวาน้อมอแอนรอย์หนุ่มรพลาโบมือไปมานระทั่อีฝ่ายมีารอบสนอลับมา
“ เป็นอะไปวอลเอร์? “ เสียหวานเอ่ยถามอย่าเป็นห่วเป็นใย
“ ไม่มีอะไร “
วอลเอร์อบเพียำสั้น ๆสร้าวามสสัยแ่นในอ้อมอมาว่ารั้ไหนๆ นัยน์าสีฟ้าทะเลหรี่ามอนรหน้าอย่าับผิแ่็ไม่ไ้ปริปาถามออไปแ่อย่าใ
“ ถ้าั้นนายิว่าออมรัมะเป็นัปันที่ีรึเปล่า? “ ร่าเพรียวเอ่ยถามพลายับัวลมานั่บนอบเียพลาสยายผมอนออ
“ ถัเปียให้หน่อย “ วอลเอร์พยัหน้ารับพลาเอื้อมมือทั้สอ้าอนไปยัเรือนผมสีทอรหน้า
“ ผมิว่าเาอาะเป็นัปันที่ี ผมไม่สามารถออวามเห็นเรื่อนี้ไ้มานั “ วอลเอร์อบพลาใ้มือทั้สอ้าบรรถัเปียให้ับร่าเพรียวรหน้าอย่าประี
“ ันิว่าเาอาะทำไม่ีเท่าทีวร นาย็รู้เาหนะเร่ระเบียบเินไป “ แอนรอย์หนุ่มพยัหน้าเห็น้วยแม้นะรู้ีว่าน้านหน้าไม่เห็น
“ แ่อย่าน้อยเา็เป็นนี “ เสียหวานยัไหล่อย่าไม่ใส่ใ เธอรู้สึถึแรึเบาๆาน้านหลัอเธอ
“ แบบนี้รึเปล่ารับ “ แอนรอย์หนุ่มปล่อยมือาเปียผมสีบลอน์่อนร่าเพรียวะลุไปูระแล้วหันลับมาส่ยิ้มให้อย่าอบุ
“ ใ่เลยแบบนี้แหละอบุนะ “
“ ้วยวามยินีรับ “
“ ันหละเป็นห่วแเนียลริๆ “
“ เธอพึ่ะเสียสามีไปะรู้สึแย่น่าู “
“ ผมเ้าใรับ “ วอลเอร์พูพลาลุึ้นยืน าทั้สอ้าอแอนรอย์หนุ่ม้าวไปหาร่าเพรียวหน้าระพลาสวมอเบาๆ
ศีรษะอร่าเพรียวบลับอ้าน้ายอแอนรอย์หนุ่มเบาๆพลาหลับาลวามเียบือสิ่ที่ีที่สุในอนนี้
“ ผมว่าเราวรไปัน่อนนะรับ เี๋ยวนอื่นะรอ “
ลิเียเปิเปลือาพลาละออาออแอนรอย์หนุ่ม ในท้ายที่สุทั้สอ็เินออไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
านเยอะมา านท่วมหัวมาแม่ือเปิมาานยิ่ว่ามรสุมแล้วนี่เปิามปิ 5 วันอีายๆ ไรท์อลาาย่อนล่วหน้าเลย่ะ
ความคิดเห็น