คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 7 : Days 20 th
Days 20 th
วันที่ 20 อารใ้ีวิร่วมับลูเรือนอื่นบนยานโเวแนนท์ วามสนิทสนมันอเหล่าลุเรือ็ยิ่แน่นแฟ้นมาึ้นะแทบะเป็นรอบรัวเียวัน
“ วอลเอร์นายไม่เยหยุพัเลยเหรอถามริ? “ เสียหวานอสาวเ้าอผมบลอน์พูถามแอนรอย์หนุ่มพลาเท้าสะเอวมอู่สนทนา
“ ผมไม่เยมีวันหยุรับ “ เสียทุ้มราบเรียบอบพลานิ้วอนลบนแทปแลนาให่ในวแนอน
“ ......... “ ใบหน้าหวานเบ้ปาอนล่อนะัสินใเินไปหาเ้าอี้มานั่มอแอนรอย์หนุ่ม
“ แล้วุไม่มีานทำเหรอรับ? “
เสียทุ้มอันแสนเรียบเยอแอนรอย์หนุ่มพูถามเ้าอนัยน์าสีฟ้าทะเลที่เอาแ่ับ้อนนไม่เป็นอันทำาน
“ ็นายทำหมแล้ว แล้วะเหลืออะไรให้ันทำอี “ ำอบอลิเียทำให้แอนรอย์หนุ่ม้อเผลอมวิ้วหันไปมอผู้ให้ำอบ้วยวามไม่เ้าใ
“ ผมไม่เ้าใ ทำไมุถึรู้สึเบื่อในเมื่อผมัารทุอย่าให้เรียบร้อยแล้ว “
ใบหน้าหวานทำท่าทาเหมือนนึบาอย่าออ่อนพ่นลมผายใผ่านมูทั้สอ้าแรๆ ริมฝีปาบาเปิออเพื่อให้ำอบแ่แอนรอย์หนุ่ม
“ ันไม่ใ่พวอบอยู่เยๆนะ “
ใบหน้าหล่อเหล่าพยัหน้าอย่าเ้าใ่อนะหันลับไปสนใานอน่อโยมีเ้าอเรือนผมสีบลอน์ทอนั่เท้าามอ้วยรอยยิ้ม
ภาพรหน้าูะเป็นเรื่อินาแ่ผู้พบเห็นไปเสียแล้ว เมื่อนัีวะสาวผมบลอน์มัะมาหาแอนรอย์หนุ่มบ่อยึ้น นแทบไ้ว่าแทบะอยู่้วยันลอ
“ ลิเีย!! “ เสียห้าวอันแสนุ้นเยเรียเ้าอื่อออาภวั์และหันไปามเสียเรีย แ่เมื่อหันไปวาลมโ็หรี่ลมอเ้าอเสียนั้นอย่าเหนื่อยใปนรำา
“ ว่าไเล็เวิร์ “ ร่าสูอายหนุ่มเินมาพร้อมรอยยิ้มหวานอันแสนรุ่มริ่มให้ับหิสาว
“ ไลิเียันามหาเธอให้ทั่วเลยนะ “
“ ั้นมีอะไรหล่ะถึามหาัน “
ใบหน้าหวานพูพลาปรายามอู่สนทนาอน่อนะหันลับไปมอแอนรอย์หนุ่มนาม วอลเอร์ อย่าเหม่อลอย
“ ็เหุผลเิม “ เล็เวิร์พูพลายื่นอลิลลี่สีาวให้แ่เ้าอนัยน์าุท้อทะเลรหน้า
ใบหน้าหวานมวิ้ว้วยวามประหลาใปนสสัย แ่็ยอมรับอไม้สีาวรหน้ามาแ่โยี มือเรียวหมุนอไม้ในมือเล่นไปมา
“ ผมเห็นว่ามันเหมาะับุี “ เล็เวิร์พูบอหิสาวรหน้าที่มออไม้ในมือสลับับน
“ อบใ “ เสียหวานพูอบุ้วยน้ำเสียเบาๆ พร้อมับแสสีหน้าอันเรียบเย
“ เมื่อไหร่ “ ิ้วบามวเ้าหาัน่อนที่นัยน์าสีฟ้าทะเละเบิว้า้วยวามใ
“ะยอมบับผมสัทีลิเีย “
ปึ!
เสียแทปแลนาให่บนมืออแอนรอย์หนุ่มถูวาลระแทับพื้นผิวอโ๊ะ้วยวามแร
“ อโทษ้วยรับ “
วอลเอร์หันมาอโทษอโพยแ่นทั้สอแ่ใบหน้าลับแววาไม่ไ้แถึวามรู้สึผิมันลับเพียแ่แ็ร้าวและไร้อารม์
“ ไม่เป็นไร “
ลิเียพูพลาลี่ยิ้มให้เบาๆ ่อนะหันไปมอายที่พูประโยที่ทำให้เิอาารเแอร์ันึ้นทั้ห้อ
ริมฝีปาบาลี่ยิ้มหวานให้ับนรหน้าพร้อมำพูที่แสนะแทลึเ้าไปในหัวใวโอายอสามศอ
“ รอาิหน้าอนบ่ายๆเถอะนะ “
ให้ายสิ เาันรู้สึเหมือนโนนถีบเ้าลาอเลย
รอยยิ้มหวานยั้าอยู่บนใบหน้าอหิสาวร่าเพรียว นัยน์าสีฟ้าที่ยิ้มามริมฝีปาอเ้าอับ่อยๆลืมาึ้นพลาส่สายาอาาให้แ่ายหนุ่ม
ิๆ
เสียลั้นำอเหล่าลุเรือสาวที่อยแอบฟับทสนทนาอยู่่าพาันพร้อมใลั้นหัวเราะให้สุีวิ
ให้ายสิ พวเธอไม่ิเลยว่าลิเียผู้แสนอ่อนโยน ะพูปิเสธไ้เ็บและวนโอ้ยแบบนี้
โรเนทาลและเรีนทุบฝ่ามืออนลบนำแพเหล็้วยวามำัน พร้อมเม้มปาอนให้แน่นสุีวิเพื่อไม่ให้หลุำออไป
ส่วนแเนียลำลัอุปาัวเอพลาเอาหัวพิำแพลั้นำอนเพื่อไม่ให้นทั้สามในห้อที่นแอบูอยู่รู้ถึารมีัวนอพวเธอ
ผิับเล็เวิร์ที่ทำหน้าเหวอไปแล้วเรียบร้อยหลัาโนปิเสธอย่าวนบาทา โยมีแอนรอย์หนุ่มที่ยืนมอเหุาร์ที่เิึ้นพลาอยเปือาอนอย่าถี่ ๆ้วยวามประหลาใปนุน
“ ทำไมเียบันหล่ะ? “ ร่าเพรียวลุึ้นยืนพลาหันมอ้ายวา้วยวามุน รั้นี้เป็นรั้แรที่หิสาวล้าอบำถามอายหนุ่ม
นี่ไม่ใ่รั้แรที่เล็เวิร์ถามำถามนี้ับเธอ มันที่อนหน้านี้อีหลายรั้แ่เธอ็เลี้ยที่ะอบหรือไม่็เินหนีไปะ
็บอแล้วว่าวามอทนอเธอมันมีีำัและเธอไม่มีทาเผลอใไปอบผู้ายเ้าู้แบบนั้นแน่นอน!!
ลิเียึฮู้สีน้ำเทาึ้นมา่อนะใ้มืออนล้วเ้าไปในระเป๋าเสื้อพลาเินออาห้อไปแ่็้อหยุะเมื่อเห็นท่าทีอเพื่อนสาวทั้ 5 นอเธอ
ที่อยู่ใสภาพลั้นำันอย่าสุีวิแ่เมื่อเห็นเ้าอเรือนผมสีบลอน์เินมาปราายรหน้าวามบันทั้หม็หายลับไปในทันที
“ อย่าบอนะว่านที่บอเล็เวิร์ว่าันอยู่ไหนือพวเธอ.... “ นัยน์าสีฟ้าทะเลหรี่ามอับผินทั้ 5
“ ็แหม่ันสสารเล็เวิร์หนิ อีอย่าเธอ็ยัโสอยู่้วย “ อัพเวิร์ธพูพลาปาน้ำาอนปริ่มอาอยู่้วยวามลำบา
“ หึๆ “ เสียหัวเราะในลำออร่าเพรียวัึ้นพร้อมยยิ้มมุมปาเล็น้อย
“ ันมีนที่อบอยู่แล้ว “ ทันทีเมื่อสิ้นเสีย ร่าอเพื่อนสาวทั้ห้าน่าพาันเ้ัวออมุมที่นเยอยู่มายัลิเีย้วยวามอยารู้อยาเห็น
เหล่าลูเรือสาวทั้ห้าน่ายืนมุเพื่อนสาว้วยวามอยารู้อยาเห็นนลิเียแทบอยาะบปาัวเอที่พูอะไรแบบนั้นออไป
“ บอมาเลยนะ ลิเีย!! “ แรีนพูเร่เพื่อนสาวพร้อม่าพาันพร้อมใุระาลาถูร่าบาไปยัพื้นที่ส่วนัวอลุ่มโยพร้อมเพรีย
“ โอ๊ยๆ ปล่อยไ้แล้ววว “ เสียหวานพูพลาพยายาม่อ้านแร้าอเพื่อนสาวทั้ห้าแ่มีหรือที่นน้อยะรอพ้นแม่พัทั้หลายที่เปี่ยมไป้วยวามอยารู้อยาเห็น
“ ายวามลับอเธอออมาะ!! “ รอัปันสาวนามแเนียลพูพลาทำสีหน้าเร่รึมแ่มัน็แฝวามอยารู้ออมาอย่าัเน
โอเเธอผิเอที่พลั้ปา!!
“ ะบอับพวเราีๆ หรือะให้พวเราป่าวประาศแล้วบอให้รู้ันทั้ลำ!! “
ใบหน้าหวานีเผือ้วยวามหวาลัวับำพูประาศร้าวอโรเนทาล อะไระน่าลัวล่านี้ไม่มีอีแล้ว!!
โรเนทาลือผู้หิทีู่่เ่และน่าลัว!!
ลิเียรีร้อพร้อมทั้หลั่น้ำาในใ้วยวามอับอาย ทำไมเธอ้อมาโนอะไรแบบนี้้วย!!
นัยน์าสีฟ้าพยายามมอหาทาอออนาสถานาร์นี้ แู่เหมือนว่าพระเ้าะไม่เป็นใเสียเท่าไหร่เนี่ยสิ
“ บอมา!! “
“ บอมาะ!! “
“ บอมา!! “
“ บอ็บอเว้ยย!! “ เสียหวานะโนลบเสียอเพื่อนสาวนอื่นๆพร้อมใบหน้าที่แระเรื่อ้วยวามละอาย
“ นที่ันอบ...... “
ใบหน้าอเพื่อนสาวทั้ห้าใใ่อและพาันลุ้นัวโ่ับำอบาปาอร่าเพรียวผู้มีเรือนผมสีบลอน์รหน้าันอย่าันแ็
“ ือว....... “
“ ห้ะ? พูอะไร? “
“ วอ..... “
“ ไม่ไ้ยินัๆหน่อย!! “
“ ็บอว่าอบวอลเอร์!! “
ร่าเพรียวะโนื่ออแอนรอย์หนุ่ม้วยเสียัลั่นไปทั่วบริเวห้อพร้อมสีหน้า็อ้าอเพื่อนสาวบานส่วนบาน็ยิ้มให้เธออย่าบัน
“ ะแล้วเียว “ แรีนับแเนียลีมือันอย่ารู้านพร้อมสีหน้าเหวอๆอร่าเพรียวสาวที่ยืนนิ่้า้วยวามวย
นี่สรุปเพื่อนอเธอรู้ันอยู่แล้วเหรอ?
“ ให้ายสิันอยาม ันะเป็นลม! “ อัพเวิร์ธทำท่าทาะล้มพับลไปับพื้นโยมีเพื่อนสาวอย่าโรเนทาลและแม็ี้อยประอไว้
“ ใเย็นอัพเวิร์ธ!! “ แม็ี้ร้อเรียสิเพื่อนสาว้วยวามเป็นห่วแม้บนใบหน้าะพยายามลั้นำับอาารเล่นให่เบอร์นี้อเพื่อนสาว
“ ถ้ารู้แล้วอย่าไปบอใรนะ “ ลิเียพู้วยน้ำเสียอ้อมแอ้มโยมีเพื่อนสาวนอื่นๆพยัหน้าให้สัาแม้แ่อัพเวิร์ธที่ำลัเป็นลมอยู่็เ้ัวึ้นมา้วยเ่นัน
แน่นอนพวเธอสัาว่าะไม่บอใร
และพวเธอ็สัาว่าะทำให้เพื่อไ้ “ผัว” แน่นอน????
ึ ึ ึ
เสียเินเบาๆ อร่าเพรียวในุเสื้อัมเปอร์สีาวที่เียนำว่า YOUTUBE อยู่รลาเสื้อำลัเินออมาหาอะไรทาน้วยวามหิว
แ่พลันนัยน์าสีฟ้าทะเล็ไปสะุเ้าับร่าสูอันแสนุ้นาอแอนรอย์หนุ่มที่ยืนุยอยู่ับรอัปันสาวเพื่อนสนิทอเธออยู่
“ เรือหาย! “ ร่าเพรียวอุทานเสียเบาพลารีบหลบ้านหลัำแพแ่ใบหูอน็ทำารเี่ยหูฟัอยู่อย่าั้ใ
ไม่ไ้อยาเผือนะ แ่อยารู้อยาเห็นเยๆ
ใบหูบาเี่ยฟับทสนทนาอันแสนเียบสบและเบาบาอนทั้สอ แม้นะฟัไม่่อยัแ่ลับมีประโยหนึ่ที่ทำให้รู้สึราวลับถูหัหลั
“ ผมิว่าผมอบุแเนียล “
แววาอนฟัสั่นไหวไปมา้วยวามเ็บแปล็ปที่แล่นเ้าสู่โสทประสาท พร้อมริมฝีปาบาที่แม้มเ้าหาแน่นเป็นเส้นบาๆเพื่อสะัั้นเสียอนไว้ มือเรียวำเป็นหมัแน่นเพื่อระบายวามเ็บปวนี้่อนะัสินใเินออไป
นัยน์าสีฟ้าทะเลที่เยอุ่มไป้วยน้ำทะเลอันแสนสใสบันี้น้ำทะเลนั้นลับล้นทะลัออมานแห้เหือ หยาน้ำสีใสไหลระรินผ่านใบหน้าหวานที่เยยิ้มแย้มไ้ามราวับวอาทิย์ถูาบไป้วยหยาน้ำาที่แผเผาวามสใสนั้นนมอไหม้
เสียสะอื้นเบาๆอันเป็นัหวะในวามเียบลอทา ใบหน้าหวานพยายาม้มลไม่มอสิ่ใที่นผ่านมาเลยเพื่อไม่ให้ผิสัเ
พลั่!!
แผอแร่ในเสื้อเิ้สีาวนเ้าับใบหน้าสละสลวยที่เปื้อนเปรอะไป้วยาบน้ำาทั้เ่าและใหม่ แนแร่โอบรอบร่าเพรียวไว้พลาลูบไปมาอย่าปลอบโยน
“ ร้อออมาให้เ็มที่เลยลิเีย ร้อออมาให้หม อย่าเ็บมันไว้ให้หนัอเปล่าๆ “ ฝ่ามือหนาลูบเรือนผมสีบลอน์ไปมาเบาๆ พลาพูปลอบประโลม้วยน้ำเสียอบอุ่น
“ ไม่้อเ็บมันเอาไว้ ปล่อยมันออมาให้หม ไม่ว่าเธอะเอเรื่อหนันาไหน็อให้ปล่อยออมา ” เสียห้าวอายหนุ่มัึ้นเบาๆ พร้อมับเสียสะอื้นาร่าเพรียวในอ้อมอแร่
ไหล่บาสั่นไหว้วยวามเศร้าโศเสียใ เนื้อผ้าที่เยแห้ผาบันี้ถูโลมไป้วยหยาน้ำาอร่าเพรียวที่นหลรันหมใ
“ ไม่ว่าเธอะมีนที่อบแล้วหรือเปล่า ไม่ว่าเธอะมอบวใอันแสนบอบบาับรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนนั้นให้ใร แ่็อให้รู้เอาไว้เสมอนะ ว่าเล็เวิร์นนี้ ะอยอยู่รนี้เพื่อปลอบเธอเสมอ “
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น