คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : Bored
Dec 7 ,2093
เบื่อ เบื่อ เบื่อ เาเบื่อ วามเียบที่ปลุมภายในยานทำให้เารู้สึเหา อาะเป็นเพราะอยู่ในสัมท่ามลามนุษย์มาเินไป
นั่นึทำให้เารู้สึว้าเหว่เินบรรยาย ามริเาไม่วระมีวามรู้สึเ่นนี้เพราะเาเป็นเพียหุ่นยน์และเามีหน้าที่ทำให้ภาริสำรวในรั้นี้ผ่านไปไ้้วยี
แ่เาลับมีวามรู้สึเ่นนี้เิึ้นอาะเป็นเพราะเามีวามใล้ิับโรสมาเินไป แ่เา็ปิเสธไม่ไ้ว่าเารู้สึีที่มีเธออยู่ใล้ๆ
ัะรอให้ถึาววนั้นไม่ไหวแล้วสิ
ลูบาสในมือถูโยนไปมาอย่าำนา พร้อมับล้ามเนื้อาที่ำลัปั่นัยานวนไปมารอบ ๆ ยิม เาโยนลูบาสเ้าห่วไ้อย่า่ายายโยแทบไม่้อใ้ารฝึฝน
มือหยาบวาลูบาสล่อนะสาวเท้าเินออาห้อไปอนนี้เาสวมุแบบนับินอวาศแ่เป็นสีฟ้าอ่อน มีิป้านบนปเสื้อยาวลมานถึ่วท้อ
มือหยาบนิ้วลบนแป้นเหล็เพื่อใส่รหัสผ่านหน้าประู เาเินเ้ามายัภายในห้อึ่มีเรื่อไฮเปอร์สลีปอยู่ำนวนมามาย เาสวมหมวแบบเิมับที่เยทำ ่อนะำสั่เื่อม่อระบบประสาท
“ เวิ? “ ร่าออเอร์สาวในุเสื้อลุมแบบเียวันับอนอยู่ในห้อวิัยัึ้น
“ รับ “
“ ้านอเป็นไบ้า? ผ่านมาี่ปีแล้วหล่ะ? “
“ 2 ปี 4 เือน 7 วัน 8 ั่วโม 20 นาที “
“ เร็วีหนิ...รู้สึเหมือนพึ่ผ่านไปเมื่อวานเอ “
“ รับแ่สำหรับผม มันนานมาเลย “
“ เหามั้ยหล่ะ? “
“ มารับ “ ริมฝีปาอวบอิ่มเผยอึ้นยามเมื่อไ้ยินำอบ
“ อีนานมั้ยว่าะถึเป้าหมาย “
“ ประมาสออาทิย์รับ “
“ ระหว่านั้น็อยู่นเียวไป่อนนะ “
“ ใรบอว่าผมะอยู่นเียวันหล่ะรับ “ ใบหน้าออเอร์สาวหุบยิ้มลทันที เธอลาพอะรู้ว่านรหน้าำลัมีแผนอะไรอยู่
“ ..... “
ทันใระบบประสาทถูัารเื่อม่อออเสียื้อๆ อเอร์สาวทึ้หัวัวเอในวามฝันอย่าุ่นเือ เธอรู้ีเลยว่ามนุษย์สัเราะห์หนุ่มะทำอะไร
“ สวัสีรับ อเอร์ “ รอยยิ้มว้าบนใบหน้าอแอนรอย์หนุ่มปราึ้นแ่ใบหน้าออเอร์สาวับเรียบเยและิามอนรหน้าอย่าไม่สบอารม์
“ ให้ผม่วยนะรับ “ มือหยาบประับประอร่าออเอร์สาวให้ลุเินอย่าระมัระวั าเรียววัมอ่อนะลุึ้นยืน
“ ่อย ๆนะรับ “ อเอร์สาวย่าเท้าออทีละ้าอย่า้า ๆ และูเหมือนว่าร่าายอเธอะเรียนรู้เร็วว่านอื่น ๆ
มือหยาบเอื้อมหยิบเสื้อลุม้านมาปปิสัส่วนโ้เว้าออเอร์สาวอย่าหวแหน แม้ในอนนี้ะมีเพียพวเาแ่สอน็าม
“ อบใ ปล่อยเถอะันเินเอไ้ “ อเอร์สาวพู้วยน้ำเสียราบเรียบ นัยน์าสี็อโแล้อมอนัยน์าสีเหล็อย่าาโทษ
“ รับ “ แอนรอย์หนุ่มพูึ้น่อนะละมือออาร่าบาออเอร์สาวอย่าเื่อ้า
าเรียว้าวไป้าหน้าอย่าล่อัวพร้อมายผ้าลุมที่นำแน่นไว้ในมือ เธอเินออาห้อไปในทันที โยทิ้เวิให้ยืนมออยู่ทา้านหลั
ูเหมือนเาะโน็อโแลโรธ
มนุษย์สัเราะห์หนุ่มทำไ้เพียเินามเธอไปยัห้ออเธอ ลอทาเินมีรอยเท้าเปื้อนน้ำเป็นทายาว
ทันทีเมื่อเาเปิเ้ามา็พบับอเอร์สาวที่ำลัสวมเสื้อัวหนึ่อยู่้วยท่าทียาลำบา เธอสวมาเาสั้นสีน้ำาล ับเสื้ออลมลายทาสีฟ้าอ่อน
ผ้านหนูสีาวถูยึ้นมาเ็เรือนผมสีำลับบนศีรษะอเธอ นัยน์าสีเหล็ยืนมอนรหน้าพัให่ ่อนะเินเ้าไป่วยเธอ
“ เี๋ยวผม่วยรับ^^ “ อเอร์สาวเลิิ้วมอเล็น้อย่อนะยอมนั่นิ่ ๆให้มนุษย์สัเราะห์หนุ่มเ็เรือนผมอนที่เปียาารถูแ่แ็
“ อบใ.... “ ริมฝีปาอวบอิ่มเม้มเ้าหาัน่อนะัสินใเปิปาพู
“ ้วยวามยินีรับ “ บรรยาาศลับมาเียบอีรั้หลัาสิ้นบทสนทนา สัมผัสอ่อนโยนามือหยาบส่มาถึนที่นั่อยู่
เวิเ็เรือนผมสีำลับอย่าทะนุถนอม เาไม่เยรู้สึเ่นนี้ับใรมา่อนและเธอะเป็นนแรที่ไ้รับมันาเา
“ สอปีที่ผ่านมา ผมเหามาเลยนะ “ น้ำเสียโมโนโทนพูพลาเ็เรือนผมสีำลับ้วยรอยยิ้ม
“ ผมอยไปหาุในวามฝันมาโยลอแ่นั่น็ทแทนที่มีุอยอยู่้าๆไม่ไ้เลย........“
“ ผมิถึุนะ “ น้ำเสียโมโนโทนัึ้นอย่าแผ่วเบาแ่็พอทำให้น้านล่ารับรู้และไ้ยิน นัยน์าสี็อโแลเบิว้าอย่าใ
“ ...... “ ริมฝีปาอวบอิ่มเม้มเ้าหาันเป็นเส้นบา ๆ อย่ารุ่นิโยหารู้เลยว่าร่าสูอแอนรอย์หนุ่มไ้มาอยู่้านหน้าอนแล้ว
นัยน์าสีเหล็้อมอนัยน์าสี็อโแลอย่ามีวามหวัลึๆ แ่็้อหุบา่ำลเมื่อนรหน้าเสมอไปทาอื่น
ิ้วหนาสีบลอน์มวเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ ทำไมนรหน้าเาึไม่พูอะไรเลย หรือว่าเธอะ
ไม่ไ้รู้สึแบบเียวับเา....
นัยน์าสีเหล็้อมออาารลำบาใออเอร์สาวรหน้า ริมฝีปาหนาทับันเป็นเส้นบา ๆ ่อนะประบูบลบนริมฝีปาอวบอิ่มอย่าร้อนแร
ริมฝีปาหนาู่โมอย่ารวเร็วโยที่เธอไม่ทันั้ัว มือเรียวน้ำหนัลบนบ่าอแอนรอย์หนุ่ม่อนะออแรผลัอย่าสุแร แู่เหมือนว่านรหน้าะสามารถ้านทานแรผลัไ้
มือเรียวถูับรวบไว้้วยันอย่า่ายาย ริมฝีปาหนาูบลมาแรึ้นนทำให้ริมฝีปาอวบอิ่มยอมเปิอออย่าหมแร
สมออเธอาวโพลนในทันที ลิ้นหนาวัไปมาเพื่อไล่้อนอวัยวะเียวันอย่าสนุสนาน
นัยน์าสีเหล็ลืมึ้นมอนรหน้าที่ยอมูบอบน ่อนะ่อยๆ ปล่อยมือที่รวบรัแนเรียวทั้สอไว้อออย่า่ายาย
มือเรียวเอื้อมไปล้ออแล้วให้อีฝ่ายลมาใล้นมาึ้น เรือนผมสีบลอน์ถูยำไปมาอย่านึสนุ
ในที่สุ็ูเหมือนูบนี้ะ้อบล้วยอเอร์สาวีอแอนรอย์หนุ่มเพื่อเือนว่าเธอหายใไม่ออ ริมฝีปาหนาถอถอนอออย่าอ้อยอิ่
นัยน์าสีเหล็้อมอใบหน้ารูปไ่ที่บันี้ึ้นสีแระเรื่อ้วยวามเินอาย มุมปาอแอนรอย์ถูยยิ้มึ้นอย่าเ้าเล่ห์ ยามเมื่อมอนรหน้าหอบหายใ้วยวามเหนื่อยอ่อน
“ อีรอบมั้ยรับ? “ ใบหน้าสีแระเรื่อหายไปในพริบา นัยน์าสี็อโแลที่ส่อแววอาาปราึ้น
ันะัสายไฟเส้นที่ทำให้นายมีีวิะ!!
มือเรียวสัมผัสลบนผิวสัเราะห์่อนะันออ้วยวามรวเร็ว แ่สำหรับเวิแล้วมันเป็นเพียารผลัเาออไปเพียเท่านั้น
“ อย่าไ้แม้แ่ะิ “ น้ำเสียราบเรียบแฝวามุ่นเืออสาวเ้าัึ้น โราลิน์ลุึ้นาเียในทันที ่อนะปรายามอมายัเวิที่ยันั่อยู่ที่เิม
“ ะไม่พาันไปทัวร์หน่อยเหรอ? “ รอยยิ้มว้าบนใบหน้าอเวิปราึ้นอย่าัเน เารีบลุึ้นและเินไปหาเธอในทันที
“ ผม้อพาไปแน่นอนอยู่แล้วรับ^^ “
Dec 14 , 2093
ปั!!
เสียลูบาสระทบับแป้นัึ้น อนนี้เวิำลัอยู่ในุาเวอร์มสีำับเสื้อัมเปอร์
ไม่้อแปลใเลยผ่านมาหนึ่อาทิย์ ทั้เวิและโราลิน์มัะทำิวัรประำวัน่า ๆร่วมัน
อย่าเ่นูหนั นอน หรือบาที็ือารเล่นบาส้วยัน เา้อยอมรับว่าโรสเป็นนมีวามสามารถและวามพยายาม
เพราะเธอมัะิหาแผนหลอเาให้ห่าออาแป้นบาสไ้อย่าแยบยล นเายั้อยอมแพ้ แ่ถึอย่าไรเธอ็ไม่สามารถสู้ับวามเ่าอแอนรอย์หนุ่มอย่าเาไ้
ปั!!
เสียลูบาสระแทับพื้นัึ้นในอนนี้โรสเริ่มทำะแนนไล่ามเวิมาึ้น แ่หารวมๆแล้วเวิมีโอาสนะมาว่า
“ ยอมแพ้มั้ยรับ? “
“ ไม่มีวัน “ น้ำเสียเ็าอโราลิน์ับสายาที่มุ่มั่นเป็นอย่ามาทำให้เวิ้อประหลาใ
็อโลแลผสมนมอผม ไม่เยยอมแพ้เลยสัรั้ริๆ.....
“ ั้น็ผ่านผมไปให้ไ้แล้วัน? “
“ ันผ่านนายไปไ้แล้ว 10 รั้ ะมีรั้ที่ 11 ไม่เป็นะเป็นอะไรเลย “ มุมปาอเธอยึ้นอย่ามีเลศนัย
นี่แหละที่ผมลัว ็อโแลอผมนี่มนเ้าเล่ห์ริๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------
นาเอเรา็ยัวามถึไว้นะะทุนนน
ความคิดเห็น