คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : Bye 6
“ ันเห็นเวิ ปลประำาร 6 ......... “
วาออเอร์สาวเบิว้า้วยแววาวาโรน์ ร่าบาลุึ้นอย่ารวเร็วมือเรียวำแน่น้วยวามโรธ
โราลิน์เินออาห้อไปในทันที โยมีเมเริธอยเินาม้วยวามเป็นห่ว แม้ในใเธอะไม่อบแอนรอย์หนุ่มเป็นเนือ ๆริมฝีปาบายยิ้มอย่าเ้าเล่ห์้วยวามสะใ
ทันทีเมื่อทั้หมมาถึ็พบับเวิ แอนรอย์หนุ่มยืนมอร่าอแอนเอรย์รุ่น่อนหน้าน ้วยแววาว่าเปล่า ไร้ึ่อารม์ใๆ ไม่เสียใ เศร้าใ รู้สึผิ แม้นัยน์าะว่าเปล่าแ่ลับแฝวามุ่นเือไว้ไม่น้อย
“ เวิ.... ุทำอะไร..... ” ร่าบาเม้มปา่มอารม์ภายในใและทำสีหน้าให้นิ่มาที่สุเท่าทีะทำไ้
เธอไม่สามารถยอมรับาราไปอเพื่อนนหนึ่อเธอไ้ แม้เาะไม่ใ่มนุษย์ริ ๆ ็ามที
นัยน์าสี็อโแลมอูร่าไร้ารเลื่อนไหวรหน้า้วยแววาเศร้าหมอ แม้ะพยายามปิมันมาเสียเท่าไหร่็ามที
นัยน์าสีเหล็อแอนรอย์หนุ่มอีนยืนมอารระทำออเอร์สาว้วยวามไม่พอใ
ทำไมถึเศร้าเพียเพราะแ่เาปลประำาร 6 ัน?
นัยน์าสี็อโแลหันลับไปมอยัแอนรอย์หนุ่มผู้เป็น้นเหุนัยน์าแสถึวามว่าเปล่า เาไม่สารมารถเาออเลยว่านรหน้าิอะไรอยู่
“ เมเริธพา 6 ลับไปยัห้อวิัย “ เพื่อนสาวผมบลอน์มวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ นัยน์า้อมอเพื่อนสาวอย่าอำอธิบาย
“ ันะให้เาเป็นัว้นแบบ่อไป... “ อเอร์สาวเินผ่าแอนรอย์หนุ่มอีนอย่าไม่ใส่ใ
โรธอยู่เหรอ?
1 สัปาห์ผ่านไป
แอนรอย์หนุ่ม้อมออเอร์สาวเบื้อหน้า้วยแววาเศร้าสร้อย แม้เรื่อราวนั้นะผ่านมาเป็นสัปาห์แล้ว็าม อเอร์สาว็ยัไม่พูุยหรือสนทนาใับเาเลย
ยัไม่หายโรธผมเหรอ?
ราวลับนรหน้าอ่านใไ้เธอถอแว่นทรเหลี่ยมที่สวมอยู่แพลามอมนุษย์สัเราะห์หนุ่มเบื้อหน้า้วยแววาอ่านยา
แน่นอนเธอไม่เยโรธใรเป็นริเป็นัถึนาไมุ่ย้วยมา่อน และเวิ็ถือว่าเป็นนแรที่สามารถทำให้เธอไมุ่ย้วยเลยมาเป็นอาทิย์
ึ่ถามว่าเธอทำไปทำไมนะเหรอ? อาะเพราะโรธ หรืออาะเพราะแ่อยาะให้บทเรียนมาว่าละมั้?
ที่ผ่านมาถึแม้มนุษย์สัเราะห์หนุ่มะพยายามพูุยหรือพยายามสร้าบทสนทนามามาเท่าไหร่ เธอ็แทบะไม่พู้วยเลย
ิวัรประำวันอเธอยัใ้ีวิอยู่ับแอนรอย์หนุ่มามปิเพียแ่ไม่มีบทสนทนาเท่านั้น
“ อเอร์อบูหนัเรื่อนี้เหรอ?รับ “
“ นี่อาหารเ้ารับ ผมไม่รู้ว่ามันะถูปาุหรือเปล่า? “
“ อเอร์ทำไมถึไม่พูับผมหล่ะรับ? “
“ ารนอนหลับที่เพียพ่อี่อสุภาพนะรับ? “
“ ุะแบ่ปันเียนอนับผมเหรอรับ? อบุรับ^ ^ “
และอีสารพัารหาเรื่อุยอแอนรอย์หนุ่มรหน้านเธอยัถามว่าัวเอลโปรแรมพูมาไปให้้วยเหรอ?
ใรมันเป็นนสร้าหมอนี่ึ้นมาัน
ถามไปอย่าั้นแหละ็รู้ๆอยู่ ว่าัวเอเนี่ยแหละเป็นนสร้าเามาับมือ เธอ็แอบรำาวามหาเรื่อพูอไอ้หมอนี่ริ ๆนะ
ถึแม้เธอะแบ่ปันเียให้ ูหนั้วย แ่็ไม่ไ้หมายวามเธอะยัไม่หายโรธเือมนุษย์สัเราะห์หนุ่มรหน้า
ปีเอร์ เวย์แลน์เ้าอบริษัทที่เธอทำานอยู่ในอนนี้เาเริ่มเลือบแลใเี่ยวับแอนรอย์หนุ่มรหน้า
นั่นึทำให้เธอมีหน้าที่ที่้ออยู่ับเวิมาึ้นว่าเิมในะที่เมเริธและปีเอร์ำลัยุ่อยู่ับาร่อสร้ายานมีวามรวเร็วว่าปิเป็นพิเศษ
และูเหมือนว่าเวิ น่าะ้อร่วมภารินี้้วยเ่นัน และเธอ็ะโนร่าแหไป้วยเป็นแน่ในเมื่ออนนั้นันปารับำว่าะเป็นนอยูและและรวสอบแอนรอย์หนุ่ม้วยัวเอ
อยาะย้อนเลาลับไปแล้วบปาัวเอที่พูแบบนั้นเสียริเียว
นัยน์าสีเหล็้ออย่าใใ่อเมื่ออเอร์สาวรหน้าำลัะเปิปาพูบาอย่าออมา
“ เอาหล่ะันว่าารทำโทษน่าะพอแล้วสำหรับุ “ เสียหวานพูึ้น้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ ทำโทษ? “ ิ้วสีบลอน์อแอนรอย์หนุ่มมวันเป็นปม
“ ใ่ ารทำโทษ ารที่ันไม่พูับุเลยมาเป็นอาทิย์เป็นารทำโทษอย่าหนึ่ในรูปแบบอัน “ เสียหวานอธิบาย้วยท่าทีผ่อนลาย
“ รับ... “
“ และันหวัว่านายไ้บทเรียนเี่ยวับเรื่อนี้แล้ว “ ร่าบาลุึ้นยืนและเินออาห้อไปโยมีแอนรอย์หนุ่มเินามไป
“ ุไม่ำเป็นะ้อเินามันลอ็ไ้ัวไม่ไ้ิัน “ น้ำเสียแฝวามประประััึ้น้วยวามเบื่อหน่าย
“ แุ่มีหน้าทีู่และผมและผม็มีหน้าที่อย่วยเหลือุามำอร้อและำสั่อุพ่อ “ อเอร์สาวลอามไปมา่อนะพ่นรมหายใออมาอย่าแร
“ นายะทำามำสั่ทุอย่าเลยรึไ? “
“ ผมถูโปรแรมมาแบบนั้น “
ให้ายเถอะเธอะบ้าายอยู่แล้ว!!
“ ็แล้วแ่ “ น้ำเสียราบเรียบพูับท่อนะเินไปอย่าไม่สนใ
รอยิ้มปราบนใบหน้าอแอนรอย์หนุ่ม่อนะเินามอเอร์สาวไป้วยรอยยิ้ม
อย่าน้อย็อโแลอเา็ยอมพู้วยแล้ว
ใ่อย่าน้อยนะน่ะ
บ้านอDr.Rosalin
สไล์ารแ่อบ้านุมโทนสีาวำอย่าไม่น่าเหลือเื่อ ห้อนอนทั้สอห้อพร้อมเียนาให่ทั้สอเีย
แม้ะแ่้วยโทนสีาวำแ่็มีสีเียวสอ้นไม้ที่เธอประับไว้ในส่วน่าๆภายในบ้าน ัันอย่าสวยาม
“ รออยู่นี่แหละ ันะไปอาบน้ำ่อน “ อเอร์สาวออำสั่่อนะเินหายไปยัั้นสออบ้าน
“ รับ ุ็อโแลอผม “ นัยน์าสีเหล็้อมอไปยับริเวโยรอบ่อนะสะุเ้าับรูปถ่ายที่ั้โว์อยู่บนโ๊ะหน้าทีวี
รูปอเ็สาวผมสีบลอน์ วาสีฟ้าแพรวพราวพร้อมับรอยยิ้มอันสใส แ่สำหรับเามัน็แ่รอยยิ้มธรรมา
เาพลิ้านหลัอรูป็พบับ้อวามหนึ่เียน้วยวามบรรเป็นอย่ามา นัยน์าสีเหล็ไล่อ่าน้วยวามอยารู้อยาเห็น
“No bird soars too high if she soars with her own wings “
ไม่มีนัวใบินสูเินไปถ้ามันบิน้วยปีอมันเอ ั้นเหรอ?
รอยยิ้มปราึ้นอีรั้บนใบหน้าอมนุษย์สัเราะห์หนุ่มยามเมื่ออ่านไ้้อวาม้านหลัรูปถ่ายนั้น
สมับเป็น็อโแลผสมนมอผมริ ๆ
มนุษย์สัเราะห์หนุ่มอย่าายเินไปทั่วบริเวบ้าน้วยวามอยารู้อยาเห็น นัยน์าสีเหล็รามอไปบริเว่า ๆ
ถึแม้เามาอยู่ที่นี่บ่อย ๆแ่เา็แทบไม่่อยไ้สัเอะไรมามาย วันนี้เาเลยถือโอาสสำรวเอาเสียเลยว่ามีอะไรบ้า
ผมเินรไปยัห้อรัวมอสไล์ารแ่และเรื่อมือเรื่อใ้่า ๆ ภายในห้อ เาถูโปรแรมมาให้เรียนรู้สิ่่า ๆั้แ่เาถูสร้าึ้นมา ันั้นเาึสามารถใ้อุปร์่า ๆไ้อย่าีเยี่ยม
มือแร่เอื้อมเปิู้เย็นนาลา นัยน์าไล่มอวัถุิบ่า ๆ อย่าวิเราะห์่อนะเริ่มลมือหยิบวัถุิบบาส่วนออมา
ว่า็อโแลผสมนมอผมะล ็อีนานทำอาหารไว้รอเลยแล้วัน...
มนุษย์สัเราะห์หนุ่มเริ่มหยิบวัถุิบ่า ๆ ึ้นมาปรุและหั่นเป็นิ้นๆอย่าล่อมือ เาเริ่มเทสิ่่า ๆลไปในระทะที่ั้เอาไว้อย่าำนา
ฟู่
วามร้อนอระทะระทบับวัถุิบที่เทใส่ลมาเป็นเสียที่ทำให้หลาย ๆ นอยาไ้ยินำลัหิว้าวเป็นอย่ามา
ะหลิ่วในมือถูับอย่ามั่น ่อนเาะเริ่มลมือผัวัถุิบในระทะอย่าำนา ลิ่นอันหอมหวานออาหารภายในระทะฟุ้ไปทั่วบริเว
เวิเทอาหารภายในระทะลบนาเรามิสีาวล้วน อย่าระมัระวั่อนะเริ่มัแ่าน้วยวามประี รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าอมนุษย์สัเราะห์หนุ่ม
อยารู้ัว่าถ้า ็อโแลผสมนมะอบินรึเปล่านะ?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวิอเราลายเป็นพ่อบ้านใล้าไปแล้วร้าุผู้ม
ความคิดเห็น