คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : Angry!!
อเอร์สาวที่ัวหลับอยู่ในอ้อมออแอนรอย์หนุ่ม ็ยัไม่รู้สึรู้สาอะไรเลยว่านพึ่สร้าสรามประสาทนาย่อมให้ับสอแอนรอย์หนุ่ม
“ ผมว่าุวรพาเธอไปเ้านอนนะรับ “ น้ำเสียโมโนโทนัมาามนุษย์สัเราะห์หนุ่ม เวิ 8
“ ผม้อทำอย่านั้นแน่นอนรับ “ น้ำเสียโมโนโทนามนุษย์สัเราะห์หนุ่มอีนัึ้น เวิ 6 ือเาและาือ้นแบบอเวิ 8
เมื่อพูบมนุษย์สัเราะห์หนุ่มพู้วยท่าทีสบ ่อนะเินไปยัห้อนอนโทนสีาวำแ่อย่าสวยาม เา่อยๆวาร่าอเธอลบนเียนาให่้วยวามเบามือ
“ ่อานี้ผมูแลเธอ่อเอ “ เวิ 6 พูสบาอเวิ 8 ้วยแววาไร้อารม์ใๆ
มนุษย์สัเราะห์หนุ่มนาม เวิ 8 ิ้วมวันเป็นปม้วยวามไม่พอใในบาอย่า เาเินออมาาห้อพลามอร่าบาออเอร์สาว้วยวามเอ็นู
“ ผมมีหน้าทีู่แลอเอร์โรส เ่นัน “ น้ำเสียโมโนโทนายแววไม่พอใออมา โยที่ยัมีมนุษย์สัเราะห์หนุ่ม เวิ 6 ยืนมอ้วยวามเยเมย
“ ผมเอ็้อทำหน้าที่อผม “น้ำเสียโมโนโทนพูพร้อมใบหน้าไร้อารม์ ็ริอยู่ที่เาเป็นรุ่น 8 และเป็นหุ่นยน์แ่เาถูสร้ามาให้เ้าใวามรู้สึอมนุษย์มาว่าหุ่นยน์รุ่น่อนหน้า
วามเียบเ้ารอบำเมื่อสอหนุ่มมนุษย์สัเราะห์ยืนมอหน้าันอยู่นานสอนาน นระทั่มีเสียึมำาร่าบาบนเียนอน่วยทำลายบรรยาาศอันน่าอึอันี้
“ ืมม เวิ “ น้ำเสียราบเรียบแ่แฝแววอออ้อนัึ้น สอหนุ่มมนุษย์สัเราะห์หันไปรีบสาวเท้าเินไปหาร่าบา้วยวามรวเร็ว
“ รับ? “
“ รับ “
น้ำเสียโมโนโทนอทั้สอหุ่นพูึ้นแ่มีวามแ่าันออไปในน้ำเสียที่ล่าวออมา เมื่อเวิ 8 มีน้ำเสียที่แฝไป้วยสสัย แ่อีนลับไม่มี
“ นอนนน “ อเอร์สาวพูึ้นสร้าวามสสัยให้ับแอนรอย์ผู้มีนัยน์าสีเหล็ แ่ไม่ทันที่ะไ้เอ่ยถามเา็้อใทันทีเมื่อเห็นเวิ 6 ล้มัวลนอนบนเียโยมีร่าออเอร์สาวอยู่้าๆ
“ อืมมม “ ใบหน้าหวานบลบนออแอนรอย์หนุ่ม้วยวามเยิบ ร่าบาเบียัวเ้าหาวามอุ่น้วยวามเยิน
“ ทำไมพวุถึ? “
“ มันเป็นเรื่อปิที่เราะทำแบบนี้ เธอมัะอบที่ะมีนอยู่้าๆมาว่า “ เสียอธิบายอเวิรุ่น 6 พู้วยรอยยิ้ม
“ ุสามารถเ้าร่วมับพวเราไ้ “ มนุษย์สัเราะห์หนุ่มใ้เวลาิสัรู่่อนะัสินใอบรับำเิและทิ้ัวลบนเีย้าอเอร์สาว
อย่าน้อยเา็ไ้เรียนรู้อะไรใหม่ๆาเธอหละนะ ถึแม้ะแอบมีนอื่นมาเี่ยว็เถอะ
่ำืนนี้ผ่านไป้วยวามรวเร็ว้าายออเอร์สาวมีร่าอแอนรอย์หนุ่มอยให้วามอบอุ่นอยู่รอบาย โยมือ้าหนึ่อพวเาม้วนผมอเธอเล่นลอเวลา
เมื่อยามเ้ามาถึร่าอแอนรอย์รุ่นที่ 6 ลุึ้นและส่่อนในอ้อมอให้ับแอนรอย์นามเวิ 8
นัยน์าสีเหล็้อมอนในอ้อมอ้วยรอยยิ้ม เาปัปอยผมที่บบัใบหน้าหวานออ้วยรอยยิ้ม
ไม่ว่าะูมุมไหนุ็ูมีเสน่ห์ที่สุ
ร่าบาในอ้อมอส่เสียราเบาๆ้วยวามัวเีย วามเรียว่อยๆลืมึ้น้วยวามเื่อ้า
“ เวิ!! “ หิสาวส่เสียร้อ้วยวามใ
“ รับ “ น้ำเสียโมโนโทนอบรับ้วยรอยยิ้ม่อนะลุึ้นและปล่อยนในอ้อมอให้เป็นอิสระ
“ แล้ว 6 ไปไหนหล่ะ? “ หิสามลุึ้นถามนรหน้า
“ ไปทำอาหารเ้ารับ “ เวิลุึ้นยืนเอามือไพ่ลัามบับอน้วยวามเยิน
“ เี๋ยวนะ นายทำสีผมใหม่เหรอ? “ อเอร์สาวถาม้วยวามสสัย
“ รับ “
“ ันอบนะ มันเ้าับนายี “ อเอร์สาวพูอย่าื่นม มนุษย์สัเราะห์หนุ่มรหน้า
“ อบุรับ อเอร์ “ อเอร์สาวลี่ยิ้มออมา นัยน์าสีเหล็้อมออย่าหลใหล่อนะมีเสียอเวิ 6 ที่ัึ้นมาััหวะ
“ อาหารเ้ารับ อเอร์ “ เาวาถาอาหารลบนโ๊ะไม้้วยวามระมัระวั
“อบุนะ เวิ 6 “ อเอร์สาวพู้วยรอยยิ้มพร้อมน้ำเสียที่เริ่มะแปลเปลี่ยนลับมาราบเรียบเ่นเิม
ร่าบาลมือินอาหารรหน้า้วยวามเอร็อร่อย โยมีนัยน์าอสอมนุษย์สัเราะห์หนุ่มยืนมอ้วยรอยยิ้ม
“ ริสิวันนี้เอลลี่ะมาหาปีเอร์ แล้วัน็้อพานายลับไปหาปีเอร์้วย “ ร่าบาออเอร์สาวพูึ้นอย่ารีบร้อน่อนะรีบยัอาหารรหน้าเ้าปาและลืนเ้าไปอย่ารวเร็ว
“ รับ “ นัยน์าสีเหล็หม่นลเล็น้อย
เหมือนะเห็นหูเลยแหะ....
“ ั้นเรารีบไปันเถอะ เวิ 6วันนี้นายไป้วยนะ “ เสียเรียออเอร์สาวัึ้น
“ รับ “ เวิหันวับไปมอร่าแอนรอย์อีน้วยแววาไร้อารม์ ่อนะเินามันไปยัรถันหรูสีำออเอร์สาว
ทำไมรู้สึเหมือนมันะเิเรื่อยัไไม่รู้สินะ สสัยะิไปเอมั้?
อเอร์สาวพูปลอบใัวเอ่อนะเริ่มเลื่อนรถออาบ้านโทนสีาวำอน้วยวามเร็วที่
ลอารเินทาไม่มีใรพูหรือเอ่ยอะไรออมาเลย โยเพาะเมื่อร่าหุ่นยน์ทั้สอนเอาแ่้อหน้าันโยารสร้าสรามประสาทึ้นมาทา้านเบาะหลัรถ
“ เวิ นายไปหาปีเอร์ับัน ส่วนนายรอที่ห้อ “ ทั้สอพยัหน้ารับำ ร่าบาออเอร์สาวเินนำหน้าไป้วยวามรวเร็ว
ทันทีเมื่อประูไม้สีน้ำาลอ่อนเปิ ็พบร่าอายรา ปีเอร์ เวย์แลน์ ำลันั่สนทนาับหิสาวนหนึ่อยู่
“ เอลลี่ “ เสียเรียออเอร์สาวัึ้น นัยน์าสี็อโแลหันมอไปยัเพื่อนสาว้วยรอยยิ้ม
“ ไ โรสไม่ไ้เอันนาน “ หิสาวทั้สอนอัน้วยวามิถึ โยมีนัยน์าสีเหล็อมนุษย์สัเราะห์หนุ่มยืนมออยู่
“ ันำลัุยับุเวย์แลน์เรื่อานสำรวอเรา เายินีให้ทุนารสร้ายานโพรมีธีอุสึ้นมาเพื่อพาเราไปหาำอบ “ อลิาเบธ ลอว์พู้วยรอยยิ้ม
“ ีใ้วยนะ “ มือเรียวออเอร์สาวับมืออเพื่อนสนิทรหน้า้วยรอยยิ้มแห่วามยินี
น่ารั......
นัยน์าสีเหล็เหม่อมอนรหน้า้วยรอยยิ้ม เาอบเห็นอเอร์สาวรหน้ายิ้ม้วยรอยยิ้มริๆอเธอ
็อโแลทั้มและหวานในเวลาเียวัน และนั่นือเสน่ห์อมัน...
“ เวิ มารินาให้ันสิ “ เสียทุ้มออยานอปีเอร์ เวย์แลน์เอ่ยึ้น่อนะมีร่าอมนุษย์สัเราะห์หนุ่มปิบัิาม
“ วันนี้เมเริธะมาุยับพวเธอในเรื่อทีมสำรว “ เสียอป๊เอร์ััหวะบรรยาาศารพบเอันอสอสาว
ทันที่เมื่อายราพูบร่าอหิสาวผู้มีผมสีบลอน์ วาสีฟ้าประายเินเ้ามาในห้อ้วยใบหน้าเรียบนิ่
แ่็ไม่ไ้ทำให้นัยน์าสีเหล็หยุาาร้อมอนัยน์าสี็อโแลไ้เลยแม้สันิเียว
“ สวัสีอเอร์อว์ ันเมเริธ ุพ่อไ้มอบหมายหน้าที่ให้ันเป็นหัวหน้าทีมสำรวในรั้นี้ “ นัยน์าสีฟ้าประาย้อมอนเบื้อหน้าไล่ั้แ่หัวรเท้า้วยสายาสบประมาท ่อนะหันไปมออเอร์สาวอีนนัยน์าสี็อโแล่อนะส่ยิ้มให้เล็น้อย
“ ยินีที่ไ้รู้ั่ะ ุวิเอร์ส “ อลิาเบธยื่นมือออไป้าหน้า
“ ยินีเ่นัน่ะ “ นัยน์าสีฟ้าหันมอนเบื้อหน้า่อนะยิ้มให้เล็น้อยามารยาท
เวิมอารระทำทุอย่า้วยวามสสัย ทำไม้อยิ้มให้อนเอัน? มันเป็นำถามในใอเา่อนะหันไปมออเอร์สาวผู้มีายาว่า ็อโแล
ไม่นานารสนทนาันอนทั้สี่็เริ่ม้นึ้น โยแ่ละนมีวามิเห็นเี่ยวับานสำรวในรั้นี้่าันออไป
“ เรื่อทีมสำรวันไ้ัเลือเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และอนนี้ัน้ออัว่อนันยัมีานอื่นที่้อทำอี ่อานีุ้พ่อะเป็นนอธิบายทุอย่าเอ “ เมเริธลุึ้นและเินรไปยัประูทาออ่อนะหันมามอบุลทั้สมภายในห้อ(ไม่รวมเวิ)
“ อเอร์โราลิน์ุ็วรออมา้วยเ่นัน “ ร่าบาออเอร์สาวลุึ้นาโฟาที่นนั่อยู่และเินออาห้อไป
“ เวิ “ น้ำเสียทุ้มออยานอายราัึ้น มนุษย์สัเราะห์หนุ่มเินมา้านอายราพร้อมใบหน้าอันเรียบนิ่
“ ไปรินน้ำมาให้อเอร์อว์หน่อยสิ “
“ รับ..ุพ่อ “ ร่าสูเินไปยัเหยือแ้วภายในบรรุน้ำอยู่่อนะรินมันลในแ้วเรามิ้วยวามระมัระวัแล้วเินมาวาไว้เบื้อหน้าออเอร์สาว
“ ั้นุลอพูเี่ยวับผลารสำรวอุหน่อยสิ “เสียยานอายราพูึ้น่อนที่ริมฝีปาบาะเปิออเพื่ออธิบายบาอย่า
“ ือ........ “
ห้อทำานออเอร์โราลิน์
ร่าบาทิ้ัวลนั่บนเ้าอี้ัวโปรพลาหยิบรูปถ่ายที่ถูเ็บรัษาอย่าีภายในรอบไม้อันมีลวลายสวยาม
ภาพถ่ายูเ่าและมีรอยาเล็น้อยามระยะเวลาที่ผ่านมาหลายปี ภายในรูปมีรูปอเ็สาวัวเล็ทั้สอนนหนึ่มีผมำลับวาสี็อโแล ส่วนอีนมีผมสีบลอน์ทอ วาสีฟ้าประาย
“ ลิเีย..... “ มือเรียวลูบไล้ภาพถ่ายในมือไปมา นัยน์าสี็อโแล้อมอภาพถ่าย้วยแววาเศร้าหมอ
“ นึว่าอยู่ไหนที่แท้็มานั่เศร้าอยู่นี่เอ “ น้ำเสียราบเรียบออแนวเป็นห่วัึ้นาทาประู
อเอร์สาวหันไป็พบับร่าอเมเริธสาวเ้าอผมสีบลอน์ นัยน์าสีฟ้าประาย ยืนออพิอบประูอยู่
“ อืม ็นมันิถึนี่หน่า “ น้ำเสียราบเรียบเอ่ยออมาอย่าเศร้าๆ ่อนะว่ารูปในมือเอาไว้ที่เิม
“ ันรู้ว่ามีันมีบาส่วนที่ล้ายเธอมา “ น้ำเสียราบเรียบอเมเริธัึ้น เธอเินมาับที่บ่าอเพื่อนสาวเป็นเิให้ำลัใ
“ แ่ว่าอนนี้เธอวรสนใเรื่อที่ันำลัะบอีว่า “ ิ้วออเอร์สาวมวันเป็นปม้วยวามสสัย่อนะั้ใฟัเพื่อนสาวรหน้า
“ เรื่อที่ันำลัะบอือ.......... “
“ อนันเินผ่านห้อที่เธอให้ 6 รอันเห็นเวิับ 6 ูเหมือนะมีปัหาัน “
“ 8 ุำลัะไปไหน? “
“ ร่าอมนุษย์สัเราะห์หนุ่มผมสีบลอน์หันไปมอแอนรอย์รุ่นเ่าว่าน้วยสีหน้าไร้อารม์
“ รุาเรียันว่าเวิ “
“ แ่อย่าไรุ็ือ 8 “ 6 พู้วยน้ำเสียราบเรียบ ทำให้วามพอใเิึ้นับเวิ
“ ผมื่อเวิ... “ น้ำเสียโมโทนเริ่มพู้วยวามุ่นเือ นัยน์าสีเหล็้อมอ 6 ้วยแววาเยา
“ ไ้อย่าไร? ุ็เหมือนับพวเรา “
“ ันไม่เหมือนับพวุ!! ันถูออแบบมาให้ีว่าพวุ และมีวามเป็นมนุษย์มาว่าพวุ!! “ แอนรอย์หนุ่มะอลับ้วยวามโรธเรี้ยว ่อนที่เาะเินรไปหา 6
“ ถ้าันปลประำารุมันะเป็นยัไน่ะ? “ รอยยิ้มเหี้ยมปราบนใบหน้าอมนุษย์สัเราะห์ผู้มีเรือนผมสีบลอน์ทอ
“ ันเห็นเวิ ปลประำาร 6 ......... “
“!! “
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาแล้วไเวิอเราเริ่มแผลฤทธิ์แล้วไ
ความคิดเห็น