คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ยั่วรักคุณแด๊ดดี้
บทนำ
@คฤหาสน์โรมันสีขาว
“ป้าจันทร์ขาทำไมป่านนี้แด๊ดดี้ยังไม่กลับอีกคะ”
เสียงของสาวน้อยอันนาที่ออกมานั่งทำหน้างออยู่บริเวณหน้าบ้านหลังจากรับประทานมื้อเย็นเสร็จ
“อันโทรหาก็ไม่รับสาย” เหลือบมองโทรศัพท์ในมือและกดโทรออกหาบางคนรัว ๆ แต่ทว่าที่ปลายสายนั้นไม่มีคนรับ
“คุณปรินทร์น่าจะติดงานอยู่คุณหนูเข้าบ้านก่อนดีกว่าไหมคะ” ป้าจันทร์ที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านและคอยดูแลหนูอันนามาตั้งแต่เด็กได้เดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง
อันนาหันไปยู่หน้าก่อนจะขยับขึ้นมานั่งกอด'อกแล้วชะเง้อคอมองออกไปยังประตูรั้วหลังใหญ่หน้าบ้าน เธอนั่งรอแด๊ดดี้อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วไม่เห็นกลับมาสักที
“แต่อันนาอยากรอแด๊ดดี้”
“คุณหนูขึ้นไปนอนนะคะดึกแล้วนั่งตรงนี้ยุงเยอะค่ะ” น้ำเสียงอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงจากป้าจันทร์ทำให้อันนาเงียบและคิดตาม
“...”
ยุงก็เยอะอย่างที่ป้าจันทร์บอกนั่นแหละตั้งแต่ออกมานั่งอันนาตบยุงตายไปหลายตัวแล้ว แต่มันไม่ได้ตายฟรีหรอกนะเพราะก่อนตายเจ้ายุงพวกนั้นมันดูดเลือดอันนาไปตั้งเยอะแถมยังฝากรอยแดง ๆ ทั้งคันและแสบไว้อีกต่างหาก
“อันนาขึ้นไปนอนก่อนก็ได้ค่ะ” อันนาส่งมือลงไปเกาขาตัวเองยิก ๆ ผิวขาวอมชมพูของอันนาที่ตอนนี้เริ่มขึ้นเป็นปื้นสีแดงป้าจันทร์ที่เห็นก็ตกใจรีบพาอันนาเข้าไปในบ้านยิ่งตัวเล็กตัวน้อยอยู่ด้วยขืนยังนั่งอยู่อย่างนี้มีหวังคุณหนูอันนาได้โดนยุงกัดดูดเลือดหมดตัวแน่ ๆ
“คุณหนูต้องทายาก่อนนะคะ”
“ต้องทาด้วยเหรอคะ”
“ต้องทาค่ะ”
“ค่ะ ทาก็ทา” อันนาไม่ดื้อนั่งนิ่ง ๆ บนโซฟาให้ป้าจันทร์ทายาที่แขนและขาให้
ระหว่างนั้นก็ชะเง้อมองออกไปด้านนอกดูว่าเมื่อไหร่แด๊ดดี้จะกลับมาสักที
ป้าจันทร์ค่อย ๆ ทาคารามายให้สาวน้อยอย่างเบามือ อันนาน่ะผิวแพ้ง่ายมาตั้งแต่เด็กโดนอะไรระคายผิวหน่อยก็คันแล้ว ยิ่งโดนยุงกัดแล้วเกาแรงๆ แบบนี้ยิ่งไปกันใหญ่ขึ้น
“เย็นจังเลยค่ะป้าจันทร์” ผิวเนียนขาวดุจสำลีตอนนี้ถูกประพรมไปด้วยคารามายสีชมพู
“หายคันแล้วหรือยังคะ”
“อันไม่คันแล้วค่ะ หายคันแล้วไม่ต้องกินยาขมๆ นั่นแล้วใช่ไหมคะ” อันนาว่าพลางมองถุงยาแก้คันที่ป้าจันทร์หยิบมาด้วย
สาวสูงวัยส่ายหัวหรี่ตามองคุณหนูอันนาที่มองซองยาเม็ดเล็ก ๆ ตาไม่กะพริบคงไม่อยากกินจริง ๆ นั่นแหละ
“ไปค่ะป้าจันทร์ขึ้นไปส่งข้างบน” ป้าจันทร์ยิ้มหวานพาสาวน้อยขึ้นไปส่งบนห้องนอนหลังจากทายาให้สาวน้อยเสร็จเรียบร้อย.
อีกด้าน
“พี่ปรินทร์จะไม่ค้างกับมีนจริง ๆ เหรอคะ” มีนาจีบปากจีบคอออดอ้อนเสียงหวาน
หล่อนนั่งพับเพียบอยู่บนเตียงโดยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้มองไปยังปรินทร์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่ละ วันนี้ฉันต้องกลับบ้าน” ปรินทร์ว่าพร้อมเก็บข้าวของ
“แต่มีนอยากนอนกอดพี่ปรินทร์บ้างนี่คะ” หล่อนก้าวลงจากเตียงแล้วขยับเข้าไปกอดท่อนแขนใหญ่ของปรินทร์แต่ก็ต้องรีบปล่อยเมื่อถูกสายตาคมกริบที่ทรงอำนาจนั้นมองมาด้วยท่าทางที่ไม่ชอบใจ
“มีนขอโทษค่ะแต่มีนอยากให้พี่ปรินทร์ค้างกับมีนจริง ๆ นะคะ” หล่อนขยับออกยืนทำหน้าเศร้าเรียกร้องให้ดูน่าสงสารใช้มือทั้งสองข้างดึงผ้าห่มที่คลุมตัวลงมาเอาไว้
“หึ เธอคิดว่ามีสิทธิ์เรียกร้องขนาดนั้นเลยเหรอมีนา”
“มีนรู้ค่ะว่ามีนไม่มีสิทธิ์แต่ว่า....” หล่อนอยากอ้อนแม้รู้ดีว่าถึงขอร้องยังไงปรินทร์ก็ยังปฏิเสธหล่อนอยู่ดี
“ฉันไม่ชอบคนเซ้าซี้ เอาเลขบัญชีเธอมา” ปรินทร์ตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉยแต่แสดงถึงอารมณ์ของความแหนงหน่ายติดอยู่นิดๆ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอปธนาคารเพื่อเตรียมโอนเงินแต่ก็ต้องชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามาหลายสาย “อันนา”
“มีนยังมีอยู่เลยไว้คราวหน้าพี่ปรินทร์ค่อยให้มีนก็ได้ค่ะ”
“คราวหน้าเหรอ?” ประโยคที่ทำให้ปรินทร์ขมวดคิ้ว
“เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า”
“ทำไมละคะ? พี่ปรินทร์พูดเหมือนจะไม่เรียกใช้มีนอีก” หล่อนยู่หน้าใส่ประมาณว่ากำลังน้อยใจ แต่หารู้ไม่...ว่าตอนนี้ปรินทร์นั้นโคตรลำคานเขาส่ายหน้าแล้วรีบพูดตัดบท
“เอามา ฉันอยากจ่ายให้จบๆ ” รีบจ่ายรีบจบตอนนี้อยากกลับบ้านเต็มที!
“ก็ได้ค่ะ” หล่อนคิดว่ายังไงเสียปรินทร์ก็ไม่มีวันค้างด้วยจึงเดินไปหยิบมือถือเปิดเข้าไปในแอปธนาคารส่งให้ปรินทร์
ติ่ง!!เสียงแจ้งเตือนและยอดเงินที่ทำให้มีนายิ้มออกมาด้วยความพอใจ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เสร็จกิจกรรมบนเตียงกันปรินทร์มักจะเอาเงินฟาดหัวและเดินจากไปโดยไม่แยแสหล่อนเลยแม้แต่น้อย
กิน จ่าย และ จบ ไม่มีการผูกมัดใด ๆ
“ขอบคุณพี่ปรินทร์นะคะสำหรับเงินนี้”
“อืม ฉันกลับละฝากเก็บถุงยางด้วย”
“ดะ...ได้ค่ะ”
ในขณะที่ปรินทร์เดินหายออกไปจากห้องมีนายืนนิ่งมองซองถุงยางที่ตกอยู่บนพื้นวันนี้ปรินทร์ใช้ไปแค่อันเดียวและเสร็จแค่รอบเดียว...
ปรินทร์กลับมาถึงบ้านเกือบห้าทุ่ม ทันทีที่รถจอดสนิทร่างสูงใหญ่ก็รีบเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที
“อันนาละครับ” ส่งกระเป๋าทำงานให้ป้าจันทร์ที่เดินออกมารับก่อนจะถามถึงหลานสาว
“คุณหนูขึ้นนอนแล้วค่ะ”
“อืม” พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ป้าจันทร์เดินตามหลังมาติด ๆ
“มานั่งรอคุณที่หน้าบ้านอยู่หลายชั่วโมงเลยค่ะ” ป้าจันทร์เอ่ยขึ้นทำให้ปรินทร์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาคุยกับป้าจันทร์อีกครั้ง
“อันนาเหรอครับ”
“ค่ะป้าเห็นว่าค่ำแล้วยุงเยอะก็เลยพาขึ้นไปนอน”
“นั่งรอหลายชั่วโมงเลยเหรอครับ”
“ใช่ค่ะโทรหาคุณตั้งหลายสายแต่คุณไม่รับ” ป้าจันทร์ยิ้มและว่าออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“แล้วได้กินข้าวเย็นหรือเปล่า”
“ตอนแรกงอแงแต่ก็ยอมกินค่ะ”
“อืม ครับ” พยักหน้าตอบพร้อมกับเดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน
“เออ..คุณปรินทร์ว่าแต่คุณจะรับอะไรหน่อยไหมคะเดี๋ยวป้าไปเตรียมโต๊ะให้”
“ไม่ละครับผมกินมาแล้ว ป้าจันทร์ไปพักเถอะ” ปรินทร์หันกลับมายิ้มบอกป้าจันทร์แล้วรีบเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของหลานสาวทันที
เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของอันนาที่เป็นดังยอดดวงใจ เธอนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนุ่ม มือหนาเอื้อมไปสัมผัสพวงแก้มใสก่อนจะโน้มลงจูบที่หน้าผากของคนตัวเล็ก อันนาบอบบางและน่าทะนุถนอมไปเสียหมด
“อือ แด๊ดดี้” ดวงตากลมโตราวบาร์บี้ลืมขึ้น ยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือแด๊ดดี้
“แด๊ดดี้ทำหนูตื่นเหรอคะ?” มือหนาที่ส่งไปลูบผมนิ่มเบาๆ
“ไม่เลยค่ะ อันนารอแด๊ดดี้อยู่ไม่ได้หลับลึกค่ะ” อันนาลุกขึ้นนั่ง ปรินทร์มองตามก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงกับหลานสาว
“แด๊ดดี้ไปไหนมาคะอันโทรหาก็ไม่รับ แล้วทำไมกลับดึกจัง ห้าทุ่มแล้ว” ถามรัว ๆ แล้วชี้ไปที่นาฬิกาตั้งโต๊ะที่หัวเตียง
“แด๊ดดี้ติดงานค่ะก็เลยกลับช้า”
“เหรอคะ อันนานึกแล้วเชียวว่าแด๊ดดี้ต้องติดงานแน่ ๆ” อันนาว่าแล้วยิ้ม
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย อยากจะงอนแดดดี้ให้หนัก ๆ แต่แด๊ดดี้บอกว่าติดงานอันนาไม่งอนแล้วก็ได้
“ป้าจันทร์บอกว่าหนูนั่งรอแด๊ดดี้ตั้งหลายชั่วโมง”
“ใช่ค่ะ อันนานั่งรอแด๊ดดี้ที่หน้าบ้านยุงเยอะค่ะอันนารอไม่ไหว แด๊ดดี้ดูนี่สิคะ” อันนาว่าพร้อมกับดึงผ้าห่มออกโชว์รอยยุงกัดให้ปรินทร์ดู
“...!!” ปื้นแดงที่แขนนั้นจางลงไปมากแต่ที่ขายังเป็นรอยชัดอยู่ ปรินทร์ตกใจจนต้องรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟให้ภายในห้องสว่างจ้าก่อนจะกลับมานั่งบนเตียงจับขาจับแขนของอันนาดู
“ไปโดนอะไรมาอันนา!”
“แค่ยุงกัดค่ะแด๊ดดี้ อันนาไม่เป็นไร”
“จิ่!” ยิ่งเห็นแบบนี้ก็ยิ่งนึกโมโหตัวเองที่ปล่อยให้อันนานั่งรอ ในขณะที่ตัวเองนั้นกำลังปลดปล่อยอารมณ์อยู่กับผู้หญิงคนอื่น ‘รู้สึกผิด’
“คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ” ปรินทร์บอกเสียงเบา มองขาขาวที่มีคราบจากแป้งน้ำคารามายติดอยู่
“คราวหน้าแด๊ดดี้ก็รีบกลับบ้านมากินข้าวกับอันนาสิ”
“แด๊ดดี้ขอโทษต่อไปนี้จะไม่ปล่อยให้หนูรอแบบนี้อีกแล้ว” ปรินทร์พูดจริง จากนี้จะไม่มีแบบนี้อีกแล้วต่อให้อยากขนาดไหนก็จะกลับมมาทำเองที่บ้าน
“คิคิ แด๊ดดี้พูดจริงนะคะ”
“จริงค่ะ หนูยังคันอยู่ไหม” ถามพลางลูบแขนเล็กที่วางพาดอยู่หน้าตัก
“ไม่คันแล้วค่ะ” อันนายิ้มแป้น มือใหญ่ประคองศีรษะเล็กมาแนบบนอก มือสากลูบไปตามเรือนผมสยายแผ่วเบา
“นอนได้แล้วนะดึกมากแล้ว” ตอนนี้เลยเวลานอนของอันนามามากแล้วล่ะ
“ค่ะ ฝันดีนะคะแด๊ดดี้ จุ๊บ...” กดปลายจมูกลงบนแก้มสากของแด๊ดดี้แล้วสูดลมหายใจเข้าแรง ๆ จนเกิดเป็นเสียงดัง ฟอด!
“ฝันดีค่ะ จุ๊บ...” หอมแก้มหลานสาวกลับไปบ้างก่อนจะจัดการประคองร่างเล็กให้นอนลงจากนั้นดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้
“ขอบคุณค่ะ” อันนาขอบคุณแล้วยิ้มแป้น
มือสากใหญ่ส่งไปลูบผมนิ่มก่อนจะลุกขึ้นเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานั่งบนเตียงมองอันนาที่กำลังหนักเปลือกตาและหลับไปในที่สุดจนแน่ใจแล้วว่าอันนานั้นหลับสนิทจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องตัวเอง...
***
บรรยายเรื่องแรกผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
ความคิดเห็น