Freedive ลึกๆก็รัก

สวัสดีฉันเอง ไนท์ สาววัย28ปี

ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกให้กับบริษัทแห่งหนึ่งฉันพบเจอกับแฟนและครบกันที่บริษัทแห่งนี้และก็โดนแฟนนอกใจกับเด็กฝึกงานที่บริษัทแห่งนี้เช่นกัน

ณ คอนโด

เสียงคนทะเลาะกันดังเล็ดลอดผ่านประตูออกมา

‘‘ตั้งแต่เมื่อไรหรอไอดิน”

ไนท์ตะโกนขึ้นด้วยอารมณ์โมโห

‘‘ก็สักพักแล้ว’’

ตลอดสามปีที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยอะไรเลยหรอพี่ตั้งใจทำทุกอย่างให้มันดีแต่มันไม่พอใช่ไหม

มันไม่ใช่แบบนี้เลยพี่ไนท์ พี่ดีกับหนูทุกอย่าง

ผิดที่หนูเองที่ไม่ได้รักพี่แล้ว

ไอดินพูดจบ ทุกอย่างก็เงียบลง

‘‘พี่เข้าใจแล้ว’’

“เก็บของออกจากห้องพี่ไปส่ะ”

หลังจากไอดินเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่

พูดลาอะไรสักคำสักคำ

และหลังจากนั้นไนท์ก็โทรหาขุนและแพรดาวให้มาอยู่เป็นเพื่อนและเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆฟัง 

ไนท์เสียใจและผิดหวังมากๆ

วันต่อมา ไนท์ก็ได้เข้าไปในบริษัทเพื่อที่จะขอลาและเอางานกลับมาทำที่บ้านและก็บอกกับหัวหน้าตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา 

โชคดีที่หัวหน้าเข้าใจและให้งานกับไนท์

กลับไปทำที่บ้าน

ไนท์กลับบ้านทันที่โดยที่ไม่ทักทายและพูดคุยกับใคร

สองอาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่ไนท์เสียใจมากๆก็กับมาใช้ชีวิตปกติได้เหมือนเดิม

ไนท์ใช้ชีวิตกินเที่ยวเป็นธรรมดา

เหมือนที่คนอกหักเขาทำกัน 

เพื่อที่จะได้ลืมสาวที่นอกใจคนนั้น 

และเวลาต่อมา

ในขณะที่ไนท์เที่ยวปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา3-4ครั้ง

จนขุนพูดขึ้นมาว่า 

‘‘รับเหอะเผื่อใครเป็นอะไร’’

ไนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

ฮัลโหล ผมโทมาจากกู้ภัยนะครับ

ผมอยากทราบว่า

นิรันดร์กับพลอยจันทร์

ใช่ญาติของคุณรึป่าวครับ

ใช่ค่ะ มีอะไรรึป่าวคะ

“ตอนนี้ทั้งสองคนเกิดอุบัติเหตุที่สี่แยกบางสี

และเสียชีวิตคาทีทั้งคู่

คุณช่วยมาที่เกิดเหตุได้ไหมครับ”

เมื่อไนท์ได้ยินว่าพ่อแม่ของตนเกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิต โลกทั้งใบก็หยุดหมุนไปชั่วขณะ โลกทั้งใบของไนท์ที่เคยสดใสนั้นมืดมนขึ้นมาทันที

สีหน้าที่กำลังสดใสก็เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

จนเพื่อนที่กำลังปาร์ตี้ก็เริ่มสังเกต

และเงียบลง

และเสียงปลายสายก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮันโหลๆๆๆ 

คุณยังอยู่ไหมครับ ตั้งสติก่อนนะครับและช่วยมายืนยันด้วยครับ

“ค่ะๆพี่ เดี๋ยวหนูรีบไปค่ะ”

ทุกคนที่นั่งปาร์ตี้ด้วยกันเงียบกันหมด

ไนท์ตั้งสติและพูดขึ้น

“มึงพ่อแม่กูรถชนอยู่ที่สี่แยก

กูต้องรีบไป”

ขุนพูดขึ้น “เด่วกูขับรถให้”

ณ ที่เกิดเหตุไนท์ได้เจอร่างพ่อและแม่ที่นอนคลุมด้วยผ้าสีขาว

ไนท์ร้องไห้ใจแทบขาด

โอบกอดร่างที่ไร้วิญญาณ

“ยื่นยันนะครับว่าใช้ญาติของคุณ”

(กู้ภัยพูด)

เพื่อนๆที่มาด้วยก็ช่วยกันพยักหน้าแล้วตอบว่าใช่

และหลังจากที่ไนท์จัดงานให้พ่อกับแม่เสร็จสิน ไนท์ก็ได้ไปเขียนใบลาออกที่บริษัทของตนและได้พบกับแฟนเก่าของตนอีกครั้ง

ไอดินเดินเข้ามาหาไนท์ด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดพร้อมกับพูดว่า

• “หนูเสียใจด้วยนะเรื่องพ่อแม่พี่ และหนูขอโทษทุกอย่างที่ทำกับพี่ หนูขอโทษที่วันนั้นเดินออกมาและไม่ได้อธิบายอะไรให้พี่ฟัง

ไนท์ได้แต่ฟังและมองหน้าโดยที่ไม่พูดอะไรและเดินจากไปอย่างช้าๆ

ในขณะที่ไนท์กำลังจะเดินไปที่ลิฟต์

   พนักงานในออฟฟิศมองไอดิน     

 และก็นิทนากันไม่หยุดปาก แอบเป็นชู้กับเด็กฝึกงานคนใหม่ “สงสารไนท์มันเนอะต้องมาเจออะไรแบบนี้”

เสียงคนในออฟฟิศพูดกระซิบเบาๆ

ไนท์ระหว่างลงลิฟต์ก็ได้แต่คิดว่าทำใหม่ชีวิตตัวเองต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยและชีวิตหลังจากนี้จะเอายังไงกะชีวิตที่เหลืออยู่ดี

3เดือนต่อมา

ไนท์ที่นอนอยู่บนเตียง3.5ฟุต กับร่างกายที่ผอมสูบขอบตาคล่ำในห้องสี่เหลี่ยมและโต๊ะทำงาน1ตัวและโน๊ตบุคที่ปิดการใช้งานมาตลอด3เดือน

ไนท์นอนดูม่านที่โดนลมพัดผ่านพริ้วๆ

ได้แต่นอนคิดถึงเรื่องอดีตและพ่อแม่ที่จากไปอย่างกะทันหัน

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

 ก๊อกๆๆ สามครั้ง

พี่สาวเปิดประตูและเดินเข้ามา

พี่สาวพูดขึ้นและพร้อมกับเปิดม่านให้สว่างขึ้น

“ลุกขึ้นไปกินข้าวกินปลาบ้าง”

“อย่า นอนซมอยู่แต่ในห้องเลยปล่อยเรื่องที่มันไม่ดีให้มันผ่านๆไปเหอะ

ชีวิตคนเรายังต้องเจอกับผู้คนอีกเยอะ

อย่าไปเสียใจกะแค่ผู้หญิงคนๆเดียวเลย

ส่วนเรื่องของความตาย

เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดา”

ไนท์ลุกขึ้นและพยักหน้าเพื่อทำให้รู้ว่าตนเองไม่เป็นอะไร

แต่พี่สาวได้สังเกตเห็นสภาพของน้องตนเองที่

ร่างกายผอมสูบหน้าโทรมขอบตาดำ

จึงทำให้รู้ว่าน้องสาวของตนนั้นไม่ได้นอนมาหลายวันพี่สาวจึงถามไถ่อีกครั้งว่า

“ได้นอนบ้างรึป่าว”

ไนท์ได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วพูดว่า 

“นอนไม่หลับ”

พี่สาวเห็นท่าไม่ดีเลยพูดคุยชักชวนให้ธนาไปพบแพทย์ เผื่อเช็คอาการว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว

ณ โรงพยาบาล

ไนท์นั่งรอหมอหน้าห้องตรวจด้วยอาการเหมอๆ

เสียงไมค์ตามสายดังขึ้น

คุณ ธนากรเชิญที่ห้องตรวจ2ค่ะ

“ญาติคนไข้ รอด้านนอกนะคะ”

พยาบาลหน้าห้องตรวจกล่าว

ไนท์ใช้เวลาพูดคุยกับคุณหมอนานถึง30นาที

บท สนทนากับหมอสินสุดลง

“เดี๋ยวรับยากลับบ้านได้เลยนะคะ”

“และเจอกันใหม่เดือนหน้านะคะ 

อย่าลืมที่คุณหมอแนะนำนะคะ”

“โลกนี้มีผู้คนมากมายที่เรายังต้องพบเจอ และยังมีอีกหลายๆที่หมออยากให้คนไข้ได้ลองออกไปใช้ชีวิตดูบ้างนะคะ”

ไนท์ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใสขึ้น

เหมือนเขาได้ปลดปล่อยความทุกข์ที่มันหนักใจได้หลุดออกไป

ขนะที่นั่งรอรับยากับพี่สาวไนท์ก็นึกขึ้นได้ว่าขุนโทมาช่วงที่เขากำลังคุยกะคุณหมออยู่

ไนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบโทรกลับ

“ว่าไงมึง”

“เป็นยังไงบ้างไม่อัปเดตชีวิตให้กูฟังบ้างเลย  กูคิดถึงมึงนะเว่ย”

“ก็ดีมึง อยู่โรงบาล” 

พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เห้ย!!! มึงเป็นไร” พูดน้ำเสียงตกใจ

“ว่าแต่มึงโทรมา”

“อ่อ มึงว่างไหมวันนี้ ออกมาเจอมา

กินข้าวกันหน่อย”

“ได้ ขอเป็นร้านเดิมได้ไหม”

“โอเค 5โมงเย็น

ไว้เจอกันนะเพื่อนรัก”

“อย่ามาสายละ”

เมื่อสิ้นสุดสายลง

พี่สาวพูดขึ้น

 “ยังครบกันอยู่อีกหรอเพื่อนตั้งแต่

อนุบาลอ่ะ”

ไนท์พยักหน้า

ณ บ้านไนท์ พี่สาวตะโกนถาม 

“จะไปแล้วหรอไปยังไงเดี๋ยวให้นาทีไปส่ง”

นาทีเป็นสามีของพี่สาวไนท์

ไม่ต้องหรอก เด่วนั่งวินไปต่อBTSก็ถึงละ

“เออๆ งั้นก็ตามใจ กลับดึกรึป่าว

ถ้าไม่มีรถกลับก็โทรมานะเด่วไปรับ”

พูดด้วยความเป็นห่วงน้อง

“ยังไงมีไรก็โทรมาละกัน”

 พี่สาวตะโกนขึ้นอีกครั้ง

“เออ ไปละ” 

ไนท์ตะโกนตอบ

ณ ร้านอาหารร้านประจำ

ไนท์เดินเข้าไปในทางเดินเล็กๆ

มีไฟสลัวๆ เดินไปเรื่อยๆจนพบ

ห้องกระจกกว้างๆวิว360องศาที่มีไม่กี่โต๊ะใครจะมาที่นี่ต้องจองเท่านั้น

มองออกไปเป็นตึกสูงๆใจกลางเมืองสุดลูกหูลูกตา เป็นร้านสเต๊ก อาหาร สไตล์อิตาเลียน 

ไนท์เดินมาหยุดที่ประตูทางเข้า

และถามกับพนักงานที่เคาร์เตอร์ว่า

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิงจองไว้รึป่าวครับ”

“ค่ะเพื่อนจองไว้แต่หน้าจะมาแล้ว”

“ทราบเลขที่โต๊ะไหมคับ”

“A14 ค่ะ”

“สักครู่นะครับ”

พนักงานได้ตรวจเช็คและพาไนท์ไปที่โต๊ะ

ทุกคนโบกมือทักทายให้ไนท์เห็น

ไนท์ ไนท์ อยู่นี่ๆ

ขุนพูด “มาละๆๆ”

“โห้ เป็นไงบ้างว่ะ เงียบหายไปเลยนะมึง

 พวกกูโคตรคิดถึง”

เมเปิ้ลกล่าว

ทุกคนพูดแทรกกันด้วยความคิดถึง

“เอาๆๆ สั่งอาหารกันดีกว่า”

“อยากกินไรสั่งเลยนะ สั่งเต็มที่เลยนะ”

“เป็นครูสอนว่ายน้ำมันรายได้ดีขนาดนี้เลยหรอถึงกับต้องเลี้ยงพวกกู”

“เออนะ กินให้อิ่ม สั่งได้เต็มที่”

เมี่อเพื่อนสั่งอาหารเสร็จไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟมากมาย 

ในขณะที่ทุกคนกำลังกินใกล้อิ่ม

ขุนก็ถามไนท์ว่า

“เออ…มึงไปโรงบาลเป็นไรว่ะ”

“กูเป็นซึมเศร้าว่ะ”

“จริงป่ะเนี้ย”

เพื่อนทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน

เมเปิ้ลที่เป็นคนปากแซ่บแต่จิตใจดีก็พูดแทรกขึ้นมาอีกว่า

“โอ้โห้ จะไม่ให้เป็นได้ไงพวกมึงก็ดูสิว่าปีนี้มันเจออะไรมาบ้าง

แฟนก็นอกใจไปได้กับเด็กฝึกงานด้วยกันเขาเม้ากันทั้งออฟฟิศจนตอนนี้อายลาออกไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เลิกเศร้าได้ไม่นานพ่อแม่ก็จากไปส่ะอีก จะไม่ให้เครียดได้ไง”

“หื้มอีเวนตะไร ปากแซ่บไม่เลิกเลยนะ”

“ไม่ดูสถานการณ์เลยอีห่า”

แพรดาวพูดตวาดเมเปิ้ล

และทำท่าให้หยุดพูด

ไนท์พูดขึ้น “ก็จริง”

เมเปิ้ลทำหน้าเชิ่ดใส่แพรดาว 

ประหนึ่งว่ะไนท์เห็นด้วย

“ว่าแต่ไอขุนอีแพรดาวมีไรไหนพูด” 

เมเปิ้ลถามด้วยความสงสัย

“อ่ะๆอิ่มกันแล้วใช่ไหม”

“คือ…กูกับขุนจะแต่งงานกันเดือนหน้า”

ขณะที่แพรดาวพูดขุนก็ยื่นการ์ดเชิญให้อย่างเป็นทางการ

“กูอยากให้มึงทั้งสองมาเป็นเพื่อนสนิทเจ้าบ่าวสาวทั้งคู่”

ไนท์พูดขึ้น

“ยินดีด้วยกับมึงทั้งสองด้วยนะ”

พร้อมกับหน้าแล้วน้ำเสียงตื้นตันใจ

“โอ๊ยยอีแพรดาวจะมีผัวเป็นตัวเป็นต้นแล้วโว้ยย”

“กูต้องหาชุดสวยๆแล้ว

มึงมาบอกกูไวไปไหมอ่ะ 

หาชุดไม่ทันนะอีดอก”

ไนท์พูด “ทำไมแต่งไวจังมึงท้องหรอ”

แพรดาวรีบตอบทันที 

ยังๆไม่ใช่ตอนนี้

“กูกับแพรดาวคิดไว้นานแล้วตั้งใจจะแต่งกันมาสักพัก ประจวบเหมาะที่พ่อแม่แพรดาวให้ไปบริหารโรงแรมที่เกาะ…ด้วย”

เมเปิ้ลพูดขึ้น “อ่าวอย่าบอกนะว่าพวกมึงจะย้ายไปอยู่นู้นกันอ่ะ”

ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกัน

“กูว่างแผนไว้ จะไปเปิดทัวร์ฟรีไดร์ดำน้ำ ที่นู้นด้วย”

“กูกับไนท์ก็เหงาแย่เลยดิ”

“พวกมึงก็บินไปหากูได้ ไปนะว่างเหงาไม่ติดอะไรก็ไปหาได้นะมีที่พักให้ฟรี”

ไนท์พยักหน้า 

“มึงกับมาสดใสให้ได้ไวๆนะไนท์

ความสนุกกำลังรอมึงอยู่นะ”

แพรดาวกล่าว

ในขณะที่ทักคนกำลังสนทนากันอย่าง เพลิดเพลิน

เพลงของเกิลกรุ๊ปชื่อดังก็ได้ดังขึ้น

“กริ๊ดดด มึงร้านนี้เปิดเพลงเริ่ดมากก

เพลงใหม่มาแรง ไม่มีใครไม่รู้จัก”

เมเปิ้ลพูดออกด้วยน้ำเสียงและท่าทางดีใจ

“ไนท์ไม่รู้จัก” ขุนพูดขึ้น

“จริงหรอแกไม่รู้จักได้ไง”

“นี่ค่ะ เด่วแม่จะเปิดและอธิบายให้ฟังนะ”

น้องๆเป็น เกิร์ลกรุ๊ป ออดิชั่นใหม่มาแรง ซึ่งกูกำลังจะเป็น สปอนเซอร์ให้น้องๆอยู่

และกูก็คิดว่าจะเป็นสปอนเซอร์แจกของชำร่วยในงานแต่งมึงทั้งสองด้วยเพื่อเป็นการโปรโมทสินค้าไปในตัว

“ว้ายยแรงมากคุณน้า”

ระดับCEO ลิปสติกแบรนด์ใหม่มาแรงตอนนี้

“กูได้เจอตัวจริงน้องๆน่ารักมากๆ”

“นี่ๆๆ”

พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ทุกคนดู

และพวกเขาทั้งสี่คนก็ร่วมวงสนทนาจนเวลาผ่านไป

ขุนถามไนท์

“แล้ว…มึงจะไปไหนต่อหรือกลับกันเลย”

“คงกลับเลยแหละ พี่กูเป็นห่วง ไลน์มาไม่หยุดเลย”

“เขาเป็นห่วงมึงจริงๆแหละเหลือกันอยู่แค่นี้”

ไอดินถามเมเปิ้ลว่า

“เมเปิ้ลมึงจะไปต่อใช่ไหม ดูจากท่าทางและการแต่งตัววันนี้”

“แน่นอนค่ะ สวยและรวยขนาดนี้ต้องออกไปล่าผู้ค่ะ”

เมเปิ้ลพูดด้วยความมั่นใจ

“ป่ะงั้นเช็คบิลเลยละกันจะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน”

จบ

โปรดติดตาม

EP 2