คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 ณ. โดมกระจก
ตอนที่ 2
ณ. โดมกระจก
ตะวันเหลืองอำพัน คล้อยลับขอบฟ้า กระจายแสงสุดท้ายของวัน มาฉาบเรือนกระจกโดมที่โปร่งใสจนทองอร่าม ครอบสวนพรรณไม้อยู่ภายใน บรรยากาศยามเย็นแบบเรียลไทม์ที่แห่งนี้ ดูสงบ แต่อยู่ ๆ ก็ถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้อง แหลมสูง ของใครสักคน ที่เปล่งดังขึ้น ทำเอาฝูงนกพากันแตกตื่น บินขึ้นจากพันธุ์ไม้พึ่บพั่บ ว่าแต่...มันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ ?
“ไอ้เด็กตัวแสบ !!!”
น้ำเสียงเค้นกระแทกปนสั่นในคอ ให้รู้ว่าเจ้าของเสียงกำลังโกรธจัด ๆ สวมส้นสูงกับถุงน่อง ยาวขึ้นไปใต้กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่า เป็นท่อนล่างของหญิงสาวโทนน้ำตาล แต่สะท้อนแสงตะวันจนออกแดง ๆ
“บอก...กี่ครั้งแล้วว่า...”
เสื้อเชิ้ตสีครีม เว้าผ่านเอวคอด ติดกระดุม พอเผยทรวงอกใหญ่ดันออกมา
“อย่ามากิน...”
คลุมไหล่ด้วยโค้ตสีน้ำตาลแดง ปล่อยชายพลิ้วด้านหลัง ราวผ้าคลุมนักรบ เสริมให้คนที่เท้าสะเอว ยืนจังก้าเวลานี้ดูทรงอำนาจ
“ผีเสื้อของช้านนนนน !!!”
‘โซเฟีย’ หรือชื่อตัวละคร ‘Sophia$0.00Money’ ยศสูงสุด ‘Uphold of justice Master ผู้ผดุงความยุติธรรม ขั้นสูงสุด’ เกียรติยศประจำตัว ‘Richman ผู้ร่ำรวย’ เพราะชอบค้าขาย เป็นสาววัย 30 ผมน้ำตาลแดงยาวดัดลอน รับกับใบหน้ารูปหัวใจคม ๆ ฉบับลูกครึ่งฝรั่ง กำลังอ้าปากกว้าง ระเบิดคลื่นเสียงทรงพลังหลายล้านเดซิเบล จนอะไรต่อมิอะไรแถวนี้ แตกเป็นเสี่ยง ๆ หายวับไป เพราะรับไม่ได้ กับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะเคยลงโทษไปหลายครั้ง ก็ดูเหมือนคนทำผิด จะไม่เข็ดและไม่ยอมเชื่อฟังสักที
แต่แล้ว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ไม่ว่าความโกรธจะรุนแรงแค่ไหน กลับคล้ายว่าถูกสยบ ด้วยเสียงเรียบ ๆ ของใครคนหนึ่ง
“อาไร ?”
และราวกับ ทุกอย่างที่กระจายเป็นเสี่ยง ๆ ออกไป ย้อนมาประกอบกลับสภาพเดิมทีละชิ้นโดยเร็ว เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
“ผม...ไม่ได้กินซ้ากกะตัวเดียว ไม่เชื่อก็ดูในปากเดะ อา ~”
ลิ้นไก่สั่นดิ๊ก ๆ กับปลายลิ้นแหลม ๆ แลบยาวเกยปากที่อ้ากว้างออกมาส่ายดุกดิก ใบหน้าอ่อนเยาว์ประสาเด็กอายุแค่ 13 ตากลมโตใส ๆ ไร้เดียงสา ? ผมขาวโพลนทรงกะลาครอบหัวเด๋อ ๆ เสื้อยืดลายการ์ตูนร็อก ๆ กับกางเกงขาสั้นโง่ ๆ และรองเท้าแตะ ที่เวลานี้ ไม่รู้หายไปไหน ‘นาว ! หรือ GOO-SUPER-NAO!’ ยศสูงสุด ‘Uphold of justice Master ผู้ผดุงความยุติธรรม ขั้นสูงสุด’ เกียรติยศประจำตัว ‘Gladiator นักต่อสู้’ เพราะชอบการประลองในสนามประลอง ไอ้เด็กจอมป่วน สุดแสนจะดื้อด้าน ชอบกวนบาทาคนในกิลด์เป็นประจำ ไม่ผิด ที่เกิดมาแล้วสมาธิสั้น แต่จะผิดแน่ ถ้าโตมาแล้วดัน ‘กวนตีน’ ผสม ถึงอย่างนั้น ใคร ๆ ก็ไม่ค่อยถือสาหาความเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าธรรมชาติมันเป็นอย่างนี้ เว้นแค่คน ๆ เดียว ที่มันชอบไปเหยียบเส้นปรี๊ดแตกเข้าให้ประจำ จึงทำให้ต้องมาอ้าปากกว้าง ๆ ในเวลานี้ พลางชี้นิ้วให้ดูว่าในปาก ไม่มี ‘ผีเสื้อ’ จริง ๆ นะ โบ๋เบ๋ ๆ
“หือ !...ไม่ได้กิน ซ้าก กะตัวเดียว ?”
แต่มีหรือ คนที่อารมณ์คุกรุ่นเวลานี้จะเชื่อ เพราะมันทำมาแล้วหลายครั้ง แถมทุกครั้ง ยังจับได้คาหนังคาเขา
“แล้วเมื่อกี๊ มันปีกอะไรโผล่ออกมาจากปากล่ะหา เห็นนะโว้ย !!!”
“ปีกอะไร มั่ว ไม่มี ผมกลืนลงท้อง...เอ๊ย ! พู...พูดผิด”
“นั่นไง ตายยย ~!!!”
ชิ๊ง ! กรงเล็บแหลมคมง้าง เตรียมลงทัณฑ์คนผิด
“เตรียมตัวตาย แล้วชดใช้เป็นค่าสเตตัสมาซะดี ๆ รับคำท้าประลองให้ไว !!!”
“หวา อยู่ไม่ได้แล้วดิ”
“จะหนีไปไหน กลับมานะโว้ย !!!”
“ม่าย ~ ใครจะอยู่ให้โง่ละโด่ !”
ขณะเดียวกัน กลางโดม มีเสียงเครื่องยนต์รถที่ฟังแล้วท่าจะแรง ดังข้ามเก้าอี้นวมยาว ๆ ออกมา
ไฮเปอร์คาร์ รูปทรงโฉบเฉี่ยวดุดัน พุ่งปรี๊ดไปตามถนนอย่างเร็ว แซงคันนี้คันนี้ จนขึ้นอันดับ 1 เป็นเกมแข่งรถออนไลน์ บนสมาร์ตโฟน และเส้นชัยข้างหน้านั่น อีกนิดเดียว นิ้วคนที่คอยควบคุมกดเทอร์โบค้าง รถพุ่ง...
“เย้ยยย ~ ! ทำไมบนโต๊ะมันรกอย่างนี้ ฝากเก็บกวาดด้วยยยย ~ !”
พลัน ภาพเกมหายวับไปจากสายตา เมื่อโทรศัพท์เจ้ากรรม หายไปจากมือ
“เฮ่ย !” เสียงทุ้มใหญ่ของชายหนุ่มร้องขึ้น
“นั่น ไปเตะโทรศัพท์เขาอีก เป็นเรื่องไหมล่ะ หยุดนะโว้ยไอ้เด็กบ้า ~ !!!”
‘หายไปไหนวะ ?’ สายตารีบเหลียวหา ซ้าย ขวา ล่าง บน... ‘มะ...มันลอยอยู่บนหัว !’
เป็นภาพสโลว์ เมื่อสมาร์ตโฟนแบนเรียบ สะท้อนแสงทองวาววับ ลอยหมุนติ้วมาถึงจุดสูงสุด ก่อนค่อย ๆ ตกลงไป
‘เกมกู !’ ฝ่ามือเอื้อมขึ้นไปคว้า... ‘ม่าย ~ !’
“เตะอะไร มั่ว พี่นั่นแหละเตะ มาโทษคนอื่นเฉย ตามมาให้ทันเด้ !”
คว้าได้ ก็รีบเอากลับมาประคองตรงหน้าอย่างไว ตาไม่ทันมองชัด ๆ แต่นิ้ว รีบกดเทอร์โบพร้อมคันเร่งจนมิด รถพุ่งเข้าเส้นชัยเฉียดฉิวกัน จอเกมขึ้นอันดับด้วยเลข 1... ‘สำเร็จ !’ พอตามองให้ชัด พบว่า มันต่อด้วยเลข ...2 ‘ฮะ ?’ ตารางสรุปอันดับเด้งขึ้นเพื่อตอกย้ำชัด ๆ ว่า ‘เฮ้ย ! สิบสอง’ ซึ่งหมายความว่า
“อ๊ากกกก !!! ที่โหลลลล่ ~ !!!”
ตามมาด้วยสารพัดคำด่าของคนที่โกรธจัด เมื่อรู้ว่าใคร ! เป็นต้นเหตุ ที่ทำให้ต้องจบอันดับสุดท้ายอย่างน่าอับอายเช่นนี้
“ไอ้นาววว ~ !!! ไอ้เหี้x !!! ไอ้สาx !!! ไอ้ชิบหxx !!! โทรศัพท์กู !!! กูกำลังเล่นเกมอยู่ มึงมาเตะทำไม !!! ไอ้ห่xเอ้ย !!! ได้ที่โหล่เลย !!! มึง... มึง... ไอ้ !!! %@#*&...”
และความโกรธจัดนั้น ทำให้เขาพ่นไฟราวมังกรออกมา แผดเผาโดมกระจกให้มอดไหม้ในไม่ช้า
“อ้า ~ !!!”
คนที่มักหัวร้อนกับเกมอยู่เรื่อย ๆ แม้แต่เกมกิ๊กก๊อกในมือถือก็ไม่เว้น ไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นชาย ที่สวมยีนส์ขาสั้นระดับเข่าสีน้ำเงิน กับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีแดงสด ลายดอกราชพฤกษ์สีเหลือง ไม่ติดกระดุม เปิดอกและท้อง โชว์ลายสกรีนของเสื้อยืดรัดรูปตัวใน ดู แบด ๆ ดาร์ก ๆ ร็อก ๆ รับกับใบหน้าคม ๆ มีปอยผมพรางใบหน้าหน่อย ๆ จนดูเซ็กซี่ ที่คอมีลายสัก ชวนให้สาวคนไหนเอาปากมาดูดไซ้ซอกซอน และผมน้ำตาลแดงยาวรวบมัดจุกด้านหลัง ‘บิว หรือ I BEW I LOVE YOUUU!’ นั่นเอง ! หนุ่มผู้เร่าร้อน และ หัวร้อน วัย 25 ยศสูงสุด ‘Uphold of justice Master ผู้ผดุงความยุติธรรม ขั้นสูงสุด’ เกียรติยศประจำตัว ‘Dungeoner นักลงดันเจี้ยน’ เพราะชอบหาเงิน โดยการลงดันเจี้ยน ! น น
“อ้า ~ !!!”
ยังคงพ่นไฟต่อไป...
ดอกไม้ ที่แย้มบานในกระถาง ท่ามกลางผีเสื้อแฟนตาซีที่ยังรอดชีวิต กระพือปีกล้อมตอมเกสร หากเทียบกับอีกฟากที่อึกทึกครึกโครม มุมนี้ ถือว่าสงบ ต่างกันราวอยู่คนละโลก
ท่านั่งคุกเข่าแนบชิด เผยต้นขา ที่ต้องแสงทอง จนผิวขาวอมเหลืองนวล ๆ อ้าน้อย ๆ ซับในสีดำ อยู่ภายใต้เดรสสั้น ซึ่งรัดสะโพกกว้าง เว้าผ่านเอวขึ้นไป หุ้มเต้านูนกลมสองข้างที่ดันออกมา ใหญ่พอดีจนซ่อนรูปไม่อยู่ เป็นเดรสดำแขนยาว รัดสรีระอันอ้อนแอ้นมิดชิด ดูเซ็กซี่และน่าค้นหาพอ ๆ กัน ซิปรูดจากล่างขึ้นสุดคอปกตั้งเท่ ๆ ผมดำขลับ ยาวสลวย คลุมใบหน้ารูปไข่ เปื้อนยิ้มอ่อน ๆ พลางมือเรียวสองข้าง เอาแต่จัดเรียงดอกไม้มาท่าจะพักใหญ่ พลัน คล้ายมีลมพายุมาจากไหนแรง ๆ พัดกริ้วผ่านพรวด !!!...
“เย้ยยย ~ !!! ดอกไม้เต็มไปหมด จะหลบยังไงเนี่ย !!!”
“นั่น ! ยังไปเตะดอกไม้อีก เค้าอุตส่าห์เรียงไว้ ทางอื่นก็มี !”
“ไม่ต้องพูด ! แน่จริงตามมาให้ทันเด้ โด่ !”
กระถางแตกเป็นเสี่ยง ๆ ดอกไม้ขาดกระจุย กลีบใบปลิวลอยลิ่ว ทั้งที่เมื่อกี้นี้ ยังเรียงเป็นแถว ๆ ไม่ใช่ลมพายุจากไหน หากแต่เป็นคน ที่วิ่งมาเตะพรวด ๆ เหมือนหลีกไม่พ้น หรือตั้งใจทำลายพอ ๆ กัน
นิ้วเรียวที่ทาเล็บดำชะงัก บนเศษซากความเสียหาย โกรธ ? โมโห ? ฉุนเฉียว ? ไม่มีอาการเหล่านั้นแสดงออกมาสักนิด แค่นิ้วเรียว เกี่ยวไรผมเหน็บหลังใบหูแผ่วเบา เรียวปากที่แต่งสีโทนดำ เผยยิ้มอ่อนอีกครั้ง และตาที่หรี่หลบแสง ยามแย้มเปิดช้า ๆ คู่ตาดำนั้น สะท้อนแสงทองเปล่งประกายระยิบระยับ หัวส่ายไปมาเบา ๆ จนเผ้าผมที่กระเซิง กลับทรงเรียบตรงสลวยตามเดิม สาววัย 24 ผู้ไม่ขุ่นข้องหมองใจกับใครหรือกับอะไร ใจนิ่งสงบอยู่กับตัวเองและสิ่งที่ชอบ ทั้งชุดคลุมโทนดำ ‘มาย BLACK-ROCK-KILLER’ ยศสูงสุด ‘Uphold of justice Master ผู้ผดุงความยุติธรรม ขั้นสูงสุด’ เกียรติยศประจำตัว ‘Game Idol ผู้พิทักษ์’ เพราะว่าเป็นถึง ‘เกมไอดอล’ ผู้ที่ได้รับมอบหมายจากกลุ่มคนที่ดูแลเซิร์ฟเวอร์ ที่เรียกสั้น ๆ ว่า ‘GM’ ย่อจากคำว่า ‘General Manager หรืออีกคำ Game Master’ ให้คอยแก้ไขบั๊กในเกม ดูแลความสงบของเซิร์ฟเวอร์ และผสานงานระหว่างผู้เล่นกับจีเอ็ม มือเรียว แตะเศษซากกระถางและดอกไม้ ใช้สกิลคืนสภาพให้กลับเป็นไอเทมสมบูรณ์ตามเดิม ไม่สนใจใครทั้งนั้น
“อ้า ~ !!!”
หนุ่มผู้หัวร้อนก็ยังพ้นไฟไม่หยุด ไหม้หมดแล้วเฮ่ย !
“หายไปไหนแล้ววะ !”
อีกสองคน ก็ไม่จบง่าย ๆ
“อยู่ตรงน้ำพุไงล่า !”
อ่างน้ำพุ ถูกคนวิ่งไล่กวดกัน ผ่ากลาง ชนิดที่ไม่ต้องหลบ แตกครึ่ง น้ำพุ่งกระจาย
“หายไปอีกแล้ว หายเก่งจังว้า ~ !!!”
“อยู่บนโคมไฟนี่งาย ~ !”
โคมไฟระย้า พวงใหญ่ หรูหรา แขวนกลางอากาศ พอมีคนขึ้นไปป๊ะกัน จะน็อตหลุด หรือจะโซ่ขาด ก็ไม่ทราบ มันพังโครมลงมา
“ที่โหล่ !!! กูเดิมพันเครื่องแรง ๆ ไว้ แล้วต้องเสียไปแบบโง่ ๆ ทั้งที่เข้าที่หนึ่งก็ยังได้ ไอ้นาววว ~ !!! ไอ้เหี้x !!! ไอ้สาx !!! อ้า ~ !!!”
เอาเข้าไป
เละตุ้มเปะ
ราวกับในโดม มีเดอะแฟลชสองตัว ตัวหนึ่งพุ่งหนี อีกตัวพุ่งไล่ เป็นเส้นแสงสปีดฟอร์ซฟุ่บฟั่บ พุ่งไปตรงไหน ตรงนั้นก็พัง ป้ายชื่อกิลด์ ‘ร็อก เนฟเวอร์ ได ซ่าบ้า’ ก็หักครึ่งตกลงมา ไม่เป็นชิ้นดี
กระทั่งคนต้นเรื่องความวุ่นวายทั้งหมดอย่างไอ้นาว !...มันพุ่งมาชนเข้ากับอะไรสักอย่าง ที่แข็งแรงมากพอ ไม่ยอมพังเหมือนอย่างอื่น กลับเป็นมันซะเอง
“โอ้ย !“
หงายหลังล้ม ก้นจ้ำพื้นดังอัก !
“เฮ่ย อะไรวะ !?”
ภาพจากสายตามันที่หายเบลอ พบรองเท้าแตะสลักลายอันคุ้นเคย ยีนส์เดฟดำรัดเรียวขาขึ้นไป เสื้อลายตารางสีน้ำเงินอย่างนี้ ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้เลยว่า...
“ละ...ลูกเพ่ ! ลูกเพ่เข้ามาแล้ววววววว ~ !!!”
ทันที คนที่ตาโตดีใจ ราวกับมีเทวดามาโปรดสัตว์ยามยากก็ลุกพรวดขึ้น และถือโอกาสฟ้องโดยไม่รีรอ
“ลูกเพ่ ! พี่โซเฟียจะ...โอ้ยยยยยย ~ !!!”
เป็นบาทาพิทักษ์โลก ถีบป้าบ !...เข้าให้จัง ๆ จนคนที่ยังพูดไม่จบ กระเด็นไถล หมุนติ้วตีลังกาหลายตะหลบ กลิ้งหลุน ๆ กวาดทุ่งดอกไม้แหวกเป็นทางยาว หายเข้าไปในพงพรรณไม้ลึก ๆ ไกล ๆ
โซเฟีย ที่พึ่งมาถึง ก็หันขวับ มองตามไปอย่างสมใจ ตาลุกวาว กรงเล็บแหลมชิ๊ง ! พุ่งสปีดฟอร์ซไปตระครุบเหยื่อแบบไม่ให้ตั้งตัว มีการต่อสู้คลุกวงใน ในสวนพรรณไม้ไกล ๆ จนกิ่ง ก้าน ใบ กระจุยกระจาย ฟังจากเสียงก็พอรู้ว่าบทสรุปเป็นอย่างไร
“จะชดใช้เป็นสเตตัสในการประลอง หรือจะให้เตะออกกิลด์ซักเดือน หา ~ !!!?”
“ไม่เอาซักอย่าง แต่ผมจะไม่กินผีเสื้ออีกแล้ว สัญญา ~ !”
“งั้นเตะออกกิลด์เดือนนึงละกัน !”
“เย้ย เอาชดใช้สเตตัสดีกว่า !”
“งั้นรับคำท้าประลองสิ !”
“รับแล้ว เอานิดนึงพอนะ !”
“เอามาหมดหลอดนั่นแหละ !”
“มะ...ไม่ ๆ จ๊ากกกก ลูกเพ่ช่วยด้วยยยย ~ !!!”
“ไม่มีใครช่วยหรอกกกก ~ !!!”
เรียวปากชมพูอ่อน จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วดำเข้ม ผมสั้นดำขลับเปิดข้าง ไว้ยาวด้านบนกับด้านหน้าเซตตั้ง ๆ
“เฮ้อ น่ารำคาญชิบหาย”
ยศสูงสุด ‘Uphold of justice Master ผู้ผดุงความยุติธรรม ขั้นสูงสุด’ เกียรติยศประจำตัว ‘Lord of War เจ้าแห่งสงคราม’ เพราะชอบทำสงคราม โดยเฉพาะสงครามรายเดือน แล้วสามารถคว้าชัยชนะเพียงหนึ่งเดียว พร้อมเงินรางวัลรวมสูงสุด 1 ล้านบาท มาได้ 3 เดือนติดต่อกัน จากทั้งหมด 5 เดือน จึงได้เกียรติยศดังกล่าวมาครอบครอง ผู้ที่กระหายสงครามทุกวัน ‘เบย์ BAY25Ghz’ นั่นเอง คู่ดวงตาสีน้ำเงิน ราวกับมีพลังไฟฟ้าสถิตแปล๊บ !...
ไม่กี่นาทีต่อมา
แสง...
เรือนกระจกโดม ฉาบแสงตะวัน เป็นสีทอง
โคมไฟระย้า แขวนลงมาลอยกลางอากาศ สะท้อนแสงระยิบระยับ
นกแฟนตาซี คลอเคลียกันบนกิ่งไม้
ผีเสื้อแฟนตาซี ผสมเกสรดอกไม้ พลางสยายปีกบาง ๆ เห็นเยื่อใยยามแสงส่องทะลุงดงาม
ดอกไม้บานสะพรั่ง ไม่รู้มีสีอะไรบ้าง เพราะเวลานี้ ถ้าไม่ย้อนแสงเป็นเงาดำ ก็อาบแสงเป็นสีทอง เป็นทุ่งดอกไม้กว้าง ล้อมกลางโดม ที่มีชุดเก้าอี้นวมตั้งวาง ซึ่งล้อมโต๊ะไม้ยาวเหยียดอีกที เป็นมุมไว้นั่งคุยกัน ไม่ก็จิบชา กาแฟ สำหรับสมาชิกกิลด์ บรรยากาศกลับมาสงบอีกครั้ง
“ไง ไอ้บิว”
“?”
คนที่หน้านิ่วคิ้วขมวด เงยหน้าจากเกมบนสมาร์ตโฟนในมือ มองตามคนที่เดินเทียบเก้านวมอีกฝั่งมาหยุดตรงหน้า
“เออ” คนถูกทักขานตอบห้วน ๆ
เบย์ ทิ้งตัวนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ เห็นสีหน้าเพื่อนไม่ค่อยดี
“เป็นไรวะ ?”
คำถามสั้น ๆ ที่แม้คนถามก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบเท่าไหร่ แต่...
“เชี้ย ก็ไอ้นาวอะดิ แม่งมาเตะโทรศัพท์กู กำลังแข่งรถอยู่ เดิมพันเครื่อง... %@#*&”
งุงิ ๆ อะไรก็ไม่รู้ (๑_๑)
ผู้ถามได้แต่อมยิ้มและขำ ที่แม้ว่าเคียงบ่าเคียงไหล่ด้วยกันมาหลายเกม ผ่านดราม่าอะไรต่อมิอะไรมาก็เยอะ แต่เพื่อนสนิทวัยเดียวกันคนนี้ ก็ยังมาหัวร้อนกับเกมกิ๊กก๊อกในมือถือไม่เปลี่ยน แทนที่จะเล่นขำ ๆ แก้เครียดไป กลับยิ่งเล่นยิ่งเครียดซะงั้น (^_^')
“เออ...” ได้แต่บอกเบา ๆ “กู...ไม่คุยกับมึงละ”
ปล่อยให้อยู่กับอารมณ์นั้นไปสักพัก เดี๋ยวก็คลาย ก่อนที่คู่ตาสีน้ำเงิน จะหันไปมองสิ่งที่น่ามองกว่าสิ่งไหน ๆ ในโดมขณะนี้
กลางทุ่งดอกไม้ ร่างบาง เอาแต่จัดดอกไม้ ไรผมพลิ้วจับแสงทองดูละมุนละไม คลุมใบหน้าพริ้มพราย และตาประกายแสงคู่นั้น หากเผลอเคลื่อนมาสบตาคู่ที่มองอยู่ทางนี้ คงทำเอาหัวใจผู้มองวูบไหวไม่น้อย
“มาช้าจังวะ”
“?”
เสียงบิว ทำให้เบย์ต้องหันกลับเข้าโต๊ะ
มาย มองมาทางนี้ เพราะรู้สึกว่าถูกแอบมอง ก่อนหันกลับไปสนใจดอกไม้ต่อ
คนหัวน้ำตาลแดง รวบผมมัดจุก ท่าจะหายหัวร้อนแล้ว ? ถึงได้เหมือนจะชวนคุย แต่ตายังจ้องเกมในมือถือไม่ละ
เบย์ ควานหาอะไรบนโต๊ะ ที่เต็มไปด้วย ซองขนม ขวดเครื่องดื่ม ถ้วยจานอาหารที่ของกินหมดไปแล้ว ไร้การเก็บกวาด จนเจอกล่องกระดาษสี่เหลี่ยมเท่าฝ่ามือ ดันด้านท้ายให้ด้านหน้าเลื่อนเปิด หยิบแท่งมวนกระดาษในนั้นออกมาอันหนึ่ง แล้วขีดข้างกล่องเหมือนไม้ขีดไฟจนติด ไฟลูกซู่ที่ปลาย ปากบาง ๆ เป่าดับ ก่อนคาบดูดปื้ดเข้าคอ ผู้สวมเสื้อลายตารางสีน้ำเงิน เอนหลัง คอพาดพนักเงยขึ้นฟ้า พ่นควันยาว ๆ ออกมาคลุ้งในอากาศ เป็นบุหรี่ ไอเทมสมมุติจากเกม ที่มีหลายกลิ่นในกล่องชวนเสพติด ของโปรดปรานสำหรับเกมเมอร์หลายคน มักมีไว้ติดตัวเพื่อสูดกลิ่นยามเบื่อ ๆ ว่าง ๆ เบย์สูดเอากลิ่นหอมของดอกมะลิอ่อน ๆ เข้าไป หลับตาเคลิ้ม... ก่อนลืมขึ้น เข่าข้างหนึ่งตั้งชัน นั่งท่าสบาย ๆ
“กู...หลับตั้งแต่ห้าทุ่มเมื่อวาน มาตื่นตอนสี่โมงเย็นวันนี้ เลยเข้ามาช้า”
พอเปิดประเด็นได้ สองหนุ่มชาวร็อกก็เริ่มคุยกัน
“เออ พวกทำสงครามก็งี้ กว่าสงครามจะจบ ใช้พลังงานเยอะ”
“สมองด้วย โคตรเบลอ...”
ขณะทั้งคู่กำลังคุยกัน ส้นสูงกับถุงน่องหุ้มเรียวขา เดินเตาะแตะ ๆ ไปยังโต๊ะกลางโดม ชายโค้ตพลิ้วสะบัดตามจังหวะก้าวเดิน
“ดี ที่เดือนนี้ สงครามมาวันเสาร์ วันอาทิตย์เลยได้พัก”
กระทั่งส้นสูง พาร่างเซ็กซี่ มาหยุดอยู่หลังเก้าอี้นวมปักทองลายเครือดอกไม้หรูหรา
“ดีแล้ว นอนพักไปเลยวันนึง เรื่อย ๆ ชีวิตเกมเมอร์”
ฝ่ามือหญิงสาว ชูขึ้นสูง ๆ ก่อนฟาดผ่าอากาศลงโต๊ะไม้สักเคลือบเงา ดังปึง !!! แรง ๆ ทำเอาคนที่คุยกันอยู่ร้องตกใจตาม ๆ กัน เป็นการทักทายสไตล์สาวเจ้าอารมณ์ ซึ่งอาจยังขุ่นเคืองกับตัวกินผีเสื้อไม่หาย เลยกะว่ามาระบายต่อตรงนี้
แม้ร่างจะย้อนแสงเป็นเงาตรงหัวโต๊ะอันยาวเหยียด แต่ สองหนุ่มตรงนี้ก็รู้ว่าเป็น โซเฟีย สาวผู้เป็นหัวหน้ากิลด์และโดมแห่งนี้นั่นเอง เธอมีสีหน้าขมึงทึง ตาลุกวาว เอาเรื่องน่าดู
ความคิดเห็น