ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทำความรู้จัก..
ตื้ด..ตื่อ..ดื้ด.. เสียงเครื่องคอมพิวเตอร์เริ่มทำงาน นิ้วมือเล็กๆ จับไปที่เมาส์แล้วเริ่มใช้งานคอมพิวเตอร์อย่างชำนาญ เด็กหญิงร่างเล็ก น่ารักนั่งอยู่
บนเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ สายตาคู่เล็กจ้องมองไปที่หน้าจออย่างไม่กระพริบ เธอเหมือนกับ เข้าไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งของเธอ ที่เรียกกันว่าเกมออนไลน์แล้ววว.. เห้ออ..ฉันถอนหายใจเฮิกยาวแล้วมองไปที่หน้าจอ ฉันสแยะยิ้มแล้วเริ่มบันเลงความสามารถของตัวเองในกสนแข่งขันของ เกม
และฉันก็ยังคงระรื่นไปโดยไม่รู้เลยว่า วันนี้มันจะคือจุดเปลี่ยนของฉัน [ดิ้ง..ดิ่ง] เสียงข้อความเข้าทำให้ฉันหยุดสนใจกับการแข่ง ฉันเลื่อนเมาส์ไปแตะที่ข้อความ..
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จัก ค่ะ" ชายคนหนึ่งสวัสดีทักทายฉันมา เขาเป็นใครก็ไม่รู้ รู้จักก็ไม่รู้จัก ฉันเลยกดปิดข้อความของเขาไปแล้วกลับมาสนใจกับการแข่งต่อ เวลาา..ผ่านไป 1 ชม.
"เธอชื่ออะไรหรอ"
"เราชื่อ eyebo" หึๆๆๆ คิดหรอว่าฉันจะบอกง่ายๆ ฉันเลยแกล้งๆตอบเขาไป
ด้วยนามสมมติในเกมของตัวเอง
" 555 จริงหรอ ถ้านี่คือชื่อจริง แล้วชื่อเล่นอ่ะชื่อไรหรอ" อุ้ยๆ นี่คือถ้าฉันไม่เกรงใจนะ จะด่าาเอาซะให้พอใจเลย
แหมๆ คนเขาจะไม่บอกก็ยังจะมาเซ้าซี้อีก ฮึ่ยย !! ไม่สนแมร่งง ฉันรีบปิดข้อความทันที แล้วทำเป็นไม่สนใจเขา สักพัก
เขาก็ทักฉันมาอีก โว้ยยย!!!! รำคาญจริงๆทำไมจะต้องมาวุ่นวายในชีวิตฉันด้วยเนี่ยยย เป็นใครเขาก็ต้องรำคาญจริงมะล่ะ
ที่มีคนไม่รู้จักมาวุ่นวายในชีวิตแบบนี้ เห้อออ...
แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านไป ฉันก็เริ่มปรับตัวได้แล้วเริ่มรู้สึกว่า เขาน่ะเป็นตัวระบายชั้นยอดของฉันเลย เพราะฉันสามารถ
เล่าเรื่องทุกๆเรื่องให้เขาฟังได้ โดยที่เขาไม่สามารถที่จะเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ใครต่อใครฟังได้นิ 555 ...แต่ เพราะฉันยิ่ง
คิดแบบนี้ก็กลายเป็นฉันกับเขายิ่งสนิทกันมากขึ้น ฉันมีความสุขที่ได้คุยกับเขา และหัวเราะทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา เขาพาฉันไปลองสิ่งใหม่ๆ และสอนฉันในทุกๆเรื่อง
เขาเป็นคนที่ดี และฉันเองก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าความรู้สึกของฉันมันเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม ฉันรู้สึกดีเวลาที่มีเขาอยู่ด้วย เวลาที่ได้คุยกับเขา แต่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง เขาคงไม่รักฉันหรอก...ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าเศร้าจริงๆ สำหรับตัวฉันน่ะ
บนเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ สายตาคู่เล็กจ้องมองไปที่หน้าจออย่างไม่กระพริบ เธอเหมือนกับ เข้าไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งของเธอ ที่เรียกกันว่าเกมออนไลน์แล้ววว.. เห้ออ..ฉันถอนหายใจเฮิกยาวแล้วมองไปที่หน้าจอ ฉันสแยะยิ้มแล้วเริ่มบันเลงความสามารถของตัวเองในกสนแข่งขันของ เกม
และฉันก็ยังคงระรื่นไปโดยไม่รู้เลยว่า วันนี้มันจะคือจุดเปลี่ยนของฉัน [ดิ้ง..ดิ่ง] เสียงข้อความเข้าทำให้ฉันหยุดสนใจกับการแข่ง ฉันเลื่อนเมาส์ไปแตะที่ข้อความ..
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จัก ค่ะ" ชายคนหนึ่งสวัสดีทักทายฉันมา เขาเป็นใครก็ไม่รู้ รู้จักก็ไม่รู้จัก ฉันเลยกดปิดข้อความของเขาไปแล้วกลับมาสนใจกับการแข่งต่อ เวลาา..ผ่านไป 1 ชม.
"เธอชื่ออะไรหรอ"
"เราชื่อ eyebo" หึๆๆๆ คิดหรอว่าฉันจะบอกง่ายๆ ฉันเลยแกล้งๆตอบเขาไป
ด้วยนามสมมติในเกมของตัวเอง
" 555 จริงหรอ ถ้านี่คือชื่อจริง แล้วชื่อเล่นอ่ะชื่อไรหรอ" อุ้ยๆ นี่คือถ้าฉันไม่เกรงใจนะ จะด่าาเอาซะให้พอใจเลย
แหมๆ คนเขาจะไม่บอกก็ยังจะมาเซ้าซี้อีก ฮึ่ยย !! ไม่สนแมร่งง ฉันรีบปิดข้อความทันที แล้วทำเป็นไม่สนใจเขา สักพัก
เขาก็ทักฉันมาอีก โว้ยยย!!!! รำคาญจริงๆทำไมจะต้องมาวุ่นวายในชีวิตฉันด้วยเนี่ยยย เป็นใครเขาก็ต้องรำคาญจริงมะล่ะ
ที่มีคนไม่รู้จักมาวุ่นวายในชีวิตแบบนี้ เห้อออ...
แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านไป ฉันก็เริ่มปรับตัวได้แล้วเริ่มรู้สึกว่า เขาน่ะเป็นตัวระบายชั้นยอดของฉันเลย เพราะฉันสามารถ
เล่าเรื่องทุกๆเรื่องให้เขาฟังได้ โดยที่เขาไม่สามารถที่จะเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ใครต่อใครฟังได้นิ 555 ...แต่ เพราะฉันยิ่ง
คิดแบบนี้ก็กลายเป็นฉันกับเขายิ่งสนิทกันมากขึ้น ฉันมีความสุขที่ได้คุยกับเขา และหัวเราะทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา เขาพาฉันไปลองสิ่งใหม่ๆ และสอนฉันในทุกๆเรื่อง
เขาเป็นคนที่ดี และฉันเองก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าความรู้สึกของฉันมันเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม ฉันรู้สึกดีเวลาที่มีเขาอยู่ด้วย เวลาที่ได้คุยกับเขา แต่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง เขาคงไม่รักฉันหรอก...ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าเศร้าจริงๆ สำหรับตัวฉันน่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น