คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Arc 1 พี่ชายบุญธรรมเสียใจ 1
แอลลี่ยืนอยู่ในทะเลวาว
เธอหลับา ฟัเรื่อที่วิามนุษย์ำลัเล่าให้เธอฟัอย่าั้ใ มือ็อุ้มเ้าแมวำเป่าเป้ยไป้วย
่อนที่เธอะหันหน้ามา ยับนิ้วมือเป็นรูปแบบแปลประหลา วิามนุษย์ที่ื่อว่านาน่า็สลายหายไป
แอลลี่เลิิ้ว เธอรู้สึแปลมา ที่เธอพึ่ทำไปือ ารส่ววิาไปรอในห้ววามว่าเปล่าเป็นวิธีที่พระเ้าสอนเธอ เาบอว่าเพื่อันไม่ให้มีารแย่ร่าืน เลยำเป็น้อส่วิาเ้าอร่าออไป่อน
[แอลพร้อมหรือยั]
เสียเล็ๆ ล้ายเ็ัึ้น แอลลี่มอเป่าเป้ย เธอพยัหน้า
"พร้อมสิ"
แสสว่าวาบึ้น พริบาเียวเธอ็มาอยู่ในร่าอนาน่าแล้ว เธอะพริบา เินไปที่ระ มอภาพเ็สาวที่ระสะท้อนออมา
ร่านี้รูปร่าหน้าาน่ารัมา วาอท้อลมโทรเสน่ห์ นาโ้อนเป็นแพ ิ้วรับับรูปาไ้อย่าี มูโ่ริมฝีปาบาอวบอิ่มมพูระเรื่อ ผิวาวสะอา เส้นผมสีำเาามถูัเป็นลอนๆ ัวบาร่าน้อย ูน่าทะนุถนอมประอไว้ลาฝ่ามือที่สุ
แอลลี่เินมานอนลบนเีย เธอหลับา พูในใ
'เป่าเป้ยวามทรำอร่า'
[รับทราบ]
ร่านี้ื่อ นาน่า อายุ 18 ปี พ่อแม่เสียีวิทัู้่เพราะปป้อโอวหยาเินลูายนเียวอโอวหยาหมิับปป้อนาน่า ที่พ่อแม่อนาน่าไปปป้อโอวหยาเินไ้็เพราะว่า ทั้สอรอบรัวไปท่อเที่ยว้วยัน พ่ออนาน่า หรือ็ือาโรมเป็นเพื่อนสนิทอโอวหยาหมิ
เนื่อาโอวหยาเป็นระูลให่ ศัรู็มีเยอะเป็นธรรมา โอวหยาหมิแ่านับฟาเียนเพราะธุริ ไม่ไ้รััน ้อมูลที่ทั้สอรอบรัวมาเที่ยวเลยถูเปิเผย นร้ายลอบเ้ามาในเบ้านพั เพื่อ่าโอวหยาหมิและโอวหยาเิน
แ่ทั้สอับโีไม่เป็นอะไรเลย โอวหยาหมิรอเพราะออไป้านอเพื่อเรียมเอร์ไพรส์ให้ลูายในวันเิ โอวหยาเินรอเพราะโลร่าแม่อนาน่าเอาร่าัวเอปป้อบัวิธีระสุนให้เา
าโรมเอ็ปป้อลูสาวอัวเอ เา่อสู้้วยปป้อลูสาวัวเอไป้วย แ่นร้ายมีำนวนมา เาับลูน้อไม่ี่นสู้ไม่ไหว ว่าโอวหยาหมิะมา าโรม็เหลือลมหายใสุท้ายแล้ว ที่เาสั่เสียือให้โอวหยาหมิูแลนาน่า ่อนะหมลมหายใไปพร้อมับโลร่าภรรยาอเา
เ็ทั้สอนรอีวิ แ่็บาเ็บ โอวหยาหมิเป็นนเอาลูายที่ำลับาเ็บออมาาร่าไร้ลมหายใอภรรยาเพื่อนเอับมือ ส่วนนาน่าเธอถู่อนในอศพอพวลูน้อพ่อัวเอ
อนโอวหยาหมิ่วยเธอออมา เธอไม่รู้สึัวแล้ว อาารหนัมาลมหายใบาเบา ถ้า้าว่านี้อีสันิเธออาะายไ้เลย
นาน่ารัษาร่าายอยู่รึ่ปีในโรพยาบาล และรัษาิใไปลอีวิอเธอ ภาพพ่อเอาัวเธอ่อนในอศพและออไป่อสู้นัวายทำให้เธอแสลาย
โอวหยาหมิรับเธอเป็นลูบุธรรมูแลเธออย่าีามใเธอทุอย่า เมื่อรู้ว่าัวเอป่วย็หมั้นเธอับโอวหยาเิน หวัให้ลูายูแลเธอ่อไป
แน่นอนว่าโอวหยาเินล เา้อารทแทนบุุ่วยีวิ แ่อะไร็ไม่แน่นอนเสมอไป เมื่อโอวหยาเินมีวามรั เารัฟาหลานเฟิน หิสาวธรรมาที่สู้ีวิ ิใีใสื่อและบริสุทธิ์
เมื่อนาน่ารู้เธอะยอมไ้ยัไ เธอ็ามไปลั่นแล้ฟาหลานเฟินหลายรั้ ึ่็ทำไม่สำเร็เพราะโอวหยาเินปป้อฟาหลานเฟินทุทา
ร้ายแรสุือ นาน่าับรถนฟาหลานเฟิน เหุาร์นั้นทำให้โอวหยาเินอร้อโอวหยาหมิว่าะถอนหมั้น โอวหยาหมิโรธมา ไล่ลูายออาบ้าน ประาศลั่นไม่มีวันให้ถอนหมั้น ถ้าไม่แ่็ไม่ใ่ลูายอโอวหยาหมิอี
โอวหยาเินเลย้ออทน่อไป นอาารป่วยอโอวหยาหมิเริ่มมาึ้น โอวหยาเินเลย่อยๆ ยึอำนาอพ่อมาไว้ในมือัวเอ ถอนหมั้นและแ่านับฟาหลานเฟิน โอวหยาหมิปป้อนาน่าไม่ไ้อี นาน่าเอ็ไม่อยาทรมาเา เธอเลือเินออมาาบ้านระูลโอวหยา้วยัวเอ
แ่ใระไปรู้ว่านที่ทุนมอว่าิใี ใสื่อบริสุทธิ์อย่าฟาหลานเฟินะเป็นนที่ร้ายที่สุ ลวนาน่าไปให้พวนเลยย่ำยี นาน่าถูับไปทรมานาย
และนี่ือทั้หมในวามทรำอนาน่า
แอลลี่ถอนหายใ เธอรู้สึว่าระูลโอวหยาสำหรับนาน่าๆ แล้วือภัยพิบัิีๆ นี่เอ
'เป่าเป้ย'
[รับผม]
'ำออวิาร่านี้มีอะไรบ้า'
[มีทั้หม 2 ำอรับ ำอที่หนึ่ใ้ีวิให้ี ำอที่สอไม่รัโอวหยาเินและทำให้เารู้สึเสียใ]
'เป็นำอที่ี'
[แอลมาเ้าร่านาน่าอนที่เธอพึ่ออมาาโรพยาบาล โอวหยาหมิำลัหาิแพทย์สำหรับโรึมเศร้าอเธออยู่รับ]
แอลลี่พยัหน้า
[โอวหยาหมิรู้สึผิับนาน่ามาเลยนะรับ มาว่ารู้สึผิือรู้สึอบุที่พ่อแม่อเธอ่วยีวิลูายเาไว้ ในำอแรถ้าเราใุ้นี้อโอวหยาหมิมา่วย น่าะ่ายึ้นรับ]
'เป็นำแนะนำที่ี ั้นเราลอไปูว่าโอวหยาหมิัวริเป็นยัไันีว่า'
แอลลี่เปิประูห้อนอนออมา เธอะั สิ่แรที่เห็นือแม่บ้านสอนยืนเฝ้าหน้าประูห้ออเธออยู่ แม่บ้านทั้สอนเห็นแอลลี่แล้ว็ถอยไปยืนอี้าน ้อมัวให้เธอเินออมา แอลลี่ไม่อยาสนใพวเธอนั แ่็ยาที่ะไม่รำา เพราะพวเธอามิทุฝี้าวนานี้
แอลลี่เม้มริมฝีปาแน่น เธอรู้สึอึอัับารเฝ้าระวันานี้
เธอเินาั้นบนลมาที่ห้อทานอาหาร อนนี้ยัเ้าอยู่โอวหยาหมิยัไม่ไ้ไปทำาน โอวหยาเิน็ยัไม่ไ้ไปเรียน แอลลี่เินเ้ามา ทั้สอน็หยุารระทำทั้หมล พวเามอเธออย่าประหลาใ
ปินาน่าไม่่อยมีปิสัมพันธ์อะไรับพวเานั อาารป่วยทาใอเธอ่อน้ารุนแร ทั้บ้านไม่มีใรล้าัใเธอ พวเา่า็ามใเธอมา เรื่อที่เธอไม่มาทา้าวพร้อมันเลยเป็นปิ พอเธอลมาพวเาถึไ้ประหลาใแบบนี้
โอวหยาหมิเป็นนแรที่ทัทายเธอ
"นาน่ามาแล้ว หนูมานั่้าๆ พ่อรนี้มา"
แอลลี่มอเา โอวหยาหมิเป็นนหล่อมา เาอายุ 38 ปีแล้ว แ่ยัูหนุ่มและเ็มไป้วยเสน่ห์อายวัยลานที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามา ท่วท่าส่าามับวามเป็นผู้นำออมาลอเวลา เามีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ูอ่อนโยนใี แ่ในวามทรำอนาน่าบอเธออย่าัเนว่า โอวหยาหมิ่อนัวนที่แท้ริอัวเอไว้ภายใ้รอยยิ้มเสมอ นที่ฝ่าฟันพี่น้อำนวนมาและศัรูหลายลุ่มไ้นมายืนอยู่บนุสูสุ ะเป็นนอ่อนโยนใีไ้ยัไล่ะ ใ่มั้ย(?)
ที่เายิ้มแย้มับเธอไม่รู้ว่าริใริๆ หรือเปล่า วาไร้ระลอลื่นนานี้ เธออ่านเาไม่ออริๆ แ่ที่เธอแน่ใือโอวหยาหมิะไม่มีทาทำร้ายนาน่า เาะูแลเธออย่าี ราบใที่เธอไม่ไปเหยียบีำัอเา ็ไม่น่าะมีปัหาอะไร เพียแ่เธอ็ไม่รู้เหมือนันว่าีำัอเาอยู่รไหน ในวามทรำอนาน่าเอทั้ๆ ที่เธอเอาแ่ในานั้น ็ยัไม่เยเหยียบุนั้นอโอวหยาหมิเลยเลยสัรั้เียว
โอวหยาหมิเห็นเ็สาวไม่อบ เา็ร้อนรน รีบลุึ้นเินไปูมือเธอมานั่้าๆ เา ปา็ถามไม่หยุ
"นาน่าลูมีอะไร้อรีบบอพ่อนะะ ไม่้อลัว ไม่ว่าะอะไรพ่อ็ทำให้ลูไ้ ลูยัไม่ไ้ินอะไรใ่มั้ย ลูินโ๊อนเ้าไ้หรือเปล่า"
แอลลี่พยัหน้า
"ทานโ๊ไ้่ะ"
น้ำเสียเธอหวานใสมา โอวหยาหมิใแทบละลาย เาสั่แม่บ้านเอาโ๊มาให้เธอทันที
พอโ๊มาแล้ว โอวหยาหมิ็เป็นนพะเน้าพะนอัเรื่อเียูแลารินอเธอเอับมือ แอลลี่เอ็ไม่ไ้ห้ามเา เาอยาทำเธอ็รับารปรนนิบัิอเาอย่าสบายใ
สายา็สัเโอวหยาเินไป้วย โอวหยาเินล้ายโอวหยาหมิอยู่ถึเ็ส่วน เามีใบหน้าหล่อเหลา ายวามเลือร้อนอวัยรุ่นอยู่เ็มเปี่ยม เสน่ห์เพศายที่ำลัะ้าวสู่วามเป็นผู้ให่ระายออมาาัวเาอย่าัเน เป็นพวประเภทึูเพศร้ามไ้ีในวามิอเธอ ายนนี้ในวามทรำอนาน่า เธอทั้รัทั้เลียเา นาน่าิว่าถ้าเาไม่เอับฟาหลานเฟินเา็ะรัเธอ แ่แอลลี่ไม่ิแบบนั้น เธอิว่าเาเป็นแ่นหนุ่มที่วบุมัวเอไม่ไ้และไม่มีวามรับผิอบเท่านั้น
ในเมื่อเาพบับเธอแล้วเธอะสอนให้เารู้เอว่าวามผิหวัมันเ็บนาไหน
โอวหยาเินเห็นสายาอเ็สาวที่มอมา นัยน์าเาวูบไหว
โอวหยาเินลุึ้น
"ผมอิ่มแล้ว ไปเรียน่อน"
น้ำเสียเาแ็ระ้ามา
โอวหยาหมิฟัแล้วระายหู เาเยหน้ามอลูายนเียวอเา บนใบหน้าแ่แ้ม้วยรอยยิ้ม นัยน์าำมื วามสูส่แพออมาาร่า
โอวหยาเินนลุเรียว รีบเินออไปเหมือนมีผีไล่หลั
"ุลุไม่ไปทำานเหรอะ"
เสียหวานัึ้น
เป็นแอลลี่เห็นบรรยาาศไม่่อยี เธอเลยวนโอวหยาหมิุย
โอวหยาหมิาระุ เ็สาวยัไม่ยอมเรียเาว่าพ่อเลย แ่ไม่เป็นไร เาะ่อยๆ ทำให้เธอยอมเรียเาว่าพ่อให้ไ้ในสัวัน เายิ้มอย่าใี
"้อไปแน่นอนอยู่แล้ว่ะ ลูมีอะไรหรือเปล่าะ"
แอลลี่้อนสายามอเา เธอเม้มปา เหมือนมีำอยาะพูแ่ไม่ล้า ปาอวบอิ่มสีมพูระเรื่ออเธอีเพราะถูเม้มนแน่น
โอวหยาหมิำมือ อยาลูบปาอเธอ ไม่ให้เธอทำร้ายปาเล็ๆ นั้น เาหลุบา รุ่นิพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน
"นาน่าอยาไ้อะไรบอพ่อไ้เลยนะะ"
เาอยาให้เธอทุอย่า อแ่เธอพูมา
แอลลี่้มหน้า เธอึมำเสียเบาแทบะไม่ไ้ยิน
"หนูไม่อยาอยู่นเียว"
แ่โอวหยาหมิไ้ยิน เาลั้นหายใ รู้สึวุ่นวายหัวใไปในทันที
แอลลี่ัริมฝีปาพูเสริมว่า
"หนูะเื่อฟัุลุ ุลุให้หนูไป้วยไ้หรือเปล่าะ"
ในห้อทาน้าวแสไฟสว่ามา สะท้อนผิวอ่อนนุ่มอเ็สาวใหู้บอบบาเหมือนแะเบาๆ ็แสลายไ้ เธอ้มหน้าอยู่ลอ โอวหยาหมิิถึำแนะนำอหมอ ว่าห้ามให้เ็สาวอยู่นเียวเ็า วระูแลเธออย่าใล้ิ เาถึหาแม่บ้านที่วบำแหน่พยาบาลมาูแลเธอ หมอยัพูอีว่าหัวใอเธอ ถ้าไม่ไ้รับารเยียวยา สัวันเธอะ้อพัทลายแน่ๆ ึ่เาไม่้อารให้เป็นแบบนั้น แ่เาไม่รู้ว่าะ้อทำยัไ เมื่อเธออมาแบบนี้ ปัหา็ไ้รับารแ้ไ พาเธอไปทำาน้วยัน็เป็นารูแลอย่าใล้ิแล้วไม่ใ่เหรอ
โอวหยาหมิยิ้ม ลูบผมเ็สาว
"นาน่าเ็ี ทำไมะไม่ไ้ล่ะ พ่อามใหนูอยู่แล้ว"
ความคิดเห็น